First topic message reminder :

[bylobrzydkobedzieladnie]

Nie oglądał się zbyt długo na ludzi, którzy zabrali Liddy, chociaż wewnętrzny głos błagał, by za nimi poszedł, dowiedział się, co z nią zrobią, skoro kazali tutaj zostawić tego chłopaka. Miał jednak do zaopiekowania się jedno życie, które przecież niemal odrzucono - Sanatorium nie było dla niego, twarz i aparycja nie zachęcały, żeby udzielić pomocy. Przeniósł na niego wzrok, kiedy młodzian odwrócił się i zwymiotował. Musiał porządnie nałykać się tych kwasowych wydzielin; Ted zanotował w głowie, że będzie musiał sprawdzić, czy jego przewód pokarmowy jest cały i zdrowy. Perforacje mogły nie pokazać się od razu, podobnie jak zapalenia, które dopiero teraz znalazły ognisko i minie chwila, nim dadzą bolesne objawy. Teraz, kiedy się budził, przyglądał mu się uważnie, sprawdzając, jak rozpędzający się do życia organizm przyjmował eliksiry. Skórę wciąż miał bladą, a oddech płytki i szybki, który za chwilę się unormował.
- Nie musisz nam za nic płacić. Nie masz wobec mnie żadnego długu - nie chciał mówić za resztę, nie wiedział, czy nie poczuli się formalnie odpowiedzialni. Kaszel też potraktował jako dobry sygnał. Jego ciało właśnie samo chciało się oczyścić, mając ozdrowieńczy wpływ eliksirów płynących we krwi. Spojrzał też na dłonie, jak próbował zginać palce, z jaką trudnością cienkie kości dają się ciągnąć mięśniowym włóknom. Dużo wody w rzece upłynie, nim wróci do pełnej sprawności. Wsparł go ramieniem na plecach, drugą ręką kładąc na łokciu, żeby pomóc mu utrzymać równowagę. - Masz jakąś rodzinę? Przyjaciół, których powinniśmy powiadomić? Ktoś musi o ciebie zadbać. Wciąż jesteś bardzo słaby. - odparł i odwrócił głowę w stronę Just, słysząc pytanie. Był zmęczony. Adrenalina dopiero zaczęła opadać, ciążąc ciału tak, że to parło ku ziemi. - Napiszę do niego, powinni mieć tutaj... - na niebie krążyło kilka sów. Kilka z nich wracało do wyżej położonego punktu Sanatorium, inne z niego wylatywały. - Powinni mieć tutaj sowy. - w następnej chwili obserwował już twarz Percivala. - Nie jestem pewien... ale nie może też zostać tu na tej gołej ziemi. My też mieszkamy u Woolmanów. Ja z Iris. Będę na miejscu - obrócił się w stronę chłopaka, badając wzrokiem jego twarz. Kolory delikatnie wracały, ale wciąż nie były w stanie przecisnąć się przez wyczerpanie, chorobę i osłabienie. - Respiro - wyszeptał, różdżkę nakierowując na jego pierś. Magia oddała mu czysty tlen, którym mógł odetchnąć, przyniosła ulgę w słabości. - Może, ale ostrożnie. - dalsze słowa kierował już do chłopaka. - Nie gwiazdorz, twoje mięśnie są słabe, byłeś w śpiączce. Chcemy ci pomóc, nie wyciągnąć przysługi albo pieniądze. Masz dom, w którym dojdziesz do siebie? Jeśli nie, zabierzemy cię do bezpiecznego miejsca. Jesteś słaby, nie ignoruj tego.
Zdawał sobie sprawę z tego, jaką pewnością siebie mogły być obdarzone teraz dzieciaki, ale nie mógł dopuścić, żeby ten pogrzebał wszystkie ich starania i zwyczajnie padł.

| rzut na respiro, idealnie 70 :')
Freddy pż - 44/240

Jak przez mgłę słyszałem kobietę, która zdawała się zupełnie bredzić. O jakiej strasznie wielkiej rybie ona mówiła? Przeniosłem spojrzenie na mężczyznę znajdującego się najbliższej mnie, ale on nie zaprzeczał, nie śmiał się. W innej sytuacji po prostu zerwałbym się na równe nogi i uciekł od tych świrów, ale wszyscy wiedzieliśmy, że było to niemożliwe. Nerwowo zacząłem przygryzać wargę, starałem się obudzić, opuścić ten koszmar i jak najszybciej o nim zapomnieć. Bo to musiał być sen prawda? Jakaś cholerna mara, halucynacje po nieznanych mi substancjach. -Ja- wyrzuciłem w końcu z siebie, ale na tym się skończyło, bowiem ponownie z moich ust wypłynęła zielona maź. Co gorsza wybrudziła ona kawałek ubrania czarodzieja, który pomagał mi utrzymać równowagę. -Ja, przerp- wypuściłem powietrze z płuc i uniosłem powoli dłoń, jaka była kompletnie zdrętwiał. Wolnym ruchem przetarłem spierzchnięte, brudne wargi i mimowolnie odchylając głowę. W tym stanie utrzymanie jej w pionie było wyczynem, dlatego musiałem znaleźć w sobie tę siłę. Resztki energii, które zaprowadzą mnie do domu. -Tak, mogę- odparłem temu sympatycznemu, w przeciwieństwie do pani, panu i ponownie obróciłem się na plecy, jednak tym razem spróbowałem podeprzeć się łokciami o podłoże. Pierwsza próba okazała się fiaskiem, ale na szczęście drugi z mężczyzn mnie trzymał i nie rąbnąłem głową w ziemię. Zamknąłem na moment oczy, po czym wziąłem kolejny już haust powietrza. Musiałem zebrać się w sobie i najgorsze… uzmysłowiłem sobie, że naprawdę potrzebna była mi ich pomoc. Tylko czy byli w stanie zaprowadzić mnie do barki? Sami nie wyglądali najlepiej, czyżbym przysporzył im więcej kłopotów? A może to ja ich zaatakowałem?
Nie chciałem, żeby kogokolwiek informowali. Z resztą kogo niby mieli? Ośmieszyłem się i zupełnie nie pamiętałem od czego to wszystko się zaczęło. Uciekło mi kilka dni? Oby nie… ale nie miałem odwagi zapytać o datę. -Ja- wyszeptałem, a paskudny ból przeszył moją klatkę piersiową -gdzie my jesteśmy?- Przełknąłem ślinę, ale ta niezmiennie paliła mnie w gardło. -Muszę- starałem się zgiąć nogę w kolanie i choć licho mi to wyszło, to i tak było już znacznie lepiej. Bolało jak cholera, całe ciało zdawało się kompletnie ze mną nie współpracować, ale naprawdę chciałem już stąd zniknąć. Rozpłynąć się w powietrzu. -Do Warwick, tam mam rodzinę- skłamałem właściwie nie rozumiejąc czemu. Może instynktownie? Proponowali pomoc, jednak nie miałem nic co mogłem dać im w zamian, a ponadto nie znałem ich. Co jeśli była to pułapka? Litości Fred, komu by w ogóle na tym zależało. Nagła myśl nie pomogła.
-Ja- przeniosłem spojrzenie na kobietę. -Dziękuję, naprawdę- nie było to nadto szczere, ale być może w moim stanie mogło mieć taki wydźwięk. W każdej innej sytuacji, gdybym tylko znał prawdę, pytałbym o możliwość zrewanżowania się, cokolwiek, lecz obecnie… byłem z nimi wyłącznie ciałem. W myślach lawirowałem pomiędzy tym co serwował mi wzrok, a obłędem kreowanym przez ospały umysł. Przyszła ulga, pierwszy, głęboki oddech. Spojrzałem na mężczyznę z wyraźną wdzięcznością, która malowała się w moich oczach.
-Proszę, zabierzcie mnie do domu- wydusiłem w końcu z siebie mając już pewność, że nie będę w stanie trafić tam sam.

Była zmęczona, abstrakcyjne spotkanie z rybą i pojawiające się cienie, ranne dzieciaki - wszystko to pochłonęło duże pokłady jej własne magii, co odczuwała teraz wyraźnie. Dlatego, kiedy adrenalina opadała, opadła też ona, na ziemię, podwijając nogi, opierając na kolanie rękę i na niej podtrzymując głowę. Skinęła nią kiedy Ted zapewnił, że napisze do Moora. Nie miało dla niej znaczenia, od kogo otrzyma informację, ważne że będzie wiedział gdzie znajdowała się jego siostra która spała z nim pod jednym dachem. Wróciła spojrzeniem - jednocześnie zmęczonym, ale wydającym się na odrobinę znudzone - do młodego chłopaka. Cóż, szok był naturalny. Ciężko musiało być uwierzyć, że naprawdę jeszcze chwilę temu znajdowało się w brzuchu wielkiej prehistorycznej ryby.
Ale kiedy wyjawił miejsce do którego się dostał mimowolnie stała się uważniejsza. Oczy nabrały na wyrazistości, wargi rozciągnął uśmiech, ale wcale nie wyglądał na przyjemny. Palce zacisnęły się wokół różdżki, której nadal nie wypuściła z dłoni.
- Warwick, żartowniś. - mruknęła, biorąc wdech w płuca. Mrużąc oczy. Westchnęła trochę ciężej zanim ktokolwiek inny by się odezwał. Potrzebowali Teda bo był wprawnym uzdrowicielem, wysyłanie go do Warwick, żeby kogoś odprowadzić było absurdalne, bo w razie niebezpieczeństwa mogło zrobić się nieciekawie. Choć nie darzyła go zbytnią sympatią, Nott też bywał przydatny, jego umiejętności w dziedzinie zaklęć robiły wrażenie - a kiedy wspomagała ją jej magia stawały się zabójcze. Ona mogłaby bez problemu go odporowadzić, ale w obecnym stanie były łatwym celem. - Ja i Blake jesteśmy poszukiwani - wskazała brodą stojącego nad nią mężczyznę - a twój wybawca - tu wskazała brodą na Teda - niekoniecznie wpisuje się w sylwetkę idealne obywatela by zwiedzać tamte rejony. Mogę cię tam dostarczyć jak trochę odpocznę, ale to nie będzie dzisiaj. - wypuściła powietrze z płuc, uniosła głowę, a rękę przeniosła na kark, który potarła. - Jak dla mnie opcje są trzy. - orzekła po krótkiej chwili. - Zostaniesz na kilka dni u Blake’a, Teda i Iris, albo u mnie. Po nich powinieneś był w stanie się teleportować. Jeśli zależy ci na czasie, jak mówiłam, jutro cię mogę odstawić. Chyba, że są inne propozycje...? - przekrzywiła głowę spoglądając na Percivala. - Ale na twoim miejscu, porzuciłabym Warwick. Nic dobrego w nim nie czeka. - nie udawała, że jest inaczej. Ziemie niemal całkowicie były przejęte przez zwolenników Rycerzy Walpurgi.

dla Everetta

– Bawiłbym się z nim cały czas! – Zapewnił, już widząc oczami wyobraźni wesołego psidwaka, podążającego za nim krok w krok. – Biegałbym z nim koło doooomu i rzucałbym mu patyczki i nauczył aportować – wymieniał, jakby miał już na nowego pupila cały obmyślony plan. – Kąpałbym się razem z nim! Ale nie codziennie... A po co go czesać? Przecież nie ma długich włosów – zamyślił się na chwilę. – No, tatooo – jęknął na ilość tych wszystkich pytań. – Wszystko bym zrobił! I mógłby ze mną spać w łóżku. Byłoby super – Jarvis miał w swoim niedużym sercu mnóstwo miłości dla zwierzęcej braci. Jednym z jego wielu marzeń (a każdego dnia pojawiały się kolejne) było posiadanie własnego zoo, w którym znalazłoby się miejsce dla wszystkich stworzeń, nawet dla smoka.
Psidwaki musiały jednak poczekać, ponieważ loteria chwilowo wydała mu się jeszcze bardziej pociągająca. Przyjął od ojca niedużą monetę, ważąc ją w dłoni. – Dlaczego nie? Nie można go zaczarować tak, żeby się odrodził? – Według Jarvisa większość problemów można było rozwiązać magią i za każdym razem się dziwił, kiedy jednak tak nie było. Już nie mógł się doczekać aż dostanie własną różdżkę. –Gdybym miał miotłę to mógłbym latać do cioci na wycieczki? – Ekscytacja dzisiejszego dnia sięgała zenitu. Tyle pomysłów, tyle możliwości. Psidwak? Miotła? Feniksowy latawiec? Hipogryf, dwurożec? Jarvisa pomału zaczynała od tego wyboru boleć głowa.
– Sięgam! – Zapewnił, choć nie była to do końca prawda. Musiał wspiąć się wysoko na palce, a rękę wyciągnąć daleko przed siebie, ale w końcu się udało. Czekał podekscytowany na to co mu się wylosuje.
– Och... – westchnął zawiedziony, kiedy pani z obsługi podała mu słomkowy kapelusz ozdobiony wielobarwnymi kwiatami i koralikami. Nie taki prezent sobie wymarzył, poza tym nie wyobrażał sobie, że miałby chodzić w takim kapeluszu. Był bardziej dziewczyński. Bardziej spodobał mu się kubek taty, przynajmniej miał na sobie ładne obrazki.

Rzut na loterii

Im dłużej obserwował chłopaka – nienachalnie, starając się nie wywołać u niego dodatkowej dezorientacji czy dyskomfortu – tym bardziej oczywisty stawał się dla niego fakt, że pozostawienie go samemu sobie nie wchodziło w rachubę. Jego zachowanie, urywane słowa, rozbiegany wzrok i trudności z utrzymaniem stabilnej pozycji, zdawały się potwierdzać diagnozę Teda – młody mężczyzna naprawdę był słaby, i może rzeczywiście najlepiej by było, gdyby przynajmniej przez najbliższe dwadzieścia cztery godziny pozostał pod okiem uzdrowiciela. Albo chociaż w bliskim jego sąsiedztwie. – Jesteśmy w Plymouth, ale znaleźliśmy cię w Dorset – odpowiedział na pytanie nieznajomego, przykucając, żeby znaleźć się na wysokości jego wzroku; wydawało mu się, że zadzieranie spojrzenia w górę sprawiało mu trudność, a przynajmniej takie wrażenie sprawiała jego chwiejąca się niekontrolowanie głowa. Zmarszczył brwi, z bliska skóra młodzieńca była tak blada, że wyglądała na przezroczystą, a głębokie cienie pod oczami dodawały mu lat; czy mógł być jeszcze młodszy, niż ocenił na pierwszy rzut oka? – Byłeś na wyścigu pod Durdle Door? Pamiętasz? – zapytał, przypominając sobie nadciągającą z oddali falę i spadające w wodę aetonany, które dostrzegł wczoraj ze wzniesienia. Nie był pewien, czy chłopak był pośród nich, ale znajdował się zbyt daleko, żeby przyjrzeć się uczestnikom, zresztą: nie miał wtedy na to czasu. – Jak masz na imię? – zagadnął jeszcze, częściowo chcąc sprawdzić, czy pamiętał cokolwiek; nie miał pojęcia, jakie efekty mogło nieść za sobą zatrucie toksyczną wydzieliną z żołądka ramory, ale nieznajomy zdawał się mieć problemy ze zorientowaniem się w czasie i przestrzeni.
Chciał powiedzieć coś jeszcze, ale umilkł, kiedy odezwała się Justine. Częściowo podzielał jej zdanie na temat Warwick, z półwyspu było tam daleko, nie wiedzieli też, w jakim stanie znajdowało się po deszczu meteorytów, poza tym... – Tonks – wszedł jej w słowo ostro, podnosząc nieznacznie głos i spoglądając na nią z niedowierzaniem – czy naprawdę właśnie lekkomyślnie rzuciła jego nazwiskiem, dodając przy tym, że jest poszukiwany – i to zaraz po tym, jak wspomniał, gdzie mieszka? Zerknął na kołyszącego się na ziemi młodzieńca, nie wiedzieli przecież, kim był; co powstrzymywało go przed tym, żeby zanieść tę informację prosto do Rycerzy albo ministerstwa? Nie był naiwny, zdawał sobie sprawę z tego, że jego podobizna wciąż znajdowała się na listach gończych, ale odkąd wrócił do kraju, robił wszystko, żeby stać się mniej podobnym do tamtego roześmianego arystokraty; chroniąc tak i siebie – jak i starając się nie ściągnąć zagrożenia na całą menażerię. – Odstawię cię do Warwick jak tylko staniesz na nogi – zadeklarował, powściągając bulgoczącą we wnętrznościach złość; nie było sensu sprzeczać się tutaj, nie mieli też na to czasu – musiał jeszcze zdążyć wrócić do ramory i pomóc Michaelowi w zorganizowaniu jej podziału i transportu, im dłużej drogocenny szkielet leżał na wybrzeżu, tym mocniej kusił przemytników i samozwańczych handlarzy. – Na Wichroskrzydłym mogę tam wylądować i zniknąć w ciągu minuty – dodał, tym razem kierując słowa bardziej do Justine, niż do chłopaka; wątpił, by ludzie Rycerzy patrolowali każdy skrawek hrabstwa, zwłaszcza w chaosie powstałym po wczorajszej katastrofie. – Wcześniej usunę ci wspomnienia o tym, gdzie i u kogo przebywałeś. Nie ruszę niczego innego – zastrzegł, mając na myśli zarówno siebie, jak i Teda i Iris; oboje również należeli do Zakonu Feniksa.

dla Jarvisa

Że Jarvis chciałby się bawić z takim szczeniakiem cały czas – nie wątpiłem choćby przez chwilę. Bieganie z nim wokół Gawry, rzucanie patyków czy nauka podstawowych komend, to wszystko musiało jawić się pod jego rozczochraną czupryną jako spełnienie marzeń. – Nie chciałbyś się codziennie kąpać razem z nim, czy po prostu codziennie kąpać? – dopytałem czujnie, bo to przecież dość istotna różnica, a na ewentualny bunt wobec dbania o higienę osobistą chciałem zareagować możliwie jak najszybciej. – Ty też nie masz długich włosów, a jednak trzeba cię czasem czesać. Z psidwakami jest podobnie. Trzebaby takiego urwipołcia regularnie wyczesywać, inaczej jego sierść byłaby dosłownie wszędzie. W ciastkach, w obiedzie, nawet w twoim nosie. – Dla podkreślenia wagi wypowiedzianych właśnie słów pacnąłem młodego w czubek wspomnianej części ciała. Jego entuzjazm był zaraźliwy; musiałem być tym rozsądnym, stanowczym, sięgać wzrokiem tam, gdzie młody nie sięgał, lecz im dłużej o tym wszystkim myślałem, tym bardziej przekonywałem się do wizji sprawienia mu jakiegoś zwierzaka. Może nie akurat dzisiaj, teraz, jednak prędzej niż później. Tak czy inaczej, powinniśmy zahaczyć o stanowisko ze szczeniakami – chciałbym przekonać się, jak Jarvis zachowa się w towarzystwie stadka małych psich kulek.
– To mogłoby być dość trudne. Ale przyznaję, że nigdy nie próbowałem podobnych rzeczy. Musimy więc uwierzyć paniom na słowo, że tych latawców lepiej nie wystawiać na próbę ognia – skomentowałem, kiedy już stanęliśmy przy stanowisku z loterią, a młody Sykes zadumał się nad właściwościami jednej z dostępnych nagród. Zaraz jednak jego uwaga przeskoczyła na kolejny z poruszanych tematów. – No, najpierw musiałbyś się nauczyć bardzo, bardzo dobrze latać, do cioci jest jednak kawałek. – Nawet nie dopytywałem, którą dokładnie miał na myśli, do każdej było zdecydowanie za daleko, bym puścił go sam, i to jeszcze na dziecięcej miotełce. Wolałem więc postawić sprawę jasno. – Ale będziemy mieć czas na trening. A później na wspólne wycieczki. Dobra?
Skoro powiedział, że sięga, że jest w stanie uiścić opłatę za udział w loterii samodzielnie, to nie zamierzałem mu na siłę pomagać, by przypadkiem jego chłopięca duma nie została urażona. Wyczekiwaliśmy jego nagrody podobnie niecierpliwie, chciałbym, by w rączki młodego trafił upatrzony feniks, tym razem jednak fortuna się do nas nie uśmiechnęła. Wystarczyło to jedno westchnienie, bym zrozumiał, iż słomkowy kapelusz nie był czymś, co mogłoby mu sprawić jakąkolwiek przyjemność. – Nos do góry. Możemy się wymienić, co ty na to? Kubek za kapelusz? – zaproponowałem z entuzjazmem, którym miałem nadzieję go zarazić, jednocześnie podrywając Jarvisa z ziemi; przycisnąłem syna do boku, zachęcając gestem, by oplótł mnie ramionami. Ponieważ jednak i mój los nie przyniósł nam upragnionego latawca, wiedziałem, że wyjście z tej nieciekawej sytuacji było jedno: strategiczny odwrót w kierunku szczeniaków.

Błądził wzrokiem po twarzach towarzyszących mu osób - Justine, Percivala, Freddy’ego - i starał się znaleźć w tej całej sytuacji najlepsze rozwiązanie, ale adrenalina opadła już na tyle nisko, że nie był do końca w stanie złapać wszystkich najważniejszych faktów i złączyć ich w jakąś logiczną całość. Zwłaszcza, kiedy po drodze wychodziły kolejne, które właściwie psuły dotychczas ułożony porządek. W pierwszej chwili Warwick wydało mu się zagrożeniem - bezpośrednim i wybitnie klarownym w swojej wartości, słyszał przecież o tym hrabstwie informacje, że wokół jest mnóstwo zwolenników nowego urzędu Malfoya i tych, którzy na stołek Ministra Magii go wepchnęli; tych, którzy pociągali na sznurki. Jakiś naiwny głosik podpowiadał, że nie powinien tak łatwo za tym pójść, że może bliskość Freddy’ego i Liddy wskazuje, że chłopakowi bliżej do szukania schronienia, by faktycznie się schronić niż wpędzić w tę pułapkę innych. Nawet jeśli właśnie uratowali mu życie.
- Nie jedynie tyle, że tylko czas do końca może go uleczyć. Ja niewiele tu już zdziałam, reszta należy do eliksirów, do tego, czy prawidłowo się wchłoną i właściwie ile z nich się wchłonie. Dałem mu oddech, zneutralizowane toksyny z rybich wnętrzności muszą wydalić się z jego organizmu same, a do tego potrzebuje odpoczynku, jedzenia i spokoju. - cały czas podtrzymywał chłopaka, ale jemu samemu zabrakło na tyle siły, by robić to niezmiennie z tą samą siłą, więc przykląkł. - Diagno haemo - wyszeptał zaklęcie, różdżkę kierując na jego ciało, rysując w powietrzu powoli szlaki wzdłuż najważniejszych naczyń krwionośnych. Badanie było krótkie, ale treściwe. Zerknął na Justine i łagodnie wzruszył ramionami i zacisnął usta. - Zrobiliśmy wszystko, więcej zrobi tylko czas i dobry sen. Słyszysz, młody? - spojrzał na chłopaka. - Na pewno tylko w Warwick masz rodzinę? Może zaufanych przyjaciół? - chciał go chwycić za rękę, żeby pomóc mu tak może się podnieść, żeby oszacować, jak dobrze eliksiry zaczynały działać, jak się wchłonęły, ale poczuł, że uścisk jego palców jest o wiele słabszy niż sądził, że powinien być. Rozbiegane myśli z trudem łączyły się choć i w dwójki, ale szczęśliwie pochwycił kilka z nich - czy to neurotoksynami zatruła ich ta ryba, czy jednak konsekwencje przedłużającej się śpiączki? Cokolwiek to było, wskazywało na to, że minie, jeśli da się medykamentom czas na działanie. Magia niewiele mogła teraz zdziałać. Zerknął na Just i Percy’ego, głównie na niego, bo wyglądało na to, że miał już rozsądny plan.

| Szalenie przepraszam za taką obsuwę
edytowałam tylko końcówkę, diagno haemo było od początku, przepraszam [*]

The member 'Ted Moore' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 27

Żartowniś? Myślała, że żartuje? Nie miałem na to ani siły, a tym bardziej nastroju, którego wciąż nie potrafiłem do końca określić. Z jednej strony czułem strach, ale dominowały nad nim zagubienie i totalna dezorientacja. Jedyne czego pragnąłem to znaleźć się na deskach własnej barki i tam, zapewne po długim odpoczynku, spróbować rozszyfrować wydarzenia, dojść do prawdy, która w perspektywie zasłyszanych informacji zakrywała o kompletną abstrakcję. Może był to element dowcipu? Może zemsty za to, że ściągnąłem na nich jakieś kłopoty? Dziewczyna sprawiała wrażenie wrogo nastawionej, a zatem istniała taka możliwość i – o dziwo – było to bardzo prawdopodobne. W przeszłości zdarzało mi się zachowywać, delikatnie mówiąc, niewłaściwie zwłaszcza po różnych środkach lub co gorsza ich mieszance, lecz jak na złość nie mogłem przypomnieć sobie momentu, w którym po coś bym sięgnął. Mieniły się ledwie urywki, niewielkie strzępki, zmieszane i rozrzucone niczym puzzle.
Plymouth? Znaleźli w Dorset… czyli tam, gdzie miałem zamiar dotrzeć i najwyraźniej się udało. Czyli to był fakt, nie moja wyobraźnia. Wyścig – wraz z dźwiękiem tego słowa przeszedł mnie dreszcz. Zimny, paskudnie nieprzyjemny. Poczułem podmuch wiatru, otuliłem się jednym z ramion, zadrżałem. Ponownie zamknąłem powieki. Wysoka na kilkanaście stóp, pędząca i niszcząca wszystko na swej drodze ściana wody. Wrzawa, podniesione głosy, krzyki. Skrzywiłem się, ignorując ból szarpnąłem wolną dłoń zakrywając nią ucho, nie chciałem tego słyszeć. Tej rozpaczy, wołania o pomoc. Nie potrafiłem.
-Freddy- mruknąłem. Byłem na granicy, walczyłem sam ze sobą. Nie tylko z ciałem, ale przede wszystkim umysłem, który z każdym kolejnym słowem ukazywał obrazy. Zduszone przez truciznę wspomnienia, jakie no nowo zaczęły nabierać barw; głębi błękitu okraszonego szkarłatem.
Nie skomentowałem informacji, że byli poszukiwani. Tak naprawdę w świetle tego co się ze mną działo nie miało to większego znaczenia, a ja nie zwykłem wtrącać nosa w nie swoje sprawy. Przemknąłem jedynie wzrokiem po dziewczynie i obu mężczyznach, po czym starałem się cokolwiek zrozumieć ze snutych planów. -Nie chce- zacząłem, ale potrzebowałem przerwy na oddech. Ten wciąż był ciężki, świszczący. -Nadużywać gościnności- dodałem nie wyobrażając sobie pakować im się na głowy, zwłaszcza że i tak już dużo zrobili. Naprawdę mi pomogli. -Mam tam dom- odparłem słysząc, że w Warwick nic dobrego na człowieka nie czeka. Tam było całe moje życie, nie miałem nic poza tą małą łajbą.
-Za chwilę wstanę, obiecuję- bo musiałem stanąć na nogi. Tak jak mówił. Jeśli rzeczywiście istniał sposób, żeby odstawić mnie na miejsce bez konieczności użycia magii, która w tej sytuacji nie wchodziła w grę, to musiałem znaleźć w sobie tę siłę. Ostatni raz, później odpocznę. Powtarzałem to w głowie niczym mantrę.
-Tylko tam- odparłem mężczyźnie, jaki chwilę wcześniej wypowiedział kolejną już, nieznaną mi inkantację. Tamta przyniosła ulgę, a zatem i przy tej nie oponowałem. -Dziękuję- powtórzyłem, bo naprawdę byłem mu wdzięczny. -Przyjaciele- odwróciłem od niego spojrzenie nie wiedząc co odpowiedzieć. Tak naprawdę nawet nie miałem pewności czy byli cali. -Ja… nie wiem gdzie oni są- powiedziałem zgodnie z prawdą, po czym spuściłem głowę. Kolejny kubeł zimnej wody, kolejne dreszcze. Nie powiedziałem jednak nic więcej, nie zadawałem też żadnych pytań. Wciąż łączyłem fakty, scalałem te parszywe obrazy. Może Liddy, Neali i Eve wcale tam nie było? Może tylko mi się wydawało?
Oparłem dłonie o podłoże i wolno podniosłem się do siadu. Potrzebowałem jeszcze chwili, aby odrętwiałe ciało nabrało stabilności, do tego cholernie kręciło mi się w głowie. -Co?- uniosłem zmęczone spojrzenie na mężczyznę, który napomknął o usuwaniu wspomnień. USUWANIU. Co u licha…? -Dla..dlaczego, ja- przerażenie wysunęło się na pierwszy plan. To właśnie ono zdominowało wszystkie inne emocje i z pewnością mógł to dostrzec. -Ja nic nie… ja sobie poradzę już- wyrzuciłem z siebie znacznie szybciej niżeli wszystkie wcześniejsze słowa. Gdybym tylko mógł zerwać się na równe nogi… gdybym tylko mógł to bym uciekł, a chociaż podjął taką próbę. Kim oni byli, dlaczego chcieli mi jeszcze bardziej namieszać w głowie?
Podjąłem próbę wstania, zachwiałem się, upadłem. Nie poddawałem się, spróbowałem ponownie.

8 sierpnia
Dzień powoli się kończył. Słońce chyliło się ku zachodowi, gorąc nieznacznie zelżał, powoli, acz nieubłaganie zapadał półmrok, zwiastując tym wybicie godziny złodziejskiej. Ludzie na Festiwalu byli bardziej rozluźnieni i – jak się Yulii wydawało – bardziej wyrozumiali. Wciąż trafiały się co prawda jednostki z kijem w dupie, należało uważać na stróży w tej czy innej budce, ale nie można było zaprzeczyć: teren Festiwalu i pora wieczorna były idealnym miejscem na zwędzenie komuś sakiewki, zegarka, bransoletki czy też – jeśli ktoś czuł się wyjątkowo odważnie – całej puszki z pieniędzmi dla sierot.
Yulia rozpatrywała swoje życie w dowolnie pasującym do narracji kontekście, zatem gdy zauważyła jak dwie starsze kobiety opróżniają drewnianą skrzynkę przy loterii, od razu postawiła się w miejscu biednej, bardzo potrzebującej sieroty, której te pieniądze jak najbardziej się przydadzą. Los innych, nieco bardziej prawdziwych sierot, niespecjalnie ją w tym momencie obchodził; od dawien dawna była zdana na siebie i to jej komfort zawsze liczył się najbardziej.
Grzechoczące monety trafiły do płóciennych woreczków – dzisiejszy dzień musiał być udany, bo sakiewek doliczyła się aż ośmiu, a osiem to więcej niż jeden, zatem nikt nie powinien się zorientować, jeśli jednej nagle zabraknie. Zwłaszcza, że zadanie powierzono starszym kobietom, a im nie można było ufać, bo demencja i te sprawy.
Zaczaiła się w krzakach, uważnie śledząc każdy ruch staruszek. Odprowadziła je wzrokiem na drogę, potem przemknęła bezszlestnie wśród zarośli, by zmienić punkt obserwacyjny. Odeszły trochę dalej, poza jarmark, sakiewki taszcząc we dwójkę w jednym wiklinowym koszu, a celem ich podróży – jak się okazało – był wózek zaprzężony w pospolitego konia. Kosz trafił na ziemię, jedna staruszka wspięła się na wóz, druga pospieszyła do konia – zwierzak zaniepokoił się wyraźnie, gdy Yulia strzeliła go w zad drobnym kamyczkiem.
Kosz – niepilnowany – stanowił idealna okazję. Wciąż przyczajona w krzakach, wychyliła się z nich ledwie na moment, na czworaka, nisko przy ziemi, by staruszka z góry jej tak szybko nie zauważyła, i złapała jedną sakiewkę. Błyskawicznie się wycofała, schowała głębiej w krzakach, a gdy nie usłyszała głosów pełnych oburzenia – ruszyła dalej w zagajnik, przed siebie. Kto mógł to widzieć? Nikt, ot co. Rozegrała sprawę śpiewająco.
Yulia szybko wpadła w dobry humor, a jej myśli odpłynęły w kierunku możliwych sposobów upłynnienia tych pieniędzy. Może powinna kupić Funtowi ogłowie? A może magiczne podkowy? A może pączki? Cały zapas pączków. I objeść się nimi tak, że aż pęknie, ale będzie to w sumie miła śmierć.
Zanurzona we własnych fantazjach wyszła z zagajnika na leśną ścieżkę pomiędzy jarmarkiem, a plażą, skutecznie pozostawiając za sobą głosy ludzkie, zabawę, zapachy i cały zgiełk. W oddali słyszała szum wody, powietrze przesiąknęło wilgocią. Co za cudowny wieczór. Co za…
Zesztywniała cała, gdy ktoś nagle złapał ją za nadgarstek i szarpnął.
– Co jest… – Ciało samo zamortyzowało brak równowagi; noga wysunęła się do tyłu, a Yulia groźbę upadku zamieniła w zgrabny piruet, przy okazji odwracając się twarzą do intruza. Intruzki w sumie. Rudej, jakiejś takiej przemądrzałej z twarzy. Kłopoty.
– Weź, puść mnie, co? – Szarpnęła ręką z sakiewką, ale intruzka nie puszczała, tym samym skutecznie podnosząc Yulii ciśnienie. Na ulicy takie zaczepki kończyły się w jeden sposób. – Puszczaj, bo jak nie, to stracisz te rude kudły – burknęła, chcąc dziewczynę zastraszyć.
Nie będzie jej tu praworządna obywatelka wieczoru zakłócać!

Dzień był całkiem ładny nawet. W końcu były wakacje i festiwal i najlepsza pogoda w Anglii od dekad kilku przynajmniej. Jedyne co nie było zbyt dobre, to ta kometa nad głowami i wojna w której właśnie mieliśmy chwilę przerwy, oddech. Rozdzieliliśmy się jakiś czas temu, głównie dlatego, że jak co dzień musiałam iść się odmeldować i pokazać że żyję i mam się dobrze i nic mi nie jest. Żyję i w ogóle. Trochę wiary mogliby mieć we mnie ciocia i wujek, ale znów ich troska zrozumiała była całkiem. Szłam przez jarmark, wiedziałam przecież że zaraz kogoś znajdę, Jima - z Marcelem najpewniej, albo Lidkę choć ona pewnie z nimi będzie. No nieważne, kolejny dzień leniwego bycia ze sobą, bo staż na razie Ted zawiesił coś tam remont robił, pomocy nie chciał, tylko czytać kazał. Więc oto byłam, nadal mając wspomnienie tego labiryntu z dnia wcześniej, który wszystkich jednak zaskoczył. No ale nic, ważne było że wyjść nam się udało i nic strasznego nie stało i lżej mi też nawet było. Ktoś przywitał się ze mną z boku, odwróciłam głowę unosząc ręce i wargi żeby pomachać, a potem zwolniłam kroku bo to co rozgrywało się na moich oczach - moim własnych żeby dokładniej sprawy ująć - było niczym więcej jak złodziejstwem szkaradnym. I to jeszcze czego! Pieniędzy na sieroty, kojarzyłam przecież obie z pań, rozmawiałam z nimi wcześniej. Żadna nie zauważyła co się dzieje, a ja za daleko byłam by przez gwar się przedrzeć głosem. Więc rzuciłam się biegiem. Zmniejszając dystans chwila po chwili aż w końcu ją dopadłam wyciągając rękę, żeby złapać za nadgarstek. Kto to widział! Tak w zwykły dzień brać i kraść po prostu kiedy tylu ludzi wokół. Zacisnęłam mocniej palce. Nie na mojej warcie. Pomyślałam, ale nie powiedziałam głośno.
- Weź oddaj co nie swoje, to pomyślę i może cię nigdzie nie zgłoszę. - wypaliłam do niej unosząc wyżej brodę, marszcząc oczy z powagą mocniej zaciskając palce tylko kiedy szarpnęła ręką w której trzymała NIE SWOJĄ sakiewkę. Bo jak nie to co? Miałam wyparować odważnie, ale zaskoczenie rozlało się na mojej twarzy. Stracę włosy? Będę ŁYSA? Nie umiała tego zrobić. Poza tym. POZA TYM. - SAMA MASZ RUDE KUDŁY! - uniosłam się nie zwalniając uścisku ani odrobiny. - I charakter paskudny. - dodałam do kompletu, nie przestraszy mnie, nie puszczę jej choćbym wszystkie miała stracić włosy, postanowiłam. Niektóre rzeczy po prostu trzeba było zrobić.

– Ta sakiewka jest moja. – Yulia zełgała obcej w żywe oczy i nawet nie drgnęła jej przy tym powieka. – Moja!!! – krzyknęła, znów szarpnęła ręką, ale nic z tego. Intruzka miała żelazny uchwyt kogoś, kto nie powinien wtykać nosa w nieswoje, złodziejskie sprawy.
– Grozisz mi? – rzuciła zaraz z wibrującym w głosie oskarżeniem, zmrużyła oczy. Co za flądra! – To moje pieniądze, zbieram na lekarstwo dla chorej babki! Ona umiera! I potrzebuje… leku! – dodała z pewnością nowonarodzonego oszusta. Nie mówiła jej jeszcze chyba o babci? Yulia obrzuciła nieznajomą szybkim, badawczym spojrzeniem, ale nie, nie kojarzyła tej twarzy. Nie wciskała jej zatem kitu, nie okradła, ani nie groziła. No i chyba nie podłożyła jej nigdy nogi, miała pamięć do swoich ofiar.
Świetnie. Zatem pole kłamstwa było bardzo szerokie, nieskończenie wręcz.
– To jest KASZTAN!!! – wydarła się znowu, bardzo zadowolona ze zmiany tematu z jej oczywiście nieprawdziwej profesji. – Brzydzę się złodziejstwem! I rudym! I. Oddawaj. To! – Szarpnęła się znowu, tym razem mocniej, ale gdy nie udało jej się oswobodzić, po prostu zanurkowała w dół, prosto w stronę nadgarstka dziewczyny i najzwyczajniej w świecie ją ugryzła.
Wzmianka o charakterze tylko dolała oliwy do ognia. Sakiewka upadła na ziemię, Yulia rzuciła się na nieznajomą, chcąc obłapić ją w pasie, ugryźć i kopnąć, a najlepiej wszystko na raz i wszystko jednocześnie. Wolna ręka wspięła się po ciele niedoszłej ofiary, szukając drogi do rudych kudłów, które przecież obiecała jej powyrywać, jeśli jej nie puści.
A jeśli istniał jakikolwiek obszar w którym Yulia dotrzymywała słowa, to były to groźby w większości uznawane za karalne lub zagrażające czyjemuś zdrowiu i włosom.
– Ty ruda flądro! – zawołała, gdy już przestała gryźć ją w rękę. – Dałam ci szansę żebyś sobie poszła! Chciałam być MIŁA! – Uderzyła gdzieś pięścią na oślep, szarpnęła się, wierzgnęła. Dłoń przetarła po podłożu, palce odruchowo zacisnęły się, zbierając piech. Yulia bez cienia namysłu cisnęła go w stronę wroga.
– Ale, khe! – zakrztusiła się piaskiem. – Ale nie skorzystałaś! Życie ci niemiłe?! Wracaj do domu do… – co robią normalni ludzie w domu? – …no! – dodała niezgrabnie; nagła pustka w głowie była wyjątkowo zdradziecka.

- Nie jest. - odpowiedziałam jej od razu z pewnością, bo wiedziałam jaka była prawda i nie była w stanie przekonać mnie, że jej była. - Nie! - odpowiedziałam uwieszając jej palcami jej ręki trzymając ją z całej siły, chociaż to wcale nie było takie łatwe jak mi się wydawało. Naburmuszyłam się, brwi zmużryłam groźnie. - Ostrzegam. - odcięłam się. Trwając w swym postanowieniu czując jak złość rośnie we mnie coraz bardziej. Zwłaszcza że mi tak brała i wierutnie kłamała! Przecież widziałam wszystko. WSZYSTKO. - Pieniądze NIE SĄ twoje. - odpowiedziałam niezmiennie obstając przy swoim. Trochę ruszona, tym że na to lekarstwo zbiera i tym, że babcie ma chorą. - Powiedz co jest twojej babci to spróbujemy jej pomóc! Jakiego leku potrzebuje? - odpowiedziałam z gwałtowną złością MIMO WSZYSTKO proponując pomoc. Nie byłam przecież potworem. Ale nie mogła wziąć tych pieniędzy. - Ale to nie powód by zabierać coś co do ciebie NIE NALEŻY! - zaparłam się uparłam i koniec. Nie było wymówki na to, dlaczego się zabierało coś, co nie było twoje. Koniec, kropka.
- KASZTANOWY TO CIEMNY ODCIEŃ RUDEGO!!!! - odwrzasnęłam jej nie wiedząc po co w ogóle wchodzę w dywagacje. Ale nikt nie będzie mi włosów nazywał kudłami, bo nimi nie były. Dbałam o nie, żeby były ładne i zdrowe. Na pewno nie miałam żadnych kołtunów czy coś. Z ona sama miała RUDE. - A jednak - odpowiedziałam kpiąco,. - I kradniesz i włosy masz rude! CO ZA NIEFART brzydzisz się samym sobą!!! - chociaż to akurat dobrze dość znałam; zacisnęłam mocniej rękę, czując że coraz bardziej czerwona z tej złości się robię. - NI - zaparłam się bardziej. - IE. - wypowiedziałam przez zeby które zacisnęłam, próbując przetrwać przychodząc szarpnięcie. Ale siły nie miałam zbyt wiele. Pociagnęła mnie trochę za sobą, ale nie dałam się. Co to to nie, tak łatwo nie bedzie. Odda co zabrała choćbym miała życie swoje na to wziąć i złożyć. - AŁA!!! - wypadło z moich ust, kiedy jej zęby zacisnęły się na moim nadgarstku nawet nie wiedzieć kiedy. Palce na chwilę uścisk rozluźniły, ale odrobinę, bo zacisnęłam zeby. - WARIATKA!!! - krzyknęłam na nią, wyciągając walną rękę, żeby odepchnąć jej twarz od siebie rękę układając na czole RUDOWŁOSEJ złodziejki próbując ją od siebie odepchnąć najzwyczajniej. Co ona się wścieklizny najadła? Była totalnie nieprzewidywalna.
- SAMA JESTEŚ RUDA!!!! - wykdarłam się na całe gardło. Co to była za obraza w ogóle? Stwierdzenie faktu, ale tak mnie wkurzała, że musiałam i ja się wydrzeć. - To ja byłam miła! Ty okradłaś starsze babcie dziewczyno!!! - przypomniałam jej, jakby już zapomniała o co ta afera była cała. Ale to wcale jej nie zatrzymało, bo zaczęła wierzgać i kopać i choć początkowo starłam się po prostu nie dać, to w pewnym momencie coś poszło nie tak i jedna z jej pięści uniosła się i dotarła. Do celu nie, bo waliła na ślepo, ale prosto w mój nos. Poczułam coś ciepłego na twarzy. - Ty... Ty... TY ZOŁZO ROZWALIŁAŚ MI NOS! - wykrzyczałam na nią, patrząc jak dławi się piaskiem. Jeszcze nie uciekając się do przemocy, wyciągając dłonie, żeby złapać ją znowu. Zaparłam się na nogach i ją pociągnęłam. - Idziemy. Do punktu organizacyjnego. Zgłoszę cię, chciałam załatwić to polubownie bo jest festiwal ale TY JESTEŚ NIENORMALNA. - wykrzyczałam. - AŁA! - krzyknęłam zaraz, kiedy poczułam jak szarpie mnie za włosy. O nie, o nie, nie, nie, nie, nie. Miarka się przebrała. Puściłam ją jedną ręką drugą zaciskając w pięść. Proszę bardzo, nie będę workiem do lania. Zamachnęłam się na ślepo byle w nią.

– Moja babcia jest chora na… na… – Yulia na moment ściągnęła chmurnie brwi. Cholera, nigdy nie słuchała jak starsi mądrzyli się na temat chorób i powodów dla których mogą umrzeć jutro, pojutrze lub ewentualnie za tydzień. Może coś… chwytliwego? Sama nazwa, wystarczająco dramatyczna dałaby radę? Musiało dać. Jakie były szanse, żeby smarkula znalała się na chorobach? No właśnie. Żadne!
– Naaaa gorączkę goblina-leprekonusa! – zawołała z przejęciem, jakby właśnie wpadła na olśnienie godne starożytnego naukowca. – I musi dostać złoto! Pieniądze znaczy się!
Po co ona jej się w ogóle tłumaczyła? Myśl uderzyła w Yulię z mocą tłuczka.
– Te pieniądze są mojeeeee! Nie zabierzesz mi ich, chociaż widzę, że bardzo chcesz! To jest KRADZIEŻ!!! ZŁODZIEJKA!!!
– SAMA JESTEŚ ODCIEŃ RUDEGO! – darła się dalej, bo przecież pomiędzy rudym, a kasztanowym istniała bardzo sensowna i ogromna różnica. Yulia nie mogła puścić płazem tego przyrównania, ubodło w jej honor, ubodło do żywego mięsa. Rudy, też coś. Może jeszcze miedziany?
– To ty kradniesz! I napastujesz ludzi wieczorami! Powiem… zawołam tatka! A on jest tutaj stróżem i przetrzepie ci skórę tak, że bliżej ci będzie do gumochłona niż do dziewczyny!
Słowa ledwie rozmyły się w powietrzu, a Yulia przypuściła atak na nadgarstek. Zęby zacisnęły się bezlitośnie, wgryzając w skórę i ani myślała puszczać nawet wtedy, gdy ruda próbowała ją odepchnąć. Zdawać by się mogło, że zacisnęła szczęki na wzór groźnego zwierza, że nie puści już nigdy więcej i będzie musiała ją dowlec do punktu medycznego, żeby ją odczepili, ale wtedy nastąpił niespodziewany przełom w postaci brudnego palucha w oku. Yulia wrzasnęła, skrzywiła się, złapała za oko.
– Posrało cię?! Brudnego palucha mi wsadzasz do oka?! Ja chociaż zęby myłam, to się niczym nie zarazisz!
Yulia splunęła i otarła usta rękawem.
– NIE GRYZŁAM NIGDY NIKOGO O TAK PASKUDNYM SMAKU! – wydarła się na nieznajomą, gdy ta zarzuciła jej bycie wariatką. Też coś, Amerykę odkryła. Znaczy chwila, co?
– Nikogo nie okradłam! Znalazłam to na drodze! A to TY teraz chcesz mnie okraść i wszystko zwalasz na mnie, bo rudych częściej zamykają niż kasztanowych! HA! PRZEJRZAŁAM CIĘ! – obwieściła trzeźwo, nie dbając ani trochę o to, czy była to prawda, czy może statystyki magicznej policji prezentowały się inaczej.
– MASZ ZA SWOJE!!! – Pięść znów świsnęła koło nosa rudej, ale tym razem chybiła. – TY RUDA AFERZYSTKO!!!
Kiedy ruda małpa znowu próbowała się z nią siłować i zawlec do jakiegoś głupiego punktu dla głupich ludzi, Yulia zaparła się nogami i ani myślała by się poddać. O nie. A jak jej nie puści to zaraz zaczną się bić na poważnie. Wyciągnęła ręce, pochwyciła ją za włosy, ale to był błąd, znalazła się w bezpośrednim zasięgu jej pięści i to wcale nie była dobra pozycja. Spróbowała się pochylić, wygiąć, tak jak wygiąć potrafił się Marcel, ale nic z tego. Brakowało jej sporo do jego szybkości reakcji i zwinności, więc zarobiła boleśnie pod oko.
– Zaraz. To. Wszystko. Odszczekasz! – warknęła. Dłonie zwinęła w pięści, spojrzenie z początkowego szału stało się bardziej przytomne, czujniejsze. Co ci mówił Echo, Yula? Bić się z sensem, nie marnować sił na głupie przepychanki i darcie się. No dobra.
Wystrzeliła jak żmija, w tempo dyktowane krokiem i oddechem, złapała zadymiarę w pasie i powaliła na piasek. Coś w niej, coś ukrytego głęboko pod pokładami wychowania godnego ulicznicy, nie chciało rozgrywać tej walki tak, jak zrobiłaby to w zaułku czy na Crimson. Coś w niej po prostu bardzo chciało powyrywać jej te rude kudły, powrzeszczeć, gryźć i drapać jak zdziczały zwierzak. Wbiła pazury w przedramię rudej i szarpnęła, jakby teraz sama zamierzała ją gdzieś zaciągnąć.
Merlin jeden wiedział gdzie.

Na gorączkę goblina-leprekonusa? Moje brwi uniosły się do góry w wyrazie oburzenia i niedowierzania razem z kolejnymi jej słowami. Co za banialuki konkretne.
- Nie istnieje taka choroba! - powiedziałam do niej z niezachawianą pewnością, bo choć nie wiedziałam wszystkiego, to wiedziałam że choroba w której potrzebne było złoto nie istniała po prostu.
- Świetnie, krzycz. Zaraz przyjdzie ktoś kto pilnuje porządku, nawet gardła nie będę musiała zdzierać. Wiesz co się stanie wtedy? - zapytałam jej nie puszczając ręki. - ARESZTUJĄ CIĘ. - powiedziałam do niej. Ja nie kradłam. - A wiesz co poświadczy za dowód? - kontynuowałam dalej, nikt mi nie będzie ubliżał, nie dam się zastraszyć też. - Twoje i moje wspomnienia. Jak swoich nie dasz, to moje wystarczą. - powiedziałam uśmiechając się z zadowoleniem i pewnością.
- JESTEM I JESTEM Z TEGO DUMNA. - odkrzyknęłam jej. To tak pół na pół było. W sensie, byłam dumna z tego kim byłam i w ogóle, włosy swoje na ogól lubiłam, bo były inne, ale wcale nie było łatwo rudym być. No i zastanawiałam się, czy nie wyglądałabym ładnie na przykład w blondzie, albo brązie. Ładnie, lepiej po prostu - ale może to kwestia twarzy była. Uniosłam brwi wyżej, kiedy dalej próbowała mi wmówić, że kradnę ja.
- Wołaj! - powiedziałam do niej odważnie. - No dalej. - pośpieszyłam. - Właściwie chodźmy do niego razem, chętnie mu powiem, że jego córka k r a d n i e. POD ZIEMIE SIĘ ZAPADNIE! - powiedziałam do niej, nie obawiając się w ogóle. Bo jeśli był stróżem prawa, to znał albo wujka albo Brendana, więc potem oni rozwiążą to dalej. Żaden problem, ja nie musiałam. Ważne było by sakiewka wróciła na swoje miejsce, nic więcej.
- Nie wsadzam! – zaprzeczyłam. - Pró - tłumaczyłam nadal ją odpychając. - buję cię odczepić krwiożercza bestio ode - zacisnęłam usta popychając mocniej. - mnie! - ale kolejne słowa sprawił, że zamarłam. Otworzyłam wargi w całkowitym oburzeniu otwierając też oczy. Rozwierając je i zamykając trochę.
- OBURZAJĄCE!!! NA PEWNO JESTEM SMACZNA. - odkrzyknęłam jej, założyłam bym ręce na piersi albo kazała się komuś spróbować bo na pewno okrutnie kłamała. Wredne dziewuszysko. - Jak znalazłaś na drodze to powinnaś ODDAĆ to punktu organizacyjnego. Bo to NIE NALEŻY DO CIEBIE. - wyłożyłam jej powoli jakby była o mniejszym rozumie niż to w ogóle możliwe. Każdy to wiedział. Nie brało się tego, co nie było twoje. - NAJCZĘŚCIEJ ZAMYKAJĄ WINNYCH!!! - odwrzasnęłam jej nie puszczając jej ręki w ogóle sakiewka upadła. Zerknęłam na nią i to był błąd, bo nagle zakręciło mi się w głowie i poleciała krew z nosa, po wardze, do brody. - Ała. - łzy zatańczyły mi w oczach. Ruda aferzystko?! Serio? Serio?! SERIO?! Zacisnęłam usta.
Pociągnęłam ją, nie będę się z nią na obrazy przekrzykiwać, bo już swoje powiedziałam. Ale zaparła się i nie miałam jak. Pisnęłam kiedy pociągnęła mnie za włosy i to już było za wiele. Zacisnęłam rękę jak pokazywał mi James i sama zamachnęłam się ręką.
- W. Twoich. Snach! - nie miałam co odszczekiwać. Wszystko co powiedziałam prawdą było. Samą, samiusieńką a jak miałam ginąć z rąk jakiejś wariatki i złodziejki RUDEJ do tego, to z prawdą na ustach i robiąc coś co powinno się zrobić. Trudno. Najwyżej postawią mi pomnik. Znaczy może. Raczej nie, ale nie dla chwały to robiłam tylko z powinności. Ale tego co się stało później nie spodziewałam się w ogóle. Nagle straciłam poziom gruchnęłam na plecy, plecami na ziemię i na tą nieszczęsną sakiewkę która mi się w plecy wbiła. Powietrze zacisnęło mi się w piersi. Przez chwilę całkowicie straciłam orientacje. - ZŁAŹ ZE MNIE, WARIATKO. - poleciłam jej, wyciągając ręce, żeby ją od siebie odsunąć. Była szalona. Szalona totalnie! Rzuciła się na mnie, gryzła, biła. Może to ona chora była? Oddychałam coraz ciężej. W ustach poczułam rdzawy smak własnej krwi którą się zakrztusiłam. Zakaszlałam, czując łzy w oczach. Przez chwilę zastanawiałam się, czy tam radę po różdżkę sięgnąć, ale jak odsunę którą rękę, to na bank mi walnie znów. Nie będę workiem do bicia! Nie ma szans. Tylko jak? Widziałam jak chłopaki się bili, ale teraz, w strachu i adrenalinie mieszało mi się wszystko. Walnę ją w tą pomyloną głowę to może oprzytomnieje. Zamachnęłam się od prawej strony, jak trafi to spróbuję ją z siebie rzucić, wstać, złapać za różdżkę i zaklęcie rzucić. Dobra, dobra. Tak. Wal.
Musiałam, nie chciałam umrzeć przecież.