First topic message reminder :





[bylobrzydkobedzieladnie]

Znajdujący się w mieszkaniu mężczyźni, skupieni byli na sobie. A przecież tyle różnych historii rozgrywało się na około. Całkiem blisko i setki kilometrów stąd. Ale każdy w jakiś sposób skupiony był po części na sobie. Swojej własnej historii i tym, co znajdowało się wokół niego. Swoich własnych sprawach, czasem rozszerzając zainteresowanie na jednostki mu bliskie. Trochę szerszy kręg, ale nadal zdający się malutki wobec całości i wszystkich.
I spotkanie tak miało trwać. Mogło - może nawet powinno. Chwila wytchnienia, czy rozmowy należna była przecież każdemu. Każdy powinien móc na chwilę zwolnić bieg zwłaszcza w czasach w którym przyszło im żyć. A jednak, mimo to, na parapecie Vincenta w środku rozmowy pojawiła się sowa. Sowa, która zastukała w szybę wybijając oczyska w ciemnowłosego mężczyznę z prawie widocznym wyrzutem, by się pośpieszył i otworzył okno. Kiedy znalazł się w środku przeleciał na środek stołu i wystawił nóżkę do adresata. Rineheart kojarzył upierzenie ptaka. Wiedział dokładnie od kogo przyszła i jeszcze przed przeczytaniem listu był w stanie przewidzieć, czego jej właściciel mógł chcieć.
Interwencji i pomocy, możliwie jak najszybciej, jak to miewał w zwyczaju Boldwin, który do tej pory zwracał się z prośbą o pomoc w przypadkach w których jak sądził, będzie potrzebował pomocy. Tak było i tym razem a sprawa była tym bardziej pilna, że nie zajęcie się nią natychmiast, mogło powodować kolejne problemy i kłopoty. O pośpiech prosił więc w liście Boldwin, nakreślając z grubsza jak wygląda sytuacja i w jakim mieście się znajduje. Co powinien przynieść ze sobą, jeśli posiadał. Jego sowa nie czekała na odpowiedź. Kiedy tylko od jej nóżki została odwiązana przyniesiona wiadomość wydała z siebie ptasi odgłos i rozłożyła skrzydła. Zrobiła kółko nad sufitem, by pognać do otwartego okna i wylecieć przez nie. Prawdopodobnie w kierunku swojego właściciela. Pozostawiając Vincenta i Cedrica tak, jak ich została. Tylko we dwójkę. Jednak coś się zmieniło. Potrzeba, którą niosła ze sobą przyniesiona wiadomość.
Tylko, albo aż.

Strużki gorzkiego, bursztynowego płynu wędrowały podłużnymi, niebieskimi kanałami, panosząc się po całym, obciążonym ciele. Wnikały w najwrażliwsze części mikroskopijnych komórek, powodując pierwszą falę alkoholowego upojenia. Mięśnie stawały się lżejsze, miększe, rozluźnione. Skronie pulsowały dziwnym, jednostajnym rytmem, zwężając powieki, ograniczając pole widzenia. Rozwiązły język ochoczo dzielił się najskrytszymi, odległymi przemyśleniami tratującymi ogrom nurtujących i alarmujących tematów. Spotkanie o tak intensywnej emocjonalności toczyło się w specyficznym, dość destruktywnym rytmie. Rozkręcone palenisko wydawało przyjemne, pobudzające dźwięki łamanego drewna, zagubionej iskry trzaskającej w rogu salonowego kominka. Mężczyzna o niewyraźnej, skwaszonej minie spoglądał w sękaty blat drewnianego stołu. Roziskrzone, błękitne źrenice patrzyły się w tapetowaną przestrzeń szukając odpowiedzi, rozwiązania, zrozumienia. Niespokojny oddech targał szeroką klatką piersiową wypuszczając wydłużony, bolesny oddech. Wzrok, co jakiś czas uciekał w stronę przyjaciela, którego wąskie palce zaciskały się na fragmencie kryształowej zastawy. Niedowierzał w informacje krążące wewnątrz domowej przestrzeni. Zbieżność faktów, zrządzenie losu obejmujące dwójkę Zakonników. Pokręcił głową i odchrząkną znacząco nie trafiając na potrzebną logikę. – Naprawdę nie mogę w to uwierzyć… – rzucił jeszcze niekontrolowanie, przyciszonym, zaniepokojonym głosem. Prawa dłoń sięgała po resztki upojnego trunku, jednakże gwałtowny, niespodziewany dźwięk oderwał go od hucznej celebracji. Ostry dziób zastukał w zamrożoną szybę, wyczekując natychmiastowej reakcji. Znajome pohukiwanie, trzepot potężnych skrzydeł zapowiedział przybycie ptasiego listonosza. Ciemnowłosy zmarszczył brwi; dlaczego ktoś zakłócał upragniony spokój właśnie o tej porze? Z trudem podnosząc się ze skrzypiącego siedziska, przekręcił gałkami ocznymi i zwrócił się do towarzysza: – Wybacz na moment… – biały zwierz wybudził się z głębokiego snu, wybiegając spod wysokiego stołu. Głośna obecność nieznanej istoty, spowodowała, iż rozszczekał się zawzięcie ukazując szczenięcą dominację. Rineheart uchylił framugę, a brązowy puchacz odważnie wsunął się do środka, lądując na samym środku stołu. Żółte oko łypnęło w stronę Dearborna, a zaostrzony narząd skubnął resztki pokruszonego chleba. Pies uciszony przez właściciela warczał pociągle, a ten z coraz większą konsternacją, zajmował się odwiązywaniem i zapoznawaniem z listową korespondencją. Z każdą linijką entuzjazm obniżał się o kilka tonacji. Głowa przywróciła trzeźwość umysłu, ciało przygotowało się do działania. Odsuwając kartkę od oczu westchnął głośno z dozą zrezygnowania i podenerwowania. – Ten dzień nie ma dla mnie litości. – powiedział zaraz przykładając wierz dłoni do pulsującego czoła. Boldwin – niezwykła persona o nieskończonej skali bezmyślnych pomysłów. Człowiek o mnogich zainteresowaniach, próbujący swych sił w wielu dziedzinach magii. Zielarstwo, alchemia, historia magii, podstawy starożytnych run, zalążki medycyny; czy mogło być coś jeszcze? Nakazywał natychmiastowe przybycie. Pisał o nieprawdopodobnym odkryciu, którego dokonał kilkanaście minut temu. Chciał podzielić się spostrzeżeniami, potwierdzić przypuszczenia, zniwelować zagrożenie pochodzące z błędnej interpretacji runicznego pisma. Zakonnik zdawał sobie sprawę, iż zapalony entuzjasta nie wytrzyma; rozpocznie dogłębną analizę ów niesamowitego przypadku, doprowadzając do tragedii. Czuł pulsującą odpowiedzialność, podobną do opieki nad kilkuletnim dzieckiem. Energiczne kręcenie głową wskazywało nastrojowe rozkojarzenie: – Dostałem nagłe zlecenie. Jest to tak specyficzny przypadek, że nie mogę tego odłożyć Cedric… – wyjaśnił skruszony, posyłając zmieszane spojrzenie. – Mam nadzieję, że nie będziesz miał mi za złe, że skończymy to spotkanie. Możesz przyjść do mnie jutro, na pokrzepienie… – wyjaśnienie, zrozumienie. – Mój prowizoryczny barek powinien skrywać również inne tajemnice. – dodał żartobliwie, przechadzając się po pokoju w poszukiwaniu skórzanej torby. W krótkim czasie spakował kilka zawiniętych zwojów, przygotował pożywienie dla futrzanej podopiecznej. Zakładając długi, wełniany płaszcz, zamienił ostatnie słowa ze swym pokrzepiającym druhem, po czym powolnym krokiem, wysunęli się w zmrożoną aurę, rozjeżdżając się w przeciwległym kierunku.

| zt, dziękuję