Sala główna

Ledwo co miną sylwester, ledwo co udało mi się otrząsnąć po ostatnich wydarzeniach, a przyszło mi dopilnować kolacji dla kilkunastu osób, którzy zostali dzisiaj zaproszeni na tereny Fenland, do samego Yaxley’s Hall. Nie powiem, że jest to coś normalnego i częstego, bo nie jest. Ma miejsce głównie podczas uroczystości ślubnych, pogrzebowych i rzadko kiedy pojawia się okazja, aby urządzić przyjęcie z innego powodu. Dzisiejszego dnia takowy się pojawił, w murach naszej posiadłości odbywało się spotkanie organizacji, do której należeli członkowie mojej rodziny, a mi pozwolono dołączyć do ich grona podczas kolacji. Miałam reprezentować swojego męża, gdy on przebywał poza granicami Wielkiej Brytanii i zajmował się sprawami naszego rodu, dlatego dołożyłam wielkich starań, aby dzisiejszego wieczoru wypaść dobrze. I miałam ogromne nadzieje, że mój stan nie przeszkodzi w osiągnięciu zamierzonego celu. Długa, ciemnozielona suknia ciągnęła się po stopniach, kiedy schodziłam z piętra, aby do ostatnich chwil dopilnować czy skrzaty wszystko należycie przygotowały. Przygładzałam materiał sukni na widocznie zaokrąglonym brzuchu dopytując, czy najlepiej jakości wino zostały już ustawione na tacach, czy nie było żadnego problemu z uszykowaniem dań, przystawek na deserach skończywszy.
Gdy drzwi do sali głównej się otworzyły ukazał mi się bogato zastawiony stół. Tak jak zostało skrzatom rozkazane, dania i alkohole miały pojawić się na stole wraz z zakończeniem spotkania. Nie wcześniej i nie później, wszystko bowiem miało być idealnie. Yaxley’e nie uchodzili za ród towarzyski, nie oznaczało to jednak, że nie potrafiliśmy w należyty sposób zadbać o swoich gości. Każdy z nich powinien czuć się odpowiednio dopieszczony. Do sali starałam się wejść pewnym krokiem, na tyle na ile pozwalał mi na to mój brzemienny stan, którego nawet przez myśl mi nie przeszło, aby starać się ukryć. Wzrok swój za to skupiłam na twarzach osób, którzy siedzieli już przy stole. Wiele z nich znałam, osoby te mogły szczycić się krwią równie szlachetną co moją. Kilkoro z nich jednak nie znałam i od razu zastanawiałam się kim są. Zdziwił mnie też fakt tak niewielkiego grona, przyznam szczerze, że spodziewałam się, że przyjdzie nam gościć dzisiaj troszkę więcej osób. Ale może ktoś jeszcze do nas dołączy? Na sam koniec mój wzrok spoczął na moim nestorze, niestety nie było obok niego żadnego wolnego miejsca. A szkoda, Yaxley przy Yaxley’u, nestor wraz z kuzynką i jednocześnie lady reprezentującą swojego męża. Nowe pokolenie.
Swe kroki skierowałam jednak ku kolejnej, najbardziej znanej i lubianej mi, osobie. Stanęłam u boku Tristiana, delikatnie opierając się o bogato zdobione i jakże wygodne krzesło, na którym właśnie siedział. Nim zwróciłam się do niego moje spojrzenie ponownie spoczęło na gościach.
- Jest mi bardzo miło powitać w Yaxley’s Hall i w imieniu mojego męża przepraszam za jego nieobecność - powiedziałam, aby formalności stało się zadość i, z czystym sumieniem, mogłam spokojnie zwrócić się już bezpośrednio do swojego kuzyna. - Tristianie, czy pozwolisz, abym zajęła miejsce obok ciebie?
Nie byłam osobą, która łatwo zapominała o przeszłości. Były wydarzenia i osoby, o których chciałam zapomnieć, ale byli też ludzie, o których zapomnieć nigdy bym nie chciała. Moje kuzynostwo zdecydowanie zaliczało się do tej drugiej grupy. Uwielbiałam towarzystwo członków rodu Rosier, a przy kuzynie czułam się bardzo swobodnie, dlatego dla własnego komfortu, na co zresztą pozwalał mi mój stan, zdecydowałam się na jego towarzystwo. Po za tym, od bardzo dawna go nie widziałam, cóż wiec w tym dziwnego, że skorzystałam z okazji, aby móc uciąć sobie z nim krótką pogawędkę? A może i osoby, które siedziały w naszej najbliższej okolicy również przyłączą się do ciekawej dyskusji?

Próbował raz jeszcze uporządkować w skrytości własnych myśli wszystkie te treści, które poruszone zostały podczas spotkania. Wszystko wydawało się istotne, jednak niektóre sprawy pozostawały bardziej pilne lub zwyczajnie ważniejsze. Mógł jednak coś zmienić i pewne sprawy samemu poruszyć do przodu. Dzisiejsze dyskusje o polityce udowodniły, że miał wystarczającą wiedzę o prawach rządzących ministerialnymi strukturami. Choć wydawać by się mogło, że cała władza znajduje się już w ich rękach, to wcale tak nie było. Prawo było zawiłe i na wiele sposobów chroniło Wizengamot, wszak powstawało zgodnie z zasadą poszanowania podziału władzy. Musieli stanąć przed dylematem obejścia niezawisłości sędziów, którzy jawnie buntowali się przeciwko zmianom. Ale prawdziwym wyzwaniem było to, aby przypadkiem nie uczynić z nich męczenników, jak stało się z Bones. Zabijanie po kolei ludzi obejmujących konkretne stanowiska też nie było żadnym rozwiązaniem. Potrzebowali potęgi mediów, to nie budziło u Blacka żadnej wątpliwości. Już powoli układał pierwsze zdania artykułu atakującego Wizengamot.
Spotkanie dobiegło końca i miała nastąpić uroczysta kolacja. Po pierwszej zapowiedzi ze strony gospodarza Alphard poruszył się na swoim miejscu i wyjął czarną sakwę, w której znajdowały się ingrediencje. Po czterech miesiącach przynależności do organizacji wiedział już, że sprawę trzeba wspierać na różne sposoby, także i odpowiednimi środkami. Mógł też śmiało zaproponować pokrycie kosztów badań, więc uczynił to bez wahania, pod stołem rozwiązując dobytą sakiewkę i dorzucając do niej sporą ilość galeonów, które też miał przy sobie, gdyby pojawiła się konieczność skorzystania z niewielkiego ułamka majątku. Zaraz po jej związaniu położył ją na stole i przesunął po blacie w stronę siedzącego naprzeciw Valerija, chcąc od razu dobić z nim swoistego targu. Nie składał mu pustych obietnic, aby zdobyć uznanie publiki, naprawdę zamierzał zaangażować się w działalność jednostki badawczej, skoro rzeczywiście mógł przyczynić się do czegoś wielkiego.
Stół nakrył się, a przed wszystkimi pojawiły się srebrne pokrywy, pod którymi kryć mogło się wszystko. Nawet aromaty, szczelnie skryte pod metalowymi przykryciami, nie stanowiły żadnej wskazówki. Black czekał z odkryciem swojego przysmaku, obserwując jeszcze uważnie zgromadzonych oraz napływających gości, na początek dostrzegając lady Yaxley.

| przekazuję Valerijowi 70 PM oraz ingrediencje: róg buchorożca x2, bezoar x2, włosie buchorożca
+ rzut na jedzonko (9)

Wsłuchiwał się w słowa każdego z obecnych starając się jakkolwiek odnieść do poruszanych treści, jednak kwestia Wizengamotu oraz Walczącego Maga była mu na tyle daleka, że nic więcej wnieść od siebie nie mógł. Uważał, że jeśli mieli po swojej stronie redakcję oraz samych twórców artykułów to należało wykorzystać to w jak największym stopniu, byle tylko zapoznawać opinie publiczną z ich poglądem na obecną sytuację. Skoro walka z Czarodziejskim Sądem – a bardziej jego pracownikami – była znacznie utrudniona, to z pewnością spora doza manipulacji nastrojami społecznymi utoruje im drogę do szybszego osiągnięcia celu. Być może nawet ich dłonie pozostaną „czyste”? Jeśli obraliby podobny styl ofensywy Ignotus miał rację; należało zadbać, by każdy Londyńczyk czytał ów pismo przy każdej możliwej okazji, najlepiej codziennie, bowiem wtem pozostanie to głównym źródłem informacji. Prorok i wiążący się z nim chłam musiał czym prędzej zniknąć – o to również musieli zadbać.
-Można posunąć się do otwartej manipulacji Ignotusie.- spojrzał na Śmierciożercę w chwili, gdy bezpośrednio do niego skierował swe słowa. Użył ładnego słowa „nacisk”, jednakże każdy z obecnych doskonale wiedział o co chodziło. -Jak doskonale wiemy pozostaje wiele twarzy nieznanych Zakonowi Feniksa, a tym samym aurorom oraz władzy, która posiadając jakiekolwiek dowody na występki w przeszłości mogłaby udowodnić manipulację. Osoby z nami związane, zapewniające nas o oddaniu sprawie oraz lojalności i niektórzy spośród obecnego grona mogliby wyjść na ulice podszywając się za naszych wrogów. Celem tego miałoby być wszczęcie mniejszych zamieszek tudzież faktycznego ataku na osoby, które otwarcie popierają rząd oraz Czarnego Pana.- zaczął zdając sobie sprawę z ryzyka, lecz uważał, iż było warto. -Traktując zachowanie Skamandera oraz Macmillana jako godne naśladowania musieliby jasno dać do zrozumienia, iż są ich swego rodzaju „naśladowcami” i w podobny sposób pragną wyrazić swe niezadowolenie w związku z obecną sytuacją polityczną. Walczący Mag będzie miał o czym pisać, ludzie będą jeszcze bardziej przestraszeni, a tym samym będą oczekiwać jakichkolwiek ruchów. Finalnie ktoś zostanie pociągnięty do odpowiedzialności, inaczej odpowiednia gałąź władzy straci kompletnie wiarygodność w oczach społeczeństwa, a jak sądzę dociekliwi będą kopać głębiej. Nie wystarczy im głowa przypadkowej osoby. Nic nie jest lepszym nośnikiem informacji jak faktyczne zagrożenie, wszędzie będą szeptać.- zwieńczył swój pomysł na rozdmuchanie problemu związanego nie tylko z aurorem oraz szlachcicem, ale przede wszystkim Wizengamotem. Zapewne istniało jeszcze wiele innych opcji, ale póki co nie usłyszał żadnego poza prasą.
Wydawałoby się, że spotkanie – a przynajmniej jego oficjalna część – dobiegła końca, w czym upewniły go toast oraz wejście do środka kobiety, którą miał okazję widzieć po raz pierwszy. Powitanie momentalnie uświadomiło mu kim była, więc lekko skinął głową w odpowiedzi na miły gest. Faktycznie Yaxley’e zamierzali dostojnie ich ugościć, co potwierdził bogato zastawiony stół oraz liczne, wyborne trunki, które rzecz jasna zamierzał skosztować.
Skupił wzrok na srebrnej pokrywie przykrywającej talerz i zdjął ją bez większego zahamowania. Jeśli się pospieszył – cóż, musieli mu wybaczyć pewne wpadki, nie był zbyt częstym gościem na salonach i wiele musiał się jeszcze nauczyć.

The member 'Drew Macnair' has done the following action : Rzut kością

---

'k10' : 5