Baśniowa puszcza

Kiwa głową ze zrozumieniem, nie drążąc tematu rodziny zamieszkałej w Lancashire. Czarodziejów jest tam przecież bez liku - póki co, oczywiście, bo nigdy nie wiadomo w którym kierunku potoczy się wojna i jak tragiczna w skutkach jeszcze będzie. Przytakuje też na pytanie, ciesząc się, że pierwszy sceptycyzm odchodzi gdzieś z wolna na bok, a nie stoi między nimi, paraliżując i hamując rozmowę.
- Moja rodzina zajmuje się tym od pokoleń. Robimy dużo mebli, łóżka, szafy, regały na książki, kredensy, biurka też. No i kufry oraz skrzynie, te umagicznione, oczywiście. - Wypina dumnie pierś, bo z kufrów Sheridanowie słyną przecież na całą Anglię. - A czy trudno? To wszystko zależy - od rodzaju drewna, od stopnia skomplikowania projektu i zdobień. Bywa że jest to dość pracochłonne, niektóre zlecenie zabierają kilka tygodni, a nawet miesięcy. - Sam w meblach siedzi dość sporadycznie. Wykonuje wprawdzie różne, co prostsze zlecenia, zbija deski, maluje i ozdabia, jednak nie jest to jego praca marzeń. Przez długie lata śni przecież o wielkiej sławie, o lotach nad stadionem i tłumem skandujących jego imię kibiców. Marzenia te zostają pogrzebane i odsunięte na nieokreśloną przyszłość - czy kiedykolwiek będzie mieć okazję, by wprowadzić je w życie?
- Konie? Nigdy nie jeździłem konno. To brat uczył mnie latać, już od małego razem się ścigaliśmy, zwykle dawał mi wygrać, ale jego to bym nie przegonił - papla dalej, dopiero po chwili nieznacznie markotniejąc, kiedy dociera do niego, że już nigdy nie będzie mieć okazji, by stanąć z Roderickiem w szranki. Spacer po puszczy nie jest jednak najlepszym momentem do podobnych wspominek, więc prędko porzuca ten temat.
- Czy poznałem? Całą masę! - podłapuje zadane pytanie, niewiele zastanawiając się nad odpowiedzią. Swoje wielkie, wolne podróże zaczyna przecież dopiero kilka miesięcy temu, wcześniej zbyt rozgoryczony i skupiony na rodzinnej tragedii, by czerpać jakąkolwiek przyjemność z wypraw. - Spójrz, choćby ciebie! Jeszcze chwilę temu mierzyłaś do mnie różdżką, myśląc że jestem jakimś upiorem czy innym szmalcownikiem, a teraz sobie spacerujemy i gawędzimy, poznajemy się. Wierz mi, takie przypadkowe spotkania często skutkują przyjaźnią na całe życie, nie można tego bagatelizować. - Nawet jeśli nie ma pewności, że przyjdzie im się jeszcze kiedyś spotkać, woli spoglądać nań z optymizmem. Może i obecnie stanowią jeszcze dwa osobne światy, jakim niekoniecznie do siebie po drodze, a mimo to los ich ze sobą z jakiegoś powodu skrzyżował.
- Eh… to prawda - wzdycha, godząc się z jej słowami. - Dzisiaj jest średnio bezpiecznie, zwłaszcza w Anglii. Tam to się lepiej nie zapuszczać - dodaje nieco ciszej zmarkotniałym tonem, nie wiedząc że dziewczyna o irlandzkim imieniu wcale nie pochodzi z tutejszych ziem, a tych objętych głęboką wojną. - Jakbyś kiedyś chciała wybrać się w nieznane, to możesz do mnie spokojnie pisać. Mam kilka ciekawych miejscówek w zanadrzu, sądzę że ci się spodoba. - Podchodzi do niej z ufnością, zresztą jak do wielu innych dopiero co spotkanych osób, nie zaprzątając sobie głowy zbędną awersją. W dziewczęciu jest coś, co go przekonuje i zachęca do bliższego poznania. Czy to jej postawa, a może tembr głosu? A może to jej chęć zachowania dystansu tym mocniej go przyciąga i zachęca do przełamania lodów, odrzucenia uprzedzeń?
Wraz z biegiem strumienia docierają do przerzedzenia drzew, skąd dociera do nich jaśniejsze światło. Kiedy znajdują się na skraju, Ian zatrzymuje się i poprawia pasek torby na ramieniu.
- No to wyszliśmy z puszczy - rzuca optymistycznie, jakby był to najzwyklejszy w świecie spacer, podczas którego przybiera rolę przewodnika. - Powinienem iść w tamtą stronę, więc muszę cię tu już opuścić. - Macha ręką w bliżej nieokreślonym kierunku, bo przecież nie jest związany żadnym zobowiązaniem, ani nigdzie się specjalnie nie spieszy. Zwraca twarz w stronę dziewczyny i osadza nań czekoladowe tęczówki. - Dzięki za towarzystwo, Neala. Mam nadzieję, że się nie wynudziłaś i jeszcze się kiedyś zobaczymy - częstuje rudowłosą kolejnym żartem, licząc że ta się wreszcie nieco rozchmurzy. Może ich znajomość nie zaczyna się nazbyt szczęśliwie, ani w ogóle normalnie, ale przecież nic nie stoi na przeszkodzie, by zostawić po sobie względnie pozytywne wrażenie. Pożegnawszy się z dziewczyną, wskoczył na miotłę i wzniósł się w powietrze, lecąc na południe.

| zt x2