First topic message reminder :

[bylobrzydkobedzieladnie]

W takiej chwili jak ta naprawdę się cieszyła, że była tak drobna i zwinna. Dzięki temu łatwo udało jej się wślizgnąć do dziury, choć wciąż towarzyszyło jej poczucie ciasnoty. Nie lubiła takich małych, ograniczonych przestrzeni, ale cóż poradzić? Smok po chwili wylądował na podłożu nieopodal jej kryjówki. Błysnęło żółte, gadzie oko, jednak zaklęcie Alice minęło je nieznacznie, gdy stwór przechylił łeb i po chwili zaczął napierać na kamień.
W głowie dziewczyny po raz kolejny zrodziła się obawa, że skała osunie się na nią i zostanie zgnieciona w tej ciasnej przestrzeni, jednak, poza tym, że obsypało się na nią trochę pyłu i okruchów, nic więcej się nie wydarzyło. Najwyraźniej głaz był wystarczająco solidny, by wytrzymać napór smoczego cielska.
Kaszlnęła cicho kilka razy, próbując pozbyć się pyłu ze swojego gardła, i właśnie wtedy dostrzegła wielką, łuskowatą łapę wsuwającą się do jamy, w której się kryła. Smocze pazury wydawały się bardzo długie i ostre. Nie chciała jednak przekonywać się, jak bardzo ostre, więc skuliła się najmocniej, jak tylko się dało, próbując się wczołgać jak najgłębiej, by pozostać poza zasięgiem smoka.

The member 'Alice Elliott' has done the following action : rzut kością

'k100' : 63

Trzy potężne szpony wdarły się do ciasnej przestrzeni groty i przecięły powietrze. Lecz na szczęście bestia nie dosięgnęła twojego ciała. Co więcej - gdy chciała wyciągnąć łapę, okazało się, że zaklinowała się w szczelinie.

Słyszysz przytłumiony ryk, kiedy stworzenie szamocze się. Kamień znowu drży niebezpiecznie. W końcu jednak Długorogowi udaje się wyciągnąć kończynę - jednak gdy to uczynił, impet odrzucił go do tyłu i bestia przewróciła się na grzbiet. Zawyła raz jeszcze - tym raz z bólu. Upadek na skrzydła z pewnością nie należał do najprzyjemniejszych.

To idealny moment, żeby zaatakować raz jeszcze... Zanim rozwścieczone stworzenie się podniesie.

Możesz zauważyć, że dotychczas ciemnozielone łuski smoka przybrały zupełnie inną barwę zieleni - jasną i jakby wyblakłą.

(Masz dwa dni na odpis. Rzucasz kostką k100. Nadal obowiązuje bonus za odpis w przeciągu 24 godzin.)

Dostrzegła wielką łapę wsuwającą się do jamy, ale na szczęście smokowi nie udało się jej dosięgnąć i wyciągnąć na zewnątrz. Skuliła się tak ciasno, jak to tylko było możliwe, dostrzegając, że smocza łapa zaklinowała się. Próba wyciągnięcia jej zakończyła się tym, że smok wywrócił się prosto na skrzydła.
Alice zawahała się. Musiała wykorzystać moment słabości stwora i ponowić atak, póki ten wydaje się bardziej bezbronny niż wcześniej. Musiała zyskać na czasie na tyle, by opuścić tę okolicę i znaleźć się możliwie jak najdalej od atakującego ją smoka.
Na wszelki wypadek nie wyszła ze swojej kryjówki. Zrobi to dopiero, gdy będzie pewna, że zagrożenie minęło. Przesunęła się tylko nieco bliżej wyjścia, żeby móc dobrze wycelować różdżką w wielkie, żółte ślepia.
- Conjunctivitis! – krzyknęła znowu, mając nadzieję, że tym razem jej się uda. Rzucając czar, zauważyła jednak, że smok po upadku stał się jakby... wyblakły? To było dziwne.

The member 'Alice Elliott' has done the following action : rzut kością

'k100' : 9

Z twojej różdżki nie wydobył się strumień światła - nie udało ci się poprawnie rzucić zaklęcia. Ale zamiast tego w stronę bestii pomknęła fala energii uderzając w szamoczące się cielsko smoka. To wystarczyło, by przepełniony bólem ryk bestii ponownie przeciął powietrze.

Obraz wokół ciebie zaczął falować - tak jakby przed twoimi oczami rozmywało się ciepłe powietrze, choć przecież temperatura była dość niska.

Nagle przykryła cię ciemność - przez szczelinę nie widać już górskiego krajobrazu, lecz niewypełnioną niczym poza pustką czerń. Nie możesz dostrzec nawet czubka własnego nosa. Czyżby to kamień uwięził cię w tej jamie? Ale przecież nie słyszałaś hałasu, który towarzyszyłby jego osunięciu się.

Jest ciasno. Niemal nie możesz się poruszyć, a oddychanie przychodzi ci z trudem. Jeśli zamkniesz oczy, otworzysz je już... w pomieszczeniu przypominającym salę szpitalną - panuje tu wszechbiel, a na przeciwległej ścianie znajdują się pomalowane na zielono drzwi - jedyny akcent kolorystyczny pośród monotonii. Przejdź przez nie, by dostać się na zaplecze.

Wszystkie części puzzli nagle układają się w jedną całość, a ty możesz już być pewna, że walka ze smokiem odbyła się w twojej głowie.

Gratulacje, wydostałaś się z pomieszczenia!

(Jeszcze przez kilka następnych minut będziesz miała przyspieszony oddech - tak jakbyś musiała uzupełnić niedostateczną ilość tlenu w organizmie.

Masz dwa dni na odpis. Nie musisz rzucać kostką k100. To ostatni post w tym pomieszczeniu. W prywatnej wiadomości dostaniesz link do następnego pokoju, do którego wejdziesz. Możesz napisać również posta na zapleczu, ale nie jest to wymagane.)

Alice patrzyła w ciszy, jak smok szamocze się na ziemi. Miała jednak wrażenie, jakby z jej oczami działo się coś dziwnego. Obraz zaczął falować i rozmywać się, by nagle zupełnie zniknąć i pogrążyć ją w całkowitej ciemności.
Spanikowała, odruchowo zaczynając się szamotać w ciasnej przestrzeni. Miała wrażenie, jakby została zgnieciona pod masą kamieni, które jeszcze chwilę temu stanowiły jej kryjówkę. Nic nie widziała, jej ruchy były ograniczone i w dodatku zaczynało brakować jej powietrza!
Zacisnęła powieki. Gdy już myślała, że niedługo się udusi, nagle znowu otworzyła oczy i zauważyła, że gęsta ciemność zniknęła, ustępując miejsca intensywnej bieli. Ten nagły kontrast był niemal oślepiający, więc zmrużyła oczy, po czym potarła je dłonią, próbując przyzwyczaić się do nagłej jasności. Wciąż oddychała szybko, ciesząc się, że znowu ma taką możliwość.
Leżała tak przez chwilę, dysząc i próbując poukładać sobie wszystko w głowie. Sen. To był tylko dziwny, bardzo realistyczny sen. Po chwili wstała więc i ruszyła w stronę drzwi, które widziała przed sobą, zastanawiając się, dokąd trafi teraz.

| zt.

Do pomieszczenia wchodzi Samuel.

Postępujesz zgodnie z opisem tematu. Masz dwa dni na odpis. Rzucasz kostką k100. Jeśli dodasz post w przeciągu 24 godzin, do wyniku rzutu kostką dolicza się 5.

Wystarczył jeden krok, by zapadła, oblepiająca go ciasno ciemność. I nawet, gdyby chciał otworzyć niewidzące oczy, gdyby chciał uchwycić się niewidzialnej podpory, napotykał tylko..mrok, w który zapadał się coraz głębiej i głębiej.
A jednak, gdy kolejny raz otworzył oczy, zalała go fala obrazów, która nie miała nic wspólnego z pustką, której jeszcze chwilę temu doświadczał. A przecież nie minęło wiele czasu...chyba...
A świat, który się przed nim jawił, uderzał wręcz majestatem i dzikim pięknem ośnieżonych szczytów i naturalnej, żywej przestrzeni, jakby wyrwanej z książkowych opowieści, których jako dziecko - słuchał od ojca. A które zaszczepiały w nim typową dla Skamanderów tęsknotę za czystą siłą i podziwem, dla majestatu magicznych stworzeń. Hodowla aetonatów, była tego swoistym odzwierciedleniem, chociaż auror wiedział, że krew tego Skamandera i w niego wlewała wartką pasję, ku innym bardziej niebezpiecznym stworzeniom, znanym dla czarodziejskiego świata. I jedno z nich, kładące cień na tafli błękitnego stawu, wyłoniło się z całym smoczym majestatem, jakie mężczyzna mógł sobie wyobrazić.
Pierwszy, bardziej instynktowny odruch, kazał Samuelowi poruszyć się, uciec, znaleźć kryjówkę przed sunącymi w jego kierunku skrzydłami. Zamiast jednak skierować swój bieg w stronę zieleniejącej kosodrzewiny, auror wbił stopy z skaliste podłoże, przygwożdżony pięknem widzianego zjawiska. Nie chciał uciekać, poddając się pierwotnym podszeptom, a smoka traktując, jako symbol dumnej siły, przed którą nie mógł się kryć.
Wolał nawet zginąć...ale musiał podjąć wyzwanie.

The member 'Samuel Skamander' has done the following action : rzut kością

'k100' : 100

Ciemnozielony punkt na niebie (wielkości twojego kciuka) zaczął pikować ostro w dół - z każdą sekundą stawał się większy... aż smok znalazł się dosłownie dwa metry nad tobą i zaczął zataczać wokół ciebie koła. Możesz przyjrzeć się z bliska jego masywnemu cielsku z królewskim spokojem dryfującemu po niebieskich przestworzach.

Owiewają cię masy powietrza kotłującego się pod jego skrzydłami, a żółte, gadzie oczy wpatrują się w ciebie wnikliwie - możesz odnieść wrażenie, że pradawna bestia spogląda w głąb twej duszy.

Czy zdecydujesz się zaatakować kołującego nad tobą Długoroga?


(Masz dwa dni na odpis. Pamiętaj o tym, by rzucić kością k100. Jeśli odpiszesz w przeciągu 24 godzin, do wyniku rzutu kostką dolicza się 5.)

Musiał zadrzeć głowę do góry, by dostrzec maleńki punkcik, który dostrzegł na niebie. I nie musiał długo czekać, by ów obiekt gwałtownie runął w dół, coraz mocniej rysując coraz dokładniej, z czym miał do czynienie. Smok. Rozpoznał nawet jaki i nie mógł powstrzymać się od nagłego wygięcia warg w podziwie....a owo uczucie rosło z każda chwila, gdy stworzenie się zbliżało, tym samym - wzmagając w Samuelu pewną instynktowna obawę. Mimo to - twardo zaprał się nogami, by skaliste podłoże przypadkiem nie osunęło się gwałtownie. Dłonie zacisnęły się w odruchu sięgnięcia po różdżkę, ale palce tylko musnęły drewnianą powierzchnie, jakby sprawdzając, czy jest na miejscu i - w razie kłopotu - sprawnie ją wyciągnąć.
Ktoś mógłby zapytać - co najlepszego strzeliło do głowy Skamandera, ale ten - nic, by sobie z przytyku nie robił. Zbyt często poddawał się utarczce z niebezpieczeństwem, by teraz umykać przed nim, zmaterializowanym w postaci skrzącego, zielonego cielska, szybującego mu nad głową.
A może rzeczywiście chciał zginąć? - niewyraźny, skrzecząc i bolesny głosik, szeptał mu do ucha, ale poruszył rękę w geście, jakby odganiał natrętna muchę.
Smok nie zaatakował i to robiło na nim jeszcze większe wrażenie, a narastające w klatce piersiowej ciśnienie, kojarzyło mu się z wiercącą w duszy igłą. Czy pradawna bestia, roztaczająca wręcz królewski majestat, dostrzegła coś w Samuelu, wartego uwagi? Nie sięgnął po różdżkę, wciąż pozostawioną w kieszeni, za to..pojawiła mu się dziwna myśl. Zamiast gwałtownych ucieczek, prób ataku, czy krzyku - Samuel postawił jeden krok w tył, by skłonić głowę, przed szybującą bestią. Zupełnie, jak szlachcic, uznający moc swego przeciwnika. Nie kłaniał się smokowi, swój gest ofiarował sile, pięknie, mocy i tajemniczej sile, którą sobą reprezentowała. Zupełnie, jak w dawnym śnie, w którym gonił go olbrzymi hipogryf. I dopiero, gdy zatrzymał się i stanął naprzeciw stworzenia, dostał jedno krótkie pytanie "Czemu uciekasz przed swoją siłą?".
Dlatego nie miał zamiaru poddać się strachowi, nawet, jeśli prosił się o kłopoty. I to olbrzymie.

The member 'Samuel Skamander' has done the following action : rzut kością

'k100' : 83

To, co się stało, zapewne wydało ci się irracjonalne, ale smok najzwyczajniej w świecie opadł na skaliste podłoże, na moment wprawiając kamienie w drganie, po czym leniwym ruchem złożył skrzydła.

Stworzenie oddychało spokojnie, o czym świadczył miarowy ruch jego klatki piersiowej. Nie odrywał od ciebie przeszywającego spojrzenia.

Nagle rozwarł paszczę, wydając z siebie bliżej niezidentyfikowany, niski dźwięk. Tak jakby chciał ci coś przekazać w języku, którym władał. Czy potrafisz odczytać jego intencje?

Jeśli chcesz zaatakować smoka, to chyba odpowiedni moment - Długoróg zdaje się zupełnie tego nie spodziewać. Możesz również spróbować się oddalić... albo po raz kolejny pokonać strach i podejść bliżej stworzenia siedzącego na swym kamiennym tronie. Co zrobisz?

(Masz dwa dni na odpis. Pamiętaj o tym, by rzucić kością k100. Jeśli odpiszesz w przeciągu 24 godzin, do wyniku rzutu kostką dolicza się 5.)

Nie było niczym dziwnym, że Samuel cofnął się gwałtownie, gdy pradawna bestia zatoczyła ostatnie nad nim koło, by leniwie opaść na rumowisko skał, tak niedaleko osadzonego od aurora. Czuł drżenie pod stopami, wywołane lądowaniem smoka, choć przez chwilę zastanawiał się, czy był to efekt samego ciężaru, czy..mocy, jaką wydzielał całym swym magicznym jestestwem.
Przyglądała się zafascynowany, gdy skrzące się zielenią skrzydła zostały złożone, a stworzenie utkwiło w nim tajemnicze, niesamowicie wiercące spojrzenie. W takiej chwili, nikt nie mógłby zaprzeczyć, że smoki była niezwykle rozumnymi istotami, nawet bardziej..niż się niektórym wydawało. Wyczuwał znajome, drażniące zmysły uczucie, za każdym razem, gdy był obserwowany, z tą różnicą, że cienka, gadzia źrenica, przebijała na wylot jego jestestwo, które w tym jednym momencie, zachwiało się w posadach. Drgnął zaskoczony, gdy z gardła bestii wydobył się niski dźwięk, niby...królewskie przyzwolenie, na jego obecność. W końcu..to Samuel znajdował się w jego krainie, nie odwrotnie. A może jednak się mylił? Może smocza naturą, chciał dać do zrozumienia Skamanderowi, że oto - pozwolił mu trwać na skalnym podeście, ale...powinien się usunąć, jeśli nie chciał wywołać jego gniewu. Pokręcił jednak głową, chwytając się wcześniejszej interpretacji.
Krok, który postawił w stronę bestii, był decydujący, przełamujący tę samą instynktowną reakcję, nakazującą mu ucieczkę lub atak, na poczet maleńkiej, palącej go od środka tęsknotą za...siłą? Odwagą? Brawurą? Był gryfonem i każda z tych cech mocno rysowała w nim swoje ślady, jednak Skamander czuł, że te same, przesiąknięte były ciemną plamą, brudzącą jego zachowanie. Zupełnie...jakby kolejne już stawiane kroki, stanowiły drogę do oczyszczenia. Nie wiedział tylko, jaką ścieżką, i do jakich konsekwencji, prowadziły jego decyzje.