Schody

Zgubił się. Tak po prostu, zwyczajnie. Pamiętał, że pił całkiem sporo podczas gry w bakarata, humor z minuty na minuty mu się poprawiał. Uciął sobie nawet pogawędkę z siedzącymi obok panami, tylko nazwiska wyleciały mu z głowy. Rozsiadł się wygodniej na krześle, znacznie poluźniając spiętą postawę. Oglądał rozdanie za rozdaniem, podczas jednego chyba nawet pogrążając się szczelnie w myślach, przez co nim się obejrzał i już musiał pić kolejnego karniaka. Roześmiał się cicho pod nosem upijając kolejne porcje Toujours Pur, zupełnie nie zaprzątając sobie głowy nazwą serwowanego alkoholu. Smakował mu, był mocny, idealny na rozluźnienie atmosfery. Co niestety nie nastąpiło ani teraz, ani później - wszyscy podeszli do gry bardzo poważnie. Pogratulował zwycięzcom, pożegnał się z Percy’m i innymi znajomymi i użył świstoklika. Znalazł się w Hampton Court ze ściśniętym żołądkiem mając jednocześnie nadzieję, że wypite wcześniej procenty nie zachlapią malowniczo rezydencji lady Nott. Przytrzymał się ośnieżonej balustrady na zewnątrz dworku. Mrugając żywo, łapiąc oddech, uspokoił się po długich minutach wyjętych z sylwestrowego życia. Nikt nie krzyczał, fajerwerki nie rozbłysły na niebie - albo do północy było jeszcze parę chwil, albo ta już minęła. Zupełnie stracił poczucie czasu. Greengrass nawet się odrobinę przejął, że mógł za długo zwlekać z dotarciem na przyjęcie - mógł mu się wszakże urwać film - co bardzo mu się nie spodobało. I teraz był bardzo niemodnie spóźniony. Dlatego wyprostował się i szybko podbiegł do najbliższego wejścia.
Szatę wierzchnią zostawił naprędce, w mocnym nieładzie na (jak mu się zdawało) jednym z wieszaków. Co dziwniejsze, wcale nie widział kręcących się dookoła ludzi. Miliony myśli nagle pojawiły się w jego głowie świecąc niezmożonym blaskiem - czyżby faktycznie się spóźnił? Gdzie byli inni? - i tak się tym przejął, że pospieszną wędrówkę w górę po schodach. Drewno cicho skrzypiało pod żwawo stawianymi krokami, balustrada była prawie tak samo chłodna jak ta na zewnątrz, co wywoływało w Travisie nieprzyjemne dreszcze. Dotarłszy na sam szczyt, widząc całą mnogość bocznych drzwi oraz ani jednej żywej duszy począł się zastanawiać czy nie pomylił skrzydeł domu. Oddychając głęboko przejechał dłonią po czuprynie szukając w myślach wyjścia z tego ambarasu. Biedny, nie przewidział aż takiego wpływu alkoholu na swoje zdolności poznawczo-motoryczne. Na sam koniec panicznych rozważań podjął decyzję o powrocie do miejsca, z którego przyszedł. Podczas jeszcze szybszego schodzenia po drewnianych stopniach nieszczęśliwie potknął się o wystający - bardzo nagannie - dywan, niemal wywracając się na sam dół. I znikąd żadnej pomocy, żadnych panien gotowych go złapać na dziecko w opiekuńcze ramiona.
Był zgubiony.

Och, oczywiście lady Nott, wspaniała zabawa (tylko po co nas pani chciała upić?), och, tak, tak, słyszałam o twojej ostatniej wystawie lady Travers, ojej, cóż za fantastyczna suknia, lady Rosier! Z każdym kolejnym wypowiadanym zdaniem, z ukrytym - albo i nie - komplementem, czułam się coraz bardziej zagubiona w tym wielkim tłumie szlachcianek, których większości zwyczajnie nie znałam. Moja podróż po Francji i koncerty po powrocie do Anglii sprawiły, że przez ostatnie miesiące byłam zajęta tylko i wyłącznie skrzypcami oraz pracą w Ministerstwie, a kroniki towarzyskie w gazetach omijałam szerokim łukiem. Zresztą chyba nigdy mnie specjalnie nie interesowały, przynajmniej do czasu, aż nie znajdę tam swojego własnego nazwiska połączonego z jakimś miłym i uroczym szlachcicem. Ten noworoczny Sabat miał być dla mnie doskonałą okazją do upolowania jakiejś wspaniałej partii; przystojnego młodzieńca, który wyrwie mnie ze szponów okrutnej macochy i zawiezie na swoim smoku (no, mogłaby być względnie miotła) do swojej rezydencji, gdzie będziemy żyć długo i szczęśliwie. Dalej moje myśli nie sięgały, a tak naprawdę to wstydliwie kończyły się na dniu ślubu, bojąc się wybiec w kolejne godziny i dni - oczywiście byłam świadoma obowiązku żony wobec męża i zapewnienia mu potomka, koniecznie męskiego, ale na Merlina! Damy nie powinny myśleć o takich rzeczach zanim nie zostaną oficjalnie zaręczone; no chyba że damy sobie trochę podpiły wina i teraz gubią orientację w wielkim pałacu Nottów.
Nie byłam pewna, czy otwieram dwunaste czy dwudzieste drzwi z kolei, w każdym jednak razie byłam w końcu szczęśliwa, że udało mi się natrafić na hol ze schodami. Co prawda nie wyglądały szczególnie okazale i raczej służyły służbie lub prywatnemu użytkowaniu przez mieszkańców Hampton Court, ale miałam nadzieję, że zaprowadzą mnie do ludzi. A przynajmniej w miejsce, gdzie będzie coś więcej niż mój rozchichotany głos i złudne echo powtarzające za mną kolejne słowa. Stanęłam właśnie na dole schodów, zastanawiając się, czy wejść na górę (może nie powinno mnie tu być?), gdy z nieba spadło na mnie przeznaczenie. No dobrze, może nie do końca z nieba i nie takie całkiem przeznaczenie (chociaż jeśli przeznaczenie miałoby twarz, to mogłaby to być właśnie ta urocza facjata), no i nie tak po prostu spadło, co się potknęło, ale mimo wszystko! Dopiero kiedy jaśnie pan mężczyzna się zatrzymał na moim ramieniu, które machinalnie przytrzymałam, żeby nie sturlał się przypadkiem dalej, mogłam dostrzec, że ubrany jest zupełnie inaczej niż służba, a więc musiał być definitywnie jakimś zagubionym szlachcicem, w dodatku trochę chwiejącym się na nogach, ale teraz mi to absolutnie nie przeszkadzało. Wręcz przeciwnie, ucieszyłam się, że nie tylko ja okazałam się małą sierotką gubiącą drogę, a przecież we dwójkę łatwiej nam będzie odszukać pozostałych uczestników Sabatu.
- Z nieba mi pan spadł, lordzie - powiedziałam więc zalotnie, nie puszczając jego ramienia i ostrożnie sprowadziłam go po dwóch ostatnich schodkach, aby stanął bezpiecznie na statycznej ziemi. - Czy wie lord może, jak z powrotem trafić do sali balowej? Oglądałam tutejsze obrazy i w tym wszystkim nawet nie patrzyłam, w którą stronę idę, a echo w rezydencji sprawia, że muzyka zdaje się dobiegać z każdej strony - powiedziałam zrezygnowana, mierząc spojrzeniem uważnie, aż nieco ukradkowo, mojego prawie-wybawiciela.

Travis nie mógł spaść z nieba, oznaczałoby to, że jest aniołem gotowym wybawić damę z opresji. Sam damą nie był, lecz niewątpliwie znajdował się w opresji. Nie wiedział gdzie jest, gdzie są pozostali uczestnicy sylwestrowego balu, dokąd powinien zmierzać. Czuł się mocno zagubiony w krętych korytarzach dworu, mnogiej liczby klatek schodowych i drzwi, zdających się wyglądać jednakowo. Zdążył jedynie wstrzymać oddech kiedy jasnym było, że zmierza prosto w dół. Wzrok wbił w ziemię, sprawiając wrażenie, jakoby szukał tam sprawcy całego nieszczęścia i odruchowo zacisnął dłoń na balustradzie. Druga, bez udziału świadomości Greengrassa, spoczęła na… czyimś ramieniu. Co tylko pozwoliło mu się zatrzymać na trzecim z kolei stopniu od wystającego skrawku dywanu i stanąć w miejscu. Z sercem podchodzącym omal do gardła podniósł głowę. Wystraszony wzrok utkwił w osobie stojącej przed nim. Mógłby przysiąc, że przed chwilą był sam wśród panującej w tym miejscu ciszy oraz okazałej kolekcji naściennych obrazów. Przyglądał się tępym spojrzeniem pozornie nieznajomej doszukując się w jej twarzy odpowiedzi na wszystkie dręczące świat pytania. Jak gdyby stanęła przed nim znamienita osobliwość wiedząca wszystko o całym wszechświecie. Zamrugał gwałtownie nie zmieniając pozycji ani o cal, przez co duża część ciężaru mężczyzny spoczywała na wątłym ramieniu szlachcianki. Przeniósł na nie powoli swoje pełnie dezorientacji spojrzenie, a w kilka sekund później odsunął się prędko do tyłu zabierając swoją dłoń. Stanął prosto, na tyle, na ile pozwalał mu jego stan i jeszcze mocniej zacisnął lewą dłoń na drewnianej barierce. Odchrząknął splatając palce drugiej ręki w pięść, która to znalazła się przy jego spierzchniętych lekko ustach chwilę później.
- Najmocniej przepraszam - odezwał się po długich, niezręcznych minutach upływających na zorientowaniu się w swoim własnym położeniu. Stała przed nim kobieta obdarzona niezwykłym pięknem, o melodyjnym głosie oraz podobnym problemie do tego dręczącego jego osobę, w której dopiero teraz rozpoznał Thalię. Nie mógł się nie uśmiechnąć zasłyszawszy jej słowa. - Proszę mi wybaczyć, straciłem równowagę na widok twojej onieśmielającej urody, lady Fawley. - Jak zwykle czarujący, bez względu na okoliczności. Fakt, że właśnie rozmawiał z siostrą Elisabeth wydawał się nie mieć w ogóle żadnego znaczenia. - Nie rozpoznałem twojej twarzy przez to… wszystko. Witaj - powiedział, tylko nieznacznie się pochylając. Wolał nie ryzykować przetoczeniem się po drobnej kobiecie, nie chciał nikomu zrobić krzywdy.
Pytanie go zafrapowało. I ubolewał nad tym, że tak naprawdę nie jest w stanie pomóc zgubionej jak on, teraz już znajomej. Duma nie pozwalała mu się przyznać do porażki, dlatego grał na czas. W jego zmętniałym od alkoholu umyśle wszystko zdawało się być wręcz idealnie zaplanowane, w dodatku w ciągu logicznym.
- Z tego, co zdążyłem się dowiedzieć, należy wyjść z klatki i wejść innym przejściem. Właśnie tam zmierzałem - powiedział zerkając dyskretnie na dół. Zaraz i tak ponownie uniósł wzrok. - Jak ja się odwdzięczę za uratowanie życia? - spytał. Hiperbolizując, zahaczając o flirt, który prawdopodobnie wszedł mu w krew. Nieprzyzwoitość? Brak taktu? Nie istniała.

Czy to normalne, że ze wszystkich lordów na przyjęciu los zesłał mi akurat tego jednego? Wystarczyło kilka sekund wpatrywania się w jego twarz - wykorzystałam sposobność, kiedy rozglądał się lekko zdezorientowany, chyba nie do końca wiedząc, co się właśnie stało - abym rozpoznała w nim Travisa. Ach, jakże mogłam go nie poznać od razu? To chyba przez ten paskudny alkohol od lady Nott; dalej nie widziałam celu upijania nas i sprawiania, że niektórzy chodzili po rezydencji nieco lekkim krokiem, ale patrząc na całą sytuację z góry, mogłam się przynajmniej domyślać, co przyświecało tej sprytnej kobiecie. Niemniej jednak słysząc zawoalowany komplement z ust mężczyzny, który przywykł raczej do towarzystwa zupełnie innej lady Fawley, nie mogłam się nie uśmiechnąć mimo działania alkoholu. Albo może właśnie dzięki niemu mój uśmiech był o wiele szerszy, a rumieńce o wiele większe niż zazwyczaj?
- Och, lordzie, lord też nie ma sobie nic do zarzucenia - trzepnęłam go lekko po ramieniu, bezczelnie z nim flirtując, zanim uświadomiłam sobie, że to bardzo nieodpowiedzialne i bardzo nachalne. W końcu to mężczyźni lubili polować, lubili być myśliwymi i lubili celować ze swoich kusz w bezbronne ofiary. A ja całkowicie machinalnie przemieniłam się z takiej ofiary właśnie w myśliwego, co natychmiast i bezzwłocznie postanowiłam naprawić, wbijając zawstydzone spojrzenie w ziemię i błyskawicznie przyciągając dłoń do siebie. - Zdaje się, że nie tylko dziewczęta lady Nott postanowiła zrzucić z nóg mocnymi alkoholami - powiedziałam ze śmiechem, nie szczędząc sobie już żadnych podchodów. Przyjemna była świadomość faktu, że nie tylko mi lekko szumiało w głowie; chociaż sądząc po wzroku Travisa i po jego małej przygodzie ze schodami, wypił chyba nieco więcej. Na wszelki wypadek stanęłam jednak zboku, gdyby Greengrassowi zachciało się nagle na mnie przewrócić; a byłoby dość niezręcznie wytłumaczyć potem taką sytuację przypadkowej osobie, która mogła nas znaleźć.
Spojrzałam w górę schodów, gdzie nagle pojawił się chwilę temu Travis, ale najwyraźniej nie było tam wyjścia do sali balowej - zresztą jakim sposobem, skoro sala była na parterze? Należało się więc wrócić jednym z korytarzy i opuścić wielką klatkę schodową, jak zresztą słusznie zauważył od razu lord Greengrass. Problemem było tylko to, który korytarz wybrać i w które drzwi się skierować. Właśnie dlatego lubiłam nasz niewielki rodowy dworek w Cumberland, gdzie wszystko było na swoim miejscu i nikt nie potrzebował mapy, aby się po nim poruszać.
- Dotrzymanie mi towarzystwa przez jakiś czas będzie wystarczającą nagrodą. No i znalezienie wyjścia z tego całego ambarasu. - Uśmiechnęłam się, postanawiając złapać byka za rogi i zaryzykować. Lord Travis nie uciekł jak szalony na mój widok, ale został, aby kontynuować rozmowę, co mile połechtało moje ego. Nawet jeśli robił to z czystego obowiązku. - Niestety moja wizyta we Francji sprawiła, że jestem bardzo do tyłu z towarzyskim życiem Anglii i prawie nikogo tu nie znam. A samotna szlachcianka podpierająca ściany na Sabacie nie robi na nikim dobrego wrażenia - powiedziałam już z nieco mniejszym entuzjazmem, kreując smutną wizję smutnej Thalii pozostawionej samej sobie. Miałam już dodać, że moja siostra wystawiła mnie do wiatru i sama zniknęła gdzieś w komnatach Hampton Court, ale przezornie ugryzłam się w język. Temat Lizzie z pewnością nie był tym, który lord Greengrass chciałby teraz poruszać; szczególnie w stanie wskazującym.

Travis także nie mógł się nadziwić jak to się stało, że nie poznał siostry Lizzy. Czy to jej wyjazd sprawił, iż aż tak mocno się zmieniła? Dodając do tego jego staż w rezerwacie w Rumunii, plus niechęć spotykania się z ludźmi na jakiś czas - czy uważali go za podobne Leonardowi wynaturzenie? - i jeszcze całkiem niemałą ilość alkoholu, można byłoby rzeczywiście znaleźć wyjaśnienie obecnego stanu rzeczy. Oczami wyobraźni widział starszą Fawley jak śmieje się z niego podczas opowieści tyczącej się przypadkowego spotkania tejże dwójki. W całym swym zakłopotaniu, dezorientacji oraz strachu uśmiechnął się do swoich myśli. Głupkowaty wyraz twarzy zaraz jednak odbił w kierunku Thalii, nie chcąc być nieuprzejmym. Kiedy tylko stanął na równe nogi, kiedy minęła pierwsza obawa o utrzymanie równowagi, zdjął pobielałą dłoń z balustrady i poprawił poły szaty chcąc mieć pewność, że wygląda doskonale. Zdarzało mu się puszyć uznając takie zabiegi za coś w rodzaju tańca godowego, podczas którego należy zaprezentować się jak najokazalej, byleby tylko wzbudzić podziw w patrzącej na niego kobiecie. Nic dziwnego, że ucieszył się jeszcze mocniej zasłyszawszy komplement tyczący się jego fizjonomii. Wzrok Greengrassa powędrował w ślad za trajektorią lotu ręki jego wybawicielki i utkwił w niej na dłużej. Nieczęsto spotykał się z podobnym zachowaniem, lecz kłamstwem byłoby stwierdzenie, jakoby mu się to w ogóle nie podobało. Wręcz przeciwnie, podniósł głowę i pogłębił uśmiech, co go wprowadziło w lepszy nastrój. Rozluźnił się. Prawie zapomniał o nieprzyjemnym incydencie sprzed paru chwil. Skoncentrował się tylko na niej.
- Bardzo dziękuję za miłe słowa - powiedział, znów lekko się skłaniając. Otaksował wzrokiem nagłą zmianę w postawie - taktyce? - młodszej znajomej i nie wiedząc dlaczego, zapragnął, żeby zachowywała się swobodniej. – Najwidoczniej zamiarem lady Nott było rozluźnienie nas. Skorzystajmy z tego - stwierdził z całą stanowczością oraz pewnością siebie. - Ciekawi mnie natomiast dlaczego i wy piłyście. Nie uwierzę, że grałyście w karty - dodał na sam koniec przyłączając się do śmiechu swej towarzyszki. Dopiero potem sytuacja stała się bardziej skomplikowana, kiedy właściwie miał się okazać bohaterem godnym damy w opresji, a nie miał ku temu warunków. Za nic w świecie nie zdawał sobie sprawy z tego gdzie jest, ani którędy powinni wyjść, byleby tylko udać się prosto do sali balowej. To właśnie tam miały się odbyć dalsze celebracje Nowego Roku.
Pokiwał ze zrozumieniem głową, z ust wymsknęło mu się nawet ciche westchnięcie.
- Doskonale to rozumiem. Ja na przykład nie miałem z kim pójść, dlatego zastanawiałem się jak spędzę Sylwestra. Mogę teraz powiedzieć, że to ty mi spadłaś z nieba lady Fawley - zaczął z wyraźną ulgą. - Zresztą, nawet gdybym miał towarzystwo, to równie mocno cieszyłbym się z obecności panienki dzisiejszego wieczoru - przyznał, nie mogąc powstrzymać się przed porozumiewawczym mrugnięciem w jej stronę. - Tak samo nie znalazłem jeszcze partnerki na ślub lorda Lestrange i lady Bulstrode, chyba ominęła mnie dobra passa. - Zwierzył się, zupełnie nie wiedząc dlaczego. To raczej nie polepszało jego opinii u siostry Lizzy. Prawdopodobnie alkohol rozwiązał mu język, później będzie żałował wypowiedzianych słów, które, choć zgodne z prawdą, były dość żenujące. - Nie mówmy jednak o przykrych rzeczach. Idziemy? - spytał spoglądając na kobietę wyczekująco.

Mój nastrój zmieniał się jak w kalejdoskopie, z sekundy na sekundę ogarniały mnie coraz to nowsze uczucia, więc po kilku minutach rozmowy z lordem Travisem miałam już za sobą szok, niedowierzanie, zdziwienie i zaskoczenie, nie mówiąc o zawstydzeniu, skrępowaniu, radości i szczęściu, że oto znalazł się jakiś wybawiciel gotów rozłożyć przede mną swój płaszcz i przeprowadzić mnie przez bagnisko. Albo po prostu ująć pod rękę i zaprowadzić w stronę sali balowej, gdzie już z pewnością zbierali się goście. Z niepokojem nasłuchiwałam bicia zegara oznajmiającego północ, a z drugiej strony cieszyłam się, że nawet jeśli przegapię tajemniczą niespodziankę lady Nott na Nowy Rok, to przynajmniej zrobię to w jakimś miłym towarzystwie. Niewątpliwie byłoby dość przykrym rozpoczynanie roku 1956 w samotności, w zagubieniu, w panice szukając przejścia do głównych komnat dworku, chociaż znając siebie i moje roztargnienie, byłoby to nawet bardziej niż możliwe. Ile w końcu razy chodziłam zagubiona z głową w chmurach, dopiero po kilku minutach orientując się, że jestem w tej części lasu lub parku, której nie znałam i skąd nie widziałam najbliższych zabudowań? W Hampton Court z pewnością byłoby tak samo.
- Och, nie, lady Nott zaplanowała nam mały sprawdzian z wiedzy o szlacheckich rodach... co prawda niektóre pytania były dziwne, a nawet jak nie znałyśmy odpowiedzi, nikt nie raczył nam ich udzielić, jakby prowadzące wieczorek same ich nie znały i chciały nas tylko podpuścić, żebyśmy specjalnie piły karne kolejki wina - westchnęłam, bo moje przypuszczenia wydawały się bardziej niż trafne. Pamiętałam pytania, na które żadna ze szlachcianek nie odpowiedziała, a mimo to nikt nie zadał sobie trudu, aby zdradzić nam prawidłową odpowiedź. Jaki mógłby być inny cel trzymania tego w tajemnicy niż właśnie oszustwo? Wymyślić pytanie bez prawidłowej odpowiedzi, a potem się cieszyć, że nikt nie zna na nie odpowiedzi. Wiedziałam jednak, że nie było sensu się kłócić, bo kiedy ktoś sobie coś ubzdura, to nic mu nie przemówi do rozsądku; zresztą podpadanie lady Nott jeszcze przed właściwym rozpoczęciem Sabatu było... cóż, mało odpowiedzialne.
- Mam nadzieję, że nie będzie nietaktem stwierdzenie, że jest mi bardzo miło, że przyszedł lord sam. Nie mam wyrzutów sumienia, że odciągam cię od twojej partnerki - powiedziałam entuzjastycznie, nagle podbudowana faktem, że nie byłam jedyną osobą na Sabacie, która przyszła tu sama, bez narzeczonego lub narzeczonej u boku. To było chyba typowo ludzkie; wiedzieć, że nie jest się w czymś osamotnionym i że wcale z tego powodu nie trzeba się czuć społecznym pariasem. Wiele mi brakowało do mojej siostry, która pewnie nawet nie zwracała uwagi na takie szczegóły jak pojawienie się z kimś u boku, ale dla mnie miało to ogromne znaczenie, szczególnie, że w ostatnich tygodniach moje poszukiwania potencjalnej ofiar... potencjalnego narzeczonego znacznie się nasiliły.
Poprawiłam suknię, która zawinęła mi się wokół kostek; wiedziałam, że należało ją jeszcze odrobinę skrócić przed Sabatem, pół cala, nie więcej, ale moja próżność wygrała z rozwagą i teraz płaciłam za to swoją cenę. Ostatnie, czego mi teraz było potrzeba, to wywrócić się o własną suknię. Rozejrzałam się jeszcze raz po klatce schodowej, ale postanowiłam pozostawić decyzję Travisowi - w końcu on był tutaj mężczyzną, samcem alfa i przewodnikiem stada, nawet jeśli to stado składało się z młodej i zagubionej dzierlatki. Mimo to wcisnęłam mu rękę pod ramię, zanim zdążyłam pomyśleć, co robię (i zanim lord Greengrass zdążył zaprotestować), a potem uśmiechnęłam się promiennie. Chrzanić konwenanse.
- Idziemy. Bardzo chętnie dam się wyratować z opresji - mruknęłam nieśmiało (akurat), spoglądając z boku na męski profil. Cóż, z pewnością lord Travis umiał się zachować w takich sytuacjach; czymże było ratowanie niewiasty w obliczu krwiożerczych smoków ziejących ogniem?

To było niecodzienne spotkanie. Travis nadal tkwił w szoku wywołanym wieloma czynnikami. W tym spotkaniem wałęsającej się samej po posiadłości Thalii oraz jej pomocą, żeby nie wyrżnął malowniczego orła w dół schodów. Cieszył się, że ją widział - to bardzo przyjemny widok - i że zjawiła się w odpowiednim miejscu o odpowiedniej porze. Nadal jedną ręką ściskał balustradę co najmniej, jakby za moment miał zjechać po zbrodniczym dywanie nabijając sobie przy okazji sto guzów. Uroda Fawley'ówny również go rozpraszała, dlatego nie mógł sobie pozwolić na choćby chwilę relaksu. Walczył z równowagą bardzo dzielnie, gdzieś w międzyczasie trenując swój uśmiech oraz nienaganną - jak mu się wydawało - prezencję. Takim był nastroszonym kogucikiem, alkohol nie wpływał pozytywnie na jego zachowanie. Daleki był natomiast od natarczywości.
Nie zastanawiał się nad dalszymi atrakcjami tego wieczora. Domyślał się, jak potoczy się kolejny sabatowy Sylwester. Ani drobna myśl odnosząca się do tak niefortunnego rozpoczęcia nowego roku, jakie zostanie im zgotowane w sali balowej, nie przyszła mu do głowy. Nie miał nawet ku temu żadnych podstaw. W jego żyłach krążył dobry humor wylewający się na wierzch tuż po uspokojeniu przyspieszonego rytmu serca. Flirt w tym mało trzeźwym wydaniu prezentował się znacznie gorzej niż bez procentów zmieszanych z krwią, lecz cóż było robić. Nie znał żadnego sposobu na natychmiastowe wypłukanie z siebie wlanych do gardła wyskokowych napojów. Musiał żyć z tym, co miał.
Wysłuchał skargi na temat gry zgotowanej szlachciankom przez lady Adelaidę i pokiwał ze zrozumieniem głową. Gdyby to oni mieli raczyć się podobnymi rozrywkami… możliwe, że Greengrass specjalnie odpowiadałby źle w celu wypicia większej ilości alkoholu. Nie, żeby lubił się upijać, lecz był Sylwester. Może nie być do tego lepszej okazji.
- To rzeczywiście bardzo nieeleganckie - skomentował brak poprawnych odpowiedzi. Których organizatorka powinna udzielić, jeżeli w jej zamyśle chciała doedukować dziewczęta. - Prawdopodobnie chodziło jedynie o wypicie alkoholu z okazji Sabatu oraz Nowego Roku. Nie widzę innego wytłumaczenia dla takich praktyk - przytaknął słowom Thalii. Była taka mądra! Jeszcze chwila, a się w niej zakocha, co nie byłoby dobrym pomysłem. Ze względu na Lizzy na przykład. Dobrze go znała i nie chciałaby, żeby jej siostra miała coś wspólnego z tak niepoprawnym romantykiem, szybko tracącym zainteresowanie swoimi podbojami. Smutne, ale niestety prawdziwe. I on się z tym w zupełności zgadzał.
- Nie czuję się urażony. Jestem zaszczycony, że chcesz mieć właśnie we mnie swoje towarzystwo lady Fawley - odpowiedział z narastającym uśmiechem. Pochylił delikatnie głowę, pełną nadziei na brak zawrotów głowy. Jednocześnie ucieszył się z powodu taktownego milczenia na temat jego wylewu szczerości. Przyznania się do bycia samotnym mężczyzną niemającym partnerki na ślub znajomych. To było żałosne. – Wybornie – odparł na jej śmiały gest wsadzenia ręki pod jego ramię. Wygiął je tak, jak należało, obdarowując Thalię uprzejmym uśmiechem. Modląc się o bezpieczne zejście na dół oraz rychłe odnalezienie sali balowej, udali się wspólnie na świętowanie północy.

zt

To nie miała być rodzinna uroczystość, w której Selwyni nie odstępowali siebie na krok. Cóż by to było za marnotrawstwo wspaniałej okazji, jeśli pozostaliby sami dla siebie? Bezprawna i zachłanna głupota, do której nie mogli doprowadzić. Żadne z nich nie musiało jednak wymawiać swych obaw na głos — znali się wszak lepiej, niż ktokolwiek inny. Dlatego, zanim jeszcze pojawili się w progach Hampton Court, znali swoje zadania i w pełni się z nimi zgadzali. Robili to już niejednokrotnie i każde z nich czuło się w tym jak ryba w wodzie. Ich charaktery oraz osobowości uzupełniały się, by tkać splot obserwacji oraz wiadomości szufladkowanych do odpowiednich miejsc umysłu. Cóż... Może Rhysand mniej się na tym skupiał, jednak jego zalety leżały gdzie indziej. Zawsze potrafił z łatwością wpasować się w każde otoczenie, każdą grupę, a swoją charyzmą pociągnąć innych. Nic dziwnego — był wszak synem Morgany, który szedł jej śladami lepiej niż ktokolwiek. Wybrali ten sam departament, ich ekspresje nakładały się, podobnie jak zdolności manipulacji. I chociaż ambasadorowi brakowało jeszcze wiele do osiągnięcia poziomu matki, spełniał się w roli wodzireja tłumu. Nawet tutaj i teraz, w pięć minut po rozpoczęciu Rian nie musiał specjalnie śledzić poczynań brata, by wiedzieć, gdzie go odnaleźć. Wchodząc na salę balową, Rhysand wybijał się ponad wszystkich nie tylko wzrostem, lecz osobami mu towarzyszącymi. Stojąc w otoczeniu powiększającego się grona fikuśnie ubranych gości lady Nott, brylował we własnym żywiole. Jednej z kobiet zerwał nawet owoc jemioły, co wywołało krótki, kpiący uśmiech na ustach młodszego z braci. Niedostrzegalny grymas pod maską na jeden i ten sam gest starszego. Był niczym dziecko w krainie zabawek — każdą z nich chciał dotknąć, każdej z nich pragnął, by szybko się nimi znudzić i przejść do kolejnych. Ale to działało. Często Rian widział w swoim bracie aktora, który nie potrzebował przebrania, by świetnie odgrywać swoją rolę, a tutaj — w pełnym umundurowaniu — mógł być każdym, kim tylko chciał. W tym wypadku złotym i panującym nad wszystkimi Słońcem.
Prócz Rhysanda Riordan w oddali obserwował także matkę. Lawirowała w czerni między gośćmi, zwracając na siebie uwagę zarówno mężczyzn, jak i kobiet. I chociaż jej twarz skrywała maska — jak każdego wewnątrz Hampton Court — nie można było odmówić jej niepowtarzalnego uroku. Blask młodszych z obecnych przedstawicielek płci pięknej widocznie przygasał, gdy do ich grona dołączała lady doyenne, która mimo wieku nie miała sobie nic do zarzucenia. Ich matka pomimo trudności parła naprzód, nie robiąc sobie nic z wielu głosów przeciwnych, parła naprzód — czy to na polu politycznych walk o władzę, czy w tańcu, do którego za jakiś czas miał dołączyć i sam Rian. Wciąż trzymał się jednak na uboczu, wiedząc, że początek sabatu był momentem, gdy uwaga wszystkim — mimo że rozproszona — wciąż nie była uśpiona. To pod koniec panował wspaniały chaos pełen pijaństwa i rozwiązłych języków, a do tego czasu jeszcze było daleko. Korzystając więc jeszcze z chwil spajających gości z salą balową oraz dziejącym się tam harmidrem, Selwyn wyszedł niepostrzeżenie, by wrócić śladem, którym przyszedł. Kierował się w stronę wyjścia, lecz nie zamierzał odchodzić. Wchodząc na sabat, dostrzegł nieopodal głównych schodów pięknie wykute rzeźby i grzechem byłoby, gdyby je ominął bez poświęcenia im większej ilości czasu. Riordan był przekonany, iż miały się okazać lepszym towarzystwem aniżeli znaczna część zacnych gości lady Nott. I tak miał mieć zaszczyt czerpać z ich obecności, lecz jeszcze nie teraz. Nie tak prędko... Jego kroki na marmurowych stopniach zlewały się w rytm dochodzącej z sali balowej muzyki, jednak nie zatrzymywał się, aż nie dotarł do celu, by stanąć przed wielkim lwem. Przez dobrą chwilę szlachcic przyglądał się niesamowitemu kunsztowi prezentującemu się wśród detali stworzenia, nie mogąc oderwać spojrzenia od sierści zwierzęcia. Każdy włos był widoczny, a precyzja włożona w dzieło była czymś, czego nie widywało się często. Figura króla zwierząt bezsprzecznie byłaby dla każdego kolekcjonera złotym nabytkiem, jaki winien był stać na wejściu każdej galerii sztuki. Ciesząc się z panujących tam względnie pustek, Riordan sięgnął po papierosa i następnie zaciągnął się dobrze znanym smakiem ulubionego tytoniu. Gdy gęsty obłok opuścił jego usta, by rozpuścić się wokół maski, oczy zmrużyły, nie odrywając się ani na moment od rzeźby, a on odezwał się pierwszy raz od wejścia do Hampton Court. - Czy to będzie długi wieczór? - mruknął bardziej do siebie z typową dla siebie aksamitną głębią, lecz lew zamrugał i spojrzał na mężczyznę ze swego cokołu. Jego łapy przeorały niewidzialną ziemię, sylwetka wyprostowała się, a następnie władca zwierząt przemówił zgodnie z przypisanym mu kłamstwem.

The member 'Riordan Selwyn' has done the following action : Rzut kością

---

'k3' : 3

Imponująca architektura klatki schodowej dawała Deirdre upragnione schronienie, chwilkę wypoczynku, złapania oddechu, uporządkowania myśli. Opuściła salę balową po kilku tańcach, szukając chwilowej samotności – skryła się więc w półcieniu załamania stopni, prowadzących na wyższe piętro, plecami opierając się o chłodną ścianę. Odetchnęła głęboko, a potem – w zainteresowaniu śledziła pojawiających się sporadycznie gości, szukających odpowiedzi na nurtujące ich pytania. Spoglądała na nich z półukrycia, cicha i nieporuszona, sama przypominająca rzeźbę. Powracającą do życia dopiero w momencie, w którym przed kamiennym lwem stanął postawny czarodziej.
- Cóż za zmarnowana okazja na zadanie prawdziwie inspirującego pytania – skomentowała cichym pomrukiem, bliskim temu lwiemu, leniwie wychodząc z półcienia rzucanego przez sklepienie schodów. Stała tu już dłuższą chwilę, ciesząc się chłodem pomieszczenia: po skwarze sali balowej, pełnej dźwięków i gorąca wirujących w tańcu ciał, wyłożony marmurem zakątek pełen budzących zachwyt rzeźb wydawał się wręcz chłodną jaskinią. – Noce Sabatów zawsze są wyjątkowo długie, nieprawdaż? – zagadnęła, nie dając po sobie poznać, że przecież tu debiutowała, po raz pierwszy doświadczając wspaniałości wystawnego bankietu na własnej skórze. Znała jednak wiele opowieści o tym wyjątkowym wieczorze, który zawsze dostarczał niesamowitych wrażeń. Nawet ten ubiegłoroczny zapadł w pamięć, krwawo, lecz bez wątpienia zapisując się wyraźnie w historii czarodziejskiej socjety. Dlaczego więc nieznajomy mężczyzna pytał o długość dopiero rozpoczynającej się na dobre, pełnej rozkoszy, nocy? Mericourt nie potrafiła dokładnie wyczytać z jego tonu, czy wypowiedziane słowa wibrowały ironią, smutkiem czy niecierpliwością – a może zmęczeniem wiekowego seniora, mającego już za sobą dziesiątki sabatów, marzącego już tylko o opuszczeniu Hampton Court i zaszyciu się w magicznie podgrzewanej pościeli, by śnić o zmarłej miłości. Nie, to nie było to: im bliżej wysokiego, barczystego czarodzieja się znajdowała, tym więcej elementów układanki wpadało na swoje miejsca. Ciągle pozostawiając większość miejsca pod znakiem zapytania, skrywał swą twarz za maską, głosu nie była w stanie powiązać z żadną znaną osobą, a ograniczone gesty nie pozwalały nawet określić jego pochodzenia. Tym lepiej; intrygowało ją to, nie irytowało, rzadko kiedy miała okazję tak swobodnie porozmawiać z kimś całkiem nieznajomym, samej również pozostając w ukryciu.
- Stoję tu dłuższą chwilę. Najczęściej padają pytania o miłość. Nie o zdrowie, nie o galeony. Interesujące – podzieliła się spostrzeżeniem, stając w końcu obok mężczyzny. Nie patrzyła jednak na niego, nie zerknęła na profil ani na moment, wpatrzona w powoli przemieszczające się przed nimi rzeźby, uśmiechnięte, przychylne, lecz bezduszne w swych zdawkowych odpowiedziach. – Nikt też jeszcze nie zapytał o długość nocy. Punkt za oryginalność dla ciebie – dodała swobodnym tonem, od razu porzucając przesadne uprzejmości. Byli tu względnie sami, nie mając pojęcia, z kim rozmawiają; równie dobrze ona mogła okazać się majestatyczną damą, a on nieśmiałym, dalekim krewnym. Nie, żeby taką aurą się otaczał, bo choć nie zaszczyciła go ani jednym spojrzeniem, to gdy do niego podchodziła dokładnie zbadała wzrokiem całą wyprostowaną sylwetkę. Miał też ładny głos, głęboki, jakby stworzony do przemawiania lub, kto wie, profesjonalnego śpiewu? Lecz jaki artysta zadawałby kamiennym wyroczniom tak banalne pytanie, niedotyczące romantycznych porywów lub przyszłości najnowszej kompozycji, stworzonej podczas księżycowych, wojennych nocy? Deirdre nie przepadała za zagadkami, lubiła jasne sytuacje, ociosane z półprawd konkrety, sama była jednak zawsze pomiędzy, za zasłoną tajemnicy, teraz, stojąc naprzeciw pięknej, kunsztownie wykonanej figury lwa, także dosłownie.
- Czy tej nocy pocałuję mężczyznę, który jest bliski memu sercu? – spytała swobodnie, przyglądając się miękkiej grzywie zwierzęcia i pustym, kamiennym oczom, nieco rozbawiona, tak, jakby prezentowała zagubionemu chłopcu prawidłową formę pytań.

The member 'Deirdre Mericourt' has done the following action : Rzut kością

---

'k3' : 2

Mógłby przysiąc, że im starszy był, tym czas nie uciekał przez palce wbrew ogólnemu poglądowi. Wszystko było wolniejsze, bardziej niechlujne i chociaż wydawać by się mogło, że właśnie świat przyspieszał w obrotach, dla Riordana pozostawał w miejscu. Rzeczywistość się nie rozwijała. Ludzie wciąż byli w tych samych miejscach, w których ich zostawił rok, dwa, trzy lata wcześniej. Sabaty nie miały w sobie nic z nowości, powiewu świeżości, a zblazowani lordowie i lady upijali się tym samym alkoholem, jaki podawano im na każdym poprzednim bankiecie. Knut za knutem, galeon za galeonem przeganiały się w nic nieznaczącym wyścigu pustki. Dla niego irrelewantnym. Być może jednak taka właśnie była jego natura — fakt, iż to, co działo się na zewnątrz, nie było tak palące dla czarodzieja, jak liczby, którymi żył i pod które lubił mieć wszystko podporządkowane. Dla młodszego z synów Morgany musiał istnieć sens analizy, musiała istnieć przyczyna oraz musiał istnieć skutek. Wyjaśnienie. Lecz nie proste i oczywiste. Nie banalne, bo takie nie było interesujące. Musiał włożyć wysiłek, aby rozwikłać rozwiązanie, aby dotrzeć do odpowiedzi kryjącej się pod wieloma warstwami. Nic, co było proste, łatwe, nie było warte swej ceny. Nic nie przychodziło samo — pieniądze, uznanie, szacunek. Surowość przebijająca się w ojcu Riordana przeszła na niego samego, gdy wyjątkowo ostro podchodził do czynników własnego rozwoju oraz tych, którzy z nim przystawali. Być może dlatego też otaczał się tak niewielką ilością czarodziejów, zostawiając łapanie przychylności Morganie oraz Rhysandowi. Ich dwójka była wszak do tego stworzona, podczas gdy on wolał pozostawać w cieniu. Nie było to jednak w żaden sposób złe — każde z nich wnosiło swój wkład, każde patrzyło na jeden element z wielu perspektyw, by wspólnie wysnuć najbardziej trafny wniosek. Jego rola zaczęła się na długo przed pojawieniem się w murach Hampton Court i miała trwać po ich opuszczeniu.
Cóż za zmarnowana okazja na zadanie prawdziwie inspirującego pytania.
- Może czekam, aż ktoś mnie zainspiruje na lepsze? - odparł, nie odrywając przez chwilę spojrzenia od rzeźby i jeszcze zanim odnalazł spojrzeniem kobiecą sylwetkę wyłaniającą się z półmroku. Mającą w swoim chodzie coś, co przyciągało spojrzenia, lecz nie był to ruch wyćwiczony tańcem. Chodziła, by wywoływać podziw. Zmuszała, by patrzeć, ale nie dotykać. W zupełnie inny sposób przeszła dzielącą ich — bardzo niewielką — odległość od dziewcząt z rodów szlacheckich. Wszak one miały wzbudzać zainteresowanie, ale nie rządzę. Miały uwodzić niewinnością, nie niebezpieczną kobiecością. Drapieżnością, jaka biła od nowej towarzyszki Selwyna. Obleczona przez tak bardzo umiłowaną mu czerń, zdawała sobie doskonale sprawę ze swoich atutów, pozwalając, by suknia współgrała z każdym jej ruchem. Złoto maski przebijało się w żałobnej warstwie materiału, przypominając, jak bardzo ludzie umiłowali sobie ten kruszec — mimo że otaczali się nim na co dzień.
Nikt też jeszcze nie zapytał o długość nocy.
- A po prostu wystarczy otworzyć usta - odpowiedział jej instynktownie. Gdy podeszła bliżej, mógł wyczuć okalające jej sylwetkę perfumy, które — mimo że nie były w tonie mu odpowiadającym — tworzyły przyjemną mieszankę. Oryginalną, bo nieprzesadnie słodkawą, ale też nieco mącącą zmysły ciężarem. A Riordan lubił wszystko, co utrzymało trzeźwość umysłu i wystrzegał się chwiejności, jaka mogła zostać z łatwością wprowadzona. A ostatnie czego pragnął to zaburzonego poglądu na sytuację. - Gdybyś znała mojego brata, wiedziałabyś, o czym mówię - dodał, kontynuując jeszcze przez chwilę temat długości nocy. Jego słowa były nieco bardziej miękkie i chociaż nasączone pewnego rodzaju przewidywaniem, nie dało się ukryć — i sam Riordan nie chciał kryć — delikatnego rozbawienia. W końcu Rhysand był niezwykle absorbującym człowiekiem. Przypominał dziecko domagające się uwagi i molestujące wszystkich o swoje pięć minut. Nie wiedział, jak można było tak egzystować. Jednak kolejny już raz nieznana kobieta kazała mu skierować swą uwagę na siebie. Słysząc jej pytanie oraz odpowiedź rzeźby, Selwyn pozwolił sobie na delikatny grymas rozbawienia skrywany wciąż pod maską. Ta słowna gra, jaka zaczęła się, odkąd nieznajoma odezwała się po raz pierwszy, na pewno przypadłaby do gustu Rhysandowi, który bez oporu przejąłby władzę nad rozmową. Chociaż Riordan z nieukrywaną ciekawością obserwowałby starcie brata z kimś, kto nie pozwoliłby złapać się na piękne słówka, wymagając więcej. Wymagając od niego wysiłku, zamiast podawać się wprost na tacy. Jego nowa towarzyszka mogłaby spełnić te wymagania? Może mogli się przekonać. - Może następne zadasz za mnie? - spytał, gdy lew zakończył swą odpowiedź dla czarownicy. Gdy ta spojrzała na mężczyznę, Rian wskazał dłonią następną rzeźbę pięknej niewiasty, dając jej możliwość kontynuowania rozmowy lub odłączenia się, by wrócić do przerwanego zajęcia podsłuchiwania intymnych wyznań innych ludzi.