Szpital West Park jest to stary, mugolski szpital, który znajduje się niedaleko Epsom. Zbudowany został w latach dwudziestych XX wieku, będąc jednym ze szpitali psychiatrycznych na terenie Wielkiej Brytanii. Został zaprojektowany w stylu kolonialnym, ze zdobnictwem i wystrojem wnętrz mającym przywodzić na myśl dalekie podróże. Główny budynek został wybudowany z cegły, trzypiętrowa konstrukcja posiadająca dwa skrzydła: wschodnie i zachodnie. Obecnie z powodu wygnania niemagicznych, pozostaje pusty i rzadko odwiedzany.
 

Pokój Yany mieści się na piętrze, a jego okna wychodzą na ogród. Jest to miejsce, w którym dziewczyna spędza sporo czasu kiedy akurat znajduje się w domu, ponieważ tu zawsze może odnaleźć ciszę i spokój. Znajdują się tu różne ważne dla niej szpargały, ubrania, książki, a także pamiątki związane z utraconymi członkami rodziny. Tu i ówdzie walają się też różne komponenty do talizmanów i biżuterii.

To największe i najbardziej okazałe pomieszczenie w domu, miejsce gdzie zwykle spotykali się domownicy i gdzie byli przyjmowani odwiedzający rodzinę goście. Znajduje się tu tak typowe wyposażenie jak kanapa, fotele, stół, dywan czy kominek, na ścianach wiszą liczne obrazy oraz magiczne fotografie członków rodziny, które niegdyś umieściła tam matka Yany. W wielu miejscach wciąż leżą haftowane przez nią serwetki.

Ogród otaczający dom rodziny Blythe jest dość spory dzięki temu, że dom mieści się na uboczu, z dala od zabudowań miasteczka. Otaczają go drzewa, dzięki czemu postronni nie widzą zbyt wiele. Gdy żyła matka Yany bardzo dbała o przestrzeń najbliższą domu, gdzie rosły zadbane kwiaty; obecnie ogród jest o wiele bardziej zapuszczony i żyje swoim życiem, ale wciąż można w nim znaleźć ciekawe rośliny. To dobre miejsce do relaksu i odpoczynku, zwłaszcza przez cieplejsze miesiące.

Choć należy przede wszystkim do ojca Yany, również ona często z niej korzysta, ilekroć coś tworzy. Znajdują się tu różne komponenty do talizmanów i biżuterii, odczynniki alchemiczne, a także inne ingrediencje, ponieważ pomieszczenie nadaje się również do warzenia eliksirów. Znajduje się na parterze, na spokojnych tyłach domu, dzięki czemu łatwo tu o ciszę i skupienie.

Niegdyś było to królestwo nieżyjącej już pani domu i wówczas wszystko miało tu swoje miejsce i panował tu nienaganny porządek, dziś jest o wiele bardziej zaniedbane i obecnie rzadko kiedy członkowie rodziny jadają tu wspólnie. Znajduje się tu standardowe wyposażenie jak blaty, szafki na żywność, naczynia i inne niezbędne akcesoria, i stół z krzesłami. Okno wychodzi na podwórze przed domem, dzięki czemu widać z niego ścieżkę wiodącą ku domowi.

Szalona Selma to trójmasztowa fregata o granatowych, niemal czarnych żaglach i galionie w kształcie morskiego węża, od którego wzięła swoją nazwę. Statek jest w pełni czarodziejski, podobnie jak inne okręty tej klasy zdolny do pokonywania dużych odległości przy wykorzystaniu podwodnych, morskich prądów, a dzięki magii – potrzebujący też stosunkowo niewielkiej załogi. Pływający na Selmie żeglarze przez większość czasu operują na górnym, odsłoniętym pokładzie, a podczas morskich bitew: na znajdującym się bezpośrednio pod nim pokładzie działowym. Bateria burtowa złożona jest z tuzina magicznych działek, po sześć na każdą burtę, wykorzystujących czarodziejski proch. Kwatery załogi umieszczone są niżej, ponad ładownią, w przeciwieństwie do kapitańskiej kajuty; ta, magicznie powiększona, mieści się w rufowej nadbudówce. Na grotmaszcie powiewa bandera Traversów: pomarańczowa ośmiornica na granatowym tle.
Określenie szalona w nazwie statku nie jest niezasłużone – dzięki charakterystycznej konstrukcji kadłuba zdarza się, że podczas sztormów okręt wynurza się ponad fale, bardziej się po nich ślizgając niż płynąc, a morski wąż na dziobie ożywa, wijąc się i rozwierając paszczę.

Znajduje się na parterze i jest jednym z pierwszych pomieszczeń, do których mają dostęp goście od razu po wejściu. Jedno z bardzo dużych pomieszczeń domu, salon jest połączony jadalnią.
Przestronne pomieszczenie, które jest raczej oszczędnie ozdobione. Górują przeważnie różne obrazy i portrety właściciela. Salon został zrobiony w przytulnych kolorach. Znajdują się tu fotele nie do pary (dzieci niestety jeden zepsuły swoimi działaniami i trzeba było coś wymyślić),a także jasna kanapa.
Kominek był połączony z siecią Fiuu, ale teraz, szczególnie zimą, Bennett pali w nim zwykły ogień. Zdecydowanie udało się to uzyskać, a wszystko dzięki wielkim oknom, oraz dużym podwójnym drzwiom, które w cieplejsze dni są otwarte i prowadzą prosto do ogrodu.
To właśnie w tym miejscu toczy się większość życia Aidena. Lubi przesiadywać na kanapach i rozmawiać o różnych sprawach. Oświetlenie zostało zaczarowane w taki sposób, że sam automatycznie zapala niekończące się knoty i oświetla całe pomieszczenie. Brudne talerze z magicznego stolika same znikają i nagle odnajdują w kuchennym zlewie. Nad wszystkimi roślinami w pomieszczeniu raz na dwa dni wyczarowuje magiczną chmurę, która dba o odpowiednie nawodnienie. Bekający kosz na śmieci trochę niedomaga i nie zjada ich już tak zapalczywie, jak piętnaście lat temu.

Zaskakująco, jest to jedno z najmniejszych pomieszczeń w całym mieszkaniu.
Mała kuchnia, utrzymana w drewnie białym jest królestwem Aidena. Blaty szafek kuchennych zostały wykonane z drewna. Natomiast same meble na pierwszy rzut oka wyglądają na nie drogie.
Stoi tu prosty, drewniany stół, Aiden dba, żeby w wazonie na blacie zawsze stały kwiaty.
Jest dobrze wyposażony, chociaż urządzony w nieco przestarzałym stylu.
Mało się w nim zmieniło od lat pięćdziesiątych poza zupełnie niezbędnymi renowacjami.

Jest to miejsce tchnące pasją i miłością do skrzydlatych wierzchowców, prowadzone z szacunkiem do wszystkich podopiecznych. Budynki zbudowano z cegieł, zabezpieczonego magicznie przed pożarem drewna oraz eleganckich wykończeń z kutego metalu. Przestronne, urządzone z klasą przestrzenie podkreślają prestiż dyscyplin jeździeckich. Na terenie znajdują się dostosowane do potrzeb danej rasy stajnie, magazyn, ambulatorium dla zwierząt (a czasem i jeźdźców), kilka wybiegów, tor przeszkód oraz dostęp do linii brzegowej jeziora, nad którym można trenować lot. Na piętrze stajni Aetonanów znajduje się gabinet Aidena, właściciela stadniny, z wyjściem na taras, z którego widać większą część posiadłości, zaś w małym osobnym budynku znajdują się skromne pomieszczenia socjalne. Boksy, choć z zewnątrz wyglądają zwyczajnie, po wejściu do środka ukazują przestrzeń, w której mogą spokojnie rozprostować skrzydła. W powietrzu czuć zapach drewna, siana i Aetonanów.

Oferta stadniny:
- lekcje jeździectwa (grupowe i indywidualne)
- pensjonat dla Aetonanów
- sprzedaż Aetonanów - 350g

NIEOBOWIĄZKOWE LITERKI NA CHARAKTER AETONANA:
A jak Ambitny – od razu chce się wznosić w powietrze ze swoim jeźdźcem i wykręcać z nim skomplikowane sztuczki w powietrzu!
B jak Bitewny – jest bardzo agresywny w stosunku do innych aetonanów. Kładzie na nie uszy, denerwuje się, a gdy któryś za blisko podjedzie – atakuje i zębami i kopytami.
C jak Czuły – to chyba najbardziej uroczy aetonan w całej stajni, cały czas chce się tylko tulić i być nagradzany za wszystko! Lepiej chwal go za każdy dobrze postawiony krok, bo szybko straci motywację.
D jak Dryfujący – nie chce się wzbijać w powietrze, woli dryfować po tafli jeziora.
E jak Entuzjastyczny - podchodzi do każdego zadania z ogromnym entuzjazmem! Chcesz żeby ruszył stępem? Ten galopuje! Chcesz, żeby zakłusował? Już wzbija się w powietrze! A na każde dobrze wykonane zadanie wesoło bryka!
F jak Flirtujący - jest bardziej zainteresowany innymi aetonanami niż swoim jeźdźcem. Co chwilę do jakiegoś podchodzi i go zaczepia na romanse.
G jak Gamoniowaty - o wszystko się potyka! Nawet w powietrzu jest w stanie stracić równowagę!
H jak Huragan -uwielbia wzlatywanie w górę, pikowanie i kręcenie się! Jest jak na rollercoasterze… Tylko jak tu zapiąć pasy?!
I jak Inteligentny -to prawdziwy profesor, na swoim grzbiecie wyszkolił niejednego jeźdźca, z nim jesteś bezpieczny, w trakcie zadań myśli za ciebie i pilnuje, byś wyciągnął z tej lekcji jak najwięcej.
J jak Jaki leń z tego aetonana – nie ważne jak się nie natrudzisz, temu w ogóle nie chce się chodzić. Ciągnie nogę za nogą, a gdy przychodzi pora na lot, ledwo unosi się nad taflą wody. Czasami tak zahacza o nią nogami, że aż całego cię pryska.

Jest to pokój na poddaszu. Przestronny na końcu korytarza to prywatna świątynia młodszego Bennetta - do której wstęp mają tylko nieliczni. Nikt nie zagląda tu pod chłopaka nieobecność, pomieszczenie urządzone jest w klasycznym stylu w którym przeważają jasne kolory.
Wszystkie meble o każdej porze roku zastawione są wazonami w których można znaleźć pachnące kwiaty dzikiej róży, jaśminy i storczyki - Aidena ulubione kwiaty. Większą część powierzchni zajmuje duże łóżko a przed nim Poza nimi w pokoju znajduje się jeszcze biurko i odpowiednia ilość szafek, by pomieścić wszystkie rzeczy. Całość wystroju utrzymana jest w jasnych kolorach, zaś wysokie, zorientowane na stronę ogrodu otaczających posiadłość okna dodatkowo rozjaśniają pomieszczenie.
Jedne drzwi w pokoju prowadziły do malutkiej łazienki. Łazienka jest prosta, utrzymana w jasnych barwach. Wanna jest zaczarowana przez co dowolnie z życzeniem użytkującego potrafi się znacząco pogłębić. Specjalny kurek pozwala na stworzenie baniek mydlanych o dowolnym zapachu.
Na drzwiach do pokoju wisi tabliczka z napisem "Wstęp wzbroniony!".

Średniowieczny zamek zlokalizowany w miejscowości Huntington dawniej służył lordom do celów obronnych, wokół znajdowały się potężne fortyfikacje, po których dziś pozostały malownicze ogrody i rozległe wzgórza. Zlokalizowany również blisko bagiennych łąk i wonnych sadów przyciąga nieustannie mieszkańców i wędrowców, którzy pragną zbliżyć się do natury i zaznać wytchnienia. Niezamieszkałe obecnie komnaty kryją wiele cennych pamiątek po dawnych panach, choć w dużej mierze pozostają niedostępne dla zwiedzających. Po suficie wymyślnej oranżerii wspina się bujna winorośl, która – jeżeli wierzyć legendom – pochodzi ze szczepu ofiarowanego przez Annę Boleyn. Zamek posiada także dość rozbudowaną sieć podziemnych korytarzy, lecz nikt tak naprawdę nie ma pewności, dokąd prowadzą i co znajduje się w ciemnych piwnicach. Niezmiennie największy atut dawnego domostwa stanowią otaczające je zielone tereny.

Zabytkowy budynek stacji Wansford, ulokowany nieopodal rzeki Nene, niegdyś pełnił ważny ośrodek komunikacyjny. Wzniesiony w połowie XIX wieku obiekt złożony jest z charakterystycznych kamiennych murów w stylu jakobińskim, przyjemna architektura do dziś zdobi okolicę. Mimo iż porzucony przez mugoli dworzec pozostaje od kilkunastu lat nieczynny, zachwyceni urokliwością tego miejsca mieszkańcy dbają, by stacja nie została doszczętnie zniszczona przez lokalnych oprychów i pozbawioną skrupułów młodzież. Ci jednak wyjątkowo chętnie zdają się powracać w okolice stacji.

Udając się na południe od gwarnego miasta Huntington, dotrzeć można wprost do urokliwej osady Little Paxton. Pośród niewielkiej ilości domostw wznosi się kościelna wieża, życie mieszkańców od wieków toczyło się tutaj powoli, w ciszy i zadumie. Spokój ten zaburzyły jednak w ostatnich latach zintensyfikowane prace przy wydobyciu żwiru z obszarów pobliskiego Paxton Park – wydobycie stało się głównym zajęciem pomieszkujących w okolicy mugoli, a nawet przyczyniło się do wzrostu populacji. Little Paxton znajduje się parę kroków od obszaru zalewowego, w otoczeniu przyuważyć można kilka jezior, a wyrastająca wokół dzika roślinność stanowi dom dla tłumnie gromadzącego się ptactwa: kormoranów, perkozów czy kaczek. Liczne ptasie kolonie przyciągają magizoologów, ale przede wszystkim łowców.

XV-wieczny most na rzece Geat Ouse w miasteczku St Ives jako jeden z nielicznych zachowanych posiada ulokowaną w swojej konstrukcji kaplicę. Dawniej rzeka Geat Ouse pozostawała płytka, wąska i mulasta. By umożliwić żeglugę, mugole poszerzyli kanał, a następnie utworzyli przeprawę. Wspomniana kaplica niegdyś służyła jako punkt poboru opłat za wstęp do miasta, a także pozwalała podróżnym na chwilę zadumy przy modlitwie. W czasie wojen budowla kilkukrotnie uległa zniszczeniu i następnie była odbudowywana, niejako tracąc swój pierwotny, unikatowy wygląd. Wewnątrz mostu, ledwie dwa metry nad poziomem rzeki, znajduje się krypta. St Ives przez wiele wieków gościło wędrowców, pielgrzymów i handlarzy bydła, dla których punkt ten stanowił idealny przystanek na drodze do Londynu. W mieście powstało wiele zajazdów, a także chętnie odwiedzany dom uciech.

Przy jednej z bocznych uliczek hałaśliwego centrum miasta przyuważyć można charakterystyczne żółte, wąskie drzwiczki, ponad którymi giba się stary szyld z ruchomym obrazkiem złamanej miotełki. To wejście do Zagraconego pubu, czarodziejskiego przybytku doskonale znanego tym, którzy nie nawykli stołować się w drogich, londyńskich restauracjach lub tym, którzy pragną się czegoś pozbyć. W lokalu tradycyjnie od wielu lat można bowiem porzucić coś, co przestało być już potrzebne, dlatego też już po przekroczeniu progu od sufitów po podłogi uderza widok nieporządku i ciasnoty spowodowanej nadmiarem rozmaitych bibelotów. Między przedmiotami o dziwacznych kształtach i zastanawiającym pochodzeniu stoliki wydają się wręcz wciśnięte, a poruszanie się między nimi wymaga zwinności. Bywalcom dobrze znana jest zasada, w myśl której jeśli chcesz coś zabrać, najpierw musisz coś zostawić.

Archiwa Podziemia znajdują się na lewobrzeżu rzeki Prym, w jednym z niepozornie wyglądających budynków. Na pierwszy rzut oka można zaryzykować stwierdzenie, że jest nieprzystosowany do przechowywania tak dużej ilości dokumentów.
Wewnątrz kręci się zazwyczaj kilkoro pracowników Biura Informacji, pracujących w skupieniu, choć zawsze gotowych do udzielenia pomocy. Obładowani teczkami, księgami i pergaminami szukają odpowiednio oznaczonych półek, by kolekcjonować zbiory Ministerstwa. Do serca archiwum schodzi się szerokimi, zupełnie zwyczajnymi schodami. Trzeba pokonać trzy pary drzwi, a każda z nich jest magicznie zabezpieczona. Za pomocą zaklęć zapewniana jest również odpowiednia wilgotność i temperatura, tak aby zachować integralność fizyczną i chemiczną dokumentów. Podziemne archiwa składają się z pięciu długich pomieszczeń, w których mieszczą się dziesiątki metalowych, ustawionych równolegle do siebie półek. Wciąż jest dużo miejsca na kolejne zbiory, wszak lwia część dokumentacji pozostaje w Londynie.

Gabinet, który należy do Rolanda Jemsa To właśnie w tym miejscu Rolan przeprowadzał z Aidenem pierwsze rozmowy do pracy, oraz innymi członkami o hodowli ateonów. Pomieszczenie jest utrzymane w drewnianym, ale eleganckim stylu. Najczęściej zasłony są lekko zasłonięte tak w połowie zawsze przez co w gabinecie panuje półmrok.
Po środku przy jednej ze ścian, stoi drewniane, biurko z klepsydrą, a zanim znajduje się pokaźna biblioteczka na półkach ,której można dostrzec różnej maści książki różnych pisarzy, oraz wiele różnych tomów z dziedziny onms jakie posiadał Roland.

Zachowana jeszcze po poprzednim właścicielu, który zawodowo zajmował się zielarstwem, jest wypełniona różnego rodzaju ziołami, kwiatami, zaszczepkami oraz akcesoriami do pielęgnacji roślin.
I choć część pozostawionych roślin już na starcie opadła z powodu niewiedzy w temacie zajmowania się nimi, znaczna część przetrwała i ma się całkiem przyzwoicie.
Na szklarnię zostały rzucone zaklęcia chroniące wnętrze przed zimowym i jesiennym chłodem, przez co może ona funkcjonować praktycznie cały rok.
Dookoła niej rosną natomiast typowo sezonowe rośliny, zarówno zwykłe, jak i magiczne. Na ściankach w każdym rogu szklarni są latarenki oraz tuż nad drzwiami wisi niewielka latarenka.

Duże pomieszczenie, w którym znajduje się seria identycznych biurek, ułożonych w dwóch rzędach. Pomiędzy nimi znajduje się przestrzeń do swobodnego poruszania się. Każde biurko ma przydzielonego właściciela, najczęściej są to stażyści departamentu. W pomieszczeniu znajdują się duże, prostokątne okna, które zapewniają dostęp do naturalnego światła. Po zmroku zapalają się świece zawieszone pod sufitem, wyjątkowo przydatne, gdyż godziny pracy departamentu pozostają długie i często sięgają godzin nocnych. Przy ścianach znajdują się regały z książkami, głównie związane z prawem oraz ekonomią.

Pomieszczenie znajduje się na końcu korytarza, po prawej stronie. Jest zaskakująco przestrzenne, mogące na początku zgubić nowych pracowników. Znajduje się w nim kilkanaście regałów sięgających aż po sufit, każde z nich posiada po kilka metalowych szuflad. W nich można znaleźć głównie ustawy, dyrektywy i umowy związane z prawem międzynarodowym. Posegregowane są one chronologicznie, a porządek jest pilnowany i wpajany nowych pracownikom. Pośrodku znajdują się kilka stołów, przy których można pracować i opracowywać notatki. Na suficie zawieszone są świecie, które zapewniają dostęp do światła. Jest to jedyne źródło światła, gdyż pomieszczenie pozbawione jest okien.

Jest to pokój reprezentatywny, przeznaczony głównie do spotkań z zewnętrznymi delegacjami. Jednakże odbywają się tu również spotkania istotne dla departamentu, czasem miejsce pracy dużych zespołów. Centralnie ułożony jest dębowy, długi stół z krzesłami pozbawionymi zdobień. Najczęściej na środku stołu ułożone jest kilka szklanek oraz dzbanek wody, jest to szczególnie istotne przed większymi spotkaniami. Na suficie zawieszone są świecie, które zapewniają dostęp do światła. Pokój pozbawiony jest zdobień, półek czy innych mebli; skupienie skierowane jest tylko na pracę w nim wykonywaną.

Charakterystyczny domek z okrągłym dachem otoczony jest małym płotkiem z równie niewielką bramką, przez którą należy przejść, aby dostać się na teren niewielkiej posiadłości. Za tym małym płotkiem znajduje się pasmo zieleni, jest to głównie trochę zapuszczona trawa oraz jakieś drzewa i krzewy. Nie znajdzie się tutaj zbyt dużej ilości kwiatów, chyba że są to rośliny dziko rosnące. Aby wejść do domku, należy dostać się na ganek, który znajduje się na poziomie ziemi. Widać, że domek jest dwupiętrowy, ale powierzchnię zajmuje niezbyt dużą. Na wejście wychodzi okienko, domownicy więc zawsze wiedzą, kto przychodzi w odwiedziny.

Gdy wejdzie się do domku, trafia się do niewielkiego korytarza, z którego można wejść do dwóch pomieszczeń oraz na schody, które prowadzą na piętro. Gdy pójdzie się w prawo, trafi się do saloniku. Nie jest to zbyt duże pomieszczenie, a jego okna wychodzą na pas zieleni tuż przed wejściem, tak że za każdym razem, gdy ktoś przechodzi przez furtkę — domownicy na pewno o tym wiedzą. Sam salonik ma dość eklektyczny styl. Podłoga pokryta jest kafelkami w kolorze czarnym i bordowym, przykryta jest bardzo ozdobnym dywanem. Można usiąść na fotelu, który stoi przy kominku albo na kanapie pod oknem. Oczywiście oba te meble do siebie w ogóle nie pasują. Nad kominkiem znajduje się duże lustro, które optycznie powiększa pomieszczenie. Obok półki uginają się pod książkami. Znajdzie się tam również niewielki stolik, na którym można postawić herbatę, kwiaty, rośliny w doniczkach oraz obrazy na ścianach. Z saloniku można przejść do kuchni.

Konie są wypuszczane na pastwiska po dostatecznym ukorzenieniu darni, zwykle w połowie maj czerwiec to miesiące kojarzący się z soczystą, zieloną trawą i pasącymi się na łące końmi.
Początkowo tylko na parę godzin, aby przyzwyczaić zwierzęta do świeżej trawy.
Wiemy, że wyjścia na padok są dla naszych kopytnych przyjaciół ważną częścią życia.
Uwzględniając potrzeby naszych sportowców wyszliśmy naprzeciw potrzebom zarówno koni bardziej wymagających tworząc kwatery, tych które wolą towarzystwo innych koni (średnie pastwiska), jak i stadnych (większa przestrzeń).
Dodatkowym ułatwieniem dla zwierząt narowistych jest bardzo bliska odległość części kwater od wyjścia z budynku stajni.

Są to różne tory do różnych ćwiczeń na ziemi i w powietrzu.
Skoki przez płotki o różnych wysokościach, duży teren do ćwiczeń indywidualnych i grupowych.

Dom otoczony jest ogrodem i terenami stajni.
Przed domem, podobnie jak w ogrodzie, roi się od roślinności, która ma jednak bardzo dziwny charakter. W oczy rzucają się przede wszystkim dwie duże wierzby a także pnący bluszcz, który oplatają ściany budynku od strony drogi.
Przy wejściu głównym do budynku prowadzi stara ,brukowana dróżka; dostać się można przechodząc przez furtkę drewnianego płotu, na której znajduje się dzwonek oznaczając że zbliża się gość. A następnie wprost przez trawnik i kolorowe jaśminy ,dzika róża ,storczyki fiołki oraz jabłoń do białych drewnianych drzwi wejściowych.
Nieopodal rozłożony jest stary hamak gdzie Aiden czasem się rozkłada w nim leżakując.
Nie stoi tu nic oprócz starego, małego stolika i krzesła i wygodnego fotela. Obok drzwi wejściowych zazwyczaj siedzi pies.
Nie raz właściciel siada przed domem z psem gdyż z ogrodu rozciąga się piękny widok na cały teren hodowlii.

Evesham założone w ósmy wieku, jest miasteczkiem położonym przy rzece Avon. Jako miejscowość położona w dolinie od zawsze sprzyjało rozwojowi ogrodnictwa i sadownictwa, i tak jest po dziś dzień. Od lat to właśnie Evesham słynęło z najlepszych owoców i warzyw, a comiesięczne targi odbywające się na głównym placu miasta zawsze przyciągało wiele osób, które miały w zamiarze nabycie najlepszej jakości produktów. W około miasta znajduje się wiele sadów i pół uprawnych, które w sezonie zielenią się i za dobrą opiekę odwdzięczają się dużymi plonami. W centrum nie brakuje sklepików z lokalnymi wytworami, restauracji oraz kawiarenek, które zawierają w swoich kartach dania sporządzane przeważnie z produktów, które wyrosły na ich własnych polach lub w sadach.

Worcester od lat nosi miano stolicy hrabstwa. Jego historia sięga czasów neolitycznych kiedy stacjonowali tu Rzymianie. Główną atrakcją w miasteczku jest katedra, z która związanych jest wiele historii. Miejscowi często odpoczywając w cieniu drzew zasadzonych w katedralnym ogrodzie lub spacerując alejkami parkowymi. Miasto słynie ze swojej otwartości oraz współpracy z innymi okolicznymi miejscowościami. Rodzina rządząca hrabstwem miała duży wpływ na rozwój transportu wodnego z racji rzeki Serven, która przepływa przez miasto. W Worcester można odwiedzić wiele sklepów i przybytków serwujących jedzenie, jak również wstąpić do zakładów, które obfitują w produkty własnego wyrobu..

Stary spichlerz przez lata służył mieszkańcom Worcester i okolicznych miejscowości. Przechowywano w nim duże zapasy ziaren zbóż i i innych materiałów sypkich. Budynkiem przez dziesięciolecia zarządzała zawsze ta sama rodzina, wynajmując jego przestrzeń dla okolicznych farmerów. Spichlerz jest dużym, dwukondygnacyjnym budynkiem z galerią na obu kondygnacjach. W parterze znajduje się również przestrzeń przeznaczona na gabinet zarządcy, a na tyłach budynku znajdziemy rampę załadunkową przygotowaną specjalnie dla podjeżdżających powozów.

Budynek domu pogrzebowego znajduje się na przedmieściach Worcester, z dala od ludzkich domostw, by oszczędzić okolicznym mieszkańcom nieprzyjemnych zapachów i widoków. Z racji swojej profesji ludzie omijają to miejsce raczej szerokim łukiem, nie chcąc mieć z nim nic wspólnego. W około budynku roznosi się przytłaczająca aura przygnębienia i śmierci, a historie związane z tym miejscem skutecznie odstraszają poszukiwaczy wrażeń. Właściciele prowadzą więc swój interes w spokoju, pomagając przy pogrzebach, przygotowując ciała do pochówku, nie narzekając specjalnie na brak pracy.

Miejscowa ludność niedalekiego miasteczka szeptała, że niegdyś stary rzemieślnik zamieszkiwał okoliczne lasy. W chacie, którą nieliczni potrafili dostrzec pośród zarośli. Mówiono, że odnajdą ja ludzie, którzy raz zostali tam doprowadzeni. Bądź przeprowadzą zasadzkę na właściciela, by zapamiętać punkty wędrówki. Gdy już tam dotrzesz, między zagmatwanymi punktami orientacyjnymi, dostrzeżesz między listowiem potężnych drzewa ścieżkę. Dość niepozorna, jednak świadcząca o częstym użytkowaniu. Świeżo wkopane kamienie na krawędziach, dodają otoczeniu swoistej elegancji, zadbaniu o najmniejsze szczegółu. Po kilku metrach dostrzeżesz chatkę z trzema schodkami prowadzącymi do niej. Niepozorna, jednak doprowadzona do stanu używalności. Szara jakby porzucona na wieczność ku zapomnieniu. Dym wydobywający się z komina zakłamuje, świadcząc, że jednak ktoś tam przebywa. Zapukaj w odnowione drzwi, podczas oczekiwania podziwiając czasochłonne rzeźbienia na nich.

Gdy przekraczasz progi tego domostwa, natychmiast otacza Cię subtelny zapach ziół unoszący się nad kominkiem, jak mistyczna aura witająca każdego gościa. Główne pomieszczenie stanowi serce tego wyjątkowego zakątka, harmonijnie łącząc najważniejsze jego aspekty. Naturalne światło promieniujące przez największe okna tej części domu zalewa wnętrze ciepłym blaskiem, odkrywając piękno otaczającej przyrody. Kominek, stojący dumnie naprzeciwko wejścia, nie tylko dostarcza ciepła, ale także dodaje uroku temu miejscu, tworząc atmosferę przytulności i spokoju. Stół z dwoma parami krzeseł stoi z boku, zachęcając do wspólnego dzielenia się posiłkami i rozmów przy blasku płomieni kominka. Niezliczona ilość świec, które ożywiają pomieszczenie swoim płomieniem, tworząc taneczną grę świateł i cieni. Na podłodze leżą futra, które nadają wnętrzu przytulności i sprawiają, że każdy krok staje się miękki i komfortowy. Schody ulokowane w dalszej części prowadzą na piętro, ukryte drzwi do ciągle budowanej, przydomowej kuźni właściciela.

Już od progu pomieszczenie emanuje atmosferą tajemniczości i intelektualnej pasji, przesiąkniętej nutą staroświeckiego uroku.

Drewniana podłoga choć zadbana wydaje się być światkiem życia nie jednego czarodzieja. Niektóre deski w końcu potrafią pod ciężarem ugiąć się ze skrzypnięciem. Wzorzysty dywan w kremowo-brązowej tonacji nieznacznie tłumi ich jęki, dodając przytulności pomieszczeniu. W centralnym punkcie salonu dominuje kominek, a przed nim stoi kanapa oraz fotel, który otaczają kawowy stolik.

Ściany obłożone są kredensami w starym stylu z mosiężnymi zdobieniami. Przepełnione są książkami, ceramiką oraz bibelotami. Znaleźć tu można i wahadłowy zegar oraz kilka roślin - paprotki i hoje różowe. Właścicielka wyraźnie dba o estetykę, chociaż widać, że jej naukowe zainteresowania pozostawiły swoje ślady na każdym centymetrze przestrzeni. Na stoliku zawsze znajdują się dwie lub trzy wierze książek z powtykanymi weń zakładkami z przypisami. Rulony pergaminów z numerologicznymi lub architektonicznymi planami wystają z pustych wazonów, w wiklinowym koszu przy fotelu można zobaczyć więcej naukowej makulatury. Na dywanach i kanapie bystrzejsze oko dostrzeże plamy atramentu.

Szerokie okna wypuszczają do wnętrza miękkie promienie światła, a wzorzyste zasłony kołyszą się na powiewie wiatru, odsłaniając widok na podwórko. To właśnie stąd można już z oddali dostrzec rzadko widywanych w okolicy gości. Pod karniszami na sznurkach podwieszone są pęki pospolitych leczniczych ziół.

Malownicza wioska ukryta w sercu hrabstwa Huntingdonshire emanuje urokiem sprzed lat. Senna miejscowość ukazuje swój idylliczny krajobraz. Otoczona wiekowymi kamienicami o ceglanym murze, wąskimi uliczkami i przepięknymi ogrodami, Hemingford Grey zdaje się miejscem z zamierzchłej baśni. Centralnym punktem wioski jest zamek, który opowiada wiele historii, zachowując ducha minionych wieków. Kamienne mosty nad urokliwymi strumieniami wprowadzają w sielski nastrój. Pośród licznych uliczek, skryte są najróżniejsze sklepiki, zapewniające wszelkie kwestie życia codziennego. Wioska znana jest przede wszystkim pokaźnych zasobów wszelkich ziół, potrzebnych do wszelkich sposobności czarodziejów.
Obszar poza wioską sprzyja wypoczynkowi. Oczy można cieszyć zielenią bujnych pastwisk, a złocistym kolorem zbóż falujących pod wpływem delikatnego wiatru. Otoczone lasami, które zdają się głęboko oddychać historią, tereny te oferują prawdziwą oazę spokoju i harmonii. Rzeki leniwie wiją się między zielonymi pagórkami, oferując malownicze widoki na ptasie bagna oraz kolorowe łąki, gdzie kwitną dzikie kwiaty. Wieczorami, zachód słońca rozświetla niebo płomieniami pomarańczy i różu, tworząc magiczny krajobraz, który sprawia, że serca mieszkańców biją rytmem natury.

Masywne drzwi z drewna dębowego prowadzą do przestronnego wnętrza, gdzie wśród ciepłego blasku paleniska rozciągają się rzędy narzędzi i kutej stali. Wysokie okna przepuszczają światło dzienne, oświetlając każdy zakamarek kuźni. W centralnym miejscu stoi potężny kowadło, którego masywny młot nieustannie tworzy melodię pracującej magii. Na ścianach wiszą wypolerowane młoty, a przy kuźni ustawione są precyzyjne narzędzia. W rogu stary kocioł zawsze gotowy do podgrzania metalu, a nad nim unosi się lekka woń drewna i nagrzanej stali. Mistrzowska precyzja i porządek rządzą tym miejscem, które, choć zlokalizowane na obrzeżach, emanuje atmosferą rzemiosła i solidnej pracy. To tu mistrz swojego fachu przenosi swoje pomysły w świat materialny, tworząc unikalne dzieła, które opływają dźwiękiem pracującej kuźni.

Na malutkim poddaszu chaty ukrywa się sypialnia, która mimo skromnych rozmiarów emanuje przytulnością. Drewniane ściany i sufit otaczają wnętrze, tworząc atmosferę ciepła i bliskości. Meble są proste, wykonane ręcznie z naturalnego drewna, dodając uroku temu skromnemu, lecz urokliwemu zakątkowi. Niewielkie okno, umieszczone strategicznie, by wpuszczać promienie porannej słonecznej mazi. To tam, w miękkim świetle wschodzącego słońca, można spokojnie obserwować budzący się świat z bezpiecznego kokonu własnego azylu.

W sercu gęstego lasu ukryty pomiędzy gałęziami starodrzewów snuje się spokojny leśny strumień. Jego krystalicznie czysta woda delikatnie płynie między kamieniami, malując srebrzyste szlaki na swojej drodze. Po obu stronach brzegów można spotkać rosnące dzikie kwiaty, których barwy zdają się rywalizować z bujnością zieleni. Wszechobecne krzewy w zacisznych zatoczkach nurtu, stanowią naturalną barierę dla prywatności i licznych rozmysłów.