First topic message reminder :



[bylobrzydkobedzieladnie]

- Nealo - zaczął, brzmiąc jakby karcąco - ale nietrudno było się domyślić, że znów się droczył, że nie mówił poważnie; błysk w oku, którego Garrett nie starał się nawet ukryć, dość perfidnie ujawniał zabawowe kłamstewko - nie powinnaś być tak mądra już teraz, brzmisz jak starzec przerastający nas wszystkich wiedzą i doświadczeniem - wpędzasz mnie w kompleksy - westchnął dość teatralnie, choć już zaraz spoglądał na kuzynkę z nieograniczoną więc dumą. Bo był dumny - nawet jeśli jednocześnie przerażał i zdumiewał go fakt, że Neala w tak młodym wieku rozumiała już wszystko to, czego zrozumienie zajęło mu całe lata. Nie była już dzieckiem i chciał jej przypomnieć, że nawet jeśli ktoś jej tak kiedyś powie, próbując jej ubliżyć, to będzie się mylił - koniec końców (nie wiedząc właściwie, dlaczego) nie powiedział jednak nic.
Lecz myślał wiele - o tym, jak bardzo miała rację i kiwał lekko głową, dając nieme potwierdzenie jej słowom. Nie miał serca skruszyć jej idealistycznego spojrzenia na świat; sam już dawno pogodził się z faktem, że przynależność do szlachty nie definiuje i nigdy nie definiowała szlachetności; bo choć te dwa czynniki nie muszą się wykluczać, to w ostatnim czasie zaskakująco rzadko zdawały się ze sobą łączyć.
- Niektórzy zbyt mocno zamykają się na świat - w tym na inność, o której mówisz - aby to pojąć - ujął to krótko, nie wiedząc, w jakich innych słowach zamknąć niesprawiedliwość rzeczywistości, w której przyszło im żyć. Nie do końca świadomy tego, co robił, zaczął zupełnie niespiesznie wyłamywać palce; dopiero jedno z głośniejszych trzaśnięć wywabiło go ze stanu chwilowego marazmu.
Uśmiechnął się z lekkim przekąsem na wspomnienie o jego patronusie; znał swoje zdolności i zdawał sobie sprawę ze szlifowanej potęgi - wciąż zbyt nieidealnej, by zadowolić jego perfekcjonizm, ale dającej jednocześnie olbrzymie możliwości. Choć nie przyznał tego - i prawdopodobnie nie przyznałby nigdy, wykazując się niepodobną do siebie skromnością - na głos, dobrze wiedział, że Neala miała rację; nie jeden raz uratował komuś życie i uczynił coś zakrawającego na niemożliwe, ryzykując o wiele więcej, niż inni byliby gotowi postawić na szali.
- Schlebiasz mi, ale dobrze wiem, że uczeń przerośnie mistrza - odparł, zerkając z ukosa na idealnie rozwieszone firany na wręcz nienaturalnie prostym karniszu - to musiał być talent. - Wiesz, Neala, osiągnęłaś dzisiaj coś, o czym ja nie śmiem nawet marzyć. To Reparo było mistrzowskie. Jeżeli pokażesz je Brenowi, to pewnie spadnie z wrażenia z krzesła - a potem umówią się na rozpaczliwą ognistą, nad którą zawisną, żaląc się, że piętnastolatka przerasta mocą magiczną dwóch starych chłopów parających się aurorstwem.
Gdy słuchał jej dalszych słów, spoglądał na nią z pełną uwagą - i widział w Neali siebie sprzed lat, małego chłopca o rudej czuprynie i błyszczących oczach, który, nasłuchawszy się zbyt wielu historii o rycerzach i bohaterach, zapragnął zmienić świat. Właściwie nigdy nie przestał być tym chłopcem - przez lata dążył do spełnienia dziecięcego marzenia i trwał przy nim, dopiero z czasem uświadamiając sobie, że świat nie tonął wyłącznie w bieli i czerni, a mienił się wszelkimi odcieniami szarości. Neala zdawała się jeszcze nie do końca to rozumieć - ale miała całe życie, żeby to odkryć, a o niejednoznaczności nie można było nauczyć się od kogoś; trzeba było zrozumieć ją samemu.
- To szlachetne z twojej strony - przyznał, nie mając najmniejszego zamiaru wybijać jej z głowy poświęceń - okazałby się wtedy okrutnym hipokrytą. Nealę niewiele dzieliło od dorosłości, w trakcie której decyzje będzie musiała podjąć sama - oni jedynie posłużą jej radą i wsparciem. - Masz jeszcze naprawdę wiele czasu na samodoskonalenie. I na dokonanie wyboru. A jeśli nie spodoba ci się wybór, na który pierwotnie padnie - pamiętaj, że w każdej chwili możesz go zmienić - zdecydował się ostatecznie na nieco moralizatorski ton, przed którym nie potrafił się obronić - wykorzystywał go jednak w najlepszej intencji. - Mam inną propozycję, Nealo - zaczął po chwili z dozą powagi, gdy dziewczyna powróciła do tematu patronusa. - Zwolnij. Daj sobie czas, by zapoznać się z tym wspomnieniem - by stało się częścią ciebie. Oddychaj nim. Zbadaj je każdym ze zmysłów, czuj całym ciałem, bądź tym wspomnieniem i pozwól mu stać się tobą - definiuj je i stań się jego definicją. Oswój się z nim, naucz się odrzucać wszystko, co nim nie jest - zamykać się na cały świat - bo on tak robił - i wierzył, że właśnie to stało za jego sukcesami. - Obiecaj mi, że do czasu naszego spotkania nie będziesz próbowała sama rzucać tego zaklęcia. Zaufaj mi - zaufaj, bo to test: test cierpliwości, test charakteru, odwagi, opanowania - przechodziło mu przez myśl, gdy spoglądał na Nealę z nieodłącznym poblaskiem dumy w spojrzeniu.
Mógł mówić jeszcze wiele - o swojej drodze, o jej drodze; zawsze lubił dzielić się doświadczeniem i obdarowywać radami. Lubił pomagać - cenił sobie ofiarność zupełnie tak jak Neala. Chciałby nauczyć ją wszystkiego, ale wiedział, że mógł jedynie pomagać jej to odkryć; sama istota poznania złożoności magii pozostawała w zasięgu ręki jedynie jej samej. Zapewne oboje zdawali sobie sprawę, że to był koniec tej lekcji - jednej z wielu, nieznoszącej z pozoru nic, a jednak uczącej czegoś, czego nie da się wyrazić wprost. I już wtedy, spoglądając na nią w półcieniu pomieszczenia rozganianym przez słabnące światło, z jakiegoś powodu Garrett dobrze wiedział, że Neala osiągnie kiedyś wiele - takim jak ona pisana była potęga.

| zt <3