First topic message reminder :



[bylobrzydkobedzieladnie]

15. listopada 1957, wieczór
Choć wpierw planował udać się prosto do domu Juliena, Alexander nieco zboczył z kursu. Po opuszczeniu spotkania i przedostaniu się przez portal, Farley stanął na polanie nieco zdezorientowany i z ciężkim sercem. Musiał zastanowić się, co w ogóle chciał ubrać w słowa, racjonalnie poskromić swój smutek i żal i dopiero wtedy udać się do przyjaciela, kiedy będzie pewnien, co tak właściwie się w nim kłębi.
Teleportował się więc z charakterystycznym trzaskiem, by parę chwil później znaleźć się w Weymouth, gdzie mimo szarej jesieni smagającej deszczem i chłodnym wiatrem odnajdywał ukojenie. Przymknął oczy i odchylił głowę do tyłu, pozwalając kroplom padać na twarz, wywoływać drżenie powiek i mimowolne ruchy warg bombardowanych przez naturę życiodajnymi pociskami. Westchnął w końcu i wyprostował się, a z wyciągniętej ku górze różdżki wypłynęła magia, formując nad głową czarodzieja przezroczystą parasolkę. Bam, bam, bam, śpiewał mu deszcz, a piasek i kamyczki szurały pod butami w czasie gdy Alexander starał się pojąć, co też miał dalej ze sobą zrobić. Rozejrzał się, czując się zagubionym. W którą stronę pójść?
Był zwolniony z przysięgi, lecz wciąż związany z Zakonem. Było coś, co potrzebował z siebie w końcu wyrzucić, wyłożyć przed kimś i być zrozumianym. Chciał, by ktoś o tym wiedział. Potrzebował oparcia w najbliższych, bo w końcu coraz bardziej dochodziło do niego, że nie był herosem. Był człowiekiem i nawet jako magipsychiatra nie był w stanie sam sobie pomóc. Jego sekrety były masywne i tworzyły wyrwę między nim, a najbliższymi. Wiedział, że rozumieli, a przynajmniej starali się rozumieć, lecz wciąż był im coś winien: prawdę. Teraz mógł uchylić jej rąbka przed Idą i Julienem... a raczej samym Julienem, bo ze względu na stan Idy ich rozmowa musiała poczekać.
Nie był pewien ile czasu spędził na plaży w Weymouth, lecz gdy teleportował się do Doliny, na skraju lasu najbliżej Makówki, jego buty były całkiem przesiąknięte wodą, a niebo było całkiem czarne od wieczoru, a może nocy. Z mokrymi plaśnięciami podeszwy o podłoże pokonał dzielącą go od domku odległość i zapukał do drzwi nim nie otworzył ich i nie skrył się w przytulnym, ciepłym i wonnym od kadzidełek wnętrzu.
– Jules? – zawołał nieco zachrypniętym głosem, a gdy już zzuł buty i pozbył się płaszcza ruszył wgłąb Makówki, na podłodze zostawiając wilgotne odciski stóp od wciąż mokrych skarpetek. Parter był pusty, lecz światło skradające się wąską smużką schodami w dół pokierowało go na piętro, do sypialni Francuza, który zagrzebany w pościelach pogrążony był w lekturze. Było już tak późno? Zresztą, nie było to ważne. Twarz Alexandra zdradzała, że coś gryzło go od środka i w najbliższym czasie miał to z siebie wyrzucić. Podszedł do łóżka i jak stał usiadła na jego krawędzi, zaciskając palce na ramie tak mocno, że aż zbielały mu kłykcie. Z głośnym wydechem dopiero puścił, odchylając się do tyłu, w niebieskim swetrze tworząc jednolitą plamę. Jego głowa wylądowała na nogach Julka, a smętne, przepełnione poczuciem winy spojrzenie legło na przyjacielu.