First topic message reminder :



[bylobrzydkobedzieladnie]

Zakonnicy dzielnie wytrzymali atak napędzanych czarną magią zabawek, dzięki czemu skutecznie dokończyli naprawę anomalii. Od tej pory to ustabilizowane miejsce staje się terenem sprzyjającym rzucaniem czarów przez wszystkich członków Zakonu Feniksa. Sukces zagwarantował im bonus do rzutu kością w wysokości +5 dla Zakonników i +10 dla Gwardzistów podczas kolejnych gier w tej lokacji. Chwała wam za to, pewnego dnia świat za to podziękuje.

Krótko mówiąc, los podobnych do Gabriela spoczywał w rękach tych, którzy już teraz czynnie działali przeciwko mugolakom w świecie czarodziejów. Odczuwał ich paskudny oddech na karku, ale teraz, gdy istniało realne ryzyko odwołania ministra Longbottoma, czuł jak sznur krępujący jego ręce zacieśniał się coraz bardziej i nic nie mógł z tym zrobić. Bezradność - najbardziej nieznośne uczucie, jakie kiedykolwiek mogło dręczyć Tonksa. I chociaż nie chciał zajmować tak pesymistycznymi myślami swojego umysłu, licząc chyba na cud, to w chwilach względnego rozluźnienia obawy znowu nawiedzały jego myśli, wracając niczym natrętna mucha brzęcząca nad uchem.
Czuł, jak dotąd wibrujące pod jego palcami drewno uspokaja się wraz ze stabilizacją mocy. Można powiedzieć, że Lucan i Gabriel odnieśli bezapelacyjne zwycięstwo, dzięki któremu dołożyli swoją małą cegiełkę do sukcesu Zakonu. Wynikał też z tego mały, ale jakże przyjemny bonus umożliwienia rodzinom z dziećmi odwiedzania tego miejsca, bez obawy przed atakiem balonów z Garotem czy krwiożerczych pluszaków. Nigdy nie myślał, że przyjdzie mu bronić się przed rozwścieczonym, pluszowym królikiem, którego największym pragnieniem okaże się wydrapanie niebieskich oczu Tonksa. Zapewne w najbliższym czasie nie spojrzy na żadną z maskotek łaskawym okiem. Czy nie wystarczyło, że w wyniku anomalii podejrzliwie patrzył na każde mydło i rolkę papieru toaletowego podczas załatwiania swoich potrzeb fizjologicznych?
Na szczęście pluszaki poddały się wraz z całkowitym ustabilizowaniem się magii i na nowo stały się zwykłą przytulanką dla dzieci. Gabriel krytycznym wzrokiem spojrzał na materiał ubrań, który jak się okazało trochę ucierpiał poprzez maskotkowy atak. - Nigdy nie sądziłem, że zostanę zaatakowany przez krwiożerczego, wypchanego króliczka - stwierdził, stopą trącając różową maskotkę, przypominającą właśnie królika. Rozejrzał się po raz kolejny chcąc sprawdzić, czy w czasie ich puszystej bitwy na śmierć i życie nie pojawiły się służby albo czarne, zakapturzone postaci. Stała czujność.

Och, chciałby, żeby była mowa tylko o odwołaniu Longbottoma. To by znaczyło, że w tych kanaliach pokroju Rosiera, Yaxleya czy Burke'a pozostała chociaż odrobina przyzwoitości. Przynajmniej rozwiązaliby sprawę uczciwie - na niekorzyść zakonu oraz mugolaków, ale jednak uczciwie, w politycznej debacie. Lucan podejrzewał jednak, że na Stonehenge może dojść do dwóch rzeczy - przede wszystkim, do rękoczynów. Buzująca w szlachcicach adrenalina może bardzo szybko sprawić, że któryś zwyczajnie nie wytrzyma i ciśnie oponentowi zaklęciem między oczy. Dużo bardziej jednak Abbott obawiał się tego, że Longbottom straci swój stołek albo przez morderstwo, albo przez zamach stanu. Rycerze już nie raz pokazali światu, że nie wahają się mordować niewinnych ludzi w biały dzień. Jaką różnicę zrobiłby im jeden Lonbottom? Przy takim scenariuszu, wizja zamachu stanu przeprowadzonego bez ofiar była równie piękna, co nierealna.
- Cały jesteś? - zapytał, kiedy ostatnia z zabawek cicho opadła na bruk. Wrócił myślami do teraźniejszości. Na szczęście ostatnie podrygi anomalii ustępowały, rozwścieczone pluszaki straciły swoją krwiożerczą naturę, spoglądając w niebo swoimi pustymi, szklanymi oczami. Wyglądało na to, że swoje zadanie ukończyli całkowicie. Atmosfera tego miejsca wyraźnie się oczyściła. Lucan z pewnym zaskoczeniem zauważył, że do jego uszu docierają teraz dźwięki niezwykle charakterystyczne dla przedmieścia Londynu nocą - szum wiatru, jakieś cykanie świerszczy, gdzieś w oddali zakaszlał a potem zawarczał silnik jakiegoś starego samochodu. Wcześniej tego wszystkiego nie słyszał, zupełnie jakby stanowisko z balonami otaczała swoista bańka ciszy, wygłuszająca wszystkie sielskie odgłosy i sprawiająca, że miejsce to było jeszcze bardziej upiorne.
- Mam nadzieję, że nie będą mi się śnić po nocach. U mnie w domu są ich dziesiątki - mruknął, chowając różdżkę do kieszeni szaty. Nie wyczuwał już żadnego zagrożenia, na wszelki wypadek jednak nie wyciągnął ręki na zewnątrz, wciąż ściskając znajome drewienko w dłoni. - Pracownicy wesołego miasteczka nieźle się jutro zdziwią. No i będą mieli trochę do sprzątania - dodał jeszcze, zerkając na rozsypane wszędzie pluszaki. - To co, zwijamy się?

Cóż, być może Gabriel nadal wierzył, że nawet oni mają tyle przyzwoitości, aby zachować chociaż pozory cywilizowanego zachowania w debacie, ale powinien zdawać sobie sprawę z tego, że podczas szczytu może dojść dosłownie do wszystkiego. Co prawda nie pomyślał o tym, jak kolosalne straty przyniosą wydarzenia tamtego dnia, ale chyba nie miał powodów aby tak myśleć. Jednakże byłby głupcem, gdyby twierdził, że zjazd arystokratów w żadnym stopniu go nie dotyczy, kiedy było odwrotnie. Mocno prawdopodobny wydawał się fakt, że to właśnie od tego spotkania politycznego będzie zależało to w jaki sposób dalej potoczy się jego życie. Z pewnością zwycięstwo konserwatywnej szlachty nie polepszy sytuacji podobnych jemu w kraju. A ich triumf, im bliżej spotkania, zdawał się coraz bardziej nieuchronny z powodu przeważającej liczby.
- Raczej tak - odparł, zerkając jeszcze kontrolnie na swoje ręce i ciało, kątem oka spostrzegając zupełnie nieruchome maskotki. Mógł się jedynie cieszyć z tego, że większość maskotek z dzieciństwa została wydana znajomym rodziców albo kurzyła się ukryta w kartonach na strychu, aby być może kiedyś ujrzeć światło dzienne, gdy któreś z rodzeństwa dorobi się własnego potomstwa, chociaż w najbliższym czasie się na to nie zapowiadało. Wojna nie wydawała się najlepszym okresem na zakładanie szczęśliwej rodziny - nie kiedy twoje pochodzenie budzi wstręt w sporej części magicznej społeczności i każde jutro stoi pod znakiem zapytania. - Współczuję, lepiej upewnij się przed zaśnięciem, że żadna nie dostała ostrych zębisk i pazurów - rzucił półżartem półserio. Nigdy nie wpadłby na pomysł, że anomalia może narobić aż takich szkód, ale jak widać magiczne anomalie nadal potrafiły zaskakiwać czarodzieja. - Przynajmniej będą mogli pracować bezpiecznie bez obawy przed Garotem albo atakiem wściekłych maskotek - skwitował, nie ukrywając chwilowej dumy z tego z jaką łatwością udało im się poskromić anomalię. Nic, tylko powinni sobie nawzajem pogratulować - owszem w skali wojny było to małe zwycięstwo, ale chyba z takich też powinni się cieszyć, prawda? - Chyba nic tu po nas - zgodził się z współtowarzyszem.

- Łatwo powiedzieć - mruknął, słysząc odpowiedź Gabriela.
Przejrzenie wszystkich zabawek w pokoju Logana mogło potrwać wieki, ale właściwie od czego była służba? Chociaż Lucan zdawał sobie sprawę, jak dziwnie odebrałyby to pokojówki w rezydencji Abbottów. No bo przecież polecenie sprawdzenia każdego jednego pluszaka, upewnienie się, że na pewno nie wyrosły mu przez noc ostrych kłów oraz pazurów brzmi dość... osobliwie. A nie mógł przecież wyjawić prawdziwych powodów swoich obaw. Gdyby ktokolwiek z jego rodziny dowiedział się o tym, że Lucan włóczył się po miejscach owładniętych anomalią, o tym, że próbował z nimi walczyć, łamiąc przy tym dekrety ministerstwa, bardzo porządnie by mu się oberwało. Ojciec i tak spoglądał już na niego z pewnym rozczarowaniem, po tym, jak Lucan wcale nie tak dawno temu wylądował w celi razem ze Skamanderem... i to właśnie za włóczenie się po terenach zamkniętych przez funkcjonariuszy urzędu kontroli magicznej. Pozostawało mu więc albo sprawdzenie tych wszystkich pluszaków samemu, albo ewentualnie zabrać Logana na parę nocy do innego pokoju... co też mogłoby być nieco podejrzane, ale chyba dałoby się to wszystko wytłumaczyć dużo prościej. Ech, czy on naprawdę to rozważał? Nie powinien przecież popadać w paranoję, pluszaki, które tutaj grasowały, były wynikiem działania anomalii. Ich dom był bezpieczny, obłożony licznymi zaklęciami ochronnymi. Zarówno Lucan jak i jego syn mogli więc spać spokojnie.
Abbott rozejrzał się kontrolnie dookoła po raz ostatni. Wokół nie było żywej duszy, jeśli nie liczyć ich dwójki. On także czuł zadowolenie z faktu uspokojenia anomalii, nawet jeśli doskonale zdawał sobie sprawę, że ulga, którą przynieśli temu miejscu, była tylko chwilowa. Póki nie udadzą się do Azkabanu, szalona magia wciąż będzie się pojawiać w kolejnych miejscach, burząc spokój zwykłych obywateli. Przez jakiś czas jednak ta okolica była bezpieczna.
- Idziemy - potwierdził jeszcze Lucan, powoli stawiając swoje kroki na brukowanej ścieżce, ciągnącej się wzdłuż innych atrakcji, a która finalnie miała ich doprowadzić do wyjścia z wesołego miasteczka. To była dobra, pracowita noc.

zt x2