Stoliki na uboczu

Jeśli miało się odpowiednie kontakty, życie stawało się o wiele prostsze. Uczony był tego od dziecka, rozpoznawania wartych jednostek i tworzenia między nimi więzi. Więź otwierała bramy kontaktów, przysług i spoufalania się informacjami. Nie każdy musiał być przyjacielem, sojusznik był o wiele cenniejszy w ich świecie. Świadoma wymiana dóbr, oportunistyczne podejście do tego, co może powstać między dwoma osobnikami. Niektóre relacje miały długą tradycje, pielęgnowaną przez kolejne pokolenia i przenoszoną na młodsze latorośla. Celem było kultywowanie współpracy, która przez wieki przynosiła wymierne zasoby. Dlatego znał dziadków, ojców i synów; czarował babki, matki i córy. Osoby spoza ich świata musiały mieć ciężej, nieświadome były procesów, które zachodziły za zamkniętymi drzwiami. Widziały tylko objawy, lecz nie rozumiały jak wiele może znaczyć prosta rozmowa przy gorzkim alkoholu. Teraz jednak Bott dostąpił zaszczytu poznania szczypty tego świata, gdy wystarczyła prosta wiadomość, krótka rozmowa i może niedługo będzie mieć pracę. Czy było to sprawiedliwe? Nie, lecz na tej ziemi mało co było przyzwoite, a cóż mówić o sprawiedliwości. Najważniejszym było, jak człowiek obchodził się z tego rodzajem możliwości, czy umiał poradzić sobie z kroplą władzy, którą zdobył w momencie pierwszego oddechu.
– Dla ciebie to akurat dobra wiadomość. Jest duża potrzeba rąk do pracy – stwierdził, pozostawiając niemym, co się stało z tymi wszystkimi ludźmi. Gdzie byli, jaka była ich historia i czy ktokolwiek będzie o nich pamiętał. Bartemius uważał, że trzeba zagospodarować Londyn, tak by wybić z pamięci jego dawnych mieszkańców. Siłą wyrwać im korzenie, pozbawić znaków pamięci. Nie było innej drogi, inaczej zawsze będą chcieli go odzyskać. On lepiej niż inni rozumiał, co znaczy stracić Londyn i jaką cenę przyjdzie zapłacić, by zdobyć go ponownie. – Kiedy panuje bieda, pieniądz ma magiczną moc oślepiania. Zapewniam jednak, że ja staram się przestrzegać zasad.
Również się uśmiechnął, gdyż był zbyt młody i pewny rodowego nazwiska, by odpuścić sobie nocne wyjścia, gdy wieczór wzywa. Ostatnimi czasy ponownie rzadziej, od momentów katastrof mało kto miał ochotę na świętowanie życia. Zamiast tego skupieni byli na odbudowie, naprawie i chowaniu zmarłych, których liczba nadal się powiększała z kolejnymi odnalezionymi ciałami.
– Wystarczy mi tylko jeśli nie przyniesiesz mi wstydu. Poświadczam o tobie swoim nazwiskiem, nie lubię go brudzić – odnotowuje, gdyż choć przysługa nie należała do dużych to nie chciał być kojarzony z leniwym, parszywym pracownikiem, który nie chciał nawet porządnie wykonać swojej pracy. – Nie musisz nawet lubić tego zawodu, ale jest to dla ciebie szansa. Nie lubię ludzi, którzy je marnują.
Czyli można było uznać, że większości społeczeństwa. Ludzie tak bardzo bali się porażki, że nie podejmowali żadnego ryzyka i prób, by wyjść z sytuacji zwycięsko. Odchylił się delikatnie do tyłu, musiał uznać, że podoba mu się bezpośredniość Botta. Politycy zawsze mówili dwuznacznie, chowając się za kwiecistością języka. Nawet Igor zaczynał nabierać jego zwyczajów. Jego towarzysz nie umiał, nie musiał i ułatwiało to całą wymianę.
– Potrzebuje uszu i oczu, które będą mogły dotrzeć w miejsca dla mnie nie dostępne. Z powodu pochodzenia i stanowiska niektóre miejsca są dla mnie niewskazane, a ludzie nieprzychylni. Przyda się również para rąk, gdy sytuacje staną się ekstremalne – podsumował dając wizję współpracy, lecz nie wnikał w szczegóły. Na nie jeszcze przyjdzie czas, musiał na początku zaufać Bottowi nim ruszą do przodu. – Dopiero jestem na początku drogi, lecz mam zamiar dojść daleko. Na sam szczyt.
Obwieścił oczywistość. Nie sugerował czy marzył, on był pewien, że zostanie ministrem magii. Była to arogancja, pycha i pewność siebie wymieszane w jedność, lecz zarazem stu procentowana determinacja, która kierowała każdym jego krokiem.

Jakże to wszystko było proste.
Proste problemy, proste rozwiązania. Bez zbędnych komplikacji, pozbawione przymusu dogłębnej analizy i oszacowania ryzyka. Bott chciał pracę, oferował lojalność (względną, przynajmniej na razie) i sprawne zmysły, nie musiał dawać więcej. Jeszcze zanim się spotkali Bartemius miał wizję, jak rozwiązać zagwozdkę bezrobocia, zwłaszcza persony, która mogła pochwalić się brudną historią. Zawsze myślał dwa kroku do przodu, czasem zapominając o pilnowaniu tyłów. Jego kryminalne występki, o których lekko wspomniał ich wspólny znajomy będą miały znaczenie, lecz tylko w cenie, którą trzeba będzie zapłacić. Nastały czasy silnych, warto było zaznaczać swoje moce i potęgi.
– Wezmę tę oznakę lojalności za pozytywny aspekt – odnotował, chociaż łudząca wierność nie była skierowana wobec niego, to poświadczała, że siedzący przed nim osobnik zdolny był do takich chwalebnych uczuć. Im więcej będzie mu zawdzięczał, w im lepszym świecie zasmakuje tym obroża mocniej będzie się zaciskać. Ludzie szybko przyzwyczajają się do nowego dobrobytu, wiele potrafią zrobić, aby nigdy nie wrócić do nędzniej otchłani, z której udało im się uciec. Bieda była o wiele lepszym motywatorem niż jakiekolwiek bogactwo czy dziedzictwo. Kto nigdy jej nie zasmakował, nigdy nie zrozumie. Bartemius nigdy jej nawet nie tknął, ale wystarczająco często poznawał nowobogackich, którzy łasili się do złota, zachłannie pragnąc więcej.
– Zacznijmy powoli. Na początku ustabilizuj swoją pozycje, obserwuj. To co się dzieje w departamencie, na ulicy, w gwarnych pubach. Nie możesz za szybko zwrócić na siebie uwagi, daj im się poczuć bezpiecznie – zasugerował, ponownie zaciągając się papierosem. Musiał najpierw stać się częścią ekosystemu, integralnym jego składnikiem. Jeśli zbyt szybko zacząłby wypytywać lub interesować się ponad miarę nigdy nie byliby przy nim otwarci. Wtedy zawsze będą baczyć na słowa, przyglądać się dogłębnie. Nie pozwolą mu na swobodę, na moment nierozwagi ze swojej strony. – Twój plan brzmi dobrze, zasugeruje mojego znajomemu, gdzie powinni Cię początkowo umieścić.
Nie miał pojęcia jak wewnętrznie funkcjonuje straż. Nigdy go to nie interesowało, zwłaszcza, że gdy wybierał się na staż Departament Przestrzegania Prawa był w chaosie i dezorganizacji. Spodziewał się, że nadal nie funkcjonował najlepiej.
– Listy co tydzień, spotkania raz na miesiąc. Chyba, że sytuacja wymagałaby częściej. Zbieraj na początku wszystkie informacje, z czasem zaczniesz rozumieć, które będą dla mnie przydatne.
Nie zdradzał za dużo, jego zaufanie nie było zbyt wysokie. Miał już plany i zarządzenia, lecz nie był to jeszcze czas. Wypowiedzenie ich na głos oznaczało ryzyko, na które nie był jeszcze gotów postawić. Z czasem, gdy będzie miał pewność, że Bott jest wart zaufania, wtedy poda mu cel. Jeszcze nie teraz, jeszcze za wcześnie.

Widział zagrożenia w planie, który kiełkował w jego głowie. Oceniał skalę ryzyka, z którą przyjdzie mu żyć i szacował czy pozytywne aspekty przewyższą wszelkie wady. Na razie szala przeważała na część współpracy, lecz wiedział, że każdy człowiek i zależności z nim związane stanowił pewne niebezpieczeństwo.
– Cieszę się, że się rozumiemy – stwierdził z zadowoleniem, gdyż dobre początki brzmiały o wiele przyjemniej niż krępujące i drętwe spotkania. Nie ufał mu, naturalna reakcja każdego zdroworozsądkowego czarodzieja. Miał przed nim wiele tajemnic, niedomówień, które wcześniej czy później wypłyną na powierzchnie. Mimo pospolitej prostoty, która otaczała mężczyznę był on ciągle zagadką. Istniał na tym świecie dwadzieścia osiem lat zanim poznał przedstawiciela rodu Crouch. Barty niejednokrotnie słyszał, że bieda zapewnia wiele atrakcji i nie zostawia wiele czasu na rozmyślania.
– Ja się tym zajmę. Dostaniesz wtedy list, gdzie powinieneś się zgłosić. Nie powinno być problemów, potrzebują ludzi do pracy – zapewnił, rozmyślając nad kolejnymi krokami planu. Kolejne listy do wysłania, kolejne akcje do wykorzystania. Był pewien, że nie będzie stanowiło to dużego wyzwania, by wciągnąć Botta w wir ministerialnej machiny. Nie w momencie, gdy działania wojenne uniemożliwiały pełen wymiar białego wywiadu.
– Nie wspominaj o mnie. Powinieneś również ograniczać opowieści o wyjątkowo niegodziwych występkach, lepiej, żeby nie kwestionowali twoje zatrudnienie. Zarazem nie twórz z siebie anioła, takie kłamstwa zbyt łatwe są do rozpoznania. – doradził, ostatecznie gasząc papierosa. Nikt nie uwierzyłby, że Bott to nieskalany charakter i czysta kartoteka, zarazem taki idealny okaz przyzwoitości cywilnej mógłby zaniepokoić współpracowników. Obawialiby się przed nim otworzyć, a wiedzą często równie wiele, co sama ulica.
Ruchem dłoni dał znak kelnerce, która szybko zrozumiała przekaz i wyciągnęła brązową butelkę spod lady. To był rzadki trunek w tego rodzaju barach dla pospólstwa, przygotowany dla specjalnych gości. Następnym razem powinni spotkać się w palarni, Xavier ugościłby ich w o wiele przyjemniejszych okolicznościach natury.
Po chwili kelnerka przyniosła im po szklance whisky. Poczekał aż odeszła od stolika, przyglądając się chwilę szklance z trunkiem.
– Dwudziestopięcioletni Glenfarclas, najlepsza szkocka whisky – podniósł szklankę, prezentując jej zawartość. – Smakuj i raduj się.
Bartemius zapraszał do swojego świata; uchylał rąbek tajemnicy, który wydawał się niedostępny dla tych z ulicy. Ten alkohol był niczym, ale zarazem był poświadczeniem statusu, a on był wszystkim. Dla ludzi z jego kręgów istniał wręcz przymus wykazania się pochodzeniem klasowym, czasem po cichu, aby przyjąć maskę skromności. Innym razem głośno, aby nikt nie miał wątpliwości.