First topic message reminder :

[bylobrzydkobedzieladnie]

To musiało być zwykłe fizyczne zmęczenie. Bardzo w to chciałam wierzyć i bardzo chciałam, by uwierzyli w to inni, z Aaronem na czele, chociaż powód mojej chandry nie znikał, gdy udawałam, że patrzę w innym kierunku, a wprost przeciwnie - bezustannie się o niego potykałam. Dopóki jednak nie zbiorę swoich galopujących w bliżej nieokreślonych kierunkach myśli i nie wypowiem ich na głos, całość pozostanie tylko i wyłącznie w mojej głowie, dając mi tym samym prawo do wierzenia, że mój problem jest wyimaginowany. Słowa nadałyby mu realności, dlatego też przywołując na usta charakterystyczny uśmiech numer pięć, zachowywałam wszystkie gorzkie słowa dla siebie, by nie zatruwać nimi tego dnia i nie troskać niepotrzebnie Aarona, który przecież miał na swoich barkach inne, ważniejsze sprawy.
- Och jakie piękne! - zachwyciłam się kryształami, na które zwrócił uwagę Aaron, po czym poprosiłam sprzedawcę o jedną parę i wręczyłam w zamian kilka ciężkich monet, kupując przy okazji zwój z recepturą na kąpielowe bańki, które według zapewnień sklepikarza winny mieć różany zapach. - Zniewalające bańki pierwszej miłości, brzmi w sam raz na piątą rocznicę. Musi być idealna. Mam nadzieję, że znajdziesz trochę czasu, żeby przyjść na przyjęcie! - dopiero co wychodziłam za mąż w ogrodzie pełnym kwiatów, gdzie się podziały te lata, które minęły w oka mgnieniu?
- Nie da się ich pomylić z nikim innym, to muszą być oni. - stwierdziłam, ściszając nieco głos, jednocześnie przyglądałam się zdjęciu przez dłuższą chwilę, wpatrując się uważnie w promienisty uśmiech mojej matki i czułe gesty Adama. - Czy to w ogóle możliwe? Wierzysz w aż takie zbiegi okoliczności? - zapytałam z nutką rezygnacji w głosie; zbyt wiele już przeszłam, by stosować bez końca zasadę domniemanej niewinności.

Nie miał powodu, by nie wierzyć w jej uśmiech. Nieważne, że wątpił. Cokolwiek by teraz powiedział, jakkolwiek dociekał, wyszedłby na kretyna. Harriett, wszystko gra? Ale na pewno? Bo wydaje mi się, że nie. Ah, wszystko gra. Ale na pewno? Właśnie tak wyglądałby jego wywiad środowiskowy. Słaba próba wyciągnięcia ze swojej kuzynki jakichś informacji, które odkryłyby przed nim chociaż cząstkę jej świata i samopoczucia.
Ale dobrze, odstaw to na bok. Zwróć tylko uwagę na to, co jest tu i teraz. Rozmawiasz z nią, a ona nawet nie stara się zmartwić cię swoim tonem głosu albo jakimś niepewnym gestem, który mógłbyś odczytać jako znak jakiejkolwiek negatywnej sytuacji. Tak właśnie starał się myśleć, naprowadzać swoje myśli na inny tor, spokojny i wyważony.
- Postaram się. Przyniosę wam jakąś nową mieszankę. Może was zachwyci. Chociaż nie wiem, czy teraz herbaty są dobrym prezentem rocznicowym - stwierdził, marszcząc przy tym brwi. Spojrzał znów na nią, kiedy zdjęcie za bardzo przejęło władzę nad jej emocjami. - Nie mam pojęcia, Hattie. Nie wiem, co mam o tym myśleć. Oskarżyć ojca o zdradę? Przypisać mu chęć zrobienia bratu na złość? Byli wtedy młodzi, nie nosili na swoich barkach pięćdziesięciu lat życiowych doświadczeń, ale... na Merlina, nie wiem.
Skrzywił się, jakby ta sprawa wyżerała mu mózg od środka. Trochę tak się właśnie czuł. Bombardowany ze wszystkich stron sprzecznymi emocjami i teoriami, kłócącymi się ze sobą myślami.
- Wyślę do niego list. Zawiadomię cię o odpowiedzi, co ty na to? - i brew temu, co czuł, uśmiechnął się do niej.

Jestem aktorką. Byłam nią całe życie, właściwie już od dzieciństwa, gdy na zewnątrz małej chatki na południu Francji wskakiwałam bez słowa protestu w swoją rolę małej iskierki, tryskającej szczęściem artystycznej duszy, filigranowej początkującej baletnicy, nigdy nieuskarżającej się na cokolwiek. Byłam aktorką, gdy jeszcze jako panna Lovegood z pobłażliwym uśmiechem na ustach wmawiałam Zaimowi, że moje relacje z Benjaminem miały charakter ściśle biznesowy i medialny, że jako dwie wschodzące gwiazdy promowaliśmy siebie nawzajem, pojawiając się wszędzie w duetach, że był to tani, acz skuteczny chwyt marketingowy. Byłam aktorką, gdy po wczorajszej nieudanej próbie wyrwania się z klatki szantażu, oskarżyłam szarpiącą mnie młodą dziennikarkę o kradzież brylantowego naszyjnika, skazując ją tym samym na wyproszenie z terenu festiwalu. Grałam, odkąd tylko pamiętam. Nie wiem już sama, gdzie kończy się prawda, a gdzie zaczyna kłamstwo.
- Wystarczy, że przyjdziesz. Ale gdyby ta herbata miała drewniany aromat, byłoby cudownie! Wiesz, drewniana rocznica. - niby taka głupota, utarte dziwaczne nazwy rocznic, a jednak miłym akcentem jest celebrowanie ich w wyjątkowy sposób. Świętowanie rocznicy papierowej, bawełnianej, skórzanej i kwiatowej nie zawiodło mnie ani trochę, teraz poprzeczka z każdym rokiem musi zostawać podniesiona. - Oczywiście rozumiem zrywy namiętności, ale nikt nigdy nie powinien cierpieć z ich powodu. - czyż nie zabrzmiało to smutno w ustach moich, zdruzgotanej zdradą byłego narzeczonego kobiety, nierozumiejącej okrucieństwa w jakiejkolwiek formie, szczególnie tego kierowanego przeciwko ludziom, których teoretycznie się kocha?
- List to chyba dobry pomysł. Mam nadzieję, że odpowiedź nadejdzie szybko. - przytaknęłam pomysłowi Aarona, który zdawał się być teraz jedynym dobrym sposobem rozwiania naszych wątpliwości, które miały duże szanse okazać się być absurdalne. Odwzajemniłam jego uśmiech, po czym kierując rozmowę na inne tory, o wiele przyjemniejsze i bardziej beztroskie, wsunęłam po raz kolejny rękę pod jego ramię, by niespiesznym spacerem obejść resztę stanowisk na jarmarku i kontynuować przechadzkę w kierunku wybrzeża.

| zt Aronia i Hatka

Kiedy tylko uzbierałam więcej pieniędzy, postanowiłam, że powrócę na miejsce jarmarku. Zdecydowanie nie odpowiadała mi atmosfera, tłok oraz głośność tego miejsca, ale ostatnim razem, kiedy tu byłam, sprzedawcy wystawili naprawdę cudowne przedmioty do sprzedarzy. Wtedy było mnie stać jedynie na zaczarowany czaprak, dlatego nie wybrałam dla siebie niczego ponad to; mimo to przysięgłam sobie, że jeszcze uda mi się coś tutaj zakupić. I rzeczywiście, po jakimś czasie zjawiłam się w tym miejscu Weymouth na nowo. Trochę się obawiałam, że nie dam rady znaleźć tu tego, co ostatnio. Szczęśliwie moje obawy były niczym nieuzasadnione, ponieważ na stoiskach widniały dokładnie takie same przedmioty co ostatnim razem. Z zadowoleniem przeszłam jeszcze raz po wszystkich stanowiskach (może mi się odmieniło?) i kiedy ostatecznie zdecydowałam się na zakup, wydałam wszystkie oszczędności co do cna. Głęboko jednak wierzyłam, że inwestycja okaże się szczęśliwie wykorzystana w najbliższym czasie.

zt

Dla jej sroczej natury nie było innej opcji od tego, by nie pojawiła się na jarmarku, gdzie rozłożone na stołach błyskotki przyciągały wzrok, wcale nie ułatwiając wyboru co do tego, co też powinno się zabrać ze sobą do domu. Jak prawdziwa kobieta, dała się zwieść swoim odruchom i od razu zwróciła uwagę na biżuterię. Nie rozglądała się wokół, ignorując tłumy ludzi wkoło, a na szturchanie łokciem reagowała syczeniem lub jakimś zirytowanym pomrukiem oraz obrzuceniem danej osoby nieprzychylnym wzrokiem. Podnosiła przedmioty, przyglądała im się, może nawet ubierała, zastanawiając się czy będą jej pasować, nie myśląc o tym, że w tym momencie nie różniła się ani w calu od wyśmiewanych przez nią kobietek. W końcu jednak wyciągnęła z sakiewki kilka monet, by zapłacić za białą perłę oraz medalion z pozytywką. W momencie zakupu nagle się jednak odczarowała, przestając już przyglądać się straganom, a zakupione fanty schowała do kieszeni spódnicy, by czmychnąć z tłumu i wrócić do dalszych rozrywek.

/zt

W piękny, słoneczny, sierpniowy dzień równie piękny, równie rozpromieniony uśmiechem oraz równie sierpniowy - bo pozbawiony ciężkiej, nokturnowej peleryny - Benjamin postawił swoje ciężkie stopy na terenie miłosnego festiwalu, od razu kierując swe kroki ku ustawionym w półokręgu straganom. Dokładnie wiedział po co zmierza i na co zamierza wydać tak drogocenne galeony, dlatego cała procedura zakupów nie zajęła mu więcej niż kwadransa. Z pewnym bólem wysypał na chciwe dłonie jednego ze sprzedawców odliczoną kwotę, otrzymując w zamian mały kamień fluorytu oraz czarną perłę. Magiczne przedmioty od razu, na jubilerskim stoisku odpowiednio przytwierdzono do wytrzymałego rzemyka, który Jaimie od razu zawiesił na szyi, dumnie opuszczając stragany.

zt

Kapryśne wybieranie tego jedynego kamienia spośród wielu oferowanych przez sprzedawców, co roku sprawiało Laidan lekki kłopot. Nie, nie dlatego, że nie miała serca odmawiać płaszczącym się sklepikarzom: po prostu podejmując trudną decyzję o dołączeniu do swej biżuteryjnej kolekcji kolejnej magicznej błyskotki, kierowała się zbyt wieloma rozpraszającymi czynnikami, które w połączeniu z sierpniowym skwarem wcale nie pomagały w klarowności decyzji. W końcu, po prawie godzinie, zdecydowała się na kupno czarnego onyksu. Pieczołowicie zapakowała go w drogi materiał, po czym schowała do torebki i opuściła festiwal.

zt

Perspektywa zapoznania się z przedmiotami sprzedawanymi na jarmarku była niezwykle kusząca. Może i Maire nie powinna chodzić sobie samopas, ale nie mogła sobie odmówić tej przyjemności. Przepastny płaszcz z kapturem chronił ja od ewentualnych zaczepek, ale i tak nie miała zamiaru zabawić tutaj długo. Nie przyszła na pogaduszki, ploteczki, a w konkretnym celu. Uważnie oglądała wszystkie dostępne przedmioty, marszcząc zabawnie nosek, bo wciąż czegoś jej brakowało. Dopóki nie dotarła do białych kryształów. I wtedy nareszcie uśmiechnęła się, zwycięsko niemal, bo to było właśnie to, czego szukała. Coś, co mogła podarować wyjątkowej osobie w stosownej chwili, coś niezbyt wyzywającego i problematycznego, lecz drobnego, co można było zawsze nosić w kieszeni. Co wyrażałoby troskę, a nie krzyczało o banalnym, przesłodzonym uczuciu. Tak, dobrze wybrała. Nic więcej nie przykuło jej uwagi - cała wizyta na jarmarku nie trwała więc więcej niż kilkanaście minut.

[zt]

Na jarmarku zjawił się przelotem, wyłącznie na chwilę zostawiając Dianę w towarzystwie nieznajomej, trajkoczącej radośnie damy - gubił się w szlacheckich koligacjach i nie śmiał nawet zastanawiać się, czy był z nią w jakiś sposób spokrewniony, czy może była ona bliską jego narzeczonej. Nie zgadywał, bo zgadywać wcale nie chciał; wymigując się szarmanckim uśmiechem wkrótce zginął w tłumie, a nogi zaniosły go tam, gdzie, wbrew pozorom, nie kręciło się zbyt wiele znajomych-nieznajomych twarzy, które szybkim, zgodnym ze wszystkimi zasadami savoir-vivre'u powitaniem zmuszały jego szare komórki do pracy na przyspieszonych obrotach. Czy znał tego mężczyznę z szalenie podkręconym wąsem? Czy kobieta uśmiechająca się do niego pogodnie nie była przypadkiem odległą ciotką Crouchów, a fakt, że nie ucałował jej w rękę, nie podchodził niemal pod bezceremonialną herezję?
Na wszelki wypadek kiwał wszystkim głową w formie uprzejmego powitania; zabłądził wśród ciągnących się w nieskończoność straganów, wędrując spojrzeniem pomiędzy milionami amuletów. Czarna perła, bliźniacze kryształy, odłamki spadających gwiazd i kolorowe, zaczarowane świece? Uśmiechał się pod nosem, patrząc, jak zachwycają się nimi roześmiane dzieci niesięgające mu nawet do pasa. I najpewniej odszedłby stamtąd szybciej (bo miał nadzieję, że towarzyszka Diany znudziła się własnym monologiem i zniknęła, by szukać innych ofiar), gdyby nie fakt, że jego uwagę przykuł fluoryt; po krótkiej walce z samym sobą postanowił go kupić, a sprzedawca zawiesił niewielki kamień na skórzanym rzemyku, by Garrett mógł nosić go w postaci bransolety.

| zt

Mając chwilę czasu, niechętnie ruszył w stronę jarmarku. Wstępnie nie planował niczego kupować, bo skąd miałby Wybrać pieniądze na takie rzeczy, prawda? Jednak odważył się podejść do stoiska i zobaczyć co mają w ofercie. Większość miała takie ceny, że głowa pękała na samą myśl, ale niektóre kamienie przykuły jego uwagę. Na przykład fluoryt, który wręcz oczekiwaniom nie kosztował zbyt wiele. Wziął do ręki i obejrzał, po chwili zdecydował, że go kupi. Ale jeszcze jedna rzeczy przykuła jego uwagę. Czarna perła. Jego czerń lśniła wręcz, przez co wyróżniała się od niektórych rzeczy. Cena nie była zbyt wysoka, ale musiał sprawdzić w kieszeni, czy stać go była na oba przedmioty. A jakżeby inaczej! Z uśmiechem na twarzy potwierdził kupcowi, że kupi oba kamyki, w tym, że dostał je w formie naszyjniku. Znaczy się... na jednym naszyjniku były obie rzeczy - Czarna Perła jak i fluoryt. Zawiesił sobie go na szyję, po czym zapłacił kupcowi.

z/t

Tegoroczny festiwal zdecydowanie zostanie na długo zapamiętany przez wszystkich, a już na pewno przeze mnie, chociaż wcale bym sobie tego nie życzył. Każdy kolejny, wyjątkowo ciepły sierpniowy dzień przynosił kolejne niezbadane pokłady rozczarowań, które kumulowały się we mnie gdzieś za fasadą pozornie niefrasobliwego uśmiechu, coraz bardziej zniechęcając do kolejnych kontaktów z socjetą, której najwyraźniej szkodziły upały i beztroskie chwile złudnej wolności od konwenansów upominających się o konsekwencje w opóźnionym terminie. Wcale nie chciałem wracać do Weymouth, wcale nie chciałem po raz kolejny widzieć, jak Linette ostentacyjnie prowadza się z jakimś szlachcicem nie będącym mną, kpiąc przy tym z naszych zaręczyn i niemalże plując mi w twarz. Gdyby nie fakt, że na jarmarku dostępne były przedmioty niespotykane w londyńskich sklepach, najprawdopodobniej odpuściłbym sobie ponowne wycieczki krajoznawcze, ostatecznie jednak pojawiłem się na terenie festiwalu, by skutecznie wyminąć wszystkich zgromadzonych i szybkim krokiem znaleźć się przy odpowiednim straganie. Szybka transakcja, garść galeonów, kilka ustaleń ze sprzedawcą i po kilkunastu minutach mogłem już ponownie powrócić do mojego londyńskiego azylu, z fluorytem i czarną perłą zawieszonymi na srebrnym naszyjniku.

| oryginalne zakupy i zt

|1 sierpnia
Nareszcie nadszedł długo wyczekiwany Festiwal Lata. Archibald przygotowywał się do niego tygodniami! Bardzo poważnie potraktował list od swojego wuja nestora - pod żadnym pozorem nie chciał go zawieść. Zależało mu na pokazaniu się z jak najlepszej strony i udowodnieniu mu, że faktycznie może na nim polegać i powierzenie mu tylu odpowiedzialnych zadań nie było błędem. Sam nałożył na siebie tę dodatkową porcję stresu i musiał sobie z nią poradzić. Chciał mieć oko na wszystko; zajrzał na absolutnie każde stoisko i przy każdym się trochę powymądrzał, choćby nie miał zielnego pojęcia na temat, który akurat tam występował. Przesuwał w lewo, przesuwał w prawo, wieszał wyżej i opuszczał niżej. Naprawdę zależało mu na tym dniu. Pragnął, żeby Dorset prezentowało się nienagannie, tak jak jego mieszkańcy. Sam ubrał nową szatę, specjalnie uszytą na tę szczególną okazję. Tym razem nie była czarna, a ciemnozielona, idealnie komponująca się z rudością jego włosów; dodatkowo na mankietach wyszyto przepiękne paprocie, a nieliczne wykończenia były wykonane z ciepłego pomarańczowego materiału. Nie spodziewał się, że efekt końcowy będzie aż tak dobry - zakochał się w tym ubraniu już od pierwszego włożenia.
Od wielu dni chodził poddenerwowany, lecz dzisiejszego poranka przeszedł samego siebie. Starał się tego po sobie nie pokazywać, ale właśnie dokładnie tego dnia odczuł czego życzył sobie od niego nestor. Przemowy! Nagle przestał się nią aż tak ekscytować - wręcz przeciwnie, przez chwilę planował siłą przysłać tutaj wuja i nakazać mu powiedzieć parę miłych słów. Wszak to właśnie on robił to najlepiej - jak miał mu dorównać jakiś tam Archibald? Dlaczego nie poprosił jego ojca? Może nie był najlepszym krasomówcą, ale... Cóż, nie był najlepszym krasomówcą, trzeba było to przyznać.
Zbliżała się godzina zero, a Archibald czekał grzecznie niedaleko sceny, poprawiając Edwinowi pomarańczową muszkę. Miał wrażenie, że cały czas mu się przekrzywiała, jakby Winnie celowo nią obracał jak tylko ojciec nie patrzył. U Miriam chyba wszystko było na swoim miejscu, a Lorraine jak zwykle olśniewała i gdyby tylko Archibald nie był tak przejęty, nie odwracałby pewnie od niej wzroku.
Nadeszła jego chwila. Odetchnął głęboko i stanął naprzeciwko zebranych ludzi, przelotnie spoglądając na ich twarze. Stres, który go zżerał od środka przez ostatnie dni, nagle zniknął. - Moi drodzy, witajcie! Cieszę się, że udało nam się spotkać w tak pokaźnym gronie - zaczął, odruchowo szukając w tłumie znajomych twarzy. - Nazywam się Archibald Prewett - niemal czuł na plecach spojrzenie swojej młodszej siostry, wyobrażając sobie jak parska śmiechem i dodaje niemo: Fluwiusz! - i w tym roku przypadł mi zaszczyt wygłoszenia przemowy w zastępstwie za mojego wuja, Eddarda Prewetta, którego zaangażowanie w przygotowanie festiwalu jak zwykle okazało się nieocenione. Proszę, nagrodźmy go oklaskami - poprosił, samemu rozpoczynając żywy aplauz. Wujowi Nestorowi zdecydowanie się to należało - jego zdolności organizacyjne jak zwykle okazały się godne pozazdroszczenia, nawet jeżeli rozdał wszystkim zadania listownie. Archibald był wielkim fanem Wuja Nestora, i jeżeli w odległej przyszłości to jemu przyjdzie piastować to stanowisko, z pewnością weźmie z niego przykład.
Zrobił krótką pauzę, czekając aż oklaski ucichną. Musiała być cisza, miał mówić o poważnych rzeczach. - Ostatnio na świecie działo się dużo niedobrego. Pojawiły się anomalie, niespodziewane wybuchy czarnej magii, wreszcie atak na ministerstwo - zaczął spokojnie, spoglądając na zebrane osoby. - Prawdopodobnie czeka nas takich chwil więcej, ale tym bardziej powinniśmy doceniać dobro, które cały czas nas otacza - nawet jeżeli nie zawsze je zauważamy. Powinniśmy odłożyć na bok wszelkie waśnie nie tylko podczas Festiwalu Lata. Nie tylko ten tydzień powinien być czasem miłości i pokoju. Historia Aenghusa i Caer powinna inspirować nas każdego dnia - zerknął na swoje dzieci, mając nadzieję, że doskonale pamiętają opowieść, którą zaraz wygłosi. - Aenghus - podniósł swój głos, żeby na pewno wszyscy go usłyszeli. - czarodziej o wielkim sercu i odwadze lwa, o którego licznych przygodach mógłbym opowiadać do białego rana, zakochał się w Caer, pięknej i równie odważnej kobiecie - za plecami Archibalda pojawiły się niewielkie świetliki, które pomimo dziennego światła, były doskonale widoczne. Układały się w falujące kształty, odpowiadające jego słowom. Kontur mężnego Aenghusa, olśniewającej Caer, przez moment nawet lwa o którym wspomniał. - Aenghus zakochał się w Caer bez pamięci, lecz na ich drodze stanął jej ojciec. Uparty był to mężczyzna, który zdawał się nie zauważać uczucia, jakim obdarzono jego córkę. Ostatecznie pozwolił Aenghusowi ją poślubić, ale pod jednym warunkiem - świetliki rozproszyły się nagle, podkręcając napięcie, choć zapewne większość osób doskonale wiedziała jak ta historia się skończyła. Archibald nie mógł zliczyć jak wiele razy ją słyszał, ale i tak napawała go swego rodzaju spokojem. - że odnajdzie ją wśród stada łabędzi. Aenghus od razu się zgodził, wszak nie brakowało mu męstwa, a jak się wkrótce okazało, również sprytu. Sam zamienił się w łabędzia, od razu rozpoznając ukochaną Caer, z którą wzbił się do lotu - kolorowe świetliki rozproszyły się pośród słuchaczy. - Szczęśliwi zakochani śpiewali podczas lotu pieśni, usypiając ludzi na trzy dni i trzy noce. Po tym czasie wrócili do domu i poprzysięgli sobie miłość i wierność aż do śmierci - która nadeszła rok potem, ale Archibald postanowił tym razem o tym nie wspominać, chociaż można było odnieść wrażenie, że chciał jeszcze coś dodać. - Chciałbym, żeby każdy z nas wyciągnął dla siebie z tej historii wnioski. Szanujmy się i nie pozwólmy, żeby drobnostki stawiały pomiędzy nami mury. Ostatecznie każdy z nas jest po prostu człowiekiem - ostatni raz zerknął na twarze zebranych, widząc wśród nich znajomych lordów i obok nich osoby niemagicznego pochodzenia. Czy tak nie mogło być zawsze? Festiwal Lata jasno dawał do zrozumienia, że wszyscy powinni być równi, jednak w tym czasie był ten symbol był jeszcze ważniejszy. Kontynuował po krótkiej pauzie. - A teraz, mając to w pamięci, zapraszam do zabawy. Uroczyście ogłaszam Festiwal Lata za otwarty! - Powiedział z uśmiechem na ustach. Ach, jak on lubił ten dzień! - Dziękuję wam bardzo za uwagę - dodał, skłoniwszy się nisko, po czym zszedł ze sceny i podszedł do swojej rodziny, witając się po drodze ze stojącą nieopodal ciocią Brunhildą. Już nie zauważył, że muszka Winniego znowu jest przekrzywiona. - Zaraz rozpocznie się tradycyjne zbieranie malin! - Wiedział, że o czymś zapomni.
|zt

|1 sierpnia (znowu ja!)

Pogoda była dzisiaj przepiękna! W dodatku do Dorset przybyło mnóstwo ludzi - to wszystko sprawiało, że z twarzy Archibalda niemal nie znikał uśmiech. Od dziecka uwielbiał Festiwal Lata i przez te wszystkie lata zebrał wiele przemiłych wspomnień. Tym bardziej cieszył się, że miał możliwość pokazać tą wspaniałą rodową tradycję swoim dzieciom. Miał nadzieję, że i dla nich te dni staną się cyklicznym okresem radości i zabawy. Do tej pory Archibald krążył po terenie festiwalu, upewniając się, że wszystkie atrakcje idą tak dobrze jak należy. To wszystko przez zaszczyt jakim został obdarowany przez wuja nestora - czuł się odpowiedzialny za cały festiwal, ale w końcu znalazł czas dla swoich dzieci. Dokładniej dla Miriam, bo Edwin bawił się gdzie indziej, nie chciał mu przeszkadzać w zabawie. Jeszcze zdąży spędzić z nim trochę czasu.
Poszedł z Miriam na jarmark - o dziwo tutaj chyba było najspokojniej. Najwidoczniej wszyscy postanowili skorzystać z przygotowanych dla nich atrakcji, zakupy zostawiając na inny dzień. - Mirciu, chciałabyś coś z jarmarku? - Zapytał, samemu z ciekawością przyglądając się asortymentowi, bo jeszcze nie miał wcześniej okazji. Blaszane zegarki, pierzaste koguciki, baloniki na druciku, motyle drewniane, koniki bujane, cukrowa wata czy chatki z pierników - było pięknie, pachnąco i kolorowo. - O! - Wyrwało mu się, kiedy dotarli do stoiska z chustami z włosia jednorożca. - Może wybierzemy jakąś mamie, jak myślisz? Pomóż mi wybrać, masz bardzo dobry gust - powiedział, kładąc dłoń na jej drobnym ramieniu. Pochylił się i zaczął je przeglądać - były dostępne chyba w każdym zestawie kolorystycznym, niektóre w kwiatki, inne w niewielkie ptaszki. Lorraine na pewno się z niej ucieszy - lubiła takie rzeczy, zresztą podobnych chust miała dziesiątki, ale prawdopodobnie żadnej nie wybrała jej Miriam. - Opowiedz mi co robiłaś do tej pory - dodał, spoglądając na nią przelotnie. Pięknie wyglądała w sukience uszytej przez panną Baudelaire. Musiał przyznać, że projekty jej strojów przypadły mu do gustu i chyba będzie częściej korzystać z jej usług.

[bylobrzydkobedzieladnie]

|1.8.56.

Czekał na festiwal lata ze swego rodzaju wytęsknieniem, ale i niepewnością. Naprawdę potrzebował czegoś radosnego w swoim życiu, ale jednocześnie nadal nie potrafił przyzwyczaić się do atmosfery jaka panowała w Anglii. Ostatnimi czasy był wobec tego wyjątkowo przygnębiony, nawet jeżeli nie dawał sobie po tego poczuć. Szczęście odnajdywał jedynie na dnie kieliszka.
Obecnie odczuwał strach, bo obecność na festiwalu mogła oznaczać także napotkanie lorda Prewetta… a właściwie, po prostu, Archibalda. Tego samego czarodzieja, z którym kiedyś, przed wyjazdem, spędzał wiele czasu… Niestety ich relacja wyraźnie się pogorszyła, kiedy próbował mu wyperswadować z głowy jego obecną żonę, pochodzącą z Abbottów. Nic jednak nie mógł poradzić na dziwną niechęć, która powodowana była oficjalnym, wrogim podejściem Macmillanów do tego rodu.
W trakcie przemówienia Archi’ego, jak zwykł na niego mówić, słuchał z uwagą jego słów. Sam mimowolnie przytakiwał na niektóre jego słowa. Na fragment o porzuceniu waśni zareagował z kolei nieśmiałym uśmiechem. Miał w tym rację… pytanie tylko jak zareagowałby na spotkanie z nim, Anthonym? Co wtedy powiedziałby porozumieniu? Przez resztę przemówienia skupiał swoją uwagę na świetlikach i historyjce opowiadanej przez dawnego dobrego kolegę. Koniec historii przyniósł mu jednak smutek i zmartwienie, oznaczał że spotkanie z nim było coraz realniejsze. Jak będzie z tymi „drobnostkami” i nie pozwalaniem na to, żeby pomiędzy ludźmi stawały „mury”?
Uważnie obserwował jak mężczyzna schodził ze sceny. Przez chwilę chciał go dogonić, ale szybko odgonił od siebie taką myśl. Stał w jednym miejscu i wzdychał głęboko, rozmyślał nad tym co powinien teraz zrobić. A może trzeba było odpuścić i nie poruszać tematu, który go trapił, akurat pierwszego dnia festiwalu. Nie chciał denerwować lorda Prewetta, który zapewne miał więcej spraw na głowie… poważniejszych spraw, związanych z organizacją całego wydarzenia.
Odszedł, zwiedzając i obserwując uważnie część obszarów, na jakiej miała odbyć się ta sierpniowa zabawa, przynajmniej tych, które znajdowały się wokół jarmarku. Oglądał różne przedmioty, uśmiechał się od czasu do czasu do innych, mijających go osób, które były na tyle uprzejme, żeby zrobić to samo. Wtedy zauważył naprzeciw siebie Archilada z (jak podejrzewał) córką. Długo wahał się czy powinien zniknąć mu z pola widzenia czy może jednak przeprowadzić drobną konfrontację. Zacisnął usta w wąską linijkę… Zrobił krok w stronę ryżego mężczyzny, którego dawno nie widział. Zaraz jednak stanął, rozmyślając nad „taktycznym odwrotem”. Potem znowu ruszył. Każdy krok, każdy centymetr bliżej dawnego znajomego lorda powodował u niego dziwne ukłucie niepewności w żołądku. Wstydził się. W końcu stanął przed nim i uśmiechnął się wyjątkowo słabo. Nie potrafił ukrywać swojego zmieszania.
– Lordzie Prewett – zwrócił się w stronę Archibalda wyjątkowo oficjalnie, ale nie wiedział jak właściwie powinien się do niego odezwać. Dawniej zwróciłby się do niego po imieniu, ale teraz nie chciał tego próbować. – Lady Prewett? – zwrócił się niepewnie w stronę uroczej rudej dziewczynki, nie będąc tym samym pewny czy rzeczywiście ma do czynienia z latoroślą przyjaznego mu rodu. Ukłonił się w jej stronę i uśmiechnął szeroko, chcąc przez to sprawić, żeby dziecko poczuło się zauważone i w centrum uwagi. On, Anthony, kiedy był mały, uwielbiał być pępkiem dorosłego świata. Jego spojrzenie jednak szybko przeniosło się na starego znajomego i rówieśnika. – Dawno się nie widzieliśmy…

Było tak wiele spraw do policzenia! Tak wiele głosów do poznania, do utożsamienia ich z jakąś barwą. Od rana chodziła zaaferowana, słuchając uważnie każdego, kto zjawił się w zasięgu jej słuchu i oglądając wszystko to, co pojawiło się przed jej oczami. Dokładnie piętnaście kroków zrobiła pani Picks, kiedy przyszła ubrać małą panienkę Prewett w sukieneczkę kolorem przypominającą blady, nieco brudny róż, z wieloma naszywkami w kształcie łabędzi (dokładnie dwanaście!), drobnych listków i wielobarwnych kwiatów (po piętnaście dla każdego rodzaju!). Pięć ukłuć, kiedy smukłe palce kobiety wciskały między rude włoski drobne wsuwki. I kolejne dwa, gdy doczepiany był w jeden z koczków purpurowy motyl, a w drugi gałązka z drobnymi, czerwonymi owocami. Festiwal Lata dla Prewettów był wyjątkowo ważny, dlatego młoda panienka powinna pięknie się prezentować, żeby przynieść wszystkim choć odrobinę uśmiechu.
Mocno trzymała dużą dłoń swojego taty, wyglądając z dołu na mijanych ludzi. Teraz wszyscy brzmieli tak lekko, tak pięknie. Słyszała morską bryzę grającą koncert razem z nawoływaniem mew, delikatnie skrzypiące pod butami drewno, szeleszczące na wietrze flagi i chorągiewki, łagodne gładzenie jedwabnych zasłon palcami. Wszystkie te dźwięki były ludźmi – czarodziejami i czarownicami chcącymi zachwycać się dzisiaj Festiwalem Lata, który miał odepchnąć od nich wszelkie troski i zmartwienia. Wszystkie te dźwięki przeplatały się ze sobą w cudownym tańcu różności. Nie mogła oderwać od ich głosów swojej uwagi, nie mogła przestać słuchać. Szli powoli i dzięki temu usłyszała tak wiele.
Szli powoli, bo w tej chwili Miriam zwyczajnie nie mogła podrywać się do biegu. Ondyna już zacisnęła na jej wątłych ramionkach swoje ostre szpony.
Uśmiechnęła się szeroko, gdy tata zadał jej pytanie – bo przecież pogody ducha, mimo choroby, nie straciła – i pokiwała ochoczo głową.
– Kupimy też coś Winniemu? – spytała, zatrzymując się przy jednym ze stoisk. Pech wziął, że ledwie sięgała brodą do krańca stołu, nie mówiąc już o rękach, które nie potrafiły sięgnąć zbyt daleko. – Tatusiu, bo ja nic nie widzę! – wystawiła swoje krótki witki w jego stronę i dopiero, kiedy zgodził się wziąć ją na ręce, mogła tak naprawdę zobaczyć, co leżało na kramie. – Ale piękne! – zawołała, wskazując paluszkiem na chusty, drugą dłonią łapiąc się mocniej szyi taty. – Ta jest najpiękniejsza… albo nie, ta! Nie, ta się spodoba mamusi! Na pewno ta! – po kilku chybionych decyzjach w końcu udało jej się wskazać na błękitną chustę z drobnymi haftami w kształcie stokrotek. Sama chciałaby podobną, ale ta będzie już zarezerwowana dla mamy. – Ja dzisiaj… – zaczęła opowieść na zawołanie, wzrokiem biegając między pamiątkami. Wiał delikatny wiatr, mimo to było w miarę ciepło. – Najpierw z mamusią poszłyśmy na zbieranie malin przy lasku, pani Solene powiedziała bardzo ładne przemówienie! Ale ja nie zbierałam malin, bo mama powiedziała, że jeszcze jestem na to za mała. Jestem? Kiedy będę mogła zbierać razem z innymi panienkami? A potem byłyśmy z panią Picks i Winnie’m na obiedzie, poszliśmy na plażę puszczać latawce. Ale nie tylko my puszczaliśmy! Była dziewczynka, której mama trzymała latawiec z taką piękną, kolorową rybką…
Obróciła się, słysząc głos witający jej tatę. Nie skojarzył jej się od razu tak jasno. Chwilowe załamanie głosu było dla niej wyraźnie, niepewna intonacja wskoczyła za chwilę na nieco stabilniejszy grunt. Jak odgłos galopu rozpędzającego się dopiero konia. Przyjemny dla ucha, z gracją i pewnym doniosłym charakterem plasujący się na niepewnym gruncie. Spodobał jej się ten tembr. Niecodzienny, kształtujący się nie tak od razu.
– Dzień dobry, panie lordzie! Czy podoba się panu na Festiwalu Lata? – nauczyła się tego sama, oczywiście za protoplastę biorąc sobie dorosłych. Była małą lady, musiała godnie reprezentować swój ród!
Zakaszlała głucho, krótko, oplatając nieco ciaśniej szyję swojego taty.