First topic message reminder :

[bylobrzydkobedzieladnie]

Przyjęła z nieukrywaną ulgą fakt, że mogą zaszyć się na chwilę w herbaciarni. Zdjęła wilgotny płaszcz i odwiesiła na bok ukazując, że ubrana była w bordową, do ziemi spódnicę, pasującą do tego kamizelkę, zapinaną na dwa rzędy guzików podkreślającą talią panny Burke i białą koszulę, ze zwężanymi mankietami przez co koszula miała lekko bufiaste rękawy.  Przy pasie wisiała różdżka z drzewa różanego, tak aby zawsze była pod ręką. Usiadła za stołem, który zajęła Cressida i poczekała aż podejdzie pracownica i poda menu. Prim nie zastanawiała się długo i poprosiła białą herbatę z ciasteczkiem cynamonowym.
Pomieszczenie było przytulne i przede wszystkim ciepłe oraz suche. Odgarnęła z twarzy parę mokrych kosmyków i przeczesała palcami grzywkę, która stanowiła oprawę dla szaro – zielonych oczu panny Burke.  Skrzat usiadł kawałek dalej przy piecu nadal pilnując pakunków swojej pani. Prim jednak wiedziała, że uważnie ją obserwuje. Gdyby wybrała się bez Maczka na zakupy Edgar by ją zbeształ. Nie posiadali służby jako takiej, w Durham jedynie skrzaty usługiwały rodzinie, a Maczek był najstarszym i ulubionym skrzatem Primrose. Pomarszczony i wiekowy troszczył się o dzieci państwa Burke. Nie wyobrażała sobie domu bez niego, ale zdawała sobie sprawę, że widział co najmniej trzy pokolenia Burków w kołysce. Nie było pewne, czy dożyje czwartego, ale na pewno tego chciał.
-Jeżeli masz talent malarski i zacięcie, warto co nieco pokazać innym – odparła na wspomnienie o użyczeniu swoich prac do galerii. - A balet, o których wspomniałaś to nie ten co należy do Evandry Rosier?
O ile dobrze pamiętała lord Rosier podarował swojej żonie teatr, a ta oddała się pracy nad nim. Nie chciała wiele zdradzić jakby szykowała wielką niespodziankę, ale być może już działał.
-Malarstwo, dzieci, spacery, jazda konna – wymieniła Prim i przyjęła z wdzięcznością filiżankę herbaty, która została przed nią postawiona. - Jesteś bardzo zajęta Cressido.
Uśmiechnęła się uprzejmie uświadamiając sobie, że nic czym aktualnie się zajmuje wpisuje się w plan dzienny znajomej. Miała jej mówić o artefaktach, które zieją czarną magią na kilometr i musiała prosić o pomoc łamacza klątw kiedy Edgara nie było w domu? Miała wspominać o godzinach spędzonych nad starożytnymi runami lub numerologią? Spotkaniach z naukowcami? Upiła łyk herbaty uświadamiając sobie coraz bardziej jak żyją w dwóch odmiennych światach. Czy Primrose kiedyś stanie się Cressidą? Oddaną matką i żoną, która w wolnym czasie będzie malować, pisać wiersze lub haftować? W końcu od niedawna zabrała się za naukę gry na skrzypach. Czy powoli zmierzała właśnie ku tej ścieżce? Czy porzuci pracę dla rodzinnego biznesu?
-Ostatnio spędzam dużo czasu nad projektowaniem nowych talizmanów. Pracuje nad kombinacjami składników, jak je zapieczętować za pomocą run – odpowiedziała w końcu na zadane jej pytanie. - Spędziłam przemiłe popołudnie z lady Rosier na przejażdżce konnej oraz... odświeżyłam znajomości ze szkoły.
O ile mały pojedynek można było nazwać zwyczajnym odświeżeniem znajomości.
-Co najbardziej lubisz malować? Martwą naturę czy krajobrazy? - Postanowiła, że lepiej aby skupiły się na tym czym zajmowała się Cressida. Bezpieczny temat na krótkie, niespodziewane spotkanie przy herbacie.

Zdziwiła się leciutko na widok ubioru lady Burke, ale co ród to obyczaj. Burke’ówny zresztą niezbyt kojarzyły jej się z wytwornymi sukniami, w jakich pokazywały się damy z rodów najmocniej brylujących na salonach. Może Primrose bardziej ceniła sobie praktyczniejsze stroje, a suknie do praktycznych nie należały.
Cressie pod płaszczem miała na sobie właśnie długą, ciemnoniebieską suknię, znacznie skromniejszą niż te przeznaczone na salonowe wyjścia, ale nadal zauważalnie szlachecką. Jej wąską talię dodatkowo podkreślał gorset, którym każdego ranka ściskała ją wierna służka, choć i bez niego byłaby osóbką bardzo szczupłą i drobną pomimo urodzenia ledwie półtora roku temu bliźniąt. Przypadły jej w udziale naprawdę dobre geny, dzięki którym nigdy nie mogła narzekać na nadmiarowe kilogramy, a zawsze cechowała się drobną, eteryczną sylwetką, którą po urodzeniu dzieci szybko odzyskała.
W herbaciarni było jednak przyjemnie, miło i co najważniejsze – ciepło i sucho. Cressie zdecydowała się na zieloną herbatę z dodatkiem trawy cytrynowej. Kątem oka zerknęła na skrzata; Fawleyowie rzecz jasna też je mieli, ale zajmowały się gotowaniem, sprzątaniem i pielęgnacją ogrodu, więc do pomocy Cressidzie w ubieraniu, zakupach i tak dalej jej mąż wynajął młodą dziewczynę, która pracowała dla niej już od przeszło roku. Opiekunką jej dzieci była z kolei starsza już czarownica, która odchowała wielu młodych Fawleyów przez ostatnie trzydzieści lat – w tym jej męża, który był jednym z pierwszych młodych Fawleyów pod jej opieką, a teraz piastowała dzieci jego i Cressidy, więc Cressie, opuszczając dworek, była spokojna o to, że były pod dobrą opieką i niczego im nie brakowało.
- Tak, to dokładnie ten – potwierdziła. Podejrzewała, że Prim znała Evandrę znacznie lepiej od niej, w końcu uczyły się razem. Ale i Cressie poznała lady Rosier, nie tak dawno nawet spotkały się w perfumerii Parkinsonów, gdzie nad próbkami pachnideł miały okazję porozmawiać po raz pierwszy od dłuższego czasu. – Niegdyś malowałam dla nich obraz – dodała; o namalowanie obrazu do jednej z sal baletu poprosiła ją niegdyś madame Mericourt. – Ale na ogół wolę pozostawać w cieniu, nie pragnę blasku i sławy, stąd obecność moich obrazów na wernisażach ma charakter jedynie gościnny i stanowią one dodatek do twórczości innych artystów.
Takich, których nie pętały konwenanse i schematy narzucone szlachetnym damom. Większość malarzy, których prace znajdowały się w galeriach, była mężczyznami – im w końcu wolno było więcej. Cressida była kobietą, więc musiała pozostać w cieniu. Jej nieprzeciętny talent kwitł głównie w domowym zaciszu, ciesząc oczy krewnych. William zachwalał jej umiejętności, chciał pokazywać jej światu, ale oboje zdawali sobie sprawę, że muszą pilnować tego, co stosowne. W pierwszej kolejności musiała być żoną i matką. Dopiero w dalszej była malarką.
- Moja rzeczywistość w gruncie rzeczy nie różni się od codzienności większości młodych kobiet z wyższych sfer. Oddaję się obowiązkom żony, matki i damy, a także swoim pasjom – rzekła. Wiodła zatem wygodne życie, nie musiała kalać delikatnych dłoni pracą ani martwić się o to, by zapewnić byt swoim dzieciom, o co musiały martwić się kobiety z niższych warstw społecznych.
Pewnie przeraziłaby się, słuchając o czarnej magii. Jeśli zaś chodzi o runy i numerologię, kompletnie się na nich nie znała. O ile jej pan ojciec dbał o to, by jego córki poznały dziedziny wiodące dla Flintów, tak numerologii i run nie uważał za niezbędne, poza tym jako materiał na przyszłe żony nie powinny być przesadnie wykształcone, bo mężczyźni nie lubili, gdy kobiety były mądrzejsze od nich. Cressie też nigdy do tych dziedzin nie ciągnęło.
- Och, nie wiedziałam, że robisz talizmany. Czy umiesz robić takie ochronne? Nie wiem właściwie, jak to działa – zapytała z ciekawością. Nie znała się na tego typu czarach, tym bardziej, że nie uczono jej tego w szkole. Odkąd skończyła szkołę stosunkowo mało korzystała z magii, jeśli nie liczyć transmutacji, czarów pomocnych w tworzeniu ruchomych obrazów i jakichś podstawowych zaklęć typu lumos, accio i tak dalej. Ale zasadniczo żadnej magicznej dziedziny nie znała w stopniu zaawansowanym, jej umiejętności ograniczały się do tego, czego nauczyła się w szkole i po opuszczeniu Beauxbatons nie rozwijała się w żadnej, skupiając się na sztuce i obowiązkach damy, a także, z sentymentu pielęgnując wiedzę na temat zielarstwa i magicznych stworzeń.
- Też niedawno miałam okazję spotkać się z lady Rosier, jeśli obie mówimy o Evandrze. – Bo w końcu nie była ona jedyną lady o tym nazwisku. – I regularnie odwiedzam mych rodziców, rodzeństwo i innych krewnych. Ale moje życie towarzyskie nie jest zbyt intensywne.
Bo poza odwiedzaniem posiadłości panieńskiego rodu rzadko bywała gdzieś z wizytą. Hogwarckie dziewczęta miały swoje grono przyjaciółek. Gdy była okazja, przyjmowała zaproszenia na jakieś podwieczorki i tego typu wydarzenia dla młodych dam, ale nadal nie udało jej się zawrzeć nowych przyjaźni.
- Najchętniej maluję pejzaże – odpowiedziała, po czym upiła łyk swojej herbatki. – Ale czasem maluję też martwe natury czy portrety. Ale to krajobrazy mają szczególne miejsce w moim sercu.
I wychodziły jej najlepiej. Portrety zawsze wymagały współpracy z drugą osobą i jej cierpliwego pozowania, a przy pejzażach mogła sama wybierać odpowiednie miejsce i moment do uwiecznienia.

Strój Primrose nie był na salony, ale na wyjście do Londynu pasował idealnie, zwłaszcza na taką pogodę. Był ciepły, praktyczny i elegancki, na pewno nikt pannie Burke nie mógł zarzucić, że ubrała się nie odpowiednio. Nie licząc nieszczęsnej parasolki, ale przecież nikt nie jest idealny. Chociaż... jakby się dłużej zastanowić to Evandra by nie zapomniała parasolki, tak samo Cressida. Były damy idealne, do których Primrose nie należała. Nie nosiła też gorsetu na co dzień uważając, że czasy tego narzędzia tortur już dawno minęły. Zdarzało się jej ubrać go do sukni balowej, gdyż tego wymagały zasady, ale na co dzień nikt jej nie zmusi. Sączyła spokojnie herbatę słuchając słów Cressidy panując nad mimiką twarzą aby nie zdradzić się ze swoimi myślami. To o czym mówiła jej towarzyszka jawiło się Prim ciężkim życiem. Miały odmienne charaktery, inne podejście do życia i zdecydowanie inne cele. Raczej istniało małe prawdopobieństwo aby ich drogi kiedyś się skrzyżują, że będą patrzeć w tym samym kierunku. Jednak Cressida wydała się zadowolona z życia, które wiedzie. Nie wyglądała na kobietę, która oczekiwała zmian, a jeżeli tak było nie manifestowała tego ani swoim ubiorem ani słowami ani czynami. Prim wiedziała, że sporo jest takich kobiet, którym odpowiada układ świata, a to oznaczało, że lady Fawley może stać się jedną z tych, które będą krytykować albo patrzeć krzywym okiem na to co wyczynia panna Burke i o co chce walczyć.
-Jeżeli tak lubisz krajobrazy zapraszam do Durham – powiedziała odstawiając filiżankę ze spodeczkiem na stół. - Pole Maków jest jednym z bardziej urokliwych miejsc i choć sama malarką nie jestem to myślę, że znalazłabyś parę ładnych punktów.
Primrose jeździła tam konno i spędziła ostatnio przyjemny poranek z bratem. Durham nie miało wiele urokliwych miejsc, które można było nazwać słonecznymi czy bajkowymi. Było surowe i chłodne, tak jak jego mieszkańcy, ale miało w sobie coś dzikiego, pięknego w swym wyrazie. Jednak nie każdy potrafił je docenić.
-Myślałaś o jakimś patronacie? Nad młodymi talentami? Myślę, że wielu chętnie by skorzystało z takiej protekcji, a ty mogłabyś kształtować młode umysły. - Postanowiła jeszcze raz sprawdzić czy lady Fawley pragnie czegoś więcej albo ma w sobie iskierkę działania. Była młoda, tak jak Prim, miała przed sobą całe życie oraz możliwości by coś zmienić albo uczynić ten świat lepszym. Wystarczyło jedynie zrobić pierwszy krok. Prim nie raz ubolewała nad tym, że kobiety pozwalają aby nimi sterowano, a przecież nie chodziło o otwartą rewolucje, bunt i wzniecanie wojny płci. Tylko delikatne acz stanowcze otwieranie  drzwi i wkraczanie do pewnych rejonów z gracją i wdziękiem, a jednocześnie z lekką przekorą i zadziornością.
-Ostatnio odkryłam przyjemność płynącą z nauki gry na skrzypcach – postanowiła podzielić się jeszcze czymś co nie zszokuje młodej arystokratki. - Brat zapewnił mi świetnego nauczyciela, który wykazuje się niezwykłą cierpliwością do moich potknięć. Bardziej moja gra na razie przypomina skrzypienie starych drzwi i jęki ducha, ale czynię postępy.
Zażartowała z własnych potknięć i niepowodzeń.
-Co zaś do talizmanów, to właśnie tym się zajmuję w rodzinnym interesie. Każdy członek rodu stara się dołożyć swoją cegiełkę. Moją są talizmany i tak tworzę też takie ochronne. Staram się dopasować zawsze talizman do osoby, która go zamawia. Bywa to niezwykle trudne, ale dzięki temu się rozwijam. - Talizmany, nauka to były tematy, o których mogłaby mówić godzinami i tym samym zaprzeczając twierdzeniu, że przedstawiciele rodu Burke są mrukliwi i mało przystępni. Za oknem zaczynało coraz mocniej padać jakby pogoda chciała oznajmić, że dzisiaj Anglia słońca nie ujrzy.

Dziewczęta zdecydowanie były od siebie różne, ale jak bardzo, tego Cressida nie wiedziała, gdyż nigdy nie miała okazji poznać Prim bliżej. Gdyby uczyły się razem, na pewno miałaby jakiś obraz jej osoby. Ale czy wtedy by się lubiły? Nie wiadomo. Teraz, gdy zapoznały się już jako dorosłe damy, mogły zbudować swoje relacje na innym gruncie, niż budowały je uczące się dziewczynki, nie znały też wielu faktów ze swoich przyszłości, nie przeżywały razem wspólnych trudów edukacji, wzlotów i upadków. Prim zapewne miała taką przeszłość z Evandrą, ale Cressida dla nich była osobą z zewnątrz, pojawiła się w życiu hogwarckich dziewcząt dopiero trzy lata temu, po swoim debiucie, w którym wkroczyła na salony pełne szlachetnie urodzonych dam mających za sobą różne magiczne szkoły. Oczywiście i wcześniej w czasie letnich wakacji i rozmaitych wydarzeń była okazja do styczności z pannami z różnych rodów, ale były to okazje zbyt krótkie, by zdążyć się z kimś zaprzyjaźnić, bo zaraz nadchodził wrzesień i konieczność powrotu do oddalonych od siebie znacznie szkół.
Cressida nie chciała zmian. Dobrze żyło jej się w przypisanej jej roli. Nigdy się nie buntowała, zarówno swym zachowaniem jak i ubiorem wpisując się w typowe schematy młodej damy. Pomijając oczywiście pewne szczegóły – brakowało jej bowiem pewności siebie graniczącej z arogancją, którymi cechowało się wiele młodych lady, nie lubiła też być w centrum uwagi ani rozpowszechniać krzywdzących plotek. Uważała system patriarchalny za właściwy i nie widziała powodu, by uważać inaczej, tym bardziej że w gruncie rzeczy ten system był wygodny. To mężczyźni brudzili sobie ręce pracą, dbali o byt rodziny, do nich należało też zajmowanie się polityką i innymi męskimi sprawami, a Cressida cieszyła się, że tego typu kwestie nie muszą zajmować jej głowy, i może skupić się na byciu żoną i matką, a także na sztuce, czyli pasji odpowiedniej dla kobiety.
- Chętnie złożę ci kiedyś wizytę, jeśli twoi bliscy nie mieliby nic przeciwko. Chciałabym zobaczyć to pole maków na własne oczy – powiedziała, po czym napiła się swojej herbatki, tak przyjemnie rozgrzewającej w kontraście do kropli deszczu spływających po szybach herbaciarni. – O ile mąż poprosiłby mnie o pomoc, jeśli chodzi o artystów których wspiera, pomogę mu. Ale pracować zawodowo mi nie przystoi, więc najprawdopodobniej pierwszymi młodymi talentami, którymi będę się prawdziwie opiekować, będą moje własne dzieci – odpowiedziała na pytanie Prim. Jej mąż jako mecenas sztuki sprawował pieczę nad kilkoma młodymi czystokrwistymi, choć nieszlachetnymi talentami, Cressida miała okazję poznać tych obiecujących malarzy, przyszłą nadzieję tradycyjnego malarstwa, mogła z nimi porozmawiać o sztuce i wymienić się radami, ale nie mogłaby zostać mecenaską sztuki w pełnym tego słowa znaczeniu, gdyż przypisano jej inne role społeczne, i nie wypadało jej wchodzić w rolę męża. Mogła pojawiać się u jego boku na wernisażach i innych wydarzeniach, ale jako kobieta była dodatkiem, poza tym jej niepewny siebie charakter i brak siły przebicia znacznie utrudniałby umiejętność kształtowania innych umysłów – bo dlaczego ktoś miałby jej słuchać, skoro była tak niepewna swej wartości i tak nieśmiała? Będzie mogła za to uczyć sztuki własne dzieci, gdy już wejdą w wiek, kiedy będą potrafiły utrzymać w dłoniach pędzel, bo na ten moment potrafiły co najwyżej wysmarować farbami podłogę i ściany, z ciekawością pchając do jej palety swoje małe paluszki. Możliwe, że będzie też pomagać innym dzieciom Fawleyów, ale nie uchodziło jej nawiązywać bliskiej współpracy z obcymi mężczyznami.
- To wspaniale, skrzypce to piękny instrument. Sama nigdy nie nauczyłam się na nich grać, jeśli chodzi o muzykę, to odebrałam naukę podstaw śpiewu i gry na fortepianie – rzekła. Skupiała się zawsze bardziej na malarstwie, więc muzyka odgrywała w jej życiu rolę dość poboczną, choć lubiła słuchać gry innych. Mąż od czasu do czasu zabierał ją do opery lub na koncerty muzyki klasycznej. – Z czasem na pewno będzie wychodzić ci coraz lepiej.
Zaciekawiła się kwestią talizmanów. Nie wiedziała zbyt wiele o interesach rodu Burke, w każdym razie nic ponad to, co było wiadomo oficjalnie. Fawleyowie nie mieli typowych interesów, po prostu byli artystami lub mecenasami sztuki. Jeśli chodzi o jej panieński ród, czyli Flintów, to mieli swój interes zielarski, którym zajmował się jej pan ojciec i inni mężczyźni z rodziny, ale i kobiety odgrywały jakąś rolę w pielęgnacji roślin. Cressie za czasów panieńskich spędziła sporo czasu w rodowych szklarniach, gdzie pod okiem pana ojca poznawała tajniki zielarstwa tak ważnego dla jej rodu.
- To brzmi naprawdę ciekawie. Z czego tworzy się takie talizmany? – zapytała po chwili. Znowu napiła się herbatki. Minuty mijały, kiedy ona słuchała słów Prim o talizmanach, zdając sobie sprawę, że jeśli chciała jeszcze zdążyć obejrzeć nowe pędzle i farby, to niedługo będzie musiała pożegnać się z koleżanką.

Primrose dopijała swoją herbatę nieświadoma przemyśleń towarzyszki. Jednak niezaprzeczalny fakt był taki, że Cressida nie miała szans poznać innych dziewczyn w czasie dzieciństwa. Prim nigdy nie żałowała, ze uczęszczała do Hogwartu uważając, że szkoła dała jej wszystko czego potrzebowała, a nawet więcej. Zresztą nie wyobrażała sobie, że mogłaby chodzić do innej szkoły niż jej bracia. Hogwart był prawie jak drugi dom i czas spędzony tam uważa, za jeden z ciekawszych epizodów swojego życia.
-Nie musisz się przejmować rodziną. Pole Makowe to rozległy teren nikomu nie będziesz tam wadzić – zapewniła Cressidę. - Wyślij tylko wcześniej sowę abym wiedziała, że możemy się ciebie spodziewać w okolicy. Upewnię się, że nikt nie będzie przeszkadzał.
Słysząc o tym, ze Cressida nie zrobi nic bez zgody męża zmroziło ją wewnętrznie. Jednak widziała, ze lady Falwey nie mówi tego bo tak wypada i nie chce nikogo urazić. Mówi tak, bo w to wierzy. Prim zerknęła na ciotkę i przyzwoitkę, które siedziały kawałek od Cressidy ale na pewno strzygły uszami i wyłapywały każde słowo jakie padało przy ich stoliku. Wiedziała, że musi uważać na to co mówi i jak to mówi. Nie chciała być oskarżona o deprawowanie młodej mężatki i matki bliźniąt.
-Ród Fawley słynie z tego, że wspiera artystów więc sądzę, że z twoją opinią lord Fawley się liczy. - Zagadnęła jeszcze wiedząc, że nie ma co drążyć tematu, bo nic z tego nie będzie. Na razie. Szlachcianki bardzo często zapominały o swojej sile, swoich zdolnościach i umiejętnościach pozwalając aby to mężczyzna wiódł prym i przyjmował cały splendor. Wielu jednak zapomina, że za mężczyzną sukcesu stoi bardzo inteligentna i obrotna kobieta.
-Grywasz na fortepianie? - Zainteresowała się żywo. - Może miałabyś kiedyś ochotę mi akompaniować w czasie gry? Skrzypce to wymagający instrument, ale nic tak nie pomaga w nauce jak wsparcie pianisty, co o tym myślisz?
Podłapała szybko temat. Szukała osoby, który mogłaby od czasu do czasu ją wspomóc. Być może Cressida byłaby zainteresowana.
-Nie mówię, że od razu. - Dodała po chwili. - Ale za jakiś czas kiedy moje umiejętności nabiorą większej wprawy?
Quentin, starszy brat Prim nie miał tyle czasu dla młodszej siostry, a nie chciała ciągle go prosić o przysługi. Sam też zauważył, że ćwiczenie z innym pianistą podniesie jej umiejętności, a druga osoba może wyłapać coś co jemu samemu umyka.
-Talizmany tworzysz z kamienia, metali, substancji pochodzenia roślinnego oraz zwierzęcego. - Wyjaśniła spokojnie wiedząc, że nie może za bardzo się zapędzić w tłumaczeniach osobie, która nie miała nigdy z tym styczności. - Wszystko zależy od osoby dla której tworzysz oraz od tego jaką funkcję ma pełnić taki talizman. Niezwykle delikatna ale również twórcza praca.
Widziała, ze zbliża się godzina rozstania. Miała być to krótka i przyjemna rozmowa przy herbacie, która kończyła się w filiżance Prim jak i Cressidy.

Cressida z jednej strony żałowała, że nie mogła chodzić do Hogwartu jak jej rodzice, starszy brat i kuzynostwo, ale z drugiej – może tak było lepiej? Gdyby poszła do Hogwartu mogłaby trafić do nieodpowiedniego domu i przynieść ojcu ogromny wstyd. Nim zapadła decyzja odnośnie jej edukacji była pewna, że czeka ją Hogwart i panicznie bała się trafienia do Hufflepuffu, gdzie według ojca trafiały miernoty nie pasujące nigdzie indziej. Nie mogłaby też uczyć się sztuki i jej umiejętności malarskie pozostawałyby na dużo niższym poziomie. Flintowie bardzo rzadko posyłali dzieci do szkół innych niż Hogwart, odstępstwo w przypadku Cressidy i jej niewiele starszej siostry było spowodowane strachem jej matki przed potworem z Komnaty Tajemnic i przed tym, że jej delikatne córki znalazłyby się w miejscu, gdzie zginęła uczennica i gdzie mogło im grozić niebezpieczeństwo. Pan ojciec pomimo swego konserwatyzmu i bycia patriarchalną głową rodziny kochał i szanował żonę, więc po długim namyśle zgodził się przychylić do jej prośby, zwłaszcza że córki i tak miały być przede wszystkim materiałem na przyszłe żony mężczyzn z innych rodów, więc mogły odebrać edukację we Francji, którą uważał za niegodną swego syna (dlatego on pozostał w Hogwarcie i miał stać się prawdziwym mężczyzną i zdolnym czarodziejem nie tracącym czasu na jakieś artystyczne dyrdymały), ale odpowiednią dla córek. Cressie z biegiem lat bardzo polubiła francuską akademię, ale żałowała odcięcia od większości młodych lady z angielskich rodów i tego, że wkraczała na salony ze znacznie mniejszą ilością znajomości niż damy kończące Hogwart. Do tej pory pozostawała więc na uboczu i nie mogła się pochwalić mnóstwem przyjaciółek. Takich prawdziwych nie miała prawie wcale i przez pierwsze miesiące po debiucie było jej przykro, kiedy na salonach inne dziewczęta były otoczone stadkiem przyjaciółek, a ona zazwyczaj stała samotnie, nie mając dość śmiałości, by podejść do jakiejś grupki i zagadać pierwsza. Nawet po trzech latach na salonach wciąż brakowało jej pewności siebie i nadal miała duży problem z podchodzeniem do zżytych grupek.
- Dobrze, oczywiście. Nie wiem jednak, czy nie lepiej byłoby poczekać na wiosnę lub lato, kiedy maki będą kwitły. Teraz, na jesieni, pewnie nie pozostało ich zbyt wiele? – zastanowiła się.
Cressida, wychowana w patriarchalnym modelu rodziny i od maleńkości uczona tego, że miejsce kobiety jest w cieniu mężczyzny i pod jego opieką, naprawdę wierzyła w to, co mówiła. William nigdy nie uciskał jej, nie wywierał presji i nie był jak jej ojciec, ale Cressie i tak nie wyobrażała sobie, że mogłaby pracować zawodowo i samodzielnie decydować o sobie. To, że zawsze ktoś jej towarzyszył, nie było przejawem opresji, a troski o jej bezpieczeństwo; mąż nie chciał, żeby jego delikatny kwiat spotkała jakakolwiek krzywda. Wiedział, że Cressida potrzebuje ochronnego klosza. Poza tym była dziewczątkiem słabego charakteru, a żeby móc kształtować cudze umysły i wytyczać innym ścieżki, potrzeba było więcej śmiałości i siły przebicia. Nie umiałaby też załatwiać różnych spraw takich jak organizowanie wernisaży. Dlatego nie nadawała się do roli mecenasa sztuki z prawdziwego zdarzenia i pozostawiała to mężowi, samej realizując się w rolach kobiecych, a w ramach odskoczni od obowiązków żony i matki malowała.
- Z chęcią, ale od razu mówię, że nie jestem w tym zbyt dobra, znam głównie podstawowe melodie – wyjaśniła, nie chcąc, by Prim wyobrażała sobie nie wiadomo co odnośnie jej umiejętności fortepianowych. Cressie daleko było do wybitnej pianistki, ale też nie kaleczyła uszu swoją grą. Przynajmniej dopóki nie brała się za próby zagrania czegoś trudniejszego. – Ale gdybyś kiedyś chciała, bym ci towarzyszyła w grze, zawsze możesz wysłać mi sowę. Myślę, że jak będziesz ćwiczyć, z czasem twoja gra stanie się coraz lepsza. Wszystko wymaga czasu, zarówno malowanie, jak i muzyka.
Cressida też nie od razu osiągnęła taki poziom w malarstwie. Trwało to latami, choć miała o tyle łatwiej, że posiadała wrodzony talent już od dziecka, dzięki czemu rozwijanie go przychodziło jej szybciej niż komuś, kto nie posiadał zdolności. W Beauxbatons byli ludzie, którzy bardzo chcieli malować, ale pomimo ciężkiej pracy nie osiągali takich rezultatów jak Cressida. Zajęcia z malarstwa były nielicznymi na których Cressie mogła błyszczeć; z większości przedmiotów była przeciętna, nie wyróżniając się ani w jedną, ani w drugą stronę.
Z ciekawością posłuchała o talizmanach, widząc że Prim nie tylko ma wiedzę na ten temat, ale naprawdę się tym interesuje, tak jak ona malowaniem.
- To też na swój sposób kreatywna praca, prawda? Jak sztuka – zauważyła. W końcu była to też jakaś forma twórczości wymagająca stworzenia czegoś nowego z kilku innych elementów. Tak, jak obrazy tworzyło się nakładając na płótno różne farby.
Chętnie posłuchałaby o tym więcej, ale niestety herbata w jej filiżance się skończyła, a ciotka Williama oraz towarzysząca im służka patrzyły na nią znacząco, dając jej do zrozumienia, że już czas. Musiały zdążyć na występ, a przecież wcześniej musiała wstąpić po pędzle i farby.
- Naprawdę żałuję, że już musimy kończyć, ale może uda nam się spotkać jeszcze kiedyś i wtedy dotrzymam ci towarzystwa podczas nauki gry? – Była otwarta na zaproszenie ze strony Prim. Bo kto wie, może uda im się z czasem nawiązać relację? Na razie niestety musiała podziękować jej za spotkanie i pożegnać ją, by następnie z towarzyszącymi jej kobietami udać się do pobliskiego sklepu z artykułami dla artystów.

| zt. x 2

Jedna z licznych szarych sów przemierzała tej nocy Londyn. Nie wyróżniała się niczym od innych pocztowych ptaków. Przeciętnej wielkości i szybkości, niosła w dziobie starannie zapieczętowany list. Leciała wysoko, nie zniżając lotu i nie zważając na świszczący dookoła wiatr. Gdy pod nią zaczęły migotać światła latarni, zapikowała w dół. Przez chwilę krążyła nad ulicami miasta, aby ostatecznie otworzyć dziób i wypuścić z niego list, który po chwili tańczenia w powietrzu opadł na ziemię.
Jeśli przechodzisz tu jako pierwszy pomiędzy 30 września a 4 października, możesz dostrzec na ulicy list. Jest zapieczętowany i zamknięty, wyraźnie w dobrym stanie. Jeśli go podniesiesz i przyjrzysz się tyłowi korespondencji, dostrzeżesz wypisane ładnym, ozdobnym pismem: Do Ciebie, przechodniu. Gdy otworzysz kopertę zalakowaną pieczęcią w kształcie gwiazdy, ujrzysz list, a w nim: