First topic message reminder :



[bylobrzydkobedzieladnie]

Intensywny szum spienionych fal, skutecznie odwracał jego uwagę. Głowa, przekręcona w lewą stronę obserwowała dynamiczany, jednostajny ruch - suwiste posunięcia wygładzające drobnoziarnisty piasek. Głosy, wypowiadane przez ożywionych zgromadzonych, nikły w nadmorskiej otchłani, spadały na drugi plan: wyciszone, nieobecne, pozbawione uwagi, rozproszonej mnogością bodźców, wytrąconej poprzez krople słodkiego alkoholu, piękno otaczającej, absorbującej natury. Litery zatrzymywały się tuż przed nim, tracąc sens, gubiąc rozpoznawalny rytm. Broda oparta o rozpostartą dłoń, szukała wygodnej pozycji. Błogie zamroczenie znalazło się w okolicach skroni, powodując przyjemną i rozpływającą senność. Od czasu do czasu marszczył brwi w niezadowoleniu, zniesmaczony uniesioną zgłoską i rozpostartym hałasem. Nie chciał tu być. Skuszony intrygującą atrakcją, wydostał się na szeroką przestrzeń plaży. Nie spodziewał się tej niepotrzebnej konfrontacji. Potrzebował unikać ludzi, znajomych twarzy, zadających tak wiele niewygodnych pytań, patrzących tak niepewnie, tak zawistnie, tak przeszywająco. Nie miał sobie przecież nic do zarzucenia. A może jednak? Kobiecy głos rozchylił sklejone powieki, konfrontując z zawadiackim uśmieszkiem i zaczepnym tonem. Pokiwał głową udając, że akceptuje jej warunki i dorzucił: – Ale koniecznie pokolorowane. – czarka z miodem, ponownie znalazła się w jego rękach. Pozwolił, aby współtowarzyszka, obiła glinianą stronę, wznosząc bezsłowny, lecz wymowny toast, którego nie do końca rozumiał. Nie winił jej za zaistniały stan, niedopasowanie do okoliczności, które ewidentnie nie przynosiło zamierzonego skutku. Męczył się, pozostawał nieobecny, wyobcowany i mrukliwy. Przysłuchiwał się prowadzonej wymianie zdań. Od czasu do czasu kiwał głową, zgadzając się ze stroną prezentowaną przez kobietę. Klątwa, która spoczęła na jej barkach, okazała się zmyślna i skomplikowana. Mnogie podejścia, skutkowały niebezpiecznymi obrażeniami, utratą świadomości, wybudzeniem parszywych, niematerialnych cieni. Nawet najbardziej doświadczeni mogli mieć z nią problemy. Młody chłopak nie powinien mieć do siebie żadnych pretensji. Po jakimś czasie, gdy atmosfera zmieniła się diametralnie, przystąpili do oficjalnej części rytuału. Amulet prześlizgiwał się między długimi palcami. Uniesione brwi wskazywały zwątpienie, niedowierzanie i coś w rodzaju niechęci. Nie posiadał osoby, którą mógłby obdarować ów tworem, dlatego też, zawiesił go sobie na szyi, wzruszając ramionami. Kamień obił się o ten, kupiony od przypadkowego straganiarza, wydając przyjemny, brzękliwy dźwięk. Nie opanował momentu, w którym to młoda czarownica, odciągnęła go od okrągłego stołu, rozlewając odrobiny miodu. Mężczyzna żachnął z niezadowoleniem i niepocieszoną miną. Zimna woda okazała się kojąca. Owinęła stopy, zmoczyła ubranie, spłynęła po rozpalonych policzkach, szyi i szerokich ramionach. Silne słowa wypowiadanej przysięgi – zadziałały. Cudowne, oczyszczające, nieustępliwe. Głęboki wdech napełnił jego płuca, a dłonie zanurzyły w płynącej soli. Nie wiedząc kiedy, sam, zaczerpnął tej świętej cieczy i ponownie skropił nią swe włosy, twarz i odkryte przedramiona. Przyjemna woń kwiatów, dochodziła z oddali. Dźwięki uroczystych, skocznych bębnów, zapraszały do tańca i szalonej zabawy. Przymknął powieki, unosząc głowę – był tak lekki, błogi, nie skalany problemami, ani żadną, ciężką myślą. Głos starej czarownicy rozniósł się po uroczej przestrzeni. Podsumowując rytuał, zaprosiła do wspólnego ucztowania, radowania z każdej, przemijającej chwili. Nie czekał na współtowarzyszów, straconych z linii wzroku. Wychodząc z morskiej toni, pozwolił, aby jedna z promiennie uśmiechniętych pomocnic, ujęła go za rękę, prowadząc do pokaźnego bochna. Oderwała niewielki kawałek, umoczyła w lipowym miodzie i podała ciemnowłosemu, krzyżując jasny błękit z odcieniem leśnego mchu. – Dziękuję. – szepnął, kosztując rumianego wypieku.

Nie jest łatwo nagle pozbyć się wszelkich negatywnych myśli z głowy. To tak jakby można było wyłączyć lub uśpić to z czym żyło się miesiącami, a może nawet latami. Zawieszenie broni nie sprawiało, że nagle wszystkie obawy przestały istnieć, a uśmiech nie schodził jej z twarzy. Wręcz przeciwnie. Choć starała się korzystać ze stanu, który był im dany, to wciąż łapała się na snuciu czarnych scenariuszy. Co będzie później? Co, jeśli zawieszenie broni to jedynie farsa, a ludzie, których obiecali bronić wciąż umierają? Co z tym, którzy nie mogą cieszyć się pozornym spokojem, bo nie mają dachu nad głową? Nigdy nie była typem zakrzywiającym rzeczywistość. Owszem, zdarzało jej się oszukiwać samą siebie, ale raczej na świat wolała patrzeć w realny sposób. Możliwe, że potrzebowała czasu by uziemić własne zapędy, ale teraz jej to paleta stworzona z dwóch barw. Czarnego i białego. Wiedziała, że to również nie jest idealne rozwiązanie. Ba! Prawdopodobnie przez nie również nabawiała się problemów i niewiele zmieniało to w jej sposobie bycia, ale myślało jej się lepiej. Trzeźwiej. Wolała czarne scenariusze niż te kolorowe i pełne optymizmu. Żyli w końcu w świecie, w którym z takim podejściem można było bardzo szybko się rozczarować.
Festiwal lata trochę przypominał bańkę. Wszyscy uśmiechali się do siebie radośnie, brali udział w rytuałach i tradycjach, a podniesione głosy nie milkły nawet, gdy słońce już dawno zniknęło za horyzontem. Sama próbowała uczestniczyć w tym kolorowym spektaklu i po części nawet jej to wychodziło. Spychała negatywne myśli nie chcąc by te zepsuły farsę, która próbowała zbudować. Wiedziała, że wrócą – zawsze wracały. Może dlatego tak bardzo zależało jej na tym by Rineheart przyszedł tu dzisiaj razem z nią. W jej kolorowej bańce nie istniało zamartwianie się, a to na pewno miałoby miejsce, gdyby mężczyzna został w Szkocji. Chciała też go wciągnąć do tego barwnego świata. Może za wcześnie, może nawet zbyt barwnego. Czasu nie mogła już cofnąć.
Już mieli skierować się w stronę syto zastawionych stołów, kiedy dostrzegła Vincenta wychodzącego na brzeg. Uśmiechnęła się przepraszająco w stronę Lovegooda i ruszyła w kierunku przyjaciela. Ten wyglądał ciut lepiej niż jeszcze chwile wcześniej, gdy zajmowali miejsce przy stole. Wyglądał tak jakby faktycznie udało mu się zrzucić jakiś ciężar z siebie. Mały sukces. Poczuła, że może to wyjście nie było jednak jej najgorszym z pomysłów. Uśmiechnęła się ciepło i zatrzymała się tuż przy czarodzieju. – Chciałam sprawdzić, jak się miewasz – zaczęła widząc jak kropelki wody spływają mu po policzku i brodzie. – Idziemy z Elrickiem zjeść i jeśli tylko masz ochotę możesz do nas dołączyć. – wątpiła by Rineheart miał ochotę na kolejną pogadankę. Cóż, mogła sobie jedynie wyobrazić jaki skutek odniosła rozmowa przy ognisku. – Jeśli jednak nie chcesz… nie będę cię zmuszać do bycia tu. Może to nie był mój najlepszy pomysł, ale chciałam dobrze. Mam nadzieje, że o tym wiesz. – dodała uśmiechając do mężczyzny. Wiedziała, że nie będzie miał jej tego za złe.

Nie da się, tak nagle pozbyć się wszelkich negatywnych myśli – choć niejednokrotnie próbował. Każdego dnia, budził się z pewnym, wyrazistym przeświadczeniem, że poradzi sobie o niebo lepiej. Przecież w tej jednej, wyjątkowej chwili, przez moment, nie czuł tych destruktywnych, wyniszczających odczuć. Zaspane myśli, nie były w stanie zapętlać się w nieskończoność, odtwarzając te same, zatrważające sceny. Rytm rozdrobnionego serca wydawał się stabilny, mniej bolesny. Przychodzące, senne koszmary, były dziś niezapamiętane, wybudzały go tylko dwa razy, bez przyspieszonego oddechu i zimnego potu. Czyżby okazał się uleczony? Czy mógł bez najmniejszego problemu, ześlizgnąć się z rozkopanego łóżka i z energią, werwą, motywacją rozpocząć nowy dzień? A może wystarczyło po prostu spędzać czas na powietrzu, socjalizować się z innymi, zamknąć, zamurować to, co kłębiło i rozrywało go od środka. To nie mogło być aż tak trudne, prawda? Rozterki wiodące prym, przykrywały te, zajmujące zwykłą codzienność. Okrutny cień reaktywacji wojny, wisiał nad wszystkimi miastami i małymi wioskami. Skradał się za każdą, pojedynczą personą, uczestniczącą w hucznej zabawie. Wyczekiwał ekspresyjnego wznowienia, zaskakując każdego. Nie mogli być na to przygotowani.
Festiwal Lata przykrywał wojenne mankamenty. Roztoczył zakrywającą kotarę zapomnienia, w którą naiwne człowieczeństwo, nabrało się tak łatwo, tak swobodnie i lekko. Nie było w tym nic złego. Ludzie pragnęli wytchnienia, powrotu do normalności, liźnięcia namiastki przeszłości, którą tak kochali. Zdawali sobie sprawę, że nic ni będzie jak dawniej.
Chłodna, morska woda skapywała z przydługich, skręconych kosmyków. Prześlizgiwała się po czole, zarośniętym policzku, niknęła za kołnierzem koszuli, mocząc beżowy materiał. Przez dłuższą chwilę pozostał w wodzie, unosząc głowę z przymkniętymi powiekami. Alkoholowe upojenie zmniejszyło swe działanie. Ból skroni odpuścił – mógł wdychać świeże, nadmorskie powietrze pełne soli i tej specyficznej wilgoci. Poczuł się odrobinę lepiej. Oczyszczony, odnowiony, wybudzony. Wychodząc z wody, walcząc z ociężałymi krokami, w pierwszej chwili nie zauważył współlokatorki. Jego wzrok zatrzymał się na jednej z współorganizatorek rytuału, noszącej napełnioną czarkę miodu. Chciał kiwnąć ręką, przywołać ją do siebie, lecz obecność i słowa blondynki, zwróciły jego uwagę. Zatrzymał się w połowie drogi do stołu. Ujął kawałek wierzchniego materiału i ścisnął go z całej siły, pozbywając się nadmiaru wody. Odetchnął krótko, spoglądając na nią znacząco. Nie odwzajemnił pełnego uśmiechu, choć cieszył się, że była w dobrym humorze. Martwił się, że przez jego stan mogła czuć się przytłoczona. Tak wiele jej zawdzięczał, tak bardzo dziękował, choć nie potrafił tego wyrazić. – Jest ok. – wymamrotał krótko i pokiwał głową w potwierdzeniu. – Nie przejmujcie się mną. – zaczął, rozglądając się asekuracyjnie. – Będę wracać do domu, jestem już zmęczony. – lekko pijany i smutny. – Nie będę wam przeszkadzać. – dodał markotnie i już zabierał się do odejścia, powolnie wymijając Zakonniczkę, lecz zatrzymał się jeszcze na moment i spojrzał przez ramię. – Wiem. – zawsze wiedział. – Naprawdę dziękuję. Za wszystko. – nawet nie wiesz za jak wiele. – Baw się dobrze. – ruszył przed siebie i zniknął w zagęszczonym tłumie. Łapiąc modowy kawałek chleba, skierował się w głąb lasu. Jak się później okazało, jego wieczór miał się jeszcze nie skończyć.


| zt x2

wyłazimy na chwilę z szafki

Oko Jima było całe. Czerwone, ale całe, więc nie było się czym martwić. To znaczy to jego bredzenie było dość niepokojące, bo najpierw wyzywał ją od ciasteczek, teraz zapytał o oczy... Parsknęła cicho i lekko odepchnęła mu twarz. Będzie żył. Z obojgiem oczu.
- To na pewno od tej morskiej wody - odparła rozbawiona co do swoich niebieskich oczu. Tak, zawsze takie były.
- Sorry, Freddy, nigdzie nie wypie... - zaczęła, ale tym razem ugryzła w język zerkając na Nealę, która wcześniej znów jej zwróciła uwagę na przekleństwa. Ech... Dzieciaki...
- Nigdzie nie idź, myślałam, że jesteś jakimś obcym zwyrolem - poprawiła się szybko i uśmiechnęła prawie niewinnie. - A ty jesteś swój.
Zrobił się chaos. Tu gramofon, tam krzaki i ziemniaki... Było wspaniale. Wreszcie byli wszyscy. No, prawie wszyscy, ale wreszcie zebrali się do kupy i nie musiała się już martwić. I bardzo kusiło ją, żeby z nimi ruszyć na plażę na to ognisko, ale...
- Dobra, moment, CHWILA - podniosła głos, żeby na chwilę zatrzymać wszystkich w miejscu i zwrócić na siebie uwagę niezależnie od tego czy sikali, czy przeciągali gramofon, czy robili jeszcze inne rzeczy. - Robimy tak: wy wszyscy idziecie do Olivera i Ani na plażę, drewno już jest naniesione na ognisko. Mają mięso i chleb, więc idziecie jeść. Tylko pomóżcie Neali z tym gramofonem, a Jimowi i Marcelowi ze sztormem. Ja jadłam, więc pójdę szukać tych ziemniaków - poinstruowała ich krótko. - Niedługo wrócę - dodała i nie czekając już na nic ruszyła w kierunku, który wcześniej wskazał jej kuzyn. - Tylko coś mi zostawcie! - zawołała jeszcze na odchodnym.
Jakoś znajdzie te ziemniaki w ciemnym lesie. Co to dla niej. Najbardziej zależało jej na tym, żeby faktycznie poszli już w to jedno miejsce, nie rozchodzili się i zjedli. Wtedy będzie spokojniejsza i będzie mogła wrócić do picia.

Patrzyłem na rudowłosą, która trzykrotnie powtórzyła mi swoje imię, jakby sama się musiała upewnić, czy na pewno tak ono brzmiało. -Freddy- odparłem i posłałem jej lekki uśmiech, nieco zakłopotany. Dusza towarzystwa była ze mnie żadna, a więc poznawanie nowych osób przychodziło mi z trudem. Miałem jednak na to sposób, który wkrótce zamierzałem wcielić w życie.
Czy taki swój? Dobre pytanie, ale nie powiedziałem tego głośno. -Zwyrol to by pewnie głębiej się w tych krzakach schował- wzruszyłem ramionami. Tak mi się wydawało, ale co ja tam wiem, nigdy nie miałem z takim do czynienia.
Zlustrowałem Jamesa spojrzeniem, pokręciłem głową i ostatecznie machnąłem ręką. Skoro dopisywał mu humor to nie było czym się martwić. -Gdybyś nie dodał, że kupiliście jedzenie, to bym uwierzył- nie sądziłem, że zdążyli już coś wziąć, choć nie powinno mnie to dziwić. Z resztą miałem do nadrobienia sporą część dnia, ledwie rozumiałem o co im chodziło. Tu jakieś ziemniaki, jakaś Jenny, poobijane twarze, krew i fakt, że się rozdzielili. W końcu nie wyglądało, żeby dopiero co się spotkali.
-Coś za coś. Wybrałem zieloną wróżkę- jej bym z rzeki nie wyłowił, zapłacić było trzeba.
Wbiłem wzrok w Steffena, który pokrętnie zaczął wyjaśniać temat tajemniczych ziemniaków. Wciąż niewiele mi to rozjaśniało sytuacje, ale chociaż upewniłem się, że faktycznie chodziło o warzywo, bo początkowo szczerze w to wątpiłem. Zerknąłem na jego zdobycz z grzeczności, bo bardziej zainteresował mnie temat pyłu. -No tak po prostu, wciągasz i czekasz- mało go zostało, dla wszystkich nie starczy. Wątpliwe, że nawet na dwóch, ale może chociaż zadziała na krótką chwilę? Może nieco gorzej, ale chociaż... Nagle mnie olśniło, posłałem wymowne spojrzenie Jamesowi i uśmiechnąłem się łącząc fakty.
-Pomogę ci- rzuciłem w kierunku oddalającej się Liddy. -Zostaw coś dla mnie- klepnąłem Steffena w plecy, po czym ruszyłem za dziewczyną.

- Steff, wierz mi, że jeśli jest tam ojciec panny, z którą się migdaliłeś w krzakach, to będę bardziej zagrożona jak pójdziesz ze mną, niż jak pójdę sama – Liddy uniosła brew dając Steffowi chwilę, żeby przetrawił tą informację. Mniej więcej tyle wyciągnęła z pokrętnej opowieści kuzyna o tym jak zgubił ziemniaki na ognisko.
– Nic mi nie będzie. I nie będę sama – dodała ugodowo (niech mu będzie), po czym gwizdnęła melodyjnie. – Blue, Blue, chodź do mnie – zawołała psidwaka Marcela zupełnie inaczej modulując głos niż jak kiedy mówiła do któregokolwiek z przyjaciół. Brzmiała przy tym… zaskakująco dziewczęco. Niemal słodko.
- No i proszę, mam swojego obrońcę – uśmiechnęła się, kiedy psiak jeszcze chwilę temu plączący im się pod nogami do niej przybiegł. Schyliła się, żeby podrapać go za uchem.
– Idziemy na spacer, Blue, chodź, dzieciaku – zwróciła się znów do psidwaka i dziarsko ruszyła w stronę jarmarku. Kto wie, może Blue wytropi ziemniaki? To w końcu mądry psiak.
Nie przeszła zbyt daleko, kiedy usłyszała za plecami głos Freddiego. Trochę się zdziwiła, że ruszył za nią zamiast iść na chlanie i jedzenie na plażę, ale w sumie nie miała nic przeciwko jego towarzystwu. Zwolniła więc, żeby się z nią zrównał. To było nawet całkiem miłe, że do niej dołączył, bo to zawsze raźniej.
- Dzięki – rzuciła, kiedy znalazł się obok. - Na pewno nie umierasz z głodu? – zapytała zadzierając głowę, żeby na niego spojrzeć i upewnić się, że nie będzie nic kręcić z odpowiedzią. Głupio by jej było, gdyby nic nie jadł od rana jak cała reszta towarzystwa, a mimo to szedł z nią po ziemniaki porzucone przez Steffa.
Teraz, kiedy znalazł się bliżej faktycznie poczuła jak daje rybami i trochę ją to rozbawiło, ale zdusiła w sobie śmiech.

Cóż za zaskoczenie. Nawet nie zdążyłem się od niego oddalić, a ten już wciągnął wszystko. Proszku nie było za wiele; dla dwóch osób by wystarczyło, ale z niewielkimi szansami na dobrą zabawę. Teraz chociaż mieliśmy pewność, że jeden z nas poczuje jego wpływ i będzie mógł nacieszyć się falą uzależniającej euforii. Szkoda, że to nie byłem ja. Ciekawie czy poleci za nim jakaś panienka; skutki uboczne były jasne. Wiedział w ogóle o nich? -Jakżeby inaczej- wywróciłem oczyma. -Mam nadzieję, że coś tam jeszcze masz za pazuchą, bo ja dzisiaj jestem pusty- cóż zrobić, bywało i tak. Zawartość trzymanej butelki też była niczego sobie.
Obróciłem się przez ramię, gdy jeszcze wykrzyczał ile było tych cholernych ziemniaków, po czym podbiegłem kawałek chcąc dogonić Liddy. Zwolniłem, kiedy znalazłem się tuż obok i przeniosłem spojrzenie na drepczącego Blue, którego podrapałem za uchem. Lubiłem zwierzęta, choć poza sową nigdy żadnego nie miałem. -Nie umieram- odparłem bez zastanowienia. Co prawda nic jeszcze dzisiaj nie jadłem, ale nie było to niczym nadzwyczajnym. -Wiemy w ogóle gdzie ich szukać? Czy informacji mamy tyle ile udało mi się usłyszeć od Steffa?- zgubił je w lesie, czyli mogły być wszędzie, a nam mogło zabraknąć dnia, aby je odnaleźć. Ponadto robiło się już ciemno, nietrudne było pomylić je z kamieniami. Zawsze misje niemożliwe, ale cóż zrobić. Brzuch sam się nie napełni. -Wyglądasz na zadziwiająco trzeźwą- uśmiechnąłem się lekko i podałem jej trunek. -Nie dali ci nawet łyka?- nie miałem pojęcia czy tylko brali, czy też coś pili. Tak naprawdę w ogóle nie miałem wiedzy co u licha się dzisiaj działo. Właściwie to od dłuższego czasu pozostawałem w cieniu i z pewnością ominęło mnie wiele ciekawych historii, a szkoda. Miałem sporo do nadrobienia. Najgorsze było już za mną, mając gdzie mieszkać mogłem w końcu znaleźć trochę czasu na dobrą zabawę.

Obcy typ miał się na nią zaczajać? Bo jakiś chłopak (Steff) chwilę wcześniej obłapiał mu córkę? To nie miało najmniejszego sensu. Zresztą... nawet jeśli, to by sobie z nim poradziła i tak, była tego pewna. Nie czuła się tu zagrożona w żaden sposób, a jednak nawet Jim coś przebąkiwał o tym, że szukanie ziemniaków w lesie to kiepski pomysł. Przewróciła na to tylko oczami i ruszyła w las niczym się nie przejmując.
Freddy przynajmniej nie rozwodził się nad jej bezpieczeństwem lub niebezpieczeństwem. Posłała mu przeciągłe spojrzenie, ale ostatecznie chyba jego odpowiedź ją usatysfakcjonowała, bo wróciła do obserwacji otoczenia, a szczególnie tego co mieli pod nogami, bo w półmroku na takich wertepach łatwo było o potknięcie.
- Myślę, że znalezienie ich będzie prostsze niż się wydaje. Steff mówił o polanie niedaleko... a znając jego kondycję to serio nie będzie daleko - odparła pogodnie. - No i mamy Blue! No, jak będzie, Blue? Wytropisz ziemniaki? Szukaj, szukaj! - zachęciła psiaka, właściwie bardziej dla zabawy niż na poważnie.
Za to na jego uwagę co do trzeźwości zmarszczyła zabawnie nos i uśmiechnęła się kwaśno.
- Tyle się działo, że trzeźwiałam szybciej niż udawało mi się choćby wstawić... - odparła pół żarem - pół serio, choć w jej głosie pobrzmiewała jakaś nuta goryczy. To na wspomnienie... ech, właściwie na wspomnienie całego tego dnia. Nie spisywała go jednak całkiem na straty, karmiąc się nadzieją, że da się go jeszcze uratować miłym wieczorem przy ognisku w towarzystwie przyjaciół.
Z wdzięcznością przyjęła oferowany alkohol i już po chwili pociągnęła z gwinta solidny łyk. Skrzywiła się przokrutnie i trochę ją otrzepało, bo nie dość, że cholerstwo było mocne, to... nie była fanką Zielonej Wróżki i jej anyżowego posmaku. Odetchnęła ciężko, ale nie oddała mu butelki od razu, bo wróciło do niej, niczym gnom do ogrodu, wspomnienie rodzinnego obiadu, na którym piła to ostatnio... i musiała napić się jeszcze raz, żeby wyrzucić je z pamięci. Wciąż tak samo ohydne, ale weszło jakby lepiej. Nie miała zresztą zamiaru wybrzydzać w tej chwili. Chuchnęła, jakby to miało przynieść ulgę przepalonemu alkoholem gardłu i wtedy dopiero oddała butelkę kumplowi.
- U ciebie jak? Jakieś nowości? - zapytała tak po prostu z ciekawości. - Zostajesz dłużej? Tu, na festiwalu?

1 - Blue jest zajęty swoimi sprawami i ignoruje Lidkę
2-3 - Blue faktycznie łapie jakiś trop, ale niestety nie ziemniaków i wprowadza ich w jakąś iglastą gęstwinę
4-5 - Blue na chwilę znika im z oczu, po czym wyłania się z chaszczy ciągnąc w zębach wielką gałąź
6 - Blue prowadzi ich prosto na polanę, na której Steff pogubił ziemniaki

wyszła 4

Nie zgłębiałem tematu bezpieczeństwa, tak samo jak nie myślałem długo nad decyzją i mogła mi wierzyć na słowo – wcale mi się tych ziemniaków nie chciało szukać. Fakt faktem zjadłbym jednego, szczególnie, że mieli masło, ale przeważała chęć zduszenia świadomości i zakrzywienia rzeczywistości, co kryło się pod postacią zielonego płynu, a wcześniej proszku, który ten samolub zdążył pochłonąć. No, ale dało się połączyć przyjemne z pożytecznym, więc nie narzekałem.
-Za dużo bierze, to i kondycja gorsza- uśmiechnąłem się nieznacznie. Wzrokiem wodziłem po leśnych zaroślach w nadziei, że zobaczę jakieś przejście, czy cokolwiek, na wspomnianą polanę. Blue był grzeczny, szedł głównie przy nodze, lecz kiedy Liddy wypowiedziała słowa, których byłem pewien, że nie zrozumiał, to ku mojemu zaskoczeniu zamerdał ogonem, po czym ruszył przed siebie znikając nam z oczu. Mądry zwierzak. Choć pewnie gdyby Steff zgubił kiełbasę, a nie ziemniaki to już dawno byśmy wracali ze znaleziskiem. No dobra – jego resztką.
-Chce wiedzieć co się działo?- nie zaskoczyła mnie tymi słowami. Kiedy tylko zobaczyłem chłopaków i usłyszałem zlepek słów, jakie tylko oni potrafili rozszyfrować, to wiedziałem już, że wiele mnie ominęło. Byłem za to lekko wkurwiony, no ale to sam na siebie, bo nie wyrobiłem się wcześniej. Taki był plan, a wyszło jak zawsze.
Uśmiechnąłem się szeroko widząc jak krzywi się po solidnym łyku, ale tu musiałem przyznać jej rację. Wróżka była paskudna w smaku i ten cholerny anyż sprawiał, że czasem brało mnie na mdłości. Była jednak warta tego cierpienia, szczególnie jak wypiło się ciut za dużo i wjeżdżały halucynacje.
Po chwili jednak radosny wyraz twarzy zniknął. Zauważyłem głęboki oddech, zapadła cisza. Przyglądałem się jej, ale nie mówiłem nic, tylko obserwowałem nietypową reakcję. Coś ją trapiło? Zwykle ludzie komentowali ostry smak, a nie zapijali go i to dokładnie tym samym trunkiem. -Może i nie byłem głodny, ale ty na pewno spragniona. Wszystko w porządku?- spytałem. -Czy już na trzeźwo nie idzie z nimi wytrzymać?- wziąłem od niej butelkę i sam upiłem łyk. Nie zareagowałem inaczej, dosłownie mnie wykrzywiło. Przesunąłem dłonią wzdłuż ust i odkaszlnąłem.
-Żadnych- zastanowiłem się, a na ustach pojawił mi się wilczy uśmieszek. -No może poza jedną. Wprowadziłem się w końcu na tę barkę, jest moja- piękna sprawa, w końcu miałem swoje cztery kąty. Nawet jeśli pływające. -A u ciebie?- spytałem. Dawno się nie widzieliśmy. -A wy zostajecie? Nie mam planów, więc z chęcią- w trakcie festiwalu mało kto pracował, a i ja nie zamierzałem.

Liddy uśmiechnęła się rozbawiona żartem. Kondycja Steffa zdecydowanie nie była związana z nadużywaniem substancji… chociaż akurat dzisiaj…?
- Co to tak właściwie było? – zapytała z ciekawości, bo mimo że panował chaos, kiedy kuzyn próbował się z tym braniem kryć, to robił to dość nieudolnie. Na tyle, że trzeźwa nie mogła tego przeoczyć. Na dragach się nie znała za dobrze, tyle że paliła diable ziele i kilka nazw kiedyś zasłyszała od chłopaków i to by było na tyle.
A czy chciał wiedzieć co się dziś działo? Zerknęła na niego. Nie była pewna czy powinna o tym mówić i generalnie nie chciała o tym mówić, ani nawet o tym myśleć.
Dlatego uśmiechnęła się tylko słabo, ale nic nie odpowiedziała. Zwykle była gadatliwa, ale dziś to wszystko ją przytłaczało. Zdecydowanie potrzebowała się napić albo czymś się odurzyć, żeby te przeklęte myśli wreszcie zostawiły ją w spokoju i żeby znów mogła się dobrze bawić. I tu Freddy miał absolutną rację: była spragniona. Choćby tej paskudnej Zielonej Wróżki.
„Czy już na trzeźwo nie idzie z nimi wytrzymać?” Znów mimowolnie się uśmiechnęła.
Może lepiej by było gdyby Freddy wiedział? Żeby potem czegoś nie palnął albo coś… Poza tym był jednym z nich, nie w porządku było go wykluczać z czegoś o czym wszyscy wokół wiedzieli… A w związku z tym, że wszyscy wiedzieli, to też nie było to żadną tajemnicą, tak?
Wypuściła powoli wstrzymywane powietrze.
- Chyba lepiej żebyś wiedział – powiedziała w końcu ostrożnie. – A od nich tego raczej nie usłyszysz… No chyba że od Steffa - jej kuzyn nie był mistrzem taktu… co chyba było u nich rodzinne. Tylko... jak zacząć?
- Chłopaki się pożarli. Jim i Marcel. Ale tak… - szukała dobrego określenia, ale nie znalazła - Myślałam, że dadzą sobie po mordach i się uspokoją, ale... – pokręciła głową. Teraz już wiedziała, że w tym założeniu popełniła tragiczny w skutkach błąd.
– …dosłownie jakby coś ich opętało, Freddy. Zanim ogarnęłam, że robi się groźnie, wylądowali w wodzie, a potem… - gardło jej się zacisnęło i urwała. Przed oczami znów miała morskie fale bez śladu przyjaciół. A potem Marcela wynurzającego się z tonącym Jimem. I Jima leżącego na piasku…
Z obrazów, które zdążyły jej już zjeżyć włoski na całym ciele, wyrwał ją niewielki, ale przenikliwy ból. Nieświadomie rozdrapała skórkę na palcu. Potrząsnęła głową, jakby to miało jej pomóc w pozbyciu się z niej strasznych wspomnień. Wzięła głębszy wdech. No, wykrztuś to z siebie w końcu.
- Jim dziś prawie… - znów urwała, bo słowa: „umarł”, „utonął”, „zginął” nie potrafiły przejść jej przez gardło.
Uch, teraz już wiedziała, że niepotrzebnie poruszała ten temat. Trzeba było siedzieć cicho i nie psuć humoru Freda już na wstępie. Głupia była i tyle. Miała tylko nadzieję, że Freddy sobie resztę dopowie, bo najwyraźniej sama się przeceniła w tym zakresie. Zamiast więc kontynuować po prostu bez pytania wyjęła mu butelkę z ręki i napiła się kolejny raz. Ohyda. Ale to chyba pomagało odciągnąć jej myśli od tamtych wydarzeń.
- Ale już porządku – odezwała się ponownie, zmienionym przez chwilę przez alkohol głosem. – Chyba. Sam widziałeś – zakończyła dokładnie w chwili, gdy krzaki po ich lewej zaszeleściły głośno, a zaraz potem mogli zobaczyć jak Blue szarpie się z trzykrotnie albo i czterokrotnie większą od siebie gałęzią. Napięcie z niej uleciało, a może po prostu przerodziło się w rozbawienie, bo Liddy zaśmiała się cicho rozbrojona tym widokiem.
- To nie ziemniak, Blue… - poinformowała psiaka, schylając się, żeby pomóc mu uwolnić jego zdobycz z chaszczy. Chwilę się szarpała, ale ostatecznie psidwak mógł z dumnie uniesioną głową przenieść gałąź jak trofeum ze dwa metry, póki znów nie zahaczyła mu się o kolejny krzak. Pomogłaby mu, ale na słowa kumpla zastygła w bezruchu.
- Masz barkę – powtórzyła za nim z niedowierzaniem, zadzierając głowę, żeby na niego spojrzeć. – Bujasz – zanegowała zaraz, bo pewnie ją wkręcał… ale wcale tak nie wyglądał. – Mówisz serio? Masz barkę? Tak tylko dla siebie? Cały statek? – wyrzucała z siebie z mieszaniną niedowierzania i podziwu. – Wow… To musi być odjazd. Odpływ nawet.
To musiało być wspaniałe! Mieszkanie na statku. Mieszkanie w cygańskim wozie. Mieszkanie w cyrku… Zazdrościła im tego. Nie dlatego, że źle jej się mieszkało z rodziną, bo to wcale nie tak, ale… taka barka, albo takie wozy kojarzyły jej się z absolutną wolnością. I tej wolności właśnie im zazdrościła.
- Czy to oznacza, że jesteś teraz kapitanem? Kapitan Freddy Krueger… - wypowiedziała, żeby sprawdzić jak to brzmi. Całkiem nieźle!
- Hej! A nazwałeś już swój statek?
W końcu każda łajba ma swoje imię, więc i barka musiała jakieś mieć.
- A u mnie… - zaczęła, ale przerwał jej przeraźliwy, męski krzyk, łupnięcie upadku i przestraszony szczek psidwaka.
- Blue! – zawołała odruchowo próbując dojrzeć co się wydarzyło kawałek dalej. A wyglądało na to, że rosły mężczyzna potknął się o niesioną przez psiaka gałąź i wylądował na ziemi, a teraz klął na czym świat stoi tak wściekle, że nawet Lidce w pierwszej chwili mowę odjęło i stała jak wryta, kiedy chłop zaczął się podnosić. I nie była pewna, ale w potoku inwektyw chyba padło imię Jenny.

-Wróżkowy pył- odparłem. Sprawdzony, dający porządnego kopa. -Podobno jest się po nim bardziej atrakcyjnym dla otoczenia- uśmiechnąłem się nieznacznie. Podobno, bo sam nigdy tego jakoś specjalnie nie odczułem, może po prostu nawet proszek mi nie pomagał. Nie miałem powodzenia i pozostawało się z tym pogodzić. -Próbowałaś kiedyś?- spytałem zastanawiając się czy lubiła używki podobnie jak ja.
Przyglądałem się, kiedy długo nie odpowiadała na moje pytanie. Odniosłem wrażenie, że historia była długa i niekoniecznie pozytywna, skoro zamilkła pozwalając sobie jedynie na słaby uśmiech. Zmrużyłem oczy i zatrzymałem się w miejscu krzyżując ramiona na piersi. Zacząłem być podejrzliwy i z pewnością mogła dostrzec, że oczekiwałem odpowiedzi. Ciekawiło mnie co takiego się wydarzyło i nie miałem już żadnych wątpliwości, że chciałem się dowiedzieć.
W końcu padły wyjaśnienia – wpierw jedynie kręciłem lekko głową, nawet się zaśmiałem, gdy wspomniała o daniu sobie po gębie, lecz kiedy zrobiła pauzę zacisnąłem dłonie w pięści. Co oni sobie u licha myśleli? Poważni są? Ile oni do kurwy nędzy mają lat. Nie stroniłem od przemocy, ale nie lubiłem jej, a w szczególności wobec najbliższych kolegów. Postradali zmyły? Czy może narkotyki zżarły im resztę szarych komórek? -O co poszło?- pewnie o kobietę, ale o jaką? Jim przecież miał ciężarną żonę. -Kiedyś naprawdę stanie się tragedia- westchnąłem czując palącą złość. Naprawdę mnie wnerwili i zamierzałem im nagadać, nawet jeśli mają śmiać się i żartować. Małe, podłe ćpuny.
-Chyba tak, stali obok siebie i zadymy nie było, wiec raczej…- mruknąłem, po czym zarzuciłem ramię na jej barki. -No już, nie martw się. Obiecuję, że zrobię z nimi porządek. Powiem to tamto, nie dam się napić. Tak dla kary, barany powinny ją mieć- stwierdziłem, choć zdawałem sobie sprawę, że były to trochę słowa rzucone na wiatr. Nie miałem siły przebicia, mogłem sobie gadać, a oni i tak robili swoje. -Najadłaś się strachu- dodałem, po czym zacisnąłem dłoń na jej ramieniu i finalnie się odsunąłem. -Już po wszystkim.
Gdy Blue wynurzył się z krzaków byłem pełen nadziei, że znalazł naszą zgubę. Cóż, myliłem się. -Blue, małe i okrągłe, nie wielkie i podłużne- zaśmiałem się i pomogłem Liddy wyszarpać gałąź z krzaków. -A no. Mam- potwierdziłem z dumą bijącą z głosu. -Jeszcze nie ma nazwy, możesz ją wymyślić- barka była nadgryziona zębem czasu, nie przetrwał nawet napis, a rybacy mówili na nią po prostu łajba, więc nie przyszło mi jej poznać. Głupi byłem, że nie zapytałem, bo mogłem przedłużyć tradycję, ale w sumie wymyślenie nowej brzmiało naprawdę super.
-Jak mnie w końcu odwiedzisz, to popłyniemy na przejażdżkę. Zostaniesz majtkiem- wygiąłem wargi w lekkim uśmiechu. Jeszcze nie zapraszałem tam nikogo, a przydałaby się mała prywatka za szczęśliwe rozpoczęcie nowego etapu.
Już miałem usłyszeć, co u dziewczyny, ale zamiast tego moich uszu doszedł szereg przekleństw. Ściągnąłem brwi i uniosłem głowę w kierunku, z którego dochodziły. Szlag by to trafił, gość wydawał się naprawdę poirytowany.
-Chodź tutaj- dodałem zaraz po tym jak Liddy zawołała psidwaka.
-Cholerne dzieciaki, cholerny pies!- warknął nieznany mi mężczyzna, po czym podniósł się z ziemi. -O wy!- wskazał na nas. -Gdzie znajdę tego gówniarza, mówcie. Na pewno wiecie- krzyczał, poczerwieniał. Zerknąłem na Liddy, zaśmiałem się pod nosem, ale nic nie powiedziałem. To go najwyraźniej jeszcze bardziej podburzyło. -Gnojku, co cię tak bawi?!- nie przestawał się drzeć, co za buc. To jego córkę zbałamucił Steff? Wdepnął chłop na minę.

Wróżkowy pył. Słyszała o nim, choć niekoniecznie to, że się jest po nim bardziej atrakcyjnym. Uniosła jedną brew wyżej zastanawiając się czy Freddy jej przypadkiem nie wkręca.
- Czekaj, czekaj... że Steff po tym niby wyda mi się atrakcyjny? - rzuciła bez przekonania. A może na rodzinę to nie działa? Przecież nigdy w życiu by na kuzyna nie spojrzała w ten sposób.
Na jego pytanie tylko pokręciła głową. Nie próbowała, zresztą... taki pył to w jej przypadku byłoby zdecydowanie za mało, była o tym przekonana, choć nie powiedziała tego na głos.
- Serio wierzysz, że to tak działa? Próbowałeś? - zapytała. - Albo poczułeś kiedyś działanie tego na sobie? Wiesz, że ktoś był pod wpływem i wydał ci się ładniejszy...? Bo tak szczerze, to brzmi jak bujda, żeby ludzie to kupowali - dodała sceptycznie. Przecież czego się nie powie, żeby wcisnąć komuś jakiś towar?
O co poszło? Lidka skrzywiła się lekko i odwróciła wzrok. Nie chciała tego mówić, bo osobiście uważała, że dziewczyna, nieważne jak piękna, nie była wystarczającym powodem, żeby najlepsi przyjaciele rzucili się sobie do gardeł i próbowali się pozabijać. Do dzisiejszego dnia była przekonana, że oni też tak uważali.
- Nie wiem dokładnie – odparła więc wymijająco, choć zgodnie z prawdą. Wciąż nie rozumiała co Jim miał do tego, że Marcelowi podobała się Celine. „Zazdrość” nasuwała się sama, ale nie pasowała jej do tej układanki. Wychodziłoby na to, że Jimowi się coś w Celinie nie podobało, ale po pierwsze: jakim cudem?! Czy Cellie nie była ideałem kobiety? Tak ogólnie, ale też ich ideałem?! Po drugie, gdyby Jim coś do niej nawet miał, to przecież nie jest z tych, którzy kryją się ze swoją niechęcią. Liddy wiedziałaby, że jej nie lubi. Wszyscy by o tym wiedzieli, a nie okazywał jej jawnej wrogości. Po trzecie: co takiego Celine mogła zrobić, żeby Jimowi w ogóle podpaść? Była tak słodką, ciepłą, miłą osobą… Dziwna sprawa.
Freddy zaskoczył ją tym zarzuceniem jej ramienia, ale w sumie… to było całkiem miłe. Była przekonana, że to czysto kumpelski gest i że sobie tylko żartował z tą pogadanką z chłopakami i „ukaraniem ich”. Nawet ją to rozbawiło… do czasu.
Spięła się na jego kolejne słowa i w jednej chwili tak się w niej zagotowało, że miała ochotę go od siebie odepchnąć. Dobrze, że zdążył odsunąć się sam.
„Najadłaś się strachu” odbijało jej się echem po głowie, a wspomnienie tego jak sparaliżował ją strach na plaży, uderzyło w nią tak mocno i znienacka, jakby oberwała właśnie od Freddiego w twarz. Biedna, mała Liddy. Taka strachliwa, taka tchórzliwa. Ale już dobrze, już przecież nie musiała się bać, bo oto zjawił się on. Wybawca.
Zacisnęła mocno zęby.
A mogła siedzieć cicho. Mogła nic nie mówić. Tak ją teraz widział? Jak małą dziewczynkę, którą trzeba chronić, której trzeba żałować i w imieniu której trzeba rozmawiać z chłopakami, żeby się już nie bili, bo biedna Liddy się boi? Niedobrze jej się robiło na samą myśl.
Czy tak właśnie to powiedziała? Tak to zabrzmiało, jakby się żaliła na Marcela i Jima?
Poczuła jak wnętrzności jej się skręcają i jak ohydna zielona wróżka podchodzi jej do gardła.
- To… kompletnie nie o to chodzi! – niemal na niego warknęła patrząc na niego spod zmarszczonych brwi.
Właściwie nie zrobił nic złego i pewnie miał dobre intencje, ale nic nie mogła poradzić na tą złość i irytację, które się w niej w tej chwili kotłowały i za wszelką cenę chciały się wydostać na zewnątrz. Właściwie była wściekła na siebie. Za to, że wtedy pokonał ją strach. I za to, że najwyraźniej dała Freddiemu do zrozumienia, że potrzebuje jego silnego ramienia do wsparcia. Nie potrzebowała go. Nie potrzebowała żadnych silnych ramion, bo miała swoje.
- Wszystkich nas to zestresowało (ale jakoś tylko tobie odbiło - szepnął jej w głowie nieprzyjemny głosik). Ich też. To była wystarczająca kara i nauczka i na pewno wyciągną z tego wnioski i nie dopuszczą do tego drugi raz (Dlatego wciąż byłaś trzeźwa i się martwiłaś, kiedy nie było ich w zasięgu wzroku?). I ja to ogarnę. Pogadam z nimi – powiedziała stanowczo. Może zbyt ostro, może zbyt napastliwie, choć starała się trzymać emocje na wodzy. Ostatecznie zresztą odetchnęła powoli i to chyba trochę pomogło, choć pozostało w niej dojmujące uczucie obrzydzenia do siebie i swoich żałosnych słabości.
- Powiedziałam ci to, żebyś po prostu wiedział co się stało – dodała już spokojniej dla absolutnej jasności sytuacji. Miała nadzieję, że to wystarczy.
Przynajmniej o tyle dobrze, że Blue oderwał jej myśli od tego wszystkiego i skupił na sobie jej uwagę, a potem Freddy powiedział o tej barce.
- No wiesz? To twój statek, ty go powinieneś nazwać – stwierdziła z absolutnym przekonaniem, choć doceniła mocno, że chciał jej oddać to zadanie. – Możemy zrobić tak: przylecimy do ciebie z chłopakami, zrobimy burzę mózgów i wybierzesz najlepsze imię, hm? – zaproponowała pogodnie i uśmiechnęła się szeroko, a potem parsknęła śmiechem na tego majtka.
- Mogę być majtkiem – o dziwo się zgodziła, choć o ile jej pamięć nie myliła, majtek był tym takim popychadłem od mycia pokładu. – Pod warunkiem że pirackim – zaznaczyła.
A potem… a potem się podziało. Chłop się wydzierał, psidwak szczekał najeżony… ale po pierwszym szoku, kiedy typ agresywnie zwrócił się już do nich (właściwie to do Freddiego), w Lidce znów się zagotowało.
Zrobiła krok w jego stronę, zaciskając ręce w pięści i hardo unosząc brodę wyżej, jakby miało jej to dodać centymetrów.
- Odwal się pan! Straszy pan szczeniaka! – warknęła na mężczyznę, jakby nie był wcale dużo starszy i dużo większy zarówno od niej jak i od Freddiego.

1 – Blue uparcie nie daje za wygraną, znów dopada do gałęzi i próbuje ją szarpać, ale chłop to wykorzystuje i chwyta psidwaka za kark, podnosi i nim potrząsa przy akompaniamencie pisku i szczeku
2 – Blue nadal nie reaguje na nasze wołania, doskakuje do chłopa szczekając coraz groźniej, ale w porę odskakuje, kiedy ten próbuje go dorwać
3 – Blue wciąż szczeka na typa, ale podbiega do nas zawołany

wyszło 2

-No powinien- uśmiechnąłem się wiedząc jak absurdalnie to brzmi zważywszy na ich rodzinne więzy. Cóż, używki miały to do siebie, że nie przejmowały się koligacjami. Starałem się udawać poważnego, kiedy tak drążyła temat, ale aż mnie zabolała warga od przygryzania. Naprawdę próbowałem się nie śmiać. -Dojdziemy na plażę, popatrzysz na Steffa i dasz znać, bo sam jestem ciekaw- wiedziałem, że pył miał takie działanie, ale chciałem jej reakcję zobaczyć na własne oczy. -Myślę, że ci co ją wciągają nie kierują się głównie tym, choć kto wie- wzruszyłem ramionami. Sam szukałem w niej ucieczki w dobry nastrój, a nie sztucznego przypodobania się dziewczynom.
Mogła nie wiedzieć? Może faktycznie uroili sobie coś będąc pod wpływem i po prostu padło jedno słowo za dużo. Ale żeby tłuc się do takiego stopnia? No nic – najważniejsze, że zdawali się być cali i pogodzeni, bo przecież jak ich zastałem to zachowywali się normlanie.
Chciałem coś powiedzieć, ale zastygłem w bezruchu widząc reakcję dziewczyny. Uniosłem wysoko brwi i rozłożyłem szeroko ręce kompletnie nie wiedząc o chodziło. Tak zagotował ją ten niewinny, przyjacielski gest? Dziwne. W całym tym spięciu zdawała się być gotów do ataku, więc odsunąłem się kilka kroków nie wiedząc czego się spodziewać. -Kompletnie nie chodzi o co?- pewnie bardziej ją to pytanie zezłości, ale ja naprawdę nie miałem zielonego pojęcia co się właśnie wydarzyło.
Zamrugałem kilkukrotnie powiekami, słysząc kolejne słowa. Może nawet wyrzuty. To ją tak zdenerwowało? Chęć podjęcia z nimi tego tematu? Nie było to chyba nic nadzwyczajnego, jeśli sytuacja rzeczywiście była zgodna z jej opisem. -Dobra, weź głęboki oddech. Nie będę się wpierdalać, skoro to taki problem- prychnąłem pod nosem i pokręciłem głową. Jeśli sądziła, że odebrałem to jako poskarżenie się i prośbę o reakcję to była w błędzie. Mogła to załatwić sama, mogła nie załatwiać w ogóle. Już nie zamierzałem pisnąć słowa, bo nienawidziłem tego typu sytuacji. Trzymanie się z boku najwyraźniej wychodziło mi o wiele lepiej.
-Dziękuję, koniec tematu- chwyciłem od niej butelkę, po czym upiłem łyk trunku. Wykrzywiło mnie, choć zadziałało kojąco.
Nie odpowiedziałem nic na temat barki, musiałem ochłonąć. Może dla niej była to normlana sytuacja – nagła złość i nerwy, po czym płynne przejście do błahych tematów, ale ja brałem takie rzeczy do siebie. Wystarczyła iskra… na jaką długo nie musiałem czekać.
Łypnąłem na gościa, a dłonie mimowolnie zacisnęły się w pięści. Serio chciał się wyżyć na tym psie? Pogięło go? -Zostaw go ty stara mendo- warknąłem i ruszyłem w kierunku typa. -Blue, do nogi!- krzyknąłem, ale ten świr zdawał się nie odpuszczać. Widząc jak pies unika jego brudnych łap chwycił gałąź, którą zaczął wymachiwać.

1 - Blue obrywa gałęzią, nic mu się nie stało, ale przerażony ucieka w las
2 - Pudło
3 - Gość tak się zamachnął, że znów zaliczył glebę

padło na bramkę numer 2 i wracamy do szafki
/ztx2

Im bardziej jej palce przeczesywały kolejne płatki, układając cokolwiek mogła w coś na kształt wzorów czy jakiegoś innego pojęcia, tym bardziej pochmurniała, nie tylko wewnątrz ale i na zewnątrz. Budziła się w niej irytacja, nie na nikogo konkretnego ale bardziej na siebie, tak jakby nawet ta mała rzecz nie mogła wyjść jakkolwiek dobrze, tak aby ktoś był z niej zadowolony. Po prostu chciała zrobić chociaż raz coś całkiem przyzwoitego i teraz, gdy patrzyła na to, co stworzyła, miała poczucie, że nie przypomina to zupełnie nic przyzwoitego. Przestała nawet skupiać się na wszystkim, co działo się dookoła, nie dlatego, że chciała, ale przez uporczywe dążenie do tego, aby jej działania nie odstawały tak bardzo od innego.
Podnosząc się ze swojego miejsca, sięgnęła delikatnie do całej konstrukcji aby jednak jej nie uszkodzić, ostrożnie zawiązując końcówki amuletu dookoła szyi Zuzu, mając nadzieję, że nie rozpadnie się przy najbliższym ruchu. Uśmiechając się do niej, poprawiła jeszcze kosmyki jej włosów aby pokazać każdemu piękną twarz jej przyjaciółki, kiwając głową kiedy spojrzała na całość.
- Powiedziałabym, że ładnie pasuje do ciebie, ale przecież ładnemu we wszystkim ładnie. – Nie wstydziła się komplementów w stronę Susanne i bardzo wierzyła, że przydałoby się ich więcej. Nie wiedziała, czy Susie potrzebowała ich, ale przynajmniej zawsze wierzyła w to, co powiedziała, dlatego przydałoby się aby mogła mieć przynajmniej chociaż jedną szczerą opinię.
Na rytuał spojrzała tylko z ukosa, niczym wielce niezadowolony psidwak, zaraz jednak rozchmurzając się jakby naprawdę nie zamierzała obrażać się o takie rzeczy.
- Hej, większość naprawdę nie jest z wyboru, dobrze? Po prostu stoję sobie i nagle dostaję falą wody, taka codzienność. – Nie uniknęła też większego chlapnięcia wodą w stronę Susanne, tak dla chęci, ale zaraz potem uśmiechnęła się, nieco mniej boleśnie niż do tej pory, ale również bez typowego zawadiackiego uśmiechu który towarzyszył jej zazwyczaj.
- Chcemy stąd uciec gdzieś dalej? – Ostatnie pytanie padło szeptem, ale wydawała się to idealna okazja na szybką ucieczkę, zwłaszcza na jakąś inną atrakcję. Oczywiście, o ile tylko chciała, Thalia nie zamierzała zabierać jej okazji do dłuższego posiedzenia tutaj.

Woda wydawała się kojąca, lecz czy była w stanie zmyć troski? Może te okruchy wątpliwości nie pozwoliły Susanne odbić w całkowitą beztroskę, mimo magii rytuału coś krążyło z tyłu głowy. Naprawdę pokładała nadzieję w tym obrządku, wierząc, że uczestnicy doznają mocy oczyszczenia na tyle silnej, by zdołała wyswobodzić przyjaciółkę od klątwy. Nie zapowiadało się na to, niestety. Lovegood przyglądała się towarzyszce, ukradkiem zerkała na jej minę, chcąc wyczytać, jak się tu czuje, z jakimi myślami się boryka. Żadna z nich nie mogła odpędzić się od zmartwień.
Odwzajemniony uśmiech niósł ciepło i wdzięczność, a amulet zawieszony na szyi na zawsze miał pozostać drogocenną pamiątką. Był piękny dokładnie takim, jakim został stworzony. Sue zaśmiała się krótko, okręcając wokół własnej osi w lekkim piruecie, przez co kosmyki znów zaczęły żyć własnym życiem - taka była kolej rzeczy, ruch zawsze rozprawiał się z jasną czupryną, plącząc tu i tam. Brzękotki na moment wzbiły się w powietrze, ale po chwili wróciły na stanowiska, rzucając na twarz jasnowłosej blade światło.
- Będę go nosić z godnością - obiecała, przykładając drobną dłoń do amuletu, aby objąć go delikatnie. Swoje dzieło zaraz porwała ze stolika, odwdzięczając się przyjaciółce tym samym - tu było miejsce naszyjnika, u Talci. - Niech będzie świadkiem wielu przygód i przypomina, jak dzielną i silną osobę przyszło mu zdobić - rzekła miękko, zawiązując czerwony sznureczek. Nie wiedziała, jak wiele amulety mogą zdziałać, w końcu nie byli żadnymi profesjonalistami, nie użyli nawet żadnych czarów, lecz wartość sentymentalna musiała to niedopatrzenie wynagrodzić. Lubiła obdarowywać, dlatego samo przekazanie naszyjnika bliskiej osobie sprawiło, że czuła się nieco lepiej. Mimo tego nie mogła zignorować braku iskry w spojrzeniu Thalii - martwiło ją to, lecz taki widok był ostatnio częsty, ludzie gaśli, zmieniali się, cierpieli... mimo tego, Sue miała nadzieję, że wspólnie zdołają obudzić w sobie dawną energię, choć na chwilę - nie za sprawą rytuału a własnych działań. Może potrzebowały czasu, rozmowy albo po prostu oderwać się i zdziałać coś niespodziewanego - a już z pewnością należało pochylić się nad sprawą klątwy. Trzeba rozprawić się z nią raz, a dobrze.
- Chcemy - stwierdziła z pewnością, na potwierdzenie kiwając głową. Moment później przyglądała się wnoszonemu na plażę chlebowi, zwracając uwagę na zamieszanie. - Ale wielki bochen - zauważyła, przekrzywiając głowę. - Jedzeniu nie odmówimy, prawda? Zgarnijmy trochę i idźmy dalej. W głębi lasu są ponoć kadzidła - stwierdziła z zamyśleniem, rozważając tę opcję. Na pewno musiały omijać ognisko, przy którym wspominano zmarłych, jeszcze tego im brakowało, by więcej duchów plątało się wokół.