First topic message reminder :




[bylobrzydkobedzieladnie]

Poszło im dobrze – chociaż może to raczej Craigowi poszło, bo choć skupiła się na swoim zadaniu, kroki postawiła raczej p r z e c i ę t n i e. Auriga nie zadowalała się przeciętnością w takich kwestiach, toteż nagła słabość spowodowała ukłucie irytacji – drobne i szybko przegonione po ukradkowym zerknięciu w bok. A więc Lupusa uratowała lady Parkinson, ha! Może nie mógł się skupić, biedaczek. Ciekawe, czy ta dezorientacja miała coś wspólnego z nią samą. Czy patrzył w tę stronę? A niech patrzy, niech podziwia, niech zazdrości. Jej to już nie obchodzi. Nie powinno.
— Pięknie pan tańczy — pochwaliła swojego partnera, nieco pewniej kładąc mu rękę na ramieniu. Jeżeli miała być szczera, nie spodziewałaby się, że mężczyźni z tego rodu odznaczają się takim talentem w dziedzinie tańca.
Dość było jednak pogaduszek. Muzyka nabrała tempa – trzeba było się dopasować do jej rytmu.

Próbujemy wykonać figurę nr 8.

The member 'Auriga Slughorn' has done the following action : rzut kością

---

'k100' : 68

Najwidoczniej niektóre rzeczy pozostawały niezmienne, a umiejętności raz opanowane nie ulegały zatraceniu - w to przynajmniej wierzył Avery, płynnie prowadząc Deirdre po parkiecie. Wyczuwał jej chwilowe zawahanie przy pierwszych taktach wygrywanej przez orkiestrę muzyki, lecz nie zatrzymał się w miejscu, nie wypytywał z troską czy wszystko w porządku, zamiast tego stwierdzając, że gdyby było inaczej, powiedziałaby mu o tym, a aktualnie najlepszym, co mógł zrobić, to odgrywać dalej swoją rolę, trzymając ją pewnie w objęciach i kierując jej krokami zgodnie z wyuczonymi zasadami. Nie pomylił się, ciemnowłosa niezwłocznie odzyskała rezon, utrzymując tempo i prezentując się nienagannie.
- Niestety nie widzę nigdzie jemioły - szepnął w odpowiedzi utrzymanej w podobnym tonie, wracając wspomnieniami do beztroskich czasów szkolnych, gdy pierwsze hogwarckie bale wydawały się być wydarzeniami niemalże dorównującymi rangą sabatom. Od tamtych czasów, na szczęście i na nieszczęście, wiele rzeczy się zmieniło - w tym zdecydowanie ruchów Perseusa. A może kluczem było oswojenie? W trakcie kolejnego obrotu prześlizgnął się spojrzeniem po parach znajdujących się najbliżej, uśmiechnął się krótko do swojego kuzyna i towarzyszącej mu Wynonny, chwilę później jednak całą uwagę poświęcił na powrót swojej partnerce, by poprowadzić ją w kolejną figurę i przyspieszyć tempo wirowania, które miało zostać zakończone uniesieniem wykonanym w idealnym zgraniu z muzyką.

The member 'Perseus Avery' has done the following action : rzut kością

---

'k100' : 74

Figura numer 3

W końcu jakoś wybrnęliśmy z tych pierwszych kroków i chyba wcale nie szło nam tak najgorzej. Kątem oka udało mi się dostrzec bodaj Titusa, o jakże ja dawno z nim nie rozmawiałam, który wraz z partnerką, niezbyt urodziwą, kompletnie nie dali radę wbić się w rytm. Może gdyby więcej czasu poświęcał na naukę tańca, a mniej na dokuczaniu pannom, to teraz prezentowałby się lepiej? Wróciłam jednak do swojego partnera i naszego tańca, na chwilę zapominając o innych. Weszliśmy w muzykę całkiem dobrze, udało nam się opanować sytuację i nawet rozkojarzenie lorda Black’a nie przeszkodziło nam w tańcu. Na szczęście.
Przechodziliśmy teraz do kolejnej figury, starałam się nie spuszczać wzroku z mojego towarzysza nie do końca wiedząc jak dalej mnie poprowadzi. Stawiałam kroki zgodnie z jego niemym życzeniem, by po chwili obrócić się wokół własnej osi i trafić ponownie w jego ramiona. Lubiłam wirować, lubiłam czuć jak moja sukienka rozchodzi się na boki niesiona moimi ruchami, wybór kiecki był więc idealny, a ja miałam nosa ubierając się w balową suknię odpowiednią do tańca. I nawet Marcel nie miał racji, wysokie obcasy absolutnie nie odejmowały mi niczego, czułam się w nich komfortowo, jakbym dostała dodatkowej pewności siebie i widocznej gracji, chociaż nikt nie mógł dostrzec moich nóżek pod fałdami materiału sukni.
- Cieszę się, że poprosił mnie lord do tańca - powiedziałam.
Było mi bardzo miło, że zechciał ze mną spędzić jeszcze więcej czasu. Sama rozmowa była dla mnie bardzo przyjemna, a możliwość oddania mu się w jego ręce i pozwolenia na to, aby mną kierował - jeszcze przyjemniejsze. Miałam wrażenie, że znajduję się w odpowiednim miejscu, w odpowiednim czasie i przy odpowiedniej osobie. Tak jak być powinno, prawda? Chciałam tylko, aby już się nie dekoncentrował, aby spoglądał na mnie z zachwytem i podziwiał, bo uważałam, że ma co. Tym bardziej teraz, gdy mógł zawiesić wzrok na mojej odsłoniętej szyi i ramionach, które przecież nie codziennie były tak ładnie wyeksponowane.

The member 'Victoria Parkinson' has done the following action : rzut kością

---

'k100' : 70

W zabawie brało udział całkiem liczne grono znajomych twarzy. Craig naturalnie każdemu z nich życzył powodzenia, chociaż zdecydowanie bardziej wolał tym razem poczuć smak zwycięstwa. Nie przejął się początkowym, nieco przeciętnym pokazem swojej partnerki. Może ruszył nieco zbyt szybko? Nie było to istotne, gdyż z każdą chwilą lady Auriga radziła sobie coraz lepiej. Naprawdę miło było popatrzeć. A co dopiero tańczyć z nią.
Ucieszył się, że spodobała jej się lilia, ukazał to więc wyginając kąciki ust w kolejnym delikatnym uśmiechu. Cóż, zdecydowanie lady Auriga mogła być odrobinkę zaskoczona, Craig nie przedstawiał swoją osobą wszystkich typowych cech swojego rodu. Choć czcił te same wartości, jego usposobienie było mniej ponure. Winę za to zrzucał na lata spędzone poza domem. No i bardzo lubił taniec!
- Moje kroki zdecydowanie bledną przy twoich, pani - odpowiedział, gdy przechodzili do kolejnego obrotu.

The member 'Craig Burke' has done the following action : rzut kością

---

'k100' : 80

Po tych pierwszych niepewnych krokach udało jej się w końcu zgrać z melodią i partnerem. Odnalazła właściwy rytm, przypominając sobie te wszystkie staranne nauki matki uczącej jej odpowiedniej postawy i gracji. Pamiętała też, jak zaledwie kilka dni temu Auriga poleciła jej, że powinna zacząć zachowywać się bardziej jak dama i więcej pokazywać się w towarzystwie. Więc robiła to, zgodziła się na taniec zamiast snuć się gdzieś w pobliżu ścian lub dalej błąkać się po ogrodach.
Ulysses prowadził ją pewnie, nie pozwalając jej się potknąć ani znowu stracić właściwego tempa. Wirowali po parkiecie w rytm muzyki, milcząc. Żadne z nich nie należało do szczególnie gadatliwych, a większość uwagi Evelyn była poświęcona wykonywaniu kolejnych kroków i pilnowania odpowiedniego tempa. Próbowała wyczuć, który moment będzie najlepszy na wykonanie obrotu; jej spojrzenie na moment zatrzymało się na poważnej twarzy cichego, wycofanego Ollivandera.

| próbujemy wykonać figurę nr 8

The member 'Evelyn Slughorn' has done the following action : rzut kością

---

'k100' : 49

Komplementy sączyły się nie tylko przez pełne usta, jakie zmysłowo wyginała w jego ulubionym, niewinnym, acz kokieteryjnym uśmiechu, ale i również przez lekki dotyk palców na jego ramieniu, kiedy pieszczotliwie wygładzała fałdę na jego marynarce. To też była pochwała: niewerbalny zwrot, że wygląda równie idealni, jak ona i że doskonale do siebie pasują. Uzupełniają. Może i Marce wyolbrzymiał, może sporo sobie dopowiadał, lecz wątpił, aby się mylił. Potrafił rozpoznawać kobiece intencje, a razem z Odettą znakomicie przecież się znali, a słodkie słówka, którymi raczyli się niemalże bez chwili przerwy nie stanowiły przesadzonej gry wstępnej, mającej służyć wyłącznie przyjemności Parkinsona. Nie z tą konkretną panienką, niezwykle drogą marcelowemu sercu.
-Powtarzam ci, moja Piękna, pasujesz do mnie - odszepnął po francusku, po raz kolejny nie mogąc wyjść z zachwytu nad prezencją Odette. Och, jej wdzięk, jej lekkość, jej cudowny, francuski akcent, jej lekkość w tańcu, jej radosne szczebiotanie... Wierzył, że w chwili ulotnego walca wiedeńskiego, kiedy trzymał ją wa ramionach czuła się równie szczęśliwa, jakby z barków zdjęto jej ogromny ciężar, bo Marce wręcz zarażał beztroską, z zapałem oddając się nie tylko usłużnemu komplementowaniu swej partnerki, ale i również ulubionej rozrywce. Wystartował nieco za późno, oddając w ręce Odetty prowadzenie: Merlinowi dzięki, że prędko ustawiła go do pionu. To jeszcze nie był wstyd: gorzej, gdyby nie kompletnie wypadli z rytmu, przez niefortunne zagapienie się Marcela na śliczny uśmiech Odetty. Czemu wcześniej nie zauważył, że kiedy się uśmiecha, prawy kącik ust podnosi nieco wyżej niż lewy? I że robią jej się niesamowicie urocze dołeczki w policzkach? Marce spłonął rumieńcem, zalewającym szkarłatem także szyję pod białym kołnierzykiem:
-Rozumiem, że to komplement? Czy oskarżasz mnie o bycie bumelantem? - spytał, śmiejąc się cicho - nie ma co, to drobnostka.. Będę codziennie obsypywać Cię prezentami - obiecał solennie, prowadząc ją po kole, aby obrócić się wraz z nią w kilku zgrabnych obrotach, a na koniec podnieść i na chwilę unieść w górę: nie takie figury wykonywali wszak w Beauxbatons, uważani nie bez kozery na najwdzięczniejszą taneczną parę.

i próba na figurę numer 8

The member 'Marcel Parkinson' has done the following action : rzut kością

---

'k100' : 91

Skoro w rozmowie zaczęli się przekomarzać, może chociaż w tancu nie Szlo im najgorzej, kiedy Darcy na moment zaprzestala koncentrowania się na wymianie zdan i skupila się całkowicie na pozie, ktorą powinni teraz przybrać. W dużym stopniu odzywały się w tym momencie w niej lata nauki tańca, nadzorowane przez Cedrinę (tak wolała to Darcy pamiętać). Większość postaw przybierała więc automatycznie. Instynkt jednak w tej dziedzinie, czego była świadoma, mógł ją zawodzić. Dlatego z rozwagą i wyczuciem dobierała każdy swój gest, starając się nadać mu precyzję i grację, jaką nie wykazali się od początku wstąpienia w ten bardzo wątpliwie współgrający duet.
Nie oglądała się na pary wokół nich, z doświadczenia wiedząc (naprawdę Darcy też miewała takie doświadczenia), że to kończyć się mogło sromotnym upadkiem, niesympatycznie wyglądającym w towarzystwie potknięciem czy zepsuciem planowanej pozy.

próbujemy 7

The member 'Darcy Rosier' has done the following action : rzut kością

---

'k100' : 26

Uniósł brwi, i nieznacznie ukazał zęby w uśmiechu. Otóż to - uroki życia. Ojciec tej interpretacji by nie pochwalił, zaś flawleyowa dusza matki zaśmiałaby się zaś na te słowa cicho, a Adrien uparłby się nie speszony przy swoim. Czy biel bowiem nie jest synonimem niewinnej, a może nazbyt naiwnej duszy która niby ognik pędzi wesoło przez mieniący się kolorami świat chcąc by te ją w jakiś sposób naznaczyły? Czy to nie nazbyt głęboka myśl, jak na starzejącego się uzdrowiciela? Być może. Będzie to musiał potem gdzieś spisać. Ale to potem - teraz musiał sprostać wymaganiom. Nie zamierzał zaprzeczać, buntować się - pochylił czoła przyjmując wyzwanie i godząc się na stawiany warunek. Miał swoje lata, był wychowywany w sposób uważany za godny toteż za pewien obowiązek uważał wywiązanie się co do pokładanych w nim oczekiwań, które...lubił spełniać. Uśmiechnął się zatem pod wąsem i jak na razie odpowiednio udało im się zaprezentować. Problem pojawił się w chwili w której należało przejść do odpowiedniej figury.