Most Miłości

Czuł jak w tarczę uderza zaklęcie, nie pozwalając powstać ruchomym piaskom pod ich nogami, choć te musiały ich otoczyć jak poprzednio. Do jego uszu chwilę później dotarł też głośny plus, jakby coś ciężkiego wpadło do wody. Podłoże było niepewne nie z powodu magii, prawdopodobnie to cała konstrukcja dawała im sygnały ostrzegawcze. Tym bardziej musiał odzyskać wzrok. Uniósł różdżkę i poruszył nią wręcz ponaglająco, aby skończyć z ciemną opaską na oczach. Finite Incantatem – pomyślał ostro, stanowczo, kładąc ogromny nacisk na te dwa słowa, jakby miał większą pewność, że odpowiednio zadziałają pod presją.

The member 'Alphard Black' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 78

Niezwykłe zdolności Alpharda kolejny raz uchroniły ją przed niebezpieczeństwem. Po wszystkim powinna złożyć mu podziękowania - gdyby nie on, dawno byłoby z nią znacznie gorzej. Jej różdżka jednak sprawnie pozwoliła wspomóc czarnoksiężnika i w mig zamienić szczura w duszącą się gęś tkwiącą gdzieś w ruchomych piaskach - tak całkiem bezradną. Kobieta, która mu towarzyszyła, wydawała się być już w bardzo złym stanie - a krwotok nie ustawał. Człowiek nie miał tak wiele krwi, wiedziała o tym, wkrótce się wykrwawi. Zdawało się, że zwycięstwo przechylało się zdecydowanie w ich stronę.
O ile nie pokona ich żywioł.
Poczuła, jak most się zatrząsł. Znajdowali się na samym jego początku, jeszcze nad ziemią, wydawało jej się, ze w razie zawalenia się mostu nie mogli ponieść większych szkód. Jednak byli tu nie bez powodu, most był dla miasta ważny. Chciała się nim zająć. Zachować jego strukturę.
- Arresto Momentum - wypowiedziała lekko, zapobiegawczo, zamierzając objąć swoim zaklęciem strukturę mostu.

The member 'Cassandra Vablatsky' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 79

Steffen przemienił się w gęś, z jej różdżki wydostała się nikła smuga świetlistego cienia, która nie zdołała uformować się na kształt patronusa. W nim pozostawała cała nadzieja.
— Steffen— szepnęła, zbliżając się do towarzysza, który nagle zatonął w piaskach. — Nie ruszaj się przez chwilkę — poprosiła go słabym głosem i spojrzała w stronę przeciwników, którzy w każdej chwili mogli ich znów zaatakować. Trzymając cały czas miotłę w jednej ręce, drugą sięgnęła w stronę gęsi. Jej pierze pokryte było krwią — i Steffena i już jej własną, która wciąż spływała jej z nosa. Splunęła na bok i zaczęła szukać pod jej skrzydłami czegoś, co podczas transmutacji mogło się zachować. Cattermole miał mieć przy sobie jakiś kryształ, musiał więc gdzieś tam być. Miedzy piórami? Pod skrzydłami? Gdzie to się wszystko podziało.

| szukam kryształu

O nie o nie o nie!
Steffen poczuł krew, a potem został gęsią. W dodatku leciał w niego kolejny atak okrutnej czarownicy.
-Gę gę... - zagęgał słabo (i ostrożnie, by nie upuścić różdżki), ale Hania nie rozumiała przecież gęsiego.
Nie dam rady, musimy uciekać...
Na szczęście, dziewczyna zdawała się pamiętać ich ustalenia sprzed wyprawy na most. Czego innego mogła szukać? Choć okrutnie lękał się ataku, to posłusznie zastygł, dając się przeszukać. Zatrząsł nawet lekko piórami, by pomóc Hani.
Nie wiedział, jak transmutacja wpływa na białe kryształy, ale nie były podobne do żadnego ze znanych mu przedmiotów, były zrodzone z czystej białej magii. Może były więc odporne na więcej zaklęć niż zwykłe bibeloty, tak jak jego różdżka?
Czekał, czy dłoń Hani odnajdzie ten właściwy - ten, którego dotknięcie kojarzyło się ze świstoklikiem i który przypominał mu o pocałunku z Isabellą na grządkach w domu Alexandra Farleya.

pozwalam/pomagam Hani szukać kryształu i myślę o moim najszczęśliwszym miejscu na ziemi

Nikt z obecnych nie mógł spodziewać się, że niewinnie, kilkukrotnie rzucona Duna okaże się wybawieniem. Zaklęcie, choć tkwiące przez większość czasu w jednym miejscu, wywoływało wibracje na tyle silne w całej konstrukcji, iż wreszcie została naruszona. Hannah, kucając przy Steffenie przemienionym w gęś, oznaczyła białe pióra własną krwią, opuszki palców zanurzając w miękkim pierzu bez większego skutku. Przemieniony czarodziej dzierżył jedynie różdżkę w dziobie, nic więcej. Wysiłki miały pozostać bezcelowe, gdy oboje poczuli, jak podłoże pod nimi trzęsie się coraz mocniej. Czarnomagiczne klątwy ciążące tak na Hannah jak i na Steffenie wciąż zbierały swoje żniwo.
Chwila, w której Cassandra rzuciła Arresto Momentum istotnie spowolniła ruch mas pod nimi, nie zatrzymując jednak tego, co działo się po drugiej stronie. Choć ona oraz Alphard pozostawali bezpiecznie, nie dało się tego samego powiedzieć o przeciwnikach. Powstałe pęknięcie nadwyrężyło znacznie tę część mostu, na którą działała wcześniejsza Duna. Betonowy elementy barierki opodal Wright ukruszyły się, w kawałkach opadając do wody, pociągając za sobą skryty w piaskach Deserpes bruk oraz grzechot odpadających kłódek, na metalowych przęsłach, zawieszonych przez zakochanych. Nagła utrata gruntu pod nogami ani dla czarownicy, ani dla gęsi nie była komfortowa, lecz oznaczała jedno – znalezienie się poza zasięgiem przeciwników. Kontakt z zimną wodą rzeki okazał się wyjątkowo otrzeźwiający, choć nie był w stanie zaleczyć odniesionych ran. Hannah opadła całym ciężarem ciała na miotłę. Ta, pozostając ofiarą uroku rzuconego przez Blacka, zadrżała na powierzchni wody i pociągnęła za sobą czarownicę oraz gęś, odciągając od mostu, zabierając w bezpieczne miejsce. Alphard, podjąwszy udaną próbę ściągnięcia z siebie zaklętej opaski, zdołał jedynie ujrzeć skrzydła gęsi wpadającej w wyrwę powstałą na moście. Promień rzuconego Vitreusso przemknął między piórami, nie dotykając ich. Na moście ustabilizowanym zaklęciem Cassandry byli bezpieczni i mogli przystąpić do nałożenia odpowiednich zabezpieczeń, nie nękani przez obecność innych. Wszystko wskazywało na to, że uszkodzenie mostu nie miało większych konsekwencji. Jedynie szpeciło krajobraz dziurą naznaczającą to miejsce pojedynkiem, który tego wieczora wygrała dwójka Rycerzy Walpurgii.


Mistrz Gry serdecznie dziękuje za pojedynek! I przeprasza za wszelkie błędy, niedogodności!

Alpharda, Cassandra – Duna trwa jeszcze przez jedną kolejkę. Możecie w tym czasie podjąć próbę naprawy mostu lub pominąć i przystąpić do nakładania zabezpieczeń. Macie na to dwie tury. Mistrz Gry nie kontynuuje rozgrywki.
Hanah, wykrwawiasz się i potrzebujesz natychmiastowej pomocy uzdrowiciela.

Informacje:

Ciepło bijące od różdżki od razu podpowiedziało mu, że jego czar jest udany i już za chwilę znów ujrzy wszystko dokładnie. Ledwo udało mu się pozbyć z oczu opaski, a mógł dostrzec jak w jednej chwili wydarza się wiele rzeczy, może nawet zbyt wiele. Most zatrząsł się, część konstrukcji zapadła do wody, ciągnąc za sobą mocno już pokiereszowaną dwójkę przeciwników. Koniec tego starcia już od dłuższego momentu wydawał się przesądzony, jednak wrogowie dzięki splotowi zdarzeń zdołali umknąć przed samym finałem. Trudno było uwierzyć w to, jak wiele mieli szczęścia. Czuł satysfakcję i ulgę, bo wyszedł z tej potyczki bez szwanku, zarazem jednak w umyśle zagnieździła się irytacja. Gdyby miał możliwość dobić szlamolubną hołotę, z pewnością nie zmarnowałby takiej szansy. Było tak blisko do osiągnięcia pełnego sukcesu, ochrzczenia go krwią zdrajców. Nadal chciał udowodnić coś sobie i światu. Potrzeb sprawdzenia się była w nim zbyt mocno zakorzeniona.
Musiał na nowo skupić się na celu, jaki mu przyświecał, kiedy dopiero kierował się w stronę mostu. Pozostał z Cassandrą na polu bitwy jak zwycięska strona. Wciąż otaczały ich ruchome piaski, dlatego jeszcze chwilę musieli pozostać na bezpiecznym fragmencie nietkniętej czarem brukowanej kostki. Kiedy nieco uspokoił emocje, przypomniał sobie o bezpieczeństwie swojej towarzyszki. Poświęcił jej długie spojrzenie, aby upewnić się, czy jest cała. – Wszystko dobrze? – spytał zduszonym głosem, dodając sobie otuchy spostrzeżeniem, że na jej szacie nie uświadczył żadnych śladów krwi. Starał się chronić ich oboje przed atakami, jednak jego obrona nie zawsze pozostawała dostatecznie dobra. Na całe szczęście darował sobie wszelkie wyrzuty, bo nie tego w obecnej chwili potrzebowali. – Możemy zająć się zabezpieczeniem mostu – zaproponował szybko, nie bez powodu nie wspominając o naprawieniu konstrukcji.
Podniósł różdżkę, w powietrzu kreśląc odpowiedni znaki, w myślach ograniczając przestrzeń wokół siebie do tej, którą chciał zabezpieczyć. Zainicjowanie przepływu magii nie było żadnym wyczynem, musiał jednak pozostać cały czas skupionym. Wybór odpowiedniej pułapki nie był dla niego żadnym dylematem, przez wzgląd na umiłowanie historii magii przywołał wspomnienie jednej z wielkich bitew czarodziejów.

| nakładam Zawieruchę

Czuła, jak moc jej zaklęcia wiąże kamienie pod nimi; usłyszała hałas, rumor, kamienny most nie zniósł ciężaru kolejnych uderzeń. Ich przeciwnicy spadli, dając się pochłonic nurtowi Tamizy - pewnie nawet tego nie przeżyli. Wyglądało na to, że zostali tutaj całkiem sami - trolla zdążyli przepędzić, zostało im już tylko upewnić się, że będą tutaj bezpieczni, że most pozostanie pod kontrolą rycerzy i nie zostanie użyty do nieodpowiednich celów. Kątem oka spojrzała na Alpharda, zdjęta z oczu opaska pozwoliła mu w samą porę ujrzeć to wszystko.
- Gdyby nie ty - zaczęła, w odpowiedzi na jego pytanie; to Alphardowi zawdzięczała swoje bezpieczeństwo, to dzięki niemu nie drasnęło jej żadne z zaklęć - i chciała, by wiedział, że to doceniała. - Dziękuję - dodała po chwili, kucając, by delikatnie sięgnąć opuszkami palców resztę piasków pobliskiej duny, uwięziła ich, ale starania zmierzające do ściągnięcia stąd piasków, zdawały się zbędne. - Zaklęcie zniknie lada moment, przejście będzie wolne - stwierdziła, prostując plecy. Rzuciła okiem na drugą stronę mostu, upewniając się, czy rzeczywiście nie mieli już żadnego towarzystwa.
- Nakażę tu przysłać jednego z dementorów - zwróciła się do swojego towarzysza, tonem bardziej propozycji niżeli decyzji. - Jeśli pojawił się tu troll, skądkolwiek się wziął, może zjawić się ich więcej. Dementor bez trudu poradzi sobie z istotą o dużych mięśniach i małym rozumie - stwierdziła, nie odejmując spojrzenia od horyzontu. Kamienie, po których stąpali, wciąż wydawały się niepewne. - Może przydałaby się wiadomość do Ministerstwa, żeby wzmocnili to przejście - podsunęła, i tym razem spoglądając na Blacka. Alphard z pewnością miał polityczne wpływy wystarczająco rozległe, by był w stanie położyć nacisk na prace na tym obszarze. Ten most wydawał się naprawdę ważny. - Poznałeś ich? - Tych ludzi, kobietę i mężczyznę - Kim byli? - Była niemal pewna, że żadnego posród tych czarodziejów nie przyszło jej spotkać nigdy wcześniej.

wrzucam dementora

Nie był pewien, jak właściwie powinien zareagować na podziękowanie, dlatego ostatecznie nie powiedział nic, jedynie pozwolił sobie na krótkie skinięcie. Obrona jej była jego obowiązkiem, gdy sam zdecydował się poprosić wcześniej o pomoc przy odnalezieniu porozumienia z trollem. Lecz stworzenie została przegnane z mostu przed ich przybyciem, zamiast niego natknęli się na dwójkę buntowników. Wolał nie wracać myślami do sylwetek przeciwników,  nie chcąc tracić skupienia. Ich zadanie jeszcze się nie skończyło.
Cassandra miała rację, ruchome piaski wokół nich po chwili już całkiem wsiąkły w ziemię, takie przynajmniej można było odnieść wrażenie, kiedy znikały stopniowo pod bacznym spojrzeniem. – Dementor jako strażnik mostu to dobry pomysł – przyznał po chwili, choć nie podejrzewał, aby jego aprobata czy jej brak miało kluczowe znaczenie. Przerażająca istota odgoni stąd trolle, ale także bardziej strachliwych czarodziejów, pomogliby pomyśleć o ucieczce właśnie tą drogą. Trudno było mu jednak uwierzyć w to, aby patronusy opanowane przez członków Zakonu, o których zdołał już tak wiele usłyszeć podczas spotkań Rycerzy Walpurgii. Aczkolwiek nie został dzisiaj kolejnym naocznym świadkiem niesamowitych popisów. Uważnie wysłuchał także kolejnej propozycji uzdrowicielki i przytaknął jej słowom. – Zwrócę na to uwagę odpowiednich służb – zobowiązał się przed czarownicą to podjęcia działań w tym konkretnym kierunku. Pojedynek, który tutaj stoczyli, mógł być pierwszym, ale na pewno nie ostatnim, czuł to w kościach. Most, zwłaszcza ten umożliwiający szybkiej przejście do centrum Londynu i z powrotem, pozostawał ważnym strategicznie obiektem.
Zrobił krok do tyłu i różdżką spróbował nakreśli obszar całego mostu, rozpoczynając tym samym proces nakładania kolejnego zabezpieczenia. Tylko z tego powodu nieco zwlekał z udzieleniem odpowiedzi na pytanie, które padło. Wypowiedział sentencję w myślach, wykonując kolejny ruch różdżką, wiążąc magię z tym miejscem.
– Rozpoznałem tamtą czarownicę – odpowiedział dość spokojnie. Mógł użyć wielu innych określeń wobec jej osoby, jednak wolał hamować się przy towarzyszącej mu czarownicy. – Hannah Wright, należy do Zakonu Feniksa – znał jej personalia i zapamiętał twarz, to zresztą nie było niezwykłym wyczynem, od kiedy za kryminalistami zostały rozesłane listy gończe. – Już raz się z nią starłem  - niechętnie się do tego przyznał, wszak tamto starcie miało zupełnie inny wynik, przez co jego działania stały się pod koniec irracjonalne.
– Więcej tu już nie zdziałam – wyznał szczerze, bo i jego wiedza o pułapkach nie była jakoś specjalnie rozległa. Niektóre potrafił rzucić, ale większość była poza jego zasięgiem, kiedy brakowało mu zrozumienia odnośnie ich różnorakiej natury, powiązanej z innymi rodzajami magii lub dziedzinami nauki. Mogli się już wycofać, zrobili swoje.

| nakładam zabezpieczenie Stary szewc

Przyglądała się piaskom bystrze, gotowa zareagować, gdyby obciążyły most zbyt mocno, pozostając w miejscu; wkrótce jednak drobne słoneczne ziarenka zaczynały szczodrze znikać, torując ich drogę do dalszych części mostu - i jego okolic. Przez cały ten czas bacznie rozglądała się wokół, chcąc zdobyć pewność, że trolla nie było już nigdzie w okolicy. Skinęła głową na aprobatę Alpharda, z pewnym smutkiem zadumawszy się nad nazwą tego miejsca. Most miłości musiał być spowity tak wieloma wspomnieniami, że dementorzy mogliby się żywić nimi przez całe wieki -  wysysając  szczęście ze wszystkich młodych ludzi, którym przyszło żyć w okrutnych czasach wojny. Przedziwna aura rozpaczy już teraz wydawała się niemal namacalna - ale spowijała nie tylko to miejsce, a całe miasto. Strzeżone przez potężnych ludzi, czego dowodem były dalsze słowa Blacka. Przyglądała się jego dalszym ruchom, zachowaniu, śledziła gesty, obserwując ich efekty, zaciekawiona mocą, jaką skrywał w sobie czarnoksiężnik. Zamyśliła się na chwilę, słysząc nazwisko dziewczyny. Coś jej mówiło - w pierwszej chwili nie była w stanie wspomnieć, co konkretnie, dopiero później zarysowała się przed nią sylwetka barczystego brodatego mężczyzny, który niegdyś tak często widywany był w ciemnych i mrocznych zakamarkach Nokturnu. Ale już od dawna go tam nie było. Już od dawna nie było go u niej. Pewnie był już dzisiaj kimś innym. Pamiętała przyjęcie swojego kuzyna, na którym razem z Ramseyem siedziała naprzeciwko Bena - i jego przyjaciela.
- Krewna Benjamina - odezwała się, nie potrzebując potwierdzenia. Wojna przecięła Big Bena na pół dosłownie, podobnie dosłownie przecięła na pół jego mieszkańców, zmuszając ich do opowiedzenia się po którejś ze stron. Dziwnie wciąż było odnajdywać po drugiej stronie barykady tych, którzy kiedyś byli jej bliscy. - Trzeciej okazji pewnie już nie będzie - podjęła, odganiając od siebie te ponure myśli. Powróciła spojrzeniem do podniszczonego mostu. - Musiał porwać ich nurt - razem z kamieniami, które opadły z mostu. Jeśli jeszcze nie są martwi, to lada moment będą. Kobieta słaniała się już z nóg. - Skinęła głową, gdy zapowiedział koniec swoich działań. - Nic tu po nas - potwierdziła, wraz z Alphardem wycofując się z powrotem w kierunku centrum; gdy jej stopa osunęła się z kamiennej materii mostu, skierowała ku niej jeszcze różdżkę, by wypowiedzieć formułę zaklęcia:
- Reparo - I, nie odwracając się za siebie ani też nie będąc pewną, czy zkalęcie odniosło efekt, odeszła razem z Blackiem.

/zt x2

The member 'Cassandra Vablatsky' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 44