Ok, co do Charlie w porządku <3. Jeśli kiedyś dołączysz w szeregi Zakonu to może będzie więcej okazji do współpracy!
Pewnie nie, czasy są jakie są, i Sophia wybierając taką pracę zdawała sobie sprawę z tego, że będzie ciężko, bo kobiety w męskich zawodach nie są witane z entuzjazmem. Mimo to uparcie (i trochę buntowniczo) brnęła pod prąd, na przekór utartym schematom, wychodząc z założenia że może być równie dobra jak mężczyźni. Zdecydowanie nie widziała siebie w kuchni i ciągnęło ją do aurorowania. Tak więc na początku mogli za sobą nie przepadać, bo może Sophia miała w sobie za dużo z buntowniczki, a Cedric wydawał się z jej postępowego punktu widzenia skostniały i przepełniony uprzedzeniami. Ich wzajemne nastawienie mogło się zmienić po tamtej akcji, choć jeśli Ced nadal próbuje traktować ją jak istotę słabszą i wymagającą ulgowego traktowania, to Sophia pewnie się złości i wywraca oczami, bo woli być traktowana jak facet i potrafi sama otworzyć sobie drzwi. To taka trochę zosia samosia, chodzi w spodniach i stara się, by wszyscy widzieli w niej osobę silną i niezależną

Yana, odezwę się niebawem drogą prywatnej wiadomości w sprawie wątku. Chyba mam już na niego pomysł.

Roselyn, dobrze - albo i nie - się więc składa. Wszystko mi odpowiada. Obyśmy spotkali się niebawem na fabule, prawdopodobnie znów będę potrzebował Twojej pomocy.

Sybillo, znaj moją twarz od lat, choć ja Twoją ujrzę po raz pierwszy. Niech w wizji z przed lat pojawi się moja żona i córka w kałuży krwi, ja nad nimi, zrozpaczony i przysięgający zemstę wszystkim czarnoksiężnikom, którzy kiedykolwiek stąpali po tej ziemi. Los nie jest dla mnie łaskawy, urodziłem się trzynastego, chyba pod nieszczęśliwą gwiazdą, więc moje nieszczęście mogło prześladować i Ciebie. Zaczęłaś się bać, kiedy doprowadziłem Twoją matkę do Azkabanu; być może wcześniej podczas przesłuchania potraktowałem ją zbyt okrutnie, nadużywając swoich uprawnień, próbując wyciągnąć z niej jak najwięcej, nieświadom, że spoglądasz na to z przeszłości. Dopiero poznasz moje imię, a wiesz o moich złych uczynkach, choć nikomu nie byłabyś w stanie ich udowodnić. Bądź moim powodem, bym się nad nimi zastanowił - i wejrzał w głąb samego siebie, czy nie zabrnąłem za daleko. Spotkajmy się, spróbuj ze mnie wyciągnąć co wiem o Twojej matce, a ja będę drążył - skąd wiesz, że to byłem ja?
Co Ty na to?

Charlene, mamy więc chyba wszystko ustalone. Sophia, niech nie wywraca oczyma, to po prostu dobre wychowanie. Dobrze będzie mieć w niej wsparcie podczas przyszłych auorskich akcji.

Niech tak będzie. Ale możemy uznać, że współpracowaliśmy przy jakiś drobniejszych sprawach? Bo poważnych to mi raczej jeszcze nie dają.

Jasne, zapraszam jak tylko będziesz potrzebować uzdrowiciela! I jak nie tez zapraszam.

Elo elo! Chyba mniej więcej rok po tym jak zostałeś pełnoprawnym aurorem ja dostałem się na kurs. Byłem starszy od ciebie, ale trochę mi zajęło, zanim w końcu mnie przyjęli Może początkowo za mną nie przepadałeś - wiedza o tym, że wywodziłem się z rodziny Malfoyów nie była tajemnicą, chociaż od dawna nosiłem inne naziwsko. Może pamiętałeś mnie ze szkoły, może irytowały cię moje kąśliwe uwagi komentatora podczas szkolnych meczy quidditcha. Jestem tym gadatliwym, tym, którego zawsze wszyscy lubią - działałem ci na nerwy, czy byłem ci obojętny?
Mogłem w jakiś sposób dowiedzieć się, jaką zbrodnię popełniłeś. Może wtedy zmieniłeś o mnie zdanie. Nie wiem czy na lepsze, czy na gorsze. Ale dobry ze mnie słuchacz, jeszcze lepszy znawca ludzkich emocji. Potrafię patrzeć i widzieć, co w człowieku siedzi. I nie krytykuję. Staram się zrozumieć. Ale nie, nie pomagam na siłę. Może za bardzo aspiruję, ale być może mogłaby wyrosnąć z tego fajna, przyjacielska relacja. Gdzie ty uparcie twierdzisz, że jesteś już na dnie, a ja jeszcze bardziej uparcie wskazuję ci kierunek, w którym możesz się odbić.
Co nie zmienia faktu, że w gruncie rzeczy możemy się bardzo nie zgadzać w pracy. Albo wręcz przeciwnie.

Frederick, w szkole może Twoje najbardziej kąśliwe uwagi działały mi na nerwy, lecz ja trzymałem swoje na wodzy. Zawsze byłem opanowanym człowiekiem i raczej trudno było mnie wyprowadzić z równowagi. Nie wdawałem się w niepotrzebne konflikty w szkole. Pozostawałem raczej obojętny w chłodny sposób. Podczas Twojego kursu i później zapewne byłem uprzedzony, jeśli znałem Twoje dawne nazwisko. Może wietrzyłem w tym podstęp i więcej czasu zajęło mi przekonanie się do Ciebie. Zazwyczaj zatrzymywałem swoje uwagi dla siebie, pozwalałem sobie jedynie na pełne zwątpienia spojrzenia, ale miewałem także gorsze dni - i być może w chwilach rozdrażnienia, czy słabości wypowiedziałem kilka gorzkich słów pod Twoim adresem sugerując, że to za ciężka robota dla wychowanego w miękkich pieleszach paniczyka.
To zależy co zrobiłeś z tą wiedzą, jeśli ją posiadłeś. Jeśli milczałeś, pomogłeś mi w jakiś sposób, rozumiejąc, że musiałem to zrobić, to mogło nas pojednać. Wtedy mógł nas połączyć cichy sojusz, a ja zacząłem się do Ciebie przekonywać. Nawet Twoje głośne usposobienie przestało mi przeszkadzać, a dowcipy zaczęły bawić. Jestem jak najbardziej za przyjacielską relacją o trudnych, gorzkich początkach, z których teraz możemy się śmiać przy ognistej. Jeśli Ty wciąż masz wiarę we mnie, może ja nie stracę jej całkiem.

Myślę, że trochę ci zazdrościłem. Bo wiesz, ja tam się nigdy z ojcem nie dogadywałem. Chciałem kochać moją rodzinę, ale to nie miało prawa działać. W okresie dorastania wykułem własne poglądy - zgoła odmienne od tych, które wyniosłem z domu. Zrozumienie dla twojego postępowania na pewno nie przyszło od razu - ale nie miałem podowów, aby cię podkopać. Milczałem. Ale musiałem coś z tym zrobć - i może zaiast do przełożonych, poszedłem z tym do ciebie. Chyba sam chciałem zrozumieć. Jak to jest. Wiesz, mieć ojca. Kogoś, kto jest dla ciebie wzorem. Inspiruje cię. Może właśnie wtedy udało mi się do ciebie dotrzeć? Ze zrozumieniem. Że każdem wydaje się, że trawa jest bardziej zielona po drugiej stronie. A tak naprawdę każdy z nas walczy ze swoimi demonami.
A kiedy zacząłeś cicho śmiać się z moich żartów... to był dopiero sukces

No i sups, teraz tylko trzeba wymyślić jakieś okoliczności, w których możemy się na siebie po latach natknąć Co w sumie nie powinno być trudne, jeśli twoja matka i siostra nadal mieszkają w Dolinie Godryka. Chociaż oczywiście można wymyślić też coś innego

Brzmi super! Mogliśmy być dobrymi kolegami podczas dawnych spraw aurorskich, ze względu na moją pomoc relacja mogła nawet przeradzać się w przyjaźń (wyrosłą na tle trudnego procesu i tragedii, więc nie mieliśmy okazji tak po prostu się poprzyjaźnić), ale wyjechałem do Norwegii. Straciłem wtedy trochę kontakt ze wszystkimi, chociaż pewnie okazjonalnie pisałem - mogło więc ominąć mnie zupełnie morderstwo Twojej żony i córki. Gdy wróciłem do Ministerstwa, zdziwiłem się, że jesteś wdowcem, a Ty że ja jestem wilkołakiem. Ale po kilku dniach (tygodniach) niezręczności, doceniając znajomość z przeszłości, możemy próbować odbudować nasze koleżeństwo i zaufanie na gruzach osobistych tragedii! Mike popełnił w przeszłości parę błędów z kobietami, więc pewnie nawet postara się zrozumieć, jeśli kiedyś opowiesz mu o Ricie?
Zapraszam do jakiegoś wątku prackowego albo na zwykłe gadanie przy czymś mocniejszym!

Fox, jeśli lubisz wyciągać z dołka depresyjnych kolegów to i ja się zgłoszę :<

To był czas, w którym moje własne demony zaczęły przejmować nade mną kontrolę. Czas, w którym ukrywałem własną żałobę i tęsknotę, ukrywałem poczucie straty, słabość przed sobą i całym światem i kiedy przysięgałem sobie, że nie spotka mnie to nigdy więcej. Może to był czysty przypadek, spotkaliśmy się w pociągu do szkoły, może szybko znalazłeś sobie w nim przyjaciół, a mnie to zwyczajnie rozjuszyło i ten jeden raz zainicjowałem otwarcie konflikt. Może byłem zły, musiałem dać upust swojej frustracji i padło na ciebie. Wyszydzenie śmierci twojego ojca byłoby ironiczną pętlą, kiedyś też kogoś straciłem, ale wyzbyłem się wszystkiego, co w związku z tym czułem — zupełnie w przeciwieństwie do ciebie, który gromadziłeś te emocje i poprzysiągłeś zemstę. Wiedziałem, że boli, bo znałem to kiedyś z autopsji, pamiętałem, gdzie uderzyć i wymierzyłem celnie w twój czuły punkt. Jestem jasnowidzem, może właśnie w tamtej chwili, gdy rzuciłeś się na mnie na moment odpłynąłem i już wiedziałem, co się wydarzy — że stracisz żonę i córkę i przyrzekłem Ci, że będziesz cierpiał. Może sądziłeś, że moja utrata przytomności była spowodowana tym, co zrobiłeś, ale ja miałem wizję. Zapowiedziałem ci, że znów utracisz to co pokochasz. Może to właśnie ta obietnica była dla ciebie powodem do tego, by oskarżyć mnie o to zabójstwo, by mieć obsesję, o której zapomniałeś na jakiś czas pogrążając się w poszukiwaniu sprawcy zabójcy twojego ojca. Zapomniałeś. Aż w końcu to się stało, a wszystko znów do ciebie powróciło.
Będę czekać na ciebie z otwartymi ramionami, ale nie licz, że złapiesz mnie za ogon. Będę krok przed tobą.

Fred, myślę, że jak najbardziej. Za młodu bardzo lubiłem opowiadać o swoim ojcu, przechwalać się jego przygodami tak, jakbym przeżył je sam. Kiedy zacząłem się do Ciebie przekonywać alkohol mógł rozwiązać mi język, a Ty zrozumiałeś mnie lepiej - i dlaczego sprawa schwytania jego mordercy była tak mętna. Opowiadaj więcej dowcipów, bo inaczej wszyscy zwariujemy w tych ponurych czasach.

Lucan, dalej mieszkają i często je odwiedzam, matka jest już schorowana. Mogę wyciągnąć Cię niebawem z rodzinnej posiadłości.

Michael, wszystko mi odpowiada, chętnie zagram coś związanego z pracą niebawem.


Ramsey, bardzo podoba mi się taka opcja. Ty, mając wizję, nie byłeś w stanie się bronić, a ja uderzałem na oślep, niewiele przy tym myśląc, próbując tak ukoić własny ból i wyładować złość - na Ciebie i cały świat. Na pewno nie wziąłem wtedy Twoich słów na poważnie, ale podświadomie je zapamiętałem. Wróciły do mnie, gdy wizja się ziściła.
Nie myśl, że Cię nie znajdę. Pewnego dnia na pewno. W życiu chodzi jednak najbardziej o samą pogoń. Mam nadzieję, że uda mi się Cię porwać do gry.

Mam trudny orzech do zgryzienia z twoją osobą, kolego .-.

Widzę, że za szkolnych lat mogliśmy być przyjaciółmi. Powiem nawet więcej - bliski przyjaciółmi. Nasze dzieciństwo upłynęło nam we względnej beztrosce dzięki toczonemu nad nami kokonowi bezpieczeństwa naszych matek. Oboje bystrzy, stonowani w sposobie bycia. Na zajęciach z magii byłem twoją przeciwwagą do twoich umiejętności posługiwania się magią defensywną. Twoje towarzystwo nieco temperowało moją arogancję, a moje pedantyczne odchyły nie rzucały się w oczy tak bardzo. Czułem się przy tobie swobodnie. w przeciwieństwie do ciebie od początku wiedziałem, że moim celem jest kurs aurorski dlatego kiedy dowiedziałem się o twoich zmianach w planach - nie byłem zadowolony.

Moim problemem była twoja motywacja. To nie było powołanie, to nie była nawet ambicja, a zwyczajna zawiść, chęć zemsty. Powiedzmy sobie wprost - nie szukałeś dla swego ojca sprawiedliwości, a krwawej ofiary. Miałeś nadzieję, że cię wyszkolą, że przygotują do tego by zabić sprawcę gdy tylko go znajdziesz, prawda? Jak tak osobiste pobudki mogą być motywacją do podjęcia zawodu w którym otrzymujesz odpowiedzialność za bezpieczeństwo całej magicznej społeczności Wielkiej Brytanii? Mogłem być tym jednym z nielicznych lub jedynych który robił ci wyrzuty zamiast poklepywać po ramieniu. Bolało mnie to. Zwłaszcza, że jako dziecko nieco idealizowałem rolę aurora, a ty mi to wyobraźnie brukałeś. Naturalnie ja dostrzegałem źdźbło w twoim oku, lecz belki w swoim już nie - w końcu moja ambicja i arogancja pchnęły mnie w stronę lepkiej legilimencji. Wszystko pod koniec szkoły mogło porobić się pomieszane, przeplatać się mogła wrogość, nieprzyjemne cięte uwagi. To jednak był początek bo w końcu oboje dostaliśmy się na kurs.

Nie wiem czy tu moglibyśmy może przeżyć etap konkurencji? Nasz sposób bycia i krukońskie korzenie dawały pole do bycia porównywanym. Nie wiem, jak ty, lecz ja zawsze lubiłem być najlepszy. Nie miałbym problemu z próbą udowodnienia, że twoja motywacja nie może wygrać z moją. Mogłeś mieć też na to wywalone, mogłeś traktować jak puszącego się nadętego bubka (bo trochę takim jestem)
Nie wiem, jakie masz relacje z Kieranem. Był moim mentorem legilimencji. Spierałem i szarpałem się z nim na każdym możliwym polu. Nie wiem czy to dlatego, że oboje byliśmy uparci, wiedzący wszystko lepiej, czy to moja arogancja podsycana jego władczością. Nie wiem. Wiem, że dałem mu na tyle w kość by utwierdzić go w przekonaniu by już więcej nikogo z tej dziedziny nie kształcić.

Po kursie, gdy przyszło co do czego dawne niesmaki mogły zostać zatarte. Na akcjach ryzykowaliśmy dla siebie życie. Rzeczywistość zweryfikowała wszystko, a my siedzieliśmy w tym samym basenie fekaliów. Oboje w pewnym momencie posiadaliśmy narzeczone. Nie było miedzy nami sympatii, czy nienawiści - jedynie odcienie szarości. Twoje motywacje, wybory, decyzje nie zawsze były dla mnie jasne, czasem je może komentowałem w sposób typowy dla mnie - kontrowersyjny. Niechęć do jakiejś części ciebie nie przeszkadzała mi żywić radość kiedy wiedziałem, że to właśnie ty osłaniasz mnie na akcji. To jednak co odmerliniłeś z tym typem wypaliło ze mnie szacunek do ciebie. Zrobiłeś z akcji sprawę osobistą. Zamordowałeś go umyślnie, przyznaj się. Nie łudź się też, że jesteś w stanie mnie oszukać, że to był wypadek. Jestem legilimentą, a ty słabszym kłamcą niż ci się wydaje. Przecież zawsze tego chciałeś. Odwróciłem się do ciebie plecami. Po części również z obawy, że któregoś dnia i ja przekroczę tę linię co ty. Od dawna balansowałem w końcu na krawędzi swego szaleństwa. A patrząc na to jak się staczasz czułem się z tym gorzej. Wykorzystałem cię jednak mimo wszystko jako przykład - ja sam nigdy się ze swoją kobietą nie ożeniłem (Roselyn Wright) nawet pomimo tego, że spowiła mi córkę. Nigdy nie dałem im nazwiska. Nigdy nie były dla mnie ważniejsze niż praca. Kiedy się potknąłem i miałem wybór oddanie insygniów aurorskich lub banicję do amerykańskiej jednostki bez wahania wybrałem drugą opcję. Nigdy nie pozwoliłem na to by życie obdarło mnie z sentymentów - sam to sobie uczyniłem. Nie zapijam wyrzutów sumienia - racjonalizuję swoje wybory wypruwając z siebie nawet je. Do Londynu wróciłem po trzech latach wraz z końcem kwietnia tego roku. Z hukiem i październikowym przytupem. Nie mam pojęcia jak nasza relacja może wyglądać obecnie. Może zagramy coś i zobaczymy co dalej...? Czy masz jakiś pomysł .-.?

To wszystko to luźny szkic propozycji. Możemy go pozmieniać

Cedriku, czy może - mężczyzno bez imienia, wszystko jak najbardziej mi pasuje, czekam więc na ciebie w swoich skromnych progach; sprawdźmy, które z nas wyjdzie z tego impasu zwycięsko.