First topic message reminder :




[bylobrzydkobedzieladnie]

The member 'Adrien Carrow' has done the following action : rzut kością

---

'k100' : 12

Edgarowi udało się wyjątkowo płynnie wejść w rytm utworu, co zaskoczyło nawet jego samego, aczkolwiek nie dał tego po sobie poznać. Sunął z Zivą po parkiecie, nie zważając na jej początkowe pomyłki, których i tak doszukiwał się raczej w swoim prowadzeniu niźli jej umiejętnościach tanecznych. Starał się, żeby miło spędzili tą część wieczoru - w końcu to Zivie bardzo zależało na uczestnictwie w zabawie, dla Edgara mogłaby ona równie dobrze nie istnieć. Ah, czegóż to się nie robi dla swoich małżonek! Kiedy nadeszła odpowiednia chwila, przygotował się do wykonania dość skomplikowanej figury, jednak wierzył w jej powodzenie. Uniósł Zivę, wykonując przy tym obrót i uważając, by nie pogubić się w rytmie. Raz, dwa, trzy ciągle powtarzał w myślach, jakby nie przypominanie sobie o tym miało doprowadzić ich do zguby. Cóż, nie czuł się tutaj jak ryba w wodzie!

Idziemy na całość z ósmą figurą.

The member 'Edgar Burke' has done the following action : rzut kością

---

'k100' : 3

Nie udało jej się wejść w idealnym momencie. Chyba nie potraktowała swojego partnera zbyt poważnie, podchodząc do jego umiejętności z przymrużeniem oka. Miło ją zaskoczył swoim prowadzeniem, wywołując na jej twarzy uśmiech. Dzięki Merlinie, że się w ogóle dał przekonać do wzięcia udziału w tańcach. Zrobił to dla niej czy dlatego, że niektórzy goście słyszeli jak go prosiła i nie chciał dać im tej satysfakcji?
Słysząc odrobinę przyspieszającą muzykę, poczuła jak Edgar łapie ją za talię i próbuje wykonać dosyć skomplikowaną figurę. Nie była przekonana, czy to dobry pomysł. Porywanie się z motyką na słońce, może się różnie skończyć. Tak czy owak, Ziva pozwalała mężowi prowadzić i współpracowała z nim najlepiej jak potrafiła.

The member 'Ziva Burke' has done the following action : rzut kością

---

'k100' : 28

To niesamowite, z jak olbrzymią częstotliwością dwoje czarodziejów jest w stanie obsypywać się komplementami. Lista zdaje się wydłużać z każdym naszym oddechem, a tematów do istotnych pochlebstw nie brakuje. Uśmiecham się zatem, czując się jak ryba w wodzie podczas tych tańców. Muzyka, tłum gości wokół nas i my, najlepsza para. Z sentymentem wspominam czasy Beauxbatons, gdzie podobne uroczystości (może z odrobinę mniejszym rozmachem) były na porządku wieczornym. Niech żałuje teraz ten, kto nie odważył dać się porwać francuskiej szkole magii. Części osób widocznie brakuje gracji oraz odpowiedniego, tanecznego obycia. Pomimo zafascynowania się tobą kochany Marcelu, rozglądam się dyskretnie po otaczających nas osobach i ze smutkiem potwierdzam wysnute przeze mnie wnioski. Z racji bycia niesamowicie empatyczną osobą, prawdziwie współczuję im bycia tak sztywnym podczas wspaniałego walcu. Ostatecznie przekupiona twoim uśmiechem oraz niekończącą się uwagą, przestaję smucić się z powodu nieznanych mi osób.
- To nie ulega wątpliwościom - komentuję, nadając uśmiechowi zawadiackiego wyrazu, a spojrzenie zdaje się być nieco wyzywające. Jestem pewna siebie, chociaż zdarza mi się mieć wewnętrzne załamania. Dziś stawiam na optymizm oraz przekonanie, że wszystko pójdzie po mojej myśli. Być może to naiwne myślenie, nie przeczę. Z pewnością jednak nie zamierzam poddać się marazmowi. Nie wtedy, kiedy walka dopiero się rozpoczyna. Jeszcze mamy szansę wysunąć się na prowadzenie.
Spokojnie wirujemy na parkiecie wspierając się wzajemnie we własnych działaniach. Czując, że błądzisz, postanawiam ratować sytuację subtelnym pociągnięciem ramion do góry oraz skierowaniem kroków w odpowiednią stronę. Nie mówię nic. Teraz jesteśmy zespołem, nie możemy wzajemnie obrzucać się winą lub sączyć pretensje. Jak jedno się myli, drugie musi przyjść na ratunek, nie ma innego wyjścia. A wszyscy wokół muszą myśleć, że oboje jesteśmy urodzeni w perfekcji.
- Nie ośmieliłabym się - śmieję się, kiedy sytuacja zostaje opanowana, a my znów eterycznie suniemy po wyznaczonym okręgu. Unoszę lekko brwi słysząc kolejne zapewnienie. - To z jakiegoś powodu? - pytam nieco podejrzliwie, chociaż mój uśmiech nie schodzi mi z twarzy. Cały czas pozostaję czujna na wszelakie obroty, zmianę położenia głowy oraz utrzymywaniem nienagannej postawy. Wtem muzyka przyspiesza, a my wirujemy coraz szybciej, zgodnie z taktem. Całość wieńczy krótkie uniesienie mnie w górę, co wywołuje kolejną falę rozbawienia wymieszaną z zadowoleniem. Nawet nie mam czasu na rozmyślanie o przyczynie twej szczodrości.

The member 'Odette Baudelaire' has done the following action : rzut kością

---

'k100' : 18

Zdekoncentrowałem się jeszcze bardziej, pomimo większej niż dotychczas woli wykazania skupienia na trwającym tańcu. Wsłuchiwałem się intensywniej w muzykę, tak jak nie patrzyłem już na boki lub ponad ramieniem partnerki. Mój wzrok spoczywał na twarzy Victorii poświęcając jej teraz wszystko, nawet własne myśli. Nie dopuściłem się nietaktu specjalnie; emocje wygrały batalię z rozsądkiem. Co jeszcze długo będę wypominał sobie w duchu, z pewnym wręcz odrażeniem. Nie powinienem był się dopuszczać takich rażących uchybień. Miałem dawać innym przykład swoją nieskazitelną postawą, a tymczasem zamiast tego pozwoliłem na odsłonięcie kilku czułych, wręcz słabych punktów. Na moim czole przez chwilę pojawiła się pozioma zmarszczka świadcząca o niezadowoleniu. Zaraz jednak zniknęła z powodu kolejnego przywołania własnej postawy do porządku. Niestety zamiast się uspokajać, to strofowałem siebie jeszcze mocniej, zapętlając się w zdradzieckiej spirali niepokoju oraz rozdrażnienia. Wziąłem jeszcze kilka głębokich wdechów, starając się utrzymać należytą postawę oraz nie gubić kroków, co i tak w końcu nastąpiło. Po wnętrzu klatki piersiowej rozlało się palące uczucie zażenowania oraz wstydu. Nieodbijające się natomiast na wyrazie mojej twarzy, ten pozostał niezmienny. W końcu każdy z nas uczony był o robieniu dobrej miny do złej gry i większość potrafiła robić to bezbłędnie. W tym ja.
- To dla mnie niewątpliwy zaszczyt móc tańczyć z tak dobrą partnerką – odparłem w połowie obrotu. Przed innymi mogłem udawać, że prowadzę lady Parkinson bezbłędnie, ale ona doskonale wiedziała, że nasz poprawny taniec był wyłącznie jej zasługą. Potrafiłem się do tego przyznać we własnych myślach, natomiast w rzeczywistości nie mogłem okazywać słabości choćby nie wiem co. – Mam nadzieję, że pomimo drobnych przeciwności zatańczysz ze mną jeszcze kiedyś Victorio – dodałem, starając się odzyskać kontrolę nad własnym ciałem oraz całym naszym pokazem na parkiecie. Gdyby patrzyła akurat na moją twarz, w dodatku uważnie, zobaczyłaby lekki uśmiech, zaraz jednak niknący w powadze. Oraz skupieniu. Nie chciałem jej znów zawieść, ale emocje rozstroiły mnie do tego stopnia, że trudno było mi się już połapać. W rytmie, w krokach, obrotach. Nie dawałem jednak za wygraną, dlatego podjąłem się próby zakręcenia partnerki wokół własnej osi.

The member 'Lupus Black' has done the following action : rzut kością

---

'k100' : 53

Pierwsze próby naprowadzenia tańca na właściwe tory okazały się skuteczne - ich ruch stał się płynniejszy i przez chwilę mogli czuć się pewniej, wirując lekko i z wyczuciem stawiając kolejne kroki. Wczuli się w muzykę, nie gubiąc rytmu i Ulysses kątem oka zdążył nawet dostrzec, że nie wszystkim parom się to udaje. Nie skupiał się na tym zbyt mocno, poświęcając uwagę partnerce. Był świadomy, że wypracowany w pierwszej części taniec może posypać się przy figurach, ale idąc za chwilą i sprzyjającymi okolicznościami, posłał Evelyn spojrzenie w odpowiedzi, starając się wskazać jej najlepszy moment na rozpoczęcie obrotów, aby później móc unieść ją nad parkiet. Nie był jeszcze pewien tych ruchów, nie tańcząc z lady Slughorn nigdy wcześniej.

The member 'Ulysses Ollivander' has done the following action : rzut kością

---

'k100' : 83

No dobra początek był słaby - Ollivander zaczął złą nogą i nadepnął swojej partnerce na pantofel, za co oczywiście od razu przeprosił! Niemniej wejście w rytm okazało się trudniejsze niż myślał (pewnie obecność pięknej Poleczki go trochę rozproszyła, bo prowadzenie takiej olśniewającej partnerki to było nie lada wyzwanie!).
- Wybacz, Polly. - mruknął, nieco mocniej i może trochę nerwowo zaciskając palce na jej dłoni. Rzucił okiem naokoło - inni radzili sobie zdecydowanie lepiej, ale przeca zabawa wciąż trwała, a oni mieli przed sobą drugą rundę. Raz, dwa, trzy... - liczył pod nosem, na krótką chwilę opuszczając spojrzenie na ich stopy, by ostatecznie powrócić do twarzy swojej partnerki. Posłał jej czarujący uśmiech, a że znali się jak łyse konie, to Poleczka pewnie doskonale wiedziała co Titusowi chodzi po głowie. A chodziła mu po głowie chyba najtrudniejsza figura jaką tylko mógł sobie umyślić. Ale co tam! Najwyżej któreś z nich wyląduje na parkiecie.

robimy figurę numer 9

The member 'Titus F. Ollivander' has done the following action : rzut kością

---

'k100' : 79

Robimy 9


No niestety Olivander sie pierwszy pomylił. Jak tańce się skończą, to Pola bedzie upijała Titusa. Bo sie przestraszył chyba i dlatego miażdży jej stopę. Stara się nie skrzywić za mocno, ale ściska rękę partnera, zeby poczuł ze ją boli.
A później cóż. Pora na jakąś piękną poze.
- Ty jesteś wariat- Pola sie przestrasza nie na żarty i prawie na głos parskła śmiechem. Bo ten Titus to doprawdy! Przecież oni próbowali tę figurę tylko dwa razy. Ale prawdę mówiąc, to Titek juz podjął decyzje za nich oboje. Także nie miała zbyt wiele do gadania, a i ufa ze im sie uda, może nawet całkiem zjawiskowo. Wiec radosne ogniki tańczą jej w oczach i pozwala sie poprowadzić.

The member 'Polly Havisham' has done the following action : rzut kością

---

'k100' : 16