Wejście

Dziwny jest ten świat
3 lipca 1958 r.
Noc była pełna strachów. Zbudzone nad ranem oczy łaknęły dalszego snu, ale ten napawał niepokojem. Niejasne wspomnienia przywoływały czerwone światło, czy było postrzępionym fragmentem snu, czy rzeczywiście dobiegało zza okna? Niewypoczęte ciało wydawało się spięte, lekki ból głowy subtelnie stukał w czaszkę ze wszystkich stron. Każda napotkana od rana twarz wydawała się równie zmęczona. Mogły dotrzeć do ciebie pogłoski o krwawym księżycu, który nocą pokazał się na niebie, barwiąc gęste obłoki szkarłatem. Zawieszenie działań wojennych winno przynieść chwilowy oddech, a jednak...

Deirdre: Twoje dzieci były tego dnia nienaturalnie ciche. I one nie przespały nocy, o czym zapewniła cię twoja służka, lecz jak na zmęczone wydawały się dziwnie spokojne. Wiedziałaś, że magia dzieci różni się znacznie od magii dorosłych czarodziejów, że najmłodsi bywali bardziej wyczuleni na niektóre bardzo subtelne aspekty magicznego świata, a niedawna manifestacja mocy bliźniąt mogła dawać im się jeszcze we znaki. Zdawało się, że podczas zabawy spoglądały w pochmurne niebo, jakby dostrzegały w nim coś więcej - i myśl ta, jakkolwiek absurdalna by nie była, nie dawała ci spokoju, budząc nieprzyjemny dreszcz nie do końca zrozumiałego dla ciebie napięcia. W pewnym momencie w powietrze zerwało się stado czarnych ptaszysk, choć ich krakania nie słyszałaś na Wyspie często - znacznie częściej w okolicy gnieździły się białe mewy. Wrzask tych złowieszczych ptaszysk przenikał cię na wskroś, nienaturalnie, dziwnie, jakby były czymś więcej lub czymś innym, niż się wydawały. Szybowały w kierunku lądu gęstą ławicą, która nagle rozwidliła się w dwie strony; ptaki zaczęły się ze sobą zderzać i opadać w podobnie nienaturalnie wzburzone wody. Spienione morskie fale wzbijały się tego dnia wysoko, choć wiatr nie był aż tak silny. Może to wzrok płatał ci figle, a może widziałaś to naprawdę, gdy nieopodal brzegu woda zaczynała subtelnie - w miejscu zdawałoby się całkowicie przypadkowym - wirować. W powietrzu wisiało coś bardzo niepokojącego, a otaczająca cię magia wydawała się być temu podporządkowana. Nigdy wcześniej nie dopadło cię tak silne poczucie, że coś było nie tak, lecz wokół nie było nikogo ani niczego. Jeśli próbowałaś - żadne zaklęcie nie wykazało niczyjej obecności, upewniając cię, że okolica była bezpieczna. Pozornie. Nie mogłaś zostać na Wyspie dłużej, wzywały cię obowiązki.
W Londynie miałaś zająć się sprawunkami, grymuar braci Goodwin był wspominany w studiowanych przez ciebie kręgach, lecz sam pozostawał trudno dostępny - traktował ponoć o iście niebezpiecznych i potężnych aspektach praktyki czarnej magii. O jego dostępność pytałaś w Borginie&Burkesie, nie mieli go, ale obiecali dla ciebie sprowadzić. Dzisiejszego poranka nadeszła wiadomość, że mogłaś go odebrać - wiedziałaś, że nie powinnaś zwlekać, w nieodpowiednich rękach księga mogła się okazać bardzo niebezpieczna.

Primrose: Ciężka noc nigdy nie była tym, co mogło powstrzymać cię od wykonywania codziennych obowiązków. Dzień nie zaczynał się dobrze. Podczas porannej toalety, kiedy wpatrywałaś się lustro, przy jego krawędzi - wydawało ci się, czy to działo się naprawdę? - dostrzegłaś kształt czarnego pyska wielkiego brytana o krwistych oczach; jeśli twoim odruchem było spojrzeć przez ramię, zwierzę zdążyło zniknąć. Czy naprawdę pojawiło się w twojej komnacie? Znaczenie spotkania z ponurakiem nie było ci obce. Niezależnie od tego, jak zwykle reagowałaś na podobne zabobony, posępne zdarzenie tego dnia wydawało się szczególne. Inne, bardziej doniosłe, nie potrafiłaś tego jednak wyjaśnić niczym poza drażniącym przeczuciem, że coś było nie tak i jeszcze bardziej irytującym poczuciem oczekiwania.
W przybytku na Nokturnie miałaś spotkać się z interesującym zleceniodawcą, któremu zamierzałaś wręczyć talizman wykonany głównie ze srebra. Był gotowy od wczoraj, już gdy znalazłaś się na miejscu odwinęłaś kraniec chusty, w który został zapakowany, z zamiarem upewnienia się co do jego właściwości, by zamiast tego dostrzec coś całkowicie nieprawdopodobnego: srebro zaśniedziało warstwą tak grubą, jaka mogłaby się zbierać na nim przez dziesięciolecia, jeśli nie przez wieki. Twoja obszerna wiedza alchemiczna nie pozwalała rozsądnie wyjaśnić tej zagadki, przeciwnie: byłaś przekonana, że to wcale nie miało prawa się zdarzyć. I byłaś całkowicie pewna, że masz rację. Niemal czarny amulet nie nadawał się do niczego, a tobie wydawało się wątpliwe, byś była w stanie kiedykolwiek doczyścić go z tej śniedzi. Do talizmanu dostępu nie miał nikt oprócz ciebie, reakcja musiała zajść naturalnie, nawet jeśli z naturą nic wspólnego nie miała. Wtem u progu sklepu pojawił się spodziewany gość. Zamówienie dla madame Mericourt oczekiwało od pewnego czasu, wiedziałaś, gdzie je znaleźć - wuj poinstruował cię wyraźnie, nim wyszedł, zostawiając cię w sali samą.

Wasze spojrzenia się zetknęły, lecz żadna z was nie zdążyła się poruszyć, gdy w miejscu zatrzymał was drażniący dźwięk, który rozległ się nagle: bezlitośnie wwiercał się pod czaszkę przerażającymi wysokimi tonami, a gdy któraś z was spróbowała odnaleźć źródło dźwięku wzrokiem, dostrzegła rękę glorii, której pazur skrobał właśnie po wiszącym za nią lustrem. Po jego tafli spłynęła strużka krwi, a pazur wbijał się coraz głębiej, pozostawiając po sobie kruche pęknięcie. Pęknięcie, w które stukał uparcie, pozwalając mu przeobrazić się w całą sieć połączonych pęknięć - jeśli żadna z was nie spróbuje tego powstrzymać, zwierciadło pęknie na trzynaście nierównych części. Zaczarowana dłoń nigdy nie zachowywała się w podobny sposób, jej możliwości były ograniczone do kilku poleceń, a pętająca ją magia nie pozwalała nawet na tak swobodny zakres ruchu. Wpatrzone w to dziwne zjawisko - nagle - usłyszałyście kolejny stukot, nie było go trudno zlokalizować. Szkarłatne krople kapały z jednego z kredensów, na jego wierzchu leżała talia kart Tarota. Całkowicie przemoczona. Metaliczny zapach wskazywał na krew, lecz skąd się tu wzięła? Jeśli któraś z was przyjrzała się talii kart, dostrzegła, że kartą na wierzchu było Koło Fortuny. Leżąca obok książeczka mogła pomóc wam poszukać jej interpretacji - oświetlił ją blask zza okna, gdy w pomieszczeniu pojawiło się nienaturalnie dużo światła. Primrose usłyszała, jak pęka pieczęć zabezpieczająca księgę przeznaczoną dla Deirdre. Tajemniczy grimuar był nieobliczalny, widywane ostatnimi czasy cienie wydawały się najmniej przerażającą siłą, którą mógł tu przywołać.

Na niebie rozgorzała kometa, za którą ciągnął się złocisty warkocz. Przyciągała wzrok w przedziwny sposób, jakby hipnotyzowała samą swoją obecnością na niebie. Jaśniała jak drugie słońce, trwała nieruchomo, a im dłużej oko spoglądało w jej światło, tym większy budziła niepokój. Jakby to światło wnikało gdzieś w umysł, w serce, pozostawiając po sobie trwogę i przerażającą pustkę, której nie sposób było zrozumieć.

Mistrz gry nie kontynuuje rozrywki, ale jest gotów odpowiedzieć na ewentualne wątpliwości. Zakończony wątek należy zgłosić w temacie dziwny jest ten świat; jeżeli współgracz nie pojawi się w wątku lub przestanie pisać w jego trakcie postać oczekująca może zaprosić dowolną inną, która odnajdzie się w sytuacji, w zamian za uciekiniera.