First topic message reminder :



[bylobrzydkobedzieladnie]

Jechały więc dalej, miały o tyle szczęście, że chochliki w końcu zostawiły je w spokoju. Lunara jeszcze przez chwilę patrzyła, jak drobne ludziki stroją dziwne miny a potem odlatują chmarą - prawdopodobnie, żeby męczyć kogoś innego. Ha, wiedziała, że śpiew to coś, co zwierzaki uwielbiają! Może powinna zacząć chodzić na jakiś kurs, żeby poprawić swój głos jeszcze bardziej? Ach, na pewno by chciała, jednak była raczej zajętą osobą! Czasem ciężko było wygospodarować czas nawet na dodatkowe zajęcia.
Jej uwadze nie uszło również to, że ledwo zdążyła się napić ciepłego kakao - kubek ponownie zniknął! To chyba była jakaś sztuczka organizatorów. Całkiem udana, jeśli kto by ją pytał o zdanie, chociaż zdecydowanie milej byłoby, gdyby każdy z uczestników po prostu dostał po kubku kakao dla siebie. Po cichu liczyła, że może po wyścigu faktycznie zostaną poczęstowani tym cieplutki, słodkim napojem?
- Poszło całkiem nieźle! - zawołała do Charlene - Chcesz się może zamienić? - zapytała, próbując przebić się przez szum wiatru. Młodsza dziewczyna na pewno musiała już zmarznąć, jej to dopiero teraz by się przydało kakao - kiedy siedziało się na przedzie, cały śnieg i mroźny wicher dął ci prosto w twarz, podczas kiedy osoba z tyłu miała ten komfort, że była ukryta i zdecydowanie mniej narażona na atak zimowych opadów. A Charlene siedziała tak już długo! Jej policzki były całe czerwone od mrozu. Więc kiedy dziewczyna wyraziła zgodę, to Lunara ponownie zasiadła z przodu, od razu unosząc swoją różdżkę w górę. Droga przed nimi powoli unosiła się, więc Greyback wiedziała, że prędkość ich jazdy z pewnością nieco spadnie, machnęła na to jednak ręką. Póki co wystarczyło jej drobnych oszustw, bo chociaż wciąż były daleko w tyle, najbardziej liczyło się to, że wciąż słyszała skrzypienie saneczek za nimi - a więc nie były na samym końcu. Poza tym średnio kojarzyła jakiekolwiek zaklęcie, które mogłoby im w tym momencie pomóc!
- Trzymaj się mocno! Facere! - zawołała, wywijając swoją różdżką z ostrokrzewu.

The member 'Lunara Greyback' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'k3' : 1, 2

--------------------------------

#2 'Saneczki' :


--------------------------------

#3 'k10' : 2

Pędził na sankach przed siebie z uszami czerwonymi ze wstydu na myśl, że musi oszukiwać, żeby w wyścigu saneczkarskim w środku lata nie dać się wyprzedzić dzieciom. Merlinie, jego przyszłym uczniom zapewne. Dawno stracił już z oczu Oscara, który z Frederickiem pomknął daleko naprzód.
- Zaryzykowałbym stwierdzenie - odezwał się, gdy ponownie przejmował sterowanie saneczkami - - że nieco nam nie idzie.
Miał wyrzuty sumienia, że Sally, chociaż dopiero ją poznał, nie ma przez niego szans na wygraną. Wiedział, że jest do niczego jeśli chodzi o sporty zimowe, zniszczenie Minnie bałwana powinno być dla niego wystarczającą nauczką. Demimozy. Bzdura.
- Facere - wymamrotał pod nosem starając się nie myśleć o tym, jak bardzo właśnie znajdują się na końcu. Za nimi przynajmniej jechał Archibald i ubezpieczał tyły. To byłaby pocieszająca myśl, gdyby nie fakt, że był na sankach ze swoją córeczką, która z pewnością porażkę zniesie znacznie gorzej niż Hereward. Cóż mógł jednak począć, podkładanie się było bardzo złą metodą wychowawczą, a on jako profesor z kilkuletnim stażem powinien coś o tym wiedzieć. Niech wygra najlepszy, Hereward nie łudził się, że w saneczkarstwie nie jest choćby średniakiem.
- Libramuto - dodał po chwili korzystając z faktu, że transmutacja ostatecznie była czymś, z czym radził sobie lepiej niż w wyścigach na saneczkach.
- Pomijając jednak niezbyt chlubne miejsce w wyścigu, bardzo rad jestem z towarzystwa - jak przegrywać to przynajmniej w dobrej kompanii. Ta myśl stała się mottem Herewarda odkąd dołączył do Gwardii.

The member 'Hereward Bartius' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'k3' : 1, 1

--------------------------------

#2 'Saneczki' :


--------------------------------

#3 'k10' : 9

--------------------------------

#4 'k100' : 23

Dobrze, że z ich dwójki chociaż Lunara potrafiła śpiewać. Charlie obawiała się, że gdyby to ona próbowała wymyślić na poczekaniu piosenkę to raczej sprowokowałaby chochliki jeszcze bardziej zamiast je ucieszyć i sprawić by zadowolone postanowiły odlecieć. Zapewne po to, żeby prześladować innych uczestników.
Rzeczywiście zrobiło jej się zimno. Gdy jechała na przedzie, zimny wiatr i drobinki śniegu wiały prosto w jej twarz, kąsając mrozem i ziębiąc nos i policzki w miejscach nieokrytych przez szalik. Musiała mrużyć oczy, żeby coś widzieć i móc sterować saniami, choć ostatnia próba poszła jej zdecydowanie lepiej niż poprzednie. Nadal były pewnie bliżej końca niż czołówki, ale przynajmniej nie traciły czasu na wygrzebywanie się z zaspy a wciąż mknęły do przodu.
- Dobrze – zgodziła się na tę zamianę. Niech Lunara też trochę pocieszy się kierowaniem saniami, a ona sama odpocznie od lodowatego podmuchu kąsającego twarz. Naprawdę trudno było uwierzyć, że to czerwiec. Gdyby jej ktoś kiedyś powiedział że w czerwcu będzie jeździć na sankach po śniegu i tak marznąć to prawdopodobnie by go wyśmiała. Teraz było to jak najbardziej prawdziwe i udowadniające, że wciąż było mnóstwo rzeczy których o świecie nie wiedziała i które mogły zaskoczyć nawet w świecie magii, w którym dorastała od dziecka. Zawsze jednak była przekonana że nawet mimo tej magii wszystko, i natura i sama magia są ograniczone pewnymi prawami.
Przesiadła się do tyłu, zasiadając za Lunarą i przytrzymując się saneczek. Droga przed nimi zaczynała się wznosić, więc mogły mieć większy problem z rozpędzeniem sanek i utrzymaniem się na nich. Czuła, że chyba musiała im trochę pomóc, jeśli chciały pokonać niewielkie wzniesienie bez obaw że nagle zaczną się zsuwać do tyłu.
Dyskretnie wyciągnęła różdżkę i stuknęła nią w sanki.
- Libramuto – wyszeptała ledwie słyszalnie, niepostrzeżenie próbując nieco zmniejszyć wagę sanek.

The member 'Charlene Leighton' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 52

Jechali prędko i wyglądało na to, że bęcwał Selwyn poradził sobie z pętającym ich zielskiem, podczas gdy sam Magnus wraz z pomocą córki sprawnie kierowali saniami. Szło im zdecydowanie lepiej, niż gdy to ten nieudacznik zajmował się tą odpowiedzialną czynnością, Rowle zdecydował się ostrzec wszystkich znajomych przed niepewnymi rękami Selwyna. Chociaż on właściwie był uzdrowicielem od czubków, więc może stąd wziął się u niego ten zespół niespokojnych rąk? Skutki uboczne zaglądania do kieliszka po pracy? Nagle, przy pokonywaniu jednego ze wzniesień, Magnus poczuł - po raz drugi w swoim życiu - że ślepnie. Oczy zaszły mu mgłą, mężczyzna potrząsnął w rozpaczy głową, gotując się na wątpliwą powtórkę z rozrywki, ale zaraz zmysł wzroku powrócił i to ostrzejszy niż wcześniej. Miał wrażenie, że widzi przez swoją głowę, wszystko co dzieje się daleko przed nim i zanim - również nieczyste zagrania innych uczestników wyścigu. Bartius, drugi ryży zdrajca i członek Zakonu, o którym wiedział na pewno był cały czerwony jak jego włosy, ale i tak wlókł się smętnie na samym końcu, więc nie było sensu na niego donosić. Sam fakt, że mógł poprawił Magnusowi humor. A jednak zakonnicy wcale nie mieli takich złotych serduszek. Szachrował, żeby wygrać w saneczkowym wyścigu! I po co to cała otoczka z wolności, równości i innych bzdurach, skoro po godzinach żałosnego antybohaterstwa oszukuje w rywalizacji sportowej? Pierdolenie, nie żaden heroizm. Zaraz jednak Magnus upatrzył sobie inną ofiarę - głąba, który tuż przed startem rzucił w niego śnieżką. Ta zniewaga wymagała krwi, a skoro nie mógł jej dostać, zadowolił się skargą do sędziego.
-Jąkała i jego Kościane Koniki oszukują! - wrzasnął, ile sił w płucach, szczerząc się z zadowoleniem, z jakże celnej i dojrzałej riposty.

Pędzili co tchu, będąc na całkiem zaszczytnej pozycji. Przynajmniej do momentu, w którym zderzyli się z brutalną rzeczywistością w postaci skarżypyty. Prawdopodobnie Cyrus nie przejąłby się tym niemal wcale, gdyby nie dość dziecinny wydźwięk całego zamieszania. Alchemik wręcz uniósł wysoko brwi z powodu niedowierzania. Bardziej niż utrata punktów w rankingu frapowała go przyczyna, dla której prowadzący wyścig słyszał nawoływania z saneczek. Podejrzewał, że to mogły być skomplikowane metody podsłuchowe, lecz równie możliwe było przewrażliwienie czarodzieja. Szukanie skomplikowanego rozwiązania tam, gdzie te były najprostsze. Głowił się nad tym jeszcze długie sekundy nim wreszcie udało mu się ocknąć z otępiającego letargu.
Kierował dalej ich saneczkowozem, kiedy na drodze Naukowców pojawił się tańczący bałwan. Pomimo kilkunastu lat życia w świecie pełnym magii, niektóre zdarzenia z udziałem nadzwyczajnych zdolności czarodziejów pozostawały dla mężczyzny absurdalnym zdziwieniem. Spodziewał się naprawdę wielu rzeczy, lecz na pewno nie czegoś takiego.
Zamierzał zignorować stworzenie brnąć dalej przed siebie, jednakże krzyk Leanne skutecznie uniemożliwił mu dalszą, niemalże beztroską jazdę. Obrócił się przez ramię, zaś zobaczywszy skuloną, spanikowaną Tonks trzymającą kurczowo marchewkę w dłoni miał ochotę zatrzymać pojazd oraz ruszyć z powrotem, gdyby tylko nie było to pozbawione sensu.
- Spokojnie, Lea. Już odjechaliśmy, nic ci nie zrobi - powiedział, starając się uspokoić czarownicę. Nie był w tym najlepszy, sam przeżywał wszystko stukrotnie bardziej niż przeciętny człowiek, do równowagi dochodząc przez ogromną ilość czasu. - Możesz zjeść mu nawet nos - rzucił, starając się obrócić sytuację w żart. Kiedy się uśmiechnął, poczuł jak bardzo stężałe mięśnie mimiczne musiał mieć z powodu tego mrozu.
- Myślę, że już niedaleko - dodał, brnąc dalej w uspokajanie. Nie mógł teraz zjechać, raczej nikt nie udzieliłby im pomocy. Szczególnie, że los okrutnie z nich kpił zsyłając na nich śpiewające chochliki. Snape zauważył, że święta to naprawdę dziwny czas. Wszyscy nagle są skorzy do zdzierania gardła, koniecznie na mrozie. Śpiewający uczestnicy, śpiewająco-tańczący bałwan, śpiewające stworzenia magiczne. Widocznie i oni musieli zaśpiewać. - Facere - rzucił na sanie, znów zerkając niespokojnie na Leanne. - Poradzisz sobie? - spytał, nie będąc pewien czy aby na pewno Tonks była w stanie wykonać zadanie. Jeśli nie, to nic nie szkodzi, zdrowie nawet psychiczne było najważniejsze. Martwił się, tak po prostu.

The member 'Cyrus Snape' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'k3' : 3, 1

--------------------------------

#2 'Saneczki' :


--------------------------------

#3 'k10' : 8

The member 'Leanne Tonks' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 22

Ależ to była niesamowita przygoda! Trochę żałowałam, że nie ma tutaj z nami Brendana, bowiem - choćby pewnie sam tego nie przyznał - z pewnością pewnie by się bawił równie dobrze co ja. Ale w sumie dorosła już byłam i mogłam sama iść na takie wydarzenie, a i tak wyszło naprawdę pięknie, bo przecież z kuzynem Archibaldem i małą Mirką było lepiej niż dobrze. Nic dodać, nic ująć. Chociaż troszkę mnie przerażało to prowadzenie sań, jakoś mi się to zdawało strasznie dużą odpowiedzialnością. Ale też próbowałam dzielnie jakoś sobie radzić na przedzie i w sumie strach szybko odchodził, bo mocniej przed wszytko przebijała się radość. Zaśmiałam się krótko z śpiewu kuzyna. Ale zaraz powiedziałam.
- Kuzynie, kuzynie, poprowadź dalej! - zakrzyknęłam, nie uważając, że jednak lepiej będzie mi z tyłu zwłaszcza, gdy usłyszałam jak ten przeklina na żmioptaka, który przecież był wspaniałym stworzeniem. Ale znów, wiadomym było, że kuzyn Archie, za mocno nie przepada za zwierzętami - a właściwie to nie przepada za nimi wcale. Trochę to śmieszne, że kuzyneczka Julka znów to właśnie na nich znała się najlepiej. Dziwnie ten wiat był skonstruowany i chyba taki się jeszcze czarodziej na świecie nie znalazł który by i na wszystkim się znał i wszystko wiedział. Ale może to i lepiej bo gdyby każdy wiedział wszystko i na wszystkim się znał, to właściwie rozmowy ze sobą nie byłyby potrzebne, czytanie nie byłoby potrzebne, właściwie nic by nie było potrzebne bo wszystko zostałoby już wymyślone i stworzone, a ta myśl jakoś mnie tak nie wiedzieć czemu trochę przerażała. A sama wizja takiego świata zdawał się odrzucająca. Zadarłam więc głowę do góry i spojrzałam na stworzenie nad nami.
- Mirka, Mirka. Wiesz co to żmioptak? - zapytałam będąc ciekawą ale i chętną, by w razie czego pośpieszyć jej z wytłumaczeniem co i jak. Ja sama uwielbiałam słuchać o nowych, nieznanych mi jeszcze rzeczach.

The member 'Neala Weasley' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 2

Przygryzłam dolną wargę słuchając ryzykownych stwierdzeń mojego saneczkowego partnera i niestety byłam gotowa mu przytaknąć. Spojrzałam przed siebie, a potem jeszcze raz za siebie i zmarkotniałam niczym dziesięciolatka. Billy był daleko przed nami. Zacisnełam swoją dłoń mocniej na różdżce. Tonie był jeszcze koniec.
- Panie Basilus, też jestem zadowolona, że trafiło akurat na pana, lecz proszę pamiętać, że to jeszcze nie koniec - powiedziałam z przesadnym patosem,zupełnie jakbyśmy uczestniczyli w batalii, anie charytatywnym wyścigu saneczkowym. Sępim spojrzeniem zezowałam na pędzące przed nami saneczki mojego brata. To była sprawa osobista.
- Fecere! - mruknęłam nie czując wstydu, że trochę naginałam zasady. To była wojna!

The member 'Sally Moore' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'k3' : 3

--------------------------------

#2 'Saneczki' :