dziękuję za zaufanie.

Sprawa zamordowanego urzędnika rysuje się w niejednolitych barwach; po zapoznaniu się z aktami sprawy i materiałami uzasadniającymi wszczęcie śledztwa podjęłam trop portu. Udało mi się dotrzeć do informatora, który był w posiadaniu informacji z dnia wizyty Abberleya w porcie, a te przedstawiają się następująco:

Przewodniczący Komisji dokonał rutynowej kontroli “Nagrody Fortuny” i przewożonego przez nią alkoholu, rozładunek nastąpił natychmiast, a dobra umieszczono w niedalekim magazynie. Do ponownego załadunku jednak nie doszło; “Nagroda” pozostała pusta, a Abberley wszedł w ostrą sprzeczkę z Człowiekiem z Blizną i choć wydawało się, że to koniec współpracy ― wcale tak nie było. Panów widziano ponownie parę godzin później, mój kontakt wspomina o spotkaniu na pokładzie statku. Miejsce jednak odcięto kordonem policyjnym, dostęp do szerszego zakresu informacji w tym przedziale godzinowym jest mocno okrojony. W dalszym ciągu pracuję jednak nad odkryciem kolejnych odpowiedzi, w tym także tożsamości Człowieka z Blizną.

Przebywając w porcie natrafiłam na kolejną poszlakę, pozornie niezwiązaną ze sprawą, ale w miarę upływu czasu nabierającą coraz większego znaczenia. Słyszał lord zapewne o wydarzeniach w Beamish Town, o tym, jak wielokrotnie proszono w nim o interwencję panów tych ziem. I tak się składa, że odpowiedź nadeszła.

Z moich informacji wynika, że na miejscu pojawiła się lady Burke (niestety nie udało mi się ustalić imienia owej damy) w towarzystwie namiestnika Warwickshire oraz jeszcze innej, szerzej nieznanej kobiety, a z miasta zabrali jedną z chorych osób. Jednostka chorobowa jest tu o tyle istotna, że być może stanowi odpowiedź na wątpliwości spowijające temat śmierci Abberleya ― otóż, ludzie dotknięci Chorobą Szaleńca przestają rozpoznawać swoich bliskich, gorączkują, słyszą głosy, wieszczą koniec świata, a w końcu atakują bez względu na to, czy na drodze stanie im najbliższa osoba czy ktoś obcy i pozostawiają po sobie widoki skrajnie drastyczne. Nadarzyła mi się połowiczna okazja by zobaczyć ten przypadek na własne oczy ― nim jednak dotarłam na miejsce, trop ostygł, a podejrzany o zarażenie się Chorobą Szaleńca delikwent umknął. W rozmowach przewinęły się także wspomnienia miejskiego ratusza; budynek pozostał przede mną zamknięty, ale udało mi się zaobserwować wychodzące z niego kobiety odziane w białe fartuchy (pełniące tam najpewniej posługę wolontariatu). Na moich oczach wyniesiono także trzy ciała; twarze i sylwetki obleczono w prześcieradła, uniemożliwiając identyfikację.

Na uwagę zasługuje nie tylko samo miasto, ale i także jego bezpośrednia okolica. Podczas obserwacji natknęłam się na intrygujące czarne kryształki, których właściwości pozostają nieznane. Wtenczas były w posiadaniu pewnego młodzieńca, który zarzekał się, że to morze wyrzuca je na brzeg. Niestety ― nim nawiązałam z chłopcem kontakt, ten przepadł jak kamień w wodę, a niedługo później odkryto kolejne ciało; należało do młodego człowieka. Interwencja magicznej policji uniemożliwiła mi jednak dokładną identyfikację.

Nieopodal miasta znalazłam także grotę. Według pogłosek snujących się po ulicach, została odsłonięta całkiem niedawno, po incydencie osunięcia się klifu. Rzucone u wylotu Festivo wykazało liczne ślady czarnej magii; biała magia osiadła na okrągłym wejściu, ale zdecydowanie mocniej osadziła się na wyrytych tam runach. Podstawowa wiedza z zakresu tej dziedziny nie pozwoliła mi jednak na interpretację zapisu ani towarzyszących ich powstaniu okoliczności. Magia zaklęcia wskazała także o wiele większe skupisko czarnej magii w głębi groty, które pozostawiłam niezbadane.

W międzyczasie udało mi się także prześledzić przeszłość pana Montague’a i poznać jego najbliższe plany, choć nie doszło jeszcze do bezpośredniego kontaktu ― ten przewiduję wraz z rozpoczęciem Festiwalu Lata.

Pozostaję do lorda dyspozycji.

Łączę wyrazy szacunku,