Most Miłości

W sumie to zdziwiłby się dość mocno, gdyby dziewczyna mu odmówiła. Właściwie to raczej mogłaby powiedzieć, ze szczęście się do niej uśmiechnęło w momencie, gdy wpadła na Selwyna. Bowiem taki przypadek jak możliwość pozbycia się paskudnych skutków paskudnego zaklęcia powinien być akcentem dość przyjemnym w świetle tak ponurego dnia. Ale komu to oceniać, co w naszych życiach jest przyjemnym a co nie. Co będzie dla nas dobre, a co zapędzi nas w kozi róg. To mogło okazać się tylko i wyłącznie w miarę upływu bezlitosnego czasu. Zabawne, ale ten dzień chociaż pozornie pędzący przed siebie w świetlnej prędkości ciągnął się dla niego niemiłosiernie, torturując go swoim trwaniem. Jak zresztą praktycznie każdy dzień od miesiąca. Każdy był tak samo męczący, a akumulujące się kiepskie i wyczerpujące dni czyniły kolejną dobę jeszcze bardziej uciążliwą dla Alexandra.
- Fakt, most nie jest najlepszą opcją w tym momencie - przytaknął, po czym zbliżył się do barierki obok Charlotte i delikatnie przez nią wychylił, szukając tego, co dojrzała tam dziewczyna. Rzeczywiście, przy samym moście grunt opadał ku wodzie dość łagodnie, a pod samym mostem biegł wąski kawałek kamiennego chodnika, zapewne służącego konserwatorom mostu gdy zachodziła taka potrzeba. - Tędy dalibyśmy radę zejść - wskazał wypatrzone przed siebie miejsce i ruszył w tamtym kierunku.
Ziemia była mokra, plaskała pod podeszwami jego butów gdy zbliżał się do rzecznego nurtu. Spojrzał przez ramię, chcąc zaoferować pomoc idącemu w jego ślad stworzeniu, ale Charlotte radziła sobie doskonale. Zapewne pokonała ten krótki odcinek z o wiele większą gracją niż wysoki czarodziej, który raz czy dwa od nowa musiał łapać równowagę na zdradliwym gruncie. Po chwili jego kroki odbiły się echem od łuku mostu.
- Dobrze, pokaż to - mruknął, nachylając się nad Charlottą, prawą ręką sięgając po różdżkę. Ujął dziewczę delikatnie pod brodę, dokonując dokładniejszej inspekcji, po czym odsunął się trochę i wymamrotał odpowiednie zaklęcie. Zaraz też skóra dziewczyny zaczęła się wygładzać, a jeszcze po krótkiej chwili krosty i pryszcze były tylko bardzo nieprzyjemnym wspomnieniem. Przekrzywił głowę lekko w bok, przyglądając się jej licu. jej twarz wydała mu się bardzo przyjemna, poznaczona okrągłymi piegami, jeszcze dziecięco delikatna i jakby... znajoma. Mógł właściwie kiedyś już ją minąć na ulicy, chociaż wrażenie nie chciało go opuścić, że to coś innego. Jego uwagę jednak przyciągnęły zaczerwienione z zimna policzki i nos dziewczyny, ręce wciśnięte głęboko w kieszenie i ogólna chęć jakby skurczenia się w sobie, by utrzymać ciepło. Fakt, chociaż znów mróz lekko odpuścił to nadal było koło zera. Nie namyślając się dłużej wypowiedział na głos pytanie, które ułożyło się w jego głowie.
- Masz może ochotę na gorącą czekoladę? Znam bardzo przyjemne miejsce niedaleko. Na pewno jest ci zimno - zapytał, nagle chcąc dowiedzieć się więcej o tej dziewczynie. Jakiś czas temu przestał wierzyć w przypadki, "przypadki" go zgubiły. Zresztą, może to zajmie go choć na chwilę w przyjemniejszy od umartwiania się sposób.

Nie miała wiele do stracenia. Gdyby umiała czytać w myślach, na pewno uznałaby, że ma wiele szczęścia. Niestety jednak tej umiejętności także nie posiadała. Natura wyposażyła ją w zamian w naturalny, rozsądny (przynajmniej jej zdaniem) dystans i nieufność. Szczególnie względem czarodziejów, po których nigdy nie wiadomo czego się spodziewać. Mają niesamowite możliwości.
Teraz jednak postanowiła zaufać osobie, która tak po prostu zaoferowała jej pomoc. Skinęła więc głową, zerkając na wskazane miejsce i ruszyła zaraz za nim.
Uśmiechnęła się nawet trochę blado, kiedy zobaczyła, że schodzenie z górki nie przychodzi mu tak łatwo. Może nawet trochę liczyła, że wyląduje na trawie. Nie życzyła mu w tej chwili źle, w końcu chciał jej pomóc, to byłby po prostu zabawny widok. Mały chochlik gdzieś w niej, którego o dziwo jeszcze nie do końca zabiła jej dość ponura natura zakręcił fikołka radośnie, mocno trzymając kciuki za upadek Sewlyna. Ten chwilę później odwrócił się, by zerknąć w jej stronę. Wyprzedziła go więc i już chwilę później stali na niewielkiej ścieżce pod mostem.
Pozwoliła unieść swoją twarz i, choć jakaś iskierka lęku, czy niepewności błysnęła w jej oczach, nie zaciskała powiek jakby to, że widzi każdy ruch różdżki miało w czymś pomóc, jakby miała odczytać z niej dobre, lub złe intencje, odkryć jakie zaklęcie właśnie jest rzucane.
Nic złego się jednak nie stało i Moore odetchnęła cicho, odsuwając się, kiedy zaklęcie zostało rzucone. Delikatnie pogładziła swój policzek, na nowo gładki. Zaklęcie podziałało i nie miała już innego wyboru, jak uwierzyć w dobre intencje osoby, która zaoferowała jej pomoc mimo, że Charlie wpierw na niego wleciała, a później naburczała. Uśmiechnęła się więc lekko, może trochę speszona całą swoją postawą.
- Dziękuję.
Powiedziała po prostu. Miała ochotę zerknąć w jakieś odbicie i sprawdzić, bo wydawało jej się aż dziwne, że to wszystko zeszło tak po prostu, tak szybko, tak za jednym zaklęciem. Nic jednak w okolicy nie było. Mimo to przecież czuła, pod jej palcami była jej względnie gładka cera. Magia bywa niesamowita.
Zaraz usłyszała kolejne pytanie i chyba ono tym mocniej ją skrępowało. Miała ochotę. Była przemarznięta, nie miała ochoty wracać do domu i nie miała się gdzie podziać. Mimo to widać było, że chwilę się wahała - tym razem jednak nie z nieufności, a przez zwykłe skrępowanie. Nie przepadała za litością, nie znosiła jej, a co może kierować tym człowiekiem, jeśli nie ona? Pomógł jej. Powinno wystarczyć.
- Święta minęły, jeśli jesteś spóźnialskim Mikołajem, powinieneś zadbać chociaż o brodę. - znów blado się uśmiechnęła. Ile on może mieć lat? Pewnie jest ledwie po szkole. Choć jest uzdrowicielem, pewnie nauka w tym kierunku trwa. Więc pewnie ma te ponad dwadzieścia lat.
Zaciekawił ją. Skinęła w końcu głową. Cokolwiek nim kieruje, ona potrzebuje się ogrzać. Ruszyła więc na górę, by wrócić na most i pozwoliła się zaprowadzić w miejsce o którym mówił nieznajomy.

Podziękowanie przyjął delikatnym uśmiechem i kiwnięciem głową. Bo też cóż innego miał zrobić? Na jej kolejne słowa zdziwił się lekko, nie do końca wiedząc, o co jej chodzi. Mikołaj? Jaki Mikołaj?
- Chyba nie do końca wiem, o kogo Ci chodzi, nie znam żadnego Mikołaja - odparł, zastanawiając się, o czym też ta kruszyna mówi. - Na brodę mogę jednak coś zaradzić - dodał, trochę czując w sobie dawne ogniki, jednak był to ledwie ich cień. Pogładził się po podbródku, a gdy odjął rękę na jego twarzy pojawił się dość gęsty zarost. - Lepiej? - nawet lekko się zaśmiał, widząc wzrok dziewuszki, zaraz jednak cofnął swoją metamorfozę. Nie lubił bród zbytnio, to raz, a dwa, że nie był w stanie zbyt długo używać swojej metamorfomagii ostatnimi czasy. Jakoś mu średnio wychodziło, albo zbyt łatwo się rozkojarzał. Jął jednak przypatrywać się piegowatej buzi dziewczyny, zaraz jednak uświadomił sobie, że może być to trochę krępujące, odwrócił więc zaraz wzrok i spróbował się wytłumaczyć.
- Patrzę tylko, czy wszystko zniknęło. Chyba tak - stwierdził, po czym ruszył z powrotem w górę zbocza, by po chwili znaleźć się na brukowanej ulicy. Prowadził ich ulicami, mijały ich mniejsze lub większe grupki ludzi, a on jakoś zdawał się nie zwracać na nich uwagi.
- Tak w ogóle, jestem Alexander. A ty? - zapytał, zerkając na dziewczynę, gdy otwierał drzwi do małej kawiarenki. W sumie cała sytuacja była troszeczkę dziwna, a troszeczkę ciekawa. Dlaczego w ogóle postanowiła mu zaufać? Naprawdę był aż tak... przekonywujący do siebie? Przy jego niskiej samoocenie trudno było mu się ku temu skłonić. Z drugiej, tworzyli dość nietypową dwójkę - gdyby spotkał teraz kogoś ze znajomych musiałby się raczej gęsto tłumaczyć. Ale miał wrażenie, że nie byłby w tym przypadku sam: idąca obok niego panienka sprawiała wrażenie całkiem zaradnej, jak na kogoś obracającego się w magicznym świecie bez możliwości z tejże magii korzystania. Był już bowiem stuprocentowo pewien, że maszerująca do wolnego stolika istotka była charłakiem.

|zt x2 i uciekamy tutaj
[bylobrzydkobedzieladnie]

/4.04/

Wracał właśnie z dziwnego zlecenia. Po kilkugodzinnym śledzeniu osoby wyznaczonej przez klienta, okazało się, że śledzony był sam klient. Metamorfomag. Rufus nie miał pojęcia w jakim celu został wynajęty i co wykonanie tego zlecenia dało klientowi, jednak gdy dostał należne mu pieniądze, nie chciał nawet o nic pytać, odwrócił się na pięcie i wyruszył w stronę mieszkania na piechotę. Bo ładna była tego dnia pogoda. Jego rude włosy płonęły w świetle pełnego słońca na czystym niebie. Mimo, że wiał lekki wiaterek, Rufus przechadzał się ulicami Londynu w czarnej koszulce z krótkim rękawem. Co prawda na jego piegowatych ramionach co chwila jeżyły się włosy na skutek gęsiej skórki, jednak był na tyle twardy, by wytrzymać te lekkie powiewy chłodu. Mimo wszystko, miał dobry humor.
W końcu wracał do domu. W nim siedziała już pewnie Stephanie i ich matka, pichciło się jakieś jedzonko i woda w imbryku już wesoło pogwizdywała, pod naporem kominkowego ognia. Zlecenie pomyślnie wypełnione, pieniądze w kieszeni, pogoda podtrzymująca miły nastrój - czego chcieć więcej? I cóż mogłoby możliwie zepsuć ten, zapowiadający się na idealny, dzień?
Spotkanie niegodnej zaufania osoby na Moście Miłości. Czy nazwa miejsca w tej sytuacji miała być ironią losu? Pettigrew już z daleka rozpoznał dawną przyjaciółkę swojej młodszej siostry z Hogwartu. Ariadna Roots. Gdyby jeszcze kilka lat temu ktoś zapytałby go czy można jej ufać, ten bez zafahania odpowiedziałby twierdząco i jeszcze oburzył się, jak owy ktoś mógł mieć wątpliwości. Od kiedy zobaczył ją w paskudnym, nokturnowym towarzystwie, praktycznie przyłapał na gorącym, ohydnym uczynku - wszystko się zmieniło. Dziewczyna miała kategoryczny zakaz zbliżania się do Stephanie. A Stephanie zakaz zbliżania się do niej. I gdy Rufus tylko był w pobliżu, starał się dbać o wypełnianie tego rozkazu, który sam wydał. Nie chciał, by Roots wciągnęła jego kochaną, niewinną siostrę w jakieś szemrane interesy, zaprowadziła na mroczną ścieżkę.
Pewnie przesadzał, ale trzeba było dmuchać na zimne. To była ostatnia osoba, jaką chciał teraz spotkać i jak na złość nie miał nawet możliwości zniknięcia w tłumie. Na Moście Miłości o tej porze, jak pewnie łatwo się domyśleć - obiadowej, nie było ani jednej pary, ani nawet jednego kawalera czy jednej panny. Most był pusty.
A może tylko tak mu się zdawało?

Nigdy nie wiedział, co robić w takich sytuacjach. W końcu nie widzieli się od tak dawna, już prawie zapomniał, że była potencjalnym zagrożeniem. Tak naprawdę nie pamiętał nawet zbyt dobrze zdarzenia, od jakiego przestała przychodzić do ich domu. Musiał być wtedy w pracy. To musiał być Nokturn i jakiś paskudny zaułek. Kombinowała coś chyba z podejrzanym typem, wymieniali się przedmiotami... Nie był pewny. Ale to był dla niego szok, impuls kazał zareagować tak, jak zareagował. Też robił niezbyt czyste i przyjemne roboty, tylko dla pieniędzy, ale nigdy jeszcze nie działał poza prawem. No, a przynajmniej nie miał do czynienia z czarną magią i czynieniem zła. Zresztą nieważne co on robił dla pieniędzy, ważne, że ONA mogła wciągnąć jego siostrę w niegodne i nieprzyjemne towarzystwo.
Teraz, o zgrozo, zbliżali się do siebie. Dystans między nimi się zmniejszał i nie było nawet mowy o udawaniu, że się nie widzi czy zawróceniu. Tu i teraz. Nie chciał się witać, przynajmniej nie pierwszy. I tak nie miał z nią o czym rozmawiać. A kiedyś była chyba jedną z niewielu znajomych Stephanie, z którymi lubił przebywać. Tym gorzej było mu otrząsnąć się z tamtego widoku, ze "zdrady". Miał wrażenie, że wie o niej jeszcze mniej, niż wiedział zawsze.
Mógłby jeszcze tak długo rozmyślać na jej temat, ale w końcu byli tak blisko siebie, że zrobiło się to dla niego niewygodne. Zauważył jej... Wyzywające ruchy. Tego się za nic nie spodziewał. Co chciała osiągnąć? Czy to miało go obrazić, czy poderwać? Przecież nie robi się takich rzeczy przy pierwszym od dawna spotkaniu. I to mając świadomość okoliczności "rozstania". Skóra policzków pod piegami lekko się zaczerwieniła, mimowolnie, jakby się zawstydził czy zdenerwował. Próbował odwrócić wzrok, zwrócić głowę w przeciwną stronę, kiedy Ariadna nagle dość pokracznie padła mu przed nogi.
- Huh? - wbił w nią zdziwione spojrzenie, był zdezorientowany i niepewny, zupełnie jak dziecko, które udaje tylko, że jest zdenerwowane, strzela focha, by coś niezgrabnie ukryć - Witaliśmy się? Chyba nie zwróciłem uwagi. - ach, ta jego maska była zbyt fałszywa, tandetna.
Chociaż naprawdę był zdenerwowany, zachowywał się bardzo sztucznie. Tym upadkiem wymogła na nim jego pomoc. I chyba mu się to nie podobało.
- Żyjesz? - podał jej rękę, by pomóc jej wstać.
Bał się, że będzie musiał przyznać się do błędu. Nie lubił tego. I nie chciał tego robić. Ale coś w głowie mówiło mu, że oddalenie Stephanie od Ariadny nie było wtedy takie konieczne. I sam tak naprawdę nie wiedział, dlaczego to zrobił...

Zaczerwienił się jeszcze mocniej. Czuł, jak fala ciepła zalała jego twarz na wskutek tego samego uczucia wstydu i irytacji. Wychwyciła fałsz w jego intencjach, w głosie i mimice. To nie powinno tak wyglądać, to on powinien mieć nad nią przewagę, w końcu to z jego inicjatywy zerwali tę niezbyt głęboką znajomość. Gdy już stała, przez dosłownie chwilkę patrzył na jej oczy. Też była ofiarą tego spotkania. Oboje nie chcieli się tu zobaczyć, a już wcale ze sobą rozmawiać. Czemu więc żadne nie odejdzie po prostu w swoją stronę? Czy nierozwiązane sprawy przeszłości, puste konwenanse, czy może coś jeszcze innego trzymało ich w miejscu, przykleiło podeszwy ich butów do ziemi. Chciała zacząć rozmowę, bo uważała, że tak powinno się robić czy może po prostu chciała być miła? Albo po prostu czuła, że ktoś coś powiedzieć musi, bo inaczej niezręczność nie zniknie.
Ani ona, ani on - nie lubili czuć się słabsi.
Zwrócił zaraz wzrok na jej nogę. Chyba nic nie pomyślał. Po prostu się przewróciła, nie z jego winy. Przeżyje. Potem spojrzał na rozciągającą się za obciążonymi kłódkami barierkami mostu Tamizę. Dobrze byłoby teraz zniknąć. Być w domu. Po co komu taka niechciana rozmowa?
- Jakoś leci. Pracuję, zarabiam, opiekuję się... No, rodziną. Dajemy radę. - odpowiedział.
Nie było mu w smak odbijać pytanie w jej stronę, ale nie miał raczej wyboru. Przecież nie pożegna się teraz, nie odejdzie. Chociaż by mógł. Ale właśnie czuł, że nie powinien.
- A tam? - zapytał, niby niezainteresowany.
Wraz z jej manifestacją, powoli znikała jego fałszywa maska. Ta obojętność, mimo że w głębi duszy faktycznie ciekawy był odpowiedzi na to pytanie, wydała się szczersza niż poprzednie próby odzywania się do Roots.
Wrócił wzrokiem na jej twarz. Nie boi się patrzeć jej w oczy. Czemu miałby się bać... To wszystko jest takie skomplikowane. Takie upierdliwe.

Aaach niech to wszystko szlag trafi. Atmosfera gęstniała z chwili na chwilę i chociaż już nie udawali przed sobą na siłę, nic nie zapowiadało zwyczajnego rozejścia się do swoich spraw po łagodnym zakończeniu rozmowy. Nie mogło być ani łagodnie, ani zwyczajnie. Stali, jak te kołki, prowadząc nic nieznaczącą w porównaniu do ich uczuć względem siebie konwersację. To nie miało kompletnego sensu. Albo natychmiast przerwą tę nieśmieszną sztukę, albo przejdą do konkretów. Dlaczego to musiał być ten dzień, to miejsce, ta chwila?
Nie chciał odpowiadać na to pytanie. Skrzywił się nieco. Nie był pewny czy to obelga, czy zwykłe pytanie. Jak miał to odebrać? Wzruszył tylko ramionami i cicho parsknął pod nosem. To prawda, że pracował we wszystkim i w niczym, ale nie było to przynajmniej przelewanie czekolady czy mieszanie lukru. Odbierał to wszystko za atak i chciał oddać jej z nawiązką potok ostrych, jak brzytwa słów, ale wtedy wygłosiła mowę, która dotknęła go jeszcze bardziej.
Prowokacja albo szantaż emocjonalny. W każdym razie jego ogniste, piegowate ego przyjęło to bardzo ciężko. Twarz Pettigrew skrzywiła się jeszcze mocniej w grymasie zażenowania i złości. Dobrze, że tego nie widziała, odwrócona tyłem. Zacisnął pięści. Chciał już postawić pierwsze kroki w stronę wolności, bezpieczeństwa... Kontynuować powrót do domu, a przerwać bezsensowną konfrontację. Podniósł już jedną nogę i zrobił krok naprzód. Potem drugi, trzeci, czwarty, piąty... Ariadna pewnie zdążyła już zrozumieć jego odpowiedź.
Niespodziewanie, chyba nawet dla niego samego, obrócił się na pięcie i podszedł w jej stronę parą szybkich, nerwowych kroków. Ooobrót i trach!
- Wiesz co?! Nie, nie muszę z Tobą rozmawiać. Nie możesz mnie zmusić. I tak byś nie potrafiła. Taka jest prawda. Jak możesz udawać, że nic się nie stało?! Nie rozumiem. Nie interesuje mnie to co tam wtedy robiłaś. Wiesz dobrze, że nie mogłem pozwolić Wam się dalej... AAaaa! Nieważne! - zakończył wybuch uderzeniem w barierki pięścią.
Poczuł ból w prawiej dłoni, całą siłą zarobił w metalową kłódkę.
- Cholera jasna! - strzepnął rękę kilkanaście razy, próbując załagodzić ból - Czego oczekujesz? Że przeproszę czy - czy... Czy co...
Nie wiedział co wychodzi z jego ust. Balonik pękł.

Bolało. Sakramencko bolało. Dlatego nie siłował się z rozmówczynią i oddał jej swoją rękę. Wszystko to, co o niej myślał kiedyś i po tym niesławnym zdarzeniu, a także to, co wywiązało się na tym spotkaniu po latach w końcu wystrzeliło jej w twarz. I mostowi w barierki. I tak jak most oddał mu twardością materiału, z którego został stworzony, tak i Ariadna powoli zbierała się, aż w końcu wspięła się do riposty.
To jeszcze nie był moment, kiedy było mu głupio. Adrenalina jeszcze nie przestała się wytwarzać, chociaż ból w dłoni powoli zaczynał go hamować. Teraz słuchał, zbierając się do odpowiedzi.
Jej słowa były przepełnione prawdą. Nie dał jej nigdy się wytłumaczyć i jego zarządzenie dotyczące separacji tych dwóch przyjaciółek nie dość, że mogło być bezpodstawne, co po prostu bardzo brutalne. Ale wtedy nie zastanawiał się nad swoimi czynami. A jak coś postanowi, to ciężko go potem od tego odwieść.
I ona uniosła głos. Kontratak. Zarzut. Ale to prawda, nigdy nie zbudowali żadnej głęboko zakorzenionej relacji. On próbował zawsze rozbawić wszystkich dookoła, nie skupiał się na poważniejszych uczuciach, na ludzkich problemach. Bał się o nich rozmawiać. Wolał je szybko rozwiązywać. To nie tak, że nie pomagał ludziom w potrzebie. Wręcz nie umiał odmówić komuś pomocy. Ale uznał sprawę z Ariadną za coś innego. Nie mówiła nic wcześniej. Nie powiedziała im nic. Działała w ukryciu i poza ich wiedzą. Skoro miała problemy, powinna o nich mówić, a nie rozwiązywać je na własną rękę. Widząc ją wtedy, poczuł, że knuje coś na boku, że nie jest prawdomówna. I gdzie tu zaufanie...
Przyjął jej wersję. Był jeszcze rozogniony, lecz już nie unosząc głosu, powiedział:
- Skoro tak bardzo zależało ci na moim zaufaniu, mogłaś nie wiem... mi powiedzieć, jak już miałaś problemy. Zaufanie działa w dwie strony. A co do naszej znajomości, to chyba faktycznie tak było. Inaczej ta cała sytuacja nie miałaby miejsca. - odbił piłeczkę w jej stronę, również nie uciekając wzrokiem z jej oczu.

"Przesada" to jego drugie imię, innym mówi, że to "Robert", ale tak naprawdę to "przesada". W tym jednak momencie nie czuł, że przesadził. Z jego ust wychodziły już o wiele gorsze stwierdzenia i opinie. A Roots zabolało. Dla niej to był cios w policzek. Cóż, nie można mierzyć innych swoją miarą. Już sam nie wiedział do czego doprowadzi ta kłótnia. Tylko wyrzucali sobie swoje błędy i wyrażali wzajemną do siebie niechęć. Ale gdyby tylko o to chodziło, to czy konieczne było ciągnięcie tej rozmowy od samego początku? Rufus nie lubił psuć sobie dobrego dnia z byle powodu i nie zrobiłby dla nikogo wyjątku. Sprawa z Ariadną Roots nie była więc byle powodem. On już dokładnie znał procent swojej winy w całym tym zdarzeniu. Tak bardzo nie lubił się przyznawać do błędu...
Przypomniał sobie ojca. To dzięki niemu zrozumiał co to znaczy opieka nad najbliższymi. Co to znaczy zdystansować się i odrzucić chwilowe, spontaniczne impulsy i emocje na bok, by spojrzeć na całość racjonalnie. Gdyby ta cała sprawa odbyła się po jego śmierci... Rufus zareagowałby inaczej. Dzisiaj... Zareagowałby całkowicie inaczej. Ale teraz, związany dawną decyzją, czuł, że nie potrafi zadziałać inaczej. Chociaż wiedział, doskonale wiedział, że potrafi. Ariadna przypomniała mu o tym, jaki był kiedyś. Jaką drogę przebył do tego, kim jest dzisiaj. To jego zachowanie na Moście Miłości... To Rufus sprzed kilku lat postawiony w takiej sytuacji. Czemu zachowywał się przy niej tak dziecinnie?
Dziewczyna zaczęła stosować jakiś przedziwny szantaż. Czyżby wiedziała, że czasami i na Nokturnie wypełnia zlecenia? Stephanie mało co wie o jego pracach, nie mówi jej, tylko by się niepotrzebnie martwiła. Tak po prawdzie, zlecenia, przez które musi zapuścić się w nokturnowe ulice nie są tymi najbardziej niebezpiecznymi. Ale Roots na pewno nic o tym nie wiedziała, nie mogła...
- C-co? Jaki Nokturn? O czym ty w ogóle mówisz? Nie pamiętam co jej powiedziałem. To jest nieistotne, nie mieszaj jej w to. To nie jest jej wina.
No tak. Ale ona nic takiego nie mówiła, nie sugerowała, że to wina Stephanie ani przez chwilę. Więc czyja to była wina, Rufus? Robert Pettigrew wiedziałby dobrze co zrobić. Stefa i Ariadna potrzebowały się nawzajem i zawsze o siebie dbały. Nigdy nie rozerwałby ich przyjaźni, za to spróbował dowiedzieć się, co tak naprawdę widział i pomóc...
Zacisnął powieki i jęknął z irytacji. Musiał przełamać blokadę. W końcu już i tak przed niczym nie miała nikogo chronić. Oparł obie ręce na barierce i położył pomiędzy nie swoje czoło. Zimno stali uderzyło jego układ nerwowy. Sytuacja była beznadziejna. I to wyjście z niej również.
- Dobra. - podniósł głowę - Ja, nie wiem... Nie wiem, przepraszam. Przepraszam, tak szczerze. Widocznie to był mój błąd, mój zły impuls... - wszystko się w nim skręcało, gdy wypowiadał te słowa - zła decyzja, niedopatrzenie... Nie wiedziałem co powinienem zrobić. I się stało. I stało się całkowicie bezsensownie, jak widać. Chciałem dobrze, ale nie wiedziałem jak...
Oblał się potem. Wstyd, upokorzenie... Był winny i właśnie się przyznawał. W tej chwili nie był świadomy swoich czynów, choć były najszczersze, tak wysokie plątały się w nim emocje.
- I od kiedy wiedziałem, że to był zły pomysł... Nadal nie wiem, jak... To wszystko przywrócić. No. E, nie wiem, przepraszam... - zrezygnował z dalszych tłumaczeń, bo i tak nic więcej konkretnego nie miał do powiedzienia.
Chciał chyba już iść. To wszystko go przerastało. Już nawet nie był głodny, nie miał ochoty na rodzinny obiad, na herbatę. Chciał się położyć spać. Odwrócił się powoli i zaczął człapać w swoim wcześniejszym kierunku, ale po kilku krokach znów się zatrzymał.
Na wypadek, jakby coś chciała mu jeszcze powiedzieć...