Long Acre

Z różdżki Archibalda wydobyła się jedynie marna strużka światła, niewarta nazywania tarczą. Przekląłby soczyście gdyby tylko mógł, z jego ust nie wydobyło się jednak żadne słowo. Nigdy nie był dobry w zaklęciach niewerbalnych, jednak teraz nie miał innego wyjścia jak po prostu sobie z tym poradzić. Miał dość ciągłego obrywania zaklęciami, podczas gdy ich przeciwnicy wciąż zdawali się mieć świetnie. Biegł dalej naprzód, nie spuszczając wzroku z nieznajomych postaci, nie odwracając się również za Brendanem. Confundus pomyślał, wykonując przy tym odpowiedni ruch różdżką, kierując zaklęcie w stronę mężczyzny. Może nie było to zaklęcie typowo pojedynkowe, ale mogło spowolnić go w ucieczce. Poza tym nie mógł ryzykować kolejnym nieudanym urokiem, magia była dziś wyjątkowo kapryśna.

The member 'Archibald Prewett' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'k100' : 96

--------------------------------

#2 'Anomalie - CZ' :

Dziwna zmiana - czy miał okazję być świadkiem następstw majowego wybuchy, kolejnego efektu trudnej do okiełznania magii? - trąciła różdżką Magnusa, a zamiast czarnomagicznego dymu, jakim planował wypełnić płuca jednego z mężczyzn, zdawało mu się, że - pozbawił go głosu. Dobre i to; znowu zyskiwali na czasie, chociaż wolałby zabrać ich grobu. Drugi urok Antonii chybił celu, acz przeciwnik, którego atakowała nie zdołał osłonić się tarczą przed wyrzucającym go w tył zaklęciem. Na razie wszystko grało na ich korzyść - oby tak dalej. Piekący list w dłoni parzył niemiłosiernie, a Rowle postanowił coś z tym zrobić.
-Finite Incantatem - wypowiedział płynnie, pewnie, by zlikwidować uciążliwe pieczenie dłoni, jednocześnie biegnąc w przód, chcąc jak najprędzej dotrzeć do zaułku, który - jak się domyślał - prowadził wprost na ulicę Pokątną.

The member 'Magnus Rowle' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'k100' : 88

--------------------------------

#2 'Anomalie - CZ' :

Choć jakaś część Borgin chciała doprowadzić to do końca to wiedziała, że liczył się przede wszystkim list. Antonia nie miała pojęcia co się mogło w nim znajdować i dlaczego te informacje były tak ważne, ale musiały być skoro otwarcie wymieniali ze sobą ogień na środku ulicy nie przejmując się tym, że ktoś może ich zobaczyć. Chętnie patrzyłaby jak kolejne zaklęcia dosięgają ich przeciwników, ale nie mogli ryzykować, że zjawi się ich więcej. Kto wie czy w uliczkach nie czają się kolejni? Kto wie czy ci zanim wyszli na ulice i skierowali różdżki przeciw nim nie wezwali wsparcia. Choć o szczęście nie musieli się dzisiaj martwić to jednak nie było to ryzyko, które chciała podejmować. Dlatego musieli zniknąć. W ogniu iskrzących się zaklęć nie było to jednak takie proste. Kobieta zobaczyła jak Brendan cofa się pod wpływem jej zaklęcia. I to prawdopodobnie by jej wystarczyło gdyby nie gorycz spowodowana wcześniej źle wypowiedzianym zaklęciem. Musiała się poprawić. W skupieniu pomyślała levicorpus mając nadzieje, że zaklęcie dosięgnie czarodzieja (Brena) dając im kolejną przewagę i pozwalając na rozpłynięcie się w powietrzu wraz z listem. Nie spoglądając na rezultat zaklęcia pobiegła w stronę, w którą udał się Rowle by jak najszybciej znaleźć się poza zasięgiem różdżek.

The member 'Antonia Borgin' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'k100' : 29

--------------------------------

#2 'Anomalie - CZ' :

Brendan szybko podniósł się po zaklęciu rzuconym przez Antonie, rzucił się do biegu, chcąc dogonić dwie jednostki posiadające list. Rzucone przez niego Finite, było nie udane.
Archibald opuścił dół - Bren podjął właściwą decyzję, bo znajdując się już znów na polu walki toksykolog rzucił sprawne zaklęcie, które pomknęło wprost w Magnusa.
Magnus postanowił nie bronić się przed zaklęciem, jego Finite przyniosło zamierzony efekt ściągając rzucony wcześniej przez Brendana urok. Zdążył przemieścić się w przód, nim dosięgło go zaklęcie Prewetta, czuł się skonfundowany, na chwilę kompletnie zapominając gdzie jest i co robi na opustoszałej ulicy.
Antonia rzuciła nieudane zaklęcie i ruszyła w ślad za swoim towarzyszem.
Magnusa i Archibalda dzieliło zaledwie kilka metrów, z tej odległości byli już w stanie rozpoznać swoje twarze. Znali się ze szlacheckich salonów i arystokratycznych uroczystości w których oboje brali udział. Nie pozostawało wątpliwości że się kojarzą.


Kolejka: zaczynają Rycerze
Czas na odpis: 48h
Mistrz Gry postanowił, że po raz ostatni rozwieje wszelkie wątpliwości dotyczące przemieszczenia się i czarowania w trakcie tego pojedynku, każde inne zachowanie niż te opisane w poście nie będą akceptowane i rozstrzygane na korzyść graczy – jak było do tej pory.
1.W przypadku, gdy w kolejce gracz jest w grupie rozpoczynającej ma możliwość:
a) ataku i przemieszczenia się o jedną długość lub szerokość prostokąta,
b) przemieszczenia się o dwie długości lub szerokości prostokąta, lub jedną długość i jedną szerokość
2.W przypadku, gdy gracz jest w kolejce rozpoczynającej, ale leci w niego zaklęcie z poprzedniej tury, ma możliwość:
a) obronić się przed urokiem rzucając odpowiednią tarczę
b) zaniechać próby obrony, rzucając zaklęcie
c) zaniechać próby obrony i przemieścić się TYLKO W PRZÓD LUB TYŁ(przemieszczenie się na boki traktowane jest jako unik) o
- dwa pola, jeśli urok nie ingeruje w przemieszczenie, skonfunowanie, utrudnienie orientacji postaci lub uziemienie jej w jednym miejscu a gracz nie rzuca żadnego zaklęcia
- o jedno pole, jeśli urok ingeruje w przemieszczenie, skonfundowanie utrudnienie orientacji postaci lub uziemienie jej w jednym miejscu, przy czym należy zaznaczyć, że przemieszczenie postaci zostało wykonane najpierw, a urok rzucony dopiero później – przyjęcie na siebie zaklęć wywołujących dezorientacje od teraz będzie skutkowało karą do rzutu wpisaną w tabelę w dwóch kolejkach – tej w której postać przyjmuje urok i kolejce po niej następującej
- o zero pól, jeśli w postać uderza zaklęcie wrzucającego go do dołu, etc.
3.W przypadku, gdy gracz broni się przed urokami(rzuca którąś z wariacji protego):
- nie jest w stanie przemieścić się w żadną stronę - zaraz po obronie następuje wyprowadzenie ataku lub pościg/ucieczka

Oczywiście wszystkie podane wyżej informacje dotyczą przemieszczenia się gdy postać biegnie. I nie określają jednoznacznie każdej sytuacji. Jeśli fabuła zaskoczy rozwiązaniem które nie zostało wyżej opisane zostanie ono rozstrzygnięte wedle praw fizyki, logiki i pojmowania Mistrza Gry.

Dla potwierdzenia wcześniejszych informacji:
- są cztery wyjścia/wejścia na Long Acre - to którymi przyszli Rycerze, to którymi przybyli Zakonnicy i przejście na Pokątną i nie na Pokątną,
- wyjście poza obszar mapki NIE JEST JEDNOZNACZNE z ucieczką,
- ucieczka zakończona jest powodzeniem w kilku przypadkach ustalonych odgórnie a informacje na ten temat zostaną przedstawione, gdy do owego pościgu dojdzie.

Na koniec Mistrz Gry prosi o zachowania logiczne, posiadające sens, przyczynę i skutek który da się zrozumieć i wytłumaczyć, oraz o dokładne opisywanie wykonywanych czynności, nie zaś zamiarów postaci.

Żywotność:

mapka:

Inkantacja obronna, biała magia, która nigdy nie była przecież jego pasją i konikiem, możliwe że zdołała uratować mu życie. Z ulgą przyjął ustanie dokuczliwego swądu dłoni, pokrytej już grubymi pęcherzami, wypełnionymi płynem. Nieznośne, dyskomfortowe, nieprzyjemne: po prostu bolące, nadal szpeciły wewnętrzną stronę dłoni, ale przynajmniej Magnus nie odczuwał już nasilenia się męczącego pieczenia. Cały czas ściskał w garści list, to, po co przybyli, ich cel, jaki zamierzał przedłożyć Czarnemu Panu. Pozornie błaha sprawa okazała się walką, praktycznie - przynajmniej z jego strony - na śmierć i życie. Przyszło mu jednak warzyć priorytety i choć w takich obliczeniach nigdy nie odznaczał się rozsądkiem, pojął, że pora stąd jak najszybciej zniknąć. Antonia była cała, on... też nie odczuł na sobie skutków żadnych zaklęć, prócz swoich własnych, czarnomagicznych, wysysających z niego energię. I... doskwierało tylko momentalne zdezorientowanie. Czemu znajdował się na środku opustoszałej, mugolskiej ulicy? Czemu trzymał rękę z wyciągniętą różdżką? Czemu mierzył nią wprost w Archibalda Prewetta Osłupiał, acz po krótkiej chwili, wróciły świeże wspomnienia wraz z żywymi obrazami prędkiej walki o przejęcie ministerialnej sowy. Promień Imperio, świszczący nad głowami, dół pojawiający się pod stopami Prewetta, odrzucane w tył ciało towarzyszącego mu mężczyzny. Wszystko stało się jasne, to nie byli ani przedstawiciele Ministerstwa, ani ludzie Grindelwalda. Miał przed sobą Zakon, nawet jeśli uosabiany w dwóch żałosnych kukłach, atrapach bohaterów. Należało ich zniszczyć.
Powstrzymał cisnące się na język klątwy, wstrzymał chorą żądzę przelania ich krwi, by odpłacili za niedorzeczne idee, propagujące zepchnięcie czarodziejów z powrotem w odmęty mroku. Gosi, niż mugolaki - zdrajcy własnej krwi, najwyraźniej dążący do powrotu czasów, gdy magów ochoczo palonoo a stosach. Zagryzł zęby, zgrzytając zębami ze złości, ale puścił się biegiem - w dół, w kierunku majaczącego przejścia ku innej uliczce. Zaułek kusił względnym spokojem, zapewniał też ochronę, obojętnie, gdzie teraz się znajdzie. Priorytety, pamiętał o nich. Biegł więc prędko, - skinąwszy głową Antonii - niestrudzenie, w uszach mając szum (fantomowy?) padających zaklęć, gdy zmierzał w kierunku Pokątnej, szybko starając się zniknąć z pola widzenia Zakonników.

Antonia nie chciała ryzykować. Czuła, że wiele złych rzeczy może ją spotkać jeśli zdecyduje się tu zostać. Nie była głupia. Doskonale wiedziała, że nie można zgrywać bohatera i łotra jednocześnie. Dlatego właśnie postanowiła, że nie będzie już się angażować, a przynajmniej nie w tym momencie. Dość z rzucanymi zaklęciami, które ostatnio zawsze raziły pomyłką. Trzeba było skończyć misje i zanieść ich Panu to czego od nich oczekiwał. Borgin zobaczyła jak Rowle przyśpiesza kroku i już wiedziała, że ten w tym momencie myśli tak samo jak ona. Kimkolwiek byli mężczyźni dzierżący w ręku różdżkę… nie mogli ich zatrzymać. Nie liczyło się to jak wydostaną się stąd finalnie. Liczyło się to z jakim skutkiem. Dlatego miała nadzieje, że nie będą potrzebować kolejnych zaklęć. Walczyła sama ze sobą by się nie zatrzymać i nie rzucić w biegnącego w ich stronę mężczyzny zaklęcie. To nie miało jednak teraz znaczenia. Nie mogli wybierać co tak naprawdę chcą właśnie zrobić. Liczył się rezultat. Antonia zaczęła biec, z całych sił biec. Przemieszczała się w tą samą stronę co Magnus. To chyba było wyjście. Miała nadzieje, że ich prędkość wystarczy by się przenieść. Choćby na Pokątną.

Czarnoksiężnicy runęli w kierunku wyjścia prosto na... Pokątną, czarodziejską ulicę, przez którą codziennie przelewały się tłumy. Zaprzestali walki, zaczęli uciekać - przez chwilę bił się z myślami, kim właściwie mogli być - jednak, szansa, że to zwolennicy Grindelwalda próbowali przechwycić wiadomość skierowaną do niego samego, była bardzo niewielka. Tracił wiarę w to, że uda im się przechwycić list, zaczynał dążyć do tego, żeby nie zabrał go nikt i żeby źli ludzie ponieśli karę: to było zaklęcie imperiusa. Wybrali kierunek, który byłby mu bardzo na rękę - gdyby tylko mógł mówić. Nie mógł i nie miał już czasu na próby rzucania zaklęcia, które przerwałoby działanie uroku - jego ręka była niewyćwiczona, kulawa, zupełnie nieprzydatna, nie chciał ryzykować utraty tych dwojga z oczu - biegł więc, biegł co sił, z coraz mocniej bijącym sercem, z coraz silniej rwącą adrenaliną i nie oglądając się, wciąż, na Archibalda. Nie mieli na to czasu, musieli skoncentrować się na skuteczności. Los zdawał się układać po ich stronie, mieli w końcu do czynienia z czarodziejami, którzy rzucali przy aurorze zaklęcia niewybaczalne i właśnie gnali w kierunku, w którym magicznych służb porządkowych było najwięcej. Trzymając w rękach tajny list od pani Minister.

Zaklęcie się udało; Archibald zauważył jak mężczyzna zatrzymał się na chwilę i dokładnie w tym momencie zdał sobie sprawę, że go zna. Magnus Rowle, we własnej osobie, kilkukrotnie próbował rzucić w niego zaklęciem imperiusa. Nawet nie zaskoczyło go to odkrycie, znał bowiem jego radykalne poglądy. Teraz tym bardziej pragnął odebrać mu list Minister, więc rzucił się biegiem w jego kierunku. Pędził ile sił w nogach, byle tylko nie dopuścić do jego ucieczki. Trochę zapomniał o towarzyszącej mu kobiecie, czując jak ta sprawa zaczyna być coraz bardziej osobista. Zmierzali w stronę ulicy Pokątnej - Archie nie był przekonany czy to dobrze czy źle, liczył jednak na doświadczenie Brendana. To się nie mogło tak skończyć; chciał wierzyć, że mają jeszcze szanse na odebranie tego listu.

Wszyscy rzucili się do biegu, Rycerze pragnąc umknąć z przechwyconą kopertą, Zakonnicy zaś za nimi nie chcąc dać uciec przeciwnikom i przejąć list, który nadal przebywał w dłoni Magnusa. Wejście na uliczkę prowadzącą na Pokątną było ciasne, wąskie, po waszych obu stronach znajdują się kamienice, a sama uliczka nie mieści więcej niż trzy osoby stojące obok siebie.
Magnus, nie jesteś pewien, czy rzeczywiście masz do czynienia z Zakonnikami. Możesz to jedynie domniemać – by to zrobić musisz w swoim poście przedstawić przemyślenia Magnusa na ten temat i udowodnić, dlaczego właśnie te dwie sylwetki zdają ci się z tą jednostką powiązane. Na tę chwilę wiesz jedynie, że podąża za tobą Archibald Prewett i jego znajomy.


Jak wszyscy widzicie mapka się rozrosła. W chwili obecnej widzicie jedynie migoczące w dali przejście na pokątną. Ścieżki prowadzące na lewą i prawą są w zasięgu waszego wzroku dopiero gdy znajdujecie się w połowie kwadratu do niej przylegającego.
Od teraz istnieje również możliwość biegania na skos, jest ona odmierzana następującym sposobem: Mistrz Gry sprawdza jaką odległość pokonałby gracz biegnąc tylko w przód lub bok, a następnie odległość tą przenosi na wyznaczony kierunek po skosie.
Jeśli postać biegnie na skos przechodząc przez dwa kwadraty, nie jest w stanie wykonywać innych akcji – zgodnie z wymienionymi wyżej zasadami.
Obie Bramy, jak i ceglane przejście na Pokątną są zamknięte i muszą zostać otwarte:
Bramy – jedynie przy pomocy jakiegoś zaklęcia
Ceglane przejście na Pokątną – jedynie przy pomocy stuknięcia różdżką w odpowiednią cegłę.
Każde otwarcie jest równe wykonywaniu akcji.

Reszta pozostaje bez zmian:
- nie rzucając zaklęć postać może przemieścić się o dwie długości o ile nie dotyczą jej wspomniane w poście poprzednim interakcje, lub nie jest w jej stronę wyprowadzony atak siłowy( o nim niżej)
- w czasie rzucania zaklęć można przemieścić się o jedną długość kwadratu
- by móc wyprowadzić atak siłowy postać musi znajdować się nie dalej niż na odległość jednej długości prostokąta:
dla zobrazowania:
Antonia może uderzyć Magnusa, Archibalda, Brendana
Archibald może uderzyć Brendana, Antonie i Magnusa
Brendan może uderzyć Archibalda i Antonie
Magnus może uderzyć Archibalda i Antonie
jeśli postać jest w kolejce atakującej i wyprowadzi atak siłowy, osoba atakowana ma prawo wykonać unik i uciekać - akacja zakończona sukcesem (udany unik) przemieszcza postać o wspomnianą odległość, akcja zakończona niepowodzeniem (nieudany unik) skutkuje pozostaniem postaci na miejscu



Kolejka: zaczynają Zakonnicy
Czas na odpis: 48h
 

Żywotność:

mapka:

Gnał dalej, za dwoma czarodziejami, w zwężający się zaułek - nie wydawało mu się, żeby znał te strony. Rzadko odwiedzał mugolskie części miasta, wydawało mu się jednak, że przed nimi znajdowało się ceglane przejście prowadzące prosto na Pokątną. Nie widział jeszcze rozwidleń prowadzących na boki, sądził że wpadli w ślepy zaułek: biegł więc z przód, ani myśląc zwalniać, wierząc, że oto zapędzili ich w kozi róg. Mężczyzna znajdował się poza jego zasięgiem, ale bliżej znajdowała się dziewczyna - niewiele myśląc, wyskoczył w jej stronę, z zamiarem uderzenia jej łokciem w tył głowy. Dżentelmeńskie maniery odchodziły na dalszy plan, kiedy w grę zaczynały wchodzić zaklęcia niewybaczalne. Nie chciał ryzykować - wydawało mu się, że nie jest w stanie dogonić mężczyzny, a w ten sposób - mógł próbować go zatrzymać, zostawi ją na pastwę losu? jeśli tak - istniały przecież sposoby, żeby wydobyć z niej informacje, które ich interesowały, dużo sposobów. Nie rozpoznawał nikogo z nich, ale miał zamiar ich poznać.

silny cios w boczną część głowy (Tosia)

The member 'Brendan Weasley' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 19

Gonił ich dalej, nie oglądając się za Brendanem - był przekonany, że jego kuzyn biegnie tuż za nim. Skręcili w ślepy zaułek, i choć na jego końcu znajdowały się charakterystyczne cegły prowadzące na Pokątną, najpierw trzeba było się zatrzymać, by je odpowiednio stuknąć. To dawało im szansę na kontynuowanie walki i, ostatecznie, zabranie listu. Nadzieja Archiego na powodzenie tej misji zaczynała wzrastać, choć chwilę temu był coraz bardziej przekonany o porażce. Najwidoczniej nie można było się tak szybko poddawać, bo los lubił płatać figle nie mniejsze od kapryśnej magii. Brendan postanowił przejść do walki wręcz, z pewnością jako auror i gwardzista miał w niej duże doświadczenie, natomiast Archibald miał doświadczenie w magii leczniczej. Niewiele się zastanawiając, pomyślał o dobrze znanej formule, która choć mało efektowna, była nadzwyczaj bolesna. Mortiodentio wypowiedział w myślach, za cel obierając sobie Magnusa.