Baśniowa puszcza

I tak oto w końcu im się udało. Florence zastygła, kiedy ptak przysiadł jej na ręce (wiedziała że bajeczne ptaki muszą lubić cukier!). Nie chciała go wystraszyć. Nie wiedziała za bardzo co zrobić by go nie spłoszyć. I jak tu odwiązać ten rulonik od nóżki? Ku jej przestrachowi, ptak nie dał jej nawet szansy by spróbowała znaleźć rozwiązanie bo zaraz odleciał ale na szczęście... poleciał ku Grace, która sobie z nim poradziła.
Kiedy odczytano wskazówkę, zadumała się przez chwilę. Z wielką niechęcią, ale musiała przyznać rację Odette. Nie przychodziło jej do głowy nic innego.
- Chociaż raz się na coś przydałaś - burknęła do rozczochranej - hej, ładniej jej tak było! - blondynki - Nawet słychać stąd szum wody.
Równie dobrze mogły od razu iść to sprawdzić. Przynajmniej szybko okaże się, czy ich pierwszy zamysł się sprawdzi. Florence położyła dziobnięty przez świergotka cukierek na ziemi, żeby ptaki mogły go sobie poskubać, a potem spojrzała po reszcie.
- Zatem, w stronę jeziora?

Udało się. Ich starania przyniosły rezultaty i ostatecznie świergotek spoczął na jej dłoni, przekazując tym samym tajemniczy rulonik wraz z wskazówką. Odpięła go i rozwinęła, czytając wskazówkę, następnie delikatnie pogładziła ptaka po piórkach, pozwalając mu następnie odfrunąć do swojej ptasiej rodziny. Dopiero wówczas gdy ten odleciał, skupiła się na zagadce i słowach towarzyszek. Z początku miała nadzieję, że to Farfala będzie tą znającą odpowiedź, najwyraźniej się jednak pomyliła.
Zaczęła myśleć nad wskazówką, starając się dopasować do którejś z bajek. W końcu jeśli wszystkie z nich są tutaj rzeczywistością, to może któraś zawierała fragment o gwiazdach. Niestety, jej myślenie najwyraźniej zwodziło ją na manowce, bo nie potrafiła sobie przypomnieć niczego, co mogłoby pomóc w rozwiązaniu zagadki. Najwyraźniej jednak to nie ona miała ją rozwikłać, a Odette. Jej pomysł wydawał się być idealną odpowiedzią na zagadkę, toteż Grace nie protestowała.
- Tak, idźmy nad jezioro - powiedziała, kierując swoje spojrzenie w stronę Farfali. - Wiesz gdzie to dokładnie jest, prawda?

Farfala stała nieco z tyłu, niepewnie przyglądając się waszym poczynaniom, gdy jednak świergotek przyleciał na dół i usiadł na dłoni Grace, podeszła bliżej.
- Ja... tak, sądzę, że to jezioro... na wszystkie okruszki chleba, ona go tam musiała... - słaby głos, przypominający teraz skrobanie pędzla po płótnie, zdradzał jej strach. - Wszystko wskazuje na to, że on tam jest. Chodźmy.
Ruszyła przodem, wiodąc was wydeptaną ścieżką wprost przed siebie. Jezioro nie było daleko.
Odznaczało się swoim czystym, nieskazitelnym turkusem na tle soczyście zielonej trawy. Woda przetykana była srebrnymi ścieżkami, na których zakręcały ryby, a na samym jej środku... coś lśniło. Niewielka, okrągła plama światła zdawała się przeświecać przez mąconą taflę wody, swoimi mglistymi smugami wpadać coraz głębiej, aż woda była tak ciemna, że nie docierało do dna żadne światło.
- On tam jest! - krzyknęła Farfala, podbiegając spanikowana do wody. - Ja... ja nie mogę pływać. Jestem tylko wytworem wyobraźni, składam się ze słów i barw. Jedynie wy możecie go jakoś z tego wyciągnąć. On musi tam być!


| Bard najprawdopodobniej został uwięziony na samym środku jeziora. Znajdźcie sposób, jak możecie go stamtąd wyciągnąć. Na odpis macie 48h.

Jak więc zostało zadecydowane - cała grupka ruszyła ku jezioru. Florence na przedzie, póki co jeszcze nie wydarzyło się nic na tyle potwornego by dziewczyna miała się czegoś obawiać. Nawet fakt trzymania w rękach czyjegoś serca... w końcu było ono namalowane!
Kiedy tylko dotarła do brzegu jeziora, prawdopodobnie tak jak reszta, zwróciła uwagę na blask na środku tafli. Cóż, jeśli wierzyć podekscytowanej Farfali, Bard faktycznie mógł tam być. Problem jednak polegał na tym, że Florence pływać nie umiała, sama Farfala jak się okazało - również. A Fortescue wątpiła by blond księżniczka, nawet gdyby umiała utrzymywać się na tafli wody, zdecydowała się zamoczyć swoje paluszki. Jeszcze by jej odpadły. Zostawała nadzieja w postaci Grace, ale Florence nie zamierzała stać bezczynnie.
- Trzeba znaleźć coś, żeby przetrasmutować to w łódkę... - mruknęła, rozglądając się za jakimś powalonym pniakiem. Ruszyła więc na poszukiwania pobliskich zarośli.

Nie wiem czy mam rzucać na poszukiwania ale rzucam :v

The member 'Florence Fortescue' has done the following action : rzut kością

---

'k100' : 14

Grace kroczyła za Farfalą. Na początku mimowolnie wróciła wspomnieniami do domu - czuła, iż przygoda powoli dobiega końca. A przynajmniej czas na to wskazywał. Myślała o tym, co chciałaby zrobić po powrocie, kogo zobaczyć... Z pewnością było wiele osób, za którymi zdążyła już dzisiaj zatęsknić. Potrząsnęła gwałtownie głową, chcąc wyrzucić podobne myśli z głowy. Postanowiła skupić się na tym co ich czeka, a przynajmniej póki co na domysłach a ten temat. Zresztą ta myśl towarzyszyła jej tutaj na każdym kroku, żałowała że nie mogła wiedzieć z wyprzedzeniem, bo może wówczas mogłaby pomyśleć na przód. Niestety, nikt z jej towarzyszy nie wiedział. Nie musiała jednak długo czekać na rozwiązanie tej małej zagadki, bo już po chwili znalazły się na miejscu. A tam zastała ich plama światła unosząca się na środku. Ona sama nie mogła gwarantować tego, iż Bard się tutaj znajduje. Upewniła ją dopiero reakcja bajkowej postaci. Tutaj jednak pojawiał się problem związany ze sposobem wydostania mężczyzny.
Nie popierała pomysły płynięcia tam samopas - wydawało się być to samo w sobie niebezpieczne nawet dla osoby umiejącej jako tako pływać. Do tego pływak musiałby wyciągnąć autora baśni i z powrotem wrócić na brzeg. Poza tym nie do końca ufała temu miejscu - w wielu bajkach pozornie spokojnie miejsce, mogło za chwilę przemienić się w istne piekło na ziemi. A nie mogły być pewne, czy coś złego nie pilnuje Barta, jedynie czekając na okazję do ataku.
- Nie możemy być pewne, że nikt go nie pilnuje - powiedziała Grace, podchodząc do samego brzegu. Przykucnęła, próbując coś zobaczyć, lecz na nic były jej czyny. - Nie masz przypadkiem skrzeloziela? - spytała po chwili namysłu, przenosząc wzrok na Farfalę. - Jesteś postacią z baśni, a te czasami w magiczny sposób zdobywają różne rzeczy znikąd...

A więc jednak. Najgorsze przypuszczenia okazują się prawdą. Chodzi o jezioro. Wykrzywiam twarz w pełnym niezadowolenia grymasie, nie mówiąc jednak nic. Zwyczajnie idę za resztą, krzyżując ręce na piersi. Idę nie starając się ominąć dziwne kępki mchu czy innych roślin - i tak wyglądam już tragicznie. W tej chwili nie jestem w stanie tego zmienić, zapewne kiedy wreszcie wrócimy do domów, to zadbam o swoją aparycję spędzając kilka długich godzin w łazience. Biedny wujaszek.
Tymczasem zupełnie o tym nie myślę, kiedy dystans między nami, a wcześniej zauważoną wodą się zmniejsza. Tak drastycznie, że aż stoimy na jego brzegu. Spoglądam w dal, rzeczywiście widząc jasną plamę w samym centrum tajemniczego jeziora. Sceptycznie przyglądam się poczynaniom dzikuski, która zapragnęła podpłynąć tam łódką. Czyżby żadna z nas nie potrafiła pływać? Zapowiada się trudny orzech do zgryzienia. Transmutacja nigdy nie była moim konikiem, żeby nie powiedzieć dosadniej. Tak samo jak walka z czymś, co ma niby pilnować tego całego Barda czy jak mu tam. Ta druga ma więcej oleju w głowie, a ja patrzę na Farfalę. Nawet jeśli otrzymamy skrzeloziele, to nic nam to nie da dopóki nie umiemy pływać. Musiałybyśmy rzeczywiście się tam dostać. No i czy w takiej sytuacji nagle potrafiłybyśmy pokonać ewentualnych strażników mężczyzny? Wątpię.
Nie mówię jednak już nic, nie wiedząc nawet jak wybrnąć z tego impasu. Rozglądam się wokół szukając rozwiązania w przyrodzie dookoła.

Farfala już miała otworzyć usta, by odpowiedzieć Grace i być może podsunąć wskazówkę dotyczącą łodzi, ale w tej samej chwili tuż nad nimi rozległ się grzmot. Ciężki, przenikliwy dźwięk rozdarł niebiosa, a chwilę za nim, nad linią drzew rosnących przy jeziorze, pojawiła się niemal biała, elektryczna wstęga błyskawicy. Farfala zasłoniła usta, gdy pierwsze z kropel odbiły się od jej malowanej skóry i spadły na ziemię, zabierając ze sobą cząstkę jej farby. Za chwilę kolejne wodne oznaki deszczu spadły ziemię. Jasna cera kobiety stała się niemal tak biała jak stronica książki.
- Zostało wam mało czasu. Wybaczcie.
I zniknęła. Rozmyła się w powietrzu razem z deszczem, który zalał całą okolicę swoją mokrą siłą. Ciemne chmury zakryły niebo, całkiem zasłaniając lśniącą do tej pory słoneczną tarczę.

Jednak zanim widoczność została ograniczona, Florence, szukająca śladów po łódce, odkryła coś zgoła innego - za nią również zauważyła to Odette. Tuż przy linii brzegowej rósł niewielki, całkiem zaplątany krzak jakiejś rośliny o oślizgłych, ciemnozielonych, bezlistnych łodyżkach. Wiły się po piasku, jakby szukały dojścia do wody albo panikowały, gdy ich struktura spotykała się z siekącym deszczem. Grace i Odette mogły je rozpoznać i tak, było to charakterystyczne skrzeloziele.
Roślina była jednak wyjątkowo mocno przyczepiona do podłoża i żeby ją wyrwać, nie psując jej jadalnych łodyg, trzeba było być jednocześnie ostrożnym i zdecydowanym.


| Każda z was może (nie musi) rzucić kością k100 na rezultat wyciągania skrzeloziela z ziemi (+ statystyka sprawności). Jeśli zdecydują się wszystkie lub dwie z was - wyniki się nie sumują; każdy wynik odpowiedzialny jest za jedną osobę.
Rezultaty wyrzucenia kostek:
1 - 30 - wyrwana porcja skrzeloziela wystarczy na 10-minutowe oddychanie pod wodą.
31 - 70 - wyrwana porcja skrzeloziela wystarczy na 25-minutowe oddychanie pod wodą.
71 - 100 - wyrwana porcja skrzeloziela wystarczy na godzinne oddychanie pod wodą.
Na odpis macie 48h.

Stoję spokojnie rozglądając się wokół za jakąkolwiek inspiracją do wykonania następnego kroku. Chcę to mieć już za sobą, wrócić do domu. Nie myśleć o własnym, karygodnym wyglądzie, nie myśleć o tych wszystkich dziwnych rzeczach, których jestem dziś świadkiem. Pragnę zapomnienia. Które nie nadejdzie dopóki jestem w tym dziwnym miejscu. Przesuwam dłonią po karku myśląc intensywnie. Nim jednak jakakolwiek złota myśl nawiedza mój umysł, rozlega się grzmot. Głośny, mrożący krew w żyłach; zaraz za nim miga jasne światło oraz zaczyna dudnić zimny deszcz. Zmywający farbę z postaci Farfali, na którą właśnie patrzę zaskoczona i przerażona jednocześnie. Znika.
Tak po prostu, zostawiając nas tutaj wbrew własnej przysiędze. Wbrew temu, że my do cholery właśnie d l a n i e j idziemy ratować tego przeklętego Barda. Robię się zła. Czuję, jak gniew pulsuje w żyłach oraz podskórnych kanalikach stając się nieznośnym. Marszczę brwi patrząc jeszcze na pustą przestrzeń pozostałą za tą oszustką, po czym splatam ze sobą palce dłoni. Wyginam je w przeciwną stronę pozwalając kościom strzyknąć cicho - czego i tak nie słychać przez panujący dookoła hałas złowieszczej pogody.
Dostrzegłszy dziko rosnące zielsko skrzeloziela, które rozpoznam wszędzie po tresurze rodziców we Francji, idę na pierwszy ogień. Staję przed rośliną, macham palcami i całą swoją złość staram się przelać na wyrwanie tego czegoś. Nie wierząc do końca w jego przydatność, przynajmniej ja nie umiem pływać, nie wiem jak tamte dwie. Może jakoś się uda, chociaż nie powiem, żebym miała związane z tym wielkie nadzieje.

The member 'Odette Baudelaire' has done the following action : rzut kością

---

'k100' : 10

Zdawała sobie sprawę z upływającego czasu, miała jednak tą swego rodzaju dziecinną nadzieję, iż mają go wystarczająco by dokończyć swoją misję. Jak się jednak okazało, ta bajka nie miała być dla nich aż tak łaskawa. Jeśli się nie pośpieszą, to tutaj zakończy się ich przygoda. Na zawsze.
Z tą świadomością patrzyła wyczekująco na Farfalę, wierząc iż ona może im pomóc. Najwyraźniej mocno się pomyliła. Widząc jak ta nagle znika, otworzyła szeroko usta, chcąc coś powiedzieć. Słowa jednak ugrzęzły jej w gardle, Grace ostatecznie nie powiedziała nic, czując jak po jej ciele rozlewa się nieprzyjemna fala rozczarowania. I to takiego, który miał jej towarzyszyć jeszcze przez dłuższy czas. Ufając baśniowej kobiecie najwyraźniej wykazała się jedynie naiwnością, przed którą wielokrotnie bronił ją jej kuguchar. Ale jego tutaj nie ma i jeśli czegoś szybko nie zrobi, nigdy go już nie będzie z nią. Samej Wilkes też już nie będzie.
Te myśli chociaż bolesne, dodały jej w jakiś sposób siły. Widok znajomych twarzy, które pragnęła zobaczyć stopniowo pokonywały chwilowe załamanie. Szatynka otrzeźwiała z ogromnego szoku. Z zaciśniętymi mocno ustami, wstała idąc śladami Odette, rozpoznając skrzeloziele, o które przed chwilą pytała Farfalę. Postanowiła spróbować roślinę, zachowując przy tym wszelkie środki ostrożności. Nie mogła być jednak pewna swojego zwycięstwa i udanego zdobycia rośliny. Mogła mieć jedynie nadzieję na to, iż jej starania przyniosą pozytywny efekt.

The member 'Grace Wilkes' has done the following action : rzut kością

---

'k100' : 38

A więc nie było niczego, co można było użyć do transmutacji w łódkę. Florence niemal jednak krzyknęła cicho, kiedy prawie potknęła się o skrzeloziele. Dawno nie widziała tej rośliny. Zdecydowanie, w końcu od jej lat nauki w Mungu minęło już sporo czasu.
Spojrzała zdecydowanie niechętnie na obślizgłe łodygi. Nie była najlepszym pływakiem. Do cholery jasnej, nie pisała się na takie przygody! Już targanie namalowanego serca było czymś, co niejednego przyprawiłoby o mdłości, potem jeszcze wabienie jakiegoś wyjątkowego ptaka, zabawa w zgadywanki...! Co za durna bajka zawierałaby w sobie te elementy?!
- Super! Idź sobie, zostaw nas. Po co nam twoja pomoc - warknęła Florence, będąc w podobnym nastroju co Odette. Przynajmniej w tym się zgadzały. W końcu cała trójka ratowała Barda dla niej, ratowały go przed jej siostrą. Mogłaby tu z nimi zostać i się jeszcze przysłużyć!
Miała już serdecznie dość tego miejsca. Westchnęła ze złością, samemu również sięgając po garść skrzeloziela.

The member 'Florence Fortescue' has done the following action : rzut kością

---

'k100' : 60

Odette, chociaż wydawać by się mogło, że najbardziej zmotywowana, wyrwała porcję przydatnego skrzeloziela na tyle małą, że mogła wystarczyć jej ona tylko na 10 minut nurkowania. Grace i Florence zerwały już porcje nieco większe – mogły pozwolić im na oddychanie pod wodą przez 25 minut.
Narzędzie już było – gorzkie zioło, które można było zjeść na surowo, bez wcześniejszej obróbki – więc coś wypadało z nim zrobić, prawda? Deszcz siekł o wasze ubrania i skórę, już bardziej mokre być nie mogłyście!


| Nie musicie wszystkie trzy lądować w wodzie, możecie podzielić skrzeloziele na dwie osoby lub wybrać tylko jedną. Jeśli chęć nurkowania wyrazi jedna osoba – reszta może oddać jej swoje porcje ziół, co da zsumowanie wszystkich minut, dzięki którym swobodnie będzie ta osoba mogła oddychać pod wodą. Jeśli zdecydują się dwie osoby – trzecia oddaje swoją porcje jednej z nich, co również pozwoli zsumować minuty. Na odpis macie 48h.