First topic message reminder :




[bylobrzydkobedzieladnie]

Anthony, z moich obliczeń wynika, że byliśmy na tym samym roku, w tym samym domu, musieliśmy więc dzielić ze sobą dormitorium. Podobne doświadczenia z dzieciństwa i spokojne usposobienie mogło nas do siebie, rzeczywiście, zbliżyć. Pewnie nie potrafiłem zrozumieć, dlatego odsunąłeś się ode mnie, kiedy zginął mój ojciec, a ja postanowiłem zostać aurorem.
Chciałbym jednak zaznaczyć, że nie opowiadałem o swoich planach jako o próbie pogoni za krwawą zemstą. Przyświecały mi szlachetne cele. Naprawdę pragnąłem sprawiedliwości - dla swojego ojca i dla innych, którzy zostali skrzywdzeni. Chciałem znaleźć mordercę ojca, ale jednocześnie złapać tylu czarnoksiężników, ilu zdołam, aby innych nie spotkała taka krzywda i niesprawiedliwość. To nie były jedynie osobiste pobudki. Może tak myślałeś, bo ja nie byłem nigdy człowiekiem wylewnym i skorym do zwierzeniem. Robiłeś mi wyrzuty, a ja, pogrążony w rozpaczy, zamykałem się przed Tobą jak ostryga i oddalaliśmy się od siebie. Miałem Ci za złe, że zamiast wesprzeć mnie jak bliski przyjaciel, odwróciłeś się ode mnie, bo moje plany nie pasowały do Twojej wyidealizowanej wizji aurora z powołaniem.
Po ukończeniu kursu Kieran został moim mentorem. Uczyłem się od niego, słuchałem rozkazów, czerpałem z jego doświadczenia. Miałam w sobie pokorę, w przeciwieństwie do Ciebie. Grałem w quidditcha, mam w sobie ducha rywalizacji, jednakże pewnie nie traktowałem naszej rywalizacji zbyt poważnie. Szybko wydoroślałem i spoważniałem pod śmierci ojca. Pewnie Twoje uwagi i zadzieranie nosa puszczałem mimo uszu, skupiając się na rozwijaniu swoich umiejętności, pozwalając Ci myśleć o sobie jako tym lepszym - Twoje ego pewnie nieustannie puchło.
Do momentu złapania mordercy mojego ojca nasze relacje mogły pozostawać na dość neutralnym, obojętnym gruncie. Nie łudziłem się, że powrócimy do tego co było. Nie zdziwiłem się też, gdy odwróciłeś się ode mnie całkowicie, kiedy wyszły na jaw niejasności związane ze schwytaniem sprawcy morderstwa i wszczęto przeciwko mnie postępowanie. Nie chciałem z Tobą o tym rozmawiać. Nigdy Ci się nie tłumaczyłem, znając swoje prawa i obowiązki. Legilimencja nie jest legalna podczas przesłuchań, nie mogłeś więc użyć tego argumentu przeciwko mnie. Widziałem jednak jakie rzucasz mi spojrzenia i poczucie winy jeszcze mocniej paliło moje sumienie. Przez Ciebie czułem się jeszcze gorzej sam ze sobą.
Pewnie gdybym wiedział, że nie dałeś nazwiska swemu dziecku i kobiecie, która Ci je powiła - potępiłbym to. Jestem staromodnym Anglikiem i uważam, że mężczyzna powinien brać odpowiedzialność za swoje czyny (jak widać zdarza mi się być hipokrytą, biorąc pod uwagę jak skrzętnie ukryłem prawdę o mordercy swego ojca).
Zakładam, że próbując znaleźć wymówkę dla wszystkich swoich uczynków, racjonalizując je i przekonując o ich słuszności, działasz mi na nerwy. Nie umiesz przyznać się do błędu, nie masz w sobie pokory, teraz to ja uważam, że to Ty możesz nie nadawać się do pracy aurora - choć wstępowałeś na tę ścieżkę z prawdziwego powołania.

Ten sam rocznik w Hogwarcie, obydwaj na pozycji pałkarza w swoich drużynach (Korek jest pufkiem), obydwaj zostali aurorami. Sprawy komplikują nam się jednak dalej. Najpierw poważne zarzuty, z którymi musiał mierzyć się Cedric, później niezbyt chlubne odejście ze służby Sprouta.
Szukamy w stronę pozytywów czy negatywów?

Skoro Cedric pochodzi z Doliny Godryka i ileś lat tam mieszkał, to myślę, że mimo różnicy wieku musieli się kiedyś poznać! Tym bardziej że ojciec Jamie był aurorem, zginął w ministerstwie w czerwcu tego roku (co prawda kilka lat wcześniej odszedł na emeryturę z powodu postępującej sinicy, ale myślę że mógł długo pracować z ojcem Ceda, i może jeszcze był w czasie kiedy on sam przechodził kurs i zaczynał pracę?). Jamie swego czasu też skrycie interesowała się runami, podróżami i poszukiwaniem przygód, ale przez wzgląd na zbyt niskie oceny ostatecznie skupiła się na quidditchu i zdecydowała się na profesjonalną karierę.
Jeśli jesteś zainteresowany relacją z moją panną McKinnon, to możemy razem pomyśleć nad czymś konkretnym, może podszytym sentymentem do starych dobrych czasów w Dolinie Godryka, hm?

Dzień dobry! Przychodzę mega spóźniony, ale powinniśmy się znać! Jestem tylko rok starszy!! Szczególnie teraz, kiedy chyba jestem już zupełnie na bakier z prawem!

Poza tym mamy podobne etapy w naszym nieszczęsnym życiu! Z tym, że ja nie pomściłem jeszcze swojej byłej ukochanej

(No i przyszedłeś na mój ślub, więc to znaczy, że raczej dobrze się poznaliśmy w Hogwarcie!!!)

Cześć Przychodzę po pozytywną, koleżeńską relację - chodziliśmy do Hogwartu w podobnym czasie (Tom jest 3 lata starszy), uczęszczaliśmy do tego samego domu. Pewnie nieraz siedzieliśmy razem gdzieś przy stole w Wielkiej Sali lub w dormitorium, a jeśli nie, to może spotykaliśmy się w Klubie Pojedynków?

Może w 1942 r., gdy Tom dowiedział się o śmierci ojca Cedrica, wysłał mu jakąś - taką miał nadzieję - pokrzepiającą sowę?

5 lat po zakończeniu Hogwartu Tom wyjechał za granicę i wrócił dopiero teraz. Może nas w jakiś sposób połączyć osoba Michaela Tonksa - to dla Toma przyjaciel, z którym przez lata utrzymywał regularny kontakt listowny.

Zapraszam zawsze do mojego warsztatu, gdzie chętnie pomogę dawnemu koledze z Hogwartu we wszystkim, co tylko się da, a tak poza tym, to chętnie odegram jakiś wspólny wątek i spotkanie po latach.

Z Anthonym już wiemy, więc pozwolę sobie przejść do Toma i przeprosić za spóźnienie. Znajmy się z Hogwartu, młodsi zawsze chętnie spędzają czas ze starszymi kolegami, jeśli tylko mogą, czują się doroślejsi i w ogóle, więc jak mi pozwoliłeś, to byłem obok. No i spotykaliśmy się w Klubie Pojedynków, ale pewnie kilka razy spuściłeś mi bęcki, bo byłeś starszy i znałeś więcej czarów. Przy takim koleżeńskim kontakcie sowa z kilkoma miłymi słowami jak najbardziej na miejscu, to miłe, wiedziałem, że porządny z Ciebie gość.
No i potem pewnie kontaktu nie mieliśmy, dopiero po Twoim powrocie, za sprawą Michaela, z którym również się przyjaźnię. Zagrajmy jak wpadam do Twojego warsztatu i wypijemy coś za stracone lata.

Wspaniale ! Zapraszam na Pokątną, jak już Vincent ( ) pomoże mi i rozprawi się z pewnym szalonym lustrem, którego nie umiem samodzielnie naprawić.

-

No i super Tom. <3

Ares, no skoro byłeś kumplem Skamandera, to w ostatnich latach na pewno się nie lubiliśmy już. Zwłaszcza, że ja z Vincentem miałem dobre relacje i byłem raczej, hmm, otwarty i przyjacielski wtedy. A Ty byłeś dla mnie gburowaty lord i nie szukałem z tobą kontaktu wcale, a w dormitorium Cię ignorowałem, przynajmniej do czasu... Zawsze byłem raczej opanowany i spokojny, więc nie widzę tu żadnych awantur i sprzeczek, ale pozostańmy przy chłodnej niechęci i dystansie.

Dzień dobry, byku

Ten sam rok, ten sam dom, koniecznie musimy się znać! Dawna przyjaźń, zatarta upływem czasu? Niechęć, waśń? Osobiście preferowałabym iść w pozytyw, bo mamy wiele wspólnego, jeżeli chodzi o poglądy, nawet jeżeli u Elrica są znacznie bardziej uwewnętrznione. Poza tym oboje jesteśmy tradycjonalistami, jeżeli chodzi o spojrzenie na kobiety, damy, które musimy chronić.

Witam serdecznie
Zdecydowanie pracowaliśmy razem w Biurze Aurorów, ja co prawda rok wcześniej zacząłem i szybciej skończyłem, ale myślę, że mogliśmy razem pracować nad jakimiś sprawami. Kiedy rzuciłem Aurorowanie na rzecz Strażnikowania też mogliśmy czasami współpracować na płaszczyźnie wymiany informacji.
Dodatkowo mogliśmy również spotykać się na korytarzach Hogwartu. Byłem rok starszym Gryfonem, ale Vinnie, z którym byłeś na roku jest moim przyjacielem, więc na pewno gdzieś tam na siebie kiedyś wpadliśmy.