First topic message reminder :

[bylobrzydkobedzieladnie]

The member 'Ramsey Mulciber' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 34

Kobieta nie odpowiedziała. Nie mogła, unieruchomione zaklęciem ciało nie pozwoliło rozchylonym w przerażeniu ustom na drgnięcie, na wydobycie ze ściśniętego gardła choćby jednego dźwięku; widziałeś jedynie jej oczy, otwarte szeroko, utkwione w twojej twarzy – dostrzegałeś w nich desperację, nieme błaganie – a później strach, gdy twoja różdżka dotknęła kobiecej skroni.
Poczułeś wszystkie te emocje niemal natychmiast po wypowiedzeniu inkantacji; zalały cię ze wszystkich stron, tak, jak fale zalałyby przewrócony statek – wiedziałeś, że kobieta walczyła o życie, że słabła z każdym momentem, że przeszukiwanie wspomnień powodowało u niej niewyobrażalny ból – ból, któremu nie miała już sił się przeciwstawić. Nie walczyła też z tobą, nie była w stanie; jej myśli pomknęły do wspomnienia, stosunkowo świeżego, a przynajmniej tak mogło ci się wydawać – znalazłeś się w Dziurawym Kotle. Główna sala była niemal pusta, zaledwie kilku mężczyzn siedziało przy stoliku pod ścianą, unosząc do ust opróżnione do połowy kufle z piwem. Dźwięk otwieranych drzwi zaalarmował cię od razu, ale kiedy spojrzałeś na człowieka stojącego w wejściu, zamiast lęku ogarnęła cię ulga. Znałeś go, rozpoznałeś młode rysy ciemnowłosego chłopca, kaszkiet naciągnięty na czoło, szary płaszcz po ojcu; skinął ci głową już od wejścia, ruszając w twoim kierunku, wiedziałeś jednak, że nie mogliście rozmawiać tutaj – nie było wiadomo, czyje uszy mogły was usłyszeć. Odwróciłeś się, żeby przejść przez salę, a później korytarzem dostać się do bocznego pomieszczenia: niewielkiego, mieszczącego w sobie zaledwie wygaszony kominek, drewniane biurko i fotel, pojedynczy regał na książki i niską szafkę. Chłopiec podążył za tobą, wsunął się do pokoju bezszelestnie, zamknął za sobą drzwi.
– Charlie, jak dobrze cię widzieć. Myślałam już, że nie… – usłyszałeś; głos brzmiał kobieco, miękki i zmartwiony, wiedziałeś jednak, że należał do ciebie. Kryła się w nim nadzieja, i tę samą nadzieję czułeś również w sobie, wątłą, ale obecną. Chłopiec pokręcił jednak głową, na jego czole pojawiły się zmarszczki.
– Nie mogą ich tam zabrać, proszę pani – powiedział. Brzmiał, jakby przepraszał, wiedziałeś jednak, że to nie była jego wina. Gdzieś za twoim mostkiem rozlał się strach, rozczarowanie; miałeś kogoś pod opieką, ludzi, którym obiecałeś pomoc; jak miałeś przekazać im takie wieści? Otworzyłeś usta, chcąc zaprotestować, może coś jeszcze byłeś w stanie ugrać; chłopiec jednak mówił dalej. – Pan Underhill prosił, żeby przekazać pani to. – Widziałeś, jak sięga do płóciennej torby przewieszonej przez ramię. W środku przez ułamek sekundy dostrzegłeś pergaminy, ułożone równo jeden obok drugiego; spośród nich chłopiec wysunął kopertę, zerknął na nią pobieżnie, a później wyciągnął przed siebie – przekazując ją tobie. Wziąłeś ją w palce, na pierwszy rzut oka wyglądała zwyczajnie, choć ani z przodu ani z tyłu nie było widać nazwiska adresata; zaklejona była za to pieczęcią, dużą literą „M” z różdżką pośrodku i rozłożonymi po bokach skrzydłami. Skrzydłami feniksa. W rogu, mniej wyraźna, znajdowała się też inna pieczęć z symbolem wytwórni – wydała ci się znajoma. – W środku znajdzie pani adres, jeśli zaczepi panią wartownik, proszę zapytać o Bystroducha, zaprowadzi panią na miejsce. Podobno mają statek, na którym pani przyjaciele mogą uciec z kraju. Pan Underhill mówi, że to najwięcej, co mogli zrobić – wyjaśnił, cofając się o krok. Sięgnąłeś po kopertę, żeby zerwać pieczęć, ale nim zdążyłbyś to zrobić, całą twoją świadomość zalał ból.
Umierałeś. Wrażenie było obezwładniające, niemożliwe do odepchnięcia; scena przed twoimi oczami rozmyła się, czułeś jedynie wszechobecną słabość, spadałeś – w jakąś otchłań, czarną i pozbawioną dna; wydawało ci się, że zaraz utoniesz, że nie możesz zaczerpnąć wdechu – skupienie się na legilimencji stało się niemożliwe, zresztą – umysł, który penetrowałeś, gdzieś ci uciekał, wspomnienia zlewały się w jedno jak pomieszane z wodą akwarele, musiałeś się wycofać – a gdy to zrobiłeś, otwarte szeroko oczy kobiety patrzyły na ciebie martwo, pusto.
Żona właściciela nie żyła.

Cornelius, na skutek legilimencji kobieta utraciła wszystkie punkty żywotności i umarła, dalsze jej przesłuchanie jest niemożliwe.

Ze wspomnienia nie udało ci się wydobyć adresu, jednak ustalenie, że pieczęć na kopercie należała do starej - i nieczynnej już - wytwórni pergaminu, nie będzie dla ciebie problemem.

Jeśli wątek będzie kontynuowany (przez którąkolwiek z postaci, w jakiejkolwiek formie i konfiguracji), mistrz gry (William) prosi o przesłanie linku do rozgrywki drogą prywatnej wiadomości.

Tutaj mistrz gry nie kontynuuje rozgrywki, chyba że będzie potrzebny.

Zawsze wyglądali podobnie, tuż przed legilimencją. Drętwota, a tej używał najczęściej (ktoś mógł też ich przytrzymywać, ale wtedy wierzgali i mogli ruszyć głową, taki sposób był nieelegancki i irytujący) zniekształcała rysy twarzy. Mimika kobiety zamarła w beznamiętnym, nienaturalnym grymasie, ale w oczach czaiło się to, co w spojrzeniu każdej ofiary. Strach. Błaganie. Tak, jakby łudzili się, ze Cornelius zmieni zdanie.
Nie ćwiczył tej umiejętności przez długie lata po to, by zmieniać zdanie. Pierwszy mentor, znaleziony przez pana ojca nauczyciel z Nokturnu, zaczął mu wpajać zdecydowanie już od pierwszej lekcji. Z biegiem czasu stał się całkowicie obojętny na ból "przesłuchiwanych", traktując go jako niezbędny krok do celu. A celem nie było nawet przesłuchanie - celem były ich wspomnienia.
One zawsze były inne, na świecie nie było dwóch osób o takich samych umysłach czy doświadczeniach. Cornelius uwielbiał ich poznawać, w młodości wybierał sobie nawet regularne ofiary - bezdomnych mugoli, prostytutki - których głowy penetrował regularnie. By poćwiczyć. wmawiał sobie, ale to nieprawda. Chciał ich poznać, szczerze. Czuć ich emocje, na moment stać się kimś innym.
Nauczył się, rzecz jasna, racjonalizować i próbować oddzielić siebie od odczuwanych uczuć. Teraz faktycznie zalały go ze wszystkich stron, przez moment sam poczuł jej strach i rozpacz, ale zaraz przypomniał sobie, że on jest tu tylko gościem, widzącym świat cudzymi oczyma. Nie czując oporu ani nie mając czasu dokładnie poznać głowy legilimnowanej kobiety, dał się ponieść do stosunkowo świeżego wspomnienia rozgrywającego się w tym wnętrzu i związanego z informacjami, których wydobyciem jej zagroził.
Skupił się na wszystkim, chcąc zapamiętać jak najwięcej szczegółów. Wiedział, że nie ma zbyt wiele czasu. Przyglądał się twarzy chłopca, wobec którego czuł teraz troskę. Underhill zapamiętał, czują też cień własnej satysfakcji. Skupił uwagę na widzianych pieczęciach - "M", skrzydła feniksa, jeszcze jeden znajomy symbol. Rebelianci. I trop, trop, który znał - przypomni sobie, gdy wróci do siebie.
Musiał zapytać o Bystroducha - poznał hasło! Z napięciem chciał dostrzec adres, ale wtedy spojrzenie zaczęło się rozmywać. Ledwo złapał oddech - swój, jej? - czując wszechogarniający ból. Przeżył wiele wspomnień i uczuć, ale to było nowe. Wspomnienia zaczęły się rozmywać, dziwnie, nienaturalnie - krukońska ciekawość kazałaby mu zostać tutaj jak najdłużej i zrozumieć, co się dzieje, ale intuicyjnie się wycofał, chcąc uciec od bólu.
Wciągnął ze świstem powietrze, wciąż czując strach. Zamrugał, już nie bolało, jestem Cornelius Sallow, mężczyzna, lat 44, legilimenta, nic mi nie grozi - przypomniał sobie. Świat stał się wyraźniejszy i wtedy dostrzegł jej oczy.
Puste.
Jeszcze nigdy nie zabił nikogo w ten sposób.
Znał... umiar, tak mu się wydawało.
Czy dzisiaj chciał ją zabić? Tak, pewnie tak, choć liczył, że zabawa potrwa dłużej.
Nie wiedzieć czemu, przez głowę prześlizgnęło mu się własne, niechciane wspomnienie. Tower, twarze trzech młodzieńców, ledwo żywy Marcelius i pobici nieznajomi. Przestroga komendanta, legilimencja może ich zabić.
Nie miał odwagi próbować tego z Marceliusem, ale próbował z tamtymi.
No cóż, przynajmniej już wiedział, jak to jest kogoś zabić. Różdżka zaciążyła dziwnie w dłoni, czuł się inaczej niż wtedy, gdy ciskał Lamino w rebeliantów. Bardziej... intymnie.
Nie wiedział, co o tym sądzić.
-Mam wszystkie ważne informacje. - odezwał się, ochrypłym głosem, ale z satysfakcją. -Xavierze, poczęstowałeś go eliksirem? Pomagają im Underhillowie, pan Underhill. Jego łącznikiem jest młody chłopak, Charlie. Istnieje statek, na którym "przyjaciele" właścicieli Kotła mieli uciec z kraju, hasło to Bystroduch. Koperta z literą "M" i obrazkiem - różdżka, skrzydła feniksa. Poproś naszego znajomego o detale. - przekazał Burke'owi konkretnie, świadom, że słyszą go także towarzysze.
Zamknął oczy Stephanie, irytowało go, że nadal na niego patrzą.
-Nałożę Ostatnie Tango. - legilimencja męczyła, Burke poradzi sobie z przesłuchaniem barmana, Cornelius chciał skupić się na czymś innym - i tak będzie ich zresztą słyszy. Rozejrzał się po sali i przypomniał sobie podstawy numerologii, wymagane do prawidłowego nałożenia pułapki. Następnie poczuł, jak różdżka rozgrzewa się w dłoni - energia magii uroków zaczaruje to miejsce tak, że każdego niepowołanego gościa dopadną niekontrolowane pląsy, utrudniające pojedynki.
Marcelius pląsał tak samo w jego salonie, Marcelius miał tak samo przestraszone spojrzenie gdy Cornelius wyszedł z jego głowy, czy Marcelius żył?
Nie, nie będzie o tym myślał.
Zresztą, pewnie nie to logiczna i pożądana odpowiedź. Zamrugał, oczyścił umysł. Czekają go trzy godziny nakładania pułapki, czasochłonnej i precyzyjnej. To ona zajmie teraz jego myśli.

drugą turę nakładania zabezpieczeń poświęcam na nałożenie Ostatniego Tanga

Widział już jak Cornelius używał swoich umiejętności. Wtedy zrobiło to na nim wrażenie, gdyż był to pierwszy raz kiedy był świadkiem czegoś takiego, tym razem było podobnie. Fascynowało go jak to wszystko wpływa na przesłuchiwanego o ile można było tak nazwać ofiarę legilimencji. W tym momencie jednak nie było to ważne, należało wyciągnął potrzebne informacje z tych dwóch szczurów. Jeśli dobrze pójdzie to będą o krok bliżej do wyplenienia tych wszystkich mugoli i ich przyjaciół. Byli tylko pyłem w oku, który przeszkadzał i utrudniał życie porządnym czarodziejom i ich rodzinom.
Obserwował Corneliusa w milczeniu, czekając aż eliksir zacznie działać na Mark’a. Popalał na spokojnie papierosa z zaciekawieniem patrząc na kobietę. Widać, że sprawiało jej to ból. Co ona mogła wiedzieć o bólu? Kiedy o tym teraz pomyślał znów miał przed oczami twarz żony, kiedy uśmiechała się do niego radośnie podczas wieczornego spaceru po ogrodzie, a potem od razu pojawiła się twarz chorej, zmarnowanej i cierpiącej Charlotty. Stephanie nie miała pojęcia o bólu, który ona przechodziła. O bólu, który on teraz czuł wiedząc, że już jej nigdy nie zobaczy, nigdy nie ucałuje czy złapie za dłoń.
Odgonił od siebie szybko te myśli. Musi się teraz skupić na pozyskaniu informacji. Kiedy ponownie jego spojrzenie padło na kobietę, ta była martwa. I dobrze. Miał tylko nadzieję, że Cornelius zrobił jakiś użytek z jej głowy. Jak się po chwili przekonał, tak było.
- Świetnie. - pokiwał głową, po czym skupił się na właścicielu – Zacznijmy od chłopca. Charlie, co to za jeden? Mieszka w Londynie? Ma rodzinę? Czym się zajmują? - uniósł brew ku górze.
- Charlie Winters. Tak pochodzi z Londynu, mieszka w okolicach dzielnicy portowej, ale nie wiem gdzie dokładnie. Jego matka jest krawcową, a ojciec pracuje przy statkach. - powiedział mężczyzna, a w jego oczach Burke zobaczył czyste przerażenie, że to wszystko powiedział.
- Świetnie, bardzo dobrze. - Xavier pokiwał głową z uśmiechem zaciągając się papierosem – Z całą pewnością wiesz gdzie zacumowany jest statek, o którym wspomniał mój towarzysz. Gdzie musielibyśmy się udać jeśli chcielibyśmy na niego wsiąść?
Widać było,że mężczyzna stara się walczyć, ale był na straconej pozycji. Nie było opcji by przezwyciężył działanie Veritaserum. Wszyscy to wiedzieli, więc po co walczyć? Po co oni wszyscy walczyli, nie rozumiał tego. Pod aktualnymi władzami było o wiele lepiej, nie musieli się ukrywać, mogli robić co chcą… było idealnie.
- Tak. Statek zacumowany jest porcie w Londynie, nazywa się „Szczęściarz Zachodu”. Mieliśmy poprowadzić ludzi kanałem prowadzącym do portu. Nieopodal jest zlokalizowane wejście, a tam podać hasło wysokiemu mężczyźnie z blizną w kształcie litery x na policzku, który pracuje przy dźwigu we wschodniej części. - wyjaśnił.
- Jaką rolę w tym wszystkim odgrywa Underhill? I co to za znak, różdżka i dwa skrzydła? - Burke zgasił papierosa o podłogę i od razu odpalił następnego, ostatnio palił jak smok, ale co mu się dziwić.
- Underhill jest naszym łącznikiem, on zaaranżował wszystko. Dogadał się z kapitanem, ustalił wszystko. My mieliśmy ich tylko tu przenocować,nakarmić i potem przemycić na statek. Ten znak to wizytówka Zakonu Feniksa. To ich znak rozpoznawczy.
Burke pokiwał głową. Teraz mieli pewność, że we wszystko był zaangażowany ten przeklęty Zakon Feniksa. Tak naprawdę wszyscy o tym wiedzieli, bo to oni byli sola w oku ich wszystkich, ale teraz byli całkowicie pewni.

Skoncentrowany na tkaniu magicznego zabezpieczenia nie słuchał tego, o czym mówił Cornelius, nie słyszał przebiegu przesłuchania Xaviera, ani pytań ani odpowiedzi. Zadanie wymagało od niego odcięcia się od otoczenia, a kiedy tylko odszedł na bok zupełnie przestały do niego docierać znaczące informacje. Wiedział, że gdy będzie już po wszystkim podzielą się wszystkimi informacjami, wymienią nimi — musieli mu w końcu zdać raport; nie mieli wyjścia. Był śmierciożercą. Zadanie było już proste, sprawa właściwie załatwiona. To wszystko to była formalność, tymczasowe zabezpieczenie na wypadek, gdyby ktoś jeszcze miał się tu zjawić w najbliższych dniach, może tygodniach. Bar został przejęty, właściciele zostali pojmani i wkrótce zostaną zabici. Po cichu, bez wiedzy innych. Tak, aby tutaj wciąż mogli trafiać ci poszukujący informacji, schronienia. Póki nie wpadną jak mysz w pułapkę. Liczący na wsparcie i pomoc. Właśnie dlatego Cave Inimicum, proste, banalne, ale niezbędne. Każdy, kto zjawi się tutaj do czasu, aż ktoś — Drew oczywiście — zajmie się tym przybytkiem i zrobi z niego odpowiedni lokal, poinformuje go o swojej obecności. Będzie potrzebował kogoś, kto na każde jego wezwanie zjawi się i to sprawdzi. Nie będzie przecież stawiał się osobiście, co rusz, co wpadkę. Ilu przypadkowych czarodziejów mogło tu zawędrować?
Dłoń, która powoli zaczynała odczuwać zmęczenie wywołane kilkugodzinną pracą na moment opadła. Przymknął oczy, poruszał nadgarstkiem, kręcąc nim koła, by za chwilę przystąpić do nakładania kolejnego zabezpieczenia — tym razem na cały obszar baru, głównej sali. Chciał, by każdy kąt, każdy fragment tego pomieszczenia znalazł się pod działaniem pułapki, by mógł zdecydować co dalej, gdy cudza stopa stanie tutaj, pod jego nieobecność. Obserwowanie baru nie sprawi, że zjawią się tu inni. Mogli jednak przyjść, wiedząc o tym, że mogli otrzymać pomoc właścicieli. Marka i Stephanie. Nie, pamięć o nich nie zginie. Będą wiecznie żywi tu. Ściągną jeszcze tabun czarodziejów, mugolaków, popleczników Zakonu Feniksa nim zaczną się tu schodzić ludzie zaalarmowani sytuacja. Wtedy Dziurawy Kocioł powstanie jako coś nowego, na zgliszczach upadku Zakonu. Ostatni bastion w Londynie zostanie odbity, przejęty na dobre.

| Nakładam Cave Inimicum

Mężczyzna był słaby. Oplatający go łańcuch, choć zdążył już zniknąć, pozostawił krwistoczerwone ślady na ciele; czarodziej oddychając rzęził okrutnie, ze świstem wciągając i wypuszczając powietrze. Sklejone krwią włosy przykleiły się do skroni, oczy miał w połowie nieprzytomne, podbiegnięte krwią – a gdy do jego gardła wlał się przejrzysty eliksir, zakrztusił się gwałtownie; nie był jednak w stanie przeciwstawić się jego działaniu, na moment jego powieki rozchyliły się mocniej. Wciągnął spazmatycznie powietrze do płuc, spróbował unieść się na łokciach – ale potężne zawroty głowy uniemożliwiły mu ruch, jego głowa odchyliła się z powrotem do tyłu, a on sam upadł na posadzkę. – Proszę… Nie… - Wycharczał; słowa Corneliusa dotarły i do niego; obrócił głowę, zamglonym wzrokiem szukając żony, ze swojej pozycji nie był jednak w stanie dostrzec jej martwych oczu, chwilę później zamkniętych przez czarodzieja. – Stephanie… Stephanie… – powtarzał; odpowiedziała mu cisza, a raczej – rozlegające się wyraźnie pytanie Xaviera; pytanie, którego nie mógł zignorować. – To chłopiec Wintersów – odparł od razu, bez zastanowienia; słowa same zdawały się wypaść z jego ust, w oczach błysnął przestrach – i poczucie winy. Jego ciałem wstrząsnął dreszcz. – Mieszka z matką w dzielnicy portowej, mają mieszkanie po dziadkach. Matka jest uzdrowicielką, ojciec był aurorem – ale słuch po nim przepadł, od miesięcy nie dał znaku życia – mówił dalej. – Błagam, oni nie… To są dobrzy ludzie – wyrwało mu się, tylko tyle zdążył powiedzieć – nim dotarło do niego kolejne pytanie zadane przez Xaviera. Z jego gardła wyrwał się zduszony szloch. – Nie wiem, skąd odpływa statek. Wskazywali nam jedynie punkt zbiórki, za każdym razem inny – zaprzeczył, kręcąc głową.
Słysząc kolejne pytanie, mężczyzna zacisnął usta, aż pobielały mu wargi; mięśnie twarzy się naprężyły, oczy prawie wyszły mu z orbit – ale nie był w stanie przezwyciężyć działania veritaserum; wypuścił powietrze gwałtownie z płuc, razem z nim zdawała się ulecieć z niego nadzieja. Kiedy ponownie się odezwał, jego głos brzmiał jękliwie; między głoskami przelewało się zrezygnowanie. – To człowiek ministra Longbottoma, kontaktował się z nim bezpośrednio. Underhill to nie jest jego prawdziwe nazwisko, ale nie wiem, jak się nazywa. On i jego ludzie zajmują się przerzucaniem poszukiwanych czarodziejów w bezpieczne miejsca. Ten symbol – to pieczęć podziemnego Ministerstwa Magii – wydusił z siebie, a później opadł na podłogę – bezwładnie, bez sił; oddychając jedynie chrapliwie. – Proszę… Pomóżcie mojej żonie – wyszeptał; jego powieki ledwie się poruszały, słabł z każdą chwilą.

Mistrz gry pozwolił sobie na (częściowe) naprostowanie zeznań Marka, odpowiedzi w poście Xaviera należy uznać za niebyłe. Jeśli chcecie kontynuować przesłuchanie, mistrz gry prosi o szturchnięcie, w innym wypadku - nie kontynuuje rozgrywki.

Minęła 1/3 tury działania veritaserum.

Mało co było w stanie zrobić wrażenie na Burke'u, a w każdym razie w taki sposób aby stracił rezon. Stan mężczyzny był mu obojętny. Najważniejsze było to aby wydobyć z niego jak najwięcej przydatnych informacji, reszta go nie interesowała. Pewnie byłby lepszy gdyby jednak w jakiś sposób utrzymali go przy życiu, jednak Xavier nie wiedział czy któryś z jego towarzyszy potrafi używać magii leczniczej.
Był jeden moment kiedy drgnęła mu powieka, kiedy na moment odpłynął myślami do wydarzeń z początku miesiąca, kiedy siedział przy łóżku żony i powtarzał jej imię, chociaż doskonale zdawał sobie sprawę, że ta mu nie odpowie. Mark nie był świadom stanu swojej żony. Pewnie myślał, że jedynie straciła przytomność wykończona walką i brutalnym wtargnięciem do głowy. Burke zamrugał kilkukrotnie odpychając od siebie bolesne wspomnienia, po czym już całkowicie skupił się na przesłuchiwanym.
Odpowiedzi, które otrzymywał na swoje pytania bardzo go satysfakcjonowały. Co prawda wolałby usłyszeć dokładnie skąd odpływa statek, ale skoro mieli nazwisko, nawet jeśli nie prawdziwe, mężczyzny, który bezpośrednio odpowiadał za przemyt, zdobycie tej informacji nie powinno być specjalnie trudne.
Bawiło go jak mężczyzna za wszelką cenę starał się przeciwstawić działaniu eliksiru. Nie było to możliwe i nawet ktoś o tak nikłej wiedzy w tym temacie jak on, doskonale o tym wiedział. Dlatego tym bardziej był zadowolony kiedy w końcu odpowiedzi padły z jego ust. Uniósł brew ku górze słysząc te głupoty.
- Minister jest tylko jedne, Cronus Malfoy, nie jakiś Longbottom. - pokręcił głową.
Podziemne Ministerstwo Magii, kto to widział. W głowie mu się to nie mieściło. Oj chyba naprawdę musi przysiąść z Edgarem i poważnie porozmawiać na temat ekspansji ziemi Longbottomów. Zaczynali być solą w oku, byli coraz śmielsi, a jemu to osobiście grało na nerwach coraz bardziej.
Zerknął na swoich towarzyszy, jednak oni byli zajęci nakładaniem zabezpieczeń. Nie miał zamiaru im w tym przeszkadzać, wiedząc, że jest to bardzo wymagające i czasochłonne zajęcie. Powtórzy im wszystko to czego się dowiedział gdy skończą. Miał czas.
Ponownie przeniósł wzrok na mężczyznę przed nim, a potem od niechcenia spojrzał na kobietę.
- Twojej żonie pomoże już tylko grabarz. - rzucił od niechcenia - Kim jest tajemniczy "M"? - padło kolejne i najprawdopodobniej ostatnie pytanie ze strony Burke'a.

Gdy Xavier zwrócił się do mężczyzny – wypowiadając słowa tak okrutne, jak i ostateczne – z jego twarzy zdawała się odpłynąć cała krew; pobladł, wargi mu zadrgały; w jego oczach mignęło zaprzeczenie, protest, ale i rozpacz – z gardła wydarło się coś pomiędzy szlochem a krzykiem, zduszone szybko, przekształcające się w falę intensywnego kaszlu. Szarpnął się, tym razem odnajdując w sobie wystarczająco dużo siły, żeby przekręcić się na brzuch, dźwignąć na łokcie; później zawył – gdy poparzone ciało, brzuch, klatka piersiowa, dotknęły brudnej podłogi; wyciągnął jednak rękę w stronę nieruchomego ciała żony, starając się desperacko do niej zbliżyć, przeczołgać po posadzce. Nie był jednak w stanie zignorować pytania, musiał się zatrzymać, odpowiedzieć. – „M” to nie jest człowiek – odparł, w jego głosie nadal słychać było żal, ale i złość, niedowierzanie; zacisnął zęby. – To symbol Ministerstwa Magii, powiedziałem ci przecież. Ministerstwa Magii Harolda Longbottoma, oznacza ministerstwo… A może magię, nigdy się nad tym nie zastanawiałem – przyznał. – Proszę… Błagam, pomóżcie jej. Zrobię wszystko – wyrzucił z siebie – a ponieważ wciąż znajdował się pod działaniem eliksiru prawdy, Xavier mógł mieć pewność, że naprawdę miał to na myśli – że był gotów zrobić, poświęcić wszystko – byle tylko w jakikolwiek sposób uratować swoją żonę; nie wierząc, nie dowierzając, że naprawdę mogła już nie żyć.

Tury działania veritaserum: 2/3.

Widząc jak mężczyzna turla się po ziemi w kierunku martwej żony, nie zważając na swoje rany, Xavier podniósł się z kucków. Obserwował mężczyznę w milczeniu na spokojne paląc papierosa. Nie śpieszyło mu się. Jego towarzysze i tak nakładali zabezpieczenia, więc to jeszcze trochę potrwa.
Poniekąd rozumiał właściciela baru. On też na początku nie chciał przyjąć do wiadomości, że jego kochana żona odeszła. Potrzebował kilku dni by ta informacja do niego dotarła, to był dzień pogrzebu. Teraz jedynie został smutek, żal, ból i tęsknota. Obserwował mężczyznę w milczeniu. Nie czuł współczucia, nie czuł w zasadzie nic. Mark musiał się z tym pogodzić i tyle, nic innego mu nie pozostało.
- Tak, ja wiem, że zrobisz wszystko. - pokiwał głową podsuwając sobie w końcu krzesło i siadając na nim.
Chociaż właściciel i tak był jeszcze pod działaniem eliksiru, Xavier postanowił się trochę zabawić jego kosztem. Siadając na krześle zgasił papierosa i odpalił po chwili kolejnego. Przez moment patrzył na niego w milczeniu. Ministerstwo Longbottoma, brzmiało to niedorzecznie w jego głowie. Ten samozwańczy watażka zdecydowanie na za dużo sobie pozwalał. Jeśli naprawdę myślał, że on i ta jego zgraja nic nie wartych miłośników szlamu i mugolskiego plugastwa coś zdziała, to się grubo mylił.
- Dobrze. - pokiwał w końcu głową zaciągając się spokojnie dymem - Kto jeszcze oprócz was daje schronienie niepożądanym jednostkom? - uniósł brew ku górze - Czy w miejscu, w którym urzęduje pan Underhill czekają na nas jakieś niespodzianki? Wiesz, chcielibyśmy mu złożyć przyjacielską wizytę, ale wolimy być przygotowani. - uśmiechnął się jadowicie pod nosem - I chciałbym jeszcze się dowiedzieć czy oprócz małego Wintersa istnieje inna możliwość aby skontaktować się z Underhillem? - uniósł brew ku górze strzepując pył z papierosa. - Im szybciej i dokładniej odpowiesz na moje pytania, tym szybciej będziesz w stanie pomóc swojej żonie. - dodał zachęcająco zerkając na moment w kierunku ciała kobiety.
Mark nie widział jej twarzy, nie mógł dojrzeć, że powoli już zaczyna blednąć.

Czarodziej oddychał coraz ciężej, chrapliwie, spazmatycznie; wciągał powietrze z niezdrowym świstem, raz po raz zanosząc się przy tym mokrym kaszlem; jego twarz była blada, prawie zielonkawa, na skroniach skroplił się zimny pot – zignorowany przez Xaviera, nieznośnie powoli czołgał się jednak dalej, centymetr po centymetrze przesuwając się po brudnej podłodze – każdy ruch okupując potęgującym się wyczerpaniem. Wyglądał, jakby lada moment miał zemdleć, ból w poparzonym ciele musiał być nie do zniesienia; wypowiadanie kolejnych słów go męczyło, krążący w żyłach eliksir nie pozwalał mu jednak na zachowanie milczenia. – Nie wiem – powtórzył, być może rzeczywiście nie mając informacji na temat miejsca przebywania innych mugolaków i osób poszukiwanych przez rząd, a może wykorzystując nieprecyzyjność użytego przez lorda Burke’a sformułowania; niepożądane jednostki dla właściciela baru mogły być kimś zupełnie innym niż dla Rycerzy Walpurgii. – Nie kontaktujemy się bezpośrednio ze sobą – dodał jeszcze; zeznania wydawały się spójne, już wcześniej wspomniał, że mieli łącznika. – Nie wiem, nigdy tam nie byłem – ale Stephanie tak, raz – odparł, ostatnie słowa wypowiadając szybciej, chwytając się ich jak tonący brzytwy. – Jeśli jej pomożecie… Będzie mogła wam powiedzieć – dodał, dysząc, wypluwając z siebie ciężkie, niewyraźne sylaby. – Stephanie… Słyszysz mnie? – zapytał, wyciągając rękę, opuszkami palców dotykając już prawie ubrania żony. – Możecie wysłać do niego sowę. Są też inni łącznicy, ale w ostatnich tygodniach przychodził tylko Charlie – wyrzucił z siebie. Sprawiał wrażenie, jakby utrzymanie powiek w górze przekraczało jego możliwości, głowa zaczęła opadać na podłogę; przestał przesuwać się do przodu, opuścił wzrok – odnajdując siłę jedynie, żeby zaszlochać ze zrezygnowaniem. Później jego oddech stał się płytszy, powolniejszy; przestał się też odzywać, nieruchomiejąc – słabł.

Minęła ostatnia tura działania veritaserum.

Gdy Xavier przeprowadzał przesłuchanie, Cornelius i Ramsey byli zajęci nakładaniem pułapek - Zawierucha i Ostatnie Tango zajmowały w końcu aż trzy godziny, a Mulciber nałożył dodatkowo jeszcze jedno z podstawowych zabezpieczeń. Sallow przyglądał mu się z ukosa - musi poprosić o Cave Inimicum na swój gabinet, aby Jules Sykes już nigdy nie dokonał zamachu na przestrzeń biurową, ale zwlekał z napisaniem odpowiedniego listu. Personel Pomocniczy Ministerstwa Magii budził w nim frustrację, a poza tym w biuletynie reklamowano kursy nakładania zabezpieczeń, na które Sallow nie miał czasu iść z powodu natłoku obowiązków. Byłoby prościej, gdyby sam potrafił zabezpieczyć przestrzeń swojej pracy, może i nawet dom - ale brakowało mu wystarczającej perfekcji w odpowiedniej dziedzinie magii. Ostatnio korciła go zresztą inna, czarna magia i to na jej naukę musiał wygospodarować czas.
Jeszcze bardziej niż pułapką interesował się przesłuchaniem, choć mógł go słuchać jedynie jednym uchem - skupiony na nakładaniu Ostatniego Tanga. Xavier zdawał się wydobyć od mężczyzny jak najwięcej informacji, chyba nawet próbował wykorzystać do tego jego martwą żonę. Sallow pamiętał z Warwick, że lord Burke nie miał skrupułów w podobnych sytuacjach.
-Stracił przytomność, czy...? - spytał lorda Burke, gdy dotarło do niego, że właściciel od dłuższego czasu się nie odzywa. -Możemy wezwać policję, osadzić go w Tower - jeśli jeszcze jest potrzebny. - wzruszył ramionami, spoglądając pytająco na Mulcibera. To on ich tutaj zaprosił, to on miał z barmanami jakieś niewyrównane sprawy - może powinni po prostu go zabić?
Gdy skończył nakładać pułapkę, podszedł jeszcze do Stephanie i Marka i wyrwał im po garści włosów. Schował je starannie, w dwie różne kieszenie płaszcza, by się nie wymieszały.
-Jeśli ktoś z nas ma wielosokowy, możemy się pod nich podszyć. - zaproponował. Eliksir warzyło się miesiąc, ale może ktoś z organizacji miał go w swoich zapasach? Wtedy wystarczy włos, a dzięki informacjom od Marka i wydobytych z głowy Stephanie... mogliby zdziałać naprawdę wiele.
-Może czas na toast, panowie? - nie tutaj, narobili bałaganu, stać ich zresztą na lepszy lokal. -Orientujecie się, czy na Pokątnej jest sklep z butami, czynny o tej porze? - jego własne były przylepione do podłogi i marzły mu stopy - ale marna to cena za dzisiejsze zwycięstwo.

zabieram po kępce włosów od obojga barmanów.

Minęło sporo czasu odkąd zabrał się za zabezpieczanie baru. Zakładał, że to i tak tymczasowe rozwiązanie. W najbliższych dniach i tak miał skontaktować się z Drew, licząc na to, że zaopiekuje się tym lokalem, lub raczej tym, co z niego pozostało i przywróci go do życia. On lepiej znał potrzeby tego miasta, ludzi, mógł im je zapewnić, poprawiając sytuację ludzi, którzy byli im wciąż potrzebni. Wierzył w jego zmysł i wyczucie w przypadku podobnych interesów. Z kotłem zrobi co zechce, nikt dziś nie będzie mu stał na drodze. Kiedy skończył tworzyć magiczne bariery niewidoczne dla przeciętnego oka, wyprostował się i schował różdżkę. Nadgarstek odczuwał efekty stałego tkania magicznych powiązań wokół baru, ale to lada moment minie. Nakładanie zabezpieczeń było wyczerpujące, wymagało wiele energii i skupienia. Towarzysze na niego czekali, było po wszystkim. Cornelius także skończył swoje zadanie, Xavier zdawał się być już nieco znudzony oczekiwaniem na nich. Kobieta była nieprzytomna, a raczej martwa. Jej skóra zdawała się już zmieniać kolor. Nie był w stanie tego stwierdzić z całą pewnością, szczególnie z dystansu, lecz wyglądała jak większość trupów, które widział w życiu.
Spytał lorda o to, co zaszło i otrzymał od niego zadowalające go odpowiedzi. Oczekiwał także od Corneliusa uzupełnienia, wszystkiego czego dowiedział się dzięki legilimencji. Wierząc, że obaj podzielili się z nim wszystkim, co wiedzieli pokiwał głową, spoglądając na właściciela baru. Nie czuł wobec niego urazy. Patrzył na jego twarz bez wyrazu. Od dawna już nie odczuwał żądzy zemsty, nienawiści; nie pozwalał sobie na to, by nim szargały i pozwalały mu na popełnianie błędów. Chłodno spoglądał na Marka, częściowo czując ulgę i zażenowanie. Powinni byli to zrobić znacznie wcześniej, z pewnością zyskaliby więcej. Nie docenili ich.
— Może się przydać. Jeśli służby więzienne wyciągną z niego coś więcej, zajmą się tym — musieli. Być może rozmaitymi torturami dowiedzą się czegoś na temat przybywających tu ludzi. Oni zajmą się informacjami, które udało się zdobyć, choć jeszcze nie teraz, za kilka dni. Musieli zweryfikować tyle, ile mogli, nim udadzą się we właściwe miejsce.
Zawiadomili odpowiednie służby, czarodziejską policję, licząc, że zjawi się tu jak najszybciej i zajmie więźniem.

| zt3