Carkitt Market

Trzynaście wdechów, trzynaście wydechów.
A co, jeśli walnie w Ministerstwo? A co jeśli bym tego chciała?
To głupie tak myśleć, ale nie skupiam się na własnym kroku, a właśnie tym cichym życzeniu, niewypowiedzianym, niegrzecznym i zupełnie abstrakcyjnym. To coś nadal błyszczy na niebie, złowrogo i dziwacznie, dopełniając wrażenia surrealistycznej rzeczywistości, która nosi nazwę zawieszenie broni.
Tego dnia śniło mi się nawet – lub sobie to zmyśliłam – że wielka kometa lecąca na niebie to zmyłka, pułapka i absolutne apogeum; przedsmak tego co miało nadejść, kiedy zawieszenie się odzawiesi.
Znam Londyn; znam go na wylot, jednocześnie nie potrafiąc rozróżnić konkretnych ulic od dobrych kilku miesięcy, kąpiących stolicę w szarudze i względnej czystości, podkreślanej w każdym kolejnym wydaniu Walczącego Maga, plakacie informującym o zwycięstwie i rozporządzeniu, w końcu na korytarzach Ministerstwa, które pokonuję ze ściśniętym żołądku.
Jak będzie dzisiaj?
Ile dowiem się na temat tego dziwnego zjawiska na niebie, jak długo potrwa cała sytuacja pauzująca wojnę i w końcu jak wysoki będzie stosik dokumentów lądujący na moim biurku, absolutnie nieposortowanych dokumentów z błędnie wypełnionymi danymi; gmach Ministerstwa plasuje się na horyzoncie mojego wzroku, tuż za szklanym centrum handlowym, a ja instynktownie sięgam różdżki, gdyby komuś na wejściu zachciało się rutynowej kontroli tożsamości.
Mam szczęście, albo ogromnego pecha – w ułamku sekundy waham się jeszcze pomiędzy dwoma, bo zderzenie z niskim, krępym mężczyzną wydłuża moment od rozpoczęcia nielubianej pracy, jednocześnie ściągając na mnie potencjalny gniew przełożonego. Lawiruję i manewruję, z ust wylatuje ciche och, mielę nawet między zębami niedbałe przekleństwo, a wtedy coś błyska mi przed oczami.
Coś złoto-białego, na wisiorku z równie intensywnie żółtego kruszcu; zanim zidentyfikuję to, co mignęło przed moją twarzą, czuję ciągnięcie w lędźwiach, strach w głowie, panikę w ustach. Obawa przed upadkiem na mokry chodnik jest instynktowna; instynktownie też sięgam w prawo, pragnąc spotkać jakikolwiek opór, choć ten, który dosięgam, jest dość miękki.
W końcu w moich palcach zostaje materiał koszuli, szarpnięcie pępka sprowadza chęć wymiotów, a kiedy kolana spotykają się z podłożem, w moich uszach jest tylko hałas.
Coś dudni, krzyczy, wrzeszczy.
Dłonie sięgają uszu, powieki zaciskają się mocno; nie ma szklanego pasażu, nie widzę stoisk i tłumu ludzi kupujących lub spieszących się dalej, mając za Carkit Market jedynie nieistotny przystanek. Nie ma już Carkit Market.
Widzę za to mężczyznę obok siebie, leżącego tuż przy mnie, podnoszącego się z ziemi w tej samej chwili co ja. Wzrok pada na dłonie – są brudne od błota i czerwieni.
Od krwi.

Zastanawiał się dlaczego ostatnimi czasy ma jakiegoś pojebanego pecha. Czy to przez ekspansję Familii na Warwick, czy przez to, że dziwka fortuna zdawała się go nienawidzić, czy może przez tę jebaną kometę. W zasadzie, czynników mógłby wymienić jeszcze kilka, ale już te trzy wystarczyły by dostatecznie zepsuć mu humor i utwierdzić w przekonaniu, że cokolwiek się dzieje ― będzie tylko, kurwa, gorzej.
Dzisiejszy poranek spędził w tej “lepszej” części Londynu, choć nie do końca wiedział, czego tu właściwie szuka. Wspomnień? Ducha starych czasów? Jego miejsce było na Nokturnie, w rynsztoku społecznym, nie na wysprzątanej ulicy pełnej osób spieszących do pracy lub domu. Czuł, że tu nie pasuje. Może nie ściągał natarczywych spojrzeń, nie wyróżniał się przesadnie z tłumu, bo nawet jak na oprycha, wyglądał całkiem porządnie, ale czuł, że tu nie pasuje.
Z tą myślą przystanął na moment przed jednym ze skrzyżowań i łypnął w górę, na kometę. Jarzyła się na niebie wciąż tak samo agresywnym światłem, wcale nie słabła i nie dawała za wygraną. Czy to będzie już stały element codzienności? Czy będą musieli trwale dostosować się do kolejnego intruza na niebie, który rozpraszał miękkie cienie skrywające winy i przestępstwa?
― Co za gówno ― podsumował mruknięciem, nieprzychylnie łypnął w stronę jakiejś kobiety, która posłała mu spojrzenie pełne świętego oburzenia. Zapaliłby. Gdyby tylko miał jednego, jebanego papierosa ― zapaliłby.
Wepchnął dłonie głębiej w kieszenie spodni i powlókł się dalej; przed siebie, dokądkolwiek, nie ważne. Chciał się uwolnić od chujowych wspomnień, od chujowych sentymentów i równie chujowych więzów rodzinnych, które nie dawały mu ostatnio spokoju. Dobrze zrobił, odcinając od siebie Hectora? Widział po listach jak spuścił z tonu i jak mocno się zdystansował, ale przecież poświęcił kurwa wszystko by tak właśnie się stało. O co mu teraz chodziło?
Sam już nie wiedział.
Pogrążony w niewesołych rozmyślaniach nawet nie zauważył dokąd doszedł, nie rozpoznał rysującego się w oddali gmachu Ministerstwa Magii, który przecież znał tak dobrze. Nie zauważył, nie wyczuł, że dziwka fortuna czai się za rogiem i tylko czeka na okazję by spierdolić mu dzień. Nie zrozumiał nawet wtedy, kiedy wpadła na niego jakaś dziewczyna, szukając w nim ratunku przed upadkiem.
Zrozumiał, kiedy pociągnęło go za nią.
Padł na ziemię jak worek kartofli, nie zdołał zwinnie osłonić głowy ramieniem, ani zamortyzować upadku; rąbnął głową w płytę chodnikową z taką mocą, że aż zadzwoniło mu w uszach, a przed oczami pojawiły się mroczki i Merlin tańczący kankana.
― Kurwa ― podsumował całe to wydarzenie i ciężko przekręcił się na bok, na oślep podparł dłońmi i… ― Ja pierdolę ― skwitował, widząc, że dłonie wsadził w kałużę krwi. Nie był to dla niego widok specjalnie przykry, czy niecodzienny; bardziej zaskakujący.
Zaklęcie świsnęło mu nad głową, gdzieś w oddali potoczyły się krzyki, a reszta odgłosów ― dudnienie, wrzaski, świsty i trzaski ― pojawiały się stopniowo, jakby dopiero teraz odzyskiwał słuch. Obejrzał się na przymusową towarzyszkę, jeszcze nie rozumiejąc co się stało, choć może nie musiał ― sytuacja była chujowa i bez zrozumienia.
― Uważaj! ― Szarpnął ją za ramię i pociągnął do siebie, ratując przed ciśniętą w eter skrzynką na listy. Ta wbiła się z impetem w miejsce z którego przed sekundą ją zabrał, dobitnie ukazując, że była cal od śmierci. ― Co tu się odjebało? Coś ty, kurwa, narobiła? ― warknął, przytrzymując ją za nadgarstki; boleśnie i bez śladu skruchy, jak ktoś nawykły do podobnych chwytów.
Mógł nie wiedzieć, co się stało, mógł nie wiedzieć, jak to odkręcić. Ale wiedział, że to wszystko jakoś musi wiązać się z nią. Że to ona jest teraz kluczem.

Momentalnie robi mi się niedobrze, ale zamiast wymiotów, czuję w ustach tylko ciężkie powietrze. Wciska mi się do gardła, tak że na moment zapominam jak się oddycha. Kiedy świadomość wraca - stopniowo, odsłaniając następne karty rzeczywistości, nie potrafię zrozumieć zbyt wiele.
Wzrok rejestruje krew na moich dłoniach, biodro i cały lewy bok upomina się o uwagę drażniącym bólem; ale niespecjalnie mam sposobność przejąć się własnym stanem, bo coś krzyczy, potem uderza, a kiedy obok mnie przelatuje zielone światło, czuję, jak coś - a raczej ktoś - ciągnie mnie w swoim kierunku. Metalowe pudełko wbija się w ziemię, rozbryzguje mokre od deszczu podłoże i brudzi ubranie; zarówno moje jak i jego - tego, który zaciska dłonie na moich nadgarstkach.
- C-co? Ja... - zaczynam, nie wiedząc jakie słowa powinnam wypluć z ust; z całą konsternacją i przerażeniem, które powoli przejmują kontrolę i nie dają dojść do słowa racjonalności mu się przyglądam. W końcu rozpoznaję; jego imię mam już na końcu języka, ale nie wybrzmiewa. Zamiast tego mój wzrok jeździ po otoczeniu, dostrzega, że okolica wygląda zupełnie inaczej niż jeszcze chwilę temu. Dostrzega kurz i leżące klocki na ziemi; klocki, w których dopiero po chwili rozpoznaję ciała. Przekleństwo więźnie mi w gardle, strach zakradał się powoli by teraz eskalować; cofam się, choć sama nie wiem dokąd. Jego ręce wciąż mnie trzymają, a ja panikuję paskudnie i zaczynam się szamotać.
- To nie ja! - cokolwiek tutaj się dzieje, nie jestem sprawcą. Nie mogę być. Nie, nie nie.
Szumi mi w uszach, a na podniebieniu czuję smak krwi - swojej czy czyjejś, niczego nie jestem już pewna. Dostrzegam następne elementy krajobrazu; zdewastowanego, pogrążonego w chaosie. Chodnik na wpół zniszczony, błoto mieszające się z krwią, trupy, światła, wybuch, wrzask. Śmierć.
Dostrzegam dziwne oznaczenie na budynku niedaleko, a później mundury na sylwetkach, które gdzieś nas otaczają. Jak w kostiumowym filmie. Gdzie, do cholery, jesteśmy?
- To nadal Londyn? - syczę, niemal jękliwie, głową rozglądając się na wszystkie strony, to samo próbując robić w gąszczu swoich myśli, spłoszonych i irracjonalnych. Co się stało?
- Kurwa, puśćże mnie wreszcie! - krzyczę, bo on nadal oplata palcami moje nagarstki, za plecami słyszę śmiercionośne zaklęcie, które wbija się w szeroką okiennicę starego budynku. Sklep z płytami analogowymi. Ten sam, który stoi dziś przed Carkitt Market.
To nadal Londyn.
Potrzebuję chwili, żeby zrozumieć, że on jest prawdziwy. Że wszystko wokół dzieje się naprawdę, choć przypomina drastyczny koszmar. Co on do cholery tu robi? Wspomnienie dawnego życia i dziwacznej sytuacji na wsi wślizguje się do mojej głowy, ale nie potrafię na dłużej się na nim skupić. Nie teraz.
- Musimy się schować. Gdziekolwiek - wyrzucam z siebie, serce w piersi obija się o żebrową klatkę jak oszalałe. I w kolejnej dawce pompowanej krwi przypominam sobie o złotym wisiorku. Tym, którego mężczyzna na ulicy obracał między palcami.

Wszystkie słowa, które cisnęły mu się na usta były jebanymi przekleństwami. Nie miał pojęcia, gdzie się znajduje, ani jakim kurwa cudem; co się stało i dlaczego. Jedyną kotwicą łączącą go z tym co znane była ona ― jebana panikara. Z początku miał jeszcze w sobie jakieś pokłady cierpliwości, może nawet łagodności, ale narastające wokół huki, krzyki i wybuchy niczego mu nie ułatwiały. Kiedy dziewczyna zaczęła się szamotać ― mocniej wpił palce w jej nadgarstki, nie dbając o to, czy sprawia jej ból. Była jedyną stałą wśród otaczających zmiennych, więc naturalnie przypisał jej całą winę za tę pojebaną sytuację.
― Jak nie ty, to kurwa kto? ― warknął; błękitne oczy błysnęły gniewem. ― Helga Hufflepuff?
Jedyna stałą wśród zmiennych ― ta myśł kołatała mu się w głowie niezmiennie od momentu w którym wykwitła po raz pierwszy. Zdał sobie sprawę z tego, że skądś ją kojarzy, że zna barwę głosu, a ciemne oczy przywołują bliżej nieokreślony obraz. Wspomnienie ciemnozielonej koszuli munduru brygadzisty mignęło mu przed oczami, podobnie jak widmo jakiejś zapadłej dziury chuj-wie-gdzie.
― Nie wiem ― burknął, ale zanim zdołał powiedzieć cokolwiek więcej, puścił jedną jej rękę i osłonił własną głowę ramieniem, skulił się nieznacznie. Gdzieś niedaleko znowu wyjebało powietrze z hukiem, przemknęły kolejne wiązki zaklęć. ― Kurwa ― powtórzył po raz kolejny, odkaszlnął pyłem, puścił ją w końcu i osłonił się przed kolejną falą gruzu z nikąd.
Otarł oczy brudną dłonią, przymrużył powieki. Wszechobecny pył i dym gryzły w gardło, wdzierały się do nosa, utrudniały oddychanie, widoczność też pozostawiała wiele do życzenia. Szybko omiótł okolicę wzrokiem, ale obraz nadal pozostawał dla niego niezrozumiały, nie potrafił ogarnąć tego, co się stało, gdzie wylądowali i dlaczego Londyn wygląda jak podczas Bezksiężycowej Nocy, albo nawet kurwa gorzej.
― Co ty, kurwa, nie powiesz ― burknął kąśliwie, ale nie tracił więcej czasu na przepychanki słowne. Mimo szoku i bolącego od upadku biodra, podniósł się z ziemi zwinnie i płynnie; nie wyprostował sylwetki, pozostał przy ziemi, mocno pochylony, przyczajony. Pomógł jej się pozbierać, widział przecież, jak mocno zawładnęła nią panika. Złapał ją za rękę ― tym razem bez tamtej siły, ale wciąż stanowczo ― i odciągnął w bok, byle dalej od ulicy. Przemknęli po połamanym chodniku, Victor dostrzegł znajomo wyglądający zaułek i pociągnął towarzyszkę w tamtą stronę.
Stała wśród zmiennych, powtarzał sobie za każdym razem, kiedy nachodziła go ochota, żeby ją zostawić w pizdu.

Ciemnozielone mundury, dziwaczne nazwy, kursywa na znaku – mielę wszystkie nowe informacje i chcę wrzucić w konkretny filtr, ale żaden z nich nie działa. Chodnik wygląda zupełnie inaczej, okolica – pomijając wybuchy, zaklęcia, krew i martwe ciała – jedynie strzępkowo jest podobna do Londynu.
Walczę z uchwytem jego dłoni tylko przez chwilę, w panice przejmującej władzę nad ciałem ignoruję ból i się wierzgam, do momentu czerwonych pręg na skórze, łez w oczach i rozdrażnienia w słowie – wypluwam z siebie nieskładne przekleństwa, uchylam i znowu podnoszę.
– To Londyn – wyrokuję w końcu, z ciężkim bezdechem na piersi. Te same znaki, ta sama strzałka z napisem Pokątna. Inni ludzie, inny wymiar, inna rzeczywistość.
To wojna?
Na pewno nie ta trwająca obecnie, bo Londyn jest bezpieczny, a ludzie tak nie wyglądają; kolejne fragmenty pozornej racjonalności sklejają się w twory, które mają doprowadzić mnie – nas – do odpowiedzi. Jakiejkolwiek.
Puszcza mnie; prawie w momencie, w którym znów się unoszę, wyzywam go od najgorszych skurwysynów i piszczę jak opętana – ale, ku chwale Merlina, chowam to wszystko na bok i, zaraz po tym jak wycieram policzek z mokrej, czerwonej brei, odzyskuję coś, co mogłoby przypominać rezon.
– To ten naszyjnik – mamroczę, bardziej do samej siebie, choć na pewno mnie słyszy; zwłaszcza kiedy wstajemy i drepczemy przez chodnik w bok. Od głównego pola – bitwy, rzezi, cokolwiek się tam rozgrywa – dzieli nas wysoka ściana kamienicy.
– Ten cholerny naszyjnik, to zmieniacz czasu! – wyrzucam z siebie w końcu, gestykulując, zaraz potem przykładając plecy do budynku, w próbach odzyskania oddechu, nerwów, rozumu finalnie.
– Cofnęło nas w czasie… – wypowiadam zaraz potem, wzrok gorączkowo znów krąży po okolicy; po mundurach, po ciałach, po zaklęciach i specyficznym budownictwie. Ten pieprzony nieznajomy.
Aktówka w miejscu, w którym wylądowaliśmy jest otwarta; gdzie jest jej właściciel? Spojrzenie zaczyna krążyć znowu; szukam niskiego, krępego czarodzieja, tego, na którego wpadłam jeszcze chwilę temu na Carkitt Market. Co za gumochłon używa takich przedmiotów na środku ruchliwej ulicy?
Fakt, że myślałam, że zmieniacze czasu są poza zasięgiem zwykłych ludzi zostawiam dla siebie – musimy znaleźć tego mężczyznę. Znaleźć i wynosić się stąd; zwłaszcza, kiedy coś znowu uderza w budynek nad naszymi głowami, a tynk zasypuje wizje na moment, sprawiając, że krztuszę się doniośle.
– Musimy znaleźć tego, który nas tu wpakował.

Abstrakcja, aberracja i straszny żart dziwki fortuny. Początkowe zdezorientowanie rozmyło się w fali żelaznej dyscypliny, opanowania, które wypracował latami. Choć preferował cichą robotę, bez świadków i bez darcia mordy, to nawykły był do masakrycznych widoków i ekstremalnych sytuacji ― nie raz i nie dwa przecież sytuacja spierdoliła się w przeciągu sekundy. Ten przypadek nie odstawał, koniec końców, tak wiele od reszty.
Londyn, zawyrokowała smarkula, a Victor skwitował to tylko ponurym grymasem. Coraz więcej miejsc zaczęło przypominać te, które znał, które wielokrotnie mijał w nocy czy w promieniach słońca. Tam dalej, na rogu, była ta chujowa piekarnia, gdzie dosypywali do mąki prochu z żołędzi, bo przecież ciężkie czasy. A tam jeszcze dalej jakiś cymbał naprawiał miotły, pamiętał szyld, układ drzwi względem okien. Pamiętał też, że z tyłu jest zewnętrzne wejście do piwnicy, którego nikt nie pilnuje.
Piski działały mu na nerwy, podobnie jak bezsensowna szamotanina. Nie chciał jej przecież skrzywdzić, wyjątkowo nie miał żadnych ciemnych spraw do załatwienia, nie była jego celem. Ale Merlin mu świadkiem, gdyby się nie zamknęła w tej sekundzie, to uciszyłby ją sam.
― W gorsze gówno z samego rana nie mogłem wdepnąć ― skwitował ponuro jej słowa o zmieniaczu; wcale mu się to nie spodobało i gdyby tylko istniała taka opcja ― wypisałby się z tej szopki w tym momencie. Los, a może dziwka fortuna, chciał jednak, by gimnastykował się dalej, sprawdzał, jak głęboka jest studnia jego własnej cierpliwości. Obrzucił ją taksującym spojrzeniem, była w końcu jego główną podejrzaną w tym całym burdelu. Na posiadaczkę tak cennego przedmiotu jednak nie wyglądała, ponadto siana przez nią panika wskazywała na to, że ni chuja nie wie, gdzie ów zmieniacz się znajduje.
Zajebiście.
Tynk efektownie osypał się na nich, zaklęcie łupnęło gdzieś w górze, po okolicy przetoczył się głuchy huk. Victor instynktownie zasłonił uszy dłońmi, skrzywił się jeszcze bardziej niż do tej pory, zaklął bezgłośnie. Byleby nikt się nimi zbyt specjalnie nie zainteresował, dość już mieli problemów jak na jeden dzień.
Zmusił się do odrzucenia filozoficznych rozważań o tym, dlaczego jakiś pierdolony idiota cofnął się do tego akurat momentu, to nie był jego problem. Musiał tylko znaleźć gnoja. I to jak najszybciej.
― Jak wyglądał? ― zwrócił się do dziewczyny. Jak jej było? Miał wrażenie, że jej imię ma na końcu języka. ― Coś charakterystycznego, czy szukamy igły w stogu siana? ― Akurat w tym był dobry; w tropieniu, w odnajdywaniu swojego celu. Oby tylko gość nie stawiał oporu i łaskawie przerzucił ich z powrotem.

Cofnęło nas w czasie.
Przez moment, zaledwie ułamki nieskładnej w całość sekundy analizuję abstrakcję i surrealizm chwili, która sprawiła, że tu jestem – jesteśmy, bo mężczyzna, który chwilę temu trzymał mnie kurczowo, niemal boleśnie, jest prawdziwy. Prawdziwy i wcale nie znika, a jego imię tańczy mi na końcu języka, wciąż jednak nie dociera do rzeczywistości. Nienormalnej, zachwianej, dawnej.
Rzeczywistości w przeszłości, która spływa krwią i makabrycznym zaklęciem, niewypowiedzianej rzezi, której nie rozumiem. To wojna, bez wątpienia, ale nie taka, jaką mogłabym pamiętać.
Plecy stykają się z chłodną taflą rudej cegły; zniszczony budynek za nami postoi jeszcze przez chwilę, nim zaklęcie nie uderzy i w niego, a tynk zasłoni nam spojrzenia i boleśnie wślizgnie się do ust.
– Ja cię znam... – mamroczę, marszcząc brwi i podnosząc w końcu spojrzenie; na naburmuszone rysy twarzy, grymas znaczący czoło i rozciągający się zmarszczką po bokach głowy; znam, choć przelotnie, choć i tego nie jestem pewna, tak samo, jak jego nazwiska. Przez moment byłabym nawet w stanie uwierzyć, że to on; że to jego wina, ten pieprzony Londyn, to miejsce, to przeniesienie – ale wtedy złotawy łańcuszek zakończony charakterystyczną pętlą pojawia się przed moimi oczami w wspomnieniach i wiem już, że jest gorzej, niż sobie wyobrażałam.
Huk toczy się za naszymi plecami, boleśnie i nagle, przez co kulę się w sobie i zginam nogi, jednocześnie osłaniając głowę. Kawałki muru uderzają na bok, tuż przy nas, a wtedy klnę głośno, odsuwając się od ściany. Zanim coś rozwali mi głowę – mi, jemu, nieważne, bo oplatam dłoń wokół jego nadgarstka i odsuwam go również, kiedy w ścianę uderza następna wiązka magicznego światła.
– Niski, krępy – wyduszam z gardła, krztusząc się pyłem i mrużąc oczy. Choć bolą, zmuszam je do rozejrzenia się, a kiedy wzrok napotyka zniszczoną aktówkę w miejscu, w którym chwilę temu leżeliśmy, wskazuję na nią palcem – Nosił to. I kapelusz, dziwny – dukam z siebie zaraz potem, pomiędzy następną salwą kaszlu. Oczy przyzwyczajają się – do kurzu, brudu, w końcu łez; choć czerwone i napuchnięte, spoglądają w końcu po okolicy szukając winowajcy tego piekła.
- Czerwony, chyba, ja pieprzę... - syczę, w ciągłej pogoni za równowagą oddechu, który wciąż dudni niespokojnie, aż bolą mnie płuca. Nadal trzymając jego rękę - tego, którego imienia nie mogę spamiętać - ruszam w bok, pomiędzy zniszczone budynki; kimkolwiek jest ten ze zmieniaczem czasu, na pewno nie ruszył w centrum walki.

― Zajebiście ― skwitował jej mgliste słowa rozpoznania; nawet jeśli sam także ją kojarzył, to nieśpieszno było mu się do tego przyznać. Relacje z przeszłości miały to do siebie, że tam powinny pozostać, jak trup wciśnięty do szafy, prosto w objęcia zapomnienia. Nic dobrego nie wychodziło ze wskrzeszeń, nic dobrego nie wychodziło z relacji z ludźmi, którzy nie byli częścią przestępczego półświatka.
Odwrócił twarz, kiedy w powietrzu znowu coś pierdolnęło, z donośnym hukiem przypominając im o niesprzyjającym miejscu i czasie tego przedziwnego spotkania. Victor wstrzymał na moment oddech, zacisnął zapobiegawczo powieki, ale nic z tego ― pył wciskał się wszędzie, drażnił błony śluzowe, drapał, osiadał na skórze.
Potrzebowali kryjówki. Albo sposobu na szybką ewakuację.
Zrobił krok naprzód ― najpierw jeden, potem kolejny, potem jeszcze następny, ale nie było to dzieło jego własnej woli, a efekt zaciśniętych kurczowo palców obejmujących jego nadgarstek. Stulił ramiona odruchowo, kiedy coś znów pierdonęło im za plecami, osłonił głowę ramieniem, rozkaszlał się.
― To już coś ― stłumionym głosem podsumował jej dukanie i przetarł palcami oczy. ― Oby chuj nadal żył. ― Bo w końcu jaką gwarancję mieli, że nie pierdolnęło go jakieś zaklęcie? Gdyby tak było ― Victor nawet by się nie zdziwił, a zrzucił wszystko na działania nieprzychylnej mu dziwki fortuny.
Nie zorientował się nawet, kiedy znajoma-nieznajoma znów złapała go za rękę, zwalił to wszystko na karb zdezorientowania i ogólnie chujowej sytuacji, choć własna nieuwaga była mu solą w oku. Nie powinien dać się tak podejść, nie powinien dać się tak rozkojarzyć. Nie uwolnił się jednak po raz drugi, podążył za nią pomiędzy budynki. Te, choć mocno zniszczone, nadal stanowiły jakąkolwiek osłonę; obgryzione zaklęciami, krzywe mury groziły zawaleniem, ale jakie mieli wyjście? Wrócić w sam środek jatki, prosto między kolorowe, wściekłe wstęgi?
Victor schował dłoń w rękawie i przytknął ją do ust, chcąc choć trochę oszczędzić palące płuca od wdychania gryzącego pyłu i przejął prowadzenie ― teraz to on ciągnął za sobą towarzyszkę niedoli, co i rusz zaglądając ponad mury lub przez pozostawione przez walczących dziury. Szukał mężczyzny, szukał właściciela pierdolonego zmieniacza. Czerwony kapelusz, niski i krępy, czerwony kapelusz, niski i krępy… ― powtarzał te słowa jak mantrę, jakby to właśnie dzięki nim szczęście miało im w końcu dopisać.
― Uważaj! ― krzyknął, kiedy dotychczas osłaniający ich mur oberwał kolejnym zaklęciem i przechylił się, rozwarstwiając. Siwy pył i tynk sypały im się na głowy, spadły pierwsze cegły ― tylko cud sprawił, że żadne z nich nie oberwało w głowę. Victor przyśpieszył kroku ― właściwie to puścił się biegiem ― cały czas bezlitośnie ściskając drobną dłoń towarzyszki w swojej. Przejście między budynkami rozwidliło się nagle ― Victor bez wahania wybrał prawą odnogę ― nowo obrana droga prowadziła ich dalej, pomiędzy kolejne budynki, kolejne ruiny, kolejne trupy. Przeskoczyli nad zapomnianym przez świat ciałem, pobiegli jeszcze kawałek dalej. Świst zaklęć zdawał się zelżeć, ścichnąć, pył przerzedł.
I wtedy, gdzieś dalej, niknący za kolejnym winklem, mignął mu dziwny czerwony kapelusz.

Każdy haust i każde kaszlnięcie niesie za sobą ucisk; w gardle, krtani, niedługo w płucach – te bolą z kolejnym krokiem i warknięciem, szeptem i krzykiem, próbą głębszego oddechu i wyplucia z ust pyłu, który jest wszechobecny. Wciska się do ust, nosa, oczu; trę te ostatnie zupełnie nieświadomie, podrażniając tkanki jeszcze bardziej, w nadziei że będzie choć trochę lepiej.
Ale kiedy trup ścieli się gęsto, ostra zieleń zaklęcia przecina rzeczywistość nad naszymi głowami, wcale nie może być lepiej. Słowa więzną mi w gardle, a może zwyczajnie nie jestem w stanie, fizycznie, powiedzieć nic innego. Wędrówka, którą pokonujemy ma w sobie więcej z instynktu, niźli jakiegokolwiek planu; ale ciągnąc za sobą znajomego-nieznajomego nie jestem w stanie niczego mu zagwarantować. Ani sobie.
Londyn, zmieniacz, czerwony kapelusz.
Jak mantra, motto przewodnie w podróży stworzonej z walki na śmierć i życie; przez moment zastanawiam się, jak będzie wyglądała rzeczywistość, co stanie się z mamą, a co z Londynem, jeśli tutaj zginę – zginiemy i zapomni o nas świat?
Nie odzywam się też, kiedy mówi o żywotności naszego celu. Tego nawet nie dopuszczałam do myśli. Nie dopuszczałam i nie chcę dopuszczać; znaleźć człowieka jest łatwiej, niż wisiorek z pieprzonym zmieniaczem czasu. Mógłby równie dobrze leżeć zniszczony pod stertą ruin.
– Tutaj – dyszę, chrapliwie i oszczędnie, kuląc głowę, kiedy coś znowu toczy się hukiem ponad nami; kurz burzonych budynków spada na nasze głowy, przypominając makabryczny śnieg walącego się świata. Później skręcamy w prawo, w rząd budynków, w miejsce, które kiedyś (a może teraz, w naszym świecie?) mogło być korytarzykiem między urokliwymi kamienicami.
Nie rejestruję, kiedy nogi przyspieszają. Kiedy krok zmienia się w bieg, a bieg w walkę o przetrwanie. Kiedy oddech ginie pod naporem adrenaliny, zupełnie jakbym nagle przestała potrzebować tlenu, by przeżyć.
Liczy się tylko niski, krępy, czerwony kapelusz.
On coś krzyczy – on, którego imienia nie potrafię sobie przypomnieć, a nazwisko jest zamazaną plamą na tle przeszłości; chylę głowę znowu, przekleństwo na bezdechu opuszcza moje gardło, od razu zagłuszone warkotem runącego muru nieopodal.
– Tam! – westchnięcie jest niemal błagalne; kroki, które podejmuje potem są niczym innym jak czystą desperacją. Czerwony kapelusz.
Na końcu sylwetki, która chowa się w bocznej alei, później zsuwa po ścianie w dół. Jest ranny czy przerażony – to nieistotne.
Kiedy moje oczy znów dostrzegają charakterystyczny, złoty błysk w drżących dłoniach nieznajomego, puszczam się biegiem, ciągnąc za sobą mojego towarzysza niedoli. Może uda nam się go dotknąć, nim przekręci wystarczającą liczbę obrotów?
Musi.

Lata temu odkrył, że jest zadaniowcem. Że może działać nawet pod największą presją i zachować przy tym trzeźwość myśli. Zimną krew. Tak długo, jak miał jakieś zadanie, tak czuł, że ma własny los w garści, nawet w sytuacji tak absurdalnej jak ta; kiedy to już nie dziwka fortuna była przeciwko niemu, ale i sam pierdolony czas. Jego umysł pozbawiony był troski o innych: nie myślał o Lecie, nie myślał o Hectorze, nawet o pozostawionej na Nokturnie Familii. Liczyło się tylko to, żeby wyszedł z tego cało. W jednym kawałku.
I w wariancie czasu, do którego należał.
Żywotność zjeba ze zmieniaczem czasu była istotna, był ich biletem powrotnym. Victor słyszał kiedyś o tych mechanizmach, ale były to ledwie strzępy informacji, w dodatku niepotwierdzone. Gdyby ktoś mu dał zmieniacz do ręki i kazał wrócić ― zapewne by coś koncertowo spierdolił, był tego więcej niż pewien.
Zmrużył instynktownie oczy, kiedy biały pył osypał się ponownie ze zniszczonych murów, rozkaszlał się, kiedy drobiny za mocno podrażniły gardło i nos. Pełnym zniecierpliwienia gestem otarł oczy ― szybko, niedbale ― i znów był czujny, znów gotowy do akcji. Pociągnął dziewczynę za sobą, w milczeniu, samą postawą i gwałtownością ruchów, nakazując jej naśladownictwo. Wiedział, jak poruszać się w chujowej sytuacji, bo znalazł się w takiej nie raz.
W domu.
W lesie podczas pełni.
W ciemnych zaułkach Nokturnu.
Kamienna ściana runęła tuż za nimi ― kolejne tumany kurzu, nie ma czym oddychać ― na gwałt odbili w bok, zmienili ścieżkę ― znów świst, znów jęk budowli ― i jakby w prezencie od samych niebios: na końcu tej ścieżki, tuż za winklem, mignął ten czerwony kapelusz. Wizja ratunku, wizja normalności. Tym razem to znajoma-nieznajoma pociągnęła Victora za sobą, puścili się oboje biegiem, dopadli dziada tuż za zakrętem.
― Kurwa ― rzucił na wstępnie Victor, zauważając, jak jego cel zsuwa się niebezpiecznie po ścianie, jakby tracił przytomność, jakby zaraz miał im tu kopnąć w kalendarz. Plan krwi nie dostrzegał ― czego efekt zatem oglądał? Zaklęcia? Rany utajonej? Braku piątej klepki, skoro cofnął się akurat do tego czasu i miejsca?
Nie ważne. Złoty łańcuszek, a na nim złote ustrojstwo. Dopadł do zdezorientowanego czarodzieja z desperacją, po drodze puszczając dłoń nieznajomej. (Znajomej?).
Pierwszy obrót.
I wtedy, tuż na pograniczu “być albo nie być” spłynęło na niego oświecenie, imię dopasowało się do twarzy, do historii, do przeszłości z którą nie chciał mieć absolutnie nic wspólnego.
― Nena! ― krzyknął, łapiąc jegomościa za połę brudnej kurtki i wyciągając dłoń do czarownicy. Poczuł dotyk jej palców ułamek sekundy później, dał się chwycić za rękaw. Tyle w końcu wystarczyło; to od dotyku wszystko się zaczęło i teraz na nim wszystko się skończy. Świat rozmazał się, budynki runęły w obłokach kurzu, by zaraz powstać na nowo; słońce po wielokroć przepłynęło na niebie, w pośpiesznej gonitwie za przyszłością.
Kiedy mrugnął po raz kolejny ― byli już w Londynie, na środku brudnego chodnika, stanowiąc nie lada atrakcję.

| zt x2