Głębia lasu

04.10.16 17:25

First topic message reminder :

Głębia lasu

W południowej części Szkocji znajduje się osnuty dziwną aurą las - wydaje się, że aż pulsuje on magią. Mieszkający w pobliżu czarodzieje doskonale wiedzą, że na zarośnięty niebosiężnymi drzewami teren nałożona jest niezliczona ilość zaklęć ochronnych, nikt nie ma jednak pojęcia, z jakiego powodu. Pewne jest jedno: zaklęcia są zbyt silne, by je złamać i tak stare, że wyłącznie legendy opowiadają o ich źródle.
Powietrze w lesie zawsze jest świeże, jakby na podobieństwo tego towarzyszącego burzy. Wśród gęsto rosnących drzew nie mieszkają jednak żadne zwierzęta - w koronach drzew nie świergolą ptaki, przy grubych korzeniach nie wylegują się jeże, a na horyzoncie nie skaczą nawet wiewiórki. Niekiedy tylko pomiędzy nogami przybyszów przemykają żądne magii chropianki.

09.10.16 17:50

Margaux, twoje zaklęcie jako jedyne okazało się skuteczne. Wskazana kępa mchu zapadła się na waszych oczach i zniknęła, pozostawiając po sobie dół o wymiarach niewiele większych niż metr na metr.

Po podejściu bliżej do utworzonej dziury mogliście dostrzec, że jest ona zbyt głęboka, aby po jej oświetleniu dostrzec dno. Na dole panowała nieprzenikniona ciemność. Z ziejącej czernią otchłani wyłaniała się licha, drewniana drabina prowadząca w głąb ziemi.

Jednocześnie deszcz przybierał na sile. Rozlegające się grzmoty stawały się coraz głośniejsze, zachmurzone niebo przybrało barwę poszarzałego granatu, a wielkie krople przedzierające się przez konary drzew mocno was przemaczały, nie pozostawiając nawet suchej nitki. Zaczynaliście odczuwać dotkliwy chłód.

| Na odpis macie 48h.

09.10.16 18:26

Kępa mchu poddała się jej zaklęciu, wprawiając Margaux – najprawdopodobniej najbardziej z całej ich piątki – w trwające kilka sekund uczucie zaskoczenia. Spowodowane nie tylko pojawiającym się w środku lasu dołem w ziemi, ale głównie faktem, że to właśnie jej udało się otworzyć wejście. Zrobiła dwa ostrożne kroki do przodu, nachylając się nad krawędzią otworu, ale oprócz uchwytu drewnianej drabinki, nie zobaczyła niczego; szczeble prowadziły pionowo w dół, po kilku metrach niknąc w zupełnej ciemności. Samo zejście wydawało się co najmniej podejrzane – Merlin jeden wiedział, ile lat miało drewno, z którego je wykonano i czy nie zbutwiało już dawno od wszechobecnej wilgoci, tworząc śmiertelną pułapkę. Tragicznych scenariuszy było mnóstwo, a każdy z nich czynił z wejścia na drabinę pomysł mocno lekkomyślny.
Z tego samego powodu należało działać szybko, zanim do działania włączy się zdrowy rozsądek.
– Może przynajmniej w środku będzie sucho – rzuciła dziarsko, chowając różdżkę do kieszeni płaszcza i kucając na porządnie już mokrej ściółce. Podwinęła rękawy, złapała za najwyższe uchwyty i – zanim ktokolwiek miałby okazję ją powstrzymać – przełożyła nogi przez krawędź otworu, stawiając stopy na pierwszym szczeblu. Zatrzymała się na moment, sprawdzając, czy deseczka utrzyma jej ciężar, a gdy już upewniła się, że tak, ruszyła dalej, schodząc ostrożnie i raczej powoli, nie zwracając uwagi, że w którymś momencie z włosów zsunął jej się kaptur.
Nie wiedziała, jak długa czekała ją wędrówka, ale miała nadzieję, że jak najkrótsza – zdolności magiczne zdolnościami magicznymi, jednak na polu sprawności fizycznej miała sobie dużo do zarzucenia.

09.10.16 18:59

Udało się. W końcu polana przestała być tylko kawałkiem niespotykanie cichego i dziwacznego lasu. Szereg nieudanych zaklęć został przełamany dzięki różdżce Margo. Dzięki Merlinowi; deszcz zacinał coraz mocniej, smagając nieprzyjemnie opatulone ciała lodowatą ścianą cieczy i nawet podejrzane wejście do z pewnością niebezpiecznego miejsca wydawało się dobrą alternatywą dla dłuższej kąpieli w wiosennej ulewie. Wright rzucił Margaux wesołe spojrzenie, bez słów składając jej gratulacje.
- No, świetnie. To bardzo ładna dziura w ziemi. Zejdę pierwszy, bo... - zaczął, odwracając się w kierunku kompanów, ale przerwał swoją ofiarną przemowę już na samym początku, bowiem kątem oka zauważył dziwny ruch przy wejściu w nieznane. Zanim zdążył w jakikolwiek sposób zareagować - na przykład wyciągając Margo z dziury za kark, niczym niesfornego kociaka - blondynka postawiła już stopy na drabince i zniknęła w półcieniu. Ben westchnął rozdzierająco. - Proś Rowenę, żebym na ciebie nie spadł - krzyknął w stronę jasnej czupryny Vance, ledwie już widocznej, po czym również wszedł na pierwszy stopień drabinki. Zgrabnie i sprawnie, jak na swoje gabaryty. Różdżkę uprzednio wcisnął do przedniej kieszeni kurtki i upewnił się, że nie wypadnie, ale że również ma do niej szybki dostęp. Zaczął schodzić niżej, ostrożnie stawiając kroki, zachowując odpowiednią odległość od Margaux i zerkając w górę na dołączających do nich towarzyszy.

09.10.16 20:17

Cassian miał wątpliwości czy mądrym pomysłem było wchodzenie tka od razu na drabinkę, zanim zdążyliby sprawdzić co jest na dole. Było już jednak za późno żeby z tym cokolwiek robił. Wypuścił z rezygnacją powietrze z płuc, który to gest brzmiał bardziej jak krótkie warknięcie. Zaraz potem sam wspiął się na drabinkę. Chciał powiedzieć, ze lepiej żeby szedł przodem, bo nie umie w magię, wiec jeśli trzeba by było interweniować, lepiej, żeby tyłem szedł ktoś kto potrafi w razie czego wybawić kogoś z opresji. Na przykład Margaux, czy Robrt, którzy wykazali się zdolnościami magicznymi. Na Herewarda chwilę patrzył podejrzliwie, chociaż już pewnie zdążył się dowiedzieć, ze jest profesorem transmutacji, w dalszym ciągu nie wyzbył się wrażenia, jakie meżczyzna wywarł na nim podczas Nowego Roku. W końcu jednak zrezygnował z analizy możliwości innych obecnych. Zdał się na instynkt, a instynkt podpowiadał mu, ze nieważne ile by dumali, prawdopodobnie nie wystrzegą się i tak pułapek Grindelwalda. Dlaczego tylko na pierwszy ogień miała iść kobieta.
— Vance, co ty wyprawiasz? — warknął z góry, całkowicie świadomy, ze być może zaraz Wright opierniczy go za wszczynanie gównoburzy. W końcu na spotkaniu Zakonu niewiele trzeba było żeby rozdrażniła go szowinistyczna (ponoć) postawa Morissona — nie wiesz co jest na dole.
Marudził schodząc za nimi w nieznane. Benjamina spiorunował spojrzeniem. Po coś miał tą masę… Nie pomogłoby mu to przerzucić dziewczynę nad ramieniem i kazać jej trzymać się w środku pomiędzy mężczyznami? Na Merlina. Przecież była tu jedyną kobietą. Rozsądnie patrząc. Czterech tępych mężczyzn na nic się tu zda, jeśli zabraknie im kobiecej logiki, wrażliwości, instynktu i spostrzegawczości.

10.10.16 18:36

Pomysł z otworzeniem przejścia okazał się jednak niezły, szkoda tylko, że wykonanie gorsze. Hereward nie był nigdy specjalistą w obronie przed czarną magią, ale chyba najwyższy czas nad tym trochę popracować. Tymczasem jednak trzeba było zejść po drabince. Nie wyglądała ona najlepiej, to z pewnością. Hereward jednak zdecydował się zaryzykować. Tylko nie będzie schodził po ciemku.
- Ignis fatuus - mruknął kierując kolorową kulkę światła do otworu, żeby zawiesić ją nieco głębiej. Będzie się po prostu zatrzymywał co jakiś czas i ją przesuwał. Może i Lumos daje więcej światła, ale tym można dowolnie kierować i nie martwić się, że nie starczy ręki, żeby coś oświetlić. Skupiony na zaklęciu usłyszał deklarację Bena, ale nie zdążył zaprotestować. Wright był po prostu za ciężki do przecierania szlaków na tak niepewnym... czymś. Ale wtedy Hereward zdał sobie sprawę, że Margo nie czekała na nikogo tylko po prostu zaczęła schodzić.
- Godryku, daj mi siłę - mruknął do siebie i zbliżył się do otworu za Cassianem. Różdżkę miał w pogotowiu, by oświetlić sobie nią drogę. Najpierw jednak pomocy wymagała Margo i to jej bardziej przydałaby się magiczna kulka. Dlatego, gdy tylko Barty zorientował się w sytuacji postarał się wysłać światło jak najbliżej Vance, bo choć odrobinę pomóc jej ze schodzeniem.

10.10.16 18:36

The member 'Hereward Bartius' has done the following action : rzut kością

'k100' : 28

12.10.16 3:53

Robert patrzy jak wszyscy wchodzą, cóż, na niego przyszła kolej jako ostatniego. Chociaż Bartius w cale jednak nie schodzi, tylko sobie tak stanął i oświetla drogę. Nie był pewny, czy drabinka wytrzyma wszystkich, więc w razie czego postanowił zyskać na czasie i nie schodzić tak prędko - Jak tam Margo? Widzisz co jest na dole? - woła do niej i powoli się szykuje, żeby samemu wejść na szczebelki. Znaczy się, zejść. Pewnie wcale nie ma na to ochoty, kto by miał. Więc pokazuje Hewardowi, że niech on idzie przodem, ale tamten nie idzie, więc Robert ostrożnie stawia stopę na szczeblu i znów drze się do Bena i Margo: - Myślicie, że to nas utrzyma? - może jeszcze niech pośpiewają piosenki? Będą jak takie krasnale co schodzą do roboty w grotach podziemnych!

Głębia lasu

Organizacja

Aktualizacje

Kartoteki

Poszukiwania

Wydarzenia