[bylobrzydkobedzieladnie]

Podczas swojej pracy Lionell wymagał całkowitej ciszy i spokoju, prawdopodobnie to był jedyny taki moment w ciągu jego całego dnia. Rozpraszać go mogły jednakże nie tylko dźwięki, ale także i zapachy. Chociażby pieprz.. Dlaczego, do jasnej cholery, ze wszystkich zapachów jego musiał ktoś od rana prześladować akurat pieprzowym?! Nie dość, że nie lubił ostrych potraw to na dodatek od tego kręciło go w nosie i powodowało ból w zatokach! Utrapienie z tymi ludźmi..
Sądził, że bardziej irytująco być już nie może, ale jak to zazwyczaj w takich sytuacjach bywa, życie postanowiło dać mu pstryczka w nos i udowodnić, że sie myli, bo i jakże. Eksplozja, od której cały budynek zatrząsł się w posadach, definitywnie przekraczała wszelkie granice przeznaczonej na dzisiaj cierpliwości.
Rzuciwszy wszystko na bok, zamierzał wyjść na zewnątrz i zrobić z żartownisiem porządek, kiedy tuż za progiem zderzył się z czyś. A raczej kimś kto niewątpliwie musiał być za to wszystko odpowiedzialny.
W ciągu chwili, ta sama cuchnąca ciecz, która doprowadzała go do szału, znalazła się na nim samym. Tego było już za wiele. Odruchowo sięgnął po różdżkę, gdy wtem ten pomylony kretyn przewrócił jakąś kobietę, jakby wszystkiego było mało! Lionell zawahał się czy najpierw go zatrzymać, czy może rzucić się na pomoc poszkodowanej, co było niestety jego błędem.
Chwila minęła a jemu pozostała już tylko jedna ewentualność.
Bezskutecznie próbując wytrzeć ubabrane świństwem dłonie, podszedł do nieznajomej i pochylił się, mogąc jej podać jedynie przedramię do pomocy we wstawaniu.
- Mam nadzieję, że nic pani nie jest- przerwał na moment swoją litanie mamrotanych pod nosem złorzeczeństw, kiedy w naturalny sposób wygrała w nim potrzeba niesienia pomocy damie w opałach.- Z chęcią nauczyłbym go odrobiny kultury, ale niestety.. nie dzisiaj.
Nie była to najlepsza okazja do zawierania nowych znajomości, ale tym razem to już nie z jego winy. Zamierzał zaraz zmyć z siebie to paskudztwo, pozbyć się w końcu tego smrodu i powrócić do pracy z nadzieją, że to będzie na dzisiaj koniec ekscesów, a owego ‘sąsiada’ już więcej na oczy nie zobaczy. Dla jego dobra.

| okolice 12 marca?

W ostatnich miesiącach Pokątna nie należała do jej ulubionych miejsc, ale nie dało się uniknąć odwiedzania jej. Nie wszystkie składniki eliksirów można było wyhodować w rodowych szklarniach lub zebrać w pobliskim lesie. Czasami trzeba było wybrać się do czarodziejskiej apteki, nawet jeśli to oznaczało konieczność przedzierania się przez tłumy innych kupujących... Które wydawały się być mniejsze niż dawniej. Najwyraźniej aura zmian trzymała wielu czarodziejów z daleka, ograniczając ich pobyty tutaj do konieczności, tak jak to miało miejsce w przypadku młódki, nie lubiącej, kiedy ktoś narzucał jej bzdurne ograniczenia i groził konsekwencjami za ich złamanie. Nie żeby jako szlachcianka nie musiała na każdym kroku przestrzegać zasad i konwenansów... Ale sam fakt niemożności korzystania z różdżki bardzo ją irytował, bo nie była przyzwyczajona do funkcjonowania niemal po mugolsku.
Szła sobie spokojnie, uważając, by nie wdepnąć w rozmiękłą breję będącą mieszaniną błota, obfitego marcowego deszczu i resztek stopniałego już śniegu. Powietrze na Pokątnej było przesycone wilgocią a także mieszaniną różnych woni napływających ze sklepów i straganów. Nagle jednak kolejny powiew zimnego wiatru przywiał inną woń, znacznie bardziej nieprzyjemną... Kiedy nagle usłyszała głośny huk, do złudzenia przypominający eksplozję kociołka. A przynajmniej to podpowiadała jej alchemiczna intuicja i wspomnienia ze szkoły, kiedy niektórym wyjątkowo kiepskim uczniom zdarzało się wysadzać swoje kociołki.
Niektórzy przechodnie obejrzeli się w stronę budynku, w którym nastąpił wybuch. Także Evelyn spojrzała tam, zauważając umykającego mężczyznę całego umazanego brzydko wyglądającą breją wydzielającą intensywny smród. Wytarł brudne ręce w jednego z przechodniów, co tak mocno zaskoczyło Slughornównę, że nie zdążyła na czas się przesunąć i już po chwili wylądowała na ziemi, pchnięta silnym ramieniem uciekającego alchemika-nieudacznika. Syknęła, czując, że chyba obiła sobie kolana, ale nie należała też do łzawych, omdlewających panienek więc nie zamierzała z takiego powodu panikować. Podniosła się szybko, ale uciekinier już zniknął w tłumie przyglądającym się zamieszaniu. Evelyn nie zamierzała go gonić, chociaż gdyby nie zakaz czarów, chętnie miotnęłaby w niego czymś, by dać mu nauczkę za taki brak szacunku wobec szlachcianki. Chociaż, chyba wystarczającą nauczkę da mu eliksir, który pokrywał w tej chwili jego ciało. Chociaż był nieudolnie uwarzony, już wkrótce jego skórę pokryją brzydkie, ropiejące bąble. Spojrzała szybko po sobie, ale na szczęście jej skóra i ubrania były czyste, nosiły na sobie jedynie odrobinę błota z ulicy.
Jej spojrzenie znowu spoczęło na mężczyźnie, którego nieznajomy ubrudził eliksirem. Chociaż mogłaby zignorować całą sytuację i odejść, coś kazało jej się nim zainteresować... Zresztą on sam także ją zauważył i ruszył w jej stronę.
- Dziękuję na troskę, nic mi się nie stało – powiedziała uprzejmie, patrząc na niego ukradkiem. – Ja też, gdyby nie... okoliczności – łyknęła na przylegającą do alejki ulicę Pokątną. Każdy, kto znał to miejsce, mógł się domyślić, o co jej chodziło.
Przez chwilę wpatrywała się w jego twarz, by nagle spojrzeć uważnie na ślady eliksiru.
- Ale tym trzeba się jak najszybciej zająć – powiedziała. Na początek powinien spróbować starannie zmyć eliksir ze skóry, co też od razu mu zasugerowała. Bo chociaż dla kogoś niedoświadczonego to mogło wyglądać na zwykłe plamy, wkrótce mogły pojawić się zmiany na skórze. – Jest tu jakieś spokojne miejsce? – zapytała jeszcze. Coś kazało jej dopilnować, czy mężczyzna doprowadzi się do porządku w odpowiedni sposób. Nie czułaby się dobrze, gdyby zostawiła na pastwę losu czarodzieja poszkodowanego przez nieudolność kogoś, kto zdecydowanie nie powinien mienić się alchemikiem?

Uśmiechnął się rozumiejąco, a przynajmniej miał tako zamiar tylko wyszło mu to jakoś krzywo, bo skóra zaczynała go podejrzanie mrowić. Zaczynał mieć naprawdę paskudne przeczucia co do pochodzenia tej cuchnącej mazi..
- Może dałoby się to podciągnąć pod obronę osobistą..- zastanowił się na głos, nie sądząc jednak by to miało poratować go od reki sprawiedliwości, która zapewne szybko i silnie zacisnęłaby mu się na szyi.
Nie pojmował jednak. Jedna z najbardziej magicznych części Londynu, najczęściej uczęszczana, została objęta zakazem używania czarów? Paranoja. Nie żeby miał potrzebę miotania zaklęciami na prawo i lewo, wątpił jednak aby to prawo powstrzymało tego kogo powinno najbardziej. Niewątpliwie miało to zwiększyć bezpieczeństwo w tych niepewnych czasach, ale Lionell obawiał się, że nie tędy droga. Kim on jednak był, aby o tym decydować?
- Taak, o tutaj, w tej kamienicy jest moja pracownia. Skoro najgorszy z możliwych sąsiadów sam się już zabrał, powinno być spokojnie. Tak jak było do tej pory- dodał z podkreśleniem na ostatnie zdanie i wskazał ręką na wejście do sklepu po szyldem ‘Pracownia Selby & Krueger’.
Wnętrze było przytulne i urządzone ze smakiem jeszcze przez poprzedniego właściciela, oświetlone ciepłym blaskiem lamp, sprawiało wrażenie mniejszego niż było w rzeczywistości. W dalszej części widać było w czym się specjalizuje- myślodsiewnie, przeróżnej maści. Ich jednak nie to miało zainteresować.
Proszę się rozgościć jeżeli potrzeba- zaproponował, samemu kierując swoje kroki do łazienki ukrytej z tyłu pomieszczenia.
Drzwi na wszelki wypadek pozostawił otwarte, napełniając umywalkę letnią wodą, by czym prędzej oczyścić skórę, na której mrowienie zaczęło pomału przeradzać się w pieczenie, niezbyt uciążliwe jeszcze.
- Ma może pani pojęcie co to w ogóle było?- zapytał, wychylając się z pomieszczenia, bo i odebrał wrażenie jakby nieznajoma wcale nie przez przypadek zalecała mu pośpiech.
Beż wątpienia musiała być lepsza w eliksirach niż on swego czasu. Przedmiot był interesujący, jednak jemu brakowało najważniejszego przymiotu- skupienia. Ileż to razy rozproszył się lub zagadał w niewłaściwym momencie, doprowadzając do zniszczenia swojej, niejednokrotnie, wielogodzinnej pracy ku swej rozpaczy i niezadowoleniu profesora? Nie zliczyłby też ile razy zaczynał te warsztaty niewyspany, nieprzytomny, ledwie widzący na oczy, a co za tym idzie nie będący w stanie przeczytać ze zrozumieniem niezbyt skomplikowanej instrukcji.
Doceniał przydatność eliksirów bez wątpienia, jego pamięć także był niezgorsza, ale za wiele razy poparzył się czy też podtruł oparami aby można go uznać w tej dziedzinie za zdolnego. Niestety.
Szkoda tylko, że inni nie byli tego rak samo świadomi.. albo byli, a mimo to i tak próbowali.

Samej Evelyn szczęśliwie to nie dotknęło (jeszcze?), ale słyszała o przypadkach czarodziejów, którzy ponosili konsekwencje używania nawet błahych, zupełnie nieszkodliwych zaklęć. Tym samym wszyscy tutaj zostali niemalże zredukowani do roli mugoli, rzekomo dla poprawy bezpieczeństwa, a jakie były prawdziwe powody, nie wiadomo. Evelyn się wcale taka bezpieczna nie czuła, skoro przepisy zabraniały jej nawet się bronić w sytuacji zagrożenia. Dobrze, że obecna sytuacja groźna nie była i kiedy pierwsza frustracja minęła, to mogłaby prawie zapomnieć o sprawie. Inaczej sprawa miała się z jej rozmówcą, który od powalania eliksirem może nie umrze, ale nic przyjemnego i tak go nie spotka.
- Pańska pracownia? – ożywiła się; więc tajemniczy nieznajomy nie był pierwszym lepszym przechodniem, a pracował tutaj. Ale to nawet lepiej. – Myślę, że się nada – powiedziała więc. Lepiej było zniknąć z widoku, tym bardziej, że należało się szybko pozbyć resztek eliksiru. – Czy pański sąsiad często bawi się w hmm... nieudolne eksperymenty alchemiczne?
Ruszyła za nim. Wnętrze wyglądało dosyć przytulnie, a w każdym razie, przypadło do gustu Evelyn. Była zadowolona, że nie było to jakieś skrajnie plebejskie miejsce, w którym wolałaby nie zostać zobaczona. Kątem oka dostrzegła myślodsiewnie, co natychmiast ją zaintrygowało, bo sporo słyszała o tych cennych magicznych artefaktach służących do gromadzenia wspomnień.
Ale teraz to nie nimi mieli się zająć.
- Proszę jak najdokładniej wyczyścić się z tej mazi – poleciła mu. Podczas gdy on poszedł do łazienki, Evelyn zaczęła rozglądać się po wnętrzu, szczególną uwagę poświęcając myślodsiewniom. Gdy jednak czarodziej wrócił, młódka znowu przeniosła na niego uważne spojrzenie niebieskich oczu przywodzących na myśl dwa kryształki lodu. Wbrew pozorom jej spojrzenie nie było jednak zimne, choć czaił się w nim pewien dystans, jak zwykle, kiedy miała do czynienia z kimś nieznajomym.
- Proszę mi powiedzieć, czy odczuwa pan jakieś pieczenie lub inne dolegliwości? – zapytała; była niemal pewna, co to za eliksir i że nawet po tak krótkim czasie mógł doprowadzić do powstania brzydkich, zaropiałych bąbli, które bez odpowiedniego zajęcia się nimi dawałyby się we znaki przez przynajmniej kilka najbliższych dni. Evelyn mogła mu polecić pewien sposób, który przyniósłby ulgę i przyspieszył ustąpienie powikłań, ale najpierw musiała się upewnić, czy było to konieczne.

Kiedy wyszedł z pomieszczenia, jego rozchylona nieskromnie koszula nosiła na sobie ślady wilgoci w okolicy kołnierza, podczas gdy on z podwiniętymi rękawami niespiesznie wycierał dłonie w mały ręcznik.
- Szczerze mówiąc nigdy wcześniej go nie widziałem, aż do dzisiaj. I to akurat mogłoby nie ulegać zmianie- dokończył z kwaśną miną i skierował się pomału do części, w której powstawały jego maleństwa.
Dzisiaj postanowił dopracować lekką i wielce ozdobną myślodsiewnie, wykonaną z mahoniu. Misa, na razie jeszcze zwykła i nie wypełniona ani kroplą magii, umieszczona została na zdobnej kolumience, zakończonej łapą gryfa oraz zwieńczona sporymi skrzydłami, które rozchylały się i udostępniały swoją zawartość jedynie właścicielowi, a tymczasowo także i jemu. Czekało go jeszcze sporo pracy z nią, ale chciał dokończyć to dzisiaj. Czy mu się to uda?
Na pytanie kobiety, jakże uprzejmej w swojej trosce o zdrowie nieznajomego, zastanowił sie chwilę.
- Czuję lekkie mrowienie, ale nie wiem czy jest to efekt zmywania tej mazi. Co mi grozi tak w ogóle?
Zapytał, mając nadzieję, że obędzie się bez chociażby krótkiej wizyty w Mungu. Przyjrzał się z uprzejmym uśmiechem ciemnowłosej, mając nieomylne wrażenie, że ma do czynienia ze szlachcianką albo przynajmniej kimś kto na takową pozuje. Wyprostowana postura, powściąganie emocji, pełne wdzięku ale i oszczędności ruchy.. można więc rzec, że miał sporę szczęście zasługując sobie na jej zainteresowanie. Szkoda było by to zmarnować. Swoją drogą przyjemnie było widzieć, że zaintrygowało ją to miejsce. Głównie dla takich osób stary Selby je w końcu stworzył.
- Widzę, że nie miała pani okazji być tu wcześniej i z chęcią oprowadzę, jeżeli tylko upewnię się, że zaraz jakieś grzyby nie wyrosną mi na skórze. To by mogło nieco rozproszyć moje.. skupienie- dodał z rozbawieniem, bo i nie widział powodu do paniki. Gdyby coś naprawdę poważnego mu groziło, nie wątpił, że ta obeznana w eliksirach panna, by go o tym poinformowała. -Mogę służyć czymś ciepłym do picia?
Wskazał miejsce na kanapie gdzie można by spokojnie i wygodnie się rozsiąść na chwilę. Co prawda nie sposób było nie zauważyć ostrożności i dystansu bijących ze strony nieznajomej, co z kolei w tych czasach nie było niczym dziwnym, tym bardziej więc chciał pokazać jej, że tutaj nie ma czego się obawiać. A z jego strony grozi jej jedynie zostanie okradzioną z odrobiny czasu.
Chwila niezobowiązującej konwersacji, pomagającej zapomnieć o nieprzyjemnym incydencie a przy odrobinie szczęścia być może także pozyskanie nowej klienteli. Może jednak ten dzień nie będzie taki zły na jaki się zapowiadał?

Evelyn także wolałaby kogoś takiego nie widzieć. Na szczęście jej rodzinny dworek mieścił się na odludziu i z nikim spoza rodziny nie musiała się na co dzień stykać. Ale na Pokątnej i w ogóle w Londynie było inaczej. Tutaj wszędzie mieszkali ludzie, którzy niekiedy robili takie głupie rzeczy, jak czarodziej, który uciekł z budynku po wysadzeniu eliksiru. Zdecydowanie nie byłoby to dobre miejsce do życia dla miłującej spokój Evelyn, chociaż sklep z myślodsiewniami ją zainteresował.
- Niezbyt miłe konsekwencje – powiedziała lakonicznie, prostując się lekko. Rzeczywiście, sam jej wygląd i postawa zdradzały szlacheckie pochodzenie, a jeśli ktoś znał się na rodowych barwach i symbolice, mógł domyślić się, że miał do czynienia ze Slughornówną. Evelyn lubiła podkreślać swoje korzenie, chociaż często dodawała do swojego ubioru i biżuterii również symbolikę róż charakterystyczną dla Rosierów. – Niedługo pańską skórę pokryją brzydkie, ropiejące bąble, które utrzymają się przez najbliższych kilka dni – dodała; skoro odczuwał już mrowienie, było to oznaką, że eliksir zdążył wniknąć w skórę i niedługo pojawią się pierwsze skutki uboczne. – Myślę jednak, że maść z wyciągiem ze szczuroszczeta powinna znacznie złagodzić dolegliwości. Jeśli jej pan nie posiada, sugeruję możliwie szybko zaopatrzyć się w nią w aptece i stosować aż do ustąpienia zmian.
Przez cały czas mówiła bardzo rzeczowo. Była teraz przede wszystkim alchemiczką udzielającą porad osobie poszkodowanej przez eliksir. Na kursie alchemicznym na pewno uczyła się, jak postępować z takimi przypadkami.
- Dziękuję, ale to chyba nie będzie konieczne – odmówiła; jako szlachcianka nie powinna spotykać się na herbatce sam na sam z mężczyzną, w dodatku obcym i najprawdopodobniej nieszlachetnym. Ich spotkanie miało charakter raczej zawodowy, ale oględziny myślodsiewni chyba też nie wykraczały poza tę formalność. Szkoda byłoby im się nie przyjrzeć, skoro już tutaj była. – Myślę jednak, że to jest bardzo interesujące – skinęła głową w stronę ozdobnych mis. – Zawsze zastanawiałam się, jakie to uczucie, wyciągnąć swoje wspomnienia z głowy i oglądać je w takiej formie.

Jego kroki były spokojne i monotonne. Nigdy nigdzie się nie spieszył, wierząc, że spokój ducha i umysłu jest lekarstwem na wszystko. I właśnie dzięki temu udawało mu się nie wchodzić w żadne konflikty i żyć zgodnie ze swoim tempem. Nikomu nie podlegał, nikt też nic od niego nie żądał. Dla niektórych nudne życie, ale dla Garrowa było to idealnym wręcz rozwiązaniem. Od dziecka mówiono mu, że nie był zdolny do wielkich czynów, nie gwałtownością zdobywało się swój cel, ale cierpliwością i wytrwałością. Niczym woda, która zawsze znajdzie ujście. Po latach ale zawsze. I tego się trzymał, bo właśnie to umiał najlepiej. Nie wychylać się i robić swoje.
Od miesiąca planował przyjść w to miejsce, by złożyć zamówienie na myślodsiewnię. Zebrał odpowiednią sumę pieniędzy, by sprezentować ją komuś drogiemu jego sercu. Może akurat jego stary ojciec mógłby umrzeć, patrząc na wspomnienia minionych lat? Może zmarłby z uśmiechem na ustach, a nie gardłowym charkotem, gdy nie był w stanie złapać oddechu? Tak. Właśnie to zamierzał zrobić, a po dostaniu wypłaty przyszedł do pracowni przy pasażu Laverne de Montmorency. Lubił to miejsce jak i całą Pokątną. Odchrząknął, zanim nacisnął klamkę warsztatu, a gdy wszedł, przywitał się. Chociaż odpowiedziała mu cisza, razem z wgłębianiem się w pomieszczenie, doszły do niego głosy.
- Ojej - wyrwało mu się, gdy zobaczył rozmawiającą parę. - Mam nadzieję, że nie przeszkadzam. Szukam Lionella Kruegera.

Nie był to czas na rozmowę o myślodsiewniach, chociaż temat zainteresował Evelyn. Eliksir mimo spłukania oddziaływał na skórę mężczyzny, który zdecydował się na pójście do apteki po maść z wyciągiem ze szczuroszczeta, zaleconą mu wcześniej przez Evelyn. Przeprosił ją i udał się najpierw na zaplecze, podczas gdy dziewczyna skierowała się w stronę drzwi, zamierzając opuścić sklep... Kiedy nagle ktoś otworzył je z drugiej strony i do pomieszczenia zastawionego myślodsiewniami wsunął się kolejny klient. Evelyn zlustrowała go szybkim spojrzeniem i zapewne po prostu wyminęłaby go i wyszła, gdyby nie to, że nieznajomy po chwili się odezwał, pytając (jak wywnioskowała) o właściciela tego przybytku, z którym panna Slughorn rozmawiała jeszcze chwilę temu.
Zatrzymała się w połowie kroku.
- Chyba właśnie udał się na zaplecze. Przydarzył mu się drobny wypadek z eliksirem – odpowiedziała, zerkając w tamtą stronę, jednocześnie próbując otworzyć drzwi i wyjść, bo zrobiła już wszystko, co miała zrobić, mężczyzna powinien poradzić sobie z udzielonymi instrukcjami, a o kolejne mógł zapytać podczas zakupu maści. Niestety, wejście najwyraźniej było wadliwe, bo ledwie zacisnęła palce na klamce, coś zatrzeszczało i ta została w jej dłoni.
Evelyn wywróciła oczami.
- Mógłby mi pan pomóc to otworzyć? – zapytała mężczyznę. Wolała nie używać magii, znajdując się w obrębie ulicy Pokątnej, chociaż bardzo ją to drażniło, zwłaszcza w takim niezręcznym momencie, ale liczyła, że nieznajomy poradzi sobie z tym bez użycia magii.

Nie był zmęczony, chociaż nie spał już drugą noc. Miał jednak silny umysł, a z fizyczną siłą i odpornością również nie było problemu. Zawsze mu to mówiono. Nawet jak był w Hogwarcie potrafił siedzieć nad książkami dobre parę nocek pod rząd. Ludzie mu tego zazdrościli, ale każdy potrafił sobie radzić w Szkole Magii i Czarodziejstwa. Przecież wszyscy jego koledzy i koleżanki nie tylko od Puchonów, pokończyli edukację. Lubił wspominać te czasy, chociaż było wtedy niebezpiecznie. Ale... Czy kiedykolwiek było? Pierwsza potem Druga Wojna Światowa również i na czarodziejach się odbiła. Sam stracił drogiego kuzyna podczas nalotu Niemców na Londyn. Nie miał tego zapomnieć. Ten list wciąż gdzieś tam był, chociaż Garrow wolał o nim zapomnieć. A jednak go zachował...
Z zamyślenia wyrwał go głos owej damy, która wcale nie wyglądała na typową mieszkankę Ulicy Pokątnej czy nawet nieco bogatszych przedmieść. Wcale nie wyglądała na średniozamożną kobietę. Musiała być szlachcianką! Garrow od razu się wyprostował, szanując zarówno jej pozycję jak i również płeć. Zdjął z głowy kapelusz, ukazując wciąż czarne mocne włosy z szacunku i podszedł pomóc dziewczynie z drzwiami.
- To chyba zawiasy... - mruknął, wymijając nieznajomą i przejmując klamkę. Pociągnął ją do siebie, ale nie zareagowała. Popchnął je więc do przodu, a zaraz potem lekko przypadł ramieniem, by podnieść do góry. Drewno odetchnęło tak samo jak skrzypiące zawiasy i zamek puścił, otwierając się łagodnie. - Jak mówiłem... Zawiasy - odpowiedział Garrow, uśmiechając się do wychodzącej kobiety.

Tak, jak się spodziewała, kiedy się odezwała, czarodziej zwrócił się w jej stronę. Jak miło, że wciąż można było polegać na dobrze wychowanych mężczyznach, którzy potrafili pomóc damie w potrzebie. Posłała mu lekki uśmiech; ostatecznie w tych czasach bywało różnie, o czym przekonała się zaledwie kilkanaście minut temu na ulicy, kiedy sprawca całego zamieszania z eliksirem szorstko pchnął ją na ziemię i uciekł, nie okazując szacunku należnego jej nie tylko z racji pochodzenia, ale samego faktu, że była kobietą.
Patrzyła, jak uporał się z zepsutymi drzwiami. Evelyn nie miałaby na tyle siły, żeby zrobić to bez użycia magii, ale na szczęście jemu udało się szybko je otworzyć.
- Dziękuję bardzo za pańską pomoc – powiedziała, przechodząc obok niego. W dziennym świetle napływającym z otwartych drzwi mężczyzna mógł zobaczyć, że dziewczyna była młoda, o delikatnej urodzie ciemnowłosej porcelanowej lalki, i zdecydowanie nie wyglądała jak mieszkanka Pokątnej. Ulica wyglądała zupełnie spokojnie; najwyraźniej nieudolny alchemik, który spowodował zamieszanie swoim eliksirem, już dawno się stąd ulotnił. To dobrze. Mogła spokojnie stąd odejść, mając nadzieję, że już nic dziwacznego się nie wydarzy.
Po lakonicznym pożegnaniu z nieznajomym czarodziejem opuściła sklep i ruszyła uliczką. Minęła jej ochota na załatwianie sprawunków, więc udała się prosto do Dziurawego Kotła, skąd przeniosła się kominkiem do posiadłości Slughornów.

| zt.

Skłonił głową lekko na jej pożegnanie, wiedząc, że była to chwila, która szybko wyleci mu z głowy mimo niecodzienności tego wydarzenia. W końcu nie na co dzień spotykało się w takich miejscach członków rodziny arystokratów. I to o tak pięknej urodzie. Bo musiał przyznać, że dziewczyna była naprawdę śliczna. Przypominała mu matkę, gdy była jeszcze młoda. I żywa. Odprowadził ją spojrzeniem, wiedząc, że przecież postąpiłby tak w każdym przypadku. Nie tylko ze względu na jej pochodzenie. Małe rzeczy, a jednak były tak bardzo ważne i poszukiwanie wśród ludzi, którzy chyba zaczynali być co raz mniej wychowani. Nie jemu jednak było to oceniać. W końcu zawsze był łagodnym człowiekiem, nie szukającym żadnej zwady. Dlatego gdy tylko dziewczyna zniknęła mu z pola widzenia, odwrócił się, by nałożyć z powrotem kapelusz i udać się na tyły warsztatu, gdzie miał zapewne zastać właściciela tego przybytku. W końcu potrzebował jego pomocy i nie zamierzał wychodzić ze sklepu, dopóki nie wyłoży ostatniego pieniądza na myślodsiewnię wysokiej jakości. Bo właśnie takie tu robiono i mu polecono.

|zt

|4 kwietnia?
Od paru dni Florean chodził niewyspany. A w zasadzie od ostatniego dnia marca, kiedy udał się na pierwsze spotkanie Zakonu Feniksa i... na Nokturn. To było naprawdę dużo wrażeń jak dla zwykłego lodziara z ulicy Pokątnej. Był z lekka przerażony całą odpowiedzialnością, która spadła na jego barki - i jej przerażającym brakiem, kiedy udał się na Nokturn ze zwykłej ciekawości. Obraz nadgniłego ciała, w które omal nie wdepnął, jeszcze długo będzie go prześladował. W tym momencie nie mógł uwierzyć, że to zrobił i nie mógł sobie przypomnieć jakie dokładnie powody popchnęły go do podjęcia tej arcygłupiej decyzji. Wszystkie te wydarzenia wciąż były w nim żywe, aczkolwiek dzięki wczorajszemu (dzisiejszemu?) spacerze z Lily, pomału zaczynał wracać do normy. Wiedział, że już niedługo nauczy się żyć w tej nowej rzeczywistości, tylko musi sobie wszystko poukładać w głowie. Niestety i tak nie znalazł jeszcze chwili, by porządnie się wyspać, co w końcu dało o sobie znać. Położył się do łóżka i po godzinie wiercenia się zasnął, lecz po kolejnych godzinach snu nagle otworzył oczy. Usiadł i rozejrzał się po pokoju, zastanawiając się, gdzie jest i co się dzieje. W tym momencie nie rozumiał pojęcia czasu i nie potrafił sprecyzować jak długo tak siedział. Nie potrafił też powiedzieć dlaczego to robił i w zasadzie nawet nie do końca wiedział kim jest. Wstał i spokojnym krokiem ruszył w kierunku drzwi wyjściowych. O dziwo doskonale wiedział jak je otworzyć, więc po chwili znalazł się na zewnątrz. Kwiecień plecień nie zachwycał temperaturą, szczególnie w środku nocy. Było zimno, ciemno i wiał wiatr. Nic dziwnego, że na ulicy nie dało się spotkać nawet żywego ducha. A jednak Florean szedł przed siebie w swojej granatowej piżamie w paski, nie nałożywszy nawet skarpetek. Zimno zdawało mu nie przeszkadzać, ale zapewne przez następne dni rozwinie mu się niezłe zapalenie płuc.

To nie był pierwszy raz, kiedy zdarzało mi się przebywać w mieście tuż po zmroku. O tej porze dnia miałem z reguły najwięcej do załatwienia, chociaż jeszcze nikt nie mógłby dać świadectwo temu, że to Raleigh Greengrass spacerował nocą po Nokturnie czy ulicy Pokątnej. Wedle powszechnej opinii, zaszyty byłem w posiadłości w Derbyshire i zapewne zażywałem właśnie ożywczego snu. Nikt nigdy nie sprawdzał mojego łóżka i byłem za to wdzięczny mojej rodzinie. Pozostawiwszy mi w tym trudnym dla mnie okresie chociaż odrobinę swobody, zyskali w mych oczach naprawdę wiele. W obecnych czasach było to niezwykle nierozważne, ale Greengrassowie nie od dziś otwarcie gardzili utartymi stereotypami. Nic nie może zagwarantować nam stuprocentowego bezpieczeństwa, nieważne czy za dnia czy po zmroku, więc nigdy też nie obawiałem się bardziej o swoje zdrowie, kiedy spacerowałem przy blasku księżyca miast w samo południe. Zwłaszcza, że przecież nie byłem sobą. Jasnowłosy, wysoki mężczyzna w niedbale zarzuconej na ramiona szacie wyjściowej mógłby być każdym. Niespotykanym zbyt często, czarnookim Malfoyem, preferującym wieczorne wypady do Wenus czy równie dobrze zwykłym czarodziejem pracującym w ochronie zdrowia publicznego. Mogłem też być właścicielem któregoś z tych nocnych lokali i nikt nie mógłby mi udowodnić, że jest inaczej, dopóki nie zmusiłby mnie do przybrania swojej prawdziwej postaci.  Natknąłem się na Floreana zupełnie przypadkiem. Skręcałem właśnie za róg, chcąc uciec przed wszelkimi wścibskimi spojrzeniami czarodziejów mieszkających na głównej ulicy i właśnie wkraczając na teren pasażu, niemalże wpadłem na spacerującego mężczyznę.
- Uważaj jak chodzisz - burknąłem arogancko, starając się uniknąć zderzenia i niemalże mi się to udało. Szturchnąłem go tylko ramieniem i już miałem się oddalić, kiedy nieco trafniej oceniłem sytuację. Czyż ten jegomość nie miał na sobie stroju zdatnego jedynie do snu? Przez kilka sekund dosłownie wlepiałem w niego spojrzenie czarnych niczym noc tęczówek, a potem rozpoznałem jego twarz, widywaną przelotnie na ulicach. Czy to nie był ten cały Fortescue, sprzedający lody? Zmarszczyłem brwi, zupełnie niezachęcony do dowiadywania się dlaczego spaceruje on w tak niegodnym przyodziewku w blasku księżyca, ale kiedy dostrzegłem jego wyraz twarzy, wnet to pojąłem. Na gacie Merlina, co ja miałem zrobić? Nie mogłem mieć nawet pewności czy on lunatykował czy tylko ostro się naćpał. Aż z tego wszystkiego zapomniałem o udawaniu nieprzejętego i po prostu zatrzymałem się, obserwując jego dalsze poczynania. Nie wiedziałem przecież nawet skąd on przyszedł. Miał pokój na piętrze w Dziurawym Kotle i jakimś cudem dostał się tutaj? Czy może mieszkał gdzieś w pobliżu? Cholera, nie sądziłem nawet, że będzie mnie to w ogóle obchodziło!