Mała biblioteka

Czego by nie zrobiła, Rinnal widział w niej na pewno kobietę, której spojrzenie dalekie było od pełnowartościowej, pewnej swej wartości damy. Spodziewałby się jednak tego bardziej po pannie Nott czy Lestrange, ale Burke dbali o zupełnie inne wartości. Nie musiała być lwem na salonach, doskonale zdawał sobie z tego sprawę, ale na pewno spełniała się w tym, czego potrzebowała. Czuł tu jednej pewien brak równowagi. Wydawało się, że nie przejmowała się dworem - czarna suknia mówiła sama za siebie. Zazwyczaj damy nosiły takie tylko w czasie żałoby, jednak kolor ten był tak mocno powiązany z rodem Burke, że nie dziwił się widząc damę w takich barwach. Dokładnie zlustrował jej sylwetkę - skromnie, ale ładnie upięte włosy, nie do końca pewne ciemne spojrzenie. Wydawało się mniej harde niż podczas ich ostatniego spotkania. Co mogło się zmienić?
- Fiołki rosną również na naszych ziemiach. - kiwnął lekko głową. Wprawdzie nie próbował, ale czuł jakby do czegoś przekonywał, choć sam nie wiedział do czego.
Może rzeczywiście obecność kobiety była dla niego kojąca. Trudno było stwierdzić, jednak logika podpowiadała odpowiedź twierdzącą - spokojna rozmowa, w towarzystwie zapachu starych ksiąg, mocna czarna herbata i śliczna dziewczyna o urodzie cieszącej oczy, mająca coś do powiedzenia oraz na tyle kompetentna by z pomocą magii szybko uleczyć ból. Mieszanka naprawdę kojąca niczym wywar uspokajający. Ujął w dwa palce porcelanowe uszko i uniósł filiżankę do ust, by zamoczyć usta w mocnej, czystej herbacie, dokładnie takiej, jaką zazwyczaj pijał. Odstawił naczynie już po chwili.
- Moje słowa nie są zupełnie bezpodstawne, lady. - kontynuował ten temat, wyczuwając większe poruszenie, gdy o niego zahaczył. - Jedna z naszych ksiąg zawiera legendę o uzdrowicielce, której nawet muśnięcie palców mogło przynosić ulgę. Jej imię utonęło w historii, jednak ponoć ona pierwsza wynalazła zaklęcie uzdrawiające. Wspaniała historia, jestem niesamowicie rad, że w naszych bibliotekach zachowały się tak stare historie. - Dwór Bulstrode'ów był wypełniony książkami na każdym kroku. Kolekcjonowali i zbierali wiedzę na każdy temat, byli w tym nie do pobicia. - Być może nawet ją znajdę...
Wstał od stołu i na chwilę odwrócił się w stronę jednego z regałów, by znaleźć tam wspomnianą księgę.

Miał pewne doświadczenia z pannami, które dbają o swój wygląd tak, by być reprezentatywnymi członkiniami swoich rodów. Taka była jego świętej pamięci żona. Prawdziwa lwica salonowa. Potrafiła słać sztuczne uśmiechy nawet przez sen. Znał panienkę Lestrange, która również miała wychowanie prawdziwej damy. Nie był jednak pewien czy to jest to czego szukał w każdej kobiecie. W przypadku Laetitii szukał w niej czegoś zgoła innego. Jej wiedzy i poświęcenia tematowi, który uważała za bliski sobie. Leczenie było naprawdę ważne, zwłaszcza w oczach człowieka, który borykał się z chorobą. Wprawdzie zdawał sobie sprawę, że były o wiele gorsze przypadłości niż ta, na którą on cierpiał, nie sprawiało to jednak, że była ona mniej denerwująca.
- Drzwi są dla Ciebie zawsze otwarte. - powiedział spokojnie. Przechadzał się tuż obok półki, którą oglądał dokładnie po czym wyciągnął odpowiednią księgę i ułożył ją przed dziewczyną na stole. Historia magicznego lecznictwa - taki nosiła tytuł. - Nie przeczytałem całej, jednak Ciebie pewnie zainteresuje bardziej niż mnie. Zasięgnąłem tylko do legend.
To był jeden z jego koników. Bardzo lubił czytać o legendach, o początkach magii, kiedy nie była ona tak zawiązana jak dzisiaj. Kiedy magia była symbolem wolności i siły, nie zaś trzeba było ukrywać ją przed słabszymi istotami.
- Zapewne. - przyznał i znów zasiadł naprzeciwko niej. Uniósł filiżankę do ust i upił mały łyk. Nieśpiesznie, w końcu czasu mieli mnóstwo. - Kto wie. Niektórzy ludzie boją się odpowiedzialności i ich siła wtedy słabnie, popadają nawet w obłęd, jednak są też tacy, którzy odnajdują w tym swoje powołanie. Znasz może historię Fausta, niemieckiego czarnoksiężnika? Jego historia pokazuje, że niektórzy tylko w tym potrafią się odnaleźć. Chciałbym więc wiedzieć, po której stronie barykady się widzisz?
Obserwował ją ponownie bacznie. Coraz częściej dostrzegał uśmiech na jej licu, najwyraźniej musiała czuć się coraz swobodniej. A sam fakt, że stało się to również na myśl o książkach sprawił, że i on pokazał cień uśmiechu.
- Zaiste. Nasza biblioteka zawiera nawet najstarsze magiczne zapiski. Musimy uczyć się z historii, by nie popełniać błędów naszych przodków, szlifować diament jakim jest rodzina i dbać o magię w niej zawartą. - Idealnie to pokazywało jego podejście. On ze wszystkich sił starał się, by jego syn miał jak najlepszy start w życie. - Interesuje Cię jakiś temat bardziej niż inne, lady?

Nie wydawało mu się, że od członkini jej rodu należy nawet specjalnie wymagać wielkiego obycia z salonami. Burke nie słynęli z tego, słynęli z niesamowitego zmysłu do interesów, co niezwykle doceniał. Czasami nawet szelmowskiego, jednak w oczach lorda Bulstrode, który sam nieraz parał się różnymi sposobami zdobywania środków, nie było to jakoś specjalnie złe. Doceniał ich za dbałość o magię, o której teraz wszyscy zapominali, tonąc jedynie w tej jasnej, tej znanej i dobrej. Jednak czarna magia również istniała, temu nie można zaprzeczyć i nie można odcinać się od jej istnienia, jako, że jest przecież częścią magicznego dziedzistwa. Wielu czarnoksiężników zdobyło swoją sławę właśnie dlatego, że nie bali się żadnego z rodzajów magii.
- Uważam to za bardzo dobrą cechę. Bardzo cenimy głód wiedzy, może nawet bardziej niż cokolwiek. - przyznał. Jej słowa spokojnie mogłyby być słowami panienki z jego rodu, tak niesamowicie wpasowywały się w ich standardy. Gdy dziewczę cieszyło swoje oczy źródłem wiedzy, którą przed nią przedstawił, mężczyzna upił ponownie łyk herbaty. Nie potrafił odnaleźć w tych słowach nieszczerości. Były tak niesamowicie intrygujące, że nie spuszczał wzroku z bladej twarzy młodej dziewczyny.
- To wspaniały cel, moja droga. Bardzo ambitny. - przyznał. Nie sądził, że rośnie w niej tak szczytne pragnienie, że nadal się go trzyma, mimo iż rozmawiali przecież parę dobrych miesięcy temu na ten temat podczas ich pierwszego tańca.
Upił nieco herbaty ze swojej filiżanki, już właściwie kończąc już letni napój. Odstawił filiżankę z niewielkim trzaskiem na spodek. Zdawał sobie sprawę, że wiele rodów miało bardzo ściśle określone zajęcia swoich dzieci, jednak Bulstrode nieco wymykali się temu. Raczej uchodzili za specjalistów w dziedzinie, którą mogli sobie wybrać. Rinnal zaś nieczęsto na salonach wspominał o swoich zainteresowaniach, choć niektórzy, bardziej skupieni na danej dziedzinie - wiedzieli.
- Piszę poezję. - powiedział w końcu, uśmiechając się pod nosem, możliwe, że z lekką przekorą w tym uśmiechu. Chciał zobaczyć jej zaskoczoną minę, w końcu nie mogła się tego spodziewać. - Jestem również za pan brat ze śpiewem. Przynajmniej z takich zajęć, które nie przynoszą mi korzyści majątkowych. Poza tym lubię wspierać sztukę, kupuję obrazy. Piszę książki ekonomiczne, jedną mam już na koncie.

Bulstrode silnie trzymali się swoich stałych zasad. Byli w tym nieco zasiedzeni - szanowali zasady ponad wszystko, a ich delikatnie przestarzałe podejście do niektórych spraw nie pozwalało im w żaden sposób odpuścić sobie dobrego wychowania salonowego. Najbardziej jednak stawiali na wiedzę, którą mogli dzielić się dalej. Właśnie dlatego ich biblioteki pełne były ksiąg.
Uśmiechnął się łagodnie pod nosem, gdy usłyszał jej słowa. Zupełnie jakby czytała jego myśli, dokładnie znała jego upodobania. Przyjemnie jest rozmawiać w takich warunkach, gdy jedno drugiemu wyrywa wręcz słowa z głowy.
- Pustką, moja droga, pustą, zwierzęcą drogą. - powiedział łagodnie. Rzeczywiście zgadzali się w tym doskonale, co niezwykle doceniał. Miło było spotkać mądrą, młodą dziewczynę. - Ambicja nie może być zgubna. Pamiętajmy, że to ona napędza nas do działania.
Za swoich szkolnych czasów nie był Ślizgonem, co jest doprawdy nietypowe, gdy spojrzeć na jego poglądy na tę chwilę. Prawda jest taka, że zawsze ciągnęło go do nietypowych rozwiązań problemów, obmyślania ich. Chwytał się czasem rzeczy, o które by się go nie posądzało, jak w tym momencie, kiedy przyznał się do swojego nietypowego hobby. Na pewno dla dziewczyny było ono niezwykle nietypowe.
- W poezji każdy może znaleźć coś dla siebie. Nie chodzi o to, byś szukała w niej piękna, które dostrzegają w niej inni, ale by słowa były dla Ciebie, by były Twoim lustrem. - Wyjaśniał spokojnym, niskim tonem, gdy błękitne oczy sunęły po bystrej twarzy młodej dziewczyny. - Jeśli uważasz, że nie rozumiesz poezji, poszukaj w słowach samej siebie. Nie przejmuj się interpretacją, którą Ci podsuwają. Po prostu pomyśl o swojej.
Na muzyce też całkiem nieźle się znał. O jego głosie nawet dało się zasłychnąć na salonach Lestrange'ów, jednak Rinnal nigdy nie myślał o drodze kariery posuniętej w tę stronę. Bywało, że śpiewał, na eleganckich bankietach lub na specjalnych przyjęciach, ale tylko gościnnie, na prośbę bliskich sobie osób.
- Nie tak trudna jak wyleczenie wszelkich chorób genetycznych. - powiedział z nieznaczną uszczypliwością, ponieważ jej ambicje wykraczały o wiele dalej niż kurs galeona. - Jest to jedynie bardzo żmudna dziedzina.

Mężczyzna doceniał takie podejście - pełne uporu. O niej zaś mógł powiedzieć jedno - była dobrą osobą. Dobrą dziewczyną, tak by to ujął. Z jednej strony pragnęła osiągnięcia swojego celu, jednak nie chciała dążyć do niego po trupach, co niezwykle doceniał. Sam wolał walczyć słowem niżeli różdżką, zdecydowanie. Dobierał swoje słowa naprawdę spokojnie i łagodnie - starając się by nie zdradzić z siebie za wiele. Przy niej jednak czuł się swobodnie, choć nadal nie wiedział czego może się po niej spodziewać. Była w końcu siostrą tego mężczyzny, który zwrócił kuzynkę Rinnala do rodziny - w dodatku najpierw naznaczając ją swoją intymnością. Kobieta taka jak ona zapewne nie znajdzie już odpowiedniego miejsca w rodzie, godnego prawdziwej damy, u boku mężczyzny, który ją doceni. Dostanie wybraną zapewne starszego wdowca, który nie będzie martwił się już o potomka.
- Doceniam to. - przyznał po czym złapał za jedno z niewielkich ciasteczek leżących na małym, przezroczystym talerzyku i ugryzł nieco. Wybrał takie mało słodkie, bez dodatku czekolady. Nie był ogromnym fanem słodyczy, jednak przy miłej pogawędce aż chce się czegoś spróbować, by skupić się lepiej na słuchaniu.
- Nie jest sęk w tym, byś dociekała co autor miał na myśli. W poezji zupełnie nie o to chodzi. Chodzi o Twoje spostrzeżenia i Twoje zrozumienie. - Zauważył. Rozczulające widzieć istotę tak pochłoniętą fachową literaturą, że wykazywała się już niezrozumieniem wobec literatury pięknej. Mężczyzna powoli podniósł się ze swojego miejsca po czym obszedł stolik. Stanął tylko przed siedzącą damą i wyciągnął dłoń w jej stronę, wierzchem ku górze, tak by mogła ją pewnie chwycić. - Chodźmy, pokażę Ci zbiory klasyków. Jestem pewien, że wystarczą dwa czy trzy byś zauważyła, co można odnaleźć w słowach. - Propozycja utkwiła między nimi i już tylko w jej gestii leżało, czy będzie chciała z niej skorzystać. Jasne spojrzenie lorda Bulstrode utkwiło w rozbawionej, młodzieńczej twarzy, zlustrowało radosne ogniki śmiechu w czarnych oczach. Nie znał się na medycynie, tak jak ona nie znała się na poezji. Nic nie stało jednak na przeszkodzie, by poznali swoje światy lub choćby do nich zajrzeli.
- Wbrew pozorom? To w ogóle nie brzmi ciekawie. Oby jednak mój przypadek był pomocny.