Bar

Czy może być bardziej oczywiste miejsce dla pozostawienia twoich zwłok, jak nie pierwszy napotykany w świecie angielskich magików bar - Dziurawy Kocioł. Przekraczacie jego próg idąc ramię w ramię od dworca. Samuel zaoferował się i niesie ci walizkę. Jest ciężka, chociaż nie mieści w sobie ubrań wielu. Zresztą czerń niknie w zaciemnionym wnętrzu. Spakowałaś jednak na wyjazd wszystko, co byłoby potrzebne mi w dalszym życiu. Farby, kredki, gwasz, węgiel i ołówków całą garść, aparat którym robisz zdjęcia, albumy, ryskunki... i w tym wszyskim ubrań nie zmieściłaś wielu.
Wciąż nie możesz otrząsnąć się z tego, że Samuel calował twoje usta. Nieprawdopodobne, niezaprzeczalnie jedyne w swoim rodzaju. Chcesz już zostać z nim na osobności, zamknąć drzwi na cztery spusty i wyrzucić mu z głowy myśli o uciekaniu do pracy. Po co chce iść do pracy, dlaczego w takiej chwili. Wiekopomnej, historycznej. Czy nie wolałby... nie, to ty byś wolała, ocknij sie.
Wchodzicie do Królestwa Teodory Purcell, którą znasz ty, ale nie sądziłaś że to tu cie przyprowadzi. Do przyjaciół jego, którzy mieli zorganizować ci przyjazny kącik. Czyby jego przyjaciele, to właśnie Teodora i jej mężczyzna? Frank.
Trzymając się z tyłu, dajesz szansę Samuelowi na wstępną rozmowę w twoim interesie. Czy tu zostaniesz, kiedy dziś odejdzie do pracy. Czy zostaniesz tu na kolejne kilka tygodni? Możesz stać, rozglądać się, oceniać. Wychodzisz zza pleców Samuela i uśmiechasz się delikatnie do właściciela. Frank, co pomyślisz sobie o tej dziewczynie, która zostala przyprowadzona przez znanego ci najlepiej chłopaka. Którą twoja Teddy zna do cna. Obca jest trochę, ale nie wyrzucaj jej, nie uprzedzaj się.

Prowadził Matyldę tuż obok siebie, jedną ręką wciąż zatrzymując na przyjemnym dla oka łuku tali, a w drugiej zaciskać walizkę, w której wieszczka spakowała swój dobytek. Czy rzeczywiście pomieściła tam wszystko? Nie wydawała się ciężka, ale - nie pytał właścicielki o zawartość. Zdążył się przekonać, że kobiecy sposób pakowania wybitnie rożni się od męskiej wersji...wpychania w zakamarki walizek, wszystkiego jak leci. Przynajmniej Samuel miał tendencję tak robić. A, że nie był uczony, by ktoś robił to za niego - radził sobie na swój sposób.
Przekraczając próg Dziurawego Kotła, czuł bardzo charakterystyczną woń, alkoholowo-dymnej aury nawet, jeśli lokal był dawno wysprzątany. To było wpisane w urok baru, niezależnie od zabiegów, jakim właściciele go poddawali. miała nadzieję, że ujrzy twarz przyjaciela zanim komuś zamarzy się ich zaczepiać. Nie, żeby nie wierzył w jakoś lokalu, ale...bywały wieczory, że ciężko było o spokojną wysączenie ognistej, bez ryzyka świerzbu pięści. Czemu zdecydował się akurat na to miejsce? Wiedział, że Frankowi może bezapelacyjnie ufać i nie postawi go przed głupią decyzją, zbyt wylewnego tłumaczenia. Inni zapewne by pytali i to szczegółowo, a Carter...cóż. W tym dziwnym niuansie żadne nie należało do rozmownych osób, przynajmniej, jeśli chodziło o sprawy osobiste.
- I gdzie ten stary drań się podziewa? - mruknął bardziej do siebie, z malującą się w jego oczach zgryźliwą pogodą. Lubił drażnić przyjaciela, wytykając mu jego wiek, a rzeczony - nigdy nie pozostawał mu dłużny. I tak było dobrze, bez pustej uprzejmości. Nie mieli na to ani ochoty, ani czasu. Szczególnie, jeśli pojawiała się Teddy-i-jej-mikser, która zawsze widziała i słyszała to, co sama uznawała że widzi i słyszy. Nieugięta jak odwrócona podkówka, ostra, jak chili i..ciepła, jak największy promyk wiosny (ale tego by jej głośno nie powiedział, bo dostały zapewne po głowie). W duecie z Frankiem, tworzyli parę magnetyczno-wybuchową.

sorri za poślizgi, dalej walczę z oczkami. :c

W barze było cicho i spokojnie.
Najbardziej lubił go właśnie w takiej formie; przygaszonej, w połowie uśpionej, z opustoszałą salą, w której kryli się pojedynczy czarodzieje, czytając gazetę bądź rozmawiając przyciszonymi głosami. Zdawał sobie oczywiście sprawę, że to przelewające się wieczorami przez lokal tłumy płaciły jego rachunki i pozwalały mu na zajmowanie się alchemią po godzinach, ale wtedy najczęściej zaszywał się w mieszkaniu na piętrze, pozwalając swoim pracownikom wykazać się w panującym w Kotle chaosie. Sam stawał za barem już po wybrzmieniu wygrywanej przez brzęczące szkło muzyki, wsłuchując się w ulotne echo tętniącego życiem pubu, stanowiącego jedyne miejsce, które kiedykolwiek w życiu nazwał domem.
Starzał się? Być może, chociaż tutaj chodziło raczej o wiążące się z przyciemnionym wnętrzem wspomnienia, niż o zamiłowanie do świętego spokoju.
Kiedy rozległo się charakterystyczne skrzypnięcie drzwi wejściowych, a do sali razem z dwójką przybyszy wdarły się na moment dźwięki ulicy, był za barem. Pochylony, ukryty za wysokim kontuarem, układał świeżo umyte szklanki i nie podniósł się od razu, gdy dwie pary stóp zatrzymały się nieopodal, reagując dopiero na znajomy głos.
Uśmiechnął się krzywo pod nosem, wyłaniając się zza długiej lady i zgodnie z przypuszczeniami napotykając wzrokiem na Samuela. O dziwo nie samego; rzucił przelotne spojrzenie w stronę drobnej brunetki stojącej u jego boku, mając wrażenie, że powinien kojarzyć skądś rysy jej twarzy, ale w tamtym momencie nie potrafiąc dopasować ich do odpowiedniego nazwiska. – Jest późno, twoi rodzice wiedzą, że tu jesteś? – zapytał, zwracając się do przyjaciela, zupełnie jakby miał do czynienia z małoletnim czarodziejem, próbującym namówić go do sprzedania mu ognistej; nigdy nie potrafił odmówić sobie wytknięcia Skamanderowi jego młodego wieku, choć w jego słowach próżno byłoby szukać otwartej złośliwości. Zaraz zresztą zepsuł cały efekt, parskając krótko śmiechem (który niektórym kojarzył się z psim szczeknięciem), przerzucając trzymaną w ręce szmatkę przez ramię i otrzepując dłonie o przód koszuli, żeby w następnym momencie uścisnąć Samuelowi rękę. – Napijecie się czegoś? – zaproponował, pozostawiając przyjacielowi kwestię przedstawienia go towarzyszącej mu kobiecie, bo, cóż, nie było tajemnicą, że skomplikowane zasady dotyczące kontaktów międzyludzkich pozostawały poza jego zasięgiem.

- Moi nie wiedzą! - słysząc znajome głosy z entuzjazmem średniego wielkości tsunami wypadam z zaplecza. Franeczkowi czasami zabawnie zdarza się zapominać, że ja i Samuel dzieliliśmy zajęcia w Hogwarcie - chociaż prawdą jest, że jestem starsza od niego nieomal o cały rok. No i moi rodzice doskonale wiedzą gdzie jestem. I wciąż odrobinę kręcą nosem na to wspólne mieszkanie i prowadzenie interesów bez załatwienia matrymonialnych formalności, są pod tym względem strasznie staroświeccy. Właśnie do nich pisałam, korzystając z chwili oddechu w Kotle, dokładnie opisując roślinkę, którą staram się wychodować w tym momencie. Pisanie do rodziny zajmuje mi zawsze strasznie dużo czasu, bo przy okazji trzeba napisać chociaż kilka słów do każdego z rodzeństwa. Nawet najmłodszej Marie. Chociaż akurat jej rysuję obrazki, trzy i półletnie dzieci z reguły nie potrafią czytać.
I wiedziałam, że niedługo przybędzie Matylda, ale nie spodziewałam się, że ramię w ramię z Samuelem. Aż klaszczę w dłonie na ten widok a moja twarz rozświetla się jak lampki na święta. Ale spokojnie Purcell, mówię sobie, czekałaś tyle lat żeby ta dwójka w końcu się zeszła i zaczęła tworzyć małe, słodkie dzieci, nazywane na twoją cześć po kolei: Theodor, Theodora, Teddy i Ted, nie spłosz ich, to jeszcze nie pora na tryumfy i wypytywanie o szczegóły magicznej chwili wyznawania sobie wzajemnego przywiązania.
Dobrze, że tak porządnie wysprzątałam pokoik w którym zatrzyma się Matylda i zaniosłam tam kwiaty, będzie nastrój. Może jeszcze uda mi się jakoś dyskretnie wymknąć żeby zanieść tam świeczki… A może lepiej nie. Za duża presja - Jak się cieszę, że was widzę! - informuję, jakby do tej pory nie zauważyli, całując w oba policzki najpierw Matyldę, potem starego Gryfona - Frank, to jest Matylda Wroński - po tylu latach przyjaźni nauczyłam się wymawiać jej nazwisko bez błędów (albo ona przestała mnie poprawiać), chociaż na samym początku było ciężko. Najczęściej wymawiałam je Wablonsky, co było totalnie niedorzeczne - Mówiłam ci, że zatrzyma się tutaj na kilka dni - na pewno mówiłam. Albo chociaż napisałam karteczkę i przypięłam do lodówki. Jestem jednak prawie pewna, że wspomniałam o tym przy kolacji.
Mogłam zapomnieć wspomnieć o tym przy kolacji.

Zza okrągłego baru wychodzi więc Frank. Jesteś conajmniej przekonana, że zamieniłaś już z nim dwa, trzy zdania. Oboje zbyt jesteście małomówni i za mało chcecie poznawać nowych ludzi, by on mógł cię zapamiętać, a byś ty chciała zostać zapamiętana. Może to i dobrze, znajomości sprawiają jedynie problemy. Można z kimś za mocno się lubić, chociaż nikt tego nie pochwala. Można też tak jak ty i Samuel, całe życie się mijać, aż pewnego dnia na stacji pociągowej spotkać się razem i z nadzieją na to, że te same myśli chodzą po głowie, dać się ponieść. Nie planować nic. Żyć.
Kiedy sterczysz za jego ramieniem, a on wymienia słowa z Frankiem, czujesz coraz większą niepewność. Co się tu dzieje, jak to się stało, że zwalasz sięna głowę Frankowi i Teddy. Teddy właśnie pojawia się w zasięgu twego wzroku, wyłapujesz jej jasne włosy, chociaż to dźwięczy głos zapowiedział jej objawienie. Zakładasz włosy za ucho, a Teddy przeskakuje przed bar i już wita ciebie i stojącego obok Samuela z taką samą dozą dobrej energii. Nie wiesz gdzie posiać wzrok.
- Jest mi okropnie głupio - chcesz się zaraz wytłumaczyć, ale poprawiasz i odpowiadasz na jej powitanie: - Was również miło widzieć w zdrowiu - szczególnie uwaga ta została skierowana do Franka, który możliwe, że ukrywa swoją drugą toższamość, natomiast jako jasnowidz posługujesz się szóstym zmysłem, który nazywany jest czasami również wyostrzoną intuicją. Moje przeczucie każe ci martwić się o stan zdrowotny pana Cartera. Absolutną czujesz jednak pewność, że Teodora radzi sobie z nim dobrze.
Apropo niej. Czyżby Teddy pojęła wielką sztukę telepatii i czytała ci w myślach? Spoglądasz na Samuela tak, żeby nie pomyślał sobie, że to wszystko ukartowałaś dużo wcześniej. Że specjalnie zawołałaś go na dworzec, bo wiedziałaś ze się zjawi. Wcale wcześniej nie zamierzałaś się tutaj ulokować. To najwyraźniej tylko wielkie zdolności szerlokowskie drogiej panny (jeszcze) Purcell pozwalają jej na wydobycie takich a nie innych wniosków.
- Jeżeli to nie byłby problem - spoglądając jeszcze przez chwilę na Samuela, mówisz to do właściciela Dziurawego Kotła.

Zza kurtyny barowej lady, wyłoniła się sylwetka przyjaciela, by niemal natychmiast ich spojrzenie się zetknęły, jakby w dziwnym przebiegu niewerbalnej informacji. Zatrzymał się więc przed samym kontuarem, jedna dłoń wciąż oparta na plecach Matyldy, drugą przytrzymywał walizkę, która postawił obok siebie, nie pozwalając wieszczce, by chociaż pomyślała o niesieniu swoich rzeczy.
I zanim zdążył odpowiedzieć Frankowi, pojawiło się to ciskające energią na wszystkie strony, jasnowłose stworzenie. Na twarzy Skamandera pojawił się szeroki grymas uśmiechu, odsłaniające  wszystkie białe zęby. Żadnego wybitego. jeszcze. Bo przy trybie jaki ostatnio prowadził, coś czuł, że mógł stracić więcej, niż tylko zęba.
- Widzisz? Jej nie wiedzą, moi nie wiedzą...- puścił w końcu Matyldę z objęć ramienia, by uścisnąć Teddy, pozwalając sobie unieść ją do góry - ...tylko Ty zadajesz jakieś dziwne pytania - wyszczerzył się, tym razem puszczając jasnowłosą łobuzicę, by w końcu podać silny uścisk dłoni przyjacielowi - Powiedziałbym, że wypiłbym Ognistą, ale.. - spojrzał na wieszczkę, witającą się z druga kobietą - ..do pracy nie wypadałby mi iść pijanym - zerknął tym razem na Franka, z cienką, zamyśleniową zmarszczką brudząca mu czoło, ale chwile po tym, rozpogodziła się. odwrócił się ku pannie Purcell, przez chwilę zastanawiając się, czy przypadkiem nie czytała mu w myślach. parsknął tylko na wydechu i pokręcił głową - Teddy, wszystko popsułaś. Jak mogłaś? A miałem taki fantastyczny pomysł, pełen nieprzewidzianych zwrotów akcji i wybuchów..żeby wam zaanonsować ..Matyldę, jako nową lokatorkę - i ciemne spojrzenie oczu zatrzymuje się na twarzy czarnowłosej, akurat, gdy i ona spogląda na niego. I tu następuje niema wymiana słów, a może tylko drobnego uniesienia kącików ust. Nie pytał i nie oczekiwał odpowiedzi. Wystarczająco często go zaskakiwała, żeby miał o cokolwiek pretensję. A druga sprawa, że wciąż czuł na ustach smak jej warg. O tym też nie miał zamiaru mówić. A może - przypomni jej nieco później. Nie wiedział, czy miało to znaczenia i czy w ogóle powinien się nad tym zastanawiać. Pozwolił sobie jednak na życiowy oddech, którego czasem mu brakowało. Nie dzisiaj.
- Stawiam, że mnie też byście tu zatrzymali?..tylko nie mówię o zamykaniu! - przysunął Matyldzie stołek przy barze, by zaraz potem zająć miejsce obok niej.