First topic message reminder :


[bylobrzydkobedzieladnie]

The member 'Mistrz gry' has done the following action : rzut kością

---

#1 'sabat - panowie' :


--------------------------------

#2 'sabat - panowie' :


--------------------------------

#3 'sabat - panowie' :


--------------------------------

#4 'sabat - panowie' :


--------------------------------

#5 'sabat - panowie' :

siedzonko numer 8

Śmiechy śmiechami – prawdziwa zabawa dopiero się rozpoczęła, choć doprawdy nie wiedział, czy miał ku temu nastrój. By przepychać się w samczym wyścigu o wygraną, zwłaszcza w takim, w którym o dotarciu do mety stanowiło szczęście. Zanim jednak ruszył za Cygnusem – wizja doprowadzenia Blacka do stanu głębokiego upojenia alkoholowego wydawała się nadzwyczaj kusząca – zakręcił się w towarzystwie jeszcze-nie-pijany i wylądował między swoimi ulubieńcami: drogim kuzynem Percivalem i lordem Burke, którego powitał standardowo, jak wita się dobrych kompanów od przypadkowych czarnomagiczno-kulturalnych spotkań. Uścisnął obojgu dłoń i pozwolił grze toczyć się – wyjątkowo w milczeniu, nie komentując kolejnych przegranych Notta gromkim śmiechem ani nie dopingując Blacka w jego karcianych potyczkach.
Cóż za dziwaczne zjawisko.
Milczący Lestrange.
Czyżby wyczerpał się limit dialogów na ten miesiąc?

Głośność rozmów nieco się podniosła w międzyczasie, jednak przy ponownym losowaniu wszystko ucichło. I tylko po to, by zaraz znowu ci, którzy nie brali udziału mogli dalej ciągnąć przerwaną w pół zdania opowieść. Morgo spojrzał na prawo, by spytać Mortimera o jego kurs w Mungu. Słyszał od matki, że młody Flint całkiem nieźle sobie radzi. - Specjalizujesz się w czymś konkretnym? - spytał, nie zwracając na razie uwagi na to, co działo się na stole. Zaraz jednak przeniósł spojrzenie na siedzącego naprzeciwko Traversa. - Obyś miał dobrą kartę, lordzie Travers - powiedział z lekkim uśmiechem, po czym postawił zakład. - Lord Glaucus.

Skinął delikatnie głową na słowa Cygnusa. Nie żeby zgadzał sie z tym, że z racji świętowania warto sie upijać.  Po usłyszeniu że nie musi pić, w duchu się uśmiechnął. Gdy zobaczył dosiadającego się Alexandra, zmierzył go badawczym, stalowym wzrokiem. Nie powiedział jednak nic, z powodu silnie mieszanych uczuć na widok ów młodszego kuzyna. Młodszego mimo że wydawało sie kompletnie inaczej. Nigdy nie rozumiał postarzania się w wykonaniu Alexandra, większość ludzi wolało wyglądać młodziej niż starzej. Na dowiedzenie się że ani nie gra, ani nie typuje w duchu odetchnął z ulgą. Miał nadzieje że będzie podobnie przy następnym losowaniu.

Skrzywił się lekko, gdy został wytypowany. Dobrze się bawił, a przynajmniej zaczynał się bawić i nie potrzebował do tego karcianej gierki, no ale...trudno. Poprawił się w siedzeniu, mając nadzieję, że Lord Nott nie będzie miał za złe tego, że przerwał na chwilę ich rozmowę.
Pochylił się bardziej nad stołem. Wzrokiem przez chwilę spoglądał to na Blacka, to na Traversa. Ostatecznie palcem ułożonym w rewolwer ustrzelić swojego zakonnego towarzysza.
- Również liczę na to, że Lord Travers mnie nie zawiedzie toteż głos swój na niego oddaję.

Nic więcej nie pozostało mu jak oczekiwać na swój ruch w tej jakże zabawnej grze. Czy popijanie między kolejkami jest zgodne z zasadami? A co mu tam, jeden szybki na odwagę i można grać dalej. Obserwował bacznym okiem na kogo warto głosować na kogo nie. Ale im bardziej był wstawionym tym mocniej zwracał uwagę na to kim kto był i z jakiej rodziny pochodził. Sabir, mimo wszystko kochał swoją matkę i znał może ze dwóch kuzynów z rodu Blacków, dlatego też nie mógł powstrzymać swojego cwaniackiego uśmiechu - Lord Black - jeszcze parę razy napiję się i będzie po nim. Ewentualnie zacznie w końcu coś mówić, chociaż mimo napicia się zachowywał powagę, a jego pomimo poprzedniego grymasu była nieruchoma.

Nie za często pozwalałem sobie na przyjazne uśmiechy, więc w podziękowaniu jedynie nieznacznie skinąłem głową na toast lorda Notta w przegranym ze mną rozdaniu. Nie miałem pojęcia, czy mogłem nazwać to rewanżem, skoro gra w dużej mierze opierała się na losowości kart, nie zaś umiejętnościach graczy. Nie leżało to raczej w mojej naturze. Chyba że zamierzałem faktycznie wierzyć tu w szczęście…
Czasami by się przydało. Chociażby w wyleczeniu mych kobiet z tej paskudnej choroby.
Kiedy po raz kolejny zostałem wytypowany, tym razem przeciwko lordowi Traversowi, wziąłem głęboki oddech. Nie gotów byłem na kolejną porcję alkoholu, zwłaszcza że ostatnimi czasy od niego stroniłem. Mimo to zerknąłem przelotnie na dosiadającego się do stołu Caesara, po czym skupiłem swą uwagę na bakaracie.
Morgoth Yaxley tym razem postawił na lorda Traversa, podobnie wybrał lord Carrow. Shafiq wymówił moje nazwisko. Sam osobiście, gdybym mógł obstawiać w tej kolejce, wybrałbym swego przeciwnika, gdyż nie zwykłem miewać jako takiego szczęścia. W swoim życiu polegałem głównie na swojej wiedzy i przeczuciu, które pozwalało mi dobrze dobierać ludzi do odpowiednich sytuacji.
– Lordzie Travers, odsłaniamy! – zawyrokowałem, dając półgoblinowi znak i patrząc na wylosowane karty.

The member 'Cygnus Black III' has done the following action : rzut kością

---

#1 'Pik' :


--------------------------------

#2 'Kier' :

A niech to. Miałem dziś chyba wyjątkowego pecha. Zawierzanie Nottom zwycięstwa okazało się jednak błędne. Nie miałem nic do żadnego z rozgrywających swoją część, ale nie zmienia to faktu, że chciałem się napić. Spojrzałem smętnie na pełną szklankę alkoholu i pokiwałem głową jak gdybym pogodził się ze swoją niedolą. Fakt, że dobrze obstawiłem nie poprawił mi humoru. Wszystko polegało na szczęściu, a skoro się mnie trzymało, to nie będę zbyt wiele pić tego wieczoru. Wtem pomyślałem sobie o tym, jak nieszczęśliwy musi być Weasley, skoro nie wylosowano go ani razu!
- Barry, ktoś złośliwie zaklął karty i teraz nie możesz pi… grać – mruknąłem do szwagra trochę niezadowolony, pół żartem, pół serio. Dobra, nie zależało mi na upiciu się, w końcu nie byłem u siebie, ale… bycie jednym z najbardziej trzeźwych bardzo mi nie odpowiadało. Chciałem się rozluźnić przed końcem roku, a fart mi to uniemożliwiał.
Spojrzałem po mężczyznach, którzy postanowili obstawić moją wygraną i uśmiechnąłem się odmalowując na twarzy rozbawienie sytuacją. Tym dylematem: wierzą, że to teraz ja przełamię szczęście lorda Blacka, tak jak on to zrobił z lordem Nottem, czy chcą się ze mną napić?
- No to odsłaniajmy – zwróciłem się żywo do lorda Cygnusa spoglądając najpierw na jego karty (mocne!), a potem prosząc o odsłonięcie swoich.

The member 'Glaucus Travers' has done the following action : rzut kością

---

#1 'Kier' :


--------------------------------

#2 'Pik' :

The member 'Mistrz gry' has done the following action : rzut kością

---

#1 'sabat - panowie' :

--------------------------------

#2 'sabat - panowie' :

--------------------------------

#3 'sabat - panowie' :

--------------------------------

#4 'sabat - panowie' :

--------------------------------

#5 'sabat - panowie' :

Karty okazały się nieszczęśliwe.
Dla jego brata, Samael nieszczególnie wierzył w ich wieszczą moc i nie dopatrywał się w nich swojej porażki. Wieczór miał być dlań zwycięskim, kiedy zatriumfuje nad Reaganem i nad Laidan.
Strącając oboje za jednym zamachem z piedestału rodziców, zasługujących na cześć niemal boską.
Jemu przypadła ona w udziale i matka z wolna zaczynała pojmować narzucone jej zasady, choć nadal się przed nimi opierała. Wyłącznie z głupoty i arogancji popełniając błędy, o których Avery nie zapomniał, odsuwając jednak egzekucję na czas hucznych zabaw.
Mieli świętować, a nie nosić żałobę... Czas działał na jego korzyść, samoistnie pchając Lai w odmęty paraliżującego strachu i szaleństwa przed tym, co zechce jej uczynić.
Mógł zrobić coś jeszcze gorszego?
Opróżnił kieliszek, czując ciepło rozgrzewające ciało wychłodzone egzaltowaną obojętnością; nie zdążył rozniecić się w nim płomień rozemocjonowania. Dzisiejszego wieczora jej nie widział, a elegancka kaligrafia na drogim pergaminie i skreślone pełne bojaźni słowa nie wystarczyły, aby całkiem się rozochocił. Skoro widmo kobiety nie mogło tego dokonać, to i gra - zresztą skrajnie nudna - nie przyprawiała Avery'ego o dreszcze. Ani cień adrenaliny, nawet znikomy dreszcz emocji nie wstrząsnął Samaelem, gdy znowu został wskazany do obstawienia zwycięzcy. Hazard go nie bawił, ryzyko lubił jedynie, kiedy ściśle łączyło się z Laidan.
-Lord Selwyn - wytypował. Prawie na chybił trafił, ale rodzinne animozje nie pozostały bez wpływu na jego decyzję.

Karty ukazały swe oblicze, szala szczęścia przechyliła się na stronę Slughorna, przyczyniając się również do mojej małej wiktorii. Zastrzyk satysfakcji odczułem dość szybko, choć było to przecież dopiero pierwsze rozdanie.
- Oby tak dalej, mam ogromną ochotę spróbować smaku zwycięstwa - mówię do Tristana, który siada tuż obok mnie. Jednocześnie znacząco spoglądam na pokaźnych rozmiarów Toujours Pur. Jakkolwiek zwodnicze nie byłyby słowa lady Nott, wyśpiewywane z niepokojąco magnetycznym urokiem wili, nie mam najmniejszych wątpliwości, iż akurat te są najczystszą prawdą (tak klarowną jak ciecz wypełniająca trofeum dla przyszłego zwycięzcy) - to z pewnością musiała być butelka najznamienitszego Toujours Pur w Anglii. - W doborowym towarzystwie - dopowiadam enigmatycznie, choć przecież Rosier nie powinien mieć najmniejszych wątpliwości, że zalicza się do tego grona.
- Dajmy zadziałać magii czasu. Głęboko wierzę w to, że za niedługo wyzdrowieje - zwracam się do Morgotha, który zasiadł po mojej lewej stronie. Wtedy też do Tristana dosiada się lord Nott, z którym chyba jeszcze nigdy nie udało mi się zamienić ani jednego słowa.
- Pozwoli lord, że mu się przedstawię, nie mieliśmy jeszcze przyjemności, Mortimer Flint - zdobywam się na śmiałość, posyłając mężczyźnie uprzejmy uśmiech. Nie wyciągam pierwszy dłoni, gdyż, o ile mnie pamięć nie myli, jest on ode mnie starszy. Nieznacznie, ale jednak - dlatego też to towarzysz Rosiera powinien zdecydować, czy zainicjować ów gest.
Ciarki przechodzą mi po plecach, gdy tuż przy moim uchu rozlega się nagle spowity ładunkiem negatywnych emocji szept. Samael znika, nim zdążę cokolwiek odpowiedzieć, ale jeszcze przez dłuższą chwilę świdruję go wzrokiem, nie mogąc skoncentrować się na grze. Jego przyszłość zarysowuje się mgliście, odkąd naruszył się fundament serca Avery'ego - relacja z Laidan nabrała dziwnego kolorytu, nasączając jego myśli sporą dozą wściekłości i… strachu, których kumulacja była... ponad jego siły? Jestem pewien (o ile w jego przypadku mogę być pewien czegokolwiek), że choć nie potrafi tego zwerbalizować, najbardziej na świecie boi się jej utraty. Bo na swój sposób ona jest całym jego światem.
Ze stanu otępienia wyrywa mnie dopiero wygrana kuzyna. - Brawo - w porę reflektuję się, by złożyć mu gratulacje. Jego pytanie o moją specjalizację wprowadza mnie w lekkie zakłopotanie, gdyż pomimo lat, które ciążą na moim karku, tak naprawdę dopiero zaczynam swoją przygodę z uzdrowicielstwem. - Jeszcze jej nie wybrałem, aczkolwiek myślę o specjalizowaniu się w chorobach genetycznych. Przyuczam się pod okiem lorda Raphaela Notta - jakaż szkoda, że nie mógł nas dzisiaj zaszczycić swoją obecnością - który jest wybitnym - gówno prawda - specjalistą w tej dziedzinie.