Na słowa o nieodpowiedniej profesji Benjamin tylko zacmokał z wyraźnym zdegustowaniem i teatralnością starej fanki opery, słuchającej jakichś nowoczesnych arii. Gdyby kiedykolwiek, chociaż przez sekundę żałował swojego bękarciego pochodzenia, z pewnością rzewny smutek za czystą krwią zostałby pokonany po jednym wieczorze opowieści Rosiera o życiu prawdziwego panicza. Zero wolności, narzucone małżeństwa, konwenanse sztywne jak wykrochmalone kołnierzyki. Prawdziwa mordęga. Właściwie z każdym poznanym arystokratą, uwięzionym w złotej klatce własnych genów, Jaimie coraz bardziej cenił swoją szaloną matkę za jej odwagę. Zostawiła za sobą fortunę, pozycje w społeczeństwie, świetlaną przyszłość. Wszystko dla miłości. Skończyła oczywiście marnie - tak przynajmniej słyszał od ojca; sam nie pałał chęcią zobaczenia nadopiekuńczej mamusi - ale tym przekreśleniem swojego pochodzenia dla byle mugola naprawdę Benowi zaimponowała. Rzecz jasna nie wpoiła mu nienawiści do czystej krwi. Tak jak niektórzy przedstawiciele arystokracji łaskawie ignorowali szlamowatość rozmówcy, tak i Wright z równą empatią pozwalał sobie na kontakt z błękitną krwią. Obustronne zaślepienie na genetyczne kwestie wychodziło wszystkim na dobre. Mógł przecież teraz upijać się do nieprzytomności z najlepszym kompanem, który nawet w stanie lekkiego rauszu potrafił bronić honoru siostry.

Na ustach Padraiga zaigrał łobuzerski uśmiech, doskonale znał ten lokal. Czy raczej szemraną knajpę, skupiającą podejrzane typy i towarzystwo zgoła nieodpowiednie dla arystokraty. Blondyn wiedział o nielegalnych interesach prowadzonych w Wywernie, lecz nie przeszkadzało mu to w zupełności w odwiedzaniu tego przybytku - podobnie jak umiejscowienie baru na ulicy Śmiertelnego Nokturnu. Nie miał prawa osądzać Rosiera, nie był hipokrytą, donosicielem, ani tym bardziej głupcem… Gdyby eskapady Tristana wyszły na jaw, Pat stanowiłby pierwszy obiekt jego podejrzeń, a nie chciał robić sobie wroga ze szlachcica o wyjątkowo pozytywnym nastawieniu.

Zdenerwowany już Tristan nie zdołał wyczarować chmury, która mogłaby ugasić ten przerażający, buchający pod samo sklepienie ogień; musiał rozumieć, że jedynym rozsądnym rozwiązaniem jest prędka ucieczka ze spisanego już na straty baru, wszak każda kolejna chwila zwłoki mogła okazać się brzemienna w skutkach. Mimo pokrywającego posadzkę lodu - choć topniejącego z wolna wraz ze wzrostem temperatury powietrza - udało mu się przedostać do Fitzgeralda i panny Greengrass, a następnie we trójkę, pokasłując i mrużąc oczy od gryzącego dymu, dostali się do wyjścia, zostawiając za sobą nieszczęsnych napastników i zmarłego tragicznie barmana.

Na twarz Tristana powoli wpełzł uśmiech, który być może przeraziłby kogoś, kto znał Tristana lepiej; wobec Lyry nie przestawał wykazywać się szarmancką elegancją, grzecznością oraz dżentelmeńskim taktem. Bynajmniej nie miał zamiaru dawać jej do zrozumienia, że była tą gorszą – choć w mniemaniu Tristana naturalnie była. Musiałby być głupi, by nie zdawać sobie sprawy z trudnej sytuacji materialnej, w jakiej znajdowałą się rodzina rudowłosej dziewczyny. Być może Weasleyowie odzyskają kiedyś dawną świetność – być może, choć było to wątpliwe ze względu na sposób prowadzenia się ichniejszej młodzieży. Bracia Lyry dawali tego solidny przykład, nie pokazując się na przyjęciach, a sama Lyra – cóż, mogła najwyżej pomóc przedłużyć żywotność innego rodu. Była tylko córką, jakkolwiek boleśnie to nie brzmiało. Zgadzając się na jego propozycję ze zdawałoby się pewnością pobrzmiewającą w głosie mała Lyra mu zaimponowała. Musiała przecież być świadoma, z  czym się to wiązało, z jak wielką szansą i jak wielkim ryzykiem. A kto nie ryzykował, ten nigdy nie zostanie wielkim artystą. O ryzyku wiedział więcej, niż o sztuce.

Tristan spozierał za odchodzącą Venus z wyraźnym niezadowoleniem - mimo wszystko nie bez powodu ofiarował jej tryumfalnego znicza; niewątpliwie liczył na to, że spędzą razem resztę dnia i przynajmniej część nocy, lecz Druella skutecznie ją przepłoszyła. Westchnął, mógł chociaż zatrzymać sobie tego znicza. Nie odjął od niej spojrzenia, póki nie zniknęła we mgle nad terenem boiska.

Gdyby mogła, zamordowałaby go wzrokiem, przy okazji drżąc z przestrachu przed jego zemstą; co on powiedział, żeby milczała? Jeszcze nigdy nie poczuła do niego takiego żalu, jak w tej chwili, gdy zrównał się z poziomem arystokratycznego męża z jej koszmarów – próbował zastraszyć, zmusić siłą, by dawała się obmacywać dalej, do tego zakazać mówić, zakazać myśleć, zakazać mieć swoje zdanie. Pierś zafalowała mocniej od dojmującej słabości; miała ochotę płakać, płakać ze wściekłości, z bezsilności, ze strachu przed przyszłością.

Przez moment zamyślił się nad zapewnieniem, które złożył Padraigowi. Czy aby na pewno mógł mu to powiedzieć z tak głębokim przekonaniem? Jego wuj bywał nieobliczalny i często niewiele robił sobie ze swoich długów oraz zapewnień. Musiał jednak wierzyć, że nie wykaże się skrajną głupotą i nie zmusi Tristana, by w tej kwestii przycisnął go do muru; tajemnice, które dzielili, zdecydowanie winny pozostać tajemnicami dla dobra wszystkich. Wytrącony z zamyślenia, skinął głową jeszcze raz, tak, wiedział, że Padraig nie obijał się w pracy; wielokrotnie był tego świadkiem. Cokolwiek robił dla niego - również zawsze robił to dobrze, nawet, jeśli ostatnimi czasy wydawał się nieco zbyt pyskaty. Wciąż jednak martwił się, że pogodzenie pracy w Wenus z hodowlą jego wuja będzie musiało odbić się kosztem zdrowia Fitzgeralda, nie było na to rady.

Odrzucił z czoła przemoknięte włosy, orzeźwiony wodą chwiejnym, niepewnym krokiem znikając za zakrętem. Mocno otulił się płaszczem, kryjąc koszulę, która przemoknięta krwią wciąż kleiła się do jego ciała. Zszedł do portu, gdzieś tam powinna być tawerna dla czarodziejów z kominkiem podłączonym do sieci Fiuu, powinni tam mieć również grog, a pora była dość późna, by nierządne kobiety zaczęły wdzięczyć się do zmęczonych korsarzy. Wciąż kręciło mu się w głowie, a przed oczyma pełzały czarne mroczki – lecz nie potrzebował uzdrowiciela, a przynajmniej tak uważał; będzie musiał odczekać kilka godzin, nim wróci do domu.

Królewskim gestem zrzuciła płaszcz, radząc sobie bez jego pomocy i uparcie obstając przy swoim, pod materiałem krył się jak zawsze perfekcyjny strój. Delikatna suknia podkreślała eteryczną urodę jego pięknej nimfy, jak zwykł ją nazywać od pamiętnego spaceru na weselu Marianne – czy dalsze oponowanie miało jakikolwiek sens? Nie chciała słyszeć sprzeciwu, a przecież nie mógł jej też stąd wyrzucić siłą. Był pijany, a serce rozdarte miał na pół. Uchwycił rzucony przez nią płaszcz, nim ten ześlizgnął się za sprawą szlachetnych jedwabnych nici na drewnianą posadzkę, nie patrząc wcale na pelerynę, a na sylwetkę kobiety skąpaną w bladym świetle tańczących płomieni świec. Jego królowa, przyszła lady Rosier – dziś silniejsza od niego, czy mógł upokorzyć się przed nią jeszcze bardziej? W milczeniu odwiesił jej nakrycie, ze zrezygnowaniem dając za wygraną.

Przeszli razem wiele, razem i osobno, nie był pewien, czy spotkanie jej i Benjamina było najlepszym, co zdarzyło się w życiu obojga - ale przecież żadne z nich nie potrafiło cofnąć czasu. Ich przyjaźń, nawet już ta dojrzalsza, niewątpliwie bywała wystawiona na ciężkie próby zwłaszcza w dniach, tygodniach - miesiącach? - po śmierci Marianne, kiedy Tristan nie chciał widzieć niczego, co mogło mu o niej przypomnieć. Łączyła ich wyjątkowa więź, której Harriett - będąca tak blisko z nimi obojgiem - była świadoma zapewne mocniej, niż ktokolwiek inny spoza domu Rosierów, zapewne dlatego nigdy na poważnie nie rozmawiali o jej śmierci, porzucając wciąż iskrzący w nim temat jej nieudanego małżeństwa. Tristan zawsze wolał milczeć, niż mówić otwarcie o tym, co czuł; o tym Harriett również wiedziała lepiej, niż ktokolwiek inny, gdy przy niej - inaczej niż przy jakiejkolwiek innej dziewczynie z Beuxbatons - czasem naprawdę brakowało mu słów. Nic jednak nie trwa wiecznie, o tym również wiedzieli obydwoje. Lubił jej towarzystwo, miało w sobie nutkę sentymentu i powiew szczęścia, którego smaku już dzisiaj nie pamiętał; beztroskie obrazy dzieciństwa uciekały pod naporem ciężaru dorosłego życia. Harriett obok Inary, którą magicznie ostatnimi czasy mijał przypadkowo zbyt często, by nie uznać tego za umyślne zrządzenie losu, była ostatnim, co pozostało mu z tamtego okresu. Otoczenie jej troską wobec ataku wścieklej dziennikarzyny było naturalnym odruchem i moralnym obowiązkiem Tristana, zwłaszcza, kiedy Harriett pojawiła się na konkursie całkiem sama - i nie dbał o konwenanse, był wszak pewien, że uczestnicy konkursu wciąż opędzali się z gratulującego im tłumu.

Uśmiechnął się - krótko, nieszczerze; już od dawna w to nie wierzył. Nie potrafił odnaleźć dawnego siebie - tego, którego znała, tego, którym był jako dziecko - i mimo najszczerszych starań nie potrafił ku sobie przywołać jego myśli, uczuć i wewnętrznych rozterek; zanim zmarła Marianne, zanim poznano go z Tomem Riddle, zanim zanurzył się w bezkresach najmroczniejszej ze sztuk, zanim z rozpaczy za siostrą sięgnął po straszliwą czarną magię. I choć kolejne przykłady wypowiadane przez Inarę miały sens i brzmiały przekonująco, to Tristan nie potrafił przekonać samego siebie, że naprawdę je czuł - bo nie czuł. Czuł się zagubiony. Zatopiony.

Tristan zdawał sobie sprawę z tego, że Miu była wyjątkowa - inna od jakiejkolwiek kurtyzany, z którą miał w życiu do czynienia i silniejsza od większości kobiet, które znał. Jedyna w swoim rodzaju, w Wenus była elementem nadzwyczajnym; z jednej strony - była cesarzową tej krainy rozpusty, najwspanialszą ze wspaniałych, kapłanką rozkoszy, wyróżniającą się swoimi umiejętnościami wysoko ponad kobiety - nie tylko prostytutki - które miał dotychczas przyjemność poznać, a których wcale nie było w jego życiu mało. Z drugiej jednak strony była również egzotycznym elementem, który nie pasował do tej układanki. Miała w sobie potencjał, jakim nie mogła szczycić się żadna z pracujących tutaj dziewcząt, miała wewnętrzną siłę, intelekt i była niezwykle bystra. Alkohol pulsujący w tętnicach, smoczy pazur rozlewający się wraz z krwią przez całe ciało; z każdą kolejną chwilą dostrzegał coraz mniej - a zarazem postrzegał coraz więcej. Jego mętny wzrok zachłannie wpatrywał się w jej skośne oczy, a trzymane dotąd w ryzach pożądanie wymknęło się spod kontroli, gdy Miu przemówiła - wprost w jego usta, tak blisko i tak daleko. Potrafiła doprowadzać go do obłędu, by przywrócić go do porządku ledwie chwilę później, balansowała pomiędzy płomieniem a pasją z gracją lubieżnej baletnicy; pragnął jej - tu i teraz.

Udało mu się pozostać niewzruszonym, kiedy wspomniała o nocy spadających gwiazd, zastanawiało go tylko - jak długo zdoła uchować ten sekret dla siebie? Powierzanie go Evandrze mogło sprowadzić na nią niebezpieczeństwo, a na to pozwolić sobie ani nie mógł ani nie chciał. Uciekał od przyszłości, nie chcąc rysować przed nimi tej w czarnych barwach, uciekał od odpowiedzialności, uciekał od sekretów. Moja dusza należy do pewnego czarnokiężnika, Evandro, więc teraz muszę być na każde jego skinienie - jak to brzmi?

Tam Tristan musiał pozostawić ją samą, bo oto właśnie nadszedł moment wręczenia nagród, następujący po przemówieniu Adriena Carrowa. Panienka Rosier pospieszała uwijającą się dookoła niej pomoc, chciała bowiem nagrodzić brata oklaskami, a przy okazji dać znać reszcie zebranych, że pomimo upadku i przegranej, wciąż jest w stanie przechadzać się pomiędzy nimi z podniesioną głową. Gdy magia lecznicza dała już swoje efekty, ciemnowłosa powędrowała czym prędzej w stronę podium i zdążyła dołączyć do oklasków na cześć Tristana, przy okazji starając się wyłapać jego spojrzenie, by dać mu znać, że wszystko z nią już w porządku. Czarna perła była tylko minimum, na jakie zasługiwał.

Obracał w palcach kieliszek wina, krwiste jak płatek róży wino odbijało blask świec, których płomienie tańczyły na wysoko upiętych kandelabrach. Nie widział już nikogo. Nie słyszał już nikogo. A może - nikt już go nie interesował. Wino drżało w kieliszku, poruszane wiatrem przemykającym się przez otwarte okna.

- Relashio - wydobyło się jego z ust dźwięcznie i płynnie, niemal melodyjnie; Tristan odnalazł się już na arenie, nabrał pewności siebie - i z pewnością poczuł nad przeciwnikiem przewagę. Kierował zaklęcie w dłoń Neleusa, chcąc ją poparzyć i zmusić do upuszczenia broni.

Miał nadzieję, że będzie mógł na nią liczyć - Daphne była zdolna, miała obszerną wiedzę i co najważniejsze nie należała do elity plotkarskiej wyższych sfer - pomimo tego, że z łatwością domyśliła się, dlaczego Tristan dopytywał ją o serpentynę - zbieżność w tym wypadku byłaby zbyt dziwaczna - ufał, że sekret pozostanie u niej bezpieczny. Jej uśmiech poniekąd był jednak krzepiący - czy obiecywałaby, że zrobi cokolwiek, gdyby nie miała choćby cienia nadziei na sukces? Wątpliwe, była kobietą pewną siebie, zdolną i - przede wszystkim - dbającą o swoją reputację rzetelnego naukowca. Miał nadzieję, że jej zamiłowanie alchemią przyniesie efekty warte zachodu. Słysząc o obiekcie badań jedynie kiwnął głową. To nie będzie łatwe, oboje o tym wiedzieli, ale nie będzie to również niemożliwe. Słusznie przyznała jednak, że nie była to już rozmowa na dzisiejszy wieczór. Zasiedział się u niej zbyt długo.

Posłusznie odebrał zwinięty pergamin, wrzucając go do głębokiej kieszeni eleganckiej szaty. Ta umowa była dziś dla niego cenniejsza od największego klejnotu z rodowego skarbca, od największego posiadanego przez Rosierów rubinu - bo tylko ona dawała mu pewność, że Evandra odda mu się w wyznaczonym terminie. Od ich ostatniego spotkania w oczach półwili wciąż widział jedynie pogardę - ale wiedział, że przez tę pogardę musiało przenikać coś więcej. A może - tylko się łudził tą myślą?

Nie mogła wypowiadać swych myśli na głos - i bez nich Tristan był bezbrzeżnie przygnębiony i rozgoryczony swą niemocą. Pokiwała krótko głową, przyjmując jego słowa w milczeniu, gorączkowo poszukując w swej pamięci kogokolwiek, kto mógłby okazać się przydatny, lecz na próżno. Nie znała wielu magizoologów, tym bardziej specjalizujących się w anatomii tych majestatycznych jaszczurów, a już na pewno żadnego, który postanowiłby poświęcić życie badaniom szczególnych im schorzeń.

Jej serdeczny śmiech przyjął z uśmiechem. Nie kłamał, Laidan Avery była damą wyjątkową, a pojawiwszy się na balu kradła więcej uwagi, niż niejedna o wiele młodsza od niej kobieta. Biło od niej coś - może to ta pewność siebie dojrzałej kobiety - co wabiło męskie oko jak umyślnie rzucona przynęta. Nie tylko jej uroda, w rzeczy samej zjawiskowa, ale i sposób poruszania się - ten odważny - spojrzenie, przepełnione w istocie królewską, pogardliwą wyższością i ta czerwona szminka nienachalnie podkreślająca usta pogodzone ze swoim wiekiem. I choć nie mógł mieć pewności jak zareaguje na jego komplement, porównanie z przyszłą synową, przyszłą żoną jej syna, zdał się na instynkt łowcy, który kolejnymi salonowymi podbojami pielęgnował już dekady. Nie zawiódł go.

Postronnemu obserwatorowi powierzchownie musieli przypominać żywe przeciwieństwa, pozornie zupełnie nieprzystające do swego towarzystwa - on wysoki, dobrze zbudowany wszak lata zmagań ze smokami miały swe odzwierciedlenia w jego sylwetce, z męską twarzą okraszoną ciemnymi lokami; ona zaś zupełnie filigranowa, niziutka, ginąca u jego boku i urzekająca dziewczęcą świeżością, której nie zdążyło jeszcze odebrać jej życie żony. A jednak choć dzieli ich cały świat, wparuje się w niego sarnimi oczętami, zafascynowana opowieściami, które wypływają z jego ust. Bez wątpienia mogłaby słuchać tego niskiego głosu aż do nie nadchodzącego znudzenia, pozwolić mu godzinami mówić o smokach, ich zwyczajach, a nawet - choć zwykle w tym momencie ogarniał ją naturalny niepokój - zagrożeniami, jakie czyhały na nie na Wyspach.

Rosyjska uroda, mógł dostrzec wcześniej, tylko częściowa, Calanthe miała wszak nienaganny brytyjski akcent. Dziewczyna naprawdę wydawała mu się ciekawa - żałował, że spotkali się w podobnych okolicznościach i w podobnym miejscu, a także ze zbyt dokuczliwym oddechem pośpiechu na karku. Zapamięta ją jednak jako tą, która go obsługiwała - bez wątpienia, mimo młodego wieku, a co za tym idzie zapewne niezbyt długiego doświadczenia, wykazała się kompetencją godną przyszłej lady Flint. A przynajmniej taką miał nadzieję - w gruncie rzeczy ostateczne zweryfikuje to dopiero przywiezione zamówienie. Oby kompletne i zgodne z życzeniem, inaczej wuj naprawdę go zlinczuje. Skinął głową w podzięce, przyjmując pokwitowanie, kiedy usłyszał trzask drzwi zza pleców. Do sklepu wszedł kolejny klient, nie chciał więc dłużej zawracać jej głowy - może spotkany się jeszcze w bardziej sprzyjających okolicznościach, panno Sprout, z pewnością będzie ku temu jeszcze niejedna okazja.

Wciąż nie wiedział o niej nic, wciąż nie miał okazji zadać najprostszych pytań: ani gdzie się podziewała przez te wszystkie lata, ani czym się zajmowała, ani jak się przez ten długi czas czuła. Miał nadzieję, że dobrze - przecież wciąż pozostała sobą. Doroślejszą, jeszcze piękniejszą i jeszcze bystrzejszą, ale wciąż - po prostu sobą. I za taką nią tęsknił, do niedawna sądząc, że utracił ją bezpowrotnie. Czy mijał się z prawdą, kiedy po raz kolejny spotykali się w tak dziwacznych okolicznościach?

I, wreszcie, znaleźli się na zewnątrz - pod otwartym niebem, na świeżym powietrzu, mógł odetchnąć głęboko. Całą drogę trzymał się za pozostałą trójką - nieco z tyłu, nie chcąc zwracać na siebie ich uwagi. Wpatrywał się w kulę mętnym spojrzeniem. Nie wiedział, czym była, ani nie wiedział, jak wielka mogła drzemać w niej potęga - i bał się jej. Każdy rozsądny człowiek bał się nieznanego.

Nie może, powtórzył jeszcze raz w myślach, przecież nie chodziło tutaj o jego pośpiech, niecierpliwość, chodziło o bezpieczeństwo, teraz już nie jego, a Liliany oraz Rosalie. Bezpieczeństwo tego domu, domu, w którym był przecież gościem, do którego nie mógł ani nie chciał sprawdzić niebezpieczeństwa. Nie potrafił odjąć spojrzenia od kuli wciąż złowieszczo leżącej naprzeciw nich, rzucającej cień blasku księżyca na elegancką posadzkę nieużywanej sali balowej Yaxleyów. Przymknął powieki, kątem oka dostrzegając uśmiech Rose. Był kojący. Jej towarzystwo, jej pomoc, ciepły głos; choć nie potrafił zapomnieć o tym, co się wydarzyło, ani tymbardziej - Merlinie - o tym, co przyniósł pod jej dach, napięcie związane z całą historią powoli zaczynało z niego schodzić.

Ale nie odezwał się ani słowem, pozwalając swoim myślom płynąć w swobodnym, zbyt głośnym chaosie. I, wciąż w milczeniu, patrzył na nią, stojącą nad tym, co zostało z Diany, uparcie uciekając wzrokiem od jej zwłok, uparcie wypierając z głowy kłopotliwy fakt jej rozwleczenia na tej podłodze. To był impuls, krótki impuls, który wystarczył, żeby poprosił o pomoc akurat ją, czy zrobił dobrze? Czy mógł jej ufać aż tak? A jaki miał wybór... ? Był jej wdzięczny, nie musiała przecież tego robić i w duchu poprzysiągł sobie, że w jakiś sposób wynagrodzi jej taplanie się we krwi jego ofiary.

A gdy ją odnalazł, czule otoczył ramieniem, początkowo bez słowa, milcząc w podłym zamyśleniu; miał ochotę zapytać ją o sprawy, o jakie w towarzystwie pytać nie powinien - drażniło go nieznośne napięcie, nie bez powodu czuł się przecież współwinny. Milczał jednak, mając nadzieję, że znalazł się przy niej wystarczająco szybko, by ten incydent został przez otoczenie uznany za naturalną zmianę towarzystwa. Stracił ich z oczu podczas tańca, nie miał pojęcia, co mogło się wydarzyć; pozostawały mu tylko ponure domysły. - Wracamy? - Bardziej stwierdził, niż zapytał, choć ton jego głosu pozostawał troskliwy. Skierował ku niej spojrzenie - pytające - czy wszystko w porządku? I z wolna jął prowadzić siostrę z powrotem ku Rosalie, w kierunku wyjścia. Przy okazji jej zapyta, dlaczego Lorne tak się śpieszył.

W rankingu nie plasował się na imponującym miejscu, ale mimo wszystko był z siebie zadowolony. Upolował dorodnego dzika - i już zastanawiał się nad odpowiednim miejscem na jego skórę. Zeskoczył z siodła, znalazły się nieopodal ogniska, oddając rumaka organizatorom i pomagając zsiąść Darcy. Na chwilę zostawił ją samą, błądząc wśród znajomych, gratulujący zdobyczy, na dłużej zatrzymując się przy Benjaminie, na którego szczęście niewątpliwie spłynęło z jego sprzętu.

Spojrzał na matkę, ale jej nie odpowiedział. Miała rację, każdy z nich to wiedział. Byli jak jeden krzew róży - którego każdy kwiat cierpiał, rozwijał się i rósł w siłę w tym samym momencie, byli jednym rodem, jedną gałęzią - wartą przynajmniej we własnym mniemaniu więcej niż wszystkie inne szlachetne gałęzie świata razem wzięte. Mogli ufać sobie, ale tacy jak oni mieli dużo wrogów, wrogów, którzy mogli zaatakować w najmniej spodziewanym momencie. I od najmniej oczekiwanej strony - jak Crouchowie. Plusk wody, nie podniósł wzroku, słyszał, jak matka zrywa medalion z szyi. Zastanawiało go, czy swoją młodość oddała Crouchom równie wiernie, co późniejsze lata - im, Rosierom? Jak trudne było dla niej wyzbycie się sentymentu do rodziny pochodzenia? Nie bez powodu nosiła ten medalion aż do dzisiaj.

Mógł się wydać rozdrażniony  - cóż, był - kiedy ponuro przeniósł wzrok przed siebie, wypatrując wyjścia z tunelu. Darcy mu nie odpowiedziała, przerzucając tę odpowiedzialność na Ramseya - z którego słów wywnioskował tyle, co nic. Tych dwoje naprawdę świetnie poradziłoby sobie na tej łodzi bez niego - może z tą różnicą, że wiosłowałoby się nieco trudniej. Był zły - bo się martwił, był zły - bo nie rozumiał, co musiało się stać, żeby ktoś wpadł na idiotyczny pomysł aresztowania jego siostry. A porozmawiamy w domu nie wypowiedział na głos.

Złość zmieszana z zawstydzeniem młodziutkiej narzeczonej Tristana zdawała się go bawić; nie dzieliła ich wielka różnica wieku, ale z pewnością rozciągała się między nimi olbrzymia wręcz przepaść obyczajowa. Emocje widoczne na jej delikatnej, ślicznej półwilej buzi zachwycały go w swojej skromności, a niewinny kontekst sprawił, że Tristan nie skojarzył sytuacyjnie swoich prowokacyjnych gestów z niedawną raną Evandry. Nie zraził go jad w głosie narzeczonej, nie zraziła go wrogość ani zacięty upór, ujął ją subtelnie pod ramię, zbliżając usta ku jej twarzy i ściszając głos do szeptu tak, by tylko ona mogła dosłyszeć jego słowa.

Nie usłyszał skrzypnięcia drzwi, skrzatka była dobrze wychowana - zawsze wiedziała, gdzie jej miejsce i zawsze zachowywała się na tyle cicho, by nikt jej nie zauważył. Rzadko też odzywała się niepytana, a już w ogóle rzadko odzywała się przy obcych przy rozmowach tak poważnych, dlatego Tristan obrócił ku niej głowę z krytycznym grymasem i wyrazem, który powinna rozpoznać - ponaglającym i pełnym złości, bo jeżeli już przyszła tutaj przeszkadzać, to mogłaby się spiąć i wydusić z siebie to, co miała od powiedzenia, szybciej niż próbowała to zrobić. Co? Co - co?

Nareszcie. Nie miał pojęcia, co odciągało właściciela od codziennych obowiązków, ale z pewnością było to coś, przez co ucierpi renoma tego miejsca; ranny arystokrata pod dachem Magicznej Menażerii, tego już za wiele, arystokrata zaatakowany przez węża przy nieuwadze i ignorancji pracowników, to coś, na co nie powinien pozwolić sobie żaden przedsiębiorca. Wspierając się jedną ręką o ladę Tristan spoglądał, jak właściciel w końcu interesuje się sytuacją w swoim sklepie. Wąż mógł umrzeć, jego zaklęcie cisnęło nim kilka metrów; żal stworzenia, ale w obliczu życia nieporadnego Gasparda nie znaczyło to nic. Uniósł lekko brew, kiedy usłyszał jego przeprosiny, nie podejmując jednak rozmowy, póki mężczyzna nie posprzątał do końca - nie chcąc go rozpraszać, Merlin jeden wie, co mogłoby się jeszcze stać.

Wspomnienia powróciły przywołując na ich twarze uśmiechy. Ten stukot obcasów w martwej ciszy, która zapadła po jej krótkim i dosadnym nie wciąż brzmiało w jej uszach. Przerażone, zdumione, oburzone spojrzenia. One wszystkie odprowadzały ją, gdy z wściekłością opuszczała salę balową po feralnych oświadczynach. Ni, wtedy nie było jej do śmiechu, nikomu nie było. Teraz, po latach podobne opowieści budziły tylko rozbawienie. Chociaż... Nie, nie tylko. Klęczał wtedy przed nią Anthony, ich kuzyn. Crouch. Człowiek, który mógł być jej mężem pochodził z tego samego rodu, co morderca Marianne. Druella odpędziła od siebie tę myśl. Nie chciała tego roztrząsać znowu. To nie doszło do skutku, jakaś niewidzialna siła powstrzymała ją od tego, co zdawało się być oczywiste. Nie zgodziła się, jak postąpiłaby większość kobiet na jej miejscu. Dzięki, Merlinie, że do tego nie doszło.

Zastanawiał się, na ile mądrze było ją lekceważyć. To oczywiste, zachowywała się jak wariatka i tydzień po tygodniu jej szaleństwo zdawało się jedynie pogłębiać, czego dowód dawała przedstawiając do ogłoszenia coraz to idiotyczniejsze dekrety. Dekrety, które były jednak nie tylko głupie, ale które jasno i otwarcie dążyły do przejęcia kontroli nad czarodziejskim społeczeństwem. Czy wariatka zrobiłaby to sama? Nie, miała albo doradców o wężowych językach albo wysokie i silne plecy, które dążyły do konkretnego celu. Plecy lub doradców, co do których nie mogli wiedzieć, jak potężni oni byli. Nie sądził, naturalnie, by byli potężniejsi od tego, o którym rozmawiali, ale mogli być przeciwnikami, których warto odnotować. Mogli. Nie musieli.

A jednak, wspomnienia istniały. I okrutnie dawały o sobie znać również w głowie Tristana: jak ten dzień, w którym idąc za jego naukami po raz pierwszy olśniła nauczycieli swoim śpiewem. A mógł już wtedy poderżnąć jej gardło - kiedy byli sam na sam po raz pierwszy. Mógł... mógł zrobić wiele rzeczy, których nie zrobił, nie miał mocy cofania czasu. Tutaj słowa Bena trafiły na właściwy grunt, znał wszak Tristana nie od dziś, ale poczucie winy nie zejdzie z niego nigdy. Mógł zrobić coś wcześniej - od zadźgania Diany jako dziecka, przez zdemaskowanie jej sekretu, na zabraniu Marie z wyspy skończywszy.

Nie lubił niedokończonych spraw - a taka właśnie była sprawa z Harriett. Kochał się w niej jako chłopiec, jako mężczyzna - posiadł ją - od początku pałając względem niej nieznośną fascynacją, uczuciem niezrozumiałym, a jednocześnie jasno ukierunkowanym - pragnął jej. I, co wciąż było dla niego nieznośne, niewiele się pod tym względem zmieniło. Miał już swój świat, świat zamknięty dla Harriett, od kiedy półwila stała się wdową po kolorowym człowieku, samotną matką z dzieckiem, które również powinno być kolorowe, a po którym coraz wyraźniej było widać dominujące geny jego pięknej półwilej matki. Rzeczywistość była jasna, lecz ułuda jawiła się piękniej, pozwalając Tristanowi śnić sny o kobietach, które nigdy nie powinny być traktowane w sposób, jakiego pragnął. Wiedział, że jego Harriett nie mogła połączyć już trwała i stabilna przyszłość, ale jednocześnie wiedział, czego pragnął. A pragnął jej słodkich jak miód ust, które wygięły się właśnie w subtelnym, pięknym uśmiechu. Rumienisz się, Harriett? Po tylu latach? Nie powstrzymał dłoni, która niemal bezwiednie sięgnęła jej twarzy, by odsunąć kosmyki złotych włosów, jakie wymknęły się z jej upięcia i zasłaniały przed nim jej zaczerwienione policzki. Nie dostrzegł nawet, że dłoń ta zsunęła się wzdłuż jej szyi, zatrzymując się dopiero wsparta o obojczyk, zaciśnięta w półpięści.

Gdy już dotarła na szczyt spowitych mchem schodków, poczyniła jeszcze kilka kroków naprzód i stanęła jak gdyby nigdy nic przed wrotami wejściowymi. Doskonale wiedziała, że się przed nią nie otworzą, bowiem tamten rezerwat miał prawie identyczne. Różnica polegała na tym, iż wtedy nikt nie kazał jej wchodzić frontowymi drzwiami, a teraz mogła spokojnie zaczekać, aż Rosier łaskawie wpuści ją do środka. Nie ma jednak co ukrywać, lepiej, jeśli nie kazałby jeszcze pełnej entuzjazmu Calliope bez sensu marznąć.

Był...odważny, do granic możliwości lojalny, odznaczając się siłą, którą podziwiała. I może dlatego pozwalał na jej obecność, na nieustanne sięganie rany, o której alchemiczka wiedziała, że istniała. Gdzieś, ukryta, ale nadal nie widziała jej rozmiarów, ani ilości rozlewającego się bólu. Patrzyła w ciemne źrenice, przysłonięte maską obojętności, od czasu do czasu tworząc cienki szpaler, w który zaglądała.

Komplementy nigdy nie były zachowaniem w złym guście. Chociaż Constance była zdecydowanie za młoda i jej kariera badawcza dopiero zaczynała raczkować, chciała otaczać się ludźmi, którzy mieli większą wiedzę od niej. Oczywiście nie wyobrażała sobie rozpoczęcie nie wiadomo jakiej przyjaźni z wujem Tristana, ale chętnie umówiłaby się z nim na konsultacje. Nie w sprawie pytań czy zabezpieczenia okien, lecz ogólnie, aby poopowiadał, czym dla niego są zaklęcia. To zaskakujące, że każdy pasjonat definiował je inaczej. Według Constance żądza wiedzy nie była niczym złym. Ucząc się od najlepszych, poszerzamy również własne umiejętności. A Constance chciała wiedzieć, i to wiedzieć jak najwięcej. Może to była cecha rodowa , a może ta, która rozróżniła Evandrę oraz Connie od innych kobiet? Droga kuzynka była prawdziwym kamieniem szlachetnym. Mogła czasami się zastanawiać, czy naprawdę na nią zasługiwał. Tristan zapewne nazwałby Evandrę rubinem, Constance natomiast szafirem. Nie warto było się kłócić, który z kamieni jest lepszy. Evandra była wyjątkowa i obydwoje o tym wiedzieli.

Wtem, doszedł do niego blask słońca - czy to nie świeższe powietrze? Odwrócił się w kierunku korytarza, postawił w nim pierwsze kroki - i ruszył ku jasności, świeżości, ku wyjściu z tych przeklętych lochów. Nic więcej nie mógł już zrobić. Kiedy wyszedł na zewnątrz, przez moment wpatrywał się w symbol fal wyryty w jaskini, po czym przeniósł wzrok ku mętnym morskim falom zalewającym piaszczysty oszroniony brzeg. I odszedł plażą w kierunku dworzyszcza Rosierów, plaży ufał mocniej niż nieznajomemu świstoklikowi.

Z uznaniem skinął również głową, kiedy przyznał, że lubi pracę siłową - przynajmniej z takim uznaniem, na jakie było go stać, dobrze wychowany młody człowiek niekoniecznie przejmuje się kwestiami tak prozaicznymi jak praca, a co dopiero wysiłek fizyczny. Poniekąd jednak rozumiał, sam potrafił się odprężyć jedynie w rezerwacie, wbrew pozorom nie wylegiwał się od rana do nocy na ścielanej atłasem kanapie. Podobały mu się również słowa, które wypowiedział; słowa być może straszne, ale też strasznie prawdziwe - zaklęcia nie zawsze były w stanie zatrzymać wilkołaka, tutaj trzeba było brutalności, nieposkromionej siły, która odetnie te parszywe pyski od grubych cielsk raz na zawsze. Nie miał litości dla takich jak one. Nie po tym, co zrobiła Diana. Ale to nie był czas ani miejsce na podobne rozmowy.

Tristan nigdy nie lekceważył potęgi żywiołu, ale widział w nim prawdziwe piękno - gromy ciskane z czarnych chmur nad przepastnym oceanem, które ujrzał oczyma wyobraźni, malowniczo zarysowane przez Glaucusa, wydały mu się zachwycające. Zachwycające - jak smoczy ogień rozdzierający nocne niebo na pół, jak smoczy ryk dziejący się echem wzdłuż klifów, jak potęga czegoś, co było daleko ponad nimi. Chciałby kiedyś poczuć, jak to jest - poskromić błyskawicę, zmusić do posłuszeństwa burzę, czyż magia na to nie pozwala? Pozwala, naturalnie - ale magia bardzo potężna, potężniejsza od nich obu. Chciałby kiedyś poczuć, jak to jest - wygrać z przeznaczeniem jak Glaucus, przeżyć podróż tak dramatyczną w skutkach, żywy, dziś cudownie odnaleziony. Zapatrzył się w mętną wodę ognistej wewnątrz swojego naczynia, jakby widząc w trunku spokojną morską taflę, nieprzewidywalną - niebezpieczną, nawet dla korsarza tak doświadczonego, jak sam Travers. Glaucus wszakże po mieczu na oceanie nie miał sobie równych, ani to w nawigacji, ani w wyczuciu, ani w skórze - która nie mogła się dać zedrzeć czemuś tak błahemu jak sztorm stulecia. Tristan rozumiał ekscytację, z jaką Glaucus o tym mówił, nie dziwił go brak strachu w głosie doświadczonego wilka morskiego. Nie był Traversem ten, kto nie widział na własne oczy gniewu oceanu - jego babka zawsze to powtarzała.

Przeciągnął spojrzeniem ku jej dłoni, gdy gestem znów się mu przychyliła, z zacięciem broniąc Devaughna. Ogień i woda – w jej oczach łzy mieszały się z rozpalonymi iskrami. To był ich smok i ich wyzwanie. Jego próba… a może ich próba? Wierzył, że sytuacja z Devaughnem rozwieje jakiekolwiek wątpliwości u jego wuja – jeśli takowe miał – ale czy nie okazywała się również próbą dla nich? Dziwiło go, że Evandra zgodziła się wejść na tę wspólną ścieżkę razem z nim, jeszcze bardziej – szła po niej tak chętnie. Ale Evandra dziwiła go niezmiennie…

- Najdroższa - Opuściwszy dziewczęta, zbliżył się na powrót ku niej, subtelnie otaczając jej krzesło ramieniem. - Powinnaś zażyć świeżego powietrza przed snem, pozwól, pokażę ci ogrody. - Chyba wciąż pamiętasz, jak wyglądają? W istocie, w pomieszczeniu znajdowało się dużo osób, powietrze mogło stać się zbyt gęste. Wierzył, że spokojny spacer otrzeźwi ją ze złego samopoczucia, doda sił i rumieńca przed chłodną nocą w obcym wciąż miejscu. Ujął jej dłoń, pragnąc pomóc jej powstać. Później odprowadzi ją prosto do jej komnat - ale zachłannie nie chciał tracić ją z oczu przedwcześnie. Darcy pewnie jeszcze nie spała, po drodze poprosi ją, by odprawiła Evandrę - nie wypadało mu wchodzić do jej gościnnej sypialni.

Katya zaś mówiła dalej – o tajemnicach, które w sobie skrywała, a których on nie znał, zastanawiając się nad samolubnością tej dziewczyny. Ściągnęła go tutaj, by mówić o sobie, chcąc, by zdradził przyjaciela dla niej, koncentrując się przez cały czas na sobie samej. Może – jednak miała więcej wspólnego z arystokratkami, niż dotychczas mu się wydawało. Jedyne jednak słowo, jakim byłby w stanie ją określić w tym momencie, to pusta. Tristana wszak nie obchodziło, na ile Mulciber zaskarbił sobie ją sympatię, przypuszczał, że samego Mulcibera wcale nie obchodziło to bardziej niż jego – dlatego też tym mniej zrozumiałe wydały mu się jej słowa. Nie rozumiał, co próbowała osiągnąć, najpierw pytając go o drogę ucieczki – potem zapewniając, że przyszły małżonek skradł jej serce. Ale nie wnikał, jedynie skinął głową ugodowo, na znak, że przyjmuje, rozumie, a subtelny uśmiech miał pokazać, że dodatkowo cieszy się jej szczęściem. Tristan miał grubą maskę – mało kto wiedział, co tak naprawdę za nią siedziało. Lady Ollivander, najwyraźniej, nawet się nie domyślała.

Czując jej uścisk na swoim ramieniu Tristan odgrodził ją od makabrycznego widowiska samym sobą, odwrócił się plecami do stosu ciał, przyciągając dziewczynę ku piersi, biorąc ją w ramiona. Odczuwał jej słabość, półwila była chorowitą, wrażliwą i bardzo młodą niewiastą, a widok tak potężnych pomordowanych czarodziejów nawet jego przyprawiał o zawrót głowy. Obejrzał się przez ramię na powiększającą się kałużę krwi, lady Nott zalaną łzami - przed nimi czarodzieje przelewali się przez wrota sali balowej, opuszczając w popłochu dramatyczną scenę. Nigdzie nie widział Druelli, nigdzie nie widział swojej matki, gdzie one mogły być? Usłyszał jej ciche łkanie, musnął dłonią kraniec jej lica, ocierając pierwszą łzę. Subtelnie przytulił do siebie jej twarz, tylko tam nie patrz, najdroższa. Na białe ciała, ich puste, wciąż otwarte oczy, na ten potok krwi, który już prawie dotarł do naszych stóp. Tylko tam nie patrz, nie pozwolę ci patrzeć. Nawet sobie nie wyobrażasz, jak trudno wyrzucić podobny obraz z pamięci.

Skrzyżował ręce na piersi, wciąż opierając się o barierkę mostu, przez moment obserwując tłum, wypatrując gdzieś w nim rudej czupryny dziewczyny, dopiero po dłuższej chwili, kiedy na moście było już mniej ludzi, leniwie odchodząc od barierki i, przydeptując zatopiony już fular, leniwym krokiem ruszył ku zejściu. Nie gonił jej, nie miał zwyczaju brudzić sobie rąk w taki sposób. Być może - jeszcze kiedyś będą mieli okazję się spotkać. Zapamięta, żeby powołać się na jej brata, kimkolwiek ten człowiek był.

I z pewnością nie przypuszczałby, że Artis pracuje. Arystokratkom nie przystawały wszak przyziemne obowiązki, a obowiązki aurorów już w ogóle, Tristan ogółem nie traktował kobiet poważnie - każdy pełnił swoją rolę, a przeznaczeniem kobiet było zostać żoną, matką i opiekunką domowego ogniska. Dlatego też jej słowa wziął jedynie za grzeczną wymówkę, nie mając przy tym zamiaru naciskać. Nie przywykł, by kobiety mu odmawiały - zwykle się mu to nie przytrafiało, toteż bardziej niż zawód odczuł zaskoczenie. I ukłucie żalu, bo mimo wszystko lady Macmillan zdała mu się intrygującą młodą damą.

Rozszarpie, zgniecie, zmiażdży, zagryzie. Zniszczy, zdepcze, powyrywa ręce. Głowę odetnie. Ale najpierw wybije zęby i wgniecie oczy. I język, gołą ręką go wyrwie - żeby nie jęczał, ostatnio za często boli go głowa. Palec po palcu pozbawi go czucia, rozszarpie, rozerwie na strzępy jak drogą kuzynkę, jak pies spuszczony z łańcucha - wściekły, wygłodniały i rozdrażniony jak nigdy. Bo stracił Marie. I nigdy nie da skrzywdzić Darcy. Dlatego o nią pytałaś, siostrzyczko?

Od zawsze szanuję zwierzęta, po prostu. Możliwe, że przyczynił się do tego dziwny dar, z którym przyszło mi żyć, ale w dużej mierze była to wina mojej dziwnej moralności. Wszelkie stworzenia uważam po prostu za lepsze od ludzi, pozbawione tych wszystkich obrzydliwych pierwiastków, jakie potrafią z łatwością czynić z ludźmi bezlitosne, ułomne czy głupie istoty. Sam jednak nie wiem jaki stosunek mam do węży czy wszelkich gadów. Uratowałem jajo, to prawda. Tylko moim pierwszym skojarzeniem był przecież ptak. Nie miałem jednak zamiaru porzucać tego, cokolwiek mieszkało pod tą skorupą. Stałem się za nie odpowiedzialny.

Dostrzegł w ciemnościach iskry - elektryczne błyski, usłyszał wizg błyskawic; porażony zbieg raczej nie byłby już w stanie uciec. Omdlał? W ciemnościach nie mógł dostrzec, ale usłyszał tylko jęk, a potem już ciszę. Cassius rzucił zaklęcie, które miało wyciągnąć go z tego dołu - ale celować w ciemność nie było łatwo. Ciało czarodzieja poderwało się do góry, ale zamiast wylecieć do góry - grzmotnęło o jedną ze ścian głębokiego dołu. Tristan przeklął, słysząc dźwięk upadającego ciała - a mogło pójść tak łatwo. Przez moment stał nad nim w milczeniu, nasłuchując - nie usłyszał jednak nic, zbieg milczał zawzięcie, prawdopodobnie nie z własnej woli. Musiał być nieprzytomny.

Konie popędziły jeszcze kawałek, aż wreszcie zatrzymały się i rozpierzchły po niewielkiej polanie, by ostatecznie móc zaznać odpoczynku. Nawet gwizdnięcie wzmocnione zaklęciem nie oderwało ich od podjętego zamiaru, choć zdołało skupić uwagę uczestników wyścigu.

Od zawsze idealizowała go w swoich oczach, trzymała wiecznie otwarty kredyt dobrej wiary i walczyła jak lwica, ilekroć spotykała się ze zdaniem innym od jej własnego. Jej lojalność nie znała granic, nie potrafiła spojrzeć na niego w sposób inny niż wtedy, gdy spotkali się po raz pierwszy, będąc zaledwie dziećmi. Ograniczoną tolerancję wyjaśniała konserwatywnym wychowaniem, atak braku zaufania tłumaczyła ubodzoną wrażliwą naturą, otaczające go rzesze fanek składała na karb charyzmy, która przyciągała niczym światło ćmy. W jej świecie, w którym wszystko miało sens i w którym nigdy nie mówiła twoja wina - ciekawe w jaki sposób umotywowałaby trawiące Tristana nienawistne idee i jak wiele byłaby w stanie zrobić, by nagiąć nowe okoliczności do swojego światopoglądu, według którego serce Rosiera było złote, a nie czarne.

Nie oczekiwał wdzięczności; wiedział, że dostanie ją od jej rodziny -  i mimo wszystko cieszył się, że się tutaj znalazł, że odgrodził jej drogę i zabrał z zasięgu śmiercionośnego płomienia ognia, jakim w każdej chwili mógł chuchnąć smok. Lubił ją - lubił jej ostry charakter, jeszcze nie utemperowany, bawił go jej dramatyzm i jeszcze mocniej bawiła go jej złość. Twarz też miała przyjemną - dla oka. Na pożegnanie więc kornie ukłonił się dworsko, nie przejmując się szczególnie tym, czy lady Burke jeszcze ten ukłon widziała, czy już nie, znikając w trakcie teleportacji. Dobrze - będzie bezpieczna.

Wstał od stołu, nie unosząc głowy i nie patrząc już na czarnoksiężnika. Nie patrzył również na Samaela. Skinął krótko głową Deirdre w ponaglającym geście, wraz z nią opuszczając cuchnącą krwią i rozkładem komnatę, czas się przewietrzyć. Był dumny ze swojej podopiecznej, zachowała się dokładnie tak, jak było trzeba - bez zbędnej buty, bez idiotycznej bezczelności jak ta, na którą odważył się Avery. Nauki nie poszły w las, dobra robota, Orchideo.

Wziął księgę pod pachę i razem opuścili, wpierw piętro, schodząc po długich, krętych schodach, później zdemolowany przez szamoczącego się wilkołaka korytarz prowadzący ku drzwiom. Po drodze, z jednej z półek wziął świecę - mógł odpuścić sromotną porażkę, jaką ponieśli w walce z bestią, tylko i wyłącznie dzięki szalonemu szczęściu pozostając przy życiu, ale nie mógł odpuścić mu życia. Nienawidził wilkołaków - bardziej niż szlamu. Nim minęli próg zaczarowanej chatki, Tristan rzucił palącą się świecę pod jedną z drewnianych szafek. Ogień- ogień powinien zająć się resztą, nawet jeśli niewinną ofiarą padnie również - prawdopodobnie - imponująca biblioteka starego capa. Nie wiedział, ile wilkołak pamiętał po powrocie do ludzkiej postaci, zdawało mu się, że wszystko - bezpieczniej było więc również pozbyć się jedynego świadka ich przykrego najścia.

Patrząc w oczy kuzyna - wystraszyłam się. Widziałam w nich ostrość, złość, zwężone źrenice, przymrużone oczy. Coś planował, a ja dla własnego bezpieczeństwa wolałam niedopytywać. Jak to się mówi, im kobieta mniej wie, tym lepiej śpi. Czy jakoś tak. Uśmiechnęłam się jednak nie spuszczając wzroku.

Jej myśli uciekły ponownie w stronę obcego Tristana; w jakiejś pięknej wizji, w której prowadził Isolde w tańcu, troskliwie otaczając ją ramieniem. Chciała przesunąć ten wzór na niedaleką przyszłość, sprawdzić, czy w jego ciemnych oczach błyśnie chociaż odrobina uczuć - żalu? pogardy? zawodu? smutku? - gdy będzie obserwował cierpiącą Bulstrode. Lub kogokolwiek innego, kto zawiedzie Czarnego Pana, a kto był mu kiedyś bliski. Co, gdyby była to Evandra? Lub jedna z jego sióstr? Ta niedorzeczna - czymże mogły zawinić? - myśl przemknęła szybko przez jej głowę, wywołując krótki, obrzydliwy dreszcz jednoczesnego podekscytowania i strachu: zadziwiające, po jak brudnych ekstremach się poruszali.

Evelyn wiedziała, że Tristan potrafił wiele, chociaż sporo aspektów jego życia było owianych tajemnicą. Ale jednak zwykle wolała nie myśleć o tym, do czego dokładnie wykorzystywał swoje bardziej niepokojące umiejętności, bo tak było łatwiej. Często łatwiej było po prostu nie wiedzieć o pewnych rzeczach, albo udawać, że się nie wie, nawet przed samą sobą, szczególnie, gdy w grę wchodzili bliscy. Ważni dla niej bez względu na to, co robili.

Miała apetyt na więcej. Pierwsza satysfakcja, obłaskawiająca niecierpliwość pilnej uczennicy, powoli się wypalała i choć radość płynąca z udanych Niewybaczalnych wypełniała ją szczelnie, wróżąc długie tygodnie czystego szczęścia, to i tak jakaś część Deirdre pulsowała pragnieniem. Czyżby miała zostać tak wygłodniała na zawsze, ciągle łaknąc nowych bodźców, doznań, doświadczeń? Perspektywa przerażająca i jednocześnie czyniąca ją najbardziej oddaną sprawie. Jemu. Magii. I komuś, kto doprowadził ją tak daleko, karmiąc coraz doskonalszymi możliwościami.

Stało się - szlama złapała znicz. Ostatnim razem, kiedy brał udział w podobnym przedsięwzięciu, grał z ludźmi, którym nie wstydził się podać ręki - zupełnie nie rozumiał, co się stało, że tym razem u jego boku na miotle leciała kolorowa jak papuga szlama. Zawdzięczał jej wygraną swojej drużyny, po raz kolejny pod komendami Seliny Lovegood, ale wcale nie czuł smaku zwycięstwa.

Maska. Nieprzenikniona kamienna twarz, przez którą nie mógł, nie potrafił się przedrzeć. A chciał: chciał dociec do sedna, do jego myśli, dotrzeć do wszystkiego, co skrywało się pod grubą warstwą tej introwertycznej zasłony. Na słowo - nie zaufałby nikomu nawet w najbłahszej sprawie, a ta przecież urosła do rangi kwestii najwyższej. Marie została źle wydana za mąż, skrzywdzono ją. Darcy skrzywdzono już raz, można ją było skrzywdzić drugi raz. Róże Rosierów niszczone były wiatrem, a mimo to rosły, wciąż piękne, o płatkach czerwieniejących się krwią i kolcach ostrych jak ostrze miecza. Nikt nie mógł przewidzieć przyszłości, można było jedynie zaryzykować - czy Quentin potrafił pielęgnować różę pośród maków? Patrzył w jego oczy, wciąż łudząc się, że odczyta z nich cokolwiek, lecz jego czarne jak węgiel tęczówki cały czas pozostawały dla niego nieprzeniknione. Za słabo go znał, zbyt mało o nim wiedział i zbyt wiele ich dzieliło w tym, jak jednocześnie wiele ich łączyło. Jednak grymas jego twarzy na wypowiedziane przez niego słowa był już wyraźny.

Jesteś moja, już zawsze będziesz, czekałem na to całe lata, Evandro. Wiem, że się boisz, ale musisz być silna; będzie bolało. Tylko dzisiaj, tylko dziś przeleje się twoja krew - która przypieczętuje nasz związek. Od dzisiaj już na zawsze, aż po kres samego świata, na dłużej niż na zawsze, na dłużej niż żyć będziemy my sami. Bo zostanie po nas dziedzictwo, trwalsze niż ze spiżu, rodzinny honor, historia domu Rosier. Tworzymy historię, najdroższa. Uchylę ci nieba, niech tylko ktoś strzeże cię przede mną samym, zbyt mocno skąpanym w ciemności.

Pił, choć nie wiedział co robił, pił, czując po kościach, że z tej drogi nie będzie już odwrotu. Pił - substancję, która boleśnie wdarła się w jego wnętrzności, rozlała się pomiędzy nimi płynnym ogniem i wypaliła bolesne rany; z ostatnią kroplą kielich wypadł z jego ręki, z brzdękiem uderzając o posadzkę i potoczył się poza zasięg jego i tak mętnego już wzroku. Zgiął się - z bólu - zaciskając zęby i dłonie na krańcu bliskiego stołu, zgiął się, jakby od tego ból miał zelżeć. Nawet się nie zorientował, kiedy zamiast na dłoniach, wspierał się na łokciach. Osunięty rękaw czarodziejskiej szaty dał mu widok na tę potworną metamorfozę, kiedy z przerażeniem śledził czarną krew płynącą pod jego skórą. Zacisnął zęby mocniej, zacisnął też powieki, kiedy przeszywający ból uderzył w przedramię, instynktownie rozejrzał się wokół, poszukując wzrokiem pozostałych rycerzy - poszukując u nich tych samych oznak skutku wypicia mikstury. Odezwały się w nim obawy - że coś poszło nie tak, że okazał się zbyt słaby, by przyjąć łaskę Czarnego Pana. Ale już ich nie widział, mglista zasłona odgrodziła go od rzeczywistości, a serce biło szaleńczo spłoszonym tempem. Opadł całkiem na łokcie, pochylając między nimi głowę z wykrzywionym, przepełnionym bólem grymasem.

- To było... nieodpowiedzialne - upomniał ją krótko, nie odejmując oczu od jasnobłękitnych tęczówek jej oczu, uchwyciwszy jej spojrzenie. Nie wyglądał na poirytowanego lub złego, przeciwnie, kącik jego ust wciąż pozostał uniesiony lekko w górę - Evandra została matką jego dziecka, być może syna, minie nieco czasu, nim dotrze do niego, co to właściwie oznacza. Przymknął oczy, czując jej dotyk na własnym policzku, miała zgrabną, drobną i delikatną dłoń, przyjemną, przekazującą subtelność, która zresztą wypełniała ją całą. Subtelność, eteryczna delikatność, wile piękno. Teraz miała być jeszcze silna, macierzyństwo wymagało od kobiety mnóstwo poświęcenia - ale widział po niej, że temu podoła. I miał powody być z niej dumny. Wysłuchał jej ze spokojem, skinąwszy głową; uspokajająco kolejny raz sięgając do jej dłoni, którą przygładził z troskliwą czułością opuszkiem kciuka.

Patrzył na nią bez wyrazu, kochał siostrę, oczywiście, że tak, i zapewne właśnie dlatego zachowywał się w ten sposób - Fantine nie mogła sobie pozwolić na głupotę, a w swoim rozkapryszeniu musiała pozostać lojalna wobec rodziny. Melisande miała rację, rozpieścili ją, nigdy jednak nie sądził, że w tym rozpieszczeniu Fantine poczuje się lepsza - mądrzejsza? - od nich. Wytykała Tristanowi brak rozumu, Melisande nieadekwatne zajęcie, a na końcu - dziwiła się, że nie wiedział już, czego powinien się po niej spodziewać.

Przysunęła się bliżej, mieszając białą mgłę pary oddechów w jedno. - Masz jeszcze jakieś sugestie dotyczące tego, co mogłabym poprawić? - spytała szeptem, idealnie pasującym do pilnej uczennicy, zatrzymując swe wargi tuż przed jego, o cal od pocałunku. Nie inicjowała go, patrząc mu prosto w oczy, wyzywająco pomimo niższej pozycji w jakiej się znajdowała. Obowiązek i przyjemność; granica powoli przesuwała się w drugą stronę - równowaga musiała zostać zachowana, zwłaszcza w obliczu anomalii.

Został z nią, trwając w czułym uścisku, pełnym niepokoju i dziwnych uczuć, które choć odczuwali oboje, to w dwie różne strony. Został z nią, chowając ją w klatce ramion przed gniewem i niesprawiedliwością świata, przed przeznaczeniem i przyszłością, przed obawami; niesłusznymi, błahymi, nieistotnymi. Pomoże jej przez to wszystko przejść, z pewnością.

Evandra stanowiła pewien kontrast na tle większości młodych panien ze szlacheckich rodzin. Miała w sobie wrażliwość i żar, który tlił się w jej smukłym ciele, topiąc beznamiętność oraz powagę, gdyż w tych nie zawsze było jej do twarzy. Była zdecydowanie zbyt młoda, aby ulec zgorzknieniu.

- To nasza ostatnia noc, Deirdre - szepnął, ledwie dosłyszalnie, pochylając głowę niżej, otulając tymi słowy jej mokre od pary ucho; sięgając zębami jej karku, lewa ręka uchwyciła jej szyję, zbyt mocno, prawa wciąż trzymała plecy, przyciągając ją ku sobie mocniej, ciało przy ciele, ciepło przy ciepło, czuł jej pierś, zbyt mocne bicie serca, na krótką, intymną chwilę przeznaczoną tylko dla nich dwojga, w ułamek sekundy później gwałtownie zamienił się z nią miejscem, uderzając nią o ścianę basenu - choć woda to uderzenie asekurowała, rozlewając się przy brzegu obfitą, wonną parą. Uchwycił jej ramiona, wyginając je w tył, wywijając na brzeg górną część jej tułowia, w bolesnym przegięciu, zbyt mocno, na krótko zawieszając się nad jej ciałem - chłonąc spragnionym spojrzeniem jej najmocniej wyeksponowaną pierś, szyję, nie dostrzegając już twarzy, z rozmazaną na niej krwią i łzą. Po uśmiechu na jego twarzy nie pozostał żaden ślad, w jego źrenicy iskrzyło coś drapieżnego i podłego, ogień, wzniecony oliwą jej wyznań, twarz równie surowa, co wtedy, kiedy domagał się powtórzenia słów. - Krzycz - szepnął, krzycz z bólu i rozpaczy, ze strachu i z rozkoszy, z żalu i złości. Szepnął, wgryzając się w jej pierś, bo w ogniu najlepiej jest spłonąć, bo szatańska pożoga była niczym przy tej namiętności, bo jej pragnął, bardziej, niż potrafił to sobie uzmysłowić.

Setki dementrów zwieszały się nad wzburzoną anomalią wpatrując się w nią, zupełnie nie zwracając uwagi na rzeczy dziejące się wokół. Woda huczała, kipiała pod wami, wystrzeliwała z każdą chwilą coraz wyżej i wyżej. Aż wreszcie, gdy wyglądała jakby miała rozsadzić twierdzę od środka, Tristan przerwał rytuał. Olbrzymie ilości wody wyleciały w górę uderzając w demenotrów w towarzystwie głośnego huku. Mury więzienia zatrzęsły się, a wybuch odrzucił wszystkich w tył. Źródło anomalii eksplodowało z donośnym grzmotem, który rozniósł się echem po korytarzach Azkabanu wraz z jasnym, oślepiającym światłem, które wniknęło w wasze ciała, w ciała dementorów oraz trzymanych przez nich więźniów. I wtedy wszystko zamarło. Na kilka sekund świat stanął w miejscu. Zamiast uderzyć plecami o ściany, zatrzymaliście się tuż przed nimi, w powietrzu, nie opadając też na ziemię. Zawiśliście, razem z kroplami wody znieruchomiałymi wszędzie wokół, resztkami cegieł, które lewitowały w powietrzu. Jedyne, co zdawało się poruszać to światło anomalii, które przenikało was nieustannie, czuliście rozchodzące się po ciele ciepło, gdy przez nie przelatywało.

Spodziewał się, że słodki zapach czerwonych róż i morskiej bryzy zmieszane z wonią francuskich perfum Evandry kojąco otulą go ramionami. Chciał ją zobaczyć, ją i ich dziecko - całą, zdrową i daleką od koszmarów, jakie nawiedzały go w wizjach.

Gwarne głosy dołączające się do chóru przeciwnego ministrowi nie były zaskoczeniem, ale uspokajały - rodziny nie miały wątpliwości co do tego, że Longbottom nie był właściwą osobą na właściwym miejscu. Powinien zostać odsunięty od władzy jak najszybciej - i z pewnoscią zanim zacznie próbować kłaść swoje łapska na jego rezerwacie. Był właśnościa jego rodziny, nie zamierzał komukolwiek pozwolić wejść do środka, ale nie był też idiotą, by rozpoczynać bójkę z aurorami pod progiem tego miejsca. Jeśli Longbottom dotarł do handlu wątrobami, mógł również dotrzeć do tego, kto wywołał pożar. A jeśli tak się stanie - jedyną odpowiednią karą dla niego będzie śmierć. Z zainteresowaniem przeciągnął spojrzeniem od Quentina po Antonię, im większa będzie ich sila, tym większe mieli szansę na powodzenie. Skinął głową na słowa Drew, nie włączając się w dalszą dyskusję - kwestię klątw zamierzał pozostawić tym, którzy się na nich znali, wierząc, że wezmą słowa, które dotąd padły, pod uwagę.

W każdej z tych szkatuł wysadzanych rodowymi klejnotami lub zdobionymi rodzinnymi herbami znajdowały się wyjątkowe sygnety. Pierścienie wielkiej mocy — mocy przywódczej. Biżuteria noszona wyłącznie przez nestorów, których palce, nagle zaświeciły pustkami. Na Archibalda, Tristana, Edgara oraz Morgotha padły wszystkie spojrzenia. To na nich spoczęły bowiem obowiązki głów swoich rodzin. To im oficjalnie i niepodważalnie przekazano tytuł nestora. I nikt nie mógł owych decyzji podważyć.

- Nie zawiodę. - zapewniła go z mocą, choć możliwe, że i tego nie musiała. Przecież znał ją, wiedział lepiej. Może nawet umiał zrozumieć ją mocniej, niż ona sama rozumiała siebie. Serce zabiło mocniej na kolejne słowa. Skinęła głową. - Dla mnie wiedzieć, to jak być. - powiedziała jedynie cicho wyjawiając kolejną oczywistą prawdę. Tak, zdecydowanie podjęła dobrą decyzję, wiedziała, że tak. Czarny Pan był potężny, miał poprowadzić ich w kierunku nowego świata. A ona, ona miała w tym uczestniczyć. Opuściła spojrzenie na wino.

Czekała więc na wieści, skryta bezpiecznie za otaczającymi ją stabilnie murami, starając się nadążać za prowadzoną w sali harmonii rozmową, choć przez większość czasu – bezskutecznie; jej uwaga, bardziej niż zwykle rozproszona, raz po raz uciekała ku dobiegającemu zza drzwi odgłosowi kroków, by wreszcie przenieść się tam całkowicie, gdy te stanęły otworem. Najpierw zauważyła wchodzącą jako pierwszą Melisande, której posłała słaby, ale ciepły uśmiech, by zaraz potem pozwolić spojrzeniu zogniskować się na pojawiającej się w wejściu postaci Tristana. Jej wzrok przemknął po jego twarzy, ramionach, sylwetce, sprawiając, że jej własna nieco się rozluźniła; nosił się pewnie, jak zwykle, wyprostowany, i z głową uniesioną wysoko, jednak miała wrażenie – czy mylne, podyktowane nieuzasadnionym niepokojem i troską? – że jego barki w dół ciągnęła jakaś niewidzialna siła, jak gdyby spoczął na nich dodatkowy ciężar – większy nawet niż ten, który ich właściciel nosił do tej pory.

- Zastanawiałeś się kiedyś, dlaczego? - odparł, wyglądając na szczerze zafrapowanego tą myślą; w istocie był. - Podróż ku celu dłuży się niezmiernie, bo oczekiwanie i wizja zagubionego smoka zdanego na łaskę natury pobudzają wyobraźnię; oczekiwanie na starcie z nim, oko w oko, na próbę sił, pobudza wrzenie krwi. Powrót przemija w mgnieniu oka, choć przecież konfrontacja z bestią w rezerwacie wcale nie jest mniej pasjonująca. Chodzi o znużenie lub lęk, że poczynione założenia nie okażą się trafne. Droga do domu mija szybko wtedy, kiedy nie jest przyjemna. - Nie spojrzał na Lorcana, nie chciał widzieć reakcji jego twarzy na jego słowa. Wciąż - patrzył w sufit.

- Tak wiele ci zawdzięczam - wyszeptała prawie bezgłośnie, ocierając się policzkiem o jego udo, a lepkie od olejku palce rozpięły skórzany pas spodni z niejakim trudem. Ociągała się - lub po prostu odwlekała przyjemność upokorzenia, tożsamą dla ich obojga; upragnioną i plugawą, którą oddawała mu w końcu, otulajac jego gorące ciało śliskimi od olejku dłońmi i pełnymi ustami. Kosmyki włosów kleiły się do jej policzków i ramion, zakrywały ją łagodną kurtyną, pozwalając zatracić się w ofiarowanej, mocnej namiętności, budzącej w niej tylko jeszcze większe, niemożliwe do zaspokojenia pożądanie.

Bez wyrazu obserwował subtelne uniesienie brwi Croucha; w rzeczy samej wewnątrz będąc tym brakiem taktu nieco zniesmaczony. Spotkał się na pertraktacje z nim, nie z równym sobie nestorem - spodziewał się z jego strony nieco więcej szacunku. Spodziewał się zresztą nieco więcej pokory od człowieka, który przybył wszak w imieniu swojego nestora, nie w imieniu własnym. Jego twarz, spojrzenie, zwilżone czerwonym winem usta, nie drgnęły, gdy wysłuchał słów Croucha, wymijającą, błahą, obojętną. Bierną, pozbawioną woli, pozostającą odmową nie przechodzącą w żaden kompromis. Sądził, że dawna przyjaźń - jak i dobre imię rodu - znaczy dla nich nieco więcej. Początkowo nie powziął wysłania Amadeusa na te pertraktacje jako wyrazu lekceważenia, jednak gdy stanowczo wzbronił się przed jego słowy, przeszło mu przez myśl, że być może jego propozycja była zbyteczna. Zamierzał się zakończyć ten spor, owszem, ale nie zamierzał puścić w niepamięć wyrządzonych im krzywd; Crouch zapominał, które z nich zostało skrzywdzone.

Emocje kłębiły się w jej źrenicach przerażającym wachlarzem żalu, złości i strachu, zdradzając, że przynajmniej zdawała sobie sprawę ze swojego aktualnego położenia. Położenia absurdalnie dziwnego, ściągnął ją jako kochankę w próg Białej Willi, zgodził się celebrować jej urodziny, przysłał jej nawet kwiaty, choć żadnej z tych rzeczy nie musiał robić; coś między nimi pękło, już jakiś czas temu, nie oddawała mu się w pełni tak, jak powinna, jak robiła to zawsze, jak od niej oczekiwał - a teraz, miał ją przed sobą, półnagą pod drogim materiałem płaszcza należącego do niego; miał ją piękną, przystrojoną specjalnie dla niego, jej włosy przypominały morskie fale, a czerwień ust kusiła jak krew; miał ją wściekłą i przerażoną w sposób, jakiego od tygodni już nie odczuł.

— Będę niezmiernie zobowiązany — odpowiedział wreszcie, gdy finalny kęs znalazł się w jego ustach i mógł odłożyć sztućce na bok, sygnalizując głównie sytość własnego żołądka, będąc niezwykle zadowolonym z zaserwowanej uczty. — Gdy tylko zapoznam się z dokumentacją, poślę Ammuna ze stosownym wyprzedzeniem — dodał, całkowicie nie przejmując się tym, że imię ptasiego przyjaciela wymawiał tak zwyczajnie, jakby należało do drugiego człowieka.

Ocknęliście się w akompaniamencie przyciszonych rozmów, lekkiego kołysania statku i ogrzewających wasze twarze promieni słonecznych – w chwili, w której statek rejsowy, powracający z cotygodniowego kursu po otwartym morzu, zaczął przybliżać się do londyńskiego portu. Zaraz po przebudzeniu powitały was pełne ulgi, choć nieco zdziwione i skonfundowane spojrzenia załogi, której członkowie wyjaśnili wam, że zostaliście zabrani na pokład kilka godzin wcześniej, gdy jeden z żeglarzy zauważył dryfującą na wodzie, uplecioną z morskiej trawy tratwę – z szóstką nieprzytomnych czarodziejów leżących na niej ramię w ramię. Jednym z najdziwniejszych elementów tej historii był fakt, że nikt z załogi – z samym kapitanem włącznie – nie był w stanie wyjaśnić, dlaczego właściwie statek znalazł się w tamtym miejscu, ani z jakiego powodu sternik zdecydował się zboczyć z wytyczonego kursu, kierując okręt na nieznane dotąd wody. Liczyło się jednak to, że byliście bezpieczni, a wasze obrażenia zostały doraźnie zaleczone – choć raczej nie mieliście już szans, aby zdążyć dotrzeć na umówione spotkania.

- Wróć, kiedy zdecydujesz się powiedzieć prawdę - odpowiedział tylko, z zawodem, powracając spojrzeniem ku jej roziskrzonej złością twarzy. Nie kazał jej błagać o pieniądze - chciał jedynie wiedzieć, na co je potrzebuje. Nie zamierzał odpowiadać na to, co sama sobie odpowiadała. Nie zamierzał też zaprzeczać, że nie była głupią dziwką, pełnym wachlarzem pokazała dzisiaj co innego. - Masz gościa na dole - oświadczył jeszcze, kiedy zaczęła opuszczać pokój. Miała tutaj swoje obowiązki - i nie mogła o nich zapominać, tak naprawdę monsiuer de la Pierre miał spotkać się tutaj z nim, omawiając występ trójki swoich podopiecznych - mieli koneksje, które pozwoliły im skontaktować się bezpośrednio z nim. Ale jemu nie zależało już na żadnych koneksjach, znaczył więcej od nich, odkąd stał się nestorem. A jej: nie zamierzał pozwolić uciec. - Zajmij się nim - rozkazał od niechcenia, obracając się, by pozbierać rozrzuconą na biurku dokumentację; cichy stukot jej obcasów ucichł za progiem, za jego plecami.

- Bywaj, Deirdre - pożegnał się krótko, dogaszając ogarek o ścianę budynku - i spojrzawszy na nią przez ramię, równie krótko, ruszył przed siebie kilka kroków, nim rozmył się we mgle, którą wnet porwał podmuch wiatru. Był już późny wieczór, powinien był już znaleźć się w domu.

Nie zareagował więc ani słowem ani gestem, kiedy jej sylwetka rozmyła się w smolistej mgle, z dziwnej przyczyny nie czując się wcale mniej upokorzonym niż wtedy, kiedy wymykała mu się z rąk w mieszkaniu młodej lady Isoldy. Umykała mu dokładnie tak jak wtedy - upokarzająco, w sobie tylko znanym celu, zapewne równie nieprzemyślanym co wtedy.

Rozchyliła usta, chcąc pójść o krok dalej, znaleźć się jeszcze dalej po drugiej stronie nieprzekraczalnej granicy, ale nie zdołała. Był szybszy, a odpowiedź, choć opóźniona, jednak padła - jako cios, silny i pełen pogardy jednocześnie. Rozległ się nieprzyjemny trzask, a jej policzek najpierw przeszyła fala mrozu, później zamieniona w bolesne ciepło, rozlewające się wzdłuż kości policzkowej aż do ust; wilgotnych, obrączka rozcięła kącik warg, od razu buchający krwią. Lepką, łaskoczącą brodę; głowa Deirdre odskoczyła w bok, ale nie wyprostowała się od razu, stojąc w tej wykrzywionej pozycji, z włosami przesłaniającymi twarz, próbując zdać sobie sprawę z tego, co właśnie się działo.

Promień zaklęcia uformował się w szmaragdowy promień, który z łatwością sięgnął celu; nie spojrzał nawet na mężczyznę, kiedy ten wyzionął ducha: wydał z siebie ostatnie tchnienie, pobladł nagle - i opadł w miękką trawę już bez życia. Nie musiał podchodzić do neigo i sprawdzać, czy na pewno był martwy, mordercze zaklęcie nie pozostawiało złudzeń i nie dawało mu żadnej nadziei na przetrwanie. Nie zainteresowany losem mężczyzny - wraz z Drew z wolna jął wycofywać się z leśnych okolic. Słyszał wyraźnie szmer pobliskiej rzeki Wensum, lecz nic poza nią. Motłoch rozpierzchł się daleko, byli sami i mieli prostą, wolną drogę prowadzącą do miasta. Schował różdżkę, prowokowanie kłopotów po drodze byłoby zbędną komplikacją.