[bylobrzydkobedzieladnie]

Bardzo cieszyłam się, że dzisiaj rozpoczyna się ten festiwal lata. Nie mogłam się doczekać i już od jakiegoś czasu szykowałam się do tej imprezy. Miałam w planach odwiedzenie jednorożców, zabawę w wianki i odkrywanie swojej przyszłości. Póki co jednak, po oficjalnym rozpoczęciu moje nogi poniosły mnie nad rozlewisko. Jak na razie byłam tutaj sama, ludzie prawdopodobnie spędzali czas przy ognisku, a mnie jakoś nie ciągnęło do tej całej arystokracji. Liczyłam na to, że spotkam tu kogoś normalnego, z kim będę mogła sobie spokojnie porozmawiać. Jednakże, nikogo tu nie było, ja czułam się dosyć pewnie, w końcu miałam torebeczkę a w niej swoją różdżkę wiec nie bałam się, że coś mi się stanie. Dzisiejszy wieczór był bardzo ciepły, dla mnie wręcz uparty. A ta woda i te kamienie wyglądały tak nieziemsko zachęcająco. Ściągnęłam więc buty i zamoczyłam swoje stopy w chłodnej wodzie. Prawdopodobnie, gdybym była inaczej wychowana, powstrzymałabym się, bo przecież nie wypada, ale nie przejmowałam się tym. Nie byłam żadną arystokratką, która musi dbać o swoją opinię. Byłam tylko Dianą, znaną z grania w Quidditcha, mogłam więcej niż inni. No i tak jak mówiłam, nikogo tutaj nie było.
A woda? Woda była cudowna, delikatnie chłodziła moje stopy, obolałe od noszenia butów. Zaczęłam skakać po kamieniach, śmiać się i rozbryzgiwać wodę na bogi. Bawiłam się świetnie i przestałam zwracać uwagę na inne rzeczy.

//Krótkie, nie umiem zaczynać

/z wejścia

Chociaż Lyra była osobą dosyć nieśmiałą, znała Glaucusa z ich spotkań na Pokątnej na tyle, że nie wahała się długo nad podejściem do niego, tym bardziej, że od czasu spotkania w herbaciarni się nie widzieli i była ciekawa, czy wszystko u niego w porządku.
- Ja także się zastanawiałam – odparła. – Jestem tutaj pierwszy raz, więc nie znam tej okolicy. Ale wybrali naprawdę przepiękne miejsce.
Rozejrzała się, zerkając na ukwieconą łąkę. Miała w torebce swój szkicownik, więc zamierzała później znaleźć jakieś spokojne miejsce i wykonać kilka szkiców, by utrwalić te widoki na papierze. Gdy wróci do domu, miała zamiar spróbować odtworzyć z pamięci przepiękny pejzaż i odwzorować go na płótnie.
- Przyszłam z Garrettem i jego narzeczoną, ale nie chciałam im przeszkadzać, dlatego gdy stracili mi się z oczu w tym tłumie, nawet nie zamierzałam ich szukać – powiedziała, poprawiając dłonią mały bukiecik zatknięty za ucho. W końcu z bratem widywała się na co dzień, więc dlaczego miałaby mu przeszkadzać w spędzeniu czasu z narzeczoną? – Jeśli i ty nie masz żadnych konkretnych planów, możemy przespacerować się razem, chociaż kawałek.
Jak na Lyrę, była to dosyć śmiała propozycja, jednak dziewczyna mimo znacznej różnicy wieku traktowała Glaucusa jak dobrego znajomego, nie obcego mężczyznę, więc na jej policzkach nawet nie pojawiły się rumieńce, jakich zwykle dostawała, kiedy rozmawiała z kimś nieznanym.
Żeby nie przedłużać, zakładam, że Glaucus i Lyra ruszyli ścieżką przed siebie, rozmawiając. Lyra miała nadzieję, że dojdą tędy do plaży, jednak ścieżka w końcu zawiodła ich nieco dalej, do dużego rozlewiska. Zapach zapewne znajdującego się niedaleko morza mieszał się z balsamiczną wonią drzew rosnących nad rzeką. Prócz samotnej, młodej dziewczyny skaczącej po zanurzonych w wodzie kamieniach kilkanaście metrów dalej, nie widziała tutaj nikogo innego.
- Tutaj też jest przepięknie! – zachwyciła się. Miała ochotę zdjąć buty i zacząć naśladować nieznajomą, jednak obejrzała się na Glaucusa, zastanawiając się, czy może sobie pozwolić przy nim na aż taką swobodę. Czy nie uzna jej za zbyt infantylną? Ostatecznie jednak zdjęła buty i położywszy je na brzegu, weszła do wody, mocząc w niej nogi, ale na tym na razie poprzestała. Wyglądała tak filigranowo i eterycznie, drobna, bledziuteńka, w kwiecistej sukience lekko poruszanej wiatrem, spływających na plecy rudych włosach i z kwiatami wsuniętymi za ucho.
Zerknęła na Glaucusa, a potem na nieznaną dziewczynę, by na końcu spojrzeć w dół, na czystą wodę obmywającą jej kostki i gładkie kamienie pod stopami.

Na początku nie zwracałam uwagi na jakieś głosy, dopiero, kiedy stały się donośniejsze, odwróciłam się w tamtą stronę. Okazało się, że jest już za późno na ucieczkę, bo oboje ludzi, kobieta i mężczyzna byli już dosyć blisko. Przystanęłam na jednym z kamieni i obserwowałam ich. Może mogło wydawać się to dosyć dziwne, ale chciałam sprawdzić, czy nie będę przeszkadzać w romantycznej przechadzce dwójki zakochanych. W każdym razie nie zaczęli się do siebie przytulać, wręcz przeciwnie, kobieta tak jak ja, ściągnęła buty i weszła do wody. Stała w tej wodzie, tak nieśmiało, a mi zrobiło się jej żal. Sądząc po urodzie, która defacto była bardzo charakterystyczna, była jedną z panien Weasley’ównek, ale jej towarzysza nie kojarzyłam.
– Śmielej! – zawołałam i przeskakując zgrabnie z kamienia na kamień, ruszyłam w jej stronę. – Twój towarzysz na pewno nie będzie miał nic przeciwko.
Byłam już na tyle blisko, że mogli spokojnie dostrzec szczegóły. Miałam na sobie długą białą suknię, która dotykała ziemi i której dolne części były już mokre od wody. Miałam rude włosy, tak jak dziewczyna, ale jej rudy był tak rudy, że chyba się nie pomyliłam strzelając w nazwisko.
Puściłam jej oczko, chwyciłam za rękę i pociągnęłam bardziej do wody. W tym miejscu sięgała już ona troszkę powyżej kostek. Skakałam z nią po kamieniach śmiejąc się radośnie, miałam nadzieję, że mój dobry humor udzieli się również i jej. Przystanęłam w końcu.
– Uf, zmęczyłam się. Dawno się tak dobrze nie bawiłam. Dobrze, że nikogo tutaj nie ma, bo byśmy były nową pożywką dla Czarownicy – zaśmiałam się znowu. – A może twój towarzysz do nas dołączy?
Miałam nadzieję, że moje zachowanie nie okazało się zbyt śmiałe i przyjmą to raczej z przymrużeniem oka. Prawdę mówiąc, miałam wrażenie, że tę dziewczynę skądś znam. Ciekawa byłam czy i oni mnie poznają, w sumie sukience, a nie stroju sportowym, mogę wyglądać zupełnie inaczej.

Cieszyłem się, że Lyra nie była w moim towarzystwie nadzwyczajnie onieśmielona, bo przyznaję, że nie potrafię zachowywać się na tyle dobrze, abym mógł kontrolować w ten sposób stosunek innych do mojej osoby. Nie lubiłem wpędzać innych w zakłopotanie czy w jakiekolwiek złe emocje. Akurat nasz odłam Traversów był tym przyjaznym, chociaż patrząc na pracę Neleusa i jego chęć zemsty mógłbym mieć poważne wątpliwości co do moich przekonań. Nie martwiłem się, wyjątek potwierdza regułę, szczególnie tak uzasadniony wyjątek. Nie mogłem mieć mu czegokolwiek za złe.
- Bywałem tu już na innych festiwalach, każdego roku są inne atrakcje. Jedynie piękno okolicy się nie zmienia - odpowiedziałem najpierw, zanim ruszyliśmy w kierunku obranym przez pannę Weasley. Postanowiłem zdać się na jej wybór, dlatego szedłem powoli w stronę, jak się za moment okazało, rozlewiska.
- Skoro spotyka się z narzeczoną, to może rzeczywiście lepiej byłoby ich zostawić. Pytanie tylko czy nie potrzebna im przyzwoitka - dodałem, pół żartem, pół serio, uśmiechając się jednak. Niby wokół było mnóstwo ludzi, ale moim zdaniem nietrudno było o jakieś ustronne miejsce. A już na pewno teraz, kiedy jeszcze nie wszyscy rozpierzchli się po zakamarkach Weymouth. Nie podejrzewałem mimo wszystko nikogo o żadne bezeceństwa!
- Oczywiście, z rozkoszą - przytakuję, kiedy już niemalże dochodzimy do punktu docelowego, jeszcze trochę rozmawiając.
- Rzeczywiście - potwierdzam i uśmiecham się szerzej. Rozglądam się dookoła, biorąc głębszy oddech w płuca. Dopiero po dłuższej chwili orientuję się, że nie jesteśmy sami. Skłaniam się płytko nieznajomej kobiecie, a potem znów patrzę wokół. Czy nikt nie patrzy, bo chyba nie wypada nam tak się rozbierać i brodzić w wodzie? A, co tam! Postanawiam w mgnieniu oka również zdjąć buty i wejść do morskiej wody. Niestety, nie udaje mi się zrobić niczego więcej, bo Lyra została porwana przez nieznajomą, która była tutaj wcześniej od nas.

Lyra nawet nie pomyślała sobie, jak to mogło wyglądać dla kogoś postronnego, i że zapewne nie powinna ot tak szwendać się z Glaucusem w miejscu, gdzie ktoś mógł ich zobaczyć i wysnuć własne wnioski na temat ich znajomości, a przecież byli tylko znajomymi, bo żadne z nich jeszcze nie wiedziało o planach swoich rodzin.
Miała nadzieję, że swój pierwszy festiwal będzie mogła zaliczyć do udanych przeżyć. Póki co podobało jej się tutaj, chłonęła widoki i już wyobrażała sobie rysunki i obrazy, jakie niedługo wyjdą spod jej rąk.
- Garrettowi też należy się trochę odpoczynku. Ma na głowie stanowczo zbyt dużo zmartwień, a teraz jeszcze to narzeczeństwo... – zagryzła lekko wargę, zastanawiając się. – Pewnie wiesz, jak to bywa w zaaranżowanych związkach, ale mam nadzieję, że będą szczęśliwi. Później spróbuję ich poszukać i zobaczyć, jak się bawią.
Nie tylko brat martwił się o nią. Lyra również martwiła się o Garretta, zwłaszcza ostatnio. Uśmiechnęła się jednak do Glaucusa, po czym zdjęła buty i weszła do rzeki. Chwilę później, zanim zdążyła odezwać się ponownie, nieoczekiwanie podeszła do nich dziewczyna, którą widzieli chwilę wcześniej. Lyra uśmiechnęła się do niej nieśmiało, wydawało jej się, że jej nie znała, chociaż z bliska wydawało jej się, że gdzieś widziała jej twarz. No i nieznajoma nie wyglądała na wiele starszą, między nimi mogło być najwyżej parę lat różnicy. Może nawet widziała ją kiedyś w Hogwarcie?
- Naprawdę? – zapytała, gdy dziewczyna chwyciła jej rękę. Lyra chyba nigdy nie potrafiłaby zdobyć się na taką śmiałość wobec obcej osoby, potrzebowała czasu, żeby poczuć się przy kimś pewniej. – No dobrze, przecież nie będę udawać, że nie mam na to ochoty.
Uśmiechnęła się nieco raźniej. Ta bardziej dziecięca część jej natury pragnęła także zacząć skakać po kamieniach i biegać w rzece, rozchlapując dookoła wodę, ale początkowo coś ją hamowało, bała się, że Glaucus uzna to za dziecinadę. Znowu zerknęła na niego, ale po chwili ostatecznie dała się skusić. Pragnienie dobrej zabawy zwyciężyło nad próbami bycia rozsądną i udawania dojrzalszej, niż była w rzeczywistości, więc po chwili także skakała po kamieniach w ślad za dziewczyną, nie przejmując się tym, że jej nie znała, albo że teraz, kiedy skończyła Hogwart i stała się panną na wydaniu, powinna bardziej dbać o robienie dobrego wrażenia, by już na samym początku nie zepsuć swojej opinii w otoczeniu. Teraz jednak poza Glaucusem i młodą dziewczyną nikt inny jej nie widział, więc szybko wyrzuciła z głowy obawy i rozluźniła się. Naprawdę nie lubiła udawać kogoś, kim wcale nie była. Pod pewnymi względami to dobrze, że na Weasleyów i tak zwracano mniejszą uwagę, zupełnie jakby przyzwyczajono się do pewnych dziwactw z ich strony.
Parę razy prawie się potknęła o omszałe głazy, jednak dała radę jakoś utrzymać równowagę. Chwilę później ze zdumieniem zauważyła, że Glaucus także zdjął buty i wszedł do wody. Uśmiechnęła się szerzej. Tym spontanicznym gestem wzbudził w niej jeszcze większą sympatię i zarazem zmniejszył wyrzuty sumienia z powodu jej własnego niestosownego, dziecinnego zachowania.
- Mi się to podoba. Też się cieszę, że nikt nas nie widzi. Tak jest... Lepiej – powiedziała, kiedy w końcu się zatrzymały. Po chwili zwróciła się w stronę Glaucusa, zachęcając, by podszedł bliżej. – Lyra Weasley – przedstawiła się w pewnym momencie, przygładzając dłonią potargane, rude włosy. Na bledziutkich na co dzień policzkach teraz widniały lekkie rumieńce. – A to mój znajomy, Glaucus. Chcieliśmy trochę odpocząć od tego ścisku na festiwalu.

Ucieszyłam się, gdy dziewczyna się rozluźniła, a i jej towarzysz wszedł do wody. Ja byłam tu przede wszystkim dlatego, aby się trochę rozerwać i pobawić. Nie miałam szlachetnych tytułów, nie musiałam się martwić o opinię na swój temat. Co mógł prorok na mój temat napisać? „Ścigająca harpii pluska się w wodzie na festiwalu! Co za skandaliczne zachowanie!” ale ja miałam to w głębokim poważaniu. Może ta pogoda i to cudownie świeże powietrze tak na mnie zadziałało?
– Oczywiście, że lepiej, że nie ma tu nikogo oprócz nas. A jak się jakiś reporter zleci, to najwyżej zwrócę na siebie jego uwagę – ponownie puściłam do niej oczko.
Gdy się przedstawiła, klasnęłam w dłonie. Gdy przedstawiła swojego partnera, udając dostojną dziewczynę dygnęłam mu delikatnie, zaraz śmiejąc się radośnie. Jakże to było do mnie nie podobne! Dobry humor w ogóle mnie nie opuszczał, a jakby go przybywało. Czułam się z tym wyśmiecinie.
– Czyli dużo się nie pomyliłam, że mam do czynienia z panną Weasley. Wasze rude włosy idzie rozpoznać na kilometr. Też mam rude, ale nie tak jak wasze – stwierdziłam. – Diana Rowston, miło mi was poznać, naprawdę.
Glaucusa znikąd nie kojarzyłam, wyglądał na dorosłego mężczyznę, więc raczej nie było mowy, abym znała go jeszcze ze szkoły. Był za to bardzo przystojny, Lyra miała niezwykłe szczęście, że udało jej się przybyć z takim mężczyzną. Ja byłam sama, ale zbytnio mi to nie przeszkadzało, przynajmniej nie musiałam zbytnio przejmować się swoim zachowaniem.
– Rozumiem. Przyszło dużo osób, prawda? Ja nawet na rozpoczęcie nie poszłam, to nie moje… klimaty – aż chciałam powiedzieć towarzystwo.
Bo prawda była taka, że unikałam arystokracji jak ognia. Moja krew, zwyczaje i pochodzenie nie zachęcało ich do spędzania wraz ze mną czasu, a jak już, to tylko dlatego, że grałam w quidditcha i ktoś mógł być moim fanem bądź fanką. A tak, to ja żyłam sobie obok nich, na pograniczu dwóch światów i było mi tak najlepiej.
– Mam nadzieję, że wam w niczym nie przeszkodziłam? – zapytałam. – Zapewne szukaliście samotności, jeżeli chcecie zostać sami, to wystarczy powiedzieć. Nie chcę się wam narzucać.
Wolałam zapytać i się upewnić, niż potem trwać w niezręcznej ciszy. Weasley’ów kojarzyłam, mieli bardzo dobry stosunek do mugoli i mugolaków, więc nie sądziłam, aby Lyra była inna. Natomiast Glaucusa kompletnie nie znałam, nie wiedziałam jaki będzie miał do mnie stosunek, może w ogóle nie będzie mnie lubił, bo jestem z harpii? Kto go tam wie. Patrzyłam więc to na nią, to na niego z zaciekawieniem.

/odpisuję szybciej, bo Glaucus chwilowo kazał pominąć swoją kolej :P

Lyra także lubiła się dobrze bawić; wciąż było w niej sporo z dziecka. Ale w jej przypadku popsucie opinii mogłoby rzutować na jej niepewną jeszcze pozycję początkującej malarki, której dalsza przyszłość zależała przede wszystkim od bogatych klientów ze starych szlachetnych rodów.
Chociaż moczenie nóg w rzece i tak było naprawdę małą rzeczą w porównaniu z tym, co zdarzało się robić innym. Lyra nie była mężatką, ledwo skończyła Hogwart, więc trudno byłoby po niej oczekiwać stateczności i dojrzałości. Zresztą... Tak naprawdę nie chciała taka być. Lepiej czuła się, kiedy było tak jak teraz i nie musiała się kryć z tym, kim jest i co sprawia jej przyjemność. Wizja prawdziwej dorosłości wciąż ją przerażała. Nie czuła się stworzona do gry pozorów. Była za bardzo Weasleyówną.
- Jesteśmy dosyć charakterystyczni. – Lyra chwyciła w palce swoje długie, rude kosmyki. Była przyzwyczajona do tego, że tak łatwo było się domyślić, z jakiej rodziny pochodziła. Zdecydowana większość Weasleyów była ruda. – Mi też miło cię poznać, Diano.
Lyrze zupełnie nie przeszkadzało pochodzenie Diany. Kojarzyła skądś jej nazwisko, ale jako że nie była na bieżąco z kwestiami powiązanymi z quidditchem, nie od razu skojarzyła ten fakt.  Przypomniała sobie jednak, że parę klas wyżej była Gryfonka o takim nazwisku.
Weasleyowie byli zresztą tolerancyjni i nie szufladkowali innych na podstawie tak stronniczego, krzywdzącego kryterium, jakim była czystość krwi. W Hogwarcie miała znajomych o naprawdę różnych statusach krwi, a w głębi duszy skrycie marzyła o poznaniu jakiegoś mugola, bo wiedziała o ich świecie żałośnie niewiele.
- Tak, bardzo dużo. Można było się naprawdę pogubić. Nawet w Hogwarcie nigdy nie widziałam tylu czarodziejów naraz – zauważyła. – Zgubiłam gdzieś mojego brata, ale napotkałam Glaucusa i postanowiliśmy kawałek się przespacerować z dala od największego zamieszania.
Zamyśliła się na moment, wpatrując w drzewa po drugiej stronie rzeki.
- Nie, nie przeszkadzasz! To raczej my zakłóciliśmy ci spokój – powiedziała szybko; nie przeszkadzała jej obecność Diany i nie zamierzała jej spławiać. – Zostań, proszę.

- Naprawdę, to była chyba najlepsza akcja jaką wykonaliśmy z Rudolfem! To się już raczej nigdy nie powtórzy, szkoda, że nie widziałaś! - kończył entuzjastycznie jakąś opowieść o dobrej współpracy między nim i Brandem na boisku, kiedy właśnie wkraczał z Clarissą na teren rozlewiska.
Jego oko i ucho od razu wyłapało obecność trzech innych czarodziejów, ale nie przejmował się nimi. Pewnie i tak nie rozumieli języka, w jakim toczył z Rookwood rozmowy. Przebiegł jedynie wzrokiem po trójce i zaświtało mu w głowie, że może nawet skądś je może kojarzyć, ale po chwili przestało mieć to dla niego jakiekolwiek znaczenie - widuje na swojej drodze codziennie mnóstwo osób, które powinien może kojarzyć, ale jest przecież znanym pałkarzem Sokołów, bez dobrze rozwiniętej zdolności zapamiętywania twarzy. Nie miał większych szans na spamiętanie chociażby dwudziestki swoich fanów, którym podpisywał kiedyś jakieś gadżety. Ludzi zapamiętywał tylko wtedy, kiedy naprawdę ich poznał i poprowadził z nimi przynajmniej trzy rozmowy.
Stanął nad wodą, w raczej dużej odległości od tamtych czarodziejów i spuścił swój wzrok po tej spokojnej tafli. Lekki chłodek muskał jego rozpalone wewnętrznym uczuciem policzki, a zapachy i dźwięki natury pozwalały mu rozkoszować się sobą w błogostanie, w jaki zapadł. Ten stan polepszała jeszcze bardziej myśl, że znajduje się w tym romantycznym miejscu właśnie z Nią.
Zapadła między nimi chwila ciszy. Bruno chciał przez moment kontemplować energię, która promieniowała z otoczenia. Przymknął oczy i uśmiechnął się nieznacznie.
W tym momencie pomyślał sobie, że chyba liczy na jakiś akt... Sympatii? To było to miejsce i ten czas, w którym pragnął, by ich usta zwarły się we francuskim - a jakże - pocałunku. Nie chciał jednak tego prowokować. Pomyślał, że jeżeli miałoby się tak stać, to tylko z ich wzajemnego, niewerbalnego porozumienia.
Mruknął przeciągle i otworzył oczy, a wziął przy tym tak głęboki haust powietrza, że aż zagwizdało mu w nosie. Potem odetchnął i zachichotał radośnie.
- Niesamowite miejsce, prawda? Dobrze, że boiska do Quidditcha nie są takie piękne, bo chyba wiecznie dostawałbym tłuczkiem z nieuwagi. - wodził wzrokiem po okolicy, aż w końcu jego wzrok natrafił na dziewczynę.
Uśmiechnął się do niej śmielej niż zazwyczaj.

Zupełnie nie pomyślałem o tym, że mogę narażać Lyrę na niezbyt przyjemne plotki. Jak by nie patrzeć, nie byliśmy ani narzeczeństwem, ani małżeństwem, dlatego chyba nie wypadało, abyśmy sami chodzili po terenach festwalu. Ostatecznie skończyło się na tym, że i tak wszędzie było mnóstwo osób, dlatego nie trzeba było biec po żadną przyzwoitkę. Szkoda, że nie pomyślałem o tym wcześniej, ale taki już jestem, że robię wszystko na żywioł. Dopiero później zastanawiam się nad konsekwencjami, albo w ogóle zaskoczony muszę się z nimi mierzyć. Ta, niezbyt szlachetna cecha, przysparzała mi wielu problemów, a także tego, że raniłem innych ludzi. Może to nie miłość była moim problemem, a właśnie ta lekkomyślność i niefrasobliwość sprawiała, że teraz musiałem leczyć rany zakorzenione gdzieś w mojej duszy? Cóż, dusza moja była akurat małym piwem, niestety, przy okazji raniłem także innych i to było w tym wszystkim najgorsze. Często czułem się naprawdę złym człowiekiem. I to, że nie patrzyłem na status krwi nie było w ogóle okolicznością łagodzącą.
- Sam osobiście nie wiem, ale w najbliższym mi otoczeniu zauważyłem, że to trudna kwestia. Garrett jest rozsądny, poradzi sobie - odparłem odnośnie brata Lyry, chcąc ją może nieco pokrzepić na duchu. Nawet, jeśli nie wyglądała na strasznie zmartwioną sytuacją życiową swojego krewnego. Przyszło mi to zgoła automatycznie.
Nie mieliśmy później więcej czasu do rozmowy, gdyż nieznajoma porwała Wesleyównę na kamyki ułożone w poprzek rozlewiska. Zaśmiałem się widząc starania obu panien z śliskimi głazami, sam zaś brodziłem po kostki w wcale nie takiej chłodnej wodzie. Lubiłem ten żywioł, ba, wręcz uwielbiałem i żałowałem trochę, że nie mogę się zanurzyć cały w odmętach tafli.
- Mnie również miło panienkę poznać - odezwałem się wreszcie i skłoniłem płytko Dianie. Powinienem sam się przedstawić, ale muszę przyznać, że wszystko wokół działo się niesamowicie szybko. Nie podejrzewałem, że moja towarzyszka da się tak szybko porwać nieznajomej osobie. Musiałem przyznać, że pomimo wszystko Rowston była energiczną i przyjaźnie nastawioną osobą, dlatego moje zdziwienie szybko zniknęło i ustąpiło zrozumieniu.
- Niestety na takich zabawach często jest mnóstwo osób - potwierdziłem, nawet, jeśli nie miało to żadnego znaczenia i nie było w żaden sposób odkrywcze. - Po prostu udaliśmy się na spacer, nie planujemy się kisić tylko i wyłącznie we własnym sosie, spokojnie - powiedziałem odnośnie kwestii przeszkadzania. Wyglądaliśmy na parę, czy co? Przecież jestem od niej dużo starszy!
Zresztą, na potwierdzenie mych słów zacząłem ochlapywać wszystkich wokół!

Nie płakałem. Nie mogłem pozwolić sobie na łzy ani ust drżenie tak jak drżały moje myśli i pulsowały i wibrowały we mnie. Mężczyzną jestem w końcu! Przyszłą głową rodu! Nawet jeśli uciekłem od niego i umrzeć mi na wygnaniu przyszło. Miałem wrażenie, że poruszałem się jak zwierze uciekające, jak zając gnający przed siebie, przed psami ujadającymi za nim. Mój spokojny acz chwiejny chód przyśpieszył i po kilkunastu metrach biegłem już i przyśpieszałem słysząc szmer za sobą czy wiatru pomruki. Nie zważałem na to, czy delikatne acz ostre, jak młodzieńcze języki, gałązki ranią mą skórę. Nie czułem tego. Były  zbyt niewielkie aby zwrócić na nie choćby uwagę, choć piekły, gdy się zatrzymałem. Piekły tak jak gardło, które łaknęło powietrza po biegu tak okropnym. Nie byłam wysportowany, biegać potrafiłem jedynie na krótkie dystansy i już brakło mi powietrza, byli też silniejszy ode mnie choć do słabych też nie należałem. Może nie wyglądam, ale farbę z tubki wycisnę i gałązkę bym złamał nawet aby nią malować po deskach i płótnach, gdybym nie słyszał płaczu drzew w około.Dyszałem, choć dla pewności zajrzałem za swe ramię czy to aby na pewno ja. Czerń pulsowała nade mną i jakby zawalić się miała. Od środka gwałcona i rozszarpywana i już miała, chciała lub nie chciała, ktoś inny chciał! Ale niebo nie runęła, a zamiast niego ja. Ugięły sie pode mną kolana i ze zmęczenia i stresu całego, którego miało nie być. Pamiętam jak sprawdzałem czy drzwi zamknąłem, czy okien uchylonych przypadkiem nie otworzyłem tak by wpić się miał we mnie i zabrać całe ukojenie, które miałem poczuć. Schowałem twarz w dłoniach jak dzieci, tylko nie płakałem jak oni płakali. Nie roniłem łez, ani nie wypowiadałem niczego. Moje ramiona nie drgały, a przynajmniej ja dreszczy nie czułem. Słuchałem szumu wody.

Rozeszliście się w pokoju. Ty poszłaś z bratem, dyskutowaliście jeszcze krótką chwilę. Upuściłaś chusteczkę, którą bawiłaś się pół wieczoru, schyliłaś po nią i kiedy wyprosotywałaś się, on już szedł rozmawiać z przyjacielem. Stoisz tam na środku zbiegowiska, targana przez tłum śpieszący z jednego miejsca na drugie. Wszyscy chodzą dość wolno, ale Tobie wydaje się to być, nadzwyczaj szybko. Cofasz się, cofasz aż docierasz do ściany lasu. Ostatni raz nasłuchujesz głosów zabawy, po czym chcesz się już stąd wydostać. Na chwilę, na moment. Przynajmniej po to, by zapalić w spokoju. Długo zajęło ci dotarcie do rozlewiska. Idziesz powoli, rozkoszując się zapadającym spokojem. Otulają cię cienie, cała ubrana na czarno wyglądem przypominasz jeden z nich. Sęk w tym, że cienie są zwykle niecielesne, a ciebie można i dotknąć i powąchać. Pachniesz magicznym papierosem o zapachu kwiatu bzu. To twoje ulubione kwiatuszki, przypominają ci jednak o czasie wiosennym, czasie nowego życia, rozkwitania, czasie naiwnym i tak bardzo do ciebie nieprzemawiającym. Nosząc tę perfumę, musisz uśmiechać się mimowolnie, bo mimo wielu sprzeczności z Twoją naturą, wiosna ma w sobie coś pięknego. Mowa tu właśnie o tej naiwności, pierwszym prawdziwym kształcie, który skrywany całą zimę, wychodzi nieśmiało by skonfrontować się ze światem. A świat się cieszy jego widokiem. Chwali jego nową drogę. Wzdychasz głęboko nabierając powietrza, oparta o jeden z iglastych wysokościomierzów. Dochodzi do sztucznie pozyskanego bzu, nuta prawdziwej ciepłej igły, ale wszystko to jest niczym przy bryzie wody, która opada w delikatnym rytmie na przymknięte powieki. Jest już dobrze, więc posyłasz uśmiech do księżyca. W jego poświacie dostrzegasz coś po chwili, gdy otwierasz oczy. To zarys sylwetki ludzkiej, tak niepasującej do otoczenia skalnego, a jednocześnie ledwo możliwej do zauważenia w jej tłumności kamulców. Nie wahasz się, idziesz w kierunku postaci. Kim jest, czy żyje, czy chce być sam? Stąpanie pomiędzy kolejnymi kamieniami sprawia ci trudność, dlatego rozkładasz ramiona. Frędzle, zdobiące szal z czarnego jedwabiu, poruszają się delikatnie. Dyndają, to wesołe słowo. Dziś jesteś wesoła, zastanawiałaś się z jakiego powodu?
Wreszcie udaje ci się podejść do osoby, starałaś się być cicho, by nie zmącić tego spokoju. Wyciągasz dłoń i kładziesz ją delikatnie na dłoniach obejmujących głowę osobnika. Są niemal ciepłe, może już długo tu tak siedzi? - Ludzie lubią komplikować sobie życie, jakby już samo w sobie nie było wystarczająco skomplikowane. Powiedz mi co cię trapi ? - mówisz cicho i zrozumiesz ciszę w odpowiedzi. Przyszłaś tu, bo wiedziałaś, że powinnaś tu przyjść. Miałaś wizję księżyca świecącego ponad głowami i niebieskich refleksów rozpływających się na wodzie. Wiesz tylko tyle, że wraz z Twoim pojawieniem się tu, może zrobić się to wszystko zbyt niezręczne. Ale nie potrafisz się opanować, żądza ciekawości dopadła cię, zjadła i teraz przemawia pod Twoją skorupą. Jeżeli ten miękki rumieniący się wkład, można uznać za skorupę bardziej niż powłokę.

Szeroko się uśmiechnęłam, gdy zapewnili mnie, że wcale im nie przeszkadzam. Bardzo się ucieszyłam, ponieważ nie chciałam spędzać tego wieczoru sama. Planowałam pojawić się tu znowu dopiero na mecz quidditcha, więc to jedyna moja okazja, aby przyjemnie spędzić ten wieczór. Nie spodziewałam się, że Glaucus zacznie nas oblewać wodą. Po piszczałam trochę, jak to każda dziewczyna, ale nie byłam żadną arystokratką, aby się za to gniewać, ba! Sama się przyłączyłam i nie będąc mu dłużna, również zaczęłam oblewać go wodą. Najwyżej pójdziemy potem do jakiegoś ogniska, albo sami go rozpalimy i się osuszymy. Nagle usłyszałam jakieś głosy, przyszli jacyś ludzie, ale byli trochę dalej od nas i chyba nie zwracali na nas większej uwagi. Zmarszczyłam oczy, wytężyłam wzrok i skupiłam się na tym mężczyźnie z brodą.
– Czy to przypadkiem nie jest Bruno? Nie wiem czy znacie, ten z sokołów. Ciekawe czy będzie grać na meczu na festiwalu. Swoją drogą, będziecie? Bo zapowiada się ciekawa zabawa. Z tego co słyszałam, tym razem Tristian Rosier ma nie grać, ostatnio na amatorskim meczu złapał znicza dosłownie w kilka chwil! Albo to było szczęście, albo talent. Szkoda, że nie gra zawodowo – stwierdziłam.
Następnie zaśmiałam się lekko zasłaniając usta i machnęłam ręką rozbawiona.
– Przepraszam, tak już mam, że jak się na jakiś temat rozgadam, to mówię i mówię i nawet nie zapytam, czy kogoś to w ogóle interesuje – zarumieniłam się.
Miałam nadzieję, że nie będą na mnie źli i nie zechcą przerwać ze mną rozmowy. Szybko, więc wytężyłam szare komórki, aby wymyśleć jakiś neutralny temat, by z nimi porozmawiać.
– Jak wam się podoba na festiwalu? Słyszałam, że mają być jednorożce. Nigdy nie widziałam jeszcze jednorożca, a wy? Ja jestem tu w ogóle pierwszy raz, nigdy mnie jakoś nie ciągnęło. – stwierdziłam.

Nawet w rozlewisku zaczęli się już pojawiać kolejni czarodzieje, najwyraźniej także próbujący uniknąć festiwalowego zgiełku, więc zapewne obecność Lyry i Glaucusa razem nie będzie się już wydawać taka podejrzana; zawsze mogli udawać, że przyszli tutaj osobno i jedynie wykorzystali zbieg okoliczności do przelotnej rozmowy nad rzeką. Swoją drogą, to straszne, że wchodząc w świat dorosłych, trzeba było uważać nawet na takie drobiazgi.
- Tak... Mam nadzieję, że tak – powiedziała do niego, uśmiechając się szerzej.
Naprawdę jej się tutaj podobało, zresztą ogólnie była pozytywnie nastawiona do festiwalu, choć z początku trochę się bała, bo jednak tego typu imprezy, gdzie przebywało dużo ludzi, nie sprzyjały jej nieśmiałości.
Później, już po tym szalonym skakaniu po kamieniach w rzece, wróciły bliżej Glaucusa, który kroczył przez wodę bliżej brzegu. Lyra znowu posłała mu lekki uśmiech, a jej policzki były mocno zarumienione od energicznego biegania po kamieniach. Mimo wszystko wciąż nie miała najlepszej formy, więc męczyła się szybciej, niż kiedyś, w czasach przed wypadkiem. Zdecydowanie musiała chwilę odpocząć, jeśli nie chciała zacząć się gorzej czuć.
Kiedy jednak Glaucus zaczął chlapać wodą, zaśmiała się głośno, także chlapiąc w jego kierunku i mocząc mu szatę. Również Diana się do nich przyłączyła, więc po chwili wszyscy mieli przemoczone ubrania. Dzień był bardzo ciepły, więc nie musieli się przejmować.
Słysząc głos Diany, także zaczęła uważniej obserwować postacie, które pojawiły się nad rozlewiskiem. Nie rozpoznała mężczyzny, o którym wspomniała młoda czarownica.
- Niestety nie jestem na bieżąco z quidditchem – rzekła, robiąc smutną minę; kojarzyła jednak, że w ostatni dzień festiwalu miał być zorganizowany mecz. I trochę żałowała, że nie miała talentu do latania na miotle. Podczas lekcji latania na pierwszym roku nie radziła sobie zbyt dobrze, więc później i zainteresowanie quidditchem znacząco przygasło, skupiła się na sztuce. – Ale też kiedyś słyszałam o tamtym meczu, chociaż na nim nie byłam. Ciekawe, jak potoczy się ten nadchodzący? Może spróbuję zajrzeć żeby chociaż popatrzeć.
Na wzmiankę o Tristanie znowu się zarumieniła; nie dalej jak kilka dni temu spotkała mężczyznę w parku, gdzie odbyli krótki spacer, podczas którego usłyszała bardzo interesującą propozycję artystyczną, nad którą zresztą wciąż rozmyślała.
Nie gniewała się, że Diana dużo mówi. Lyra zresztą należała do osób, które wolą słuchać niż same dużo mówić.
- Mnie się podoba, jest przepięknie, choć też jestem tutaj pierwszy raz. Wykonałam już kilka szkiców, koniecznie chcę namalować jakiś pejzaż tych okolic – powiedziała. - Widziałam kiedyś jednorożca w Hogwarcie, na zajęciach, ale to było dawno, kilka lat temu. Był przepiękny.
Zerknęła na Glaucusa; podejrzewała, że on w przeszłości nie raz bywał na tego typu festiwalach.

Woda była ożywcza, naprawdę ją kochałem, dlatego trochę pozwoliłem sobie na takie oto zuchwalstwa, jak oblewanie wszystkich wokół. Jak słusznie zostało zauważone, było lato, ciepło, można zatem założyć, że nic złego nam się nie stanie. Tak czy siak nie byłem za dobry w zamartwianiu się czy przewidywaniu konsekwencji podjętych działań. Bujałem trochę na wyimaginowanej łajbie pośród bezkresnego morza, tylko wtedy czując się wolnym człowiekiem bez trosk. Co zabawne, wtedy potrafiłem podejmować rozsądne decyzje, planować i układać odpowiednie strategie, szczególnie w obliczu zagrożenia. W codziennym życiu zdawałem się być bezbronnym i pozbawionym wyobraźni młodym chłopaczkiem, któremu tylko zabawa w głowie. Kto wie, może naprawdę nie potrafiłem być dorosłym i odpowiedzialnym mężczyzną? Podobno wiek to tylko cyfry, żaden wyznacznik dojrzałości.
- Nie kojarzę żadnego Bruno, za to tak, odbędzie się mecz Quidditcha. Nawet będę brał w nim udział - odpowiedziałem, niejako z dumą, chociaż bardzo obawiałem się tego sportowego spotkania. Dawno nie grałem, nie miałem pojęcia, czy wciąż wszystko pamiętam i potrafię. O kondycję się nie martwiłem, dużo przeładowywałem towaru w porcie, a także raczyłem się różnymi dyscyplinami sportowymi, ale prawda jest taka, że Quidditcha wśród nich nie było.
- Jako ścigający. Byłem ścigającym w szkolnej drużynie. Bardzo miło wspominam tamten okres, dlatego postanowiłem spróbować swoich sił i się zapisałem - dodałem jeszcze, tak gwoli wyjaśnienia. - Liczę na miły doping - powiedziałem z lekkim uśmiechem, patrząc na Lyrę. Na myśli miałem także moją małą bratanicę, którą niestety zostawiłem z nianią. Może powinienem ją odnaleźć?
- Też widziałem je co najwyżej na lekcji. Mężczyzn się boją, więc tak czy inaczej nie będę mógł za blisko podejść. Wielka szkoda - stwierdziłem już mniej wesoło.