Kuchnia

Szara ulica zasnuta szarą mgłą i zalewana szarymi strugami deszczu z szarych chmur. Za szybą nie widziałem żadnego innego koloru prócz mieszanki bieli i czerni w różnym natężeniu. Dziwnie, jak na starej fotografii. Ruchomej, starej fotografii. Jak na fotografii cza...
Drgnąłem, kiedy cisza znienacka została (dość brutalnie zresztą) przerwana. Zmarszczyłem brwi, kiedy wraz z ciszą uleciała także ostatnia z moich myśli. Może to i lepiej? Odwróciłem się, by stanąć oko w oko z długowłosą blondynką. To znaczy "oko w oko" to za dużo powiedziane - unikałem kontaktu wzrokowego. Uśmiechała się i nawet wypowiedziała moje imię. Znałem ją? Ach, tak...
- Lea - moje wargi drgnęły i wygięły się w lekkim uśmiechu. Trochę nienaturalnym, jakbym uczył się uśmiechania na nowo, ale kiepsko mi to wychodziło. Ten uśmiech nie sięgał moich przygasłych oczu, ale może dziewczyna tego nie zauważyła, bo spuściłem wzrok przyglądając się nagle wyjątkowo interesującej podłodze.
Ach, zapytała jak się czuję, przypomniałem sobie z lekkim opóźnieniem.
- W sumie to nie wiem - odparłem zgodnie z prawdą. Czułem się jak we śnie, tylko takim dziwacznym i nie niosącym ukojenia i odpoczynku. Wciąż było to jednak lepsze od prawdziwego spania. Nieważne jak bardzo zmęczony i otępiały byłem w tym momencie. Czy ten kształt na podłodze układa się w konstelację? Tylko jak ona się nazywała...?
Słowo "głodny" momentalnie wyrwało mnie z zamyślenia. Nawet podniosłem głowę i w końcu spojrzałem na Leanne zupełnie zapominając o unikaniu kontaktu wzrokowego. Ożywiłem się, bo właśnie w tym momencie uzmysłowiłem sobie, że faktycznie jestem straszliwie głodny. Nawet moje spojrzenie stało się trochę trzeźwiejsze.
Mruknąłem cicho pod nosem, że owszem, mógłbym coś zjeść, ale na pytanie "co?", zrobiłem dość zagubioną minę. W zasadzie, to było mi wszystko jedno co.
Przez chwilę przyglądałem się jak dziewczyna krząta się po kuchni, a sam wycofałem się w kąt, by jej w tym nie zawadzać. Co do pomagania zaś... nie byłem pewien czy to dobry pomysł, ale w sumie faktycznie to lepsze od gapienia się na świat za szybą, nie?
- Mhm - przytaknąłem więc, nie dodając, że słaby ze mnie kucharz. To znaczy potrafiłem przyrządzić jajka na trzydzieści trzy sposoby... ale na tym moje kulinarne zdolności się kończyły. Liczyłem jednak na to, że Leanne po prostu da mi coś konkretnego do zrobienia, z czym sobie poradzę.
- Co zrobimy? - zapytałem po chwili przyglądania się jej poszukiwaniom składników do... posiłku. W zasadzie nie byłem pewien na jaki posiłek była aktualnie pora, ale to chyba nie miało znaczenia.

The member 'Louis Bott' has done the following action : Rzut kością

---

'Anomalie - DN' :

Miałem jej pomóc w tym buszowaniu po szafkach? Ja?
Nie ruszyłem się z miejsca wciąż tylko obserwując krzątającą się żywo po kuchni Leanne.
Szczerze mówiąc, choć mogłem, ba, czasami wręcz powinienem korzystać z kuchni Just i Margaux, to nigdy tego nie zrobiłem. Nie, żeby sobie przygotować coś do jedzenia w każdym razie. Już zaparzanie herbaty było burzeniem tego ładu i porządku, który tu panował. Czułem się wtedy jak intruz. Mimo, że starałem się wszystko ułożyć na swoje miejsce - tam, gdzie było, to jednak miałem wrażenie, że zrobiłem coś nikczemnego, że naruszyłem równowagę i za to stanie mi się coś złego. Nie wiedziałem czemu, to przeczucie po prostu siedziało mi gdzieś tam z tyłu w głowie. W każdym razie przez to wszystko, jeśli miałem znaleźć w kuchni coś konkretnego, to byłem w niej bardziej zagubiony niż Lea mogła być kiedykolwiek.
A jednak drgnąłem, kiedy wspomniała o cebuli. Wiedziałem gdzie była, ha! A przynajmniej tak mi się wydawało. Oderwałem w końcu stopy od podłogi (nie, wcale nie zdążyłem wrosnąć w ten swój kąt) i schyliłem się pod zlew, żeby wyciągnąć z czeluści szafki dwie dorodne cebule. Położyłem je sztywno i bez najmniejszych emocji na blacie tam, gdzie leżały inne warzywa znalezione przez dziewczynę.
Czego jeszcze potrzebowała? Nie mogłem sobie przypomnieć, ale szybko zaprzestałem nawet prób: herbata. Herbatę umiałem zrobić. Tak więc posłusznie wziąłem w swe łapy czajnik (teraz już bez najmniejszych oporów) i napełniłem go wodą, by już po chwili nastawić ją, żeby się zagotowała. Wbiłem wzrok w czajnik stojąc nad nim sztywno i nienaturalnie wręcz nieruchomo. Nie zareagowałem też na pierwsze z jej pytań, chyba nawet go nie usłyszałem. Dopiero drugie wyrwało mnie z tego letargu. Drgnąłem, spojrzałem na nią, a potem jakoś tęsknie przez okno. Ulewa zdążyła zamienić się w zwykły deszcz, ale i tak świat na zewnątrz wyglądał zachęcająco. Kiedyś lubiłem spacery i granie na gitarze dla przechodniów... Brakowało mi tego, to oczywiste. Brakowało mi normalności, ale to się już skończyło, prawda? Płonące kościoły, uciekanie po lasach, wybuchające przedmioty, przyjaciele tracący przytomność - taka była obecna rzeczywistość.
Odwróciłem wzrok od okna i znów skupiłem na czajniku, jakbym sądził, że jeśli skupię się odpowiednio mocno, to samą siłą woli zagotuję wodę.
- Nie powinienem wychodzić, to niebezpieczne - powiedziałem cicho, choć wyraźnie. Tak mówił Ben, a Bena trzeba słuchać, ot co. Zresztą sam i tak bałem się wyściubiać nos z mieszkania. Tamten świat stał się dla mnie zupełnie obcy, choć... choć kiedy wyglądałem przez okno zdawał się zupełnie normalny - taki, jak kiedyś. Odepchnąłem jednak od siebie te myśli. Musiałem czymś zająć głowę i to szybko.
- Ty mi coś opowiedz - wpadłem jej w słowo, trochę niegrzecznie jej przerywając, ale nagle uznałem, że to wyjątkowo istotne. Nawet spojrzałem na Leanne dla odmiany to w nią się teraz wpatrując z takim napięciem jak przed chwilą jeszcze w czajnik.
- Coś miłego - poprosiłem. Nie byłem wybredny, pewnie nawet gdyby opowiedziała o dzisiejszej pogodzie (którą przecież przestudiowałem od A do Z), to też byłoby w porządku. Brakowało mi takich normalnych rozmów o czymś miłym. O rodzinie, nauce, muzyce, czy nawet o tej nieszczęsnej pogodzie. Coś miłego chyba jeszcze zostało w tym obcym mi obecnie świecie... prawda?

The member 'Louis Bott' has done the following action : Rzut kością

---

'Anomalie - DN' :

Najwyraźniej można było mówić miłe rzeczy nawet o herbacie. Nie miałem nic przeciwko temu. Omiotłem spojrzeniem te wszystkie nagromadzone puszki z herbatami zastanawiając się do czego Leanne zmierza. Znajdzie też herbatę na ukrócenie tych wszystkich rzeczy, które dzieją się wokół mnie? Albo na pamięć? Albo koszmary? Czy zaparzy taki rumianek jak Ben, po którym poczuję się tak senny, że nie będę w stanie walczyć ze zmęczeniem i w końcu się położę?
Przyglądałem się jak dziewczyna sięga po jedną z puszek. Gdyby pokazała którą, to ściągnąłbym ją bez trudu, dla niej znajdowała się trochę wysoko. Udało jej się to jednak bez pomocy i po chwili marszczyłem brwi zdziwiony, że w puszce nie znajdowały się liście, kwiaty czy inne mniej lub bardziej rozdrobnione wysuszone części roślin. Nie, z tej puszki Lea wyciągnęła... kulkę. I wrzuciła ją do dzbanka.
- To herbata? - zapytałem nieufnie i z lekkim niedowierzaniem, bo do tej pory nie widziałem jeszcze herbaty w takiej postaci. Nie bardzo rozumiałem też o co chodzi dziewczynie z herbatą i pokazywaniem mi miłych rzeczy, ale kiedy pociągnęła mnie w stronę dzbanka, nie protestowałem, tylko posłusznie się do niego zbliżyłem i pochyliłem.
Zalana wrzątkiem kulka po chwili drgnęła, myślałem, że mi się wydawało, ale nie, bo po sekundzie znów to zrobiła, a potem... potem zaczęła się rozwijać. To jakieś czary?, przemknęło mi niespokojnie po głowie, ale przemogłem chęć cofnięcia się od dzbanka. Chciałem dobrze widzieć co się będzie działo poza tym... poza tym to nie wyglądało groźnie. Wyglądało...
- Jak supernova - wymsknęło mi się cicho, kiedy jak zahipnotyzowany wpatrywałem się jak kulka rośnie i powoli zaczyna ukazywać swoje wnętrze. - Gdyby jeszcze świeciła... Lea, to wyglądałaby jak mała supernova zamknięta w dzbanku - dodałem zaskoczony i zafascynowany jednocześnie. Moje odrętwienie na chwilę poszło w niepamięć.
Pewnie, każdemu normalnemu człowiekowi, jak Leanne, kojarzyło się to z rozkwitającym kwiatem, jak sama zresztą powiedziała. Zaskakujące, że ona widziała w tym nowe życie kwiatu, a ja śmierć gwiazdy. To ta astrofizyka tak na mnie podziałała, czy może już doszczętnie mi odbiło? Nie potrafiłem zdecydować, więc po prostu skupiłem się na gwieź... kwiatku. Ten zaś chyba powoli kończył się rozwijać, bo zwolnił, by w końcu całkiem znieruchomieć. Czekałem wstrzymując oddech aż złoży się z powrotem, zmieni w jeszcze mniejszą kulkę niż ta wrzucona do wrzątku i wybuchnie... ale nic takiego się nie stało. Wypuściłem powietrze z płuc. Chyba faktycznie mam nierówno pod sufitem.
- To jest herbata? - zapytałem z niedowierzaniem prostując się i znów spoglądając (tak, z góry) na Leanne. Jakoś nie chciało mi się pomieścić w głowie, że herbata potrafi... zakwitnąć w dzbanku. Czyli jednak czary? O to jakoś nie chciałem pytać.

The member 'Louis Bott' has done the following action : Rzut kością

---

'Anomalie - DN' :

Drgnąłem, kiedy zadała pytanie. Naprawdę nie wiedziała czym jest supernova? Zerknąłem na dziewczynę kontrolnie, żeby się upewnić, że się ze mnie nie nabija. Nie wyglądało na to, więc odchrząknąłem wracając do obserwowania kulki w dzbanku.
- Supernova to umierająca gwiazda - odpowiedziałem w końcu najprościej jak się dało. Przeczuwałem, że gdybym zaczął jej to tłumaczyć od fizyczno-chemicznej strony mogłaby niewiele z tego zrozumieć. Nie dlatego, że była głupia czy niedouczona, w żadnym razie! Po prostu zwykły śmiertelnik zazwyczaj nie wie jakie procesy chemiczno-fizyczne zachodzą na naszej planecie, a co dopiero w kosmosie. Gdybym zaś spróbował tłumaczyć to wszystko od podstaw, to pewnie zajęłoby mi to rok albo dłużej, a i tak mogłoby być nie do końca prawdziwe: badanie kosmosu wciąż trwa, wiele aspektów to tylko teorie i spekulacje, które wciąż się zmieniają, są obalane i wysnuwane nowe... dlatego to taka ciekawa dziedzina.
- Widzisz... gwiazdy umierają w różny sposób. Niektóre, szczególnie te dużo większe od naszego Słońca, choć przez wiele miliardów lat mają jednakową wielkość i jasność, u schyłku swojego życia zaczynają rosnąć, stają się gorętsze i stają się wiele, wiele razy jaśniejsze niż do tej pory - lekko przejechałem opuszkami palców po rozgrzanym szkle dzbanka, ale nie pokazałem po sobie, żeby mnie poparzyło. - Potem przychodzi kolejny etap, gwiazda wciąż rośnie, ale jej barwa się zmienia i w ten sposób staje się czerwonym olbrzymem. Jej jądro zapada się w sobie... - nie umiałem tego przełożyć na jakiś prostszy język, więc miałem nadzieję, że Leanne nie będzie dociekać szczegółów zapadania się jądra gwiazdy - a to uwalnia dodatkową energię, tak silną, że gwiazda eksploduje - rozłożyłem dłonie, żeby zademonstrować tą eksplozję. Spojrzałem też na Leanne, o dziwo, niemal zupełnie trzeźwo. Mówienie o kosmosie sprawiało, że wracał ten stary ja... a przynajmniej jego część zmęczona i blada, ale jednak.  
- Ta eksplozja, ten niezwykle jasny obiekt, który się wtedy pojawia na niebie, to właśnie supernova - zakończyłem uśmiechając się lekko, choć odrobinę smutno. - Ponoć w 1006 roku na niebie pojawiła się tak jasna supernova, że przez jakiś rok była widoczna nawet w dzień, wyobrażasz sobie? - dodałem po chwili, kiedy przypomniałem sobie jak usłyszałem o tym po raz pierwszy od profesora. Wciąż budziło to we mnie nieskrywany zachwyt. Odetchnąłem, jakby ten wykład mnie zmęczył, ale po mojej twarzy wciąż błądził delikatny uśmiech, a oczy lśniły tym zdrowym, żywym blaskiem, kiedy pozwoliłem sobie uciec myślami w kosmos właśnie. Daleko, daleko od wszystkich problemów. I od tej dziwacznej herbaty.
Nie na długo jednak, bo Lea szybko mi o niej przypomniała.
- Naprawdę? - zaintrygowała mnie tym zwijaniem suszu w kulkę. Ciężko stwierdzić czy to dzięki jej tłumaczeniu czy dlatego, że wciąż byłem pod wpływem moich astrofizycznych dywagacji, ale łatwo przyszło mi uwierzyć w tą nieczarodziejską, a jednak magiczną herbatę. Wziąłem podawaną mi przez dziewczynę kulkę herbaty do ręki i z ciekawością przyjrzałem jej się z bliska. W takiej formie wyglądała zupełnie niepozornie.
- Skąd ją przywiozłaś? - zagadnąłem, przypominając sobie, że coś o tym wspomniała. I spokojnie... póki co nie zamierzałem się na nikogo rzucać, do ucieczki też się nie kwapiłem. Jeszcze.

The member 'Louis Bott' has done the following action : Rzut kością

---

'Anomalie - DN' :

Znów się uśmiechnąłem, kiedy usłyszałem pytanie. To odrętwienie, które mną władało, kiedy Leanne przyszła, teraz jakby wyparowało zupełnie.
- Jest wiele metod badawczych - odparłem jakoś zupełnie przypadkiem nie przypominając dziewczynie, że właściwie to się o nich dopiero uczę. - Obrazowanie, spektroskopia, fotometria, polarymetria... Generalnie badanie tych wszystkich zjawisk sprowadza się do fizyki. Wszystkie obiekty kosmiczne emitują różne rodzaje promieniowania, między innymi promieniowanie elektromagnetyczne - wzdrygnąłem się lekko, kiedy poczułem mrowienie ciała, ale to jak się pojawiło, tak też zniknęło, więc je zignorowałem - Dzięki różnym przyrządom możemy wyłapywać to promieniowanie i poprzez jego analizę tłumaczyć zjawiska kosmiczne na przykład ewolucję gwiazd. To żmudne, ale bardzo ciekawe. Dzięki tym wszystkim analizom można też wysnuwać teorie, starać się przewidzieć to, co się dopiero ma wydarzyć w kosmosie - wyjaśniłem, a zaraz po tym wzdrygnąłem się jeszcze raz. Znów to dziwne uczucie, jakby mrowienie całego ciała. Ze zmęczenia cierpły mi już ręce i nogi? Na wszelki wypadek wyprostowałem się i lekko strzepnąłem dłonie.
- To, że była widoczna tak długo, to głównie kwestia odległości. Światło z eksplozji miało do przebycia długą drogę, dodatkowo eksplozja musiała być naprawdę silna skoro mimo odległości, supernova była tak jasna... to musiał być niezwykły widok - westchnąłem. Przy okazji przypomniałem sobie też o tym, że wciąż trzymam w dłoni herbacianą kulkę, więc czym prędzej oddałem ją Leanne. Jeszcze ją zgniotę i tyle będzie po pięknej, herbacianej supernovej.
- Przepraszam - cofnąłem szybko dłoń już bez kulki, kiedy podczas oddawania jej, i mnie i blondynkę kopnął prąd jak to czasem bywa (ot, różnica potencjałów elektrycznych akumulujących się na skórze, normalna sprawa). A czy eksplozje były groźne?
- Jeśli są daleko, to raczej nie, choć mówi się o szkodliwości emitowanego wtedy promieniowania... - pokręciłem głową trochę bezradnie. To już odbiegało od mojego zakresu zainteresowań i, szczerze mówiąc, zwyczajnie nie miałem o tym pojęcia.
- Najgroźniej byłoby, gdyby eksplodowało Słońce... - uśmiechnąłem się blado. - I tu są dwie wiadomości: dobra i zła. Dobra to taka, że Słońce jest za małe, żeby stać się supernovą, a zła... że w zasadzie to nie ma znaczenia, bo nieważne jak Słońce skończy, życie na Ziemi umrze razem z nim - wzruszyłem ramionami, jakbym właśnie mówił o pogodzie, a nie śmierci całej planety. W tym samym momencie też mrowienie powróciło i to jeszcze silniejsze. Nieprzyjemne uczucie, jakby pod skórą zaczęło mi łazić stado małych owadów. Skrzywiłem się lekko i potarłem dłońmi ramiona. I to był błąd.
Przez ułamek sekundy widziałem przeskakującą po mojej skórze iskrę. Po chwili kolejną... i jeszcze jedną. Zamarłem w bezruchu i pobladłem. Coś było bardzo nie tak. Kolejne mini-wyładowanie elektryczne dosięgło Leanne i ta odskoczyła. To spowodowało, że sam się od niej odsunąłem.
- Przepraszam, ja... nie... - wymamrotałem nieskładnie coraz bardziej przestraszony. Nie wiedziałem jak temu zaprzestać, bo tych przeskakujących beztrosko iskierek po mojej skórze stawało się coraz więcej... i to nie było normalne. To już nie zwykła różnica potencjałów, tylko... Zadrżałem cofając się do przeciwległego kąta kuchni z coraz większym strachem malującym się na twarzy. Na jej pytanie tylko potrząsnąłem głową nie będąc w stanie nic z siebie wydusić. Dobrze, że nie mogłem zobaczyć jak wzburzone w ten sposób włosy na moment zalśniły całym mrowiem tych elektrycznych iskierek, już i tak byłem wystarczająco przerażony. Nie, nic mnie nie bolało, nie byłem zdenerwowany, ani przestraszony... a przynajmniej nie byłem wcześniej - teraz miałem ochotę schować się pod swój koc w pokoju. Na nieszczęście wtedy musiałbym przejść obok Leanne, a tego nie chciałem - te wyładowania elektryczne pewnie znów by ją dosięgły.
- Ja... nie wiem... myślałem o Słońcu i badaniu gwiazd... - udało mi się jeszcze z siebie wydusić przez zaciśnięte ze strachu gardło. - To... to się samo... to nie ja... naprawdę... - wyjąkałem.

The member 'Louis Bott' has done the following action : Rzut kością

---

'Anomalie - DN' :