Teren przed domem, swoiste podwórko, jest raczej niewielki. Linia lasu jest niemalże na wyciągnięcie ręki, wysokie drzewa skutecznie odcinają większość światła, pogrążając chatę w wilgotnym półmroku za dnia i w prawdziwie aksamitnej czerni podczas nocy.
Przed chatą znajduje się krótka, zaniedbana ławeczka, a parę kroków dalej znaleźć można zbutwiałą i starą tabliczkę z napisem: "naprawdę wolałabym, żebyś nie przychodził".

Wejście do ogrodu znajduje się tuż obok spiżarki i prowadzi do całkiem przyjemnego dla oka ogrodu. Można znaleźć tu różne zioła, można znaleźć warzywa, ostało się nawet parę kwiatów czy krzaki malin i porzeczek. Okalający ogród płot jest dość wysłużony i stary, miejscami dziurawy, furtka wisi smętnie na jednym zawiasie, czekając na lepsze czasy...
...lub na zakończenie cichej wojny ze ślimakami, kto wie, może nauczyły się już zjadać drewno.

Zbity z desek, całkiem porządny i solidny, a tym samym jasno sugerujący, że Prima nie miała nic wspólnego z procesem budowy, choć zapewne dzielnego budowniczego obdarowała czym mogła. Miejsce zamieszkania bezimiennej kury, która z dezaprobatą obserwuje coraz to nowszych gości.
Podobno w kurniku mieszkają także bobaki, ale nikt nie wie czym właściwie są ani czy istnieją. Ale lepiej mieć się na baczności.

Niegdyś- warsztat przeznaczony do majsterkowania ojca, teraz magikuźnia najstarszego z Moore'ów. Wiecznie zadymiona i brudna od sadzy; powietrze w środku wydaje się być na tyle gorące, że tylko cudem nie topi ścian i niedawno odnowionego stropu. Pod ścianą, na zadziwiająco schludnej drewnianej półce, piętrzą się już wykonane na zamówienie przedmioty. Pod oknem stoi dębowy stół z nieco nadgryzionymi już zębem czasu krzesłami, a pod przeciwległą ścianą leży wymięty, nie do końca estetyczny materac, na którym zdarza się przysypiać właścicielowi pochłoniętemu wizją tworzenia nowego kociołka bądź sztyletu.

Ogromne połacie zieleni otoczone niedbale zbitym z desek ogrodzeniem. Natura zdaje się mieć niemalże wolną rękę w gospodarowaniu rozległym ogrodem, korzystając z braku ogrodniczego zapału właściciela. Wysoką trawę gęsto porastają samosiejne polne kwiaty, tylko w nielicznych miejscach ustępując krzywym rabatkom czy połaciom ziemi, na których Theo nieporadnie starał się zasadzić dynię lub sałatę. Pod rozłożystymi jabłoniami i topolami niespiesznie przechadzają się zbłąkane kaczki i gęsi sąsiadów. W niedalekim sąsiedztwie domu znajduje się również studnia, drewniane ławy i stół oraz zawieszona na linie huśtawka.

Theo wciąż zajmuje swoją starą sypialnię. Nigdy nie zadał sobie trudu, aby zmienić charakter jej wnętrza; wciąż można znaleźć więc w niej proporczyki Gryffindoru, stare plakaty, połamane pióra i jego kolekcję kart z Czekoladowych Żab. Starannie pozbył się jedynie wszystkich fanowskich pamiątek Jastrzębi z Falmouth. Dwuosobowe łóżko jest przestronne i czyste, choć leżąca na nim pościel zazwyczaj jest pomięta, co z trudem stara się przykryć zarzucony na nią kraciasty koc. Na szafce nocnej wciąż widnieją zdjęcia Theo ze wszystkimi członkami jego rodziny, i jedno jego zdjęcie z trzymanym na barana Orestesem.

Przytulne pomieszczenie wypełnia nienachalny zapach kadzidła, w salonie trzymane są wszystkie książki i wróżbiarskie bibeloty. Nad kominkiem, poza niewielkimi roślinami, ustawiono magiczne fotografie - gości witają rodzinne twarze oraz skromny uśmiech Philomeny. Obok drzwi stoi ogromna szafa, w której panuje odwieczny bałagan. Szafy się nie otwiera, a jeśli się otwiera, cała zawartość ląduje pod nogami i trzeba upychać ją z powrotem na siłę. Meble są miękkie, wygodne; jest idealna kanapa, ale nie ma idealnego fotela - raz na jakiś czas Wilkie wymienia go na inny. Na niedużym stole stoją szachy, jednak każda próba gry z gospodarzem kończy się drzemką - Wilhelm zawsze obiecuje sobie, że kiedyś dobrnie do końca rozgrywki, do tej pory nie wyszło. Ciężkie zasłony migoczą na wzór gwiazd, lecz okna rzadko są zasłaniane. Droga do salonu prowadzi przez kuchnię, można z niego wyjść na oszkloną werandę.

Przeszklona weranda rozciąga się na całą szerokość tylnej ściany domu. Powstała przy okazji budowy szklarni, prędko została jednym z ulubionych miejsc Wilhelma - uwielbia tu przesiadywać, zwłaszcza letnimi wieczorami, najchętniej w towarzystwie bliskich. Oświetlana licznymi lampionami, pełna pachnących roślin, z wygodnymi meblami oraz niezliczoną ilością miękkich poduszek - czego chcieć więcej? Na werandę można wyjść z kuchni oraz pokoju dziennego, zaś za szklaną powłoką rozciąga się widok na przydomowy ogród oraz tyły posesji - szklarnie, studnię i pomniejsze budynki gospodarcze.

W kuchni (jak w całym domu) uwagę zwracają liczne rośliny - na szczęście zdrowy rozsądek każde Wilhelmowi trzymać je z dala od ognia. Pomieszczenie jest niewielkie, przytulne, niezbyt uporządkowane - naczynia to zbiór z kilku kompletów, często w pojedynczych sztukach, często zagubionych na starym piecu. Gdyby nie pomoc serdecznych sąsiadek, Wilkie używałby kuchni głównie do drzemania w bujanym fotelu, wciśniętym w najbardziej zielony kąt. Stół znajduje się w wykuszu, ustawiono przy nim ławy, zawsze zawalone poduszkami i kocami. Są też dwa magiczne, kapryśne krzesła - raz na jakiś czas zrzucają śmiałków decydujących się na nich zasiadać, ale pan domu niespecjalnie chce się ich pozbywać, chociaż nikomu nie zdradził powodów niezrozumiałej decyzji. Jedyna droga do pokoju dziennego prowadzi przez kuchnię, można też wyjść z niej na oszkloną werandę.

Kurna chata niegdyś służyła za prowizoryczny budynek mieszkalny, później przypadła jej rola graciarni. Wilhelm prędko przemianował ją na pracownię, uprzątnął i zadbał o odpowiednią wentylację - komin sterczy ze środka dachu, wyraźnie koślawy, lecz skuteczny. Tak wewnątrz, jak i na zewnątrz, królują liczne rośliny wspinające się po ścianach. Tu i tam czyhają porozrzucane blaszane sprzęty, łopatki, konewki oraz mnóstwo pustych donic, notorycznie tłuczonych przez niesforne pędy. Przestrzeń została maksymalnie wykorzystana, ciężko upchnąć tu coś więcej - pod sufitem dyndają ususzone zioła, półki na każdej ścianie uginają się od szklanych pojemników, jest stoisko alchemiczne, duży stół, mnóstwo sadzonek i tajemniczych przedmiotów, służących prawdopodobnie do niczego. Jeden z kątów został osłonięty czarnym, ciężkim materiałem - za kotarą ustawiono okrągły stół i dwa krzesła. Od czasu do czasu Wilhelm wróży w owym zakątku, nigdy jednak nie zaprasza tu nieznajomych.

Nieduża szkocka wieś, której historia sięga średniowiecza. Usytuowana względnie niedaleko Hogsmeade, w przepięknej okolicy - położona nad rzeką, otoczona górami oraz licznymi jeziorami, gdzieniegdzie przecięta połaciami iglastych lasów oraz niewielkich pól. Nieopodal Feldcroft znajdują się również ruiny magicznego zamku. Społeczność wioski jest zżyta i pomocna, chętnie wita odwiedzających i wskazuje najbardziej malownicze szlaki. Wydeptanymi uliczkami biegają dirikraki, najlepsze wypieki można dostać u pani Pomfrey - ich zapach często roznosi się po niewielkim placu w centrum wioseczki. Można tam zauważyć parę straganów, są ogólnodostępne, wykorzystywane przez mieszkańców do sprzedaży najróżniejszych przedmiotów - od szat, przez jedzenie, po antyki. Pilnują ich zaczarowane posągi, łypiące na każdego złodzieja, gotowe podnieść raban, gdy ktoś bezprawnie postanowi przywłaszczyć sobie wystawione dobra. Zdarza im się oceniać oglądających pochopnie - wrzaski rzeźb są dosyć powszechnym elementem codzienności.

Salon imienia Wendeliny Dziwożony, założycielki rodu, jest odrobinę mniejszy od salonu głównego. To miejsce nieco bardziej intymne, do którego wstęp mają głównie członkowie rodziny rodu Selwyn, ich krewni, a także bliscy przyjaciele domu. Kolorem przewodnim jest tu czerwień, znajdująca się zarówno na ścianach, podłodze, jak i kanapach, przełamywana głównie złotymi dodatkami. To na cześć płomieni, które otaczały Wendelinę za każdym razem, gdy trafiała na stos. Nad kominkiem znajduje się zaś jej popiersie, stworzone przez utalentowanego artystę włoskiego pochodzenia. Ściany zdobią lustra oraz obrazy docenianych artystów. Przy dużych oknach stoją zaś donice z płomieniem Afryki, wyjątkową rośliną importowaną przed laty z Madagaskaru. W okresie swojego kwitnienia okazy cieszą oko czerwonymi kwiatami.

Znajdujący się na malowniczym wzgórzu niedaleko miejscowości Uffington kredowy geoglif, od zawsze przyciągał spacerowiczów, pragnących nacieszyć oczy wyjątkowymi widokami, oraz badaczy, którzy robili wszystko, by odkryć tajemnicę tego, stworzonego przez Celtów, cudu.
Mimo iż powszechnie nazywany “Białym Koniem”, wielu historyków wciąż nie może dojść do porozumienia, co właściwie przedstawia - czy jest to smok, jednorożec, czy może nawet wilkołak. Jego przeznaczenie również nie jest do końca jasne. Z biegiem lat udało się jednak odkryć, że był to ważny element starożytnego cyklicznego rytuału ochronnego, pod którego koniec wizerunek stworzenia był odnawiany. Okoliczni mieszkańcy nadal kontynuują tradycję przodków, organizując co siedem lat huczne festyny, odbywające się nawet w najtrudniejszych czasach. Kto wie, co mogłoby się stać, gdyby ten pradawny magiczny cykl został przerwany?

Położony niedaleko wsi Finstock magiczny wiatrak zbożowy, którego zaklęte skrzydła obracają się nawet w bezwietrzną pogodę, był pierwszym tego typu budynkiem w całej Anglii. Powstał w XVIII wieku jako jeden z wielu osobliwych magicznych wynalazków, stworzonych przez miejscową legendę — Trzaśniętego Trantera, którego magiczne eksperymenty wyraźnie wyprzedzały swoją epokę oraz przeczyły zdrowemu rozsądkowi.
W zamyśle czarodzieja wiatrak miał ułatwić życie okolicznym rolnikom, którzy nie musieliby już wozić swojego zboża do młyna w Combe, a spokojnie mielić je tu na miejscu. Nie do końca wiadomo, czy wynalazca rzeczywiście wcielił w życie ten pomysł, troszcząc się o dobrostan sąsiadów, czy zwyczajnie chciał zrujnować biznes swemu znienawidzonemu bratu — właścicielowi rzeczonego sąsiedniego młyna.
Wielu badaczy po dziś dzień głowi się, w jaki sposób Tranter zaczarował swoje dzieło, ponieważ wszelkie analizy wskazują, że to zwyczajnie nie ma prawa działać. Jednak młyn nadal mieli i ma się całkiem dobrze, a jego obecni posiadacze — potomkowie siostry wynalazcy, której podczas rodzinnych perypetii nikt nie brał na poważnie, przejęli cały interes i bardzo o niego dbają.

Na granicy z hrabstwem Warwickshire, znajduje się starożytny kamienny kompleks, który, dzięki swojej wyjątkowej magicznej aurze, od wieków był wykorzystywany przez czarodziejów do obserwacji gwiazd, przewidywania przyszłości oraz różnych rytuałów, szczególnie tych, związanych z płodnością. Miejsce to składa się z trzech stanowisk: Król Kamienia, Szepczących Rycerzy i Ludzi Króla, których to łączy jedna interesująca legenda.
Pewien lokalny władca, żądny potęgi i wpływów, w pogoni za swoimi pragnieniami próbował niecnymi sposobami wykorzystać do swych celów talent miejscowej czarownicy. Jednak gdy ta odkryła prawdziwe zamiary mężczyzny, za jego pychę oraz kłamstwo, zmieniła jego oraz cały orszak w kamień. Tak też powstał Król Kamień i kamienny krąg — Ludzie Króla. Rycerze, którzy rzucili się na nią w akcie zemsty, zostali obdarowani nieśmiertelnością i uwięzieni pod stosem kamieni, by po wiek wieków czekać na swojego pana.
Są ci, co twierdzą, że to sam Merlin zemścił się na władcy, ponieważ zaklęcie to było tak potężne, że do dziś wiele przedmiotów magicznych w tym miejscu nie działa poprawnie.
Interesujący jest również związek faz księżyca z charakterystycznymi dla Kamieni z Rollright zjawiskami. Podobno, kiedy ten znajduje się w nowiu, można usłyszeć szepty i nawoływania rycerzy w obcym, zapomnianym języku, a podczas pełni — gdy tylko srebrna poświata otuli Ludzi Króla, widać, jak cienie kamiennego kręgu przybierają ludzkie sylwetki i poruszają się. A może to tylko zmyślna iluzja?

Ulokowany na granicy wschodniego i zachodniego Suffolk ponad dwustuletni, zabytkowy cmentarz to miejsce spoczynku w dużej mierze zasłużonych dla regionu mieszkańców, czarodziejów, których nazwiska pozostają ściśle powiązane z lokalną historią i nie gasną wraz z upływem kolejnych dekad. Znajdują się tu mniejsze i większe grobowce, niektóre wykonane z imponującym kunsztem i bez oszczędności, inne znacznie skromniejsze, znikające pod peleryną gęstego bluszczu. Kilkanaście starych drzew dumnie wyrasta między nagrobkami, stając się jednocześnie istotnym punktem orientacyjnym dla odwiedzających. Starannie utrzymane aleje prowadzą przez zakamarki cmentarza, opowiadając historię o kolejnych pochowanych tutaj czarodziejach. Czas sprawia, że kamień pęka, a napisy na nim bledną, lecz mimo to lokalna społeczność nie szczędzi starań, aby otoczyć to miejsce należytą opieką.

Azyl początkowo nie posiadał żadnej nazwy, gdy był jeszcze zamieszkiwany przez samotnego Blythe’a. Dopiero po przeprowadzce jego żony i okazjonalnej pomocy uzdrowicielskiej, którą oferowała mieszkańcom wioski, nazwa sama przylgnęła do domu znajdującego się na uboczach Feldcroft. Prowadzi do niego kręta, wydeptana droga. Sam dom sprawia wrażenie starego, ale przytulnego; nad wejściem zwisa bluszcz, pod zewnętrznymi ścianami rosną ozdobne rośliny, w tym róże w różnych kolorystycznych odmianach.

Połączona z jadalnią - a raczej jej namiastką w postaci czteroosobowego stolika - o otwartym przejściu do przedpokoju; znajduje się tuż przy frontowych drzwiach. Białych ścian i zielono-białych mebli dopełnia widok roślin w dzbankach i doniczkach, widoczny akcent kobiecej ręki; rośliny są regularnie wymieniane, zadbane. Kuchnia jest niewielka, ale utrzymywana w porządku, dobrze wyposażona, choć widać, że od dłuższego czasu używana zdecydowanie rzadziej. Okna znajdują się na przeciwko wejścia.

Serce Azylu, najprzytulniejsze pomieszczenie ze wszystkich. Przyjemny zapach roślin przemieszany z zapachem książek wita już na wejściu. Duże okna i szklane drzwi prowadzące na ogród rozświetlają pokój za dnia, zaś wieczorami - niewielka lampa rozstawiona na małym stoliku stojącym przy kanapie i jedna większa, ustawiona pod ścianą. Drewniana podłoga wyłożona jest dywanem. Pod ścianami ustawione są wysokie, drewniane meble ze szklanymi drzwiczkami, a półki wypełnione są w głównej mierze księgami traktującymi głównie o uzdrowicielstwie i zielarstwie. Centrum pokoju dziennego stanowi miękka, biała kanapa wyłożona poduszkami i kocami, a także kwadratowy stolik kawowy.

Sypialnia, choć największa, nie odbiega jednak wielkością od reszty pomieszczeń. Większość przestrzeni zajmuje łóżko usadowione pod oknem. Obok niego znajdują się dwa stoliki nocne na których postawione są donice z rozłożystymi roślinami, podobnie jak na szczątkowym parapecie nieco wyżej. Sporawa, biała szafa znajduje się na przeciwko łózka, po lewej stronie pod wejścia do sypialni - wciąż znajdują się w niej ubrania nie tylko należące do Sohvi, ale także do jej zmarłego męża. W sypialni nie ma innych mebli, głównie przez skośne, białe ściany, które ograniczają przestrzeń użytkową.

Najmniejszy pokój w Azylu, niegdyś stanowił część pokoju dziennego, ale ostatecznie państwo Blythe postanowili wydzielić niewielką przestrzeń dla gości. I nie tylko - pokój często też służył za miejsce, w którym Sohvi przyjmowała potrzebujących pomocy sąsiadów, a niekiedy także oferowała im nocleg, by mieć na nich oko. Ściany są białe, podłoga ciemna, drewniana - taka, jak w całym domu. Większość pokoju zajmuje spore, miękkie łóżko, wyłożone wypełnionymi pierzem pościelą. Przy nim stoi niewielka, ciemna komoda z kilkoma pustymi półkami. Na niej, podobnie jak na parapetach, wyłożone są rozmaite rośliny doniczkowe.

Stale zamknięty na klucz, otwierany jedynie w wyjątkowych sytuacjach, choć te zdarzają się niezwykle rzadko - ewentualni goście lokowani są głównie w pokoju na parterze, a i ci zdarzają się rzadziej, niż jeszcze jakiś czas temu. Po otwarciu ukazuje się niewielki pokoik, zaskakująco pusty, przynajmniej w porównaniu do innych pomieszczeń w domu. Znajduje się w nim jednoosobowe łóżko, szafka nocna i biała komoda. Ściany w kolorze bardzo jasnej, niemalże białej, bladej zieleni. W rogu, na lewo od okna, upchane są pojedyncze pluszaki; pokój miał zostać przeznaczony dla dziecka państwa Blythe, jednak śmierć męża i poronienie pokrzyżowało te plany, co doprowadziło do jego zamknięcia. To jedyne miejsce, w którym kwiaty wystawiane na szafce nocnej są rzadko lub wcale.

Wybudowana przy pomocy sąsiadów, znajduje się za ogrodem, na krańcu posiadłości. Prowadzi do niej prosta, wydeptana ścieżka, po której bokach rosną krzewy róż. Przestrzeń w szklarni wypełniona jest do granic możliwości w głównej mierze sadzonkami ciemiernika, ale prócz nich znajdują się także inne zioła, choć w mniejszych ilościach. Pod szklanymi ścianami rozstawione są kamienne stoły, a także jeden szeroki na samym środku, co pozostawia niewiele miejsca do przejścia. Na samym końcu szklarni znajduje się malutkie zaplecze, w którym znajdują się potrzebne do zielarskiej pracy przedmioty.

Po tym, jak Rycerze Walpurgii spalili szereg okolicznych wiosek, w zakolu rzeki Lathkill powstało obozowisko. Schronienie znalazły tam głównie wdowy oraz dzieci, których domy pochłonęły płomienie. Obóz umiejscowiono rozsądnie, wystarczająco daleko od podmokłych terenów, w lekkim oddaleniu od lasu; okoliczna roślinność sprzyja mieszkańcom, chętnie korzystają z jej dobrodziejstw, a wysiłki Zakonu Feniksa czynią to miejsce coraz bezpieczniejszą przystanią.

Sporych rozmiarów wieś, której ludność od setek lat para się przede wszystkim wytwórstwem drzewnym. Niska zabudowa i gęsta sieć drobnych uliczek kontrastuje w okolicznymi, bujnymi lasami Surrey. W 1908 roku Chiddingfold straciło swoje prawa miejskie z powodu licznego spadku ludności, co stopniowo ulegało poprawie w ciągu ostatnich lat.

Największa chluba Wilhelma. Stworzona według ścisłych wytycznych zielarza, uczestniczącego w sporządzaniu projektu - idealnie dostosowana pod kłaposkrzeczki, które są tu głównym punktem. Szklarnia zapewnia im idealne warunki do wzrostu, dzięki szeregowi udogodnień usprawnia i ułatwia opiekę nad roślinami. Poza kłaposkrzeczkami można znaleźć tu parę innych gatunków, te jednak nie są ani tak liczne, ani tak okazałe, jak najistotniejsza część hodowli. W głównej szklarni panuje porządek - jak na gospodarza wręcz podejrzany - Despenser lubi dbać o odpowiednią prezencję swoich najlepszych roślin. Do pracy w głównej szklarni dopuszczani są tylko najbardziej zaufani i sprawdzeni pracownicy, Wilkie jest trochę przewrażliwiony na punkcie swoich liściastych podopiecznych.

Wypełniona najróżniejszymi odmianami ciemiernika, ziół oraz pojedynczych sztuk innych gatunków, pojawiających się sporadycznie na życzenie klientów. Mniej uporządkowana od głównej szklarni - w kątach zgromadzono zapasy glinianych doniczek oraz potrzebnych do pracy przyborów. Posiada wydzieloną część na kwarantannę, podzieloną na mniejsze boksy - zabezpieczone magicznie, aby ewentualne choroby lub insekty nie przedostały się na resztę roślin.

Łazienka wyróżnia się ascetycznym, ale zarazem eleganckim wystrojem. W wykończeniu dominują ciemne kolory w odcieniach brązu i butelkowej zieleni. Wnętrze jest prosto urządzone, ze skromną ilością ozdób. Na prostym, drewnianym blacie umieszczona jest umywalka. Niska wanna postawiona na nóżkach zajmuje centralne miejsce w łazience. Wnętrze zdobi zawieszone nad umywalką duże, okrągłe lustro, które odbijając światło, dodaje temu miejscu przestrzeni. Podłoga, wykonana z płytek w kratkę, podkreśla geometryczny charakter wystroju, a ułożony nań miękki dywanik dodaje mu ciepła.

W sypialni dominują ciemne kolory, głębokie brązy, burgundy i butelkowa zieleń. Ściany są pokryte tapetą o delikatnych, kwiatowych wzorach. Drewniane łóżko posiada wygięte, delikatne elementy zdobnicze. Toaletka z lustrzanym blatem jest istotnym elementem wystroju, wykonanym z ciemnego drewna, a zawieszone przy niej proste lustro ma obramowanie pozbawione ozdób. Na parapecie można spotkać kilka roślin doniczkowych, głównie paprocie, które dodają wnętrzu świeżości. Zasłony i miękki dywan, również są utrzymane w stonowanych, ciemnych kolorach, tworząc spójną atmosferę przytulnej prostoty.

Sercem mieszkania jest niewątpliwie kuchnia, jaka charakteryzuje się prostotą, funkcjonalnością i nieco wiejskim wdziękiem. Kuchenne szafki oraz blat zbite są z ciemnego drewna, co nadaje wnętrzu solidny wygląd. Widać, że kuchnia jest miejscem aktywnego użytku. Wiszące na ścianie garnki i naczynia są chętnie używane i stanowią zarazem element dekoracyjny. Pomieszczenie emanuje porządkiem, na stole i blatach są widoczne ślady codziennego gotowania, a w powietrzu unosi się zapach kawy, tworząc tu przytulną atmosferę.

Salon jest jednym z nielicznych pokoi w mieszkaniu, jaki prezentuje się elegancko, a jednocześnie funkcjonalnie, charakteryzując się prostotą i pewnym industrialnym urokiem. Ściany w kolorze ciemnego fioletu nadają wnętrzu powagi. Miękkie fotele obite są lekko wytartym już welurem, zapewniają wygodne miejsce do wypoczynku. Na zawieszonych na ścianach fotografii dominują krajobrazy oraz nieliczne portrety rodziny. Duży industrialny żyrandol wiszący centralnie nad przestrzenią dodaje charakteru i dostarcza oświetlenie o wyrazistym stylu. W salonie można zauważyć kilka roślin, co wprowadza do wnętrza świeżość. Na regałach ustawiono podręczniki do anatomii oraz książki o magii leczniczej, zdradzając zainteresowania mieszkańców.

W jednej z najwyższych wież pałacu Beaulieu znajduje się niewielkie, hobbystyczne obserwatorium astronomiczne. Wewnątrz można znaleźć biuro pełne ksiąg dotyczących właśnie tego tematu, a także kilka stanowisk pełnych map nieba oraz różnorodnych przyrządów, pozwalających na zgłębianie astronomicznej wiedzy. Jest to miejsce, do którego wstęp mają tylko członkowie rodziny bądź specjalnie zaproszeni gości, dlatego nie należy do tych najbardziej reprezentacyjnych. Na ścianach znajdują się mapy nieba, ważne teksty astronomiczne oprawione w ramy oraz fragmenty pochodzących z nieboskłonu kamieni. Poza nimi powieszony jest tu tylko jeden obraz, przedstawiający gburowatego czarodzieja w stroju wyszytym gwiazdami. Wieść niesie, że jest to astronom spokrewniony w jakiś sposób z rodziną Selwyn, jednak imię jego zaginęło, a mężczyzna nie chce go zdradzić. Za to z radością komentuje, gdy osoby w pomieszczeniu dochodzą do według niego błędnych wniosków. Jego rady bywają jednak złudne; wiedza namalowanego czarodzieja już dawno przestała być aktualna.
Z gabinetu można wyjść na balkon okalający całą wieżę, na którym znajdują się trzy lunety. Dwie dość proste, amatorskie, jedna zaś nieco bardziej rozbudowana. Z balkonów Beaulieu dość dobrze widać gwiazdy, zwłaszcza w bezchmurne noce, a na podstawowe potrzeby związane z ważeniem eliksirów, czy po prostu cieszeniem się pięknem nieba, są zupełnie wystarczające.

Prywatna szkoła w Plymouth została założona w 1896 i od tamtego czasu działała bezustannie, ucząc nowe pokolenia, nawet w obliczu wojny czarodziejów. Niestety, wydarzenia z 13 sierpnia 1958 roku nie ominęły budynku. Ogniste odłamki rozpadającej się komety uderzyły w gmach szkoły, powodując potężny pożar, który sprawił, że po szkole pozostały jedynie spalone mury. Zgliszcza zdają się chwiać na wietrze, sprawiając wrażenie niebezpiecznych. Szkoła, jeśli ma ponownie zacząć działać, wymaga odbudowania.
Zielone tereny wokół szkoły na szczęście powstrzymały pożar przed dalszym rozprzestrzenianiem się, dzięki czemu ten nie dotknął innych znajdujących się nieopodal budynków.