First topic message reminder :



[bylobrzydkobedzieladnie]

Charlie była w szkole raczej spokojna i nie rzucała się zbytnio w oczy. Chodziła swoimi drogami jak kot i dużo się uczyła. Raczej nie została zapamiętana w sposób negatywny. To raczej Gryfoni słynęli z różnych psot i brawurowych zachowań, a także z licznych szlabanów. Charlie nie czuła do tego ciągotek i pewnie nie odnalazłaby się w tym domu; Tiara podjęła słuszną decyzję, posyłając ją do Ravenclawu, choć Hufflepuff też nie byłby dla niej zły.
Niestety zaczęła swoją przygodę z labiryntem niefortunnie, bo choć dopasowała planety bez problemu, okazało się, że przemieszczenie kul na orbity prostym zaklęciem Volitavi odrobinę ją przerosło. Ostatnia z kul znowu ani drgnęła, wciąż spoczywając na ziemi. Magia ostatnimi czasy jej nie sprzyjała, i nie była już pewna, czy to wina jej samej, czy może anomalii. Pozostawało faktem, że naprawdę musiała się za siebie wziąć, bo czasy były coraz trudniejsze, a chciała być przydatna dla Zakonu Feniksa.
- Pewnie tak – westchnęła. – Bo jak inaczej wytłumaczyć to, że nie potrafimy przenieść jednej kuli? – zastanowiła się, widząc, że tym razem i jemu nie wyszło.
Chociaż nie wierzyła w żadne żyły wodne, przesunęła się lekko, znów unosząc różdżkę.
- Volitavi – rzuciła po raz kolejny. Może tym razem magia wreszcie jej posłucha i pozwoli umieścić ostatnią planetę na swoim miejscu?

The member 'Charlene Leighton' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'k100' : 73

--------------------------------

#2 'Anomalie - CZ' :

Dobrze w takim razie, że moje myśli pozostają w sferze moich myśli. Tak jest lepiej i przyjemniej, zwłaszcza ze świadomością, że wkraczamy w nieznany nam labirynt pełen równie tajemniczej zawartości. Organizatorzy zapewniali, że niby nic nam tam nie grozi, ale ja wcale nie jestem taka pewna. Pośród magicznej roślinności może zdarzyć się dosłownie wszystko i jako zielarka jestem tego w pełni świadoma. Rowan też zdaje się taka być, skoro tak uważnie i podejrzliwie spogląda na wszystko wokół. Unoszę wyżej jedną brew i uśmiecham się może odrobinę pobłażliwie, słysząc jakże piękny pokaz wokalny siostry. Jazgocze zupełnie jak ja, chyba Sproutowie nie są stworzeni do śpiewu. Jednak mając na względzie ten piękny, nadwrażliwy kwiat nie komentuję popisów słodkiej Jarzębinki. Która absolutnie nie powinna wstydzić się swojego pięknego przydomku, ba, to po prostu jej imię i jako takie powinno być noszone z dumą, ot co. Dobrze zatem, że obie nie słyszymy nawzajem swych mrocznych myśli. Zamiast tego stoję całkiem zadowolona ignorując byłą, jednorazową randkę, przez którą zbłaźniłam się do potęgi nie wiem której. Chyba nie ma takiej, która oddałaby ogrom mojego idiotyzmu. Za to chętnie słucham o fantastycznej randce z Benem. Och, wyglądaliby razem absolutnie czarująco, szkoda, że nie potrafię na nich jakoś wpłynąć, żeby rzeczywiście tak się stało.
- W takim razie bardzo się cieszę - mówię bardzo sugestywnie, a kąciki ust drżą mi dość znacznie. Kiedy zaś zostaję zalana falą pytań unoszę brwi nie wiedząc, czy bardziej jestem skonsternowana czy rozbawiona. - Po prostu Jay i romantyzm nie chodzą ze sobą w parze - wyjaśniam uprzejmie, ale cicho, żeby jednak tego nie usłyszał. - Ale ma ogromną wiedzę i cieszę się, że przekazał nam prawdę, a nie karmił głupimi opowiastkami - rzucam, pewnie zbyt stanowczo i radykalnie, ale ja też nie widzę niczego romantycznego w spadających gwiazdach. To ludzie nadają naturze błędne znaczenia. - Naturalnie, że był miły i kulturalny. Tak i nie, nie spotykamy się przecież - dorzucam jeszcze, po czym wzruszam ramionami. Nigdy nie myślałam o koledze z pracy jako o potencjalnym partnerze i dlatego wydaje mi się to teraz mocno dziwne. I niezręczne, jak o tym rozmawiamy.
- Przyzwyczajaj się - stwierdzam bezlitośnie i klepię Rowan pocieszycielsko po plecach. Tyle jeszcze mogę zrobić nim omal nie umieram z nudów, a potem wkraczam na tereny labiryntu wraz z jej gorącą, ogniście czerwoną głową. Idziemy kawałek drogą, aż spotykamy jeszcze trzy inne pary, przy tym samym zadaniu. Mrugam intensywnie bardzo zdziwiona, ale cóż. - Możemy spróbować rozwiązać zagadkę wspólnie - proponuję przyjaźnie każdej drużynie, chociaż na dwoje arystokratów to nie liczę na pewno, oni nie bardzo mają jakiekolwiek chęci na integracje z pospólstwem. Tracę zresztą nimi zainteresowanie i koncentruję się na postawionej przed nami przeszkodzie. Kamienny cokół, a na niej portrety dyrektorów Hogwartu. Uśmiecham się dość ironicznie na ten widok, to nie powinien być większy problem. - Accio - rzucam, kierując promień różdżki na pierwszą z lewitujących nad głowami mężczyzn tabliczkę. Chcę, żeby znalazła się w naszych łapkach i żebyśmy mogły odczytać co tam jest konkretnie napisane.

The member 'Pomona Sprout' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'k100' : 23

--------------------------------

#2 'Anomalie - CZ' :

Po nieco przydługim wstępie, zabawa w końcu mogła się rozpocząć. Z Anthonym przy boku czuła się nieco pewniej, wiedziała też, że z pewnością zagadki nie będą dla nich wielkim wyzwaniem - krukoński umysł, lubujący się w nauce i rozwiązywaniu tajemnic na pewno był główną zaletą Skamandera, jako partnera do przejścia labiryntu. Choć rzecz jasna nie można było zapomnieć o tym, że i rozmówca był z niego niezgorszy.
- Och. Czyje to portrety? - być może Lunara wykazała się w tym momencie odrobiną ignoracji, ale nie można było ją winić za to, że nie zna poprzednich dyrektorów Hogwartu. Ciężko było tego wymagać od kogoś, kto nigdy tej szkoły nie widział na oczy ani specjalnie nie interesował się historią magii.
Nie trzeba było jednak być geniuszem, by domyślić się na czym polegała ta zagadka. Lunara postanowiła więc iść w ślady jednej z kobiet, na którą natknęli się z Tonym przy owych przedziwnych, plotkujących portretach.
- Accio tabliczka! - zawołała, wyciągając różdżkę.

The member 'Lunara Greyback' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'k100' : 7

--------------------------------

#2 'Anomalie - CZ' :

Uchwyciła ruch kątem oka, zanim coś musnęło rękaw jej sukienki. Błyskawicznie obróciła się w kierunku intruza, zaciskając drobne palce na rękojeści różdżki. Bystre spojrzenie ciemnych, czekoladowych oczu nie zdołało jednak dostrzec niczego, poza własnym cieniem. Dopiero po chwili, gdy zadrła podbródek ku górze, zarejestrowała beztrosko dryfujące w powietrzu skrawki pergaminu, przyjmujące strzeliste kształty. Tańczyły nad ich głowami niczym zaczepne chochliki, wręcz prosząc się o to, by odkryć ich tajemnice. Zupełnie mimowolnie rozchyliła usta i przechyliła głowę na bok, naprężając skórę na szyi; obserwowała to zjawisko przez dłuższą chwilę, a błysk w oku zdradzał, iż w głowie musiała przeprowadzać właśnie poważne kalkulacje.
- Mam nadzieję, że w Cheshire refleks jest równie pożądaną cechą jak bezwględność. - Rzuciła mu kolejne wyzwanie, patrząc na niego z ukosa, by po chwili energicznie wyciągnąć dłoń po przelatująct tuż przed jej nosem skrawek pergaminu. I dopiero teraz dostzregając, że z jednej odnogi wyłaniały się dwie sylwetki, najpewniej należące do kobiety i mężczyzny.

łapię pergamin

The member 'Lara Dolohov' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 7

Rzucenie się głową w dół historycznej przepaści uczuliło Magnusa na obcość dużo bardziej niż jego krewniaków spod wilczego herbu. Starożytne księgi wertowanie z pasją może nie udzielały odpowiedzi na miotające nim pytania i wątpliwości, lecz dały mu cenną lekcję zwaną perspektywami. Ze szczytu świat wyglądał inaczej, inaczej wyglądał z obronnej linii wąwozu. Horyzonty majaczyły na różnych płaszczyznach, a Rowle aspirował wysoko - chciał je mieć szerokie i widne. Wychowały go posępne mury Durmstrangu, gdzie nazwisko dawało przywileje oraz obowiązek wzmożonego wysiłku; Lara zakosztowała smaku tego podziału, a wcześniej musnęła ją rosyjska musztra w ostrym klimacie Tundry. Musiał uważać: tęgie zimy zahartowały dziewczęce ciało, a sroga dyscyplina zamku utwardziła charakter. Cenił te przymioty, windując je ponad uprzedzenia do gorszej krwi. Ostatecznie była jedną z nich, nawet jeśli zbrukaną, nawet jeśli urodziła ją zwykła suka, którą z rozkoszą podał Ramseyowi na talerzu. Kupił sobie tym przychylność dwóch Mulciberów, a samo pokrewieństwo dawało Magnusowi podstawy do pretensji wobec młodziutkiej Dolohov. Czarna owca jego rodu spłodziła nad wyraz udane potomstwo - Larę oceniał co prawda z przymrużeniem czyjego oka, ale to była tylko próba. Mogła go zadziwić, mogła też rozczarować, czego w gruncie rzeczy nie chciał. Zaczął pokładać w niej nadzieję, jak Ikar w swoich skrzydłach. Spalimy się razem, Laro?
-Nie pierdol - burknął wulgarnie, brak sposobu był metodą, a sarkastyczny strzał poniżej pasa znacząco utrudni konwersację na wyższych szczeblach. Formalności zostawiał na biurku, a pierwszych razy nie chciał kojarzyć z gabinetem. Użycie przeciwko niemu jego własnej broni (obosieczny miecz Damoklesa?) mógł pochwalić radosnym pieniem, lecz szczerze zaniepokoił się jej wykorzystaniem. Do cna perfidnym: rosyjska dziewka nie robiła przecież nic ponad dokładnego spełnienia zalecenia lorda Cheshire.
-Nie poprzestałybym na tym - uzupełnił, mierzył dalej, płotki zostawiał amatorom, dobrze bawiąc się tylko przy polowaniu na grubego zwierza. Licha (żadna?) warstwa tłuszczu Dolohov zmyliłaby bogów, ale nie mogła zmylić jego - mam silną wolę, lecz nie opieram się przed ciekawością, kiedy eksponujesz się z tak nachalną nonszalancją - rzucił lekko, bo Lara nie mudiała się wysilać, aby wzmożyć jego czujność. Na życzenie: przezroczysta albo przerzucona na drugi biegun, z którego jej ostre rysy przebijały skórę wraz z jej pchronną warstwą.
- Brawurowe? Mów dalej - zachęcił niewzruszony. Jeśli sądziła, że go zawstydzi - myliła się. Jeśli chciała rozsierdzić - fatalanie chybiła. Na sumieniu Rowle'a nie odbiła się reprymenda nestora, więc słowa Dolohov jedynie połaskotały wypielęgnowane ego. Karmione wybiórczymi określeniami.
-Selwynowi smak krwi wyciekającej z ust dobrze zrobi. A mi brakło obdrapanych knykci. Mam trzydzieści pięć lat i pracę za biurkiem. Czy to dzisiejsza młodzież nie posiada ikry, czy ja trzymam się lepiej niż niejeden młodzik? - zakpił, unosząc krzaczastą brew i zdejmując z ramion amarantową pelerynę, by zaprezentować w pełni szczupłe barki i zapadniętą klatkę piersiową. Nie budował pomnika fizycznej kultury, bliższy był mu od zawsze atramentowy, skraplany na pergaminie. Wytrwałość odcinał od siły - chłodne noce w Tower potraktował jak przygodę i lekcję, niezwykle cenną. Żył o chlebie i wodzie, aurą wykreował mur dzielący go od przebrzydłych szumowin: pokora i świadomość, że poradzi sobie zawsze i nic go nie złamie.
-Nie poprosisz - uciął stanowczo, zatrzymując się, by zerknąć na nią z góry, chociaż wyrównał społeczny poziom i znurzył piedestał, na który wypchnięto go w chwili urodzenia. Miała mądre oczy, czaiła się w nich przezorność, więc bez zawahania wygłaszał swoją opinię - fakt - nie zmarnujesz tak swojego życzenia - uśmiechnął się bezczelnie, wyzwaniem sprawi mu przyjemność, lecz niedokonanie niemożliwego nie zaświadczy o jego porażce, lecz o jej lekkomyślności. Wiązała z nim plany? Zapraszała do dzielenia skóry na niedźwiedziu? Nie mówił nie, lecz póki co wywędrował w ślepą uliczkę, alienując się od zgiełku a zbliżając do czarnej sukienki.
-Istnieją baśnie ze złym zakończeniem. Takie, w których ojciec obcina córce ręce, a macocha bestialsko morduje pasierba i podaje swemu mężowi gulasz z jego syna. Takie, które ustawiają świat na kolumnach prawideł czystej krwi. Takie, które były mitami i biblią, brutalne i święte. Kto wierzy w baśnie, Laro Dolohov? - sprowokował, mierząc swe kroki z tymi drobniejszymi, jakie stawiała w ślad za nim. Przystrzyżona koronka żywopłotu zamknęła ich w roślinnej trumnie - powrót na rodzinne łono, kto wie, może spoczną w jednym grobowcu, jeśli jakiś młody szalony Rowle ogłupieje dla swej kuzyneczki?
-A jednak - zaprzeczył, wychylając się zza rogu i dostrzegając parę, mniej osobliwą niż oni sami. Szlachetna dwójka, Ulysses i ruda jak wiewiórka panna, która pewnie miała wspólne geny z jednym czy drugim z ryżych zdrajców - niech wygra lepszy - zacytował, skinąwszy głowę Ollivanderowi. Laro, nie potrzeba nam pomocy, spiszmy się w tej konkurencji. Papierowy samolocik mało dyskretnie otarł się o jego skroń i już-już ulatywał, gdy Magnus prędko wyciągnął po niego swą dłoń. Miał dość refleksu, by schwytać Larę, czy poradzi sobie i z tą zabaweczką?

The member 'Magnus Rowle' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'k100' : 86

--------------------------------

#2 'k10' : 10

Przemierzali zielone korytarze natrafiając ostatecznie na pierwszą na ich drodze zagadkę. Anthonego rozbawiła niewiedza swojej towarzyszki, jednak nie dał sobie po tego poznać. Splótł za to ręce za siebie i z powagą wyjaśnił jej że to co widzi to:
- To portrety kierowców Błędnego Rycerza którzy nie potrącili w czasie swej służby żadnego pieszego. To bardzo wyjątkowe. Wymaga uhonorowania - ostatecznie uśmiechnął się w nieco lisi sposób. Widząc niepowodzenie swojej towarzyszki sam sięgnął po swoją różdżkę nie chcąc tracić czasu bo przecież:
- Z tego co wiem konkurencje polegają na rywalizacji. Kooperacja pomimo iż sprzyjająca każdej stronie raczej nie pozwoli wyłonić lepszego. To by mijało się z celem więc - niech wygra najlepszy - powiedział jej rezygnując z jej propozycji. Nigdy nie lubił prac polegających na wspólnym przygotowywaniu referatów, sprawozdań. Poza tym był tutaj chcąc się przekonać czy da radę rozwiązać zagadkę sam, ewentualnie w przydzielonym towarzystwie - Accio! - wywołał kierując magiczny patyk w stronę portretu licząc na efekt.

The member 'Anthony Skamander' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'k100' : 13

--------------------------------

#2 'Anomalie - CZ' :

Zmarszczyła lekko brwi, kiedy Anthony odpowiedział na jej pytanie. I chociaż nawet brew mu nie zadrgała, Lunara spojrzała na niego nieco podejrzliwym wzrokiem. Cóż, Błędny Rycerz na pewno rozbijał się po ulicach Anglii jak szalony, ale jakoś nie podejrzewała, by kierowców, którzy za swojej kariery nikogo nie potrącili, honorowano właśnie w ten sposób. Z resztą, coś za elegancko wyglądali ci czarodzieje na obrazach!
Nie odrzekła jednak ani słowa, nie dając mu jednocześnie znać, czy mu uwierzyła, czy też nie. Widząc, że i jemu się nie powiodło, ponownie uniosła swoją różdżkę.
- Accio!

The member 'Lunara Greyback' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'k100' : 45

--------------------------------

#2 'Anomalie - CZ' :

- Pierwszy raz w życiu jechałam Błędnym Rycerzem, to dość paskudny sposób transportu, szczególnie gdy wszyscy razem wybierają się na festiwal - rozcieram bolące żebra, które zostały potraktowane łokciem niepozornej, kościstej staruszki. Jak czytałam w prasie, a potem przekonałam się na własnej skórze, zawirowania związane z magią były wystarczającym utrapieniem bez zwichrowanej teleportacji i szwankującej sieci fiuu. Jeśli sytuacja nie ulegnie zmianie, może warto będzie nauczyć się jazdy mugolskimi samochodami? Nieomal prycham na samą myśl o tym ekscentrycznym pomyśle godnym samego Jamiego, który z zamkniętymi oczami potrafi rozpoznać marki samochodów. Za każdym razem nie mogę się nadziwić, ileż to on wie o świecie niemagicznych.
Długo nie musimy czekać na rozpoczęcie, by nie przerywać prowadzącemu nie wdaje się w zbyt żarliwą dyskusję dotyczącą zmiennego działania zaklęcia. Po wkroczeniu do labiryntu, nie możemy zabłądzić, wiedzie nas tylko jedna droga, dłuższą chwilę biegnąca bez żadnych rozwidleń. Rozglądam się po bokach, z każdym krokiem coraz mniej pewnie, jak gdyby cisza miała w sobie coś niepokojącego, a za rogu mógłby wyskoczyć na nas jakiś magiczny stwór. To dopiero byłoby ciekawe! Spodziewam się magicznych wyzwań, a pierwsze z nich czeka na naszą parę tuż za rogiem, tylko, że nie w takiej formie jakiej bym chciała. Mina mi rzednie w momencie. Przyglądam się niepewnie Jean, część podejrzanych wspomnień świadczy o tym, że i moja towarzyszka jest równie mocna w głosie, co i ja. Fałszowałyśmy wspólnie hymn Hogwartu podczas większości uczt rozpoczynających rok szkolny. Cóż, wszystko wskazuje na to, że urządzimy tutaj mały koncert zarzynanych kotów - nie ma co ukrywać, jeśli nie ma się głosu a na ucho nadepnął buchorożec, to nagle nie nauczy się człowiek śpiewać. Spoglądam jeszcze niepewnie po pozostałych osobach, które dotarły do tego samego miejsca innym z wejść. Podejmuję za nieznanym sobie mężczyzną (Anthony), mając nadzieję, że Jean, Frances i Floreana - których kojarzę ze spotkań Zakonu - przyłączą się do naszego duetu. W końcu co dwa głosy to nie jeden, a kilka to w ogóle zaczyna robić się cudownie… Wspólnie może uda nam się przejść dalej.



| Śpiew poziom 0 (-50 do rzutu)