[bylobrzydkobedzieladnie]

Tamtego dnia padał deszcz - jednak nie był to ten deszcz z typu smutnych. Nie był ulewny, nie uderzał wściekle o ulice, nie była to chłodna mżawka. Był to deszcz rzadki, lekko kropiący, taki, który uwielbiały wszelkie rośliny i dzięki niemu po wyjściu słońca, mogły spróbować sięgnąć jego promieni. Uwielbiała taką pogodę. Bardziej radowało ją tylko bezchmurne niebo, pozwalające słońcu rozświetlić swoimi promieniami świat, a może nawet i ludzkie dusze. Jednak ludzie potrzebowali najpierw oczyszczenia - delikatnego, lekkiego deszczu. Takiego jak tego dnia.
Jak zwykle, gdy rzucała jedną pracę na rzecz szukania nowej, może nieco lepszej, wystawała przez pół dnia, rozdając kwiaty za symboliczny grosik. Czasami, ludziom którzy bardziej przypadli jej do gustu potrafiła podarować też bukiecik. Tak też tym razem stało się, gdy zobaczyła prześliczną, młodą blondynkę. Wtedy też wręczyła jej wiązankę z pięknie rozwiniętych białych róż, przewiązaną niebieską wstążką. Nie spodziewała się jednak, że trafiła na kogoś tak życzliwego i dzisiejszego dnia... Pojawiła się przed jej mieszkaniem. W bardzo ładnej okolicy trzeba przyznać. I nawet niedaleko od jej mieszkania. Zapukała dwukrotnie w drzwi frontowe i odetchnęła. Nie wiedziała co ma powiedzieć... Nigdy nie spotkała się z tym, żeby ktoś był dla niej tak miły. Ludzie zazwyczaj przystawali, rozmawiali, czasami proponowali pracę na przykład, ale nigdy nie chcieli dać jej... Prezentu.

Czy była speszona? Może troszeczkę... Nie otrzymywała zbyt często prezentów. Bardziej pomoc w postaci dobrych uczynków od ludzi za okazaną sympatię. Przy znalezieniu nowej pracy choćby. To była dla niej zupełnie nowa sytuacja i nie wiedziała jak się zachować. Dlatego przyszła trochę niepewna siebie, co było dla niej nieczęstym uczuciem.
Kiedy zobaczyła dziewczynę w drzwiach, odetchnęła od razu. Martwiła się, że pomyliła numer domu, ale skoro była tutaj ta urodziwa blondynka, już nie było mowy o pomyłce. Uśmiechnęła się pogodnie do nowej znajomej.
- Nie, po prostu trochę pobłądziłam. Dziękuje za zaproszenie. A to dla Ciebie. - powiedziała po czym wręczyła jej pudełeczko popularnych ostatnio czekoladek sprzedawanych w centrum Londynu w małej magicznej piekarni. Podobno były przepyszne. W dodatku opakowanie przewiązała wstążką. Nie wypadało przyjść w gości bez upominku. - Poproszę herbatę z mlekiem.
Weszła bardziej wgłąb jej mieszkania, aż w końcu idąc śladem dziewczyny trafiła do pracowni krawieckiej. Wyglądała tak... Niesamowicie. Ostatnio kiedy była w takim miejscu, była w przed ostatnim rokiem w Hogwarcie i u krawca szyte były jej nowe szaty szkolne.
Kiedy dziewczyna wróciła z herbatą, Stephanie już usiadła na stojącej przy manekinie krawieckim pufie. Upiła mały łyk, bo nadal napój był odrobinę za gorący.
- Pracowałam w trzech, ale trudno mnie gdziekolwiek na długo utrzymać... Nie lubię rutyny. Dlatego marzy mi się własna, gdzie sama będę ustalać swoje zasady. - wyjaśniła pokrótce.

Wysłuchała jej słów bez większego oburzenia. Mogłaby przecież uznać to za zły znak dla tej znajomości - jakby nie patrzeć Solene nie była dla niej kimś bliskim i troska z jej strony byłaby dziwnym zjawiskiem, ale Stephanie wielokrotnie otrzymywała życzliwość od nowo poznanych osób. Rozumiała jej wątpliwości, ale co da się zauważyć, sama pracowała jako swój własny szef. Inaczej pewnie jej pracownia nie znajdowałaby się w prywatnym domu, a w zakładzie czy sklepiku.
- Wiem o tym, ale nie jestem osobą, która boi się nowych wyzwań. Może na początku nie będzie idealnie, ale z czasem się nauczę... Chcę się nauczyć. - wyjaśniła tylko. Zdobywanie nowych doświadczeń w życiu - to przecież jeden z najpiękniejszych celów, jakie można sobie wyobrazić. Ceniła każdego człowieka, który wysoko stawiał sobie poprzeczkę, dlatego sama chciała taka być. Kiedyś, patrząc wstecz powiedzieć, że samej sobie mogłaby być idolem. - Widzę, że raczej jesteś swoim własnym szefem.
Była trochę zaskoczona otrzymanym zdaniem, zwłaszcza, że nigdy w życiu nie miała igły i nitki w ręce. Ale cóż... To może być wyzwanie dla jej kreatywności. Kwiaty były strasznie prostsze w obsłudze - po prostu już były i były piękne, nie trzeba było ich tworzyć, wystarczy podziwiać. Zaś z materiałami jest inaczej... Tutaj był kawałek czegoś czystego, jakby pozbawionego wszelkiego użytku i roli, a jej zadaniem było nadanie finalnego kształtu. Nigdy nie była dobra w tworzeniu... Raczej chętniej podziwiała to, co już jest stworzone. Więc na pewno dziwne było, gdy spojrzała poważnie na swoją rozmówczynię i powiedziała:
- Mogę prosić o widelec?
Kiedy już otrzymała ów przyrząd, zaczeła swoją mozolną pracę. Nawijała fragmenty tkanin na ząbki widelca, aby układały się one w ładnie zawinięte płatki kwiatów, w dodatku zgrabniejsze niż miałaby robić to palcami. Prosiła po kolei o zszycie każdej różyczki, bo sama nie umiałaby tego zrobić. W rezultacie stworzyła ślubny bukiet z białego tłoczonego materiału w liście, na urodziny zaś coś co wyglądało jak trzy czerwone piwonie, które składały się z kilku mniejszych różyczek każda oraz jedną, dużą, błękitną różę na zwykły dzień. Oczywiście róże były najłatwiejszą opcją, nie trzeba było wycinać płatków... A i tak zajęło jej to masę czasu. I dwie herbaty z mlekiem.

Przyjrzała się dokładnie swojej pracy i widziała ogrom różnic między tym, a prawdziwymi kwiatami - w jej przekonaniu nic nie potrafiło przebić piękna tych prawdziwych, żywych. Z materiałami można było zrobić wiele - nadać im swój kształt. Tylko czy to naprawdę było jej potrzebne. Już otaczało ją wiele piękna. Jednak rozumiała Solene i jej zainteresowanie tworzeniem ubrań. Mogło to być bardzo wciągające.
- Naprawdę? To by było... Niesamowite! - nawet nie wiedziała jak to skomentować... To była szansa na otrzymanie pewnego rozgłosu i wyrobienie sobie pewnej marki. - Śluby w ogóle są niesamowitą sprawą! Pełen szczęścia dzień, łączący dwie osoby, musi być przystrojony w najpiękniejsze możliwe kwiaty! - przyznać trzeba było, że Stephanie miała bardzo naiwne spojrzenie na to wydarzenie. Dla niej małżeństwo kojarzyło się z miłością, szczęściem i uczuciami, choć zapewne nie zawsze będzie pracować z ludźmi, którzy tak to postrzegają. W końcu najbogatsi klienci nie zawsze byliby parami dobranymi z miłości... Z ich wyboru. - Wyobrażam już sobie te girlandy na siedzeniach, na łukach, najlepiej na powietrzu i wianek przyszyty do welonie.
Niemal oczy jej błyszczały gdy o tym opowiadała. Czyste piękno kwiatów, najlepiej białych lub w pastelowych kolorach. Wzięła bukiet z materiałowych róż i zaczęła rozdzielać niezszyte ze sobą pojedyncze kwiaty i układać je w półokrągły wianek przypominający opaskę.
- Myślę, że materiałowe kwiaty nie byłyby najlepszym pokazaniem tego, co naprawdę byłoby w moim fachu. Nie umniejszam im, ale i tak nigdy nie potrafiłabym zrozumieć jak mogłyby przebić te żywe...
Pokręciła głową. Zdecydowanie by nie mogły. Zawsze podziwiala piękno rzeczy już istniejących - nie materiałów, a już stworzonych sukien. Tak samo kwiaty sztuczne, najczęściej ze wstążek lub tkanin nie przyciągały jej wzroku tak jak te prawdziwe.

| 2 kwietnia

Wielkimi krokami zbliża się wydarzenie, na które czeka mnóstwo osób - ślub Percivala i Inary. A któż mógłby czekać bardziej niż ja, kuzyn, niemal brat, niemal bliźniak i przyjaciel z dzieciństwa? Nikogo innego nie widziałbym zarówno przy boku tej niezwykłej alchemiczki, jak i przy nim, przy bracie, którego nigdy nie miałem. Nie mogłem życzyć im niczego bardziej niż szczęścia - choć i ono wydawało się właściwie niepotrzebne, bo życzenie nie miałoby i tak żadnej mocy sprawczej, uważam bowiem, iż będą szczęśliwi bez względu na wszystko. Nikt tak bardzo nie zasługuje na zrozumienie, miłość i wspaniałą relację, tak obcą w szlacheckim świecie, jak Ci dwoje. Nie mogę ominąć tego wesela, nie mogę też wyglądać na nim jak byle kto.
Podczas normalnej, rutynowej drogi z pracy skręcam jednak w przedmieścia, na Lavender Hill, gdzie mieści się domostwo Baudelaire’ów. Umawiam się z Tobą rzecz jasna odpowiednio wcześniej, pozostają już tylko przymiarki - nie mógłbym w końcu odstawić czegoś tak ważnego jak to, na ostatni gwizdek. Sam nie do końca znam się na modzie - lubię elegancję, ale preferuję przede wszystkim wygodę, której nierzadko brakuje oficjalnym strojom. W kwestii stylu ufam raczej innym osobom, jak chociażby Marcelowi, którzy o wiele lepiej znają się na tych sprawach. Jestem w końcu idealnym Nottem, a ktoś idealny nie mógłby popełnić jakiegoś strasznego błędu. Z pewnością już nie tak wielkiego, jak nieodpowiednie ubranie.
Spotykamy się przed posiadłością, skąd niemal natychmiast zmierzamy do pracowni. Wymieniamy tylko jakieś formalne uprzejmości, bo na rozmowę przyjdzie jeszcze czas. Wchodzimy do pomieszczenia i obrzucam je krótkim spojrzeniem - udało mi się je już odwiedzić, przy okazji składania innych zamówień. Nie jestem może wielkim krytykiem sztuki, ale wiszące na wieszakach suknie prezentują się znakomicie - z pewnością nie pogardziłoby nimi wiele dam, może nawet sami Parkinsonowie. Moje spojrzenie mimowolnie kieruję się w stronę lustra, w którym dostrzegam zarówno własne, jak i Twoje odbicie - wyglądasz jak zwykle, czarująco, z pewnością niczym nie ustępując napuszonym damom.

Nie wiem czy właściwie jest coś takiego jak sezon ślubów. Może to moje osobiste wrażenie, może to tylko przeczucie, ale mam wrażenie, że arystokraci żenią się co chwila. Jeszcze miesiąc temu byłem na ślubie Tristana Rosiera i Evandry Lestrange, teraz Percy i Inara… Przed nami jeszcze tyle wesel w tym zapewne moje własne. O tym ostatnim nie chcę myśleć wyobrażając sobie, że przede mną w swego rodzaju kolejce jest jeszcze wielu innych. Wielu starszych. Bardziej odpowiedzialnych. Bardziej pragnących założyć rodzinę. Wciąż łudzę się jeszcze, że ojciec nie sprowadził mnie do kraju tylko po to by wreszcie oddać w ręce żony, zapewne głupiutkiej i zapatrzonej w siebie. Perfekcyjnej lady, która chciałaby być księżniczką i panią domu, która będzie musiała zmierzyć się z rzeczywistością i z moim… Brakiem perfekcji w byciu perfekcyjnym. Łudzenie się jednak nie pomaga, bo jestem przecież tego prawie pewien. Zwłaszcza, że zażądał spotkania, którego starannie unikam. Staram się jednak nie przejmować tym, nie tu i teraz, nie przed ślubem najbliższych mi w życiu osób. Chce być dla nich wsparciem, pomóc im szczerym uśmiechem, a nie dokładać własnych problemów. Uśmiecham się, słysząc typowy ton sprzedawcy do klienta, choć przecież udało nam się już wcześniej poznać i jak mi się wydaje, byliśmy ponad to.
- Stawiam w pełni na Twoją opinię, Solene. Wiem, że bez względu na to co wybierzesz i tak będzie świetnie. Choć nie ukrywam, że niekiedy wypada nosić barwy rodowe, jeśli uznasz, że to tragiczny pomysł, nie będę mocno się sprzeciwiać. To dla mnie bardzo ważne wydarzenie, bo mój kuzyn żeni się z jedną z najbliższych przyjaciółek - mówię spokojnie.
I tak cieszę się, że moimi kolorami są srebro i zieleń, dzięki czemu jeśli już się na nie decyduję, nie wyglądam jak pstrokaty, wystrojony aetonan. Bywa, że nie mogę ukryć uśmiechu widząc Magnusa w różowawych barwach, które tak mocno kontrastują z jego wyglądem. A zieleń podobno podkreśla kolor moich oczu - tak przynajmniej twierdzi Marcel. Choć być może od srebra stosowniejsze byłoby złoto. Odpowiedź dotyczy obu pytań, a kiedy zapada chwilowa cisza, mój wzrok kieruje się ku gazecie, zajmującej miejsce na stole. Mimowolnie marszczę brwi spoglądając na tytuł.
- Wciąż czytujesz Proroka, Sol? Mam wrażenie, że obecnie to jedynie stek bzdur - prycham, sięgając po wspomniany tytuł.

Zieleń to prawdopodobnie moja ulubiona barwa - oczywiście ma wiele odcieni, choć ja jako osoba, która zupełnie nie umie malować pewnie widzę je nieco inaczej. Uwielbiam jednak oglądać obrazy, szczególnie te dobre i sam nieco znam się na procesie ich tworzenia, ale tylko od technicznej strony. Sam nigdy nie uprosiłem muz o natchnienie i nie miałem do tego zwyczajnie talentu, a może i czasu by spróbować lepiej się rozwinąć. Nie narzekam jednak na to tak bardzo, bo wiem, że co stracone to już stracone, lepiej próbować swoich sił w innych dziedzinach. No i zawsze pozostają zdjęcia, choć one nigdy nie oddadzą w pełni piękna chwili.
A jednak zieleń, zieleń lasów Sherwood, baśniowych borów lady Marion. Soczysta, wiosenna zieleń, choć wiosna to zdecydowanie moja znienawidzona pora roku. A jednak jej barwy są tak piękne. Może nawet piękniejsze od innych. Obrzucam Cię krótkim spojrzeniem kiedy wzruszasz ramionami - sam zresztą nadal czytuję Proroka Codziennego, jednak jedynie po coś zupełnie innego. Lubię posiadać informacje z różnych źródeł, choć obecnie ten szmatławiec ciężko nawet nazwać źródłem. Chyba, że źródłem humoru - o tak, lubię przekartkować pismo, by dobrze się pośmiać. Nie znam jednak nic porządnego, nawet sławny Walczący Mag wydaje mi się w wielu sprawach komiczny. Artykuł o glonach i rudości nie ma sobie równych.
- Ostatnie wiadomości o wyniku referendum… Niemal nie mogę uwierzyć, że są prawdziwe. Znaczna większość? Osiemdziesiąt trzy procent? Aż tyle naiwnych czarodziejów? Nie, to nie może być prawda - kręcę głową, jakby nie zgadzając się z rzeczywistością. - Policja Antymugolska… Cóż, ma też swoje dobre strony, nie sądzisz? Nie musimy teraz sprzątać nieswojego bałaganu. Ten jeden pomysł wydaje się być zbudowany na choć trochę sensownym podłożu. A co Ty o nim sądzisz?
Krótko po zadaniu pytań przyjmuję wszystkie komplety ubrań, czując się jak jakiś ozdobny wieszak. Kilka chwil później znikam za parawanem by pojawić się w pierwszym zestawie, najbardziej ukierunkowanym na barwy rodowe - w zielonej koszuli i srebrno-czarnej marynarce ze spodniami do kompletu. Kiedy przeglądam się w lustrze mimowolnie nieco marszczę brwi, rzucając Ci pytające spojrzenie. Nie wiem czy nie wyglądam zbyt… Pstrokato?