First topic message reminder :




[bylobrzydkobedzieladnie]

Uśmiecham się trochę promiennie, trochę złośliwie, a trochę z uczuciem ulgi, kiedy zapewniasz mnie o swoim towarzystwie przez całą noc. Nie wiem czy to dobry pomysł - wszak przyszłam tu z Harriett, ale kiedy się za nią oglądam, nie potrafię dostrzec jej w tłumie. Powinnam, skoro również jest zachwycającą półwilą, a kogoś takiego nie da się przeoczyć. Przeciągam jednak tę chwilę unosząc wzrok oraz udając, że się nad tą propozycją intensywnie zastanawiam. Nie ma nic lepszego od opieki przyjaciela podczas tak wystawnego ślubu, jednak moja przewrotna natura nakazuje mi nie poddawać się tak łatwo twojemu urokowi. Przeciwnie wprost jeśli chodzi o taniec - posłusznie poddaję się prowadzeniu, zdecydowanym ruchom oraz rytmowi muzyki, który jest dźwięcznym kompasem naszych pląsów. Nie zauważam przeciąganie poszczególnych kroków bądź ruchów, całkowicie oddając się jak najlepszemu stawianiu nóg na parkiecie. Wszystko musi być idealne, żeby móc sięgnąć po zwycięstwo.
Wreszcie się udaje. Melodia wygrywana przez zespół cichnie, rozlegają się brawa, ogłoszony zostaje bezwzględny koniec. Łapię oddech - przecież taniec jest ciężką pracą, poza byciem jedną ze wspanialszych form sztuki. Przystaję, zerkając to na ciebie, mój najdroższy partnerze, to na resztę uczestników. Czy ktokolwiek z nich mógłby poszczycić się lepszą prezencją, gracją, stylem oraz przede wszystkim umiejętnościami? Wątpię, ale życie bywa przecież przewrotne. Ściskam twoją dłoń w oczekiwaniu na werdykt, a kiedy ten rozbrzmiewa przetaczając się po sali, nie posiadam się z radości! Rzucam ci się na szyję, chwilę ją ściskając, po czym uświadamiam sobie, że absolutnie nie tak należy się zachowywać - dlatego oddalam się, posyłając ci subtelny uśmiech.
Jestem rozczarowana, że nagrody dla wszystkich trzech miejsc są jednakowe, a zatem nie ma większego znaczenia, które miejsce na podium zajmujesz - pierwsze, drugie czy trzecie. W końcu wiemy, że jesteśmy najlepsi oraz niesamowici, mogliśmy przejść do nagród bez tej śmiesznej punktacji. A jednak nie potrafię być zła czy rozczarowana zakładając swoje trofeum.
- Pokazaliśmy klasę - mówię wreszcie. Poszerzam uśmiech. - W takim razie zezwalam na dotrzymywanie mi towarzystwa. Wypijmy szampana za przegranych i denerwujmy innych swoim wyśmienitym humorem - dodaję mrugając znacząco. Mam nadzieję, że wygrana rzeczywiście zaostrzyła ci apetyt na celebrowanie zwycięstwa z moją nieskromną osobą. Jestem pewna, że w moim spojrzeniu jasnych tęczówek kryje się pewien błysk skłaniający do wysnucia wniosków o moim obecnym samopoczuciu.

Pląsanie w rytym pięknego walca rekompensuje czas oczekiwania na odpowiedź; muzyka łagodzi obyczaje, więc i Marce wcale się nie niecierpliwił, kołysząc się lekko na wciąż zatłoczonym parkiecie, nieprzerwanie obracając Odette dookoła jej własnej osi. Taniec nie przeszkadzał konwersacji, a konwersacja nie przeszkadzała tańcu; został wychowany i wyuczony doskonale, tak że swobodnie mógł oddać się rozkoszy rozmowy z nadobną partnerką. Komplementowanie wdzięków przy jednoczesnym odchyleniu jej w tył, czyż istniały lepszy sposób na zdobycie kobiecego serca? Jeśli tak, Marce go nie znał, a przynajmniej nie przypominał go sobie w tej chwili. Przebywając z Odettą, ciężko mu było skupić uwagę na czym innym, prócz niej samej: na całe szczęście podczas szlacheckich bankietów trafiał widelcem do ust, lecz generalnie skoncentrowanie się przychodziło mu z trudem większym, niż standardowo. Parkinson nie usłyszał wprawdzie werbalnej odpowiedzi, radosnego, podekscytowanego pisku i przytaknięcia, lecz wierzył, iż enigmatyczny uśmiech wyraża zgodę. Nie miał nic przeciwko służeniu swej pani, chociaż formalnie dziś jej nie towarzyszył, to otoczenie jej opieką i tak było ogromnym zaszczytem. Pragnąć zwycięstwa, finalnie zupełnie o tym zapomniał, uświadamiając sobie, że biorą udział w konkursie dopiero kiedy ostatnie nuty wybrzmiały, a spoza sceny gruchnęły gwałtowne oklaski i kilka róż spadło wprost pod jego nogi. Gdyby to nie Odette stała u jego boku pewnie podniósłby jedną z nich i wsunął sobie w klapę marynarki, tuż przy sercu, ale nie chciał niepotrzebnie denerwować swojej miłej pani. Ukłonił się więc tylko - nadzwyczaj skromnie - rozglądając się po sali i posyłając wszystkim gapiom i uczestnikom olśniewający uśmiech jedynego słusznego czempiona. Spośród trzech. Ściągnął brwi w wyrazie frasunku, ciężko kalkulując jakim cudem musi dzielić podium z jakimiś pokrakami - zwłaszcza kosym okiem zerkał na Lupusa, który obejmował jego kuzynkę stanowczo za długo, stanowczo za mocno i w stanowczo nieodpowiednim miejscu. Prychnął z wyższością, przyjmując nagrodę: znowu rozczarowanie, wszystkie pary dostały identyczny upominek. Całe szczęście, że nigdy nie miał kompleksów i doskonale wie, że żaden z mężczyzn w tańcu (i innych aktywnościach) nie dorasta mu do pięt.
-Nie lepiej wypić go za nas, moja droga? - zaśmiał się, mijając bez słowa lorda Ollivandera - miał więcej farta, niż umiejętności - i prowadząc Odette do sali bankietowej - Jesteśmy nie tylko najpiękniejszą, ale i najbardziej roztańczoną parą. Po opróżnieniu butelki albo dwóch, powinniśmy sprawdzić, czy i wstawieni dajemy radę - rzucił Odette chełpliwe wyzwanie, po czym musnął miękkimi wargami jej delikatny policzek - szampan dla ślicznej l a d y - zaanonsował, porywając butlę i dwa kieliszki z tacy przechodzącego kelnera, który spojrzał na niego z wyrzutem. Nie miało to wszak żadnego znaczenia, nie kiedy bawił się przednie, pijąc dobry alkohol i racząc się niebiańskimi widokami.

|zt