Kuchnia

Czuła każde uderzenie serca, które tłukło się miarowo w jej piersi. Paradoksalnie zwyczajnie, spokojnie, wyznaczając rytm jej życia - jej trwania. Pieprzone, cholerne spokojne bicie, które jako jedyne słyszała w uszach, gdy kroiła ziemniaki na ćwiartki, dokładnie tak, jak mówiła jej Lyanne. Justine Tonks gotowała. Mało kto byłby w stanie w to uwierzyć. A ona skupiała się dokładnie na każdym jednym zadaniu przy przygotowywaniu obiadu pilnując by jej myśli nie zapuścił się w rejony w które za chwilę i tak miała zatopić się cała.
I jak podejrzewała - utopić się kolejny raz.
Gestem głowy wskazała mu jedynie miejsce gdy zdezorientowane pytanie wydobyło się z jego ust. Nadal skupiając się na wykonywaniu czynności. Tak zwyczajnie prozaicznych. Dopiero gdy zaczął jeść wypuściła powietrze spostrzegając, że wstrzymywała go, czekając na wyrok. Ale to nic nie znaczyło, prawda?
Pierwsza kolacja którą zrobiła dla niego własnymi dłońmi.
Pierwsza i równie możliwe, że ostatnia.
Ta ponura myśl odbierała Tonks apetyt, jednak zjadła, zostawiając go przy stole samego ze słowami, które kreśliła godzinami starając się dobrać te najbardziej odpowiednie, zastanawiając się, czy jakiekolwiek są w stanie zyskać to miano. Opierała się okiennice spoglądając na znajomy widok, na dym, który wędrował ku górze i mieszał się z powietrzem całkowicie znikając. Znów słyszała to cholernie bicie serca marząc, by w końcu usłyszeć cokolwiek innego. Jak długo tak stała obserwując dym z palonego papierosa, jakby to on wyznaczać miał kres jej świata. Świata, który znała dotychczas.
Opuściła go już raz, opuściła własne dzieci i wiedziała, że gdyby musiała podjąć się wyboru ponownie, ten pozostałby niezmiennym. Jednak to nie ona miała decydować tym razem. Zgodziła się na to.
Obiecała
Gdy jej nazwisko wybrzmiało zgasiła końcówkę papierosa odwracając w jego stronę najpierw tylko głowę. Jakby zastanawiając się, czy powinna pochodzić bliżej. Jednak gdy poprosił ją o to ruszyła w kierunku krzesła, które dla niej szykował. Nie musiał i tak by do niego podeszła. Wypuściła z płuc powietrze, sięgając do rękawów by pociągnąć je w dół tak by zakryły bandaże którymi oplecione były rany. Słodkawo gorzki zapach ziół podążał wraz z nią. Usiadła na krześle i w nawyku chciała podciągnąć nogi. Przerwała jednak w połowie, opuszczając je na ziemię. Splotła dłonie na kolanach, przez chwilę mierząc je uważnym spojrzeniem by w końcu podnieść błękitne tęczówki ku jego obliczu.
Pokręciła głową żywo, jakby chcąc zaprzeczyć, od razu powiedzieć, że nie potrzebuje ich wszystkich. Że wystarczy tylko kilka. Jednak zamarła słysząc kolejne słowa. Broda zadrgała lekko, brwi zmarszczyły się na kilka sekund, a Tonks poczuła jednocześnie rozdrażnienie i jeszcze większe niezrozumienie. Dłonie zacisnęły się mimowolnie w pięści, rozprostowała je jednak, układając płasko na kolanach.
- Wytłumacz mi cokolwiek. - poprosiła cicho, znów zaciskając dłonie tylko na kilka sekund. Czemu to sobie zrobiła. Czemu oddała mu całą, nawet złudną kontrolę. Może powinna była nie robić nic, zostawić wszystko tak jak było, pozwolić sobie na przebywanie w jego obecności. Jednak jak zwykle, sama burzyła nawet co, co było namiastką szczęścia.
-Skąd wiesz, Samuel? Skąd wiesz, na co zasługuje? - zapytała głosem drżącym z budującej się w niej złości , którą próbowała powstrzymać. Przecież sama prosiła o odpowiedzi. Czy nie wiedział? Nie był tego świadom, że nie chciała niczego innego. Że nie potrzebowała nikogo innego. Że jeśli ktoś na coś nie zasługiwał to właśnie ona, na niego. Obserwowała uważnie każdy jego gest, cicho prosząc wszechświat by nie łamał jej ponownie. Wątpiła jednak, by miał wysłuchać jej cichych próśb.
- Musi mieć jakieś znaczenie? Może potrzebuje to usłyszeć. Wojna się kiedyś skończy. Z nami albo bez, dla nich, albo dla nas. - wzruszyła ramionami i machnęła prawą ręką, jakby próbując zrzucić z siebie cokolwiek z ciężaru, który czuła. - Czy byłbyś w stanie mnie pokochać? Kiedykolwiek, obojętnie czy w tym świecie, czy tylko w opcji, która nigdy nie zaistniała. - oczy zaszkliły jej się ponownie. Odwróciła głowę wraz ze spojrzeniem w bok. Czuła się tak okropnie obnażona i bezbronna. Zaplotła dłonie na piersi chcąc się zakryć, odgrodzić, ale to nic nie zmieniło. - Czy może każda z decyzji którą podjęłam, jedynie utwierdzała cię w przekonaniu, że… - nie skończyła. Słowa nie chciały jej przejść przez usta. Wzięła wdech, a potem wypuściła powietrze. Ułożyła łokcie na kolanach a w dłoniach schowała twarz. Tylko na chwilę. Podniosła się nie potrafiąc zostać w jednej pozycji. Obeszła krzesło i na jego oparciu ułożyła dłonie zaciskając je oparciu. Może dla niego nie miało to znaczenia, może dla niej też nie powinno być. Ale potrzebowała czegoś, czego mogłaby się uczepić, na co mogłaby czekać.
Gdy wypowiedział ostatnie słowa jej oczy rozszerzyły się w zdumieniu, a wszystko co powiedział wcześniej i czego nie powiedział w ogóle zaczęło w nią uderzać. Zamrugała kilka razy, starając się odgonić piekące łzy. Przecież wiedziała. Wiedziała, że to jedna z prawdopodobniejszych opcji. nic nie zapowiadało innego obrotu sprawy. A jednak jej serce… ono wierzyło nadal, przyjmując każdy jeden cios.
I w końcu cholerne, pieprzone serce ruszyło. Pompując krew, gdy fantomowe uczucie bólu w klatce po zaklęciu z próby do niej wróciło. Pierś unosiła się to w górę, to w dół. Nierówno, szybko. Przymknęła oczy, w końcu wracając spojrzeniem w jego kierunku. W końcu wygrywając z nawiedzającym ją bólem, a może ten sam zwyczajnie ją opuścił.
- Nie wrócę do domu, Sam. Możliwe, że z tego samego powodu z którego ty każesz wrócić tam mnie. Wynajmę mieszkanie. Na te kilka dni… - głos ją zawiódł, gdy ciężka gula zeszła do jej gardła. Gdy wspomnienia powędrowały do próby naprawy anomalii którą podjęła wraz z Kieranem i późniejszej rozmowy.  - Zamieszkam z Kieranem i Jackie. - mógł jej tutaj nie chcieć. Miał do tego prawo, zgodziła się przecież przyjąć jego zdanie. Ale każde słowo które wychodziło z jej ust było ciężkie i obleczone drżeniem. Starała się zachować dumę. Jakąkolwiek. Ale jedyne o czym marzyła to chwycenie się najgorszych środków, może płaczu, może błagania by nie zostawił jej samej sobie.
Ale w jednym miał rację, dokonali wyboru. Czemu sądziła, że rzeczywistość będzie inna, niż to, co zobaczyła na Próbie? Mimo wszystko postanowiła jeszcze spróbować.
- Gdybyś mi pozwolił, Sam. - szepnęła cicho, ruszając powoli w jego kierunku, niepewnie, jakby nie jednocześnie doskonale wiedząc po co idzie, ale i bojąc się po to sięgnąć. - Gdybyś mnie dopuścił. - postąpiła kolejny krok zbliżając się bardziej. - Mogłabym być dla ciebie towarzyszką, przyjaciółką, kobietą. - jeszcze jeden i była już przy nim, spoglądając na niego z góry. - Byłabym wsparciem, zdjęła z ramion choć część ciężaru, który dźwigasz, wysłuchałabym. - uniosła dłoń, chcąc otulić nią jego policzek, dotknąć szorstkiej brody. - Pomogłoby rozładować ci napięcie. - uniosła leciutko kącik ust ku górze. Tylko na ułamek sekundy, po którym opadł na swoje miejsce. - Wiem, że po to sięgną. Możliwe, że już wiedzą. - mówiła dalej, przeraźliwie spokojnie, choć jej serce szalało całkiem. Wszak Mulciber widział ich wtedy, na pogrzebie. Czy wyciągnął jakieś wnioski, czy nie prędzej czy później mieli się dowiedzieć? Co dawało rozdzielnie się teraz, kiedy już od dawna mogli wszystko wiedzieć. Myślała inaczej niż on, może nie dostrzegała czegoś istotnego. - Ale to siła, której oni nie dostrzegają. Droga, bardziej kręta i trudniejsza też przez to. Nie byłabym sobą, gdybym nie kochała właśnie ciebie. - zakończyła milknąc, a może tamując słowa. Nadal posiadała ich w sobie zbyt wiele.

Był jej tlenem, był powietrzem bez którego nie potrafiła się obejść. Nie, inaczej. Potrafiła oddychać sama, choć ból w klatce piersiowej znacząco wskazywał na pewną trudność. Był więc jej częścią, bardziej materialną, potrzebną i ważną, a jednocześnie taką, bez której wiedziała, że jest w stanie dalej funkcjonować. Sama zaś, wolała określać go swoim sercem, bo to je właśnie jemu oddała. I nie kryła się już z tym, nie ukrywała pokątnie każdego jednego zachwytu, czy drżenia w które wprawiał jej spragnione jego bliskości ciało. Nie ukrywała uczucia, które rozlewało się w niej całej znacząc jasne spojrzenie, kiedy spotykało się z kontrastującymi, ciemnymi źrenicami.
Ale czas nie był dla nich łaskawy, postanawiając zadrwić z nich obojga, zagrać serenadę prześmiewczej melodii na nosie, prawdopodobnie lubując się w tym, czego dokonał. Nie, nie był dla nich dobry, a może oni sami nieświadomie krzywdzili siebie samych i siebie wzajemnie. Mijali się, nie potrafiąc zatrzymać w jednym dobrym momencie. W jednym, który mogłaby dla nich wszystko zmienić.
A ona? Ona była przeklęta.
Nie przez Mulcibera, który zesłał na nią widmo pod postacią Nits. Teraz przypominało to bardziej wspomnienie, krótki epizod o nic nie znaczącym wydźwięku. Przeklęła ją własna krew, a może krew jej przodków - w tym konkretnym względzie nie była jednoznacznie stwierdzić, która z odpowiedzi jest właściwie. Miała ochotę czasem zaśmiać się gorzko. Jej brudna krew, nic nie znacząca, nosiła w sobie magię. Magię, która podążała za jedną stroną jej rodziny od wieków. Miłość miała być czysta, miłość miała mieć moc. I ona miała pokochać, miała zrozumieć czystość tego uczucia, miała zrozumieć jego siłę, jednocześnie miała przynieść też zgubę. Pamiętała dokładnie w jakie słowa ubierała babcia zawsze rodzinną legendę która pośród wersów niosła jedynie prawdę i nie mogła nic poradzić na to, że gdy patrzyła dzisiaj w jego kierunku słowa wypowiadane babcinym głosem pojawiały się w jej głowie. (...) od tej pory miałyśmy kochać beznamiętnie, oddawać serce tylko jednemu mężczyźnie i nie godzić się na namiastki tego, co zwać można było prawdziwym uczuciem. Choć nigdy nie patrzymy na to płynie w żyłach, to kochając tych, których krew nazwać można było czystą, czy szlachetną na wspólne życie miałyśmy ściągać komplikacje.
Głupota, tak myślała kiedyś, za młodu, gdy razem z matką jechały do babki, gdy na miejscu spotykała Wilde i obie z małą Leanne obok siebie słuchały słów wypowiadanych przez babcię. Rodzinne legendy, nijak mające się do rzeczywistości będące jedynie chwytająca za serce opowieścią.
Dzisiaj, dzisiaj jej racjonalna strona opierała się nadal, jednak organ bijący w środku ciała zdawał się w końcu rozumieć.
Spojrzenie jasnych błękitów przeniosło się na niego, zmarszczyła lekko brwi. Jak wszystkie odpowiedzi mogły kryć się w jednej. W czym jednym mogła kryć się jedna odpowiedź. Patrzyła milcząc, próbując rozsupłać zagadkę, którą przed nią zostawił. Nie zamierzał jej odpowiedzieć, nie chciał, albo nie mógł, może w tej sposób chciał odsunąć ją jeszcze mocniej, jeszcze bardziej, nie zauważając jednak, że nic co robił nie przesuwało jej nawet o milimetr. Choć porównanie było absurdalne zakorzeniała się w miejscu swojego uczucia, wbiła w podłoże mocne korzenie i sięgnęła koroną z liści aż do nieba. Absurdalne, gdy spoglądało się na jej wzrost.
Znał ją, oczywiście że ją znał. Każdą zaletę i każdą wadę, którą bezskutecznie próbowała przed nim skryć. Wiedział, że była pewniejsza, gdy podskoczyła krótko trzy razy przed teleportacją, choć było to głupie, wiedział, że potrafiła wykonać ja i bez bzdurnych podskoków, które były niczym talizman zaklęty w ruchach. Wiedział, że zakładała włosy za uszy, a czasem nawet powietrze gdy te były spięte, gdy próbowała ukryć zdenerwowanie lub skupiała się nad czymś mocno. Wiedział, że nie robiło jej różnicy czy pije wino, czy ognistą, ale od herbaty wolała kawę, choć w niej samej więcej było mleka niż kofeiny. Że, gdy nikt nie patrzył lubiła przez pasy przechodzić, skacząc jedynie po białych. Wiedział, że potrafiła wzruszyć się w momentach, które nie roztkliwiały innych, ale i zachować zimną krew i jasność umysłu, gdy wymagała tego sytuacja. W końcu wiedział, że go kochała i wiedział też, że tak naprawdę starczyłoby jej jedno słowo w odpowiedzi na zadane pytania.
Myśli nagle zatrzymały się gwałtownie na ostatnich wyrazach, zataczając jednocześnie koło, powracając do wypowiedzianych przez niego słów.
Westchnęła lekko, kręcąc głową. Odpowiedź kryje się w jednym - jednym słowie. Drań - pomyślała, krzywiąc się lekko. Skąd miała wiedzieć, czy chodziło mu o tak, czy o nie. Sądziła, że o to pierwsze. A może znów - i tylko - miała nadzieję. Ale jego gesty, jego gesty zdawały się poświadczać za cichym potwierdzeniem którego nie chciał - a może nie mógł - wypowiedzieć głośno.
Wszystkie odpowiedzi kryją się w jednej. To zdawało się coraz jaśniejsze. Choć nie chciała jej nazywać. Tej, które naznaczyła ich ciała. Tej, na której oddali własne dusze. Jeśli jej odpowiedzi skrywały się tam, nie miała nigdy ich dostać.
Wojna nie miała się dla nich skończyć. Wiedziała, że miał rację, po tej będą następne walki do wygrania, kolejne rzeczy do zrobienia i oni sami zgodzili się na to. Nie odpowiedziała więc w końcu skrywając twarz w rękach opartych na kolanach.
W końcu odchyliła się z siłą uderzając łopatkami w oparcie krzesła. Zmierzyła go uważnym spojrzeniem.
- Dobrze. - zgodziła się w końcu jednym, odpowiadając na wszystko co padło wcześniej. Podniosła się jednak zaraz mówiąc dalej, a może wyrzucając z siebie słowa, których skrywała zbyt wiele. Zatrzymał jej dłoń nim zdążyła sięgnąć celu. Ale nie pozwolił jej cofnąć zamykając ją w objęciu. Gdy jej imię zadrgało na jego ustach poczuła jak znacząc się pragnieniem, zadrżała lekko, nie potrafiąc zapanować nad ciałem. Nie spuszczała z niego spojrzenia wyczekując - i każda sekunda oczekiwania zdawała się trwać wieczność. Wstrzymywała oddech, gdy słowa mieszały się z dotykiem, który zaciskał się mocniej, gdy jego palce splatały się z jej własnymi. Gdy przyznawał, że rzeczywiście byłaby w stanie tego dokonać. Ona, głupia, brudna, szalona, Tonks.
Bum. Bum. Zabiło z szaleńczą siłą serce, gdy przyciągał ją bliżej. Rozedrgane, nerwowe, rozpaczliwe i szczęśliwe jednocześnie, gdy na jego wargach znalazło się kolejne słowo. Słowo, które zmieniło wszystko. Które zdawało się nieść i wszystkie odpowiedzi. Które wszystkim było. Jak wszystkim był on. Kiedy zbliżała się, za jego działaniem. Jednak ruch ustał, gdy była blisko, tak blisko, że widziała dokładnie każdą pojedynczą rzęsę. Rozchyliła bezwiednie usta w szoku czując jakby dostała obuchem w głowę. Kompletnie zagubiona, nie zdołała nic zrobić, nie zdołała uciec, gdy męskie ramiona zamykały się wokół niej.
  (...) która darzyła rycerza uczuciem platonicznym, ale jednocześnie tęsknym i gorącym. Oddała mu swe serce,  jednak on nie przyjął go(...) - usłyszała znów w głowie głos babki, przygryzła dolną wargę, aż do bólu. Nie, te słowa nie niosły prawdy. Choć rozum mówił jedno, jej serce sprzeciwiało mu się. A słowa, które wypowiedział jako ostatnie owinęły się wokół niej napięły jej ciało. Stała, przymykając powieki, słuchając jego serca i wdychając zapach, który tak dobrze znała jednocześnie słysząc jak mantrę słowa które wypowiedział. Słowa, które rozpalały w niej złość.
Uniosła drżące dłonie układając je na jego klatce i odpychając się. Wyrywając z objęć, które były dla niej wszystkim. Cofnęła się o krok nie podnosząc wzroku, drżąc od emocji, które wypełniały ją całą. Od miłości, złości, zgody po niemy protest.
- Jesteś… - zaczęła, unosząc dłonie i kryjąc w nich twarz, przetarła nią nimi, jakby mogąc w ten sposób odnaleźć brakujące słowa. Odwróciła się, oddychając szybko, nierówno, ogniskują całą złość na krześle, na którym przed chwilą siedziała. - Niereformowalnym. - zaczęła zaciskając dłonie w pięści. Unosząc nogę, która powędrowała w kierunku krzesła, i gdy zderzała się z nim jej usta wypuściły kolejne słowo. - Kretynem. - krzesłu nic się nie stało, przesunęło się z piskiem po drewnianej podłodze i opadło na jeden bok. A ona dalej stała plecami do niego, próbując uspokoić oddech, pochylając głowę, chowając ją w ramionach, które opadły.
- Pieprzyć to. - mruknęła, odwracając się w jego kierunku. Rozedrgania, widocznie zła i poruszona jednocześnie. Patrzyła na niego, ostro, hardo z miłością której się już nie bała ale i złością, głównie na to, że sądził że ma co mu wybaczać. Nie miała, bo nie był w stanie jej do siebie zrazić. - Ja będę, Skamander. Niezmiennie. Niezależnie. Zawsze. - w głosie brzmiała pewność, które nic nie burzyło. Pewność, która potęgowała wymawianą przez nią prawdę. Będę, może nie tutaj, może nie obok - ale przy Tobie. Będę, może nie z tobą - ale dla ciebie. Będę czekać, tak jak czekałam od zawsze. I będę kochać, czy tego chcesz czy nie. - Ale dzisiaj będę egoistką, chcę zburzyć mury, chcę przejść przez wszystkie linie. - niepisane, od lat ograniczające ich samych, wytyczających jasne granice tej znajomości. - Więc tak, pieprzyć to. - powtórzyła raz jeszcze ruszając w jego kierunku. Nie pytając o pozwolenie sięgnęła do jego ust, pragnąc poczuć smak jego warg. Pragnąc by tego jednego wieczoru przyjął ją i dał je wszystko o czym marzyła od dawna. Chciała być jego, choćby tylko na kilka chwil, póki pierwszy promień słońca na naznaczy się nowym dniem. Chciała poczuć go całego i raz prawdziwie go mieć.
By zniknąć nim słońce ponownie wzejdzie nad Londynem - zgodnie z jego postanowieniem.
Tylko jej pragnienia, mogły rozbić się o niego.

- Zabroń mi. - warknęła w odpowiedzi a w oczach zatańczyło widoczne wyzwanie. Nie czekała jednak na odpowiedź, mówiła dalej. A potem zmusiła własne ciało do ruchu. Do drogi, jedynej właściwej w jej wypadku. Była zła. Była wściekła i zraniona - ale nie przez niego, a przez świat. Bo nikt jej nigdy nie powiedział, że miłość będzie tak bolała. A może tylko jej miała to w zwyczaju. Nie wiedziała, nigdy wcześniej nie kochała tak mocno, tak całkowicie. Jednocześnie gdzieś wewnątrz niej formowało się zrozumienie, nie jej własne a jego. Rozumiała co nim kieruje, choć nie wiedziała wszystkiego. Z drugiej jednak nie rozumiała tego w ogóle. Wiedziała, że razem mogli więcej, wiedziała jak wygląda jej marzenie, jakie twarze mają jej dzieci. Widziała miłość w jego i ich oczach. Wspomnienie tak ostre, tak jasne, rysujące się pod powiekami za każdym razem gdy je zamykała. Widziała też troskę i teraz, choć coraz mocniej ukrywał przed nią to, co czuł. Czuła jak coś - jakaś potężna siła, której nie znała - rozrywa ją od środka, jak ciągnie ją w dwie różne strony, boleśnie, bez skrupułów. Zmuszając do podjęcia jednego wyboru nim zostanie rozerwana całkowicie. Zmuszając do wyboru wiedząc, że żaden nie jest odpowiednim. Dlatego nie zamierzała wybierać. Zamierzała iść własną ścieżką tak, jak robiła to do tej pory.
Nie wiedziała czego się spodziewa. Nie wiedziała już, czy konkretnie chciała coś osiągnąć, czy tęskniła za nim tak bardzo, że nie potrafiła dłużej trzymać się na dystans gdy każda komórka ciała wręcz wyrywała się w jego kierunku. Pozwoliła im więc na to - pozwoliła sobie - kierując się wprost na upragnione wargi. Z początku - zdziwiona i oszołomiona, zadowolona zarazem. Smakował jabłkami, kawą i tytoniem. Oddawał jej pocałunek zachłannie, drapieżnie, wprawiając jej całe ciało w euforię. Zadrżała, gdy jego dłonie znalazły się na niej. I mruknęła cicho, gdy przyciągnął ją bliżej doskonale czując pożądanie które rozchodziło się ciepłem pod palcami. Dłonie uniosły się, najpierw oplatając twarz. Ledwie sekundy później jedna wędrowała na kark, wnikając swobodnie w kruczoczarne włosy. Druga wędrowała od góry, rozpinając guziki przy których tym razem nie zatrzymała się nawet na chwilę. Może bardziej szarpała je, szybko, nieuważnie, nerwowo, chcąc pozbyć się jak najszybciej cienkiej przeszkody blokującej dostęp do jego ciała.  Pasowała do niego, wiedziała że tak, nawet teraz, gdy bezbłędnie stawiała kolejne kroki, pozwalając się prowadzić. Plecy natrafiły na zimną ścianę, która kontrastowała z jej rozgrzanym ciałem i ciepłem jego dłoni, które wsunęły się na jej talię. Zaśmiała się krótko, gardłowo, gdy uniósł ją ku górze, ponownie łącząc usta, cichy jęk wyrwał się z gardła, znalazł się jeszcze bliżej kiedy przygwoździł ją do ściany. Nogi oplotły go szczelnie,  przyjemne ciepło rozpalało ją całą. Dłonie ochoczo badały odsłonięte kawałki ciała. Żadne zgrubienie powodowane bliznami nie zatrzymało jej ruchu, nie miały dla niej znaczenia. Odchyliła głowę, gdy jego usta zsunęły się niżej. Przygryzła wargę nie potrafiąc poradzić nic na to, że rozpuszczała się całkowicie pod jego dotykiem. Oddech przyśpieszył, szarpał się dziko, wraz z kołaczącym w piersi sercem. Pragnęła go od tak dawna, a on pragnął jej choć odsuwał ją sumiennie za każdym razem. Jego i seksu. Coś zatrąbiło na ulicy, ale w ogóle tego nie słyszała zajęta badaniem każdego zgłębienia ciała pod palcami, które jeszcze wędrowały chwilę, nim zrozumiała że coś się zmieniło.
Przerwał.
Oddychała ciężko próbując zrozumieć pozostawiona sobie zupełnie sama. Ręce przesunęły się na ramiona. Zmarszczyła brwi, nadal walcząc z pragnieniem, które kotłowało się w niej zdając się coraz bardziej niewygodne. Dopiero jej imię w jego ustach zabrzmiało znajomo.
- hmmmrrco? - wydusiła z siebie zbitkę głosek ledwie przytomnie, gdy nie docierało do niej co próbuje jej powiedzieć. Gdy wzrok nadal zasnuwała lekka mgła namiętności. Ale na zrozumienie nie musiała czekać długo. Odchyliła głowę i oparła ją o zimną ścianę. W końcu pochyliła się nad jego głową i złożyła krótki pocałunek na karku, który rozszedł się elektrycznym wstrząsem po jej ciele. Wycofywała głowę powoli. - Jesteś mój. - mruknęła cicho, nadal ogarnięta pożądaniem, co nadało jej głosu zmysłowego tembru choć wcale tego nie planowała. Sama świadomość że go podniecała, że jej pragnął wlewała w nią dziką euforię. Oddech dalej pozostawał niespokojny, ciało domagało się więcej, miała ochotę poruszyć biodrami, zachęcić mocniej, przylgnąć bardziej, nie pozwalać by zaraz znów została bez niczego. Dłonie poruszały się, delikatnie obejmując jego twarz by podciągnąć ją przed swoją. Zatopiła się w ciemnych źrenicach, a na usta wstąpił leniwy uśmiech. Dłoń zamknęła się wokół policzka, palec wskazujący drugiej wędrował od twarzy, by zaraz przesunął się po odsłoniętym torsie. Musiało go to wiele kosztować, by przerwać teraz. A może coś go otrzeźwiło, tak ją ją kiedyś guzik. Ale jeśli on beznamiętnie próbował ją odsunąć, ona mogła skorzystać z własnych atutów, by zostać choć w części. Choć na chwilę. Choć tutaj. Tym bardziej, że większość więzów, którymi się oplotła próbując zachować zimną krew i jakieś resztki godności rozmyła się pod jego dotykiem. Gdy on zamykał szczelnie dostęp do swojej każdej myśli, ona obnażyła się całkowicie. I póki nie oddał dziś jej pocałunku gdzieś dalej, wewnątrz, czuła się jak kompletna idiotka. - Chcę obiadów. - cichy głos wydobył się z jej ust. Jego bliskość ją ogłupiała, nie mogła się skupić, wzrok przesuwał się po odsłoniętym torsie i smakowitych wargach, wracając do ciemnych tęczówek. - I seksu. - warga jej drgnęła, uśmiech stał się lekko drapieżny. Musiała znaleźć gdzieś ujście, on też tego potrzebował. Oboje wiedzieli, że tak. Przysunęła twarz bliżej prawie całkowicie niwelując odległości między ich ustami. Palce przesunęły się po jego skroni, kończąc na wargach. - Na wyłączność nie chcesz żebym zaczęła wyrywać komuś zęby. Co najmniej raz w tygodniu. - wymruczała w jego usta i w dacie chodziło jej o obiady, choć kolejność wypowiadanych słów mogła na to nie wskazywać. Gdy mówiła, jej wargi czasem dotykały jego. Tak, właśnie postanowiła prowadzić pertraktacje, zyskała więcej pewności siebie, a może zaczęła walczyć o to, czego chciała. Poruszyła się leniwie, powoli z premedytacją wprawiając biodra w krótki ruch, przylgnęła do niego bardziej wyraźnie wyczuwając napięte mięśnie, całe jego ciało było gotowe do działania, a ona była równie chętna i gotowa. Dłonie przesunęły się na plecy wsuwając się pod materiał koszuli. Paznokcie powoli przesuwały się po skórze. Kusiła go świadomie, wiedząc, że za chwilę może zostawić ją kompletnie samą. Nie była pewna, czy potrafiłaby się powstrzymać przed spełnieniem tej obietnicy, gdyby dowiedziała się że postanowił zaspokoić się w ramionach innej. Choć podświadomie wiedziała, że pewnie nie zrobiłaby tego. Zraniona i zdradzona miotłaby się w sobie, pozostając na swoim miejscu. Wiernie, cierpliwie czekając. - Wyniosę się, i dam znać gdzie wylądowałam. - mówiła dalej, przesuwając spojrzeniem po ciele i lądując znów na twarzy. Nie chciała, wolała by zostać tutaj w jego ramionach. Czując co ranek ciepły pocałunek na swojej skroni. Odnajdując radość w nic nie znaczących rutynach przed którymi tak bardzo się wzbraniał. - Nie nazwę cię już więcej kretynem. - obiecała usłużnie, sam przecież chciał by nie nazywała go tak. Nie zająknęła się nawet na temat niereformowalnego. - Za tymi drzwiami, na zewnątrz, będziesz moim przyjacielem, moim przełożonym. Nauczę się kłamać tak, żeby nikt nie miał wątpliwości co do tego, że poza tym nic nas nie łączy. Będę kroczyć obok ciebie, będę podążać za twoimi wskazówkami. Nie sprzeciwię się twoim decyzjom i poleceniom - chyba, że będą pozbawione krzty sensu. Nie powiedziała tego głośno, choć znał ją na tyle dobrze by wyczytać to z ognika, który zapalił się gdzieś w spojrzeniu. Jej dłonie nie poruszały się już dziko, niecierpliwie. Były spokojne, choć całe jej ciało krzyczało, by nie zwalniać. Złapały jego twarz po obu stronach twarz, niebieskie tęczówki zatopiły się w ciemnych źrenicach, klepnęła go lekko w prawy policzek. - Jestem twoja. - pogódź się z tym, bo nigdzie się nie wybieram. Spróbuję ponownie i następny raz. I będę próbować tak długo, aż w końcu tego nie zrozumiesz. Była chaotyczna, narwana, czasem działała nim pomyślała. Wzruszały ją głupoty i wywracała się na prostej drodze. Doprowadzał ją do szewskiej pasji, do niemieszczącej się w niewielkim ciele złości, czy frustracji. I ona nie była dłużna podnosząc mu ciśnienie. Ale złość mijała jej szybko. Ale należała cała do niego. Musiał mieć tego świadomość. Zamierzała przypominać mu o tym, odpowiednio często by nie zapomniał, nawet jeśli postanowi ranić ją za każdym razem.
Należała do niego.