First topic message reminder :

[bylobrzydkobedzieladnie]

Tego wieczoru Moss niczego specjalnie nie potrzebowała, donikąd nie uciekała. Nienachalnie wypatrywała zabawy, uśmiechu, czyjegoś głosu splatającego się z jej rozmówkami w niekończącej się dyskusji. Żadne ambitne motywacje nie doprowadziły jej tutaj oprócz tej ludzkiej, dość prymitywnej chęci zakosztowania rozrywki. Taniec ją wyzwalał, królowała na parkiecie, ale o wiele bardziej wolała wpędzać ciało w ruch poza dachami Pasażera. Tutaj, w obcej dzielnicy mało kto ją znał, a oni wszyscy wokół wiedzieli tylko to, co sama bezgłośnie zdołała przekazać. W nieoswojonych rejonach napotkać mogła o wiele więcej intrygujących twarzy niż w okolicach portu. Teraz trwała beztroska, wyzwolona i wyraźnie pogodna. Przystojny mężczyzna dotrzymywał jej towarzystwa, wyglądał na bystrego, nie mogła porównać go z pierwszym lepszym obdartusem. Może tego nie kontrolował, ale wyraźnie się obnażał. Krok po kroku, powoli rozbierał kawałek siebie. W naturalnych odruchach, w niby niewinnych słowach czaiły się pewne prawdy. Moss znała mężczyzn, wydawało jej się, że dawno temu zdołała rozszyfrować ich pochrzanione myślenie – niby prości, niepoplątani, a jednak piekielnie skryci. Jakby w emocjach kryło się zło, wstydliwe tajemnice męskości. Jakby czucie było złe.
Czy jednak miała prawo to komentować, skoro sama tak chętnie się przed nimi broniła, łapiąc dzień, grzejąc się we własnej rutynie i poszukując nieskomplikowanych, chwilowych wrażeń? Michael właśnie tym był. Przymilała się do jego duszy, zaczepiając ciało, ale  gdzieś tam po drodze umiała dostrzec, że nie ośmielił się objąć jej mocno, pewnie. Zamiast tego cień niepokoju przemykał przez jego oddalone od niej spojrzenie. Był z nią czy jednak odfrunął myślami daleko stąd? Nie lubiła, gdy coś stawało ponad nią, gdy nie poddawano się jej działaniu jakby była wszechmocnym, wymarzonym narkotykiem. Mogła uszanować jego bliską nieobecność, choć w tej sprawie skłóciły się ze sobą dwa głosy. Szczególnie że zamiast przyłączać swoje dłonie do jej bioder, odsuwał się. Popatrzyła na niego czujnie, przenikliwie. Chciała odpowiedzi, których wcale nie musiał jej dać. Byli sobie obcy i nie wyglądało na to, by cokolwiek miało się w tej kwestii zmienić. Nie powinien być smutny. Nie znosiła smutnych mężczyzn. Wolała ich złość, podniecający gniew manifestujący siłę. Rozgoryczenie chowające się w głębi spojrzenia zwiastowało problemy, a te mogły pętać. Tracił wolność, kiedy pozwalał, by smutek przebijał się przez cielesne powłoki. Nie godził się na łatwą bliskość. Czego więc potrzebował? Rozproszony. Wątpiła, by sam potrafił pojąć źródło tych uczuć, nazwać swój wycofany stan niepotrzebnego przygnębienia. Mogła mu pomóc, gdyby tylko odważył się zapomnieć. Odważył się oddać siebie obcej dziewczynie z klubu. To ryzykowane, ale niekiedy zbawienne.
– Powiedzmy – rzuciła tajemniczo, nie wygrzebując na głos przyuważonego nastroju – Najwyraźniej was przyciągam – zanuciła lub raczej wykrzyczała z wyjątkowo cwanym spojrzeniem. Coś sugerowała, czegoś nie dopowiedziała. Zawsze działało. – Więc jestem bezpieczna? Poradziłbyś sobie z każdym z nich? – podpytała z nutą teatralnej niewinności a jej wzrok objął roztańczone towarzystwo. Nikt z imprezowiczów nie mógł podejrzewać, że blisko nich bawi się bohater. Razem mogliby kraść aetonany? Obrabować Gringotta? A nie przecież to auror. Ciekawe czy faktycznie był taki święty. Grzeszyło się z Bojczukiem, nie z aurorem. A może właśnie najciemniej pod latarnią? Dziwni byli. Znała ledwo dwóch, ale każdy wydawał jej się beznamiętny, taki przesadnie poważny, jakby coś nieprzyjemnego ciążyło im na gardle, na barkach – w duszy. Wiedziała, że to ciężka robota. Walczyli ze złem, łapali najgorszych zbirów i rozwiązywali zawiłe przestępcze łamigłówki. Wyobrażała sobie codzienną dawkę adrenaliny. To mogło uzależniać. Gdy Michale się uśmiechał, czuła jednak ulgę.
– A ty byś się odważył mnie nie posłuchać, Michaelu? Zaręczam, że nie warto próbować. Większość klientów mnie zna. Wiedzą, do czego jestem zdolna, co takiego potrafię – objaśniła, na nowo podejmując próbę złamania wyznaczonej przez niego bariery. Drobny krok dłonie próbujące wybadać, ile im wolno. Mogło być miło. Bez obietnic, bez dręczących emocji. – Ale dla ciebie wcale nie muszę być nieprzyjemna – powiedziała, dokładnie akcentując każde słówko, coś się kryło między tymi głoskami, jakaś emocja chętnie wślizgała się między nie. Philippa chciała, by przestał myśleć. Potrzebował orzeźwienia. Wspólnie mogli je osiągnąć. Chwyciła jego dłoń. Chciał się bawić, czy jednak wolał uciec?

Unikał jej wzroku, niewypowiedzianych pytań, troski. Rzadko nie czuł się na tyle swobodnie, by obnażać swe troski przed innymi, zwłaszcza przed kobietami. Powoli, za sprawą jakiegoś podstępu losu, zbliżył się tylko do Hannah, która zręcznie uniknęła jego pocałunku, skazując ich na dziwną egzystencję na pograniczu przyjaźni i krawędzi zauroczenia.
Ta kobieta była inna - chętna, bardziej bezpośrednia, niemyśląca o konsekwencjach. Wilczy, zwierzęcy instynkt kazał mu cieszyć się dłużej jej towarzystwem, skosrzystać z okazji, cieszyć się, że nie zna jego nazwiska. A może niepotrzebnie przypisywał swoje pożądanie do likantropii? Przecież już od lat nieroztropnie i zbyt pochopnie ulegał chętnym kobietom - może Michael Tonks był po prostu niepoważny i podatny na damskie wdzięki.
-Poradziłbym sobie z każdym. - zapewnił, wirując z Philippą w tańcu - a wraz z nimi wirowało jego doświadczenie w zakresie rzucania zaklęć, nowe pozwolenie na używanie Avady przez aurorów, wspomnienia ze szkolnych bójek, oraz kły i pazury... odpowiednio sprowokowany, rozszarpałby przecież każdego.
-Co takiego potrafisz? - szepnął Philippie do ucha, przyciągając ją do siebie. Przymknął oczy, wdychając miły, kobiecy zapach, a kosmyki jej włosów łaskotały go po policzku. Mógł być dzisiaj tylko Michaelem - nie Tonksem, nie mugolakiem, nie wilkołakiem, nie przyjacielem zauroczonym w siostrze swojego kumpla. Nieroztropnie zdradził jej tylko swoją profesję, ale nie wyglądała na na tyle zdesperowaną lub poważną, by szukać go potem w Biurze Aurorów.
Wirując, znaleźli się w kącie sali, blisko wyjścia. Tonks chwycił dłoń dziewczyny i dał się pociągnąć ku drzwiom - a może to on ją prowadził, może to on tu rządził?
Zimne powietrze zaróżowiło ich rozgrzane policzki, ale nie otrzeźwiło jego szampańskiego nastroju. Obejmując Philippę w talii, łagodnie (ale stanowczo) przyparł ją do ściany w rogu zaułka za klubem, z dala od spojrzeń przechodniów. Skryty w ciemności, pod gwiazdami i półksiężycem, nie musiał już myśleć ani na nic się zdobywać. Odwaga przyszła mu naturalnie - oparł ciepłe czoło o główkę Philippy i lada moment całował już nową znajomą, do woli korzystając z jej życzliwości i chęci wykazania się. Które z nich zaspokajało teraz swoją ambicję?
-Aurorzy też sporo potrafią, Philippo. - szeptał, muskając ustami jej policzki, wargi, a jego pocałunki stopniowo stawały się coraz bardziej zaborcze i namiętne. Panna Moss smakowała jak ogień, a nie herbata z rumem.

Przestał, opuszczając ręce wzdłuż ciała.
-Nie powinniśmy. - zdał sobie sprawę, choć wiedział to od samego początku - i choć nadal trawił go zimny ogień pożądania. Spokój był na wyciągnięcie ręki, nieskażony uczuciami ani wątpliwościami.
-Jest ktoś inny. - dodał ciszej, choć wiedział, że Philippa nie ucieszy się z takiego wyjaśnienia, że kobieca zazdrość bywa straszna. Przełknął ślinę, czując, że jest jej winien więcej wyjaśnień, nie nosił w końcu obrączki. -Ktoś, kto może mi dać co najwyżej sympatię, więc nieroztropnie szukałem zapomnienia na potańcówce. - dodał, smutno i z zadziwiającą trzeźwością - po raz pierwszy nazywając po imieniu ten mętlik, który towarzyszył jego myślom o Hannah.

Gdy mowa o sile i walce, brzmiał pewnie. Jego profesja nie pozostawiała miejsca dla słabeuszy i tchórzy. Wyobrażała sobie te wyczuwalne pod materiałami mięśnie napinające się w chwili adrenaliny. Odruchowo jej dłoń przemykała po tej piersi, po tym brzuchu kuszącym mniejszymi i większymi załamaniami. Intrygował, ale miała wątpliwości. Zaradność w pracy to jedno. Michael zdradzał, że po jasnym dniu w boju nastawała noc, a wtedy miękły aurorskie skorupy. Drobne wycofania, ostrożność i niepewność z jaką przyjmował ich splatające się emocje budziły mnóstwo pytań. Jeszcze jednak przez chwilę dawali ponieść się rozkosznej grze dwóch ciał. Złapała oddech, a wtedy przyciągnął ją pewnie do siebie, pozwalając, by wybaczyła mu wcześniejsze uniki. Podobało jej się to. Wirowali wspólnie w dusznym cieple, lecząc się tym spotkaniem na swój sposób. Ona pozwalała, by zamalowywało ono niezbyt bolesny zawód związany ze Sproutem, a on… to pozostawało wciąż zagadką. Przecież nie był nieśmiały. Jednak umiała stworzyć i uargumentować niewypowiedziane głośno teorie. Skupienie się na tym w tej chwili wydawało się jednak dość absurdalne. Philippa nie była głupia, ale też nie obciążała za mocno głowy. Ciężki umysł nie potrafił się zrelaksować, a przeczuwała, że w tej chwili obydwoje właśnie tego potrzebują – odpoczynku. – Może będziesz miał szansę się o tym przekonać, Michaelu – mruknęła, trącając nosem jego ucho. Później chuchnęła lekko w nie, powstrzymując usta od zahaczenia o delikatniejszą skórę. Nie mogła działać aż tak zdecydowanie. Wciąż były pewne przeszkody dla wepchnięcia go na pierwszą ścianę w kiblu. Wyrosła z tych gierek. Czyżby?
Zawalczył. Dziewczęce plecy otarły się o ściany chłodnego syfu, przyjmując nienormalną dawkę podniecenia. Zaułek. Mróz. Obcy auror obejmujący ją mocno, łaszący się do czułości – odbierający ją sobie w niespodziewanym zrywie namiętności. Przyjemnie. Piekielnie przyjemnie i zarazem niebezpiecznie. Mężczyźni lubili zaciągać ją do zaciemnianych kątów. Lubili pod gwiazdami przysięgać rozkosz, łakome usta spotykały się w wolnej manifestacji czułości. Nie mógł wytrzymać? Obejmowała go więc mocno, tuląc do siebie w głodzie. Potrzebowała zamazać niechciane obrazy, potrzebowała otworzyć się na nowe doznanie. Pachniało wyjątkowo ekscytująco. Czuła jego siłę. Mógłby ją z łatwością podnieść i wziąć. Tu i teraz Na pieprzonej ulicy pod klubem. Żenujące? Niekoniecznie. Nigdy nie lubiła małżeńskich gierek w kołderkę i łóżeczko. Zakazy smakowały tak dobrze. Jego wargi otaczała zachłannie pieszczotą swoich ust, pragnąc więcej i mocniej. Nie miała żadnego powodu, by przestać. Chciała go. Tej jednej nocy mógł być jej. – Więc mi pokaż – przecięła szeptem parującą między nimi ciszę. Głos był chętny, prowokujący. Wołała o zapomnienie. Oddawała się rozpalającym momentom.
Potem stchórzył, wystawiając ją znów na mróz. Opierała się wciąż o chropowate mury, łapiąc drapiące, zimowe powietrze. Cholernie niepewny. Cholernie pogubiony. Bosko. – Idź do niej. Zdobądź albo odpuść i zapomnij. Inaczej cię wykończy – odpowiedziała sucho, konkretnie. Nie chciało jej się bawić w głaskanie go po główce.  Jego dziecięca szczerość wydawała się bardzo naiwna. – Nie jestem zapomnieniem, Michaelu – dodała na koniec z trudną do wyczucia emocją. Księżyc odbił się w jej oczach. Czuła pogardę i jednocześnie wydawało jej się, że nie był pierwszym lepszym burakiem z rynsztoka. Miłość. Miłość była durna. Wymęczała, odbierała radość bliskości, zaślepiała umysł, blokowała kroki. Nigdy nie chciała tego doświadczyć.
Ominęła go i poszła w swoją stronę. Miał rację. Nie powinni, gdy wyobrażał sobie, że całuje inną. Philippa nie znosiła być lekiem. Leczyć umiała jak mało kto, ale… nie chciała tego robić. Miał widzieć ją, a nie jakaś inną babę.
Zostawiła go tam i tylko księżyc mógł robić mu za spowiednika.

zt x2

3 XI 1957

Wirowała, a świat wirował wraz z nią, kiedy obracała się raz po raz, ze śmiechem na zaróżowionych wargach, krążąc wokół dziewczęcej sylwetki, której słowa przestrogi niosły się w powietrzu. Przecież ja wszystko wiem, chciałaby rzec, pochwycić dłonie w swe drobniejsze, zapewnić, że wszystko będzie w porządku, że ma rozplanowany każdy aspekt wieczoru oraz sposoby na uniknięcie wszelkich kłopotów, które umiłowały sobie niemożliwie córę ognia. Że to nie noc smutków nadejść miała, a oddechu, lekkiego wytchnienia wobec szarości codzienności ich otaczającej, pomimo tylu świateł oraz skocznej muzyki rozbrzmiewającej dookoła. Chciała się bawić, zapomnieć, zamknąć oczy, chociaż na chwilkę i nie widzieć smutku oraz straty, coraz to trudniejszych dni ofiarujących za każdym razem mniej powodów do uśmiechów, nawet tych najmniej szczerych. Czy było to okrutne? Tak pragnąć normalności, choć tak niewiele z nią wspólnego miała od tylu lat? Ale była młoda, zapomniała o tym po prawdzie nader często, przygnieciona ciężarem swych win, lecz była. Wciąż z lekka dziecinna, poddająca się emocjom, chwili odpowiedniej albo i nieodpowiedniej wcale. Dlaczego nie miałaby więc zachować się tak, jak wymagał tego wiek, nie bacząc na konsekwencje, upojona trwającym momentem? I może trochę piwem, to też wydawało się całkiem przyjemne. Tak też wyjście wydawało się oczywistością, taka nie do końca ucieczka od cyrkowych realiów, lecz wystarczająca, by ten wewnętrzny zew nakazujący iść dalej, biec ślepo przed siebie zamilkł przynajmniej na trochę. Powinnaś iść z nami, zapragnęła dodać raz jeszcze, ale wie, że Nora by tylko przewróciła oczami, bo skoro Finnie miała wolne, nie oznaczało, że to się tyczyło reszty trupy i ona, mistrzyni cieni oraz tkanin wszelakich i tak się poświęca niebywale, skoro zajmuje się tancerką przed innymi oczekującymi na poprawki artystami. To nie jednak wina blondyneczki, że tajemnica odpowiednio dobranych strojów wciąż była dlań niedostępna, że świat nie do końca gotów był na krzykliwe kostiumy oraz błyszczące elementy, a w ogóle to wolała zaufać komuś bardziej doświadczonemu pod tym względem. A Fletcher nie zawiodła oczekiwań jeszcze nigdy. Nawet teraz wyszukała dla niej całkiem uroczą sukienkę barwy głębokiej czerwieni, z rozkloszowaną spódnicą do łydek, w pasie przetykaną czarną wstążką, w której nie wyglądała niczym śmierć, biorąc pod uwagę bladą skórę, popiół oczu oraz jasne kosmyki układające się w miękkie fale, gdzie kosmyki na skroniach zebrane zostały w kok na tyle stabilny, by nie rozpadł się przy pierwszej nadarzającej się okazji. Nawet makijaż nałożony, podkreślał figlarne skry pląsające wokół czerni obręczy okalających tęczówki, pozbywał się zmęczenia fioletem pocałunków znaczącym dolne powieki. Gdyby Finley nie była sobą, uznałaby, że wygląda całkiem ładnie, lecz nie była nikim innym, tak też stwierdziła, że jest całkiem znośnie. Ponaglana ostatnią przestrogą, wymknęła się zza kulis głównej sceny, machając na pożegnanie mijanym akrobatom, otulona ciepłym płaszczem, pomknęła ku swemu celowi, nie kryjąc wcale narastającego podekscytowania. Nie spodziewała się wiadomości od Eve, nie spodziewała się zresztą żadnego listu w zasadzie od nikogo, lecz zdziwienie zastąpiła prędko radość. Skoro dziewczyna była w Londynie, należało to wykorzystać, poddać się czarowi długich, zwiewnych spódnic oraz zgrabnych ruchów, oczarować stolicę jak tylko one potrafiły, chociaż Jones nie kryła tego, że brunetka radziła sobie z tym zawsze lepiej. W każdym ruchu jej bowiem tkwiła niepojęta wolność, szczupłe kostki zdawały się nie nosić ciężkich kajdan przeszłości przykuwających do ziemi, a może tak tylko wydawało się artystce, wszak nie mówiły nigdy o zdarzeniach minionych, każda zagłębiona we własnym bólu, czerpiąca otuchę z milczącego towarzystwa pozbawionego wszelkich ocen, czy osądów. I teraz też tak miało być, nie musiały mówić, co się działo w czasie, w którym się nie widziały - aczkolwiek interesujące anegdotki oraz nade wszystko plotki byłyby czymś świetnym - wystarczyło, że były. Umówiły się pod budynkiem mieszczącym w sobie klub, już nie tak licznie uczęszczany, lecz wciąż pełny sądząc po sylwetkach wślizgujących się do środka. To nie ważne, bo tą najważniejszą dostrzegła od razu, tego swojego kolorowego ptaka, tak niepasującego do robaczywego miasta, jakim się stał Londyn.
- Eve! - zawołała, chcąc zwrócić na siebie uwagę, zaraz to ujmując rąbek płaszcza, wykonała karykaturę ukłonu, wnosząc rękę do góry, jakby właśnie zapraszała swoją towarzyszkę do tańca - Gotowa jesteś zdobyć cały parkiet i zauroczyć wszystkich na nim? - zapytała, a kąciki ust zadrżały od tłumionego śmiechu. Przyciągnęła zaraz dziewczynę do siebie, by pod ramię ją ująwszy, móc się skierować zaraz w stronę wejścia - Powinnyśmy zacząć od czegoś na odwagę, czy też z miejsca podjąć się szturmu na niewinne dusze? - zapytała jakoś tak mało konspiracyjnie, lecz Finley była wprost w szampańskim humorze. Mając u boku kolejnego ducha, echo wspomnień, lecz tych nie aż tak bolesnych, czuła się jakoś pewniej, lepiej, wiedząc, że pokrewna dusza zareaguje równym entuzjazmem, co ona. Niech więc zabawa trwa do rana, nie zamierzała dziś się ani ograniczać, ani ośmieszać w żaden sposób. Co też było całkiem miłą odmianą, jeśli mogła zauważyć nieśmiało.

Ujmując rzecz metaforycznie, znalazłem się w pandemonium.
Co ja tu właściwie robię? Nie wiem, który raz zadałem sobie to pytanie, a przecież wciąż nie potrafiłem wymyślić żadnej sensownej odpowiedzi. Dałem wyciągnąć się na potańcówkę, ot co; a raczej nie protestowałem przeciwko równie absurdalnemu pomysłowi wystarczająco energicznie. Wzięty z zaskoczenia, bardziej skupiony na precyzyjnym podążaniu za nowym przepisem na zupę niż na słuchaniu, co się do mnie mówi, bezrefleksyjnie pokiwałem głową i wymamrotałem coś pod nosem. Słowo się rzekło, moje słabe skargi - ucichły - więc tak oto znaleźliśmy się u wejścia do przerażającego lokalu. Dante nie miał prawa słyszeć o dancingach, ale jeżeli dziewięć kręgów piekielnych istniało naprawdę, wrota otchłani potępienia nie mogły wiele różnić się od tych drzwi. Wcale nie potrzebowałem żadnego napisu, by porzucić wszelką nadzieję.
Mogłem pozwolić się tutaj przyprowadzić, ale żadna siła nie zmusi mnie do wyjścia na parkiet. W dusznym, zatłoczonym pomieszczeniu wypatrzyłem jakiś wolny stolik i, przepychając się przez tłum, czym prędzej zająłem pierwsze dostępne miejsce. Zdążyłem schylić się w samą porę, by uniknąć lecącego w moim kierunku kieliszka. Czerwone wino, co? To chyba najlepsza rzecz, na jaką mogłem liczyć tego wieczoru.
Obejrzałem się, żeby sprawdzić, czy nie zgubiłem gdzieś Kostii. Kiedy zrównał się ze mną, popatrzyłem na niego i uśmiechnąłem się przepraszająco.
- Nie ma mowy, żebym tam poszedł - zadeklarowałem, palcem wskazując roztańczonych uczestników zabawy. Chcąc zając czymś dłonie, na wypadek gdyby Kostia nie poddał się bez walki, zręcznie pochwyciłem jeden z dryfujących w powietrzu kieliszków i upiłem łyk trunku. Skrzywiłem się. Teraz nabrałem pewności, że Brytyjczycy niczego nie potrafią zrobić porządnie. Chociaż nigdy żadnej nie widziałem, nie wątpiłem, że nawet sowieckie potańcówki cechują się wyższą jakością.
A jeśli nie, przynajmniej można było się porządnie napić i zapomnieć, że wokół panuje niemiłosierny rwetes, a ludzie zachowują się jak kompletni wariaci.

Cmentarna noc dziadów dwa dni wcześniej w żadnym stopniu nie odebrała mojego nastroju do unikania towarzystwa, wręcz przeciwnie. Siła płynąca z obrzędu czczonego w naszych kresach sprawiała, że miałem ochotę jedynie powrócić do wszystkich tych spotkań, gdzie zabawa trwała na całego. Nie sprawiało mi trudności w oddzielaniu nastrojów, bo też emocje musiały odchodzić w bok, szczególnie kiedy widziałem, jak naszej dwójce przyda się nieco rozrywki w klimatach innych, niż te pożądane tylko przeze mnie. Wciąż byliśmy nastolatkami, nieważne jak bardzo nowymi w środowisku Brytyjskim - potrzebowaliśmy wychodzić gdzieś poza wspólnie wynajmowane kąty. Dobrze wiedziałem, że Kiro nie przepada za tak dużymi spędami, jednak słysząc o potańcówce, nie byłem w stanie odpuścić sobie ewentualnej możliwości poznania kolejnych ludzi. Nigdy nie chodziło mi o faktyczne zacieśnianie więzi, a jedynie koneksje, jakie mogły wypłynąć z tak przeróżnych miejsc. Wciąż szukałem nauczyciela i nawet jeśli umysł psotliwie próbował powiedzieć o tej chęci wyjścia w sposób mało wyróżniający się logiką, potrafiłem to samemu sobie wytłumaczyć wszystko. Przecież nawet zdołałem wyciągnąć bliźniaka do miejsca, w które nigdy nie zaszedłby sam tak swobodnie.
Idąc ulicą, zacząłem go przekonywać w sposób tak, aby się ugiął pod nie tylko moją wolą, ale również i rozsądnymi słowami, które wyjaśniały jak dobrym spożytkowaniem czasu będzie wejście do lokalu, gdzie są ludzie. Wciąż szukałem kontaktów, wiedziałem przecież, że im więcej nazwisk będzie na liście, tym łatwiej nie tylko zacznę posługiwać się językiem brytyjskim, ale również być możne odnajdę rzeszę innych osób zdolnych poświęcić się dla nauki. Nie chodziło mi wcale o konkurencję, a obiekty badań, te, które tak zgrabnie prezentowałyby się jako części lub w zimnej całości. Czułem, jak na mojej twarzy rozciąga się uśmiech w prawym kąciku ust. Zdecydowanie należało zawiązać jakież znajomości tego wieczoru, a Kiro jak to Kiro, pójdzie za mną wszędzie, nawet do własnej czeluści piekielnej. Próbowałem nawet nie myśleć o bohemistycznej trupie, z którą pozwalałem sobie na wieczorne wyjścia w towarzystwie przeróżnych używek podbijających umysł w przestworza. Te czasy zdawały się odległe, jednak nie na tyle bym zapomniał wyszydzania tego Ragtime'u i Castle Walk'u, którym zachwycali się wszyscy ci wyrafinowani państwo zza dalekiego Oceanu. My w ZSRS wiedzieliśmy, czym była dobra zabawa, szczególnie że nie przyjmowaliśmy żadnych zagranicznych modowych idiotyzmów do naszej skocznej i żywej muzyki. Daleko nam było od wykwintnych tańców, choć wiedziałem, że powodem do tego był brak takowych możliwości, bo gdzie na rynsztoku znajdziesz miejsce do tańca nieco bardziej poważnego? Faktycznie nasze szczęście pozwoliło na liźnięcie tej wyższości, jednak szara rzeczywistość ściągnęła nas z powrotem do pięknego St.Petersburga, gdzie musieliśmy musiałem odnaleźć sobie inne formy tańca. Kątem oka zauważyłem jakieś wścibskie oczyska przypatrujące się naszej dwójce. Na takie impulsy nigdy nie należało się reagować obojętnością, dlatego posłałem w jej kierunku ujmujący, dżentelmeński wręcz gest skinięcia głową z tym ciągłym, małym uśmiechem. Pierwsza chętna?
Minęliśmy wszystkich stojących w przejściu i choć było to nie lada wyczynem, praktycznie od razu moja dłoń odnalazła lewitujący kieliszek powitalny. Z pewnością miał on swoją cenę, jednak żaden z nas do tej pory nie próbował nawet wychodzić z budżetem ponad akceptowalne minimum. Oboje znaliśmy się na prowadzeniu pieniędzy, stąd środki zaoszczędzone wciąż pozwalały nam na dość dużą swobodę, a perspektywa mojej rozmowy z jednym spośród wielkich panów rodu Burke sprawiała, że postanowiłem świętować, Kiro nie miał wyjścia. Bliźniak na chwilę zniknął mi z oczu, jednak dobrze wiedziałem, że nie odejdzie nigdzie daleko. Był zbyt przywiązany własną nieporadnością, która sprawiała, że mogłem mieć nad nim kontrolę. Nawet bez moich słów spisywał się dobrze, odnajdując dla nas miejsce przy stoliku.
Przechyliłem kieliszek, wykrzywiając twarz z obrzydlistwa, jakie zostało nam zaproponowane.
- Co to za ścierwo, gdzie wódka? - wyraziłem w oburzeniu do brata po rosyjsku, bo gdzie była czysta? Przecież takich ścieków nie powinno się nawet serwować dla zwierząt ani ubogich! Mój szukający baru wzrok, zamiast miejsca odnalazł postać, znajomą twarz, którą bardziej zapamiętałem jako nieruchome truchło o wielce ciekawym zajęciu zarobkowym. Tańcząca z ogniem. Miała towarzystwo, pięknie, być może Kiro zdoła pokrzepić się do czegoś więcej niż dziecinnego tupania nóżką przed parkietem. - Może wcale nie będziesz musiał tam iść! - odpowiedziałem w pewnym opóźnieniu w rodzimym języku, jakoś dość bezwiednie szukając po lokalu miejsc, gdzie dwie panienki mogłyby usiąść. Czyżbyśmy zajęli ostatni stolik? Chyba jakoś nikt nie spodziewał się dojrzeć na mojej twarzy współczucia, wręcz przeciwnie, było tam zadowolenie rozpoznawalne jedynie przez błysk oka i w lekko uniesionych kącikach ust. Emocje jedynie osłabiały, dlatego nic dziwnego, że posługiwałem się jedynie faktami.
- Pani i Pani. - melodia brytyjskiego języka przecięła moje gardło, podchodząc do dwóch dziewcząt z bardzo grzecznym skinieniem głowy. Znalazłem się przy nich w kilku krokach, a po drodze nawet miałem okazję skorzystać ze złapania dwóch lewitujących na wysokości mojego ramienia kieliszków. Nie zamierzałem pozostać z bratem sam na sam przez całą potańcówkę, szanujmy się. - Witamy - powitałem je z niemałą trudnością wypowiedzenia początku w sposób owalny, a nie spłaszczony, jednak słowo z pewnością przeszło w niepamięć, ponieważ wyciągnąłem w ich kierunku dwa nienaruszone kieliszki. Przecież mogły zobaczyć, jak wyłapuję je w locie po drodze, niestety. Moje spojrzenie przemknęło z twarzy Finley do nieznajomej. - Bardzo zapraszamy. - zaproponowałem ze słowiańskim, nieco wąskim i precyzyjnym akcentem, ustawiając się bokiem i wskazując na stolik, przy którym był mój bliźniak. Nie starałem się o żadne względy, wiedziałem, że z nami pójdą, bo przecież nigdzie indziej nie było miejsca, a ja wcale się nie narzucałem, jedynie uprzejmie proponowałem. Teraz równie grzecznie tancerka powinna zapoznać mnie ze znajomą, ale czy była gotowa do wkroczenia tego świata kurtuazji? Dałem jej szansę, gotów w każdej chwili się przedstawić, wróciłem wzrokiem do dziewcząt.

Pierwsze pojawienie się w Londynie wspominała źle. Idealny plan runął szybko, a przypadek skonfrontował ją z szerzą rzeczywistością w postaci kobiety, bardziej przebiegłej niż Ona sama. Próbowała o tym zapomnieć, znaleźć lepsze strony miasta, chociaż nie powinno jej zależeć aż tak. Nie miała tutaj czego szukać, Dolina była jej przyjaźniejszym miejscem. Mimo to próbowała, kręciła się po okolicy przez kolejne dwa dni, aż trzeciego z rana wysłała kruka z listem. Szczerze liczyła na Finley, prosiła w myślach, aby stała się jej dzisiejszą towarzyszką zabawy. Nie spotkała się z odmową, co ucieszyła ją bardziej niż cokolwiek innego w ostatnich tygodniach. Potrzebowała jej towarzystwa, pamiętając dobrze okoliczności poznania i czas później. Cieszyły się dniem obecnym, nie zadawały pytań o przeszłość, wiedząc o sobie tylko to, co tu i teraz. Jakie to było łatwe i przyjemne, inne od ciekawości czarodziejów na około. Każdy kierując się dobrymi intencjami, zasypywał pytaniami, dociekał, co robiła sama w okolicy, próbował się troszczyć, gdy ona tego nie chciała.
Przeszukując swe rzeczy za odpowiednią sukienką, czuła narastającą panikę, gdy nie potrafiła znaleźć niczego idealnego na dziś. Nie miała wiele, stąd wybór był znikomy. Z pomocą przyszła jednak starsza czarownica, która przygarnęła ją pod dom jak bezpańskiego kociaka. Ciemne tęczówki błyszczały zachwytem, kiedy spoglądała na swe odbicie w lustrze. Granatowy materiał sukienki otulał miękko sylwetkę, podkreślając jej atuty w postaci wąskiej talii, delikatnego zarysu bioder i biustu. Pionowe białe oraz czarne pasy na niebieskim materiale, optycznie wydłużały jeszcze sylwetkę, przyciągając wzrok nawet Jej. Dziękowała wielokrotnie, obiecała odwdzięczyć się, nawet kiedy spotkała się ze stanowczym sprzeciwem. Usta zdobił uśmiech, dłonie muskały materiał sukienki, podobała się sobie. W myślach pojawiło się jednak wahanie, które pociągnęło w dół kąciki ust, wprawiając ją w zamyślenie. Czy podobałoby się i Jemu? Dostrzegłaby akceptację czy naganę? W końcu zwiewna sukienka odbiegała od tych, które nosiła wcześniej, gdy codzienność nie rozpadła się w drobny mak.
Pokręciła zaraz głową, nieważne. Cokolwiek mogłaby usłyszeć, nie miało teraz znaczenia, bo liczyło się tylko to, aby dotrzeć na miejsce i zobaczyć z Jones. Nie bała się chodzić po stolicy, zarejestrowana już różdżka i dokumenty, które miała przy sobie, zapewniały spokój. Po błędzie, jaki popełniła w Ministerstwie, próbowała dowiedzieć się więcej o człowieku, którego nazwisko przyjęła, lecz okazało się to kłopotliwe. Pytać tak, aby nie zwrócić na siebie uwagi, było ciężko. Dlatego odpuściła, może kiedyś, zanim zdąży wpakować się w kłopoty z tego powodu.
Czarny, znoszony płaszcz falował lekko w rytm kroków, odrobinę zlewając jej sylwetkę z otoczeniem. Było już późno, ale i tak zdążyła dotrzeć na miejsce przed Fin. Nie czekała długo, ledwie zdążyła spojrzeć na wejście w którym znikały kolejne osoby, a już usłyszała swoje imię. Zdrobnienie, które padało częściej i znane było większości.
- Finley! – uśmiech rozciągnął dziewczęce usta, powietrze przeszył cichy śmiech, gdy widziała ten pokraczny ukłon.- Pewnie i bardziej gotowa już być nie mogę.- nie mogła się doczekać, chciała już być wewnątrz, rozejrzeć się po otaczających ją osobach. Taniec był czymś, co kochała nad życie, muzyka grała jej w duszy od zawsze. Nie mogło być inaczej, pochodzenie mocno warunkowało to, jaka była.
- Nie brak mi odwagi, ale dziś wydaje mi się, że lepiej dać chwilę tym niewinnym duszą, by żyły w nieświadomości, co los im zgotował.- zaproponowała pokrętnie. Złapała ją lekko za dłoń, chcąc pociągnąć w kierunku, w którym znajdą coś z procentami, lecz nie zdążyła zrobić ani kroku. Odwróciła głowę, zawieszając uważne spojrzenie na chłopaku, który właśnie zaczepił je. Punktował odwagą już na początku, wielu było przecież takich, którzy mocni byli w gębie.
Słyszała obcy akcent, zniekształcający nawet proste słowa, jednak nie umiała rozpoznać dokładnego pochodzenia, nieznajomego. Zerknęła na Fin, czekając i na jej reakcję, by w międzyczasie wziąć oferowany kieliszek. Chciały ich towarzystwa? Czy wolały swoje? Wzruszyła delikatnie ramionami, dając znać przyjaciółce, że to na niej spoczywa wybór.

Noce nie bywały bezpieczne. Nie tutaj, nie w samym sercu miasta, które od dawna straciło swój urok oraz wszystkie cenione dotąd wartości. Pozostawał tylko cień, marne echo tego, co niegdyś było, obleczone w niewiadomą, w przemoc, w odgłos buciorów patroli przemierzających ulice. I niebo też było jakieś inne, niższe, cięższe, jakby gotowe było zwalić się na ramiona przechodniów, przygnieść całkowicie brutalną rzeczywistością. Czasem miała wrażenie, że natłok tego wszystkiego pozbawiał tchu, czasem czuła, że jasna skóra staje się zbyt ciasna, aby pomieścić w sobie ten chaos odczuwanych emocji. A czasem po prostu zapominała. Tak jak teraz. Z sercem trzepocącym w piersi, burzliwie uderzającym w pręty kościanej klatki, przemykała znanymi sobie ścieżkami wpatrzona tylko przed siebie, nie chcąc dostrzec, jak wiele opustoszałych okiennic mija, jak latarnie migają złowrogo, jak niewiele osób widać w poszczególnych częściach stolicy. Nie chciała pamiętać dlaczego, nie doszukiwała się drugiego dna w obawach swej przyjaciółki pozostawionej w cyrku. Nie zamierzała być dziś odpowiedzialna, znaczy zamierzała, ale w rozsądnych ilościach, które nie powstrzymałyby ją przed dobrą zabawą. Przed przypomnieniem sobie, że ma tylko naście lat, tysiące błędów popełniła, ale i tysiące kolejnych popełni. Przy Eve wydawało się to łatwiejsze, nie zerkać wstecz, cieszyć się tym, co jest, z życia garściami czerpać, a jeśli to będzie oponować, to kraść ile się da i zwiewać. Więc nie powstrzymywała śmiechu tańczącego na rozchylonych wargach, ni skry tlącej się w szarości spojrzenia, gdy wreszcie przyszło im się spotkać. Bo żadna z nich nie pytała, nie padało to prozaiczne co tam? Wywołujący dreszcz niechęci przemykający po skórze. Bo co miały mówić? Wojna, głód, smutek, żal? Nic to nie wniesie, zwierzać się z prób przetrwania też nie musiały. Wiedziały. Oczy bywały odpowiedzią, umykający wzrok w niektórych kwestiach również. Dlatego też bez zbędnych wstępów ruszyły w głąb budynku, wiedzione muzyką, rytmem wprawiającym ciała w ruch, nawołującym do dołączenia pląsów, do zatracenia się w tym artystycznym uniesieniu.
- Ach, a więc królowa jest dziś łaskawa? - aż westchnęła ze sztucznym przejęciem, chichocząc zaraz, gdy ich palce splotły się, uniemożliwiając przypadkowe rozdzielenie. I niemal wpadła na postać ciemnowłosej, w zdziwieniu zerkając zza jej plecami, czując, jak żołądek ściska się boleśnie. Nawet w półmroku jego smukła sylwetka potrafiła wyróżnić się pośród innych, ta nienaturalna sztywność ramion, pustka oczu, której dojrzeć nie mogła, ale tam była, wiedziała, że tam była, mącona przez coś, co mogło uchodzić za uczucie, lecz znikało ono nazbyt prędko, by można było uznać je za prawdziwe, obecne. Nie rozumiała, skąd pojawiła się w niej chęć odsunięcia się natychmiastowego, przecież przy ich ostatnim spotkaniu był niedorzecznie uprzejmy. Zaoferował płaszcz, grzecznie ruszył za nią ku namiotowi Harfistki, zdradził się z tym, iż podobał mu się jej występ. To głupie, powinna potrząsnąć głową na te niemądre wrażenia, jednak miast tego prostuje się, przyjmując kieliszek. Co tu robisz? Nie pyta, brzmiałoby to śmiesznie, podobnie jak zarzucanie, iż rosjanin pasował do tego otoczenia jak pięść do oka. Nie wyglądał na takiego, który przepada wirować na parkiecie, ale kto wie?
- My również - raczej, lecz to zwątpienie pozostaje nieme, gdy wargi unoszą się delikatnie, a ona o krok się zbliża do młodzieńca - Eve - zwraca się do przyjaciółki, ważąc w myślach, czy to faktycznie dobry pomysł. Ale lepsze to, niż początkowe siedzenie w samotności, zawsze mogły się wymknąć - Poznaj Konstantyna. Konstantynie, to Eve - zakończyła tę drętwe formalności, zastanawiając się, czy obrazi się za próbę skrócenia jego imienia. Było nieznośnie długie, długie i poważne - Dziękujemy za zaproszenie - dodała, chwytając towarzyszkę za wąski nadgarstek i ciągnąć ją ku wskazanemu stolikowi, przy którym siedziała inna osoba. Chłopiec identyczny, jak ten za nimi. Och, tego się nie spodziewała - Hej! Jestem Finley - przedstawiła się Kirillowi z pogodną miną, wcale nie umierając z niezręczności wewnętrznie. Gwiazdy były jednak łaskawe, w dłoni wciąż miała alkohol - Muzyka jeszcze nie zdążyła porwać was do tańca? - spytała, ponieważ było to lepsze niż siedzenie w ciszy i sączenie zawartości szklanki. Zamierzała się bawić i nikt, ale to nikt jej tychże światłych planów nie popsuje.

11 VI 1958

— Nie wiem, czy to dobry pomysł... — szeptała Maria, gdy najstarsza z jej sióstr, Violet, jedną ręką manewrowała pędzelkiem, nakładając różową szminkę na jej usta. Druga ręka siostry zajęta była wprawianiem w ruch kołyski, w której odpoczywało jej dziecko. Sama Violet spojrzała na Marię w sposób, który musiała niewątpliwie odziedziczyć po ich ojcu, a który sprawił również, że dziewczę zwiesiło prędko głowę w wyrazie zrezygnowania.
— Oczywiście, że to najlepszy pomysł — odparła Violet, siląc się na wymuszoną słodycz w głosie. — Głowa do góry, nie dam rady cię pomalować, jak będziesz się tak garbić — siostra nie była od Marii o wiele starsza — dzieliły je ledwie cztery lata, a w oczach Marii wydawała się być jedną z najdojrzalszych czarownic na świecie. Z mężem przy boku i dzieckiem na biodrze miała w jej oczach jeszcze więcej autorytetu niż zazwyczaj. — Każdy zasługuje na chwilę zabawy. A ja boję się, że im dłużej czasu spędzasz w rezerwacie, tym bardziej dziczejesz. Zaraz zapomnisz, jak się rozmawia z ludźmi.
Coś mogło w tym być, wszak praca w rezerwacie odpowiadała Marii przede wszystkim dlatego, że oferowała ograniczony kontakt z ludźmi. Zwierzęta zawsze były lepszymi słuchaczami, nawet pomimo płochliwości niektórych gatunków. Nie oceniały Marii, przynajmniej rzadko kiedy robiły to negatywnie, a gdy kochały — robiły to w najbardziej naturalny, najczystszy sposób. Relacje z ludźmi były przez to o wiele bardziej skomplikowane. Próbowała być uważna, słuchać się rad starszych i bardziej doświadczonych, a i tak zdarzało jej się wpadać w te same pułapki więcej niż wielokrotnie.
Violet na przykład nie potrafiła odmówić. Dlatego też pozwoliła siostrze odprowadzić się pod potańcówkę braci Fancourt, nawet ucałować w policzek (choć bardzo chciała się wtedy odsunąć) i przytaknęła na wiadomość, że mąż Violet odbierze ją z tegoż miejsca przed godziną policyjną. Noc miała wszak spędzić właśnie w ich domu, wracając do Okruszka dopiero następnego dnia rano.
Wiedziała, że Violet nie pozwoli, żeby nie weszła do środka, dlatego też pomimo swych własnych wątpliwości przekroczyła próg potańcówki. Miała na sobie dziś jedną z przerobionych sukienek starszej siostry, jasnoróżową z bufiastymi rękawami i białymi falbankami wystającymi spod długiej do połowy łydek, szerokiej spódnicy. W pasie sukienka zebrana była białym paskiem, który dodatkowo akcentował jej talię, a na nogach miała białe, zapinane na trochę tylko obdrapaną sprzączkę pantofelki.
Przywitała ją skoczna, wesoła muzyka, zapraszająca wszystkich do pląsów na dużym parkiecie. Uśmiechnęła się przez to delikatnie, może ten wieczór nie będzie wcale taki okropny? Przecież mogła doskonale bawić się sama, a Violet powiedzieć, że miała rację i był to dobry pomysł? [bylobrzydkobedzieladnie]

11.06

Nienawidził tego miasta. Londynu. Dziwnie pustego, bez mugolskich potańcówek, bez mugolskich pojazdów (kiedyś się ich bał i mama go przed nimi ostrzegała, ale teraz wspominał je ze smutnym sentymentem), bez mugoli. Bez przyjaciół. Od pobytu w Tower Jim nie zbliżał się już do Londynu, a przynajmniej taką miał Steff nadzieję. Bertie nie żył. Inni nie mieli zarejestrowanych różdżek. Albo okazali się plugawymi lordami. W cyrku pozostał tylko Marcel i Steff wahał się nawet, czy go dzisiaj nie zaprosić, pobiegł nawet na Arenę Carringtonów jako szczur - i zobaczył, że cyrk ma dziś występ. Nie został, by zobaczyć akrobacje przyjaciela, o ile Marcel w ogóle występował - tak czy siak, będzie potrzebny za kulisami, a Steff nie będzie mógł dzisiaj usiedzieć na miejscu, na widowni. Siedział już w pracy, dzień w dzień, pogrążony w posępnych myślach. Musiał się ruszać. Musiał zrobić cokolwiek, żeby nie oszaleć ani nie płynąć do Francji.
Nie mógł, nie chciał wracać do pustego domu. Pimpuś popiskiwał wytrwale, by jakoś go rozkojarzyć, ale Steff nie może spędzać każdego wieczoru w ciele gryzonia. To groziło jakimiś komplikacjami zdrowotnymi, psychicznymi, czy coś. Nigdy jeszcze nie przesadził, ale nie wiedział, do czego teraz był zdolny i podświadomie zaczął się bać o własne zdrowie.
Z dwojga złego, lepiej mieć kaca niż jakieś problemy animagiczne-magiczne.
Nogi ponosiły go więc nie na granice Londynu, w miejsce odpowiednie do teleportacji, a w stronę czarodziejskiej potańcówki. Ciekawe, czy nadal się odbywały? Nie chodził na tańce w Londynie od wybuchu wojny, jakoś nie wypadało, a poza tym żona nie mogła się zbliżać do miasta.
Wszedł do środka niedługo po otwarciu, siadł w kącie z kuflem piwa, a potem kolejnym, a potem poprosił o kieliszek ognistej i o drugi. Obserwował posępnie, jak sala zapełnia się ludźmi, radosną młodzieżą. Przystojni chłopcy, czy Bella kochała się w jednym z nich? Czy za dnia walczyli w brygadach Ministerstwa? A może ich tatusiowie wspierali wojnę swoimi majątkami, złoto rzucone w mugolską krew?
Mam brudną krew i siedzę tu, z wami. - pomyślał z posępną satysfakcją. Jak bardzo ich teraz nienawidził.
I dziewczęta - roześmiane, flirciarskie, kiedyś nabierał się na takie sztuczki. Kobiety kłamią, może poza Eve. Czarują, żeby osiągnąć swój cel. Może jego żona chciała po prostu posmakować buntowniczego życia. A te dziewczyny, tutaj, chcą posmakować tańca z przystojnymi chłopakami. Ze złością przeczesał włosy palcami. Nigdy nie uważał się za przystojnego.
Szkoda, że Jim nie powinien zbliżać się do Londynu. Mógłby je wszystkie okraść. Albo mogliby zrobić psikusa. Chwycił za serwetkę i skreślił parę słów do Jima. Zrobią to, jak wojna się skończy.
Chciał zamówić kolejny kieliszek whiskey, ale potańcówka zdążyła już zapełnić się na tyle, że żaden kelner go nie zauważy, teraz trzeba było zamawiać w barze. Westchnął ciężko i wstał chwiejnie, z kuflem wciąż niedopitego piwa i pustym kieliszkiem w drugiej ręce. Ruszył przed siebie i...

1. Wpadł na Marię, oblewając piwem jej suknię. -Uważaj, jak chodzisz! - fuknął, całkowicie ignorując własną winę.
2. Wpadł na Marię, a piwo rozlało się na podłogę - ale dziewczyna straciła równowagę i musiała się czegoś przytrzymać, by nie upaść na parkiet.
3. Potknął się o stopę Marii i samemu runął na parkiet, jak długi. Szklanki - cudem - przetrwały, jedna poturlała się po podłodze, a drugą triumfalnie ściskał w dłoni.

The member 'Steffen Cattermole' has done the following action : Rzut kością

---

'k3' : 1

Pary wirowały w tańcu, przypominając trochę wiatraczki, które dzieci wprawiały w ruch porządnym dmuchnięciem. To piękny widok, prawdziwie poetycki i artystyczny, a Maria miała gdzieś z tyłu głowy francuski wiersz osadzony w podobnych realiach. Z tą różnicą, że w nim pary wirowały w tańcu balowym, nie w rock'n'rollu i na balowej sali, nie zaś potańcówce. Bohaterowie pochodzili z wyższych sfer, nie zaś z biednych rodzin żyjących w lesie, a wszystkie jasne włosy miały kolor srebra lub złota i trzymały się w upięciu, tak dalece różne od pszenicznych loków niepoddających się często nawet grzebieniom.
Chyba przez chwilę chciała być jak tamte dziewczyny. Trzymane w pasie wysoko nad swymi partnerami, zwinnymi i pięknymi, może nieco słabiutkimi, bo nigdy nie grały w Quidditcha ani nie wyglądały na takie, które szorowałyby podłogi na kolanach. W pewien sposób były podobne do jej sióstr, miały te same ogniki w oczach i zdeterminowane miny, a taniec szedł im naprawdę całkiem dobrze i nie musiały odwracać wzroku od twarzy swych partnerów. Widziała, jak jedna z dziewcząt odgarnia przyklejone do czoła ciemne kosmyki chłopca, z którym tańczyła, ale sama Maria prędko odwróciła wzrok od tej scenki. To nie życie dla niej i nigdy nie powinna o tym zapominać.
A jednak chciała tańczyć. Muzyka była wielką siłą, której nie mogła nigdy zrozumieć — dlatego nigdy nie stała się Gryfem. Dlatego nie potrafiła się zdobyć na większe piruety, dlatego zazwyczaj wystarczało jej wodzenie oczami za Celine, a podniebne loty stały się jej drugą naturą. Dziś jednak pragnęła nie zmarnować zupełnie wszystkich starań — poczynionych tak przez nią, jak i Violet. Może nie odnajdzie partnera do tańca, ale przynajmniej postawi nogę na parkiecie.
Tak sobie postanowiła.
Nie widziała zbyt wielu pijanych ludzi, dlatego też czuła się pewniej. Nie mogła jednak przewidzieć, że chwiejący się na nogach brunet znajdzie się przy niej aż tak blisko, że wpadnie na nią z głośnym szczęknięciem kufla z piwem, a w dodatku to nie będzie najgorsze.
Czuła, jak mokry materiał przykleja się do sukienki i wiedziała już, że nie może się ruszyć.
Zaklęta we własnym szoku opuściła głowę w dół, przyglądając się rosnącej, złotawej plamie, która kompletnie zrujnowała jej sukienkę, sukienkę siostry. Wie, że nie może wrócić w tym stanie do domu, że siostra albo jej mąż na pewno ją za to zbiją i dłonie już zaciskają się w pięści, a rozedrgane spojrzenie sięga do twarzy tego, kto ma jeszcze czelność krzyknąć na nią, choć nie zrobiła niczego złego.
— Spójrz, coś narobił! — wysoki krzyk paniki wydostał się z ust Marii, po której policzkach pociekły już kryształki łez. Po policzkach czerwonych ze złości na tego nieodpowiedzialnego, głupiego i w dodatku pijanego chłopaczka. Jest zła, jest b a r d z o zła, trzęsie się z tej specyficznej mieszanki złości i strachu. — Zniszczyłeś mi sukienkę, siostra mnie zabije! — rozpłakała się w głos. Na całe szczęście stali dopiero z boku parkietu, nie w samym jego centrum. Palce świerzbiły ją, by sięgnęła po różdżkę. Korciło ją, by zmienić tego durnia w gęś, ale gęsi były nie tylko milsze, ale znacznie mądrzejsze od takich jak on.
A jej robiło się coraz słabiej. Twarz zmieniała kolory, raz blednąc niemal do bieli, raz czerwieniąc się podobnie do dojrzałych pomidorów. Oddychała głośno, łapiąc w rozchylone wargi słone łzy. Gdyby zechciała zetrzeć je z twarzy, z pewnością rozmazałaby makijaż.

-Uważaj, jak chodzisz! - fuknął, całkowicie ignorując własną winę. Wkurzali go ci szczęśliwi ludzie, wirujący w tańcu, nieprzejmujący się ani wojną ani małżeńskimi kryzysami. Dziewczyna, na którą wpadł, nieco rozmazywała mu się przed oczyma, ale miała jasne włosy i łabędzią szyję, jak jego żona. Nie chciał o niej dzisiaj myśleć (choć od kilkunastu dni był zdolny do myślenia jedynie o własnym nieszczęściu) i zezłościł się na nieznajomą za samo to, że nieświadomie mu o niej przypomniała. Rozlane piwo, wielkie rzeczy. Zaraz wpadnie w ramiona jakiegoś wysokiego bruneta i będzie się doskonale bawić, będzie szczęśliwa, jak te inne głupie trzpiotki.
Tyle, że wcale nie wydawała się szczęśliwa. Ani przed chwilą, gdy widział kątem oka jej twarz, bez śladu uśmiechu. Ani teraz, gdy... płakała?!
-N...nie, nie, tylko nie płacz... - wymamrotał, bo choć jej pretensje i krzyk byłyby w stanie jeszcze bardziej go rozzłościć, to strumienie łez momentalnie go rozbroiły. -To tylko sukienka... - skwitował jak prawdziwy mężczyzna, bo ta panika wydawała się nieproporcjonalna do sytuacji.
Blondynka, świadomie lub nie, zrobiła scenę. Muzyka grała głośno, ale płaczliwy głos przykuł uwagę jakiejś rudej dziewczyny, która wymownie przewróciła oczyma.
I kogoś jeszcze, wyższego od Steffena o pół głowy.
-Jakiś problem? - nad Cattermole'm i Marią rozbrzmiał głos ociekający ironią, a wysoki brunet spojrzał na plamę na dekolcie blondynki bardzo wymownie. I bardzo (zdaniem Steffena, który był zbyt pijany aby zauważyć, jak nieruchome są oczy nieznajomego) lubieżnie, a uśmiech miał nieprzyjemny i wilczy. -Taka ślicznotka nie powinna płakać sama. - propozycja była tak ewidentna, że Steffen aż odruchowo postąpił o krok do przodu, odgradzając blondynkę od tego typa.
-Nie jest sama, jest ze mną. I to żaden problem, tylko trochę piwa. - zaprotestował, zaskakująco trzeźwo jak na własny stan. -A ty to kto, żeby tak się wtrącać? Zostaw ją w spokoju! - uniósł podbródek, krzyżując ręce na torsie.
Nieznajomy spojrzał na Cattermole'a uważniej, tak jakby oceniał zagrożenie - i roześmiał się, całkowicie lekceważąco.
-A ja tylko pilnuję porządku. Dante Vanity, magipolicja. - Steff cofnął się o krok, czując gulę w gardle, policja, a nieznajomy puścił do Marii perskie oko. -Bawcie się dobrze, dzieciaki. - przewrócił oczyma policjant i odwrócił się, by zaproponować taniec rudowłosej kobiecie, a Steff zerknął nerwowo na blondynkę.
-Ja...ee... - nikt go nie aresztuje za oblanie dziewczyny piwem, prawda? W głowie mu się kręciło, tamten typ mu się nie podobał, zapłakana blondynka wyglądała jakby jednak zupełnie nie pasowała do tego miejsca, a alkohol nie był w stanie zabić w nim stresu. -Przepraszam, naprawdę przepraszam! Zobacz, naprawię to, w mig! Dissimulato! - asekuracyjnie odszukał różdżkę w kieszeni marynarki już wtedy, gdy tamten typ powiedział, że pracuje dla Ministerstwa - wystarczyło wycelować, by zmienić pobrudzoną sukienkę na...

sukienka jest siostry Marii, zatem Steff nieświadomie aktywuje jej zaczarowaną szafę (Violet połączyła swoją garderobę z inkantacją Dissimulato) i chcąc zastąpić poplamioną kreację "czymś ładnym" zmienia sukienkę na...
1. karmaryznową, rozkloszowaną sukienkę z dekoltem w "v" (zbyt głębokim jak na szczupłą Marię)
2. czarną suknię aż do ziemi, za dużą na Marię, jedno z ramiączek uparcie spada z lewego ramienia
3. suknię ślubną siostry... (bez welonu, nie nazbyt strojną z uwagi na status majątkowy rodziny)

The member 'Steffen Cattermole' has done the following action : Rzut kością

---

'k3' : 3

Zaciśnięte wargi drżały, wcale nie ostrzegawczo. Oskarżycielskie, choć zeszklone łzami spojrzenie skupiła na Cattlemorze, pragnąc chyba w złości, która była dla niej emocją nową i wciąż dopiero poznawaną, zapamiętać jak najwięcej szczegółów, by móc później poskarżyć się z tego całego nieporozumienia; jeżeli nie siostrze i jej mężowi, u których nie odnajdzie zrozumienia, to na pewno Celine, ona zawsze wiedziała, co robić w podobnych sytuacjach, a Maria dochodziła już do myśli, że gdyby Lovegood tu była, na pewno udałoby się im uniknąć tej okropnej sytuacji, tancerka baletowa potrafiła reagować prędko i posiadała płynność ruchów, do której Marii — pomimo usilnych starań — było wciąż daleko. Ścigająca to wszak nie baletnica.
— To sukienka mojej siostry...! — pisnęła przez zaciśnięte gardło, a niezaznajomionemu ze stosunkami panującymi między siostrami ten ton mógł podsunąć informację, że sytuacja faktycznie była poważna, w dodatku wymagała natychmiastowej interwencji. Gdy o niej myślała, Maria miała nadzieję, że ten młodzieniec uniesie różdżkę do góry i rzuci na nią Chłoszczyść, jako wyraz dobrej woli i przyznania się do winy (bo przecież nie przeprosin).
Czekała ich jednak zupełnie inna interwencja.
Pamiętała ten głos. Od razu przeszedł ją dreszcz.
I od razu zmarszczyła brwi, uniosła podbródek tak samo, jak robiła to na miotle, w Solsbury Hill. Choć po policzkach dalej ciekły łzy, robiła dumną i hardą minę, przestępując krok do przodu. Zbiegło się to dodatkowo z cofnięciem się Steffena, otarli się ramionami, gdyż Maria swoje zmusiła do przylegania do tułowia po obu jego stronach, a ściśnięte piąstki drżały w niewypowiedzianej jeszcze groźbie.
— Zostaw mnie i mojego męża w spokoju! — nie musiał się przedstawiać, inaczej niż za pierwszym razem, gdy go spotkała. Kimkolwiek nie był, jakkolwiek się nie nazywał, jego pojawienie się zwiastowało nadchodzące prędko kłopoty. I choć była zła na tego (pół?)pijanego durnia, który oblał ją śmierdzącym piwem, prędko zrozumiała, że nagłe pojawienie się tego człowieka nie zwiastowało nic dobrego. A zniszczenie sukienki to nie powód, by kogoś aresztować.
Steffen, jeżeli tylko pragnął przyglądać się twarzy jego towarzyszki, mógł widzieć wyraz bladego strachu wymieszanego z obrzydzeniem, które nadeszło na jej twarz w chwili, gdy tamten puścił do niej oczko, a także to, jak jedną ręką okryła oblany dekolt, nie chcąc, by zwracał na niego uwagę. — Zajmij się... sobą... i nie przeszkadzaj... — dodała później, ciszej i przez zaciśnięte gardło, całą siłę skupiając na tym, by nie odwrócić od niego wzroku. Jedną rękę przesunęła na swoje plecy, pragnąc w razie czego dać tamtemu głupiemu baranowi znak do ucieczki, ale Reginald, Dante, kimkolwiek był tamten człowiek, odszedł wreszcie, zniknął gdzieś na parkiecie.
A Maria zachwiała się na nogach, by za chwilę, zamiast stać w oblanej piwem sukience, znaleźć się w białej sukni z krótkim rękawem, której jedyną ozdobą były bladoróżowe kwiaty wyszyte na linii dekoltu i przy rozcięciach falban. Falban, po których przesunęły się ręce Marii, coraz to bardziej zaskoczonej Marii, która wreszcie przeniosła wzrok na Steffena.
— Wychodzimy — oznajmiła wreszcie, wciąż chyba zbyt zszokowana, by podjąć jakąś rozsądniejszą decyzję, by zareagować tak, jak powinna i zdzielić go po tych roztrzepanych, ciemnych włosach. — A ty już nie czarujesz, rozumiesz? — dodała, drżącą dłonią łapiąc za materiał jego koszuli, ciągnąc go w stronę wyjścia.

| w trakcie wychodzenia:
1) mijana przez Steffena i Marię grupka podpitych już młodych dorosłych podnosi się z krzeseł. zwabiona weselną kreacją Marii zaczyna wykrzykiwać "gorzka wódka, gorzka wódka"...
2) Steffen zderza się barkiem z młodym chłopakiem o przekrwionych oczach. Ten jednak zamiast zdenerwować się, uśmiecha się do niego szeroko i odciąga siłą od Marii, proponując mu zakup czegoś fantastycznego, co na pewno pomoże mu w podrywie. Na krańcu wąsów chłopaka iskrzą jakieś niezidentyfikowane drobinki.
3) Wydawało się, że nic już nie przeszkodzi tej specyficznej parze w wydostaniu się z potańcówki, gdy za ich plecami rozgrzmiał krzyk Hej, a kto za to zapłaci?!