Sowi Bór

- Sheila... - Nie wiedział co powiedzieć. Była jego przyjaciółką, a wiedział, że oni oboje uznawali tego typu więzi za coś poważnego, nie wiedział jednak, że myśli o nim w taki sposób, a nawet jakby wiedział, to zupełnie inaczej było to usłyszeć od niej. - Dziękuję. - Nie tylko za jej propozycje, za to, że tak myślała, za to, że ona była też była częścią jego życia, za to, że czuł podobnie, za to, że była obok kiedy najbardziej jej potrzebował, nawet jeśli on nie mógł się odwdzięczyć jej tym samym, a powinien był. Gryzło go to. Gryzło go, że nie był blisko niej, gdy wszystko jej odebrano, gdy była całkiem sama, teraz gdy szuka swej rodziny. Utwierdzał ją w przekonaniu, ze mogła zawsze na niego liczyć, ale czy na pewno. On na pewno mógł na nią, ale sam nie odwdzięczał się jej tym samym. Było mu wstyd. Teraz jeszcze była ranna, a on nic o tym nie wiedział, a ona wciąż martwi się o niego. Nie rozumiał czym sobie zasłużył, co zrobił, że ta oferuje mu tak wiele, a nie oczekuje niczego w zamian. - Cieszę się, że nic ci nie jest. Pytasz czy miałem bliskie spotkanie z lisem, czy ogólnie? Nie i nie. - Uśmiechnął się szczerze i szeroko potwierdzając tym samym swoje słowa wciąż jednak czuł kucie gdzieś w dołku związane z jego poprzednimi myślami. - Nie mam zamiaru. - Zapewnił ją faktycznie nie mając w planach takiej podróży. Wiedział jakby się najprawdopodobniej dla niego skończyło. Gdyby jednak faktycznie coś się działo, albo Sheila nie dawałaby mu od dłuższego czasu jakiegokolwiek znaku życia nie był pewien jakby postąpił. Nie mógłby w końcu jej tam zostawić, z drugiej strony wiedział, że tu nie chodziło tylko o niego, czy Sheilę. Jej zmartwienie o niego jednocześnie go cieszyło, bo wiedział, że jej na nim zależy, z drugiej strony nie chciał by musiała się w ogóle, czymkolwiek martwić, a już szczególnie z jego powodu. Starał się być ostrożny. W Oazie był bezpieczny. Miał bliskich obok. To jej sytuacja była tą gorszą, to na samej sobie powinna była się teraz skupić, a nie martwić się jeszcze o innych. Paprotka jednak taka była - za dobra.
Słysząc propozycje dziewczyny uśmiechnął się szeroko kiwając energicznie głową. - Pewnie! Może nawet nad jakieś jezioro? Przyniósłbym kocę, przygotowałbym swoje popisowe danie... - Rzucił nie wyjaśniając jednak, że tymże daniem były najzwyklejsze kanapki. Jakby... też były smaczne i nie da się ich zepsuć. Ale kiedyś się nauczy i przyrządzi Paprotce coś z prawdziwego zdarzenia. Pamięta jak mama zawsze wyganiała tatę z kuchni, zresztą dzieciaki też bo zamiast jej pomagać to głównie wszyscy podjadali. - Może pomniejszyłabyś harfę i przyniosłabyś ją ze sobą? Dawno nie słyszałem jak grasz. - A grała cudownie. Gdyby zamknął teraz oczy mógłby zobaczyć smukłe palce poruszające się po strunach i usłyszeć przyjemne dźwięki, które łącząc się ze sobą tworzyły wyjątkową i przyjemną dla ucha melodię.
Zatrzymał się. Zamiast w dalszym ciągu się uśmiechać zacisnął usta w wąską linię, a na jego twarzy pojawił się poważny, niepodobny do niego wyraz twarzy. Spojrzał na nią próbując odnaleźć właściwe słowa, szukając odpowiedzi w piwno-zielonych tęczówkach. - Tęsknie za tym jak kiedyś było. Beztrosko. - Zaczął nieśmiało zerkając to na nią to na ziemię między nimi. Nie wiedział jak myśli ubrać w słowa, jak powinien mówić o tym co czuje. Głos utykał mu w krtani. Stała tak blisko. Zaledwie na wyciągnięcie ręki. Gdyby poczynił dwa kroki w jej stronę byłby w stanie znów poczuć jej ciepło tak kontrastujące z zimnym wiatrem, który zewsząd ich teraz otulał. Podszedł bliżej. Jednak zaledwie o krok czując, że nawet ta odległość jest zbyt wielka, że chciałby znów móc zacisnąć wokół niższej i drobniejszej sylwetki dziewczyny swe ramiona. Tym razem nie wypuściłby jej tak szybko. Trwaliby tak nie robiąc sobie nic z zimna, czy z trosk - tych, które dzielili i tych, które były ich osobistym ciężarem. Powiedziałby jej, że wszystko będzie dobrze, że wszystko wróci do normy. Nie mógł jednak tego wiedzieć, a nie chciał jej okłamywać. Szczególnie nie jej. - Tęsknie za tobą. - Wyznał tym razem pewnie wpatrując się w delikatne rysy jej twarzy, pełne usta, długie rzęsy rzucające cień na lekko zaróżowione policzki. Wyciągnął dłoń w kierunku jednego z nich bezwiednie muskając go opuszkami palców. Gdy jego wzrok znów jednak wrócił do jej oczu, w których mógł dostrzec swe odbicie poczuł się jak przyłapany na gorącym uczynku. Niechętnie zabrał rękę kładąc ją wzdłuż swego ciała, a dłoń zaciskając na materiale rogu grubej, flanelowej koszuli. - Zmarzłaś. Powinniśmy niedługo wracać, ale może możemy zostać tu jeszcze chwilę?

- To ja dziękuję. – Mała za co. Mogła dzięki temu podnieść się ze swojego podłamania całą sytuacją, nie tracąc nadziei, ale zdecydowanie wychodząc z tego całego przygnębienia. Dzięki takim spotkaniom, jakie miała obecnie, Sheila potrafiła wierzyć, że jeszcze kiedyś czeka ją szczęśliwe zakończenie i w tym momencie będzie mogła odnaleźć rodzinę. I że będzie jej miło, że znów da się radę podróżować po kraju, kochając wozy, które lekko skrzypiały, w objęciach Jamesa kiedy coś jej się stanie, z Thomasem czeszącym jej warkocze, z Eve która potrafiłaby wyczarować coś z niczego jeżeli chodziło o posiłek. Tęskniła za nimi.
- Bardzo dobrze wiesz, o co pytam – rzuciła w rozbawieniu, podnosząc lekko jego dłoń, aby pozwolić sobie okręcić się sobie dookoła, tak jakby przez chwilę tańczyli. Wiedziała, że nie jest to normalne działanie…ale potrzebowali lekkiego rozładowania atmosfery, skupienia się na czymś nowym, rozważaniu o smutnych sprawach, rozważaniu, że teraz byli tu we dwójkę i nikt nie zamierzał ich straszyć. Zaśmiała się lekko, pozwalając sobie i jemu na spojrzenie poza tę smutną sytuację. Chciała tak bardzo, aby nie musiał się martwić, żeby pozwolił sobie na uśmiech. Dla niej, tu i teraz. Bo było po co się uśmiechnąć.
- Gdzie tylko ci pasuje! Może ja też przygotuję coś do jedzenia? I może w końcu nauczę się pływać? – Nie to, że nie wierzyła w możliwości Aidana w kulinariach ale…trochę się jednak obawiała. Jej przyjaciel nigdy nie prezentował chęci do rozwijania umiejętności kulinariów. Sama rozmyślała nad tym, że w tym momencie tęskniła za tym, żeby po prostu zjeść z nim nawet najprostsze danie. – Oczywiście, że przyniosę ze sobą harfę. Miałbyś jakieś życzenia odnośnie utworów, które mogłabym zagrać? – Wiedziała, że miał swoje ulubione, ale lubiła go zawsze o to pytać. Może wymyślił coś nowego? Może mogłaby mu zagrać coś nowego? Wszystko, byleby tylko mogła zobaczyć jego delikatny uśmiech.
Beztrosko.
Też za tym tęskniła, zwłaszcza, że potrzebowała czasem tej normalności. Tych zasad, które podpowiadały jej, jak żyć, gdzie nie musiała myśleć kto jest przeciwnikiem a kto jest sojusznikiem. Martwiła się jak zwykle ale co mogła zrobić? Tęskniła mocno do prostoty i do wszystkiego innego, co mogłoby jej pomóc. Tak bardzo tęskniła. Nie mogła jednak już do tego wrócić – oczywiście utrzymywała zasady taboru tak mocno, jak mogła, zwłaszcza że w tym warunkach nie było to najłatwiejsze, ale nawet w momencie, kiedy tylko spotka się z rodziną, nie będzie to pełny obraz jej wszystkich możliwości i nie będzie możliwe tak jak to było wcześniej.
- Wiem…ja też tęsknię. I chciałabym aby…aby rzeczy się nigdy nie stały. Zdecydowanie te dla mnie, tak jak i te dla ciebie. – Westchnęła lekko, teraz zdecydowanie przyciskając siebie do stojącego obok niej Aidana. Wiedziała, że w tym momencie cieszyła się jego towarzystwem tylko dlatego, że jej rodzina nie wydała jej za mąż, bo nie zdążyła. Mimo to, nie mogła od tak odsunąć w tym momencie całego bólu który przeszła, całej tej rzezi. Ostrożnie położyła czoło na jego ramieniu, wzdychając głośno i czując, że chociaż spotkanie jej nie przytłoczyło, to zbliżali się do końca, co na pewno było przykre.
Tęsknię za tobą.
- Ja z tobą też. Ale potem myślę, że obok siebie masz tutaj jakiś mnie fragment. – Delikatnie pociągnęła apaszkę, uśmiechając się lekko, sama też kładąc mu dłoń zaraz na jego sercu. – I tutaj. Pamiętaj, nigdy cię nie zostawię, zwłaszcza, jeżeli będziesz potrzebować mojego wsparcia. Jeżeli tylko będziesz potrzebować mnie, albo mojej pomocy…po prostu daj znać. – Uśmiechnęła się, przytulając go jeszcze raz, delikatnie kładąc ostatni pocałunek na jego policzku. Trwali tak chwilę, ciesząc się swoim towarzystwem, ciepłem, obecnością i spokojem. Tego, czego im brakowało w życiu, nawet jeżeli byli otoczeni przez przyjaznych im ludzi.
Musiała wrócić do siebie, ale to spotkanie przyniosło jej takiej pogody ducha, że na pewno zostanie z nią jeszcze przez długi czas.

ztx2