First topic message reminder :


[bylobrzydkobedzieladnie]

Skinął głową w kierunku pijących i uśmiechnął się. Szczęście w kartach mu dzisiaj sprzyjało. Przesądny nie był, ale miał wrażenie, że nie jest to dobra wróżba biorąc pod uwagę fakt, że dzisiaj ma po praz pierwszy pokazać się na salonach i w ogóle spędzić wieczór ze swoją przyszłą żoną. Czyżby szykował mu się nieudany związek? Trudno. I tak nie miał nic do gadania, bo już za długo przeciągał swój kawalerski stan. Uśmiechnął się i skinął głową w kierunku Lorda Traversa.
- Zobaczymy, lordzie Travers. To tylko karty – odpowiedział dość pewny siebie i rozłożył ręce. Miał dzisiaj szczęście. W prawdzie mogło w każdej chwili się do niego odwrócić, ale jakoś nie miał parcia na to by wygrywać za każdym razem. To byłby wręcz nieuprzejmie. Chociaż zaczynał już podejrzewać, że to losowanie losowaniem do końca nie jest i cioteczka maczała w tym palce. Czyżby dała za zadanie krupierowi go upić? Miał nadzieję, że to tylko głupi domysł i zbieg okoliczności, ale nie można cóż…Gdy Ci, którzy mieli obstawić już obstawili chuchnął na karty na szczęście i je odsłonił.

The member 'Nicholas Nott' has done the following action : rzut kością

---

#1 'Pik' :


--------------------------------

#2 'Kier' :

– To za nas, kuzynie – odparłem w kierunku Corvusa po pierwszej przegranej, wypijając do dna karną porcję alkoholu, pierwszą dzisiejszego wieczoru. Nie zapomniałem pogratulować Nottowi szczęścia, które dopisywało mu również w kolejnych starciach. Obserwowałem je z ciekawością, podobnie jak decyzje podejmowane przez obstawiających.
Kiedy ponownie nadeszła moja kolej, zdumiony spojrzałem na Nicholasa Notta. Najwyraźniej dzisiejszego wieczoru miał spić połowę arystokrackiego światka, w tym mnie. Zmierzyłem wzrokiem karty leżące przed nami, po czym wysłuchałem obstawiających. W kolejne zdumienie wprawił mnie fakt, iż trzej panowie postawili na mnie. Albo faktycznie sądzili, iż wygram ze szczęściem Notta, albo pragnęli umoczyć wargi w dobrym alkoholu.
– Lordzie Traversie, dziękuję za słowa wiary – odparłem w stronę tego trzeciego, po czym skierowałem swój wzrok na tego, który miał okazję wypić już kilka kolejek w trakcie dzisiejszej gry. – Lordzie Selwynie, owe karty dedykuję pańskiej upajanej głowie. Niech będą łaskawe. Albo wręcz przeciwnie. Dziś świętujemy nadejście Nowego Roku – pragnąłem przypomnieć z nieznacznym uśmiechem na wargach, po czym poprosiłem krupiera o odsłonięcie swoich kart, tuż po kartach lorda Notta.

The member 'Cygnus Black III' has done the following action : rzut kością

---

#1 'Pik' :


--------------------------------

#2 'Kier' :

The member 'Mistrz gry' has done the following action : rzut kością

---

#1 'sabat - panowie' :


--------------------------------

#2 'sabat - panowie' :


--------------------------------

#3 'sabat - panowie' :


--------------------------------

#4 'sabat - panowie' :


--------------------------------

#5 'sabat - panowie' :

Nie spodziewał się, że Adrien postanowi się do niego odezwać; był pewien, że ich rozmowa – przynajmniej na razie – ograniczy się do wymiany uprzejmości, dlatego pytanie mężczyzny początkowo zbiło go z tropu. Chciał odpowiedzieć, że nie, nie zna tej historii, ale ponieważ jego uwaga była w tamtym momencie podzielona między lorda Carrowa, a Nicholasa, który po raz kolejny został wylosowany do karcianej rundy, nie zdążył. Dezorientacja musiała wymalować się na jego twarzy dosyć wyraźnie, bo uzdrowiciel nie czekał, aż Percival w jakikolwiek sposób zwerbalizuje swoją reakcję, tylko przeszedł do opowieści.
Oderwał spojrzenie od goblińskiego krupiera, mgliście rejestrując, że jego kuzyn zdobył tym razem okrągłe zero; nie zaczekał jednak, aż swoje karty odkryje Cygnus, bo Adrien skutecznie zaskarbił sobie jego zainteresowanie, stopniowo przeradzające się w konsternację. Choć chciał wierzyć, że miał do czynienia ze zwyczajną, niepodszytą dwuznacznościami rozmową, podskórnie szukał w anegdocie drugiego dna, a im dłużej go nie znajdował, tym bardziej był przekonany – paradoksalnie – że istniało. Przez chwilę miał nawet nadzieję, że zostanie wylosowany do następnej kolejki, co tymczasowo zwolniłoby go z konieczności udzielenia odpowiedzi, ale poprawiające kołnierzyk dłonie lady Nott rzuciły chyba na Nicholasa jakiś urok, bo to znów przed nim znalazły się zakryte karty.
– Co zrobił pies, lordzie Carrow?.. – powtórzył przyciszonym głosem za Adrienem po półsekundowej pauzie, bo żadna logiczna odpowiedź nie przychodziła mu do głowy. Zresztą, nawet gdyby takową znał, raczej nie zaryzykowałby odebrania autorowi opowieści okazji do zakończenia jej puentą. Uśmiechnął się, na wpół życzliwie, na wpół z ciekawością, czekając na finał historii.

Gra toczy się dalej. Z zaciekawieniem przyglądam się rozgrywkom zastanawiając się czy mam dobrego nosa do zwycięzców. Do tej pory lord Nott radzi sobie wyśmienicie. Nie czuję potrzeby nadwyrężania swej głowy, która nie jest mocna. Wolę obstawiać mądrze, o ile to właściwie możliwe podczas gry losowej. Nie wiadomo co się zaraz wydarzy. Czuję w powietrzu lekkie napięcie, sztywnieje mi kark. Siedzę wyprostowany rzucając zebranym ukradkowe spojrzenia. Nie chcę być nachalny. Z zafascynowaniem patrzę na dobrą passę siedzącego obok mężczyzny. Czy karty były zaczarowane? Oznakowane? Czy szczęście gospodarzy spłynęło na jego barki zarażając umysł bystrością trafień? Rozprostowałem palce, kości zachrzęściły cicho. Pochylam delikatnie głowę w stronę sir Notta w uznaniu za jego dobrą passę. Oby trwała jak najdłużej, myślę sobie. Nie widzę powodów, dla których miałbym mu źle życzyć. W przeciwieństwie do Weasley’a, którego wytypowanie się ima. Interesujące.
Dziwię się kiedy ostatnia rozgrywka kończy się fiaskiem, a wygrywa lord Black. Zupełnie, jak gdyby wszyscy to przewidzieli. Patrzę na zebranych nieco podejrzliwie. Mam przeczucie jakby każdy o czymś wiedział oprócz mnie. Pocieram brodę w zamyśleniu, z którego wyrywa mnie głos krupiera. Znów lord Nott, co za zastanawiający przypadek. Uśmiecham się nieznacznie.
- Mimo wszystko dalej kibicuję sir Nottowi - mówię pewnie. Słowo się rzekło, nic nie poradzę. Wierzę w chwilowe zaćmienie, niewielkie ujście Felix Felicis do atmosfery, w regenerację sił i tym podobne frazesy. Dobrze byłoby mieć rację. Lubię mieć rację.

Cóż, nie udało się. Nic dziwnego.
Nie mógł się oprzeć przed wysłaniem swojemu bratu rozbawionego uśmiechu. Ten na pewno nie był rad z faktu, że musi przez niego pociągać ze szklaneczki. Tym bardziej uradowało to młodszego Avery'ego, gdy odbierał szklaneczkę znamienitego trunku. Mógłby się nim dłużej rozkoszować, ale ze względu na swoją aktualną sytuację nie miał takiego zamiaru. Pochłonął zawartość jednym haustem. Musiał przyznać, że to chyba naprawdę była najlepsza butelka w całej Anglii. Aż pożałował, że tak szybko ją wypił. Chociaż z drugiej strony było to dla niego dobre. Oderwał na chwilę swoje myśli od sytuacji, która zmusiła go do picia.
- Naprawdę fenomenalne - mruknął do siedzącego obok Perseusa wskazując podbródkiem na puste już szkło. Następna runda nie przyniosła mu żadnej okazji do picia czy wygranej. Przyglądał się z dystansu całej grze oraz reszcie lordów znajdujących się przy stole. Jego myśli nie skupiały się na niczym konkretnym. Niebyt, w którym się znalazł naprawdę mu służył. Niestety nic dobrego nie trwa wiecznie. Krupier po raz kolejny wytypował go, ale tym razem do obstawiania zwycięscy. Nott lub Selwyn. Alexander Selwyn. Automatycznie wyprostował się na swoim siedzeniu wbijając wzrok w narzeczonego swojej ukochanej bliźniaczki. Tysiące myśli nagle przeleciało mu przez głowę. Jak gdyby w tej błogiej ciszy tylko się kumulowały i czekały na odpowiedni moment do wybuchu. Serce, o ile jeszcze w ogóle biło, zabolało go niemal fizycznie. Nie złapał się jednak za pierś. Zacisnął palce na krawędzi blatu tak mocno, jak chwytał pałkę szykując się do widowiskowego odbicia tłuczka. Wszystkie te zwady nagle przestały mieć znaczenie. Już nigdy nie miał odbyć się ich huczny ślub. Nie wiedział czy młody lord już o tym wiedział, ale póki co nie miał zamiaru go informować. Teraz musiał obstawiać. Chyba inni przyglądali mu się już ze względu na tę lekką zwłokę. Oderwał dłonie od stołu i położył na kolanach. Odetchnął płytko zanim zdołał się odezwać.
- Lord Selwyn - rzekł wyzbytym z wszelkich emocji tonem. Było mu doprawdy obojętne, czy ten wygra, czy przyjdzie im obojgu pić.

Nadal pił. Travisowi odpowiadała ta sytuacja. Nie zwykł dbać o pozory, lecz z pewnością nie można było mu odmówić ogłady. Zwyczajnie czasem lubił się napić w dobrym towarzystwie. Żałował, że skupione ściśle grupki odseparowały go od Percy'ego, ale nadal miał nadzieję na odwrót wydarzeń. Byłby niepocieszony w sytuacji niezamienienia z nim ani jednego słowa podczas sabatu. Szkoda też, że w kasynie nie było żadnego innego Greengrassa, wielka szkoda. Nie czułby takiego odseparowania sugerującego jakoby był trędowatym mugolakiem. Nie podobało mu się to wcale, dlatego po wypiciu pierwszego karniaka rozejrzał się wokół. Nikt koło niego nie usiadł, nie miał się do kogo odezwać. Nie wypadało głośno przeszkadzać w grze nachylając się na tak znaczną odległość do Williama, który i tak nie wyglądał na szukającego towarzystwa. Travis westchnął ciężko nad swym marnym losem. Pozostało mieć szczerą wiarę w przewrotność woli krnąbrnego losu. Jeszcze ktoś się przysiądzie, na pewno - powtarzał sobie. Gdyby nie został wywołany do gry jako pierwszy, sam zająłby miejsce obok jednego z mężczyzn. Mógł już tylko liczyć na śpiących lub też niezdecydowanych lordów, którzy nie podnieśli tyłka z poprzednich miejsc, a kilku ich było.
- W takim razie ja też będę w opozycji i stawiam na lorda Selwyna - powiedział zaraz po swoich przedmówcach. Na zakończenie przywdział jeden ze swoich głupkowatych uśmiechów odnosząc wrażenie, że alkohol powoli rozchodził się po jego ciele.

Nie można zawsze wygrywać, ale to spektakularne zero wywołało uśmiech na jego twarzy. No niech będzie. Jednak to było dość podejrzane, że krupier co rozdanie podawał mu karty. Wziął do ręki szklaneczkę z alkoholem i uniósł ją lekko w geście toastu. Pił sam, no cóż. Znów nikt na niego nie stawiał.
- W takim Pańskie zdrowie, Lordzie Black – rzucił i napił się. Na jego twarzy pojawił się delikatny grymas. Ciocia jak zwykle nie skąpiła procentów a to był pierwszy alkohol jaki pił dzisiejszego wieczoru. Miał nadzieję chwilę odpocząć, a tu zaraz będzie miał kolejną okazję do tego, żeby się napić. Kolejka za kolejką nie były dobrym pomysłem tym bardziej, że jako członek rodziny gospodyni musiał prezentować się nienagannie. Jednak po prostu wzruszył ramionami.
- Dziękuję, Lordzie Burke – odpowiedział spoglądając na swoje karty. Był ciekaw czy fortuna się od niego odwróciła tylko na jedno rozdanie czy jednak uda mu się wygrać. Przynajmniej w tej kolejce nie będzie pił sam.

The member 'Nicholas Nott' has done the following action : rzut kością

---

#1 'Pik' :


--------------------------------

#2 'Kier' :

No. 2

Gierki, gierki towarzyskie, w które wciągał go Lestrange. Na wzmiankę o ratowaniu brygadzistów coś przytaknął, uśmiechnął się, przywitał z przedstawianymi mu lordami - wszedł w mechaniczny tryb o nazwie "salonowy arystokrata". Caesar miał bowiem rację, nie było sensu przenosić stypy na Sabat. Alexander postanowił więc zamknąć stypę w środku swojego istnienia.
Na szczęście pojawienie się Lady Adelaide wybawiło go z opresji. Bakarat - cudownie. Kręcił się wokół stołu, obserwując rozgrywkę, zerkając uważnie na swojego kuzyna Williama, któremu szczęście nie dopisywało wybitnie. W końcu Alexander posłyszał i swoje imię, podszedł więc niespiesznie do stołu i zajął miejsce między kuzynem ze swojego rodu a lordem Greengrassem.
- Lordzie Nott - skinął głową Nicholasowi, tonem głosu nie zdradzającym emocji, z tak samo nie wyrażającym nic wyrazem twarzy - no, może poza spokojem. Alexandrowi bowiem pozostał już tylko spokój, jako że jego serce w końcu chyba pękło. - Lordzie Avery, lordzie Greengrass - im również skinął, uprzejmie, może z cieniem sympatii w spojrzeniu?
Mógłby Pan odsłonić moje karty?

The member 'Alexander Selwyn' has done the following action : rzut kością

---

#1 'Pik' :


--------------------------------

#2 'Kier' :

Przeciągnął jeszcze o te kilka sekund tą krótką ciszę, pozwalając wytypować kolejnych śmiałków gry, a gdy okazało się, że sam Bóg nie chciał go w tym momencie odrywać od rozmowy, odwrócił się do Percivala poświęcając mu całą swą atencję.
- Zagryzł lisa. - Zdradził, a jego usta wygięły się, ukazując uzębienie w perlistym uśmiechu. - A zaraz potem Zarządcę.- Dodał po chwili tym samym, uprzejmym półszeptem czyniąc przy tym lekkie skinienie głowy - To było jednak do przewidzenia, że właśnie tak się stanie. Wiesz, Lordzie Nott, dlaczego? Pies bowiem był zbyt stary, zbyt silnie zakorzenione było w nim poczucie obowiązku ochrony. Tak, co prawda walczył z tymi szeptami przez tygodnie, spoglądając cierpliwie na to jak jest pozbawiany tego, czego tak bronił przez lata...Coś jednak musiało w nim pęknąć. Prędzej czy później. Morał tej historii jest więc taki, że nawet jeżeli Zarządca cie zaprosi do siebie, nawet jeżeli obsypie cie przywilejami i podaruje to co ma najlepszego do zaoferowania, to lepiej uważać na swe czyny i zachować się roztropnie, bo kto wie, czy gdzieś nie czai się jakiś stary pies...z nawykami. - dodał niby to poważnie, sugestywnie, a zaraz potem się uśmiechnął uprzejmie. Tak, on był tu tym psem, a to, że nestor rodu zaaranżował zaręczyny Inary nie oznaczało, że nie był gotowy rzucić się do gardła komukolwiek, kto tylko pozwoliłby sobie na nieodpowiedni gest w towarzystwie jego córki. Tak, być może był przewrażliwiony, lecz niezaprzeczalnie Iskierka była dla niego wszystkim. Czymś co chronił i pielęgnował przez lata. Nie zamierzał porzucać swej służby.
- Ciekawa historia, prawda? Opowiedział mi ją pewien wróżbita, którego zdarzyło mi się zszywać w Mungu jakieś pięć lat temu. Jak dla ironii akurat wówczas poszarpał go pies, lecz najgorsze było to, że sam próbował się potem łatać magią co tylko pogorszyło sprawę bo słaby był w te klocki... - Pokiwał z dezaprobatą głową, wyraźnie zmieniając atmosferę. - Ludziom momentami braknie wyobraźni, zgodzi się ze mną Lord? Choć i tak najbardziej kłopotliwe są nawyki...posiada, Lord Nott, jakieś zabawne? - rzucił na wpół żartobliwie, chcąc zmienić atmosferę, na bardziej lekką. Bystro przy tym zerkał na Lorda Notta.