First topic message reminder :



[bylobrzydkobedzieladnie]

W dalszym ciągu fałszowałem jak gumochłon, ale przestałem się tym przejmować. Każdy śpiewa tak jak może - czasem lepiej, czasem gorzej. Szczęście w nieszczęściu było takie, że wśród moich kompanów niedoli wszyscy mijali się z czystymi dźwiękami i tym sposobem nikt się nie wyróżniał. Nie mogłem się nie zaśmiać, słysząc ich przyśpiewki. Nie wszystkie znałem, w zasadzie większość z nich była mi obca, ale teraz z pewnością każdą zapamiętam. I zapewne każda będzie mi się kojarzyć z tym wesołym dniem. W ogóle jestem przekonany, że wyniosę z tego festiwalu mnóstwo przyjemnych wspomnień, do których będę mógł powracać w czasie mniej radosnych dni. Dużą zasługę miała w tym Frances, która jak na zawołanie dołożyła cegiełkę do następnego miłego wspomnienia. Zaczęła śpiewać, a ja przyglądałem jej się oczarowany. I zaskoczony, bo nie spodziewałem się po niej takiego talentu, chociaż powinienem - nawet jak mówiła, miała bardzo miły dla ucha głos. - O - wyrwało mi się, kiedy skończyła, a ja uświadomiłem sobie, że dalej jej się przyglądam. - Nie wiedziałem, że tak dobrze śpiewasz! - Ożywiłem się po chwili, po czym spojrzałem na swoich towarzyszy, chcąc przez to powiedzieć: widzieliście, jest niesamowita. - Teraz już żadna przeszkoda nie będzie mi straszna - skoro poradziliśmy sobie podczas takiego zadania, to dlaczego mielibyśmy sobie nie poradzić przy pozostałych? Wątpiłem, żeby czekało nas coś trudniejszego.

Rzucam na szczęście (I poziom biegłości)
Na zdarzenie losowe rzuciła Frances!

The member 'Florean Fortescue' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 91

Westchnęła cicho, spoglądając z wdzięcznością na swojego męża. Doceniał ją i obdarzał uwagą, przekreślając wcześniejsze nieporozumienia. Evandra nie była zaślepiona miłością, pamiętała błędy, które popełnił Tristan, ale dawała im drugą szansę. Zasłużył na nią, dopatrywała się w jego troskliwości pokory, wierzyła też nie tyle w niego, co w swój urok, gotowy zmienić najgorszych ludzi w ich piękne i łagodne wersje. Uśmiechnęła się lekko, pozwalając mu prowadzić się przez labirynt. Stąpała ostrożnie, z ulgą zauważając, że podłoże labiryntu nie jest grząskim terenem. W złotych pantofelkach szło się jej wygodnie, zwłaszcza, gdy mogła wesprzeć się na ramieniu mężczyzny. – Przekonamy się – odpowiedziała nieco zadziornie, nie uśmiechało się jej używanie zaklęć, nie chciała narazić siebie i dziecka na toksyczny wpływ anomalii, ale wierzyła, że z takimi niebezpieczeństwami poradzi sobie jej mąż. Ona mogła pięknie wyglądać i uprzyjemnić mu w tę wycieczkę w nieznane. Dróżka doprowadziła ich na okrągłą polanę, na środku której stał kufer. Nie on jednak przykuł uwagę Evandry, a przywiązane do niego zwierzę. Niechętnie podeszła bliżej, krzywiąc się na widok porośniętej futerkiem kulki. – Wygląda jak bardzo tłusty szczur – powiedziała z niezadowoleniem. Lubiła zwierzęta o ile były ładne i grzeczne, a niuchacz nie wyglądał zbyt atrakcyjnie. Do tego ktoś przywiązał go paskami, zapewne mając w tym powód. Zaniepokoiła się, czy zwierzę nie jest przypadkiem niebezpieczne, ale zaufała ocenie Tristana. Znał się przecież na magicznych stworzeniach. Mocno ścisnęła dłoń Rosiera, spoglądając na uwolnionego z więzów niuchacza. Zwietrzył coś nosem, ale nie ruszył się z miejsca, postanowiła go więc po królewsku zachęcić. Im szybciej znajdą klucze do skrzyni, tym szybciej opuszczą jego brudne towarzystwo. – Rusz się, niuchaczu, znajdź klucze – pogoniła go wyniosłym, królewskim tonem, drugą dłonią wykonując rozkazujący, ponaglający gest, mający wygonić zwierzę do pracy, do jakiej się nadawało. Spoglądała na niego z niecierpliwością, przenosząc wzrok na Tristana. – Bierz się do pracy – dodała zdecydowanie, ponownie motywując istotę do rozpoczęcia kopania. Traktowała go trochę jak skrzata, nie wiedziała o magicznych stworzeniach zbyt wiele, ale była przekonana, że zwierzę ją posłucha.

Rzut na zadanie, rzut na ONMS, rzut na szczęście.

The member 'Evandra Rosier' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'k10' : 9

--------------------------------

#2 'k100' : 33

--------------------------------

#3 'k100' : 3

Westchnęła cicho, spoglądając z wdzięcznością na swojego męża. Doceniał ją i obdarzał uwagą, przekreślając wcześniejsze nieporozumienia. Evandra nie była zaślepiona miłością, pamiętała błędy, które popełnił Tristan, ale dawała im drugą szansę. Zasłużył na nią, dopatrywała się w jego troskliwości pokory, wierzyła też nie tyle w niego, co w swój urok, gotowy zmienić najgorszych ludzi w ich piękne i łagodne wersje. Uśmiechnęła się lekko, pozwalając mu prowadzić się przez labirynt. Stąpała ostrożnie, z ulgą zauważając, że podłoże labiryntu nie jest grząskim terenem. W złotych pantofelkach szło się jej wygodnie, zwłaszcza, gdy mogła wesprzeć się na ramieniu mężczyzny. – Przekonamy się – odpowiedziała nieco zadziornie, nie uśmiechało się jej używanie zaklęć, nie chciała narazić siebie i dziecka na toksyczny wpływ anomalii, ale wierzyła, że z takimi niebezpieczeństwami poradzi sobie jej mąż. Ona mogła pięknie wyglądać i uprzyjemnić mu w tę wycieczkę w nieznane. Dróżka doprowadziła ich na okrągłą polanę, na środku której stał kufer. Nie on jednak przykuł uwagę Evandry, a przywiązane do niego zwierzę. Niechętnie podeszła bliżej, krzywiąc się na widok porośniętej futerkiem kulki. – Wygląda jak bardzo tłusty szczur – powiedziała z niezadowoleniem. Lubiła zwierzęta o ile były ładne i grzeczne, a niuchacz nie wyglądał zbyt atrakcyjnie. Do tego ktoś przywiązał go paskami, zapewne mając w tym powód. Zaniepokoiła się, czy zwierzę nie jest przypadkiem niebezpieczne, ale zaufała ocenie Tristana. Znał się przecież na magicznych stworzeniach. Mocno ścisnęła dłoń Rosiera, spoglądając na uwolnionego z więzów niuchacza. Zwietrzył coś nosem, ale nie ruszył się z miejsca, postanowiła go więc po królewsku zachęcić. Im szybciej znajdą klucze do skrzyni, tym szybciej opuszczą jego brudne towarzystwo. – Rusz się, niuchaczu, znajdź klucze – pogoniła go wyniosłym, królewskim tonem, drugą dłonią wykonując rozkazujący, ponaglający gest, mający wygonić zwierzę do pracy, do jakiej się nadawało. Spoglądała na niego z niecierpliwością, przenosząc wzrok na Tristana. – Bierz się do pracy – dodała zdecydowanie, ponownie motywując istotę do rozpoczęcia kopania. Traktowała go trochę jak skrzata, nie wiedziała o magicznych stworzeniach zbyt wiele, ale była przekonana, że zwierzę ją posłucha.

Rzut na zadanie, rzut na ONMS, rzut na szczęście.

The member 'Evandra Rosier' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'k10' : 3

--------------------------------

#2 'k100' : 40

--------------------------------

#3 'k100' : 97

Stała z boku, nie przeszkadzając Anthony'emu w dopasowywaniu tabliczek do portretów. Nie odzywała się też do żadnej z osób, które, tak jak oni, trafili w to miejsce. Nie było jej sprawą, czy faktycznie wśród zebranych znalazł się ktoś z rodziny Skamandera, dlatego też po prostu milczała, dając mu myśleć. Chwilę to zajęło - a Lunara już sądziła, że mądraliński Anthony, który tak bezwstydnie sobie z niej zażartował, będzie potrafił dopasować te tabliczki nieco sprawniej! Ale nieważne, istotnym był fakt, ze finalnie mu się udało. Lunara podeszła i lekko poklepała go po ramieniu.
- No. Zuch chłopak. To w którą stronę teraz?

Rzut na szczęście

The member 'Lunara Greyback' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 83

- Zawsze tak chętnie składasz obietnice? - Była to już druga, którą snuł tego popołudnia; raczył ją pustymi frazesami, czy może rzeczywiście charakteryzował się wielkodusznością, której się po nim nie spodziwała? Ostry, rozkazujący ton Rowle'a zdradzał, iż nie zniesie sprzeciwu, a Dolohov nie łudziła się, że przysługiwał jej taki przywilej. Sukienka niczym u służki jasno plasowała ją w bezlitosnej drabinie społecznej, tak samo, jak wcześniej przez lata czynił to Durmstrang. Dostrzegała wyraźne granice, mury nie do przeskoczenia, twierdze nie do zdobycia, doskonale wpisując się w utarte schematy. Nie podnosiła głosu, nie wskrzeszała ognia – a jednaj jej postawa w niczym nie przypominała przeciętnej mieszczanki, uniżonej względem wyższych sfer i bez zająknięcia przyjmującej to, co los rzucał pod nogi. Sama pisała swoją historię, uciekając zarówno od blasku świateł, jak i od przeciętnej szarości – prosto w mrok, z którym przez lata zdążyła zawiązać komitywę.
Kapitulacja źle leżała na jej wątłej, a jednocześnie silnej sylwetce. Może gdyby nie dziesiątki klątw, które przez lata przesiąkały przez jej ciało i umysł, jej powłoka byłaby utkana z delikatnie zarysowanych mięśni, a dłonie posiadały należytą siłę. Wychował ją w końcu Durmstrang, gdzie pielęgnowano fizyczne zdolności. Przez długie lata pozostawała w tyle – i jednocześnie walczyła z własnymi ograniczeniami, udowadniając samej sobie, że była w stanie zrywać najmocniejsze pęta.
Być może winna była czuć się ofiarą – Magnus szczerzył kły, a z pyska nieomal ciekła mu strużka śliny. Nie mógł w tym wszystkim zapomnieć, że i ona miała w sobie krew drapieżnych wilków z Cheshire, a choć przypominała raczej kundla niźli samca alfę, obnażała rząd równie drapieżnych zębów.
- Chciałbyś mnie ujrzeć. - Ostro ściągnęła go na ziemię, gdy puścił wodze fantazj, wkraczając w najbardziej intymne sfery jej życia. Zwierzyła się mu przecież – studiowanie zakurzonych tomiszczy i tego, co zapomniane, sprawiało, iż jej serce biło szybciej, a oddech stawał się płytszy. Mogłaby rozpiąć przed nim wszystkie guziki swojej sukienki i nie poczułaby się tak naga, jak w chwili, gdy Rowle obserwowałby ją podczas pracy.
- Spodziewaj się zaproszenia. - Rzuciła rzeczowo, dalszą dyskusję uważając za zbędną. Nie lubiła trwonić słów, te zresztą nigdy nie stanowiły jej mocnej strony. Może nawet zazdrościła Magnusowi erudycji. Łatwości, z jaką operował mową, jak płynnie prowadził dyskusje, zapewne niejednokrotnie zyskując tym cenne grono słuchaczy. Być może był to jeden z powodów, dla którego nieustannie dążyła do weryfikacji – bo przecież mowa mogła znieść wszystko.
- Dlaczego chcesz mi cokolwiek udowadniać? - Jej podbródek ponownie uniósł się ku górze, a oczy nabiegły ciekawością, ale i chłodnym dystansem. Była przecież Nikim. Nie musiał udowadniać jej niczego, za to z powodzeniem mógł zgnieść niczym niegroźnego robaka. Krył się za tym jakiś fortel, czy może lorrowi Cheshire rzeczywiście brakowało w życiu rozrywek?
Jeśli tak – ślepy los sprawił, iz trafił pod dobry adres.
Wykazała się większą rozwagą niż Rowle; w swojej chęci dążenia do dominacj najwyraźniej zapomniał, że to ona zaciągnęła go do labiryntu i ona posiadała aspiracje, by jako pierwsza dotrzeć do środka. W porę uformowała świetlistą tarczę, która ich oboje osłoniła przed zaklęciem; zamiast kąśliwego komentarza, obdarzyła go tylko niechętnym, niemal karcącym spojrzeniem. Szaleństwo krążyło w ich obiegach krwi, jednak pozwalając mu się ponieść Dolohov nie zapominała o tym, że aby korzystać z jego uroków w pełni, należało także zachować szczyptę rozwagi.
- Dziękuję. Zapewne gdyby nie pańskie zaklęcie, nie miałabym okazji zaprezentować swoich umiejętności. - Odparła chłodno na komplement lorda, podkreślając jego udział w tej farsie. - Moje nazwisko i tak lordowi nic nie powie. - Wyjaśniła enigmatycznie, nie mając zamiaru zdobywać się na niepotrzebną kurtuazję. Wolała pozostawać w cieniu, unikać rozgłosu – zwłaszcza w towarzystwie osób wyżej urodzonych.
Obserwowała teatralną wymianę grzeczności z boku, nie chcąc stać się częścą tego przedstawienia. Wymuszone grzeczności w gronie arystokracji zawsze ją bawiły, nie rozumiała, dlaczego pośród śmietanki towarzyskiej szczerość była spychana na dalszy plan. Dolohov nie obawiała się brudów, cudzych i własnych, ani też najgorszej prawdy – wychuchane uprzejmości nigdy nie były częścią jej świata. Brutalnego, zimnego i pozbawionego skrupułów.
- Nie rozumiem, dlaczego mówisz to mnie, nie jej. - Odpowiedziała Magnusowi, bez skrupułów – i w pełni świadoma hipokryzji - podkreślając jego przezorność; mowa wikingów bywała użytecznym przywilejem, zwłaszcza w jej ojczystym kraju. - Wolałabym jednak skupić się na dotarciu do serca labiryntu, niż na infantylnej sprzeczce.
Rowle musiał wziąć jej słowa do serca, bo – w przeciwieństwie do niej – mimochodem zdołał uchwycić już trzy skrawki pergaminów. Podczas gdy on zajmował się słownymi potyczkami, Larissa ujęła jego dłoń, leniwie rozchylając silne palce, by swoimi – śmiesznie drobnymi – wykraść podpowiedzi, które zgromadził Magnus. Uczyniła to nieomal bezinwazyjnie, jak cień przenikający między snopami światła. Ostrożnie rozwinęła pergaminy, a z każdym kolejnym uśmiech na jej jaj obliczu stawał się coraz dobitniejszy. Język runiczny zdradzał jej wszystkie sekrety – była tego niemal pewna, nie mogła się mylić. Ufała swoim umiejętnościom jak niczemu innemu.
- Wiem, dokąd mamy iść. - Powiedziała dosadnie, licząc, że jej słowa zakończą tę marną komedię – a oni ruszą dalej, tak jak powinni to uczynić.

rzucam na runy

The member 'Lara Dolohov' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 5

Promień zaklęcia rozerwał więzy, a oswobodzony niuchacz potrzebował zachęty; kącik ust Tristana uniósł się lekko w górę, kiedy Evandra wydawała mu rozkazy, z których zapewne niewiele rozumiał, choć był pewien, że gdyby je zrozumiał, natychmiast rzuciłby się do pracy - miała w sobie coś wyniosłego, coś królewskiego, posłuch wobec samej siebie przyjmowała naturalnie, miała powody oczekiwać go od niewielkiego stworzenia - nawet niemądrego.
- Bardziej skrzyżowanie szczura z kaczką - stwierdził beznamiętnie, przykucając lekko obok - by zrównać się mniej więcej poziomem z dzikim stworzeniem. - Szczury przenoszą choroby, a on nie potrafiłby cię nawet ugryźć, interesują go tylko błyskotki. - Powinniście się zrozumieć, Evandra również uwielbiała blichtr, choć urodą niewątpliwie znacznie przewyższała to stworzenie. Cmoknął cicho, zwracając na siebie odwróconego kuprem niuchacza i wskazał dłonią wpierw na zamki w kufrze, potem - na rozkopaną ziemię, na końcu znacząco na Evandrę. Dalej, mały, posłuchaj pani. Prawdopodobnie to tam są klucze, których najpewniej potrzebujemy. - Masz talent, słucha cię - stwierdził, spozierając jednym okiem na półwilę, drugim - na niuchacza, który wskoczył w ziemię, gestem przypominając mu, że winien oddać klucze towarzyszącej mu kobiecie. Niuchacze nietrudno było przekonać do poszukiwania wszystkiego, co błyszczało, ale za znacznie trudniejsze uchodziło wyperswadowanie im, że winny tę rzecz oddać. Kiedy tylko mordka stworzenia wynurzyła się z rozmokłej ziemi, a Tristan dostrzegł trzymany w jego łapce klucz - przywołał go raz jeszcze gestem, zachowując spokój, który nie powinien odstraszyć zwierzęcia. Przez chwilę zastanawiał się, czy nie mógłby mu oddać okupu - dowolnej błyskotki atrakcyjniejszej od starych kluczy - ale sądził, że poradzą sobie bez tego. - Sprawdź, co jest w skrzyni - zaproponował, sięgając dłonią, przez grube fałdy sukni, jej smukłej łydki - nie wstając, by w odpowiedniej chwili móc podać Evandrze klucze bez konieczności zmuszania jej do pochylania się.

+ iv poziom onms

The member 'Tristan Rosier' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 50

Może to i dobrze, że nasze wspólne wysiłki były zbliżone zeru, przynajmniej moje policzki nie przybierają barwy dorodnego buraka. Nie szło nam to dobrze, właściwie jedno wykonanie było gorsze od drugiego... gdyby nie śpiewaczy wyczyn Frances, pewnie utknęlibyśmy już na pierwszym z wyzwań. Byłaby to nieopisana strata, zapewne labirynt kryje przed nami wiele tajemnic i wyzwań. Może magiczne stworzenia albo rośliny? To dopiero byłoby ekscytujące! - Brawo! To chyba rzeczywiście wystarczy - uśmiecham się szeroko do Jean i pozostałych, gdy wszystko wskazuje na to, że będziemy mogli przejść dalej. Panna Montgomery uratowała nas wszystkich - jak się okazuje, najwyraźniej współpraca popłaca.
Ekscytuję się na dalsze przygody, ale i szczerze cieszę, że więcej nie będę musiała podejmować nieudanych prób śpiewania - w drodze przez labirynt mogę najwyżej nucić coś pod nosem.
Spoglądam niepewnie w kierunku rozwidlenia, którędy teraz? Co na nas czeka? Czy spotkamy jeszcze którąś z par? Zdecydowanie stawiam na współpracę, ale nie ma co się łudzić, że wszyscy będą pozytywnie nastawieni do wspólnych działań. - Gotowa? - upewniam się u przyjaciółki zanim przyglądam się ponownie ścieżkom. Ciężki wybór, w końcu tylko jedna z nich jest dla nas poprawna. Z drugiej strony nie możemy wpaść na nic gorszego niż obecnie. Zdecydowanie, wszystko jest lepsze od śpiewania.

| rzut na szczęście - poziom I

The member 'Josephine Fenwick' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 98

Wejście do labiryntu przypominało Zachary'emu o egipskich ogrodach. Roztaczająca się zewsząd zieleń tworzyła niemal takie same korytarze z tym jednym wyjątkiem, iż tamto miejsce było mu doskonale znane. Tutaj nie miał pojęcia, co mógł napotkać i sama myśl o tym napawała go ekscytacją wyrażaną w lekkim uśmiechu posyłanym Inarze. Przy tak niewielu osobach pozwalał sobie na swobodę – samego siebie zadziwiając, że był do tego zdolny.
Kroki stawiane pośród żywopłotu, pośród okalającej go zieleni były dlań niemal nieme. W zupełności oddawał się wrażeniom i odgłosom natury, wsłuchując się w śpiew ptaków, uśmiechając się nieco szerzej na formułowane przez nie wersy. Przez krótką chwilę pragnął odpowiedzieć im, jednak powstrzymał się, będąc zbyt niepewnym reakcji jego towarzyszki. Wolał uniknąć rozwodzenia się na temat, który stanowił rodzinny sekret i tak też tkwił w milczeniu, aż wreszcie dostrzegł pierwsze oznaki przygody.
Zdziwił się jednak, że aż tylu z nich stanęło przed tą samą atrakcją. Przywołał nieco bardziej obojętny wyraz twarzy, niemal niewidocznym ruchem głowy witając ich wszystkich. Nie chciał czynić nic więcej i nie pragnął niczego tak bardzo, jak najszybciej uporać się tabliczkami wiszącymi nad nimi. Nie odpowiedział na prośbę współpracy, choć skinął głową z aprobatą, zerkając na Inarę tak, jakby porozumiewali się bez słów co do tej kwestii. Nie miał pojęcia, czy wyszłoby im to na dobre bratać się w taki sposób. Nikt poza nimi nie wiedział, jakie skutki mogło to przynieść. Kierowany jedynie własnym doświadczeniem zdawał sobie sprawę, że współpraca mogła się opłacić i Zachary nawet nie zdążył wyciągnąć różdżki, zmierzając zaledwie na gotową zagadkę rozpoznania dyrektorów. Choć nie chodził do Hogwartu ani do żadnej innej z magicznych szkół, nazwiska wyryte na tabliczkach wydawały się być znajome. Nie miał jednak pewności, który z portretów dyrektorów przypisać konkretnym imieniem. Potrzebował chwili, by zastanowić się i przypomnieć sobie, kto i kiedy piastował to stanowisko.

| Historia magii I poziom, odgaduję, które nazwisko na tabliczce należy do którego portretu.