First topic message reminder :

[bylobrzydkobedzieladnie]

Krótki, ledwie nikły i trudny do wychwycenia uśmiech zagościł na jego twarzy – pełen całkowitego zrozumienia – gdy padły słowa wzywające fortunę do stawiennictwa. Istotnie ciągnięcie kolejnych kart z talii stanowiło coś, co trudno było przewidzieć; jeszcze trudniej było zapanować nad kolejnością, jeśli nie korzystało się z czarów mogących wpłynąć na ten aspekt rozgrywki. Wolał jednak nie zajmować swoich myśli rozważaniami, czy w zgodzie z jego sumieniem pozostawało szeptanie zaklęć, kiedy brało się kolejne karty do ręki, choć pozostawianie wszystkiego czystemu przypadkowi traktował jako coś, na co nie mógł się zgodzić.
— Tak długo, jak żaden z nas nie będzie próbował wygrać — odparł na stwierdzenie, kiwając głową w porozumieniu, co do którego nie miał wątpliwości, że zaistniało. Tanie sztuczki łatwo dało się wychwycić, jeśli tylko patrzyło się dostatecznie uważnie, lecz posuwanie się do oszustwa traktował jako coś, co doprawdy nie przystawało lordowskiej godności ani szacunku budowanemu od lat znacznie dłuższych niż oni obaj chodzili po tym świecie. Nie poddawał sobie myśli, że coś takiego mogłoby zaistnieć, dopóki siedział przy jednym stoliku z dziedzicem Lestrange'ów, ale z pewnością to pojawi się przy innych stolikach, jeśli tylko podda się odpowiednią sugestię.
Z uznaniem przytaknął stwierdzeniu mężczyzny, doceniając fakt, że – pomimo dość nikłej znajomości – odnajdywał wspólny język, mogąc całkowicie szczerze uznać to wieczorne wyjście za udane, choć tak naprawdę dopiero się zaczynało i przywdziewało swe prawdziwe oblicze. Tłum mężczyzn wprawdzie nie był mu do końca na rękę, lecz subtelnie odpychał od siebie uczucie osaczenia oraz bycia skrupulatnie obserwowanym, poświęcając swoją uwagę szlachetnemu towarzystwu Flaviena.
— Francuskie specjały mają zdecydowanie więcej wspólnego z moją rodzinną kuchnią — uzupełnił lekkim tonem, obserwując karty przekładane w rękach lorda, zastanawiając się nad sensownością wypowiedzianego stwierdzenia. Nie było kłamstwem, prawdą samą w sobie również nie było. Balansowało na cienkiej granicy dotychczasowego doznania kulinarnych doświadczeń Zachary'ego; porównaniom, analizom oraz werdyktom mogło nie być końca, gdyby przyszło mu zostać wybrednym smakoszem spędzającym całe dnie na próbowaniu coraz to bardziej wymyślnych potraw – a krawcy spędzaliby noce na wiecznym poszerzaniu spodni tak, by zawsze pasowały do rosnącej sylwetki.
— Ucieczka? — zapytał krótko, spoglądając na bliżej nieokreślonego mężczyznę. — Powiedziałbym, że stchórzyli przed czekającymi konsekwencjami i nigdy nie odnajdą w tym miejscu tyle przyjemności, ile nam jest dane, lordzie Lestrange. — Wypowiedział z sarkazmem, jasno określając przepaść między tymi, którym nie dane było pochodzić z długowiecznego, utrzymanego w perfekcji rodu, a nimi, którzy takowe rody reprezentowali. Prostota tego stwierdzenia uderzała weń za każdym razem, gdy napotykał na kogokolwiek, kto nie mógł poszczycić się odpowiednim urodzeniem, a w obliczu kart budziła w nim prostą pokusę.
— A może sprawdzimy, który z niżej urodzonych gości nie ma dziś szczęścia? — zapytał, spoglądając na talię kart spoczywającą na stoliku, po czym przeniósł spojrzenie w zupełnie inne miejsce sali, gdzie rozgrywka zdawała się rozpocząć i z wolna nabierać odpowiedniego tempa, które pozwoliłoby im włączyć się do grona kąśliwych żmij wyczekujących porażki.