Kuchnia

Nie docierały do mnie słowa Leanne. Paniczny strach wziął górę i nie byłem w stanie oderwać spojrzenia od wciąż elektryzujących się dłoni, ani przestać myśleć o tym, że zaraz stanie się coś jeszcze gorszego. Wręcz boleśnie wciskałem się plecami w swój kąt pomieszczenia oddychając szybko i płytko. Magia... magia mnie zaatakuje...
Jakby z oddali dotarło do mnie echo słów dziewczyny i spowodowało, że faktycznie oderwałem spojrzenie od wszechobecnych iskierek na mojej skórze i zatrzymałem na niej. Przerażone spojrzenie spojrzenie teraz już niemal całkiem czarnych oczu (wina rozszerzonych źrenic). Już w porządku? Nie wydawało mi się... Nic nie było w porządku.
- Nie zbliżaj się! - pisnąłem nie wierząc własnym oczom, kiedy postanowiła zrobić kilka kroków w moją stronę. Przecież zaraz jej się stanie krzywda! Nie posłuchała. Zamiast tego zabrała się za... herbatę! I to tak jak gdyby nigdy nic. Kompletnie nie mogłem tego pojąć: przecież w każdej chwili mogłem znów ją porazić prądem! Starałem sam się odsunąć jeszcze dalej, ale skutecznie uniemożliwiały mi to ściany.
Lea była opanowana i zachowywała się tak... zwyczajnie. Nie przejęła się też szczególnie, kiedy nieopatrznie zbliżyła się na tyle, że znów zaatakowały ją iskierki przeskakujące po mojej skórze. Sam się skrzywiłem na ten widok, ale Lea zdawała się tego zupełnie nie zauważyć. Może miała rację? Może to nie było nic takiego?
Nie zbliżyłem się jednak do herbaty... za to zacząłem obserwować jak znów się krząta po kuchni. Jak jeszcze chwilę wcześniej. I słuchać jak mówi o suszu herbaty! Nie chciało mi się pomieścić w głowie to jak spokojnie podeszła do tego wszystkiego, ale... chyba i mi przechodziła panika. Nie wiem czy to dzięki jej nastawieniu, czy zajęciu mnie rozmową... a może to połączenie jednego i drugiego.
Odetchnąłem cicho, spróbowałem rozluźnić napięte do granic możliwości mięśnie, ale to już nie bardzo mi się udało.
- Ja... sam nie wiem - odezwałem się w końcu, zmuszając myśli do powędrowania w przeszłość. - Od zawsze fascynowały mnie gwiazdy i nocne niebo, lubiłem się w nie gapić i rozpoznawać poszczególne konstelacje... ale traktowałem to raczej jako zabawę czy hobby - nieświadomie się rozluźniłem, mój głos stał się spokojniejszy, a z oczu zniknęło to przerażenie, które jeszcze przed chwilą mną władało. - Kiedyś za karę musiałem chodzić z moim profesorem fizyki na uniwersytet... dowiedziałem się, że tak naprawdę niewiele wiemy o kosmosie, że cały czas jest badany, że nie ma dowodów na to ani jak wszechświat powstał ani czy kiedyś się skończy... o gwiazdach w sumie też można się dowiedzieć więcej. To mi się tak strasznie spodobało. To cały wszechświat do zbadania - uśmiechnąłem się lekko rozmarzony. Na chwilę znów przeniosłem się do tamtych czasów, do szkoły, do Kingsleya, taty... prawie zapomniałem, że właśnie raziłem ludzi prądem.
Jej kolejne pytanie wyrwało mnie z zadumy. Pokręciłem głową.
- Nie dożyję tego - odparłem. - Na szczęście Słońce jeszcze długo będzie nam świecić - uśmiechnąłem się do niej pokrzepiająco - faktycznie, jego koniec jest nieuchronny... - ściszyłem lekko głos - ale może nim nastąpi, ktoś kiedyś zobaczy w kosmosie planetę podobną do naszej Ziemi i znajdzie sposób, żeby przenieść tam ludzi - uśmiechnąłem się jeszcze odrobinę szerzej. W końcu właśnie po to badało się kosmos, prawda? I to było w tym wszystkim najlepsze.
Zdążyłem się już rozluźnić zupełnie i prawie zapomnieć o anomalii, choć kiedy sięgałem po swój kubek herbaty to tak, by nie zmniejszyć odległości do Leanne. Tak... na wszelki wypadek.

The member 'Louis Bott' has done the following action : Rzut kością

---

'Anomalie - DN' :

Przystawiłem kubek do ust, ale zanim się napiłem, uniosłem wyżej brwi słysząc jej słowa. Tylko mi się wydawało czy wyczułem w nich chłód? Zresztą nieważne, nie spodziewałem się, że usłyszę coś takiego właśnie od niej. W zasadzie nie wiem czemu - jej poglądy podzielali ludzie także ze świata nauk o kosmosie. Tak samo jak podzielone były zdania co do Teorii Wielkiego Wybuchu, tak samo było w kwestii podróży międzyplanetarnej... ale o ile jeszcze byłem w stanie zrozumieć tych, którzy nie wierzyli w jakąś teorię (w końcu to tylko teoria), o tyle nie mogłem pojąć, jak można wykluczać coś, co w przyszłości może być do zrealizowania, bo... czemu nie? Nauka, metody i narzędzia wciąż się rozwijają...
Poza tym... "czego nie możemy sięgnąć"? Mimowolnie uśmiechnąłem się na te słowa. Doskonale pamiętałem karteczkę zostawioną mi przez Kingsley'a, kiedy wyjeżdżał. "Jeszcze sięgniesz gwiazd" - tak napisał. Tym bardziej słowa Leanne wydały mi się zabawne.
- A mi się wydaje, że jedno wcale nie wyklucza drugiego - odparłem. - Można badać naszą planetę i jednocześnie badać też nasz Księżyc, Słońce, układ słoneczny, Drogę Mleczną, inne galaktyki i cały wszechświat. Co więcej, myślę, że właśnie badanie kosmosu pomaga nam w badaniu Ziemi - kiwnąłem głową, ot tak, żeby zasygnalizować jej, że warto się nad tym zastanowić. - Gdyby nie badanie kosmosu, ludzie do tej pory sądziliby, że Ziemia jest płaska, a Słońce krąży wokół niej... a to tylko jeden z miliona przykładów - podsunąłem. Napiłem się też w końcu herbaty zauważając, że iskierek na mojej skórze jest już zdecydowanie mniej. Może mi przechodzi, kto wie?
Spochmurniałem tylko kiedy wspomniała o "powrocie do nauki". No tak, prawie zapomniałem, że być może nawet od marca nie było mnie na uczelni. Jest maj... a w czerwcu egzaminy. Jeśli się stąd szybko nie wyrwę... jeśli nie wrócę na uczelnię... wyrzucą mnie. Nieprzyjemnie ścisnęło mnie gdzieś w okolicach żołądka. Nie odpowiedziałem jej, za to powtórnie napiłem się herbaty. Ostatnia iskierka przeskoczyła pomiędzy moimi palcami i zniknęła. Mrowienie ciała powoli zaczęło ustępować.
A jak to za karę? Ech, stare dzieje...
- Wtedy byłem głupim gówniarzem - odpowiedziałem uśmiechając się krzywo i wzruszając ramionami. - Chciałem rzucić szkołę w cholerę... i pewnie bym to zrobił, gdyby nie to, że miałem profesorowi nosić mapy nieba i inne pierdoły na salę wykładową - wyjaśniłem. Przez chwilę przyglądałem się jak wsadza warzywa do piekarnika.
- A jaką ty masz pasję? - zagadnąłem. Mrowienie zniknęło tak samo jak iskierki.

The member 'Louis Bott' has done the following action : Rzut kością

---

'Anomalie - DN' :

Szczerze mówiąc, nie bardzo wiedziałem o co Leanne chodzi tak do końca. No bo co ma piernik do wiatraka? Sugerowała, że nagle powinienem zająć się geologią czy inną biologią? I to koniecznie tą ziemską! Bezsensu. Jasne, że z pewnością Ziemia kryła jeszcze wiele tajemnic... ale przecież nie musieli ich rozwiązywać wszyscy jak jeden mąż. Moim zdaniem to właśnie dobrze, że każdy miał jakiś swój zakres zainteresowań i swoje zagadki do rozgryzienia. A że nasza planeta jest traktowana po macoszemu...?
- Czy ja wiem...? - podrapałem się po głowie i zamyśliłem. Fakt, nie interesowałem się jakoś szczególnie tymi tematami, ale... - przecież tyle jest fizyków, biologów, archeologów, chemików, geologów... W zasadzie wszystkie inne nauki prócz tych z "astro-" przed nazwą tyczą się Ziemi... a jest ich stokroć więcej niż tych o kosmosie... tak mi się przynajmniej wydaje - odparłem. Bynajmniej nie miałem zamiaru się z nią kłócić, to w końcu tylko dyskusja... ale nadal nie rozumiałem dlaczego tyle było w niej żalu o badanie kosmosu. Czy może wciąż jej chodziło o te podróże międzyplanetarne? Nie byłem pewien.
"Komu miały służyć te informacje?" O tym, że Ziemia jednak nie jest płaska, że krąży wokół Słońca, że nie jest jedyną planetą we wszechświecie i jak przebiega ewolucja gwiazd? Pewnie nie powinno, ale to pytanie mnie uraziło. Czy Leanne właśnie sugerowała, że jedna nauka jest mniej istotna od innej? (Dokładniej: astronomia, astrofizyka i kosmologia są mniej istotne). Niezbyt to chwalebne i miłe z jej strony, ale nie dałem nic po sobie pokazać. Przecież nie będę się dąsać jak dziecko o to, że ktoś uważa moją pasję za "marnotrawstwo czasu", bez przesady. Każdy miał prawo do własnego zdania, a ja nie zamierzałem swojego zmieniać w tym temacie, więc chyba wszystko było na swoim miejscu.
Tylko kiedy sama zaczęła opowiadać o tym czym się zajmuje, musiałem ukryć szeroki uśmiech za kubkiem, z którego się napiłem. Już nie chciałem mówić, że kosmologia, to też historia i to między innymi naszej planety, a pobudki w nocy i spanie w dzień są mi aż za dobrze znane. Nie chciałem wywoływać burzy, a miałem wrażenie, że tak by się stało, gdybym o tym wspomniał.
Wystarczyło, że o tym pomyślałem, a Lea ruszyła w moją stronę i w pierwszej chwili sądziłem, że zauważyła to moje rozbawienie i jeszcze rozsierdzona sprzeda mi liścia prosto w twarz za nabijanie się z niej. Kiedy ja wcale się nie nabijałem!
Nie zdążyłem jednak zareagować w jakikolwiek sposób, a dziewczyna już znalazła się przy mnie... i chwyciła mnie za wolną od kubka rękę. To mnie trochę zbiło z tropu. Cóż, zdziwiło mnie jeszcze bardziej, kiedy oddała mi swoją bransoletkę. Nawet nie bardzo wiedziałem co odpowiedzieć na taki gest. Chciałem się więc uśmiechnąć, ale nagle tak zaczął mnie swędzieć nos...! Jedną rękę trzymała Lea, w drugiej miałem kubek i nijak nie mogłem się podrapać, więc tylko zacząłem się marszczyć, lekko krzywić i trochę nim poruszać, żeby chociaż w ten sposób sobie ulżyć. Miałem nadzieję, że nie odebrała tego jako reakcję na sprezentowanie mi bransoletki, zresztą... teraz już miałem gorsze problemy.
Dziewczyna się ode mnie odsunęła, a nos przestał mnie swędzieć jak za dotknięciem cza... od razu. Nie mniej jednak jej mina nie zwiastowała niczego dobrego. Coś było nie tak, wyczułem to momentalnie. O co jej chodziło? I jeszcze to wyglądanie uroczo... Mina momentalnie mi zrzedła, odstawiłem w końcu kubek na blat, bransoletkę zresztą też i chwyciłem się za nos... to znaczy... to jeszcze przed chwilą był nos.
- Co...? C-co się stało?! - oczywiście, że spanikowałem. Mój nos zmienił kształt! Był dużo szerszy i płasko zakończony i... Spojrzałem w swoje odbicie w szybkie.
...BYŁ ŚWIŃSKIM RYJKIEM!
Wydałem z siebie zduszony okrzyk z powrotem zasłaniając nos... to coś dłońmi.
- Twoim zdaniem to jest urocze?! - niemal wykrzyknąłem, na szczęście dłonie przy twarzy skutecznie to stłumiły. Mi nie było ani trochę do śmiechu, wręcz przeciwnie: znów byłem przerażony. Po pierwsze: że mój nos, ot tak, postanowił całkowicie zmienić kształt, a po drugie: A JEŚLI MI TAK ZOSTANIE?! Na wszystkie spadające gwiazdy, to był ŚWIŃSKI RYJEK!
Chyba Leanne nie zdziwiło to, że w pierwszej chwili nie miałem głowy do historii opowiadanych przez jej mamę. Za bardzo byłem zaaferowany swoim nosem (kto by nie był na moim miejscu?). Dopiero po kilku minutach niezrozumiałego lamentowania w zasłaniające mi nos i usta dłonie i rzucania wokół przerażonym spojrzeniem, zdołałem się opanować na tyle by płaczliwie wyjęczeć:
- Co to za historia?
Może chociaż na chwilę odwróci moją uwagę od tego, co miałem na twarzy...? Ponoć nadzieja matką głupich, ale co począć? W każdym razie nie miałem zamiaru odsuwać dłoni od nosa, dopóki nie wróci do swojej pierwotnej formy. Choćbym miał już zostać z tymi rękami przy twarzy do końca życia.
I oby ta opowieść nie była o świńskich ryjkach.


(1/5 tur)

The member 'Louis Bott' has done the following action : Rzut kością

---

'Anomalie - DN' :

Nie tu było w co wierzyć, kiedy mówiła, że świński ryjek na mojej twarzy jest uroczy. To wręcz absolutnie nie żadna kwestia wiary: widziałem to na własne oczy i wiedziałem, że nie było w tym niczego uroczego. Znaczy w zasadzie to kwestia gustu... ale to nie zmieniało faktu, że mój pod tym względem był nie do nagięcia.
Chyba od tego wszystkiego (a może nie od tego?) rozbolała mnie głowa. I jakby tego było mało, zaraz potem usłyszałem huk i kubek, który jeszcze przed chwilą odstawiłem na blat, eksplodował posyłając swoje odłamki we wszystkie strony. To już znałem, a jednak i tak podskoczyłem przestraszony i znów zacząłem wciskać się w swój kąt kuchni pojękując cicho i rzucając przerażonym spojrzeniem wokół jakbym tylko czekał aż kolejny przedmiot wybuchnie. Nie puściłem przy tym świńskiego ryjka ani na jeden moment.
I nagle przed oczami znów pojawiła się Leanne chwytając mnie mocno za przedramiona. Coś mówiła, ale jej słowa docierały do mnie jak w spowolnionym tempie. Kątem oka dostrzegłem strużkę krwi.
- Lea, twoja ręka! - patrzyłem przestraszony to na nią, to na szkarłatną ciecz. Chciałem pomóc, chciałem przestać robić te wszystkie rzeczy, chciałem... chciałem tyle rzeczy, a byłem zdolny tylko stać w tym kącie jak kołek cały zesztywniały i trzymać się za świński ryjek. I ja kiedyś chciałem być jednym z Rycerzy Okrągłego Stołu?
Zatrząsłem się walcząc sam ze sobą. Postanowiła sprzątać? A jej ręka? I to zraniona przeze mnie?
Kazała mi stać i się nie ruszać, tak? Zrobiłem niepewny krok w przód, potem następny. Odsłoniłem swój nowy, iście groteskowy "nos", kiedy podszedłem do jednej z szafek, żeby zacząć w niej szperać. Była wysoko, ale to nie dlatego miałem problem z wyciągnięciem jakiegoś bandaża czy innego opatrunku. Po prostu tak trzęsły mi się ręce. Ignorowałem to. Mocno zaciskałem wargi tak, że zamieniły się w cienką, bladą kreskę i dzielnie starałem się zapanować nad drżeniem... i strachem. Szło słabo, ale zawsze.
Jej słowa docierają do mnie jakby z oddali, ale słucham opowieść o chłopcu, kiedy wyciągam z szafki wszystkie potrzebne rzeczy. Nie znam się specjalnie na pierwszej pomocy i bandażowaniu, ale opatrzenie skaleczenia nie powinno być jakąś strasznie trudną sztuką.
Podszedłem do Lei i nie zważając na to, że zajęta była zamiataniem, zatrzymałem ją chwytając za miotłę, by zaraz spokojnie wyciągnąć jej trzonek z jej dłoni i odstawić przedmiot na bok. Wszystko to bez słowa, bo, szczerze mówiąc, ledwo nad sobą panowałem. Dość stanowczo zaciągnąłem ją do zlewu, że przepłukać skaleczenie bieżącą wodą, delikatnie osuszyć i zacząć owijać rękę gazą.
- I co było dalej? - wydusiłem w końcu z siebie, choć z trudem.

The member 'Louis Bott' has done the following action : Rzut kością

---

'Anomalie - DN' :

Zaczęła się powoli do tego przyzwyczajać: do nieuporządkowanego chaosu stanowiącego jej nową codzienność, do nieustannego czuwania w gotowości na odparcie ataku, do ciągłego minimalizowania strat wywołanych przez kolejne katastrofy. Z jednej strony był to stan rzeczy przerażający; poczucie nieustającego niebezpieczeństwa, którego kiedyś tak bardzo się obawiała, wicher wdzierający się jak gdyby nigdy nic w mury jej dotychczas bezpiecznej przystani; z drugiej – było coś dobrego w fakcie, że przełamana została pełna napięcia bezczynność, że nie była już dłużej bezradna. Zagrożenie nie stanowiło już czającego się na horyzoncie nieznanego, zamiast tego przyjmując formę realną, bliską, namacalną; z ranami potrafiła sobie poradzić, źle rzucone zaklęcia była w stanie odwrócić, a prawdziwe problemy miały to do siebie, że dało się je rozwiązać. To umiała, tego uczyła się przez lata szkolenia i pracy, w tym czuła się właściwie – nawet jeżeli dreszcz niepokoju wciąż przebiegał jej po plecach, gdy z impetem lądowała przed nią niosąca list sowa.
Wiadomość od Leanne zastała ją w połowie drogi powrotnej do domu, nie potrzebowała więc wiele czasu, żeby tam dotrzeć – kilka minut, może dziesięć, może piętnaście; wbiegła po prowadzących na piętro schodkach najszybciej jak mogła, przeskakując po dwa jednocześnie i prawie potykając się na zakręcie. Naprędce skreślone słowa nie powiedziały jej wiele, ale też nie musiały – Margaux obdarzona była wystarczająco rozwiniętą wyobraźnią, żeby zarysować sobie całkiem prawdopodobny obraz tego, co zastać miała w mieszkaniu. I zbytnio się nie pomyliła; dwa kroki w przedpokoju, trzy w maleńkim salonie i już widziała ślady pobojowiska – coś, co chyba miało być obiadem paliło się na kuchence, blat zaścielony był resztkami kubka i rubinowymi kroplami krwi, gdzieś z boku leżała odrzucona miotła, a na środku podłogi siedziała młodsza siostra jej najlepszej przyjaciółki, z nieprzytomnym Louisem opartym częściowo o jej kolana. Co się stało? zamarło jej na ustach, przecież nie musiała pytać; to nie był pierwszy pokaz anomalii, z całą pewnością też nie ostatni. – Przybiegłam najszybciej, jak mogłam – powiedziała zamiast tego, bez zbędnych wstępów zabierając się do pracy. Zsunęła z ramion płaszcz, odwiesiła torbę na oparcie krzesła i prawie nieświadomie wyłączyła gaz pod kopcącym garnkiem, po czym również uklęknęła na zamiecionej do połowy podłodze, podwijając rękawy grubego swetra. Różdżkę już miała w ręku, a gdy przytykała ją do jasnego czoła mężczyzny, w jej gestach dało się wyczuć tylko lekkie zawahanie. – Surgito – mruknęła, a gdy tylko w jej palcach zawibrowała znajoma magia, dodała jeszcze: – Paxo Horribilis.
Odczekała chwilę, obserwując uważnie skutki zaklęć – anomalie sprawiały, że niczego nie mogła być już pewna – i dopiero później przenosząc spojrzenie na Leanne. – W porządku? – zapytała, uważnie śledząc wzrokiem jej sylwetkę w poszukiwaniu ewentualnych obrażeń. Zatrzymała się na czerwieniącej się ręce. – Pokaż, trzeba będzie to odkazić – dodała cicho, dopiero teraz pozwalając sobie na uśmiech. Ciepły, szczery; przeznaczony dla tych, którym ufała najbardziej.

The member 'Margaux Vance' has done the following action : Rzut kością

---

'Anomalie - CZ' :

The member 'Margaux Vance' has done the following action : Rzut kością

---

'Anomalie - CZ' :