Akwiarum z ośmiornicą

The member 'Revna Bagman' has done the following action : Rzut kością

---

'Los' :

2.01.1958

Mróz powietrza miastowego wchodził przez szerokie nozdrza mężczyzny, ale ten marszczył brew, bo nieprzyjemna była to woń. Grzane wino, białe lilie i słodkie ciasta mieszane ze zbędnym tłumem w kamiennej dżungli. Milszy był mu las. Stare drzewa obrośnięte mchem, ostra kora raniąca szorstkie palce i wilgotny mech, teraz pokryty warstwą białego puchu, który na londyńskich ulicach roztapia się w formę brei. Stolica ze względu na obecność największych urzędów, a często też handlarzy była odwiedzana przez niego regularnie, jednak szczególnie rzadko po to, aby się nią raczyć, odwiedzać i obserwować. Magiczny port na czas Jarmarku Zimowego zmienił się nie do poznania. Okolica zamieniła się w sieć straganów i plebejskich zabaw. Był jednak częścią rodu Rowle i jego dumnym reprezentantem, również w mieście, tak więc podając żonie ramię, przestąpił kilka kroków w przód, zbliżając się do stanowiska, gdzie to trzy czarownice obsługiwały coś na rodzaj loterii. Zasłyszany szept o arenie walk znacznie bardziej zaciekawił Adalberta niż potencjalna nagroda w tej dziecinnej zabawie, która zdecydowanie nie była bezpieczną inwestycją, a jedynie szczęśliwą, lub też nie, okolicznością. Oparty o laskę, która to pomagała mu chodzić, gdy biodro odmawiało stabilności i równowagi, stanął w końcu przed sprzedawczynią, korzystając z chwili, gdy kolejka ustąpiła. Elegancka szata, wraz z ciemnymi jak noc rękawiczkami dopełniała dystyngowanej aparycji majętnego człowieka o najczystszej czarodziejskiej krwi. Spodziewał się, że ktoś na niego patrzy, jak i, że więcej ich patrzy na jego panią. Nie rozglądał się po okolicy, nieistotnym to dla niego było. Kątem oka dostrzegł jednak kobietę o kruczoczarnych włosach w środowisku dla niej nienaturalnym, lecz nie powiedział słowa. Obecność Revny w Londynie nie była dziwotą, choć nie przywykł do tego, aby jego zielna kochanka pokazywała mu się poza lasem.
- Dwa losy w imię wsparcia Ministerstwa - przedstawił swój zakup, na co czarownica kiwnęła głową, wręczając mu złote kule, które lewitowały ponad mechanizmem, odpowiadając starożytnej runie, która wcześniej była na kupionym bileciku. Nie spodziewał się po nich wiele, z początku zresztą nie planując nawet otwierać niespodzianki. Żonę mierzył beznamiętnym spojrzeniem, wręczając jej jedną z nich, lecz nie mogąc rozpoznać po wadze, co takiego mogłoby się znaleźć w środku.
- To plebejska przepowiednia czy zwykła błazenada, jak sądzisz, Catriono? - spytał swoją lady, obserwując jej dłonie, a potem malinowe usta. - Dowiedzmy się, co dał nam los, a potem udajmy na wschodnią stronę tego przybytku. Może odnajdziemy interesującą cię atrakcję - mimika jego nie wyrażała bliskości, lecz obowiązek, który wypełniał, tak jak mu było przykazane w dniu, w którym wziął ją za swoją. Jeśli to zaś znaczyło, że mieli zjawiać się w gustownych szatach i futrach w miejscach takich jak to, aby otwarcie wesprzeć politykę Cronusa Malfoya, tak nie zamierzał odbierać sobie przyjemności z wypełnienia owego celu. Obowiązkowość miał we krwi, nauczyła go tego ciężka ręka Pana Ojca.

The member 'Albert Rowle' has done the following action : Rzut kością

---

'Los' :

Ogary także machały bezmyślnie ogonami, gdy darowało się im ochłap najtańszego mięsa. Niczym innym był tenże jarmark, sygnujący zwycięstwo nowego Ministerstwa nad nieczystością, która jeszcze do niedawna przelewała się ulicami stolicy; Catriona o wiele bardziej preferowała zgromadzenia eleganckie, pełne zabaw innych niż te, jakim oddawało się owładnięte miałką radością pospólstwo. Srebrne oczy wodziły po rumianych twarzach wykrzywionych w uśmiechu, spoglądała na małych chłopców obrzucających się śnieżkami wbrew przykazaniom rodziców pochłoniętych rozmowami w dorosłym gronie, a myśli mimowolnie uciekały do dziecka, które niebawem byłoby w ich wieku. Do syna, po jakiego w kołysce sięgnęły zimne szpony przeznaczenia, wyrwawszy oddech z niewielkiej piersi, wrażliwej niewykrytą chorobą. Żałowała czasem, że w zamczysku Beeston brak było jego ducha: jako matka pragnęła bowiem poznać dziedzica, który mógł być, lecz nie był. Okazał się słaby, a mimo to wciąż był synem z jej krwi, odebranym przedwcześnie, niesprawiedliwie. Pragnienie to nie było jednak podyktowane tęsknotą, a ciekawością - czy przyniósłby im obojgu dumę już jako niespełna roczne dziecię? Miała doń więcej sympatii niźli mizernych córek, zdolnych, ale wciąż ledwie kobiet, jakie między nią a sir Alberta zapraszały wciąż chłodniejący dystans. Przypominał ten śnieg, nie biały, a szarawy, pluchę zalegającą na ulicach, którymi wędrowali oni, dostojni, majętni, posiadający wszystko to, o czym mieszkańcy Londynu mogli zamarzyć - jedynie nie syna.
Pod drogim alabastrowym futrem majaczyła szmaragdowa suknia, na mlecznobiałych dłoniach dumnie prezentowały się skórzane rękawiczki, a uszy przyozdabiały perłowe kolczyki. Jasnych pukli wyjątkowo nie miała dziś spiętych w fantazyjnym upięciu: zamiast tego opadały one na ramiona z gracją, z kilkoma pasmami zaplecionymi w warkocze spotykające się z tyłu głowy; blada jak śnieg, a jednocześnie rumiana w polikach niczym muśnięta pocałunkiem róży przeciwstawiającej się mroźnej pogodzie. Dama pośród chwastów przyciągała spojrzenia, poruszała się bowiem miękko, z ręką przyjmującą ramię zaoferowane przez czarującego dostojnika kroczącego obok. Razem z Albertem tworzyli pozory tak piękne, że uwieczniać należało to na rodzinnych portretach, ich bliskość wydawała się wręcz namacalna, choć rzeczywistość okazywała się kłamliwa, pełna niewypowiedzianego zarzutu i trucizny wpajającej się w codzienność.
- Nie daj się omamić, mój drogi - odpowiedziała spokojną melodią na zadane przez męża pytanie, gdy przyjmowała od niego kulę opatrzoną prezentem skrytym w jej wnętrzu. Catriona obróciła przedmiot w wolnej dłoni, przypatrując się błyszczącej powierzchni. - Nie podyktuje to pomyślności naszej przyszłości. To nie przepowiednia, to nie głos przodków, nie słodycz wieści lady ciotki. Ale... Sprawdźmy. Czy tobie, czy może mi fortuna będzie sprzyjać przychylniej? - jeden z kącików ust uniósł się nieco wyżej, w grymasie przeznaczonym wyłącznie dla jego oczu, nikogo innego, bo i nie liczył się dziś tu nikt inny. Jedynie znajomy kasztan, w którym niegdyś tak często widywała swoje odbicie, dziś - jedynie okazyjnie, częściej nocą, niż za dnia, płonąca w ogniu jego nieujarzmionego pożądania. Smukłe brwi zmarszczyły się delikatnie, kiedy w kuli Alberta widniał jedynie list podpisany przez Ministra - pewnie nawet niewłasnoręcznie, nie śniła o tym, by persona zajęta tak bardzo jak lord Cronus odnalazł czas, by pisać do anonimowego nikogo. - Rozczarowujące - przyznała z cichym westchnieniem, po czym skupiła się na własnym losie, lekkim, gładkim ruchem otworzywszy kulę. A zatem taki był wyrok fatum...
Zapowiedziana wschodnia strona jarmarku powitała ich mnogością urozmaiceń, jednak to, co uwagę Catriony przykuło najbardziej, tkwiło w czarze sań przytwierdzonych do oczekujących już rumaków. Oczy damy zalśniły zadowoleniem; zwróciła je pierwej na drogie, gustowne bryczki, później natomiast na pana męża, na którego ramieniu ułożyła już również drugą z dłoni, nim wypowiedziała cicho, - Zabierz mnie w podróż zamarzniętą rzeką - poprosiła, jedynie w tej atrakcji doszukując się domieszki ukochanego Cheshire.

| zt x2, udajemy się na kulig

The member 'Catriona Rowle' has done the following action : Rzut kością

---

'Los' :

2 stycznia 1958

Czy miała się spodziewać, że nowy rok przyniesie jedynie kłopoty? Chciała w to nie wierzyć, ale ten bardziej pesymistyczny pogląd na życie mówił, że nie może być inaczej. Nawet jeżeli jakimś cudem sama wstrzymałaby się w działaniu, tak kłopoty po prostu dążyły za nią krok w krok, nie mówiąc o tym, że miała już problemy ze swoim życiem…a nawet jeżeli, kto by jej obiecał, że tak naprawdę jej zaufa? Wiedziała, jaką cieszyła się renomą, a chociaż nie było to zupełnie bezpodstawne, czasem naprawdę nie pogardziłaby odrobiną zaufania. Nigdy nie zrobiła coś, co inną osobę postawiłoby przed problemami, a mimo to wciąż wydawała się nie trzymać zaufania niektórych osób…
Chciała rozwiąż od siebie te myśli, ale wracały niepokojąco często. Tak jak dziś, kiedy wpadła na chwilę w odwiedziny do Yvette, obiecując, że przyniesie jej składniki które zachowała na wszelki wypadek, a które teraz mogły pomóc jej przyjaciółce. Bardzo dobrze wiedziała, że jeżeli chodzi o Londyn to nie było to najbardziej niebezpieczne miejsce w kraju, co jednak nie znaczyło, że nie dotknęła go w ogóle wojna, a zapasy docierały bez opóźnień – w końcu smród nie był jedną rzeczą, która była dość niepokojąca gdy mowa była o dokach.
Wracając postanowiła zaczepić o jarmark i zobaczyć, o co tak w zasadzie w nim chodzi. Nie powinna zbytnio pałętać się po tym miejscu, ale musiała zajrzeć, oczywiście. Przynajmniej zmieniła wygląd, przychodząc bez fali rudych loków, za to z włosami w kolorze słomy i szarymi oczyma, bez blizn, za to w ubraniach równie znoszonych, nie na tyle by wyglądała na biedną, jednak też nie zwracając sobie uwagi zbyt znoszonym strojem. Po prostu zobaczyć, co gdzie się znajduje i co można wynaleźć.
Ze zdziwieniem obserwowała ludzi ciągnących zwłaszcza do jednego ze straganów, a dopiero kiedy wychyliła się ponad tłum, dojrzała, co jest tam takiego fascynującego. Loteria. Nigdy nie brała w jednej udziału, nie dostając kieszonkowego kiedy wychodzili do parku, w ramach „kary” za swoje zachowanie, ale teraz…teraz mogła podać monetę jednej z czarownic, odbierając kulę i mając nadzieję, że w razie czego będzie mogła ograć sobie miejsce listem od Ministra.

zt

The member 'Thalia Wellers' has done the following action : Rzut kością

---

'Los' :


+

|16.01.1958

Spacer zimową porą z lady Elaine Avery okazał się bardzo owocny i oderwał młodą czarownicę od jej codziennych obowiązków. Nie musiała czytać starych manuskryptów, ani prowadzić badań nad kwarcem czy też reakcją kamienia słonecznego z halitem. Lubiła swoją pracę i obserwowanie jak zachowują się konkretne składniki zawsze ją fascynowało, ale czasami musiała wyjść z pracowni na świeże powietrze. Nie chodziło nawet o towarzystwo ludzi czy kogoś z socjety. Odświeżenie myśli, skupienie się na czymś innym pozwalało złapać oddech. I choć lady Avery nie należała do najbliższego grona to lady Burke ceniła sobie spotkania z kobietą od czasu do czasu. Starsza czarownica dysponowała doświadczeniem życiowym jakiego lady Burke jeszcze nie zdobyła, mogła więc służyć radą i potrafiła spojrzeć na pewne kwestie pod innym kątem.
Spacery pozwalały zebrać myśli, wszystko dokładnie poukładać w głowie, przemyśleć pewne kwestie i mogła w spokoju wracać do pracy. Tej zaś miała coraz więcej. Sowy przylatywały z kolejnymi zamówieniami i składnikami na wytworzenie talizmanów. A cała procedura chwilę trwała, każdy talizman starała się wykonać pod klienta; indywidualny wzór. Jeszcze nigdy nie stworzyła dwóch identycznych talizmanów, każdy z nich miał oddawać osobę, która go zamawiała. Jedni omawiali z nią szczegóły wyglądu, każdego detalu, inni zaś całkowicie oddawali się wizji lady Burke. Wtedy pozwalała sobie na mały rekonesans celem lepszego poznania zamawiającego, a wszystko po to by dopasować do niego wzór talizmanu.
Widząc loterię uznała, że spróbuje swojego szczęścia i zakupi też los dla siebie. Podeszła spokojnie do stoiska i podała odliczoną ilość pieniędzy w wyciągnięta sękatą dłoń. Następnie poczekała na swój los i złota kulkę.
Spacer powoli się kończył, za chwilę miała wrócić do Durham i ponownie zająć się pracą, podziękowała Elaine za wspólnie spędzony czas i obiecała wkrótce wysłać sowę. Minie znów dłuższy czas nim ponownie się spotkają, ale lady Burke to nie przeszkadzało. Ściskając wylosowaną kulkę w dłoni udała się w drogę powrotną.

|zt

The member 'Primrose Burke' has done the following action : Rzut kością

---

'Los' :


+

To była chyba pierwsza – i miała nadzieję, że nie ostatnia – zima wśród londyńskich szarug, którą faktycznie potrafiła docenić. Śnieg ścielił okolicę gęsto, przykrywając białym puchem chodniki, skrawki zieleni i nagie gałęzie wysokich drzew, które przypominały wyciągnięte nad głowami przechodniów ramiona odziane w śnieżnobiałe sweterki. Mróz szczypał w policzki, nakazywał ciepłe ubranie, wełnianą czapkę i chroniące przed chłodem rękawiczki; Tatiana po raz pierwszy odkąd postawiła stopę na brytyjskich ziemiach, poczuła skrawek tego, co tworzyło jej ojczyznę.
Wśród chłodu, zlodowaciałych uliczek, na których bardzo łatwo było o poślizgnięcie się, pośród sopli zwisających niebezpiecznie z dach mijanych budynków, faktycznie dostrzegała namiastkę rosyjskich spacerów wzdłuż miejskich korytarzy.
Zimowy jarmark był sensacją uwielbianą przez zwyczajnych ludzi; gromadził gawiedź i chętnych prostych rozrywek – w tym roku zyskał aprobatę Dolohov z prostego, pragmatycznego faktu – wzdłuż i wszerz nie plątało się brudne szlamstwo, a sieroty żebrzące o knuta czy sykla nie uwieszały się zimowych szali.
Stawiała kroki spokojnie, a głuchy łoskot obcasów odbijał się krótkim echem wraz z nią; wysokie buty chronił kruche łydki przed zimnem, podobnie jak podszyty futrem płaszcz i w takim samym umaszczeniu kolorystycznym czapka. Dłonie otulone miękką, czarną skórą spoczywały w kieszeniach.
Znalazła się tutaj praktycznie zwyczajnym przypadkiem, a widok zgromadzonej wokół straganów grupki raczej odstraszał, niźli zachęcał; dość pokaźnych rozmiarów, złoty błysk był jednak na tyle intrygujący, że postanowiła zwolnić kroku.
Zwolnić i skierować go w stronę, która kusiła tak wielu, zrzeszając dzieci, pary i starszych; Londyńczyków i być może przybyszów, tak jak ona, z tą różnicą, że daleko jej było do turystki. Przechyliła nieco głowę w jedną ze stron, dostrzegając lśniącą złotem kulę; później wzrok skupił się na trzech sylwetkach, których rolę prędko oceniła, dostrzegając iż jedna z kobiet (chyba?) nakręca mechanizm. A więc loteria.
Loteria dla zwykłych ludzi, którzy pragnęli umilić swój dzień.
I choć nie miało to wiele wspólnego ze słodkim uczuciem adrenaliny, kiedy wykładała karty czy kręciła kołem w ruletce, skusiła się na spróbowanie swojego szczęścia. Kiedy tłum nieco zelżał, a ona mogła znaleźć się bliżej, zapłaciła odliczoną sumę pieniędzy za jeden los. Jedna z wiedźm przyjęła od niej datek, druga zakręciła kulą; niedługo później Dolohov trzymała swoją przepowiednię w dłoni. Czy to świętobliwe Ministerstwo miało jej cokolwiek do zaoferowania?
Efekt wylosowanej kulki sprawdziła dopiero w drodze powrotnej, stawiając kroki w kierunku domu.

zt

The member 'Tatiana Dolohov' has done the following action : Rzut kością

---

'Los' :


+

3.01

Po dopełnieniu formalności w Ministerstwie Magii, z rozczarowaniem spojrzał na zegarek i przekonał się, że jeszcze za wcześnie by odwiedzić główną atrakcję wieczoru. Postanowił zabić czas na zimowym jarmarku. Jeśli faktycznie jest tu tak ładnie, jak pisano w gazetach, to mógłby tu kiedyś przyprowadzić Deimosa, na spokojnie. Może mógłby mu przywieźć dzisiaj prezent...? Nie lubił losowych gier - do których nie zaliczał brydża, oraz, rzecz jasna, szachów - ale postanowił spróbować swojego szczęścia. Powoli pokuśtykał w kierunku trzech wiedźm, które sprzedawały losy. Po drodze minął jedną z młodych dziewczyn z liliami - uśmiechnęła się do niego pięknie, ale potem jej wzrok powędrował w dół, na laskę, uśmiech zbladł. Hector udał, że jej nie widzi, nie chciał jej lilii, nie chciał od niej niczego. Wyobraził sobie, jak laska opada ciężko na smukłe plecy i przełknął prędko ślinę, biorąc głębszy oddech - już niedługo, już niedługo, upokarzające wspomnienie tej dziewczyny powróci do niego za kilka godzin, gdy będzie płacił za upajające poczucie władzy, gdy upokorzy kogoś innego. Tymczasem uśmiechnął się uprzejmie do starych wiedźm - w ich towarzystwie poczuł się jakoś swobodnie - i zakupił los. Wsparcie sierot, szczytny cel. Odruchowo musnął opuszkami palców własną różdżkę, teraz już zarejestrowaną. Powinien był zadbać o te formalności wcześniej, był teraz w końcu jedynym opiekunem Deimosa. Co by go czekało, gdyby zabrakło i Hectora? Od śmierci Beatrice myślał o przemijaniu jeszcze częściej, niż po pogrzebie matki i po przedwczesnym odejściu ojca. Choroby, wilkołaki, kręte schody - życie było pełne chaosu i niespodzianek, a Hector tego nienawidził. Nie podobało mu się nawet, że losy były niespodziankami - chyba już dawno przestał spodziewać się tych miłych, od zbyt dawna poruszał się utartymi przez innych ścieżkami, zbyt wielu rozczarowań zaznał w życiu. Pokuśtykał powoli gdzieś na bok, by otworzyć swoją kulę w spokoju i rozejrzeć się po jarmarku. Zanim pójdzie do burdelu, mógłby się czegoś napić - nie, żeby potrzebował ośmielenia, ale ot tak, na umilenie wieczoru.

/zt

The member 'Hector Vale' has done the following action : Rzut kością

---

'Los' :

3 stycznia 1958

Z zarejestrowaną różdżką mogła już cieszyć się spokojem podobnie jak każdy prawy obywatel. Postanowiła więc następnego dnia skorzystać z uroków zimowego jarmarku; jej córka była szczególnie ciekawa tego, jak wyglądało życie w Anglii. Czy było lepsze miejsce na podarowanie dziecku odrobiny zimowej magii? Pamiętała akwarium z ośmiornicą jeszcze z czasów panieńskich. Kiedyś spacerowała tu z ojcem i starszymi braćmi, pierwszy raz pewnie wtedy, gdy była w wieku podobnym jej córki. Przystanąwszy w cierpliwie poruszającej się kolejce, Valerie kucnęła, by zrównać się wzrostem z pociechą. Czułym gestem poprawiła kołnierz płaszcza córki, aby później złożyć ciepły pocałunek na jej czole.
— Potrafisz przeczytać, co znajduje się na tych kulach? — spytała cicho, wskazując brodą w kierunku złotych kul, które raz po raz losowane były przez kolejnych czarodziei mijających ich po drodze. Jej córka była mądrą czarownicą, choć do czasu nauki w Szkole Magii dzieliło ją jeszcze kilka lat. Była sprytna po ojcu i jeżeli Valerie miała wskazać jedną pozytywną cechę męża nieboszczka, wybrałaby właśnie to. Choć i jego spryt pod koniec życia przyćmiony i przytępiony został pychą, prowadząc go do ostatecznego upadku. Gdy spoglądała z góry na jasne włosy swej córki, spływające kaskadami po czarnym płaszczyku wiedziała, że zrobi wszystko, by plugawe dziedzictwo ojca małej panienki Krueger nigdy się w niej nie przebudziło.
— Poprosimy jeden los — Valerie uśmiechnęła się lekko, gdy usłyszała swą córkę mówiącą po angielsku. Czasami wciąż zdarzało im się obojgu wplatać niemieckie słowa do codziennej mowy, lecz każde proszę miast bitte było ich małym zwycięstwem. Sięgnęła do portmonetki, następnie podając dziewczynce jedną monetę, którą ta następnie wsunęła w rękę jednej z wiedźm. Gdy złota kulka wylądowała w dłoniach dziewczynki, ta próbowała przez jakiś czas uporać się z jej otwarciem i dostrzeżeniem tego, cóż skrywało się w zakupionym przez nie losie. — Mamusiu? Pomożesz? — spytała wreszcie, darując kulkę w ręce matki. Valerie odebrała ją w obie dłonie, a gdy odeszły kawałek, by nie blokować dalej kolejki, otworzyła los sprawnym ruchem.

| z/t

The member 'Valerie Vanity' has done the following action : Rzut kością

---

'Los' :