Smocza jama

Grupa II

W końcu uporaliście się ze ścianą. Zarówno zaklęcie Gabriela jak i Nicholasa okazało się poprawne. Możecie przejść na drugą stronę przez wnękę. Nicholas, pamiętaj o swoich obrażeniach. Masz skręconą kostkę i jesteś pozbawiony płaszcza. Cassiopeia jest wciąż nieprzytomna, więc możecie próbować ją przenieść na drugą stronę, gdzie pył nie drażni wam gardła, a następnie obudzić. Po przekroczeniu wnęki czujecie dziwny spokój. Zmęczenie daje wam we znaki. Jesteście głodni i spragnieni. Nie wiecie, która jest godzina, ale macie wrażenie jakbyście cały dzień męczyli się ze ścianą. Potrzebujecie regeneracji, chwili wytchnienia. Nicholas sam nie może chodzić, a nieprzytomna Cassiopeia stanowi dla Was olbrzymi ciężar. Niewiele widzicie, a ciemność korytarzy was przytłacza. Dopiero po rozświetleniu pomieszczenia zobaczycie, że druga grupa zostawiła wam pod ścianą pochodnię i kawałek czekolady.

Jest to przyspieszony post MG dla II grupy, na odpis macie czas do niedzieli do południa. Pamiętajcie jeden post = jedna akcja. Na przeniesienie Cassiopei przez wnękę nie musicie rzucać kostek, jednak jest to liczone jako jedna akcja. Życzę wam miłych kostek ♥
Cassiopeia, nie wolno edytować postów!

Beznadzieja była właściwa ludziom umarłym. Rezygnacja, apatia i melancholia nie mogły skończyć się niczym innym, jak oczywistą porażką, nie należało więc ulegać jej nawet w sytuacjach pozornie opłakanych, bez wyjścia. Gniew rozsadzający mu żyły, determinacja wybijająca się ponad zmęczenie organizmu, zastrzyk energii w postaci adrenaliny sprawiły, że czuł ciepło przepływającej przez wysłużoną różdżkę magii, a zaklęcie, podobnie jak to rzucone przez Notta, trafiło dokładnie tam, gdzie miało, wreszcie żłobiąc w kamiennym zawale przejście, które umożliwiało prześlizgnięcie się na drugą stronę dorosłym mężczyznom. Poczuli wilgotny powiew hulającego po jaskiniach powietrza, tak przyjemnie różny od duszącego płuca kredowego pyłu, który wzniecali za każdym razem, gdy poruszali się w ciasnej przestrzeni groty. Bez słowa klepnął Nicka w ramię, posyłając mu krótkie spojrzenie, które miało chyba znaczyć tyle co brawo, jeszcze tu nie zdechniemy, a potem pochylił się ku Cass, chwycił jej drobne ciało i dźwignął je w ramionach.
Prześlizgnął się pierwszy, pochylając głowę w osłonie przed kamiennym stropem, był w końcu rosłym czarodziejem i z reguły niezbyt wpasowywał się w wąskie przejścia i niskie sklepienia. Ciężar siostry nie był dokuczliwy, była lekka, czuł bicie jej serca i wiedział, że żyje, że oddycha, że nic jej nie będzie. Czuł się niemal jak w latach ich wczesnej młodości, gdy podczas jego lektury zasypiała na kanapie przed kominkiem, a on niósł ją do łóżka; gdyby oczywiście wyjąć z tego obrazka fakt, że przed chwilą prawie zginęli. Odetchnął głęboko świeższym powietrzem i rozejrzał się dookoła, czując jak wraz z ustaniem bezpośredniego zagrożenia do jego ciała ze zdwojoną siłą powraca uczucie głodu i zmęczenia.
– Nick, poświeć tu trochę, w tej ciemności można potknąć się o własne nogi – mruknął, jako że sam wciąż miał jeszcze w ramionach Cass. Wymacał w mroku bezpieczne miejsce i położył tam siostrę, dotykając jej twarzy. – Powinniśmy chwilę odpocząć przed dalszym marszem, a przynajmniej coś zjeść.

Teraz jeszcze trzeba było dogonić grupę i dowiedzieć się jaki jest plan. Bo właściwie to nie miał pojęcia, co ich tutaj sprowadziło i to najbardziej go irytowało. Czy świstoklik był oznaką, że są na dobrym tropie czy wręcz przeciwnie – ktoś sobie jawnie z nich żartował? Nic nie było wiadomo i nie wiedział, do czego to wszystko prowadzi. A jako osoba, która uwielbia mieć wszystko pod kontrolą Gdy ściana była już w takim stanie, że obaj mogli się przez nią przecisnąć pozwolił sobie nawet na uśmiech. Może jednak nie zostaną pochowani żywcem w tej kredowej jaskini. On z przeciskaniem się problemów nie miał, bo budowa nie była jego najmocniejszym punktem. Był szczupły, a wręcz chudy. Jednak Gabe, w dodatku ze swoją siostrą na kolanach mogli mieć problem z przeciśnięciem się przez szczelinę. Stanowczym krokiem ruszył za Gabrielem. Syknął z bólu. Z tego wszystkiego przestał myśleć o skręconej kostce, która w tym momencie była bardzo spuchnięta i bolała niemiłosiernie. Przykuśtykał jednak na drugą stronę jaskini.
- Lumos – rzucił mając nadzieję, że w ten sposób rozjaśni nieco ciemności jaskini, w której się znajdowali.
- Priorytetem jest przywrócenie Lady Rowle do stanu używalności i odnalezienie naszych towarzyszy – odpowiedział. Może to pierwsze rzeczywiście było priorytetem, ale jego organizm mówił mu, że jednak to Gabriel miał racje. Może śmiesznym było, że przy tym wszystkim zachowywał wszelkie formalne zwroty, ale miał to po prostu we krwi. Wychowanie działało swoje, a od małego obrywał od ojca za takie uchybienia.

The member 'Nicholas Nott' has done the following action : rzut kością

---

'k100' : 40

Powiew powietrza na twarzy zarejestrowała z jakimś opóźnieniem; odgłos kruszenia ściany niepokoił, kamyki obijające się o siebie gdy spadały w dół wytwarzały specyficzny dźwięk, ale wilgotne, wolne od kredowego pyłu powietrze sprawiło, że nieco głębiej odetchnęła. Na granicy jawy i snu poczuła jeszcze jak ktoś unosi ją w górę niczym piórko, a do oszołomionych zmysłów dotarł znajomy zapach perfum i tytoniu. Ciepło drugiego ciała.


//#prawiejakthewalkingdead

The member 'Cassiopeia L. Rowle' has done the following action : rzut kością

---

'k100' : 69

Ile trwało to błąkanie się po jaskini? Perseus już kompletnie zagubił się w czasoprzestrzeni, lecz to pytanie nie dawało mu spokoju. Nie czuł się wcale jak Prometeusz niosący ogień ludzkości, zmęczone mięśnie co jakiś czas drgały w niekontrolowany sposób, a szlachcic pomimo dość dużej wytrzymałości, zmuszony był co jakiś czas zmieniać rękę, w której dzierżył pochodnię. Chociaż żołądek przestał już skręcać się boleśnie i buntować przeciwko zbyt długiemu poszczeniu, a czekolada dodała mu trochę energii, Avery wciąż miał problemy ze skupieniem się i wyciągnięciem jakichkolwiek sensownych wniosków. Colin doznał olśnienia w kwestii jednego z powtarzających się znaków, lecz jego słowa wcale nie przyniosły komfortu psychicznego. Runy wzmacniające koncentrację, podczas gdy myśli Perseusa brykały we wszystkie strony, oprócz tych pożądanych? Wybitny żart.
- Wolałbym odpuścić sobie takie atrakcje, mam jeszcze trochę planów na przyszłość - mruknął w dość ponurej odpowiedzi, zerkając wgłąb lewego, a następnie prawego korytarza. Wsunął rękę w kieszeń i wyciągnął ponownie szkatułkę, czując podświadomie, że to ona jest najważniejszym elementem - i może naiwnie licząc na to, że będzie również odpowiedzią na to, którą drogą powinni się udać. Avery powrócił do punktu wyjścia i zaczął lustrować najbliżej znajdujące się ściany raz jeszcze, kawałek po kawałku, nie chcąc pominąć ani jednego szczegółu.

The member 'Perseus Avery' has done the following action : rzut kością

---

'k100' : 32

II grupa

Nawet dla rosłego człowieka przeniesienie Cassiopei, gdy nie spało się przez dobę i nie miało żadnego pożywienia w ustach było nie lada wyzwaniem. To by wyjaśniało dlaczego tak desperacko potrzebowaliście jakieś strawy. Przypominam, że z całej waszej trójki tylko Cassiopeia posiada w torbie kanapki oraz trochę ognistej. Jednak czy picie alkoholu przy takim odwodnieniu to był dobry pomysł? Zaklęcie Nicholasa okazało się skuteczne, a z jego różdżki wystrzeliła lekka poświata. Wówczas zobaczyliście pochodnię oraz kawałek tabliczki czekolady, którą zostawił wam Mulciber. Ta tabliczka pozwala wam wysnuć wnioski, że po pierwsze ktoś tu był przed wami wcześniej, bo nie widzieliście, aby ktokolwiek miał ze sobą pochodnie, a po drugie pierwsza grupa w jakiś sposób się o was zatroszczyła. Wszak nie musiała wam nic zostawiać! Co było jeszcze znalezione przez drugą grupę? Może zabrali coś, co będzie Wam też potrzebne podczas misji? Cassiopeia przez wstrząsy podczas przenoszenia jej przez wnękę w końcu otworzyła oczy. Półprzytomna zaczęła rozglądać się, co się dzieje i gdzie jest, okrutnie przypominając sobie, że utkwiła w jaskini. Każdemu z was doskwiera głód, pragnienie, a przede wszystkim zmęczenie. Nott, aby kontynuować dalszy chód, będzie musiał kuśtykać, opierając się o ścianę bądź jednego ze swoich towarzyszy, jednak stanowił on znacznie spowolnienie waszej grupy. Na co się decydujecie? Odpoczynek, krótka doza snu, jedzenie czy może ruszacie dalej w drogę?

Jest to post uzupełniający, więc czas odpisu zgodnie z Waszą wolą wynosi do niedzieli.
Nie rzucacie kostek na odpoczynek, jedynie na zaklęcia. Jeśli pojawią się jakieś pytania, śmiało. Życzę miłych kostek. ♥

Odkaszlnęła gwałtownie, pozbywając się z płuc resztki pyłu, a później powoli, ostrożnie uniosła się na łokciach, próbując odzyskać pełnię panowania nad ciałem. I chociaż w głowie wciąż dzwonił jej dźwięk osuwających się kamieni, umysł przyzwyczajony do pracy pod presją w ciężkich warunkach prędko odnalazł odpowiedni rytm. Rozejrzała się, marszcząc brwi, a kiedy jej spojrzenie padło na Gabriela, wykrzywiła wargi w posępnym uśmiechu.
- Ratowanie dam z opresji macie, panowie, zaliczone na piątkę - mruknęła, podnosząc się do pozycji siedzącej. Wciąż ociężałe ciało słuchało jej niechętnie, ale zmuszone do działania wyprostowało się wreszcie, kiedy blondynka podpierając się o ścianę powoli stanęła na własnych nogach. Prędko dochodząc do wniosku, że nie był to najlepszy pomysł, klapnęła na najbliższym kamieniu, pocierając skronie palcami.
- Gabe, w mojej torbie jest prowiant. Zanim się stąd ruszymy, proponuję wykorzystać chwilę spokoju i wyrównać straty w energii - rzuciła, gdy po paru chwilach umysł rozjaśnił jej się dostatecznie, by zechciał uruchomić myślenie - Nick, pokaż tę nogę - dodała jeszcze, bez wahania wysuwając ze szlufek płaszcza szeroką szarfę. Kulawy, czy nie, lojalność wyniesiona z misji Brygadzistów nie pozwalała jej zostawić Notta w tyle, a chociaż nie była medykiem, to i owo na temat prowizorycznego łatania kołatało się gdzieś w tyle głowy po paru latach spędzonych wśród łamaczy klątw i kolegów z drużyny.
Podeszła do mężczyzny, cierpliwie czekając aż zareaguje na jej słowa, jednocześnie sięgając po różdżkę. Skierowała jej koniec w głęboki wyłom skalny, na pierwszy rzut oka idealnie nadający się na prowizoryczny zbiornik wody i mruknęła cicho zaklęcie.
- Aquamenti -

The member 'Cassiopeia L. Rowle' has done the following action : rzut kością

---

'k100' : 26

Czułem magię w prawym korytarzu. Skupiony na niej całkowicie nawet nie zauważyłem, kiedy coraz bardziej oddalałem się od pozostałej dwójki towarzyszy idąc w z przymkniętymi oczami, ręką podpierając się ściany. Nie wierzyłem, że jaskinię stworzyła woda. To musiał być czarodziej. A nawet czarnoksiężnik, który użył czarnej magii, tego byłem pewien. Bałem się tego, co możemy zastać. Inferiusy były pierwszą rzeczą, o jakiej pomyślałem. I jedną z bardziej przerażających. Nie podobało mi się to ani trochę. Stanąłem wyrwany z zamyślenia głosem Fawleya, który rozpoznał tajemnicze runy. Wróciłem się kawałek rozkojarzony, jakbym dopiero co się obudził.
- Jest gorzej - uśmiechnąłem się blado na zapowiedź rychłego utonięcia. - W tamtym korytarzu aż kłębi się od czarnej magii.
Spojrzałem na towarzyszy.
- Normalnie odradzałbym pchanie się tamtym korytarzem, ale w tych okolicznościach - pozwoliłem sobie na lekko kpiący uśmiech - sprawdziłbym, co się tam dzieje.
Riddle nie wysłał tu nas na spacer. Chciał od nas księgi, której nie zdobyliśmy i prawdopodobnie nie zdobędziemy. I na następnym zebraniu powiemy mu, że wpadliśmy do jaskini, walczyliśmy cały dzień z chochlikami, a daliśmy się zamknąć gdzieś, prawie pogrzebaliśmy się żywcem i uciekliśmy jak najszybciej, kiedy tylko nadarzyła się okazja podjadając suszone owoce zgubione przez kogoś w tajemniczych okolicznościach. Nie miałem ochoty przekazywać podobnych wiadomości. Nie miałem ochoty wracać z niczym skoro już narażamy życie.
- Zawsze możemy zawrócić - dodałem w duchu licząc na to, że się nie mylę.


|rzucam, bo nie wiem czy coś znalazłam, czy miałam znaleźć, a kostek nigdy za dużo

The member 'Vitalij Karkarow' has done the following action : rzut kością

---

'k100' : 56

Grupa I
Stanie na rozdrożu okazało się dla was jedną z najtrudniejszych decyzji, która rzutowała na całą misję. Czy będziecie mogli tu wrócić? Patrząc na to, że jaskinia okazała się dość sporą przestrzenią, która ulegała autodestrukcji, to było wątpliwe. Jednak pominęliście dość istotny fakt: którykolwiek nie wybierzecie korytarz, drugim powinna pójść pozostała część grupy. Stąd istotne było zaznaczenie wybranej drogi. Perseus, trzymając szkatułkę w dłoniach zauważasz, że runa z lewego korytarza jest taka sama jak wyżłobiony klucz na drewnie. Czy to jest ta droga? A może Vitalij ma rację i znalezione ślady po czarnej magii kryją w sobie coś więcej? Rzucone zaklęcie przez Colina udowodniło wam, że w lewym korytarzu nie czyhają na was żadne czarnomagiczne klątwy. Po wyciągnięciu szkatułki przez Perseusa niebieskie światło z pochodni wypełniło wyżłobiony znak na wieku drewna. Po chwili gdy Perseus unosi wzrok na ścianę, może zauważyć, że owe światło wypełniło również największą z run na ścianie lewego korytarza. Jak potężna magia musiała rządzić tym miejscem? Czy pójdziecie za szkatułką czy za czarną magią? A co jeśli szkatułka jest niezbędna, aby przejść przez przeszkody w lewym korytarzu? Dogadajcie się i podejmijcie decyzję! Pamiętajcie, aby wybraną drogę zaznaczyć dla drugiej grupy.

Dla tej wiadomości MG, może (zależy od wszystkich!) pojawić się post uzupełniający w zależności, którą drogę wybierzecie i co zrobicie. Colin jako spec od ksiąg w drugim korytarzu również możesz poszukać run i postarać się je odczytać. [(ST=32) – jest to aktywność dodatkowa.] Na odpis macie oczywiście 48 h. Jak pojawią się pytania, wiecie do kogo pisać! Na wybranie drogi nie musicie rzucać kostką! Miłej zabawy ♥

Było cudownie. Pięknie, wesoło i sielsko, a świergoczące nad głową ptaszki jeszcze bardziej uzupełniały rajski krajobraz. Niestety tylko w wyobraźni Colina, bo kiedy mrugnął kilka razy oczami, znów powrócił do ponurej rzeczywistości jaskini i towarzystwa dwóch innych czarodziejów. Z których jeden dość wyraźnie zachęcał ich do wejścia prosto w korytarz przesiąknięty czarną magią. No jasne, czemu nie, najwyżej zeżre ich jakieś paskudne bydle uwięzione w ciemności i czekające, aż śniadanie samo im się nawinie na talerz. Poza tym mieli szkatułkę, a runiczne symbole na ścianie wręcz krzyczały, by podążać korytarzem biegnącym w lewą stronę, szczególnie że zaklęcie ujawniło, że nie ma w nim żadnych klątw. Szkatułka plus runa równała się... no właśnie, czemu?
- No to mamy impas - oznajmił oczywiste, podchodząc do Vitalija i zaglądając w korytarz, który według niego cuchnął czarnomagicznym smrodem. Wierzył mu na słowo. - Możemy pójść tędy, bo przecież bez ryzyka nie ma zabawy - wzniósł oczy ku niebu, ale podświadomie wiedział, że z tymi dwoma szaleńcami nie ma żartów. Poza tym po drugiej grupie ślad zaginął - a jeśli utknęli pod jakimś rumowiskiem i są ciężko ranni? Starał sobie nie wyobrażać uroczej scenki, w której trójka zagubionych herosów pełza po skalnej podłodze, starając się nie wykrwawić, a potem zanurza w czarnomagiczny korytarz, aby uroczo wyzionąć ducha. - Albo wybrać opcję bezpieczniejszą, pewniejszą i raczej szybciej doprowadzającą nas do celu, na co wskazują wszelkie znaki na zie... na ścianie i na szkatułce - zakończył, z nieufnością dalej spoglądając w mrok korytarza.
Pozostawała opcja trzecia: zostawić szkatułkę na miejscu dla drugiej grupy i samemu zagłębić się w, z pozoru, niebezpieczniejszy korytarz. Wolał jednak nie wypowiadać tej propozycji na głos; a co, jeśli z drugiej grupy nic nie zostało? Potrząsnął głową i skupił się na badaniu ścian drugiego z korytarzy. Zawsze istniała malutka nadzieja, że tutaj również znajdywały się jakieś runy. Albo chociaż pieprzona mapa.