First topic message reminder :


[bylobrzydkobedzieladnie]

Byliśmy na jednym roku w Hogwarcie, choć w innych domach. Łączy nas zafiksowanie na nauce, oraz fakt, że nasi bracia przesiąkli ślizgońskimi wartościami (albo raczej ich brakiem ;/ ). Rywalizowałaś z Sorenem, nie wydaje się zbyt sympatyczny - czy mógł rywalizować też ze mną, szczególnie na zajęciach eliksirów, być ciętym i okrutnym z powodu mojego kalectwa? Czy sprawiłoby to, że stalibyśmy się swego rodzaju sojusznikami (pomógłbym Ci pewnie w alchemii, zawsze miałem do tego smykałkę), czy wolałaś raczej uporać się z problemem sama i byłaś lojalna wobec brata?
Jako magipsychiatra mogłem też leczyć Twojego ojca, jeśli po 1950 potrzebował leczenia/nie miał stałego magipsychiatry z poprzednich lat. Oczywiście, specjalizuję się też w problemach z nastrojem i prywatnych konsultacjach, ale nie wiem czy powierzyłabyś mi własny sekret

Panie Vale, z pewnością mój brat wielbił wszelaką rywalizację, tak po prostu. Zawsze chciał być najlepszy na roku, zdobywać punkty dla domu, ale przede wszystkim pożądał uznania dla samego siebie w oczach profesorów. Uważam, po latach, że była to kwestia egoizmu, który to odziedziczyliśmy we dwoje, jednak Soren wykazywał większe potrzeby wobec wykorzystywania tej cechy. Był okrutny, a jego podłość eskalowała wraz z wiekiem. Oczywiście mogłeś być jedną z jego ofiar, jak się już na kogoś zawziął, to o nim nie zapominał. Łącząc wszystko powyższe muszę niestety powiedzieć, że o ile pomoc w alchemii bym przyjęła (choć po latach i tak nic mi z tej wiedzy nie zostało), to jednak nie mogłam się narażać bratu jeszcze bardziej - już i tak przeginałam, przeżywałam kompleks bohatera w wieku nastoletnim i nie chciałam dosadnie sprzeciwić bratu, w końcu w mojej rodzinie wyznawano zasadę, że więzy krwi są najważniejsze.
Problem z moim ojcem po 1950 jest taki, że w '49 wyprowadził się z moją matką i nigdy więcej ich już nie widziałam. Jeżeli nawet się nim zajmowałeś zanim umarł, to o tym nie wiedziałam i wiedzieć nie chciałam - przeżywałam problem jaki zostawili mi na barkach, próbowałam udźwignąć ciężar rodzinnego brzemienia, poradzić sobie z własną chorobą i zaakceptować rzeczywistość, a byłam zmuszona robić to całkiem sama. Chyba nie miałam, nie mam i nigdy nie będę mieć ochoty dowiadywać się o tym, co równocześnie przeżywali moi rodzice. Dlatego też osobiście również nie jestem przypadkiem, który poszedłby do magipsychiatry żeby uzyskać tam jakakolwiek pomoc. Wystarczą mi ci, którym ufam i to z nimi mogę, od czasu do czasu, podzielić się własnym bólem