Położony na Ulicy Pokątnej w eleganckiej alejce pasażu Laverne de Montmorency, Cynobrowy Świergotnik to dom mody działający od roku 1812. Ozdobiony wysmakowanym szyldem z ptakiem o pięknych piórach, którego wziął za swój symbol, zaprasza do środka wystawą sezonową kreacji umiejscowionych przy długich, krystalicznie czystych oknach.
W środku unosi się nienachalny, lecz wyczuwalny zapach kwiatów; wnętrze jest czyste, marmurowe, odznacza się minimalistyczną elegancją, by nie walczyć wystrojem o dominację z bajecznymi szatami widocznymi na magicznie ruchomych manekinach. Kroje tradycyjnych szat czarodziejów ozdabiane są tutaj bogato, fantazyjnie, z chirurgiczną precyzją tkając projekty zapierające dech w piersi, prawdziwe dzieła sztuki. Zwykle są to projekty nawiązujące do natury, ale i bezpośrednio do magii, krawcowe w Cynobrowym Świergotniku są bowiem w stanie oddać wszystko, każde marzenie, każdą cechę charakteru. Nie zabraknie tu także kreacji bardziej stonowanych, w których główną rolę odgrywają piękne, drogocenne materiały i dyskretniejsze zdobienia.
Boczne sale, poza typowo krawieckim przeznaczeniem, służą także do spotkań z czarodziejami i czarownicami pragnącymi zamówić specjalnie przygotowane pod siebie stroje. Po przeciwległej stronie przybytku można przejść się po salach z gotowymi projektami, do których bezpośrednio przylegają przestronne i wygodne przymierzalnie z miękkimi fotelami i dużymi, estetycznymi lustrami.
Odzwierciedleniem wysokiej klasy usług świadczonych czarodziejom są tutaj ceny; Cynobrowy Świergotnik służy zamożnej i bogatej klienteli, stroniąc natomiast od średniej kasty społecznej, której na tak wyszukane suknie, szaty lub garnitury zwyczajnie, niestety, nie stać.

Chociaż nieświadomi, mugolscy przechodnie dalej widzą w tym miejscu stary, opuszczony już zakład stolarski, od roku znajduje się tam magiczna drukarnia. Na parterze znajduje się recepcja, pomieszczenie socjalne oraz schowek. Na pierwszym piętrze za to znajduje się kilka pomieszczeń pracowniczych. W pierwszym naprzeciwko schodów znaleźć można gotowe już do wydania druki. Reszta piętra zajęta jest przez ustawione prasy drukarskie po jednej stronie, po drugiej stanowiska ze stemplami, gdzie pracownicy projektują wygląd pierwowzoru strony.

Znajdujące się nieopodal Warwick miejsce spoczynku zmarłych mieszkańców hrabstwa. Większość nagrobków niszczeje w zapomnieniu i niknie za zasłoną gęstej, dzikiej roślinności. Zdaje się, że ostatni opiekunowie tego miejsca odeszli dawno temu. Dziś rzadko chowa się tutaj zmarłych. W zapomnianym przez czas miejscu trudno o świeże pomniki, ale te sprzed wieków wabią przykurzonym pięknem i zaklętą w kamieniu historią. Miejsce jest puste i ciche, na twarzach pojedynczych żałobników odnaleźć można jednak nostalgię i tajemnicę.

Komnaty, w których skład wchodzi wydzielona część sypialniana, przedsionek witający gości i pozwalający na prywatne rozmowy w objęciach wygodnych foteli i stosunkowo mała garderoba, w której prym wiodą nietknięte suknie. Na przestrzeni lat ulegały diametralnym zmianom, pierwotnie zagospodarowane w odcieniach błękitu i różu, teraz prezentowały skromność w odcieniach bieli i brązu. Ściany odziane w liczne regały z książkami, prezentowały wszelkie pamiątki z podróży, otrzymywane od braci i ojca. Na stoliku kawowym niezmiennie prezentowały się białe peonie, o których obecność pani komnat dba ze szczególną uwagą. Po stronie południowej znajduje się wyjście na balkon, z którego można obserwować rozległość portu. Na nim znajduje się ponownie miejsce na chwilę spoczynku i kontemplację zapierającego dech w piersiach widoku.
Kluczowe miejsce na mapie zajmuje biurko, wykonane z mahoniu, będące specjalnym zamówieniem na dziesiąte urodziny. Rozległe szuflady skrywają ręcznie pisane notatki, pamiętniki i próby sił w nowych językach. Na nim również znajduje się bukiet kwiatów, stanowiący jedną z niewielu ozdób, o których absolutny zanik troszczyła się Imogen w imię trudności ze skupieniem. W taki sposób znad łoża zniknął baldachim, okna skrył się pod delikatnymi zasłonami a główną ozdobą komnat był perfekcyjny ład i nienaganny porządek.

Niewielki fragment wokół Czarodziejskiej Opery został skryty w wyjątkowcych kompozycjach posągów wykwintnych muzyków i roślinności, podkreślającej wyniosłość gestu ofiarowanego swojej żonie przez lorda Lestrange. Krzewy azalii i wiekowe drzewa rzadkich odmian, podglądane przez szeregi ogordników i botaników, cieszą oczy wyjątkowymi kształtami koron. Zarówno przed spektaklami w Czarodziejskiej Operze, jak i po nich, niewielki plac wypełniony jest w fascynatach muzyki, zaczerpujących odpoczynku i chwili dyskusji.

Niewielki piętrowy dom wychyla się zza podwójnej linii drzew, wyrasta na końcu drogi na granicach Borrowash i wita gości niewielkim daszkiem umieszczonym tuż nad drzwiami, mającym za zadanie ochronić ich przed angielskim deszczem. Kołatka na drzwiach przedstawia dzięcioła ustawionego dziobem w stronę drzwi i definitywnie jest zaczarowana - wystarczy połaskotać ogon dzięcioła, żeby ten zadudnił ostrym dziobem o drewno. Na górnej krawędzi dachu zawieszona jest stara, żeliwna latarnia, która wskazuje drogę rannym i strapionym.

Główne pomieszczenie Latarni, w której Ted przyjmuje i leczy chorych. Znajdują się tu dwie leżanki, stare komody, kilka mniejszych szafek na ważne utensylia lecznicze i dwa połączone ze sobą, niewielkie stoły. Gdzieś przy obłożonej drewnem ścianie stoi oszklona gablotka z lekami, eliksirami i maściami. Okna przesłonięte są matowymi, ciemnymi narzutkami, gdyby jednak wypadało zasłonić wnętrze lecznicy przed ciekawskimi oczami. Wejście do głównej izby można zamknąć przesuwnymi, nieco skrzypiącymi drzwiami.

Mały pokoik, w którym znajduje się tylko jedno łóżko, obok niego drewniany stoliczek i krzesło, na które pada światło z zazwyczaj otwartego okna. Izdebka służy powrotowi do zdrowia tym, którzy potrzebowali dłuższej i intensywniejszej pomocy uzdrowiciela. W powietrzu unosi się wyczuwalny zapach parującego cały czas alkoholu - magomedyk woli sprawdzone sposoby dezynfekcji zamiast tych magicznych. Chory mimo to odnajdzie tu ciszę i spokój.

Jej główną część stanowi piec, w którym zimą i jesienią wiecznie płonie ogień ogrzewający resztę Latarni. Znaleźć tu również można drewniane blaty stojące w jego bliskości i dwie wiszące szafki, które mieszczą w sobie głównie puszki z suszonymi ziołami. Na blatach przygotowuje się nie tylko posiłki, ale i eliksiry - kociołek stoi niedaleko pieca, a słoiczki ze składnikami ustawione są skrupulatnie rzędami pod ścianą. Między piecem a blatami znajduje się tylne wyjście prowadzące na niezbyt zadbany, zarośnięty ganek.

Tylne wyjście znajdujące się w kuchni prowadzi na ogarnięty trawą ganek, gdzie głównym jego elementem jest właśnie pompa z kamienną misą. Sama misa pełni raczej funkcję ozdobną, prawdopodobnie jako fontanna dla ptaków, za to pompą płynie czysta, zdatna do picia woda. Wokół wodopoju widać nieokiełznaną rękę matki natury - stary okaz dębu zwyczajnego osłania latem dom cieniem swojej rozłożystej korony, a u jego podstawy rosną drobne krzewy, pokrzywy i wszelkie inne chwasty, których od dawna się nie pozbywano.

Od furtki do drzwi frontowych prowadzi wąska piaszczysta dróżka, której poprzedni właściciele nie zdecydowali się jakkolwiek utwardzić. Równo przystrzyżone trawniki po obu stronach i kwiaty przy domu dają temu miejscu przyjemny klimat, który zachęca do wejścia na teren posesji. Ustawiona na lewo ławeczka często zajmowana przez stare małżeństwo, obecnie świeci pustką niewykorzystywana już tak, jak dawniej.

Najciemniejsze pomieszczenie w Cobble Cottage, dawniej królestwo pani domu, lecz obecnie nikt tutaj nie króluje. Centrum stanowi stary stół w zaskakująco dobrym stanie jak na swój wiek i pasujące do niego krzesła z numerami na oparciach niewiadomego zastosowania. Na blacie zawsze stoi wazon z kwiatami pochodzącymi z ogrodu za domem. Wyposażenie oraz dodatki sprawiają, że to miejsce ma swoją duszę i właśnie z tego powodu nic nie zostało zmienione. Jedynie parę rzeczy zostało odświeżone lub naprawione.

Dawniej pokój gościnny przypadł do gustu pannie Blythe na tyle, że przerobiła go na swoją główną sypialnię. Duże okna wpuszczają do środka promienie słońca i sprawiają, że jasny pokój staje się tylko przytulniejszy. Po przekroczeniu progu w oczy rzuca się duże łóżko stojące blisko okien oraz szafka nocna z zegarkiem, który dawno przestał działać. Na blacie stoi również nieduży wazon zazwyczaj z różami, które rosną w ogrodzie. Na lewo od wejścia na długości ściany znajduje się szafa mieszcząca ze spokojem wszystkie ubrania. Podłogę zdobi miękki dywan, chroniący od chłodnego drewna.

Dawniej główna sypialnia właścicieli, obecnie stała się pokojem gościnnym. Wnętrze pozostało prawie niezmienione, zniknęła stamtąd stara tapeta oraz masa porcelanowych bibelotów, które niepotrzebnie zajmowały miejsce. Poza łóżkiem jest tam również nieduża szafa i stolik z fotelem, pod którymi leży dywan.

Najmniejsze pomieszczenie domu, ale całkowicie spełniające potrzeby i jak najbardziej funkcjonalne; umywalka ze sporym lustrem, toaleta i duża wanna. Pojedyncze okno wychodzi na ogród, dzięki czemu z wanny rozpościera się piękny obraz natury. Wnętrze utrzymane w najbardziej standardowych kolorach, jakim jest biały z dodatkiem zieleni, będącą ulubioną barwą panny Blythe.

Zawieszony między dwoma solidnymi drzewami, stał się miejscem odpoczynku docenianym przez Belvinę. Stojący obok metalowy stolik pozwala mieć przy sobie nie tylko dobrą książkę, ale również coś do picia oraz jedzenia. Na jednej z gałęzi wisi również zrobiona przez poprzedniego właściciela huśtawka, będąca obecnie bardziej ozdobą niż faktycznie wykorzystywana. Rozłożyste gałęzie drzew sprawiają, że to miejsce jest mocno zacienione, co znajduje uznanie zwłaszcza w gorące i słoneczne dni.

Z tego miejsca najlepiej widać całość niedużego ogrodu. Przy budynku stoi ławka z miękkim siedzeniem i kilkoma poduszkami. Idealne miejsce na odpoczynek, gdy czasu jest za mało, aby rozłożyć się na hamaku. Kawałek dalej znajduje się również nowo dostawiony stół z czterema krzesłami, by w okresie letnim można było zjeść posiłki na dworze.

Duży i jasny - tymi słowami można najlepiej określić salon, który zasłużył na uznanie go za serce domu. Pomieszczenie w którym zmieniło się najwięcej, zostało przemeblowane tak, by wpasowywało się w gust Blythe. Tutaj również spędza najwięcej czasu, kiedy przebywa w domu. Przypomina bardzo wnętrze z jej pierwszego mieszkania i jest w pewien sposób wydźwiękiem sentymentu. Dwie jasne kanapy z miękkimi poduszkami, stojące naprzeciwko siebie i oddalone na tyle, aby pomiędzy zmieścił się stolik kawowy, pod którym znajduje się dywan w beżowym odcieniu. Odświeżony kominek i kilka dodatków ocieplają wnętrze. Nie raz na stoliku zalegają czytane przez właścicielkę książki, chociaż ich miejsce jest na stojącym pod ścianą regale.

Żyjący własnym życiem, najczęściej porośnięty dziką miętą i malwami; otoczony niespecjalnie wytrzymałym płotkiem przez który bez problemu przedostają się okoliczne psy. Ziemia w tym miejscu bywa zdradliwa; nigdy nie wiadomo, kiedy wdepnie się w jakąś świeżą dziurę z psim skarbem. Nigdy nie wiadomo także, czy przez ten skarb człowiek sobie kostki przypadkiem nie skręci, ale to już zupełnie inna sprawa.
Ogród nie jest specjalnie duży. Na skraju porośnięty drzewami, gwarantującymi przyjemny cień w upalne dni. Pomiędzy dwoma solidnymi bukami zawieszony został całkiem wygodny hamak, do którego dostać można się wąską, obłożoną kamiennymi płytami ścieżką. Prócz mnogości dzikich roślin i ogólnego gąszczu, nieopodal hamaka, znajduje się także nieduży, drewniany stolik z dwoma taboretami.

W głównej sypialni, przy jednej za ścian postawiono obszerne, małżeńskie łoże, obok którego znajdują się niewielkie, granatowe szafki noce. Po drugiej stronie stoi toaletka, wraz z parawanem, obok którego znajduje się przejście do garderoby wypełnionej sukniami w kolorze morza, uzupełniona odcieniami pomarańczu. Przed łożem ustawiony jest szezlong. Przy ścianach kilka dość prostych regałów, które wypełniają książki. Bliżej okien ustawiono okrągły stolik z ciemnego drewna przy którym stoją obite granatem fotele. Okienne wyjście prowadzi na współdzielony z przylegającymi komnatami taras. Wśród przynależnych do Melisande pomieszczeń znajduje się jeszcze niewielka łazianka z wanną mieszcząca się za garderobą. Główne pomieszczenie posiada łączenie z salonem z którego przejść można do komnat Manannana. Całość utrzymana jest w surowym klimacie całego zamku, jedną ze ścian zdobi obraz morza.

Największe pomieszczenie w chacie. Dobrze oświetlone, najmniej zagracone i sprawiające wrażenie całkiem przytulnego. Nad paleniskiem zazwyczaj kołysze się osłonięty pokrywką sagan pełen syczącej, podejrzanej zawartości znanej tylko właścicielce tego przybytku.
W pomieszczeniu znajduje się także parę krzywych szafek, o których można byłoby pomyśleć: "zaraz się rozlecą", ale jakimś magicznym sposobem nadal trwają w miejscu. Na ścianach wisi parę chochel, jakaś patelnia i ze dwie pokrywki; pod sufitem natomiast roi się od suszonych wiązanek ziół, a na jednym z krzeseł stojących w okolicy paleniska siedzi kura i sprawia wrażenie wyjątkowo niezadowolonej Twoją wizytą.

Jeśli główna izba była miejscem najbardziej przytulnym, to pracownia jest najbardziej uporządkowanym. Pomieszczenie mieści się nieopodal schowka na miotły, nie jest specjalnie duże i sprawia wrażenie surowego; ściany nie są tu wygładzone i pomalowane, a zastawione szafkami, regałami, półkami i tym podobnymi przedmiotami, które albo świecą pustkami albo uginają się od specyfików i ingrediencji; trudno właściwie orzec dlaczego tak się dzieje, ale wygląda na to, że wszystko jest pod kontrolą.
Centrum stanowi stół alchemiczny i niewielkie palenisko z kociołkiem; ogień rzadko tutaj gaśnie.

Niewielkie pomieszczenie wciśnięte pod spad dachu; mieści tu się w zasadzie tylko łóżko, prosta szafka z miednicą pełną wody w której można obmyć twarz i dłonie oraz niewielka komoda na ubrania. Jest tu dość ciemno, a biedny wystrój nieco rekompensuje obecność ładnie wyhaftowanego obrazka przedstawiającego bobra lecącego w wielkim kociołku. Tuż obok, na parapecie, stoi wazon pełen suszonych, polnych kwiatów.

Gotycki przepych wystroju na pierwszy rzut oka zdaje się osaczający, ale przez większość czasu zanurzony jest w mroku lichego światła świec i starego żyrandola. Ciemne ściany i wysoki sufit okazjonalnie wybijają się w przebłysku dnia wyzierającym zza ogromnych okiennic; te bowiem zakrywają zwykle długie zasłony z grubego zamszu. Wiktoriańskie meble tłoczą się w całkiem przestrzennym pokoiku, do którego wejścia strzegą masywne drzwi z ciemnego drewna. Skrzypiący parkiet ugina się pod ciężarem wyposażenia i stanowczym krokiem; miękki materac łóżka również wymownie trzeszczy starością, choć bynajmniej nie powinien. Pościel zazwyczaj piętrzy się w nieładzie, książki na skromnej półeczce leżą w chaosie, palenisko gromadzi popioły po wszystkim, co zdołał strawić ogień. W kącie stoi pokaźna komoda, a w jej szufladach - między zwykłymi koszulami i sparowanymi skarpetkami - chowają się wszystkie sekretne przedmioty, i pewnie też pół litra na czarną godzinę. W powietrzu unosi się zapach spalanego drewna i tytoniu, świeżego prania i męskiej obecności.

Duże, dość puste i zaniedbane pomieszczenie. Tynk odłazi ze ścian, gdzieniegdzie czerwienią świeci goła cegła; podłoga skrzypi, przez nieszczelne okno wdziera się świszczący wiatr, a zimą także chłód.
Jest stolik, krzesło, jakiś zapomniany przez bogów fotel, szafka albo dwie. W kącie leży wypchany sianem jasiek, tuż obok stoją dwie miski. Gdzieś po podłodze wala się siekiera.
Nic specjalnego.

Nieco porządniejsza klitka; brak tu odłażącego tynku, ale za to jest obdrapana tapeta - dowód na psią egzystencję, której pierwsze ślady dało się dostrzec w pokoju dziennym.
Pod ścianą stoi krzywe łóżko i jedyną jego zaletą jest to, że ma sensowne rozmiary, a sprężyny nie wbijają się nikomu w tyłek. Poza tym jest nocna szafka i komoda na ubrania. Pod łóżkiem z kolei leży rozścielony, pogryziony przez mole koc i kawałek grubego sznura, wyraźnie sfatygowanego.

Średniej wielkości izba w opłakanym stanie. Stąpanie po starych panelach jest obarczone sporym ryzykiem, użytkowane latami drewno stało się zbyt kruche, by utrzymać ludzki ciężar, czego najlepszym dowodem są rozsiane po pomieszczeniu dziury różnych rozmiarów. Część desek zbutwiała, wystawiona na działanie warunków atmosferycznych, gdyż deszczówka bez trudu przedostaje się do pokoju przez nieszczelny dach. Z salonu śmiało można obserwować gwiazdy - rozrywkę umożliwia wyrwa w suficie oraz dachu, dzieło (prawdopodobnie) magicznych anomalii. Nieliczne meble zostały odsunięte lub przeniesione do innych pomieszczeń. Ściany są brudne, tapeta odłazi, ale okropnie niewygodna kanapa ma się całkiem dobrze i zastawia drogę do schodów prowadzących na strych.

Drewniany płot od dawna przypomina wyszczerbioną szczękę pirata, nieliczne pozostałe deski ledwo trzymają się przechylonej konstrukcji, która jako-tako wyznacza granice podłużnej posesji. Przyległy do lasu teren w większości jest gęsto porośnięty drzewami, im dalej od domu, tym mniej w nim ingerencji człowieka. W okolicy budynku uwagę zwraca studnia, malowniczo porośnięta bluszczem, w cieplejszych miesiącach otulona falą fioletowych dzwonków. Rozpadająca się szopa wraz ze starym kurnikiem straszą po przeciwległej stronie, zarośniętej i zaniedbanej, pełnej rozrzuconych narzędzi oraz gromadzonych powoli materiałów budowlanych. Wokół domu gęsto rozpanoszyły się chwasty, lecz leśna część nadrabia urokiem.

Palace Theatre stał się miejscem, które łączyło wspólnotę w chwilach rozrywki i zbliżenia. Jego wyblakłe neony i eleganckie wykończenie stanowiły sentymentalny zapis epoki, gdy teatr był symbolem wieczornego rozrywania się. Spotkania z bingo przyciągają mieszkańców w każdym wieku, tworząc wokół siebie emocjonalną atmosferę, gdzie podniesienie głosu przy ogłoszeniu numeru może wywołać lawinę śmiechu, jak i zawodu.
Teatr jest również sceną małych, lokalnych spektakli, które przywołują na twarzach widzów uśmiechy i radość, a także zadumę. Pomimo że miejsce to przeżywało swój okres świetności w przeszłości, dziś nieco przytłumione neony i delikatne opadające kurtyny są świadectwem upływu czasu oraz wojennego widma.

Wyblakła mozaika i stalowe konstrukcje basenu krytego są świadectwem minionych lat, przyciągając mieszkańców pragnących chwili odprężenia. W tej przestrzeni czas zdaje się spowalniać, a ciepła para unosząca się nad wodą tworzy przytulną atmosferę. Jego dach pokrywają od wewnątrz malownicze kafelki, które odbijają błękitem i zielenią promienie światła. Płytkie zbiorniki i wysokie sklepienia przywołują na myśl estetykę z poprzednich lat, kiedy basen był symbolem luksusu i wyrafinowania. Dzisiaj blask zdążył już nieco przygasnąć, a mimo to, nie stracił on swej wartości jako przestrzeń do rekreacji i spotkań. Zniszczenia czasu odcisnęły swoje piętno na drewnianych ławkach i betonowych ścianach. Basen stanowi miejscowy klucz do zdrowego stylu życia i integracji społeczności.

Trakt Odrodzenia jest ukoronowaniem trudu walczącej o wolność angielskiej społeczności. Na tym placu przywołującym skojarzenia z nadzieją i wolnością, wznosi się imponujący pomnik ku czci Harolda Longbottoma – bohatera wojennego, który zdecydował się poprowadzić uciśnioną Anglię ku wyzwoleniu. Z jego cokołu spogląda dumnym wzrokiem, przypominając mieszkańcom o zmaganiach i znojach przeszłości, a także o konieczności dążenia ku lepszemu jutru. Głosy tłumu tworzą gwar, mieszając się z odgłosami stóp na chodnikach. Śmiech dzieci i biesiadowanie na ławeczkach kontrastują z momentami zadumy przy pomniku – miejscu, które przypomina o stratach wojny. Trakt Odrodzenia jest miejscem, gdzie przeszłość splata się z teraźniejszością, tworząc przestrzeń pełną pamięci, szacunku i odwagi, która napędza ducha wspólnoty ku przyszłym wyzwaniom.

Hala targowa jest pulsującym sercem lokalnego życia. Gwar kupców i zapach świeżych produktów wypełniały powietrze, tworząc niepowtarzalną atmosferę, gdzie zakupy były zarazem rutyną i celebracją codziennego życia. Mimo iż produktów nadal jest ograniczona ilość, liczne stragany zachęcają zarówno pełnią świeżych warzyw i owoców, jak i delikatnie zamglonymi szybami wędzarni, gdzie w powietrzu unoszą się dymne nuty. Nieopodal zaś znaleźć można tłumnie ryby, każdego dnia świeżo złowione na pobliskim wybrzeżu, jakie kusząco lśnią na lodowych łuskach. W hali targowej, gdzie dźwięk handlarzy i okrzyki klientów łączą się w jednym harmonijnym zgiełku, mieszkańcy Plymouth znajdują niemal wszystko, czego potrzebują do codziennego życia.

Dworzec kolejowy lata świetności ma już dawno ze sobą, a mimo to wciąż prężnie działa. Jego drewniane ławki i podniszczone tablice informacyjne były świadkami niejednej historii, odjeżdżających pociągów i powracających bliskich, a spękane okna odzwierciedlają lata zmagań i zmian, jakie przeszło to miejsce. Donośny gwizd konduktorów niesie się długimi peronami, informując o kolejnych przejazdach, zaś w skromnym wnętrzu zapach starych książek i nowych gazet z punktu kolportera miesza się z pociągową wonią smoły. Na oszczędnie zdobionych peronach podróżni znajdują odrobinę ukojenia i spokoju w szumie odjeżdżających pociągów. Pod sufitem tłumnie gromadzą się także gołębie, czujnie obserwujące wyciągane z toreb kanapki, stanowią nieodłączny element dworca kolejowego.

Skromny stary sklepik ze starociami stanowi zaklętą przestrzeń, w której czas zdaje się zatrzymać. Wywieszona nad wejściem tabliczka, zmęczona upływem lat, kusi przechodniów wypłowiałym napisem "Antyki i Starocie". Zaraz po przekroczeniu progu uderza przenikający powietrze zapach kurzu i historii, tworząc wrażenie podróży w czasie. Wnętrze sklepiku jest labiryntem regałów pełnych skarbów. Znajdują się tu starożytne zegary, porcelana z delikatnymi wzorami i starannie rzeźbione meble, które zdają się opowiadać opowieści o dawnych dniach. Wśród cennych przedmiotów można dokopać się również do z pozoru niewinnie wyglądających czarodziejskich artefaktów, których pochodzenie nie zawsze jest jasne. To miejsce przyciąga nie tylko miłośników antyków, ale również marzycieli, którzy w poszukiwaniu wyjątkowych przedmiotów mogą odnaleźć coś więcej niż tylko zabytki.

Budowla kościoła anglikańskiego wznosi się dumnie, tworząc charakterystyczny punkt orientacyjny dla społeczności miasta. Jego wysoka, kamienna fasada zdobił okolicę, wyróżniając się gotyckim stylem architektonicznym. Witraże w oknach, malowniczo ukazujące biblijne sceny i postacie świętych, tworzą w promieniach słońca misterne mozaiki kolorów. Grube, drewniane drzwi są przyjaznym wejściem do wnętrza, gdzie historia przenika się z duchowością.
Wnętrze kościoła anglikańskiego oddycha atmosferą skupienia i modlitwy. Dębowe belki stropowe tworzą wrażenie mistycznej przestrzeni. Drewniane posadzki zdobił historyczne nagrobki i inskrypcje, świadczące o kontynuacji tradycji w nowych czasach. Wysokie ławki z wyrytymi ornamentami ustawione naprzeciwko dużego, zdobionego ołtarza, są miejscem, gdzie wierni zasiadają, by uczestniczyć w nabożeństwach.

Plac w centrum miasta jest miejscem, gdzie mieszkańcy każdego wieku spotykają się na chwilę wytchnienia. Charakteryzuje się wyboistymi chodnikami i ławkami z patyną czasu, jakie tworzą tu malowniczy krajobraz. Stuletnie kamienice z wyżłobionymi detalami, ozdobione zegarami i balkonami są z wolna odbudowywane po przedłużającym się konflikcie. Odchodzące od placu qąskie, brukowane uliczki wychodzą spod opieki drzew i prowadzą do okolicznych zaułków, tworząc zawiłą sieć spacerowych ścieżek. Młodzież gromadzi się tu, tworząc wir aktywności i energii, której puls widoczny jest w tańcu, muzyce i rozmowach. Zgromadzeni na placu, to nie tylko przyjacielskie spotkania, ale też źródło mobilizacji. Młodzi rebelianci, w trosce o przyszłość i zmiany w społeczności, wcielają w życie swoje ideały. Tutaj narodziły się plany, tu narastał duch buntu. Plac jest miejscem, gdzie marzenia młodych umacniają się w rozmowach, a ich entuzjazm przekształca się w iskry przyszłych zmian.

Przed wojną Devonport Dockyard był pulsującym sercem społeczności klas robotniczych. Stanowił on nie tylko źródło pracy, ale również symbol wytrwałości i determinacji lokalnych mieszkańców. Wytężona praca robotników, zarówno wewnątrz hali produkcyjnej, jak i na nabrzeżu, była widocznym wyrazem dążeń do odbudowy i podniesienia życia społeczności, zwłaszcza dziś, w okresie wojennych zniszczeń. Teraz, choć stocznia funkcjonuje w skromnych warunkach, cieszy się uznaniem ze strony społeczności. Szereg wielkich kadłubów statków unoszących się nad nabrzeżem zdarza się coraz rzadziej, ale produkowane tu mniejsze statki nadal tworzą charakterystyczny krajobraz, odzwierciedlający upór ludzi pracujących nad odbudową kraju.

Dzielnica klasy robotniczej jest tkanką społeczną, która opowiada historię wytrwałości i ducha wspólnoty. Ulice są przesiąknięte historią trudnych czasów, a mieszkańcy często stanowią przykład zjednoczonej społeczności, której więzy powstały w wyniku wspólnych wyzwań. Skromne domy, często z widocznymi śladami wojennych zniszczeń, świadczą o trudach, jakie przeszli ludzie. Wzdłuż ulic można napotkać pracowników, którzy wcześniej dzierżyli narzędzia w nieczynnej destylarni, przypominającej o przeszłych czasach aromatem ziołowych destylatów, dziś próbując się ze statkami miejscowej stoczni. Choć dzielnica jest uboga w materialne dobra, bogactwem jest postawa tych, którzy wytrwale pracują dla lepszej przyszłości swoich rodzin i społeczności.

Ogródki działkowe stanowią oazę zieleni i spokoju wśród codziennego zgiełku. Te niewielkie, odgrodzone przestrzenie są wspólnym dobrem dla mieszkańców. Rozłożyste drzewa tworzą naturalny cień nad małymi chatkami i trawnikami, a drewniane płoty oddzielają jednej ogródek od drugiego, jednocześnie tworząc wspólnotową przestrzeń. Ogródki działkowe są komunalną inicjatywą, która umożliwia mieszkańcom uprawę własnych warzyw i owoców, nawet jeśli nie mają własnych ogrodów. Na niewielkich działkach powstają połacie zieleni pełne kolorowych kwiatów, aromatycznych ziół i świeżych plonów. Drewniane stoły i ławki są miejscem spotkań, gdzie pasjonaci ogrodnictwa dzielą się radami, a młodsze pokolenia uczą się od starszych.

Osadzony w dzielnicy robotniczej szynk stanowi istotny punkt w tkance społeczności. Jej niewielka, skromna fasada jest wizytówką miejscowego smaku i tradycji kulinarnej. W stłumionym świetle wnętrza spotykają się historie ubogiej społeczności, która szukała tam nie tylko pożywienia, ale także chwili wytchnienia od trudów dnia codziennego. Drewniane drzwi z wytartymi klamkami otwierają się na wnętrze, gdzie stoliki ustawione w niewielkich rzędach tworzą kameralne zakamarki. Kafelki na ścianach zdobione są prostymi wzorami, a na regałach znajdują się słoiki z domowymi przetworami wraz z zestawem porcelanowych talerzy i żelaznych garnków. Za drobne pieniądze, zarówno funty, jak i knuty, można zakupić tu skromny, acz pożywny gulasz czy zapiekankę.

Wykonana z największą pieczołowitością, reprezentatywna sala balowa Traversów, skąpana jest w barwach niezmiennie nawiązujących do morza - wypełniają ją ciemne granaty i jasne błękity. Co ciekawe, sufit, zamiast zdobień został zatransmutowany tak, by - w zależności od potrzeby - prezentować niebo w całej swej okazałości. W tym miejscu odbywają się wyprawiane na zamku bale, opiewające w przywiezione z podróży wyszukane - a czasem i ekscentryczne - trunki czy potrawy nieraz umilane wypowiadanymi przez gospodarzy historiami.

Nie dziwnym jest iż w zamku którego ród do dziś pamięta o zasługach jak i umiejętnościach Clodiny odnaleźć można jej rzeźbę, która otrzymała swoją własną, dość obszerną przestrzeń.
Woda przygotowywana przez pracujących na zamku służacych wzbogacana jest o sprowadzane z za morza olejki, które przynoszą ulgę i rozluźniają zmęczone i obite mięśnie.

Główna komnata jadalniana Corbenic Castle. Długi solidny stół ciągnie się praktycznie przez całą długość wyznaczonej dla tego miejsca sali. Wokół niego ustawione są krzesła o złotych ramach z siedzeniami obitymi granatowym aksamitem. W przeciwległym rogu jadalni znajduje się pianino, na których podczas większych uroczystości swoje umiejętności prezentują panny o talencie muzycznym. Z racji na dostojność sali sami Traversowie przeważnie stołują się w mniejszej, mniej oficjalnej sali jadalnianej.

Pokój, którego ściany wypełnione są portretami jednostek, które poprzez pokolenia zabłysnęły dokonanymi odkryciami, czy wynalazkami. W tym miejscu, można odnaleźć szczegółowe informacje o każdym członku rodziny, który zasłynął w jakiś sposób. Poznać jego historię - czy to ze spisanych i uporządkowanych kronik - czy też od portretów, przedstawiających konkretne jednostki.

Idealne miejsce do obserwacji nieba, na samym szczycie wieży dach został transmutowany w taki sposób, by można było spoglądać wprost ku gwiazdom w czasie rzeczywistym, nieprzekłamanym, oddającym dokładnie aktualny stan nieboskłonu. Znaleźć tutaj można zarówno odpowiednie narzędzia do pomiarów jak i astronomiczne księgi.

Używana na co dzień jadalnia, przeważnie okupowana przez wuja Llywelyn Traversa - ulubionym tematem jego opowieści jest wojna - choć każda historia zdaje się różnić od pierwszej zasłyszanej. Podczas biesiad w przerwach od wojennych wspomnień zdarza mu się porywać każdą lady do tańca - nie przeszkadza mu w nim drewniania noga. Nie on jeden bardziej preferuje mniejszą jadalnię, która - choć nie posiada przepychu Granatowej - zdaje się posiadać większą swobodę, bliższą wielu Traversom.
POSIŁKI:
Śniadania wydawane są od 8-11, obiady od 12-15, kolacje rozpoczynają się od godziny 16 i przeciągają się do późnych godzin wieczornych (a czasem i porannych) okupione przyniesionymi opowieściami.
Dodatkowo powroty po dłuższych podróżach zawsze okupione są celebracją podkreślającą radość z pomyślnego powrotu na rodzime ziemie. Biesiady pełne historii, opowieści, śpiewów - a czasem i tańców - potrafią trwać nawet dwie doby.

Przy zachodnim brzegu wyspy, trochę za portem znajduje się miejsce w którym składowane są stare galiony zdobiące wcześniej statki Traversów. Obrośnięte, zniszczone czasem i przeżytymi przygodami tworzą swoistego rodzaju cmentarzysko, zaczynając się na piaszczystej plaży, powoli, nieśmiało wdzierając się coraz głębiej w zielone trawiaste tereny wyspy.

Znajdująca się za zamkiem, zielona, reprezentatywna część posiadłości. Stworzona w stylu angielskim, zadbana, jednak od lat nie rozbudowywana dalej - nie licząc wzniesionych Różanych Ogrodów, które stały się częścią głównych ogrodów. Zdecydowanie mniejsza w swojej rozpiętości niż w innych arystokratycznych dworach.

Zachowana w rodowych barwach jadalnia jest miejscem najchętniej odwiedzanym przez najmłodszych Traversów. Można tutaj znaleźć wiele gier, ale i instrumentów. Wieczorami zaś często można zobaczyć tutaj entuzjastów czarodziejskich szachów. Morski ród posiada swoje własne zestawy figur szachowy - największą popularnością cieszą te przedstawiające morskie stworzenia, oraz ten ze statkami wchodzącymi w skład floty Traversów.

Wykładana kamiennymi płytami ścieżka, która prowadzi wokół całej wyspy. Pozwala na bezpieczne zbadanie terenu. Zaczynając od zamku, prowadzi wokół znajdujących się na wyspie wzniesień i drzew. W deszczowe dni bywa na niej ślisko, dlatego wskazana jest szczególna ostrożność. W czasie tych ciepłych odpowiednia do spokojnych spacerów. Wystarczająco szeroka na konne przejażdżki.

Sporo za zamkiem i ogrodami - w centranej części wyspy znajduje się rozbudowany kompleks stajni i przylegających do niego torów. Nie są one tak imponujące jak rodu Carrow, jednak stawiający na rozwój fizyczny Traversi zadbali, by mogli oddawać się odpowiednio konnym przejażdżką. Wyznaczone zostały trasy do konnych przejażdżek - zarówno spacerowe jak i bardziej wymagające. Zaś wierzchowce są starannie selekcjonowane przez pracujących w stajni mężczyzn. W stajni spotkać można zarówno konie, jak i aetonany.

Leśna część ziemi Traversów, posadzone stulecia wcześniej drzewa i rośliny zalesiły wyspę, na której zamieszkują tworząc swój własny i niepowtarzalny ekosystem. Choć wyspa nie jest duża, to jednocześnie pozwala na spokojny pełen urokliwych widoków spacer. Zarówno pośród średniej wielkości lasku, jak i zielonej łąki, przy niewielkim wodnym zbiorniku.

W najdalszej wysuniętej na wschód części zamku - nie rozbudowanej tak wysoko ku górze - odnaleźć można łaźnie. Dość prywatne miejsce, nie uczęszczane przez każdego mieszkańca. Stworzone w surowym, naturalnym stylu tak jak większość zamku. Duża część kompleksu skryta jest wewnątrz, posiada jednak jeden basen wychodzący na zewnątrz z którego rozciąga się widok na morze.